Το μπλογκ αυτό έκανε το κύκλο του. Δεν ξέρω πόσοι πέρασαν από δω. Ξέρω σίγουρα ότι εξ΄αιτίας του γνώρισα , μίλησα με πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Ξέρω επίσης ότι κι εγώ περπάτησα όλο αυτό το καιρό στο κόσμο της μπλογκόσφαιρας και διάβασα πολλά. Εδώ μέσα υπάρχει ότι κι έξω. Ανθρωποι. Και τα γραπτά κουβαλούν όλα αυτά που είναι ο άνθρωπος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγώτερο. Με ησυχία, χωρίς βιασύνη, σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα άλλο μπλογκ. Ισως με συγκεκριμένη θεματολογία. Το σκέφτομαι και θα δείξει.
Κλείνοντας λοιπόν τους ανένταχτους θα αφήσω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που ονομάζω «η δική μας αποκάλυψη». Η ανθρώπινη αποκάλυψη.
Την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Θάθελα να αντιγράψω εδώ όλο το βιβλίο. Νοιώθω άσχημα να πάρω ένα μικρό απόσπασμα , αλλά δεν γίνεται αλλοιώς. Διάλεξα λοιπόν το αγαπημένο μου.
Φίλοι μου ένα γειά προς το παρόν και θα επανέλθω δριμύτερη :)

"Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος
Ποιός μας φυτεύει στη γης ετουτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια
Ποιός μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ανοίξω τα μάτια μου να τις δω.
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό
Καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου."

ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ..

Το μεσημέρι αναρωτιώμουν αν το βράδυ , θα έχει στογγυλοκαθήσει ο κοσμάκης έτοιμος για χαβαλέ, γελάκια και σάχλες.
Μου λύθηκε η απορία.
Οχι ότι είχα κι αμφιβολίες.
Sorry για τους φίλους που ξέρω ότι διαβάζουν αυτό το μπλογκάκι αλλά έχει κολλήσει το μυαλό μου. Γι΄αυτό δε γράφω.
Ισως γιατί η γελοιότητα και ο παχυδερμισμός σε τέτοιο σημείο που έχουν φτάσει δεν με εμπνέουν ούτε για να βρίσω.
Σε τέτοιες στιγμές.
Κυρία μου που ζούμε?
Οντως... Αναρωτιέμαι..

ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΑΛΛΑ ΑΠΕΡΓΟΥΣΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΑΝ.....

Αυτό που μ΄εκνευρίζει εντελώς κάθε φορά που εμείς "οι ιδιωτικοί" απεργούμε (λέμε τώρα και καμια αηδία να περάσει η ώρα) είναι η έξαλλη εικόνα που αντιμετωπίζω με τους πανικόβλητους ανθρώπους στο μετρό και στο λεωφορείο καθώς προσπαθούν να δικαιολογηθούν στη δουλειά τους επειδή έχουν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς και θ΄αργήσουν.....

Ναι, δεν είναι μόνο ότι δεν απεργείς, ότι αισθάνεσαι ότι μιλάνε για σένα άλλοι και δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλουν ν΄αποδείξουν, είναι εκείνο το όλοι μαζί στη στάση που πέρνουμε τους συναδέλφους που έχουν πάει με τ΄αυτοκίνητά τους ή που μένουν κοντά κι έχουν πάει με τα πόδια, ήδη στο γραφείο, και λέμε "όπου νάναι φτάνω" "πες στο κύριο Νίκο ότι τώρα είμαι στο μετρό και σε κανένα τεταρτάκι φθάνω!"

Γιατί όπως καλώς γνωρίζετε ο κύριος Νίκος τις απεργίες και τα λοιπά τα έχει γραμμένα κανονικά στα φιρμάτα μοκασίνια του, και εμάς προσωπικά μας έχει γραμμένους σε ακόμα πιο απόκρυφα σημεία του. Επίσης το γεγονός ότι στο συρτάρι του έχει καμμιά εκατοστή βιογραφικά κάθε ποικιλλίας να παρακαλάνε να τους ρίξει μια ματιά, όπως επίσης και η εντολή που έχει τώρα τελευταία στο ελεύθερο και χωρίς τύψεις , σηκώσει κεφάλι κάποιος - κόψει κεφάλι, και άλλα τέτοια χαριτωμένα, αυτά λοιπόν και πολλά άλλα μας απομακρύνουν λίγο από το τσε γκεβαρίστικο συναίσθημα που απλώνεται μέσα μας καθώς βλέπουμε...

τους σκατομισθούς, τη γελοία σύνταξη που δεν θα πάρουμε ποτέ, την ακρίβεια να μας βγάζει τη γλώσσα αναιδέστατα, τα χρέη να μας κάνουν με τη χαρκτηριστική κίνηση "εδώ σ΄εχω ρε" και άλλα τέτοια χαριτωμένα...

Απεργεί λένε και ο ιδιωτικός τομέας. Εγώ αυτό τον ιδιωτικό τομέα που απεργεί πολύ θέλω να τον γνωρίσω. Μένει κάπου ρε παιδιά? Εχει όνομα τηλέφωνο? Κάπου να τον συναντήσουμε και να του πούμε δυο κουβέντες βρε αδερφέ!

Κι όταν νοιώθεις εκείνη την ασφάλεια πως ότι και να σου συμβεί, (απόλυση, μείωση μισθού, ωραρίου, εκβιασμός, δωδεκάωρο αντί για οκτάωρο άνευ υπερωρίας, και καμμιά καρπαζιά σύντομα θα το δείτε... κλπ κλπ) θα πλακώσει ολόκληρη διαδήλωση έξω από τα γραφεία, επανάστση κανονική θα γίνει με ηγέτες τους τρανούς και φοβερούς εργατοπατέρες, τότε λες, δε φοβάμαι τίποτα. Ολοι για μένα φροντίζουν! (πρέπει να πάρω τα χάπια μου επειγόντως, εμφανίζω υποτροπές.....)

Προς τα που να μουτζώσω παλικάρια? Λέω καλύτερα να το φέρω μια γύρα με τα χέρια απλωμένα προς κάθε κατεύθυνση. Απατεώνες, ξεφτίλες. Λες και χρειάζεται η τηλεόραση, οι κωλοφυλάδες, ή το χαζοκούτι για να μας ενημερώσει τι ζούμε καθημερινά. Λες και χρειάζεται ν΄ακουμε τη κάθε παπαριά για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μαλάκες και χαμένοι από χέρι....

Ξέρω τι είναι σωστό, ξέρω τι είναι ηττοπάθεια μην ανησυχείτε. Ξέρω τη κατάστασή μας. Αλλά μου τη δίνει εντελώς αυτό το γενική απεργία με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες να ζητάνε και συγνώμη επειδή αργήσανε ένα τέταρτο.... Αλήθεια σήμερα κλείσανε και τα μαγαζιά, τα σουπερ μάρκετ, οι βιομηχανίες, οι μεγάλες αλυσίδες? Κατεβάσανε ρολά όλοι οι υπάλληλοι, εργάτες? Δεν ξέρω γιατί ήμουν στο γραφείο και δεν μπορούσα να δω τι γινότανε....


Σορυ για το απαξιωτικό κειμενάκι αλλά όταν έχεις να σκεφτείς πολλά μανίκια, δεν μπορείς ν΄ακούς και συνέχεια αηδίες. Κάπου ζητάς λίγη κατανόηση. Βαράτε με αλλά μη με δουλεύετε. Βαράτε με αλλά με λίγη αξιοπρέπεια. Η ανάρτηση αυτη είναι αφιερωμένη σε δυο φίλους ακόμα που σήμερα βρέθηκαν χωρίς δουλειά, στα ξαφνικά, και τάχουν δει όλα απότομα... Και όχι κανένα πανώ δεν εγραφε γι΄αυτούς. Το πανώ είμαι βέβαιη θα έγραφε γενικά "οι απολυμένοι" αν έγραφε. Οι απολυμένοι με ονοματεπώνυμο απλά πάνε σπίτια τους και βλέπουν τη γη να χάνετε κάτω από τα πόδια τους. Πέραν τουτου δεν τους ξέρει κανείς κι ούτε κανείς θα ρωτήσει να μάθει τι απέγιναν. Εκτός κι αν ήταν από εκατό διακόσιοι και πάνω οπότε μπορεί να γινόντουσαν και κανα θεματάκι στη τουβούλα μας, έτσι για το χαβαλέ. Για να βαρέσουν ένα ψιλοτσακωμό στα παράθυρα "οι εκπρόσωποι" της κάθε παράταξης (και των συνδικάτων φυσικά) για να δείξουν ότι υπάρχουν....

Απεργία είναι απολύω τους τάδε εργαζόμενους και κατεβάζει ρολλά όλο το εργοστάσιο. Και δεν θα ξανανάψει μηχανή μέχρι να βρεθεί λύση. Ο Μήτσος κι Λενίτσα που πήραν πόρτα νοιώθουν ότι δίνουν το έναυσμα να φωνάξουν μαζί τους οι χιλιάδες καρπαζωμένοι και ταπεινωμένοι. Και να είναι όλοι μαζί μέχρι τελικής πτώσης . Αποφασισμένοι και ενωμένοι. Το κλείνουν. Τέλος. Αυτή είναι απεργία.

Αν εγώ τώρα πάρω ένα πανώ και κατέβω μόνη κάτω να κάνω απεργία (και πείνας ακόμα) το πολύ πολυ που θα μου συμβεί είναι ή να γίνω νούμερο ωσάν Δελαπατρίδης Β΄, ή τροφή στα μπλογκ να μου συμπαρίστανται εγκεφαλικά, ή τροφή σε άλλου είδους μπλογκ να με ξεφτυλίζουν ότι είμαι απατεώνας.

Κατάλαβες ποοοοολί μου? Αμ πως?