ΤΙ ΜΑΘAINΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

Με αφορμή αυτή την ανάρτηση εδώ
(διαβάστε το οπωσδήποτε πρώτα)

σκεφτηκα κι εγώ να συμπληρώσω μερικές ιδέες για το τι ακριβώς μαθαίνεις από το σινεμά, και για να το περιορίσω λίγο από τα θρίλερ :)

Ο "εγχρωμος" της παρέας σκοτώνεται πάντα πρώτος

Τα κλειδιά του αυτοκινήτου που ψάχνει απεγνωσμένα η πρωταγωνίστρια έχουν μείνει πάντα στη τσέπη του πτώματος.

Η παρέα μόνιμα ενώ θέλει μόλις 10 χιλιόμετρα άνετου αυτοκινητόδρομου για να φτάσει στο προορισμό, αποφασίζει να πάει από εκείνο το χαμένο στους θάμνους χωματόδρομο για να κόψει δρόμο!

Ο ρεσεψιονιστ μόνιμα κοιμάται ή βλεπει τσόντες

Ο σερίφης της περιοχής ειναι πάντα συγγενής του δολοφόνου

Τη λάμπα που κάηκε στα κελάρια την αλλάζουν οι γυναίκες

Σε κάθε σπίτι που πουλιέται σε καλή ευκαιρία έχει προηγηθεί ένα μακελιό (να το προσέχετε αυτό)

Το νερό απο τη βρύση βγαίνει πρώτα μαύρο

Τα χαπάκια τα καταπίνουμε με νερό από τη βρύση του μπάνιου

Οι αμερικάνοι αγρότες είναι στη πλειοψηφία τους κανίβαλοι!

Το αυτοκίνητο ακομα κι αν είναι μια τελευταίου τύπου αυτόματη μερσεντές δε παίρνει ποτέ μπρος κι όταν πάρει μετά από λίγα μέτρα μένει από μπαταρία

Κάθε ζευγάρι που γίνεται βορά των κανιβάλων, σχιζοφρενών, δαιμόνων και τριβόλων σ΄ενα μήνα παντρευόταν, μετά το τέλος της ιστορίας η γκόμενα έχει μείνει μόνη αιματοβαμένη, έχει διασχίσει ένα τουλάχιστον δάσος ξυπόλυτη, έχει δει να κομματιάζεται όλη η παρέα της και μπαίνει στο πρώτο αυτοκίνητο που συναντάει στον αυτοκινητόδρομο όπου κατά τύχη είναι ο ένας εκ των κανιβάλων πουχε πάει να φέρει τσιγάρα!

Τα κυριότερα όπλα προστασίας είναι το κουζινομάχαιρο και το μπαστούνι του μπειζμπολ

Κάθε γυναίκα που σέβεται τον ευαυτό της μόλις ακούσει νυχτιάτικα θόρυβο έξω από το σπίτι στο διάδρομο, βγαίνει και πάει να ψάξει τι είναι

Οταν είσαι στο δάσος νύχτα, σκάει το λάστιχο, έχεις ξεχάσει τη ρεζέρβα και ξεκινάς να το κόβεις με τα πόδια μιλώντας χαρουμενα για το αυριανό πάρτυ

Μια κοπελίτσα που στην έναρξη της ταινίας ήξερε μόνο να βάφει τα νύχια της και να το ξύνει στο τέλος της ταινιας έχει διασχίσει βουνά και λαγκάδια ξυπόλητη, έχει βγάλει το γυαλί από το πόδι με μια κίνηση, έχει κολυμπήσει σε παγωμένα νερά, έχει εξολοθρεύσει με τσεκούρια, γάτζους, καδρόνια κάτι μαντραχαλάδες σχιζοφρενείς δύο μέτρα, έχει μείνει κρυμμένη ώρες δίπλα σε ξεκοιλιασμένα πτώματα, κι έχει ζήσει για να τη δουμε στο σικουελ να είναι στο πανεπιστήμιο πια, έτοιμη για τη διατριβή της στην αστροφυσική, και φυσικά έτοιμη να ξαναπάει βόλτα στο δάσος!

Και φυσικά οι κανονες που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει horror
Το αφρόλουτρο με το κεφάλι μέσα στο νερό,
Το ντουζ την ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο για προειδοποίηση
Ο ντεντεκτιβ που είναι πάντα χωρισμένος και αλκοολικός
Ο νεαρός μπάτσος που ξερνάει μόλις βλέπει το πτώμα
ΚΑΙ ΤΑ ΝΤΟΝΑΤΣ!

Προσκαλώ βέβαια κάθε φίλο να δώσει τις δικές του ιδέες στο μπλογκ του! Διαδόστε το:)

2012? ΑΜΗΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ!

5.000 ευρώ για να δει μια τσόντα όπου βιάζουν μωράκια...
Για τους ψυχιάτρους μπορεί να είναι μια είδηση που έχει πολυ ψωμί. Αναλύσεις, πανελ στη τηλεόραση, βαθυστόχαστα λόγια...
Για την αστυνομία είναι μια δουλειά που πρέπει να βγάλει πέρα, για τη δικαιοσύνη το ίδιο..
Για τους "καλούς" πολίτες είναι μια ακόμα ιστορία που τους ανακατεύει το στομάχι κι εύχονται να είναι κάτι πολύ μακρινο από τη γειτονιά τους (που δυστυχώς δεν είναι)...
Για κάποιους άλλους που έχουν μια φάτσα με τα εν λόγω κτήνη είναι γαργαλιστική ιστορία...
Αντικειμενικά είναι μια φρικη χωρίς όριο, χωρίς έλεος.

Για μένα είναι ένας ακόμα καλός λόγος που εύχομαι η μητέρα γη να τα πάρει εντελώς στο κρανίο και ν΄αποφασίσει επι τέλους μια γενική ξεκαθάριση κι οποιο πάρει ο χάρος. Ενα σύνολο από σεισμους, λιμούς καταποντισμούς μαζί, ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση κι οποιος γλυτώσει, γλύτωσε.

Τουλάχιστον οι εναπομείνοντες, χωρίς ελπίδα, χωρίς φαί και νερό, ρακενδυτοι κρυμμένοι σε κάτι σπήλαια, γεμάτοι αρρώστειες και θανατικό, θα κουβαλάνε μεν μέσα τους το γονίδιο που τους καθιστά ΚΑΘΙΚΙΑ, αλλά θα έχουν τόσες άλλες ανάγκες για τον επόμενο αιώνα τουλάχιστον μέχρι να ανασυνταχτούν, ώστε οι "καύλες" τους θα έχουν περάσει σε ένα επίπεδο "παγώματος προσωρινού" και μπορεί κάτι να βγει από αυτό.

Μοιάζει εντελώς απαξιωτική η ανάρτηση αλλά δε με νοιάζει καθόλου. Ενα βλέμα γύρω και είμαι βέβαιη ότι πολλοί κάνουν την ίδια σκέψη με μένα.

Οσο για τους αθώους... λυπάμαι αλλά δεν ξέρω ποιοί ακριβώς είναι οι αθώοι, δεδομένου ότι το σημερινό αθώο ανθρωπάκι είναι το αυριανό καθίκι στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Και δεν συγκαταλέγεσαι στα καθίκια μόνο αν κάνεις κάτι. Συγκαταλέγεσαι σ΄αυτά, από τη στιγμή που μπορείς και κοιτάς αδιάφορα, αμέτοχα, χωρίς να τα τσακίσεις όλα, χωρίς να τα κάνεις όλα ρημαδιο, τους άλλους να το κάνουν....
Κι εγώ μέσα βέβαια, κι εσύ κι ο πιο κάτω.

5.000 ευρώ να δεις ένα παιδί να ξεσκίζεται,
Κάτι παραπάνω για ν΄αγοράσεις ένα και να το κάνεις ότι θέλεις,
Κάτι παραπάνω ακόμα για να του πάρεις τα όργανα και να φτιάξεις καινούργιο συκώτι,
Και στο τζάμπα να βλέπεις εκατομύρια να πεθαίνουν από τη πείνα μουρμουρίζοντας απλά "εκ κι εμείς τι να κάνουμε, να μην τρώμε για συμπαράσταση?"
Για να μην αναφέρουμε βέβαια ότι η πλειοψηφία των καθικιών έχει βρει και λέει ότι "είναι θέλημα θεού"...

Ενας αχταρμάς σήψης. Παντού. Σε κάθε κοινωνική ομάδα. Σε κάθε πολιτεία. Σε κάθε κυβέρνηση. Σε κάθε κράτος. Και μέσα σ΄αυτή τη παγκόσμια σήψη, τα ζόμπι της καθημερινότητας.
Το σπιτάκι, το αυτοκινητάκι, το γκομενάκι, το μεζεδάκι, το παιδάκι για να γίνει κι αυτό ένα καλό ζομπάκι!

Και μόλις γερνάς και βλέπεις το καβαλάρη νάρχεται αρματωμένος με το δρεπάνι για πάρτυ σου, ΜΕΤΑΝΟΙΑ, όπως οι παλιές πουτάνες που το ρίχνουν όλες στη θρησκεία και κλείνονται στα μοναστήρια για εξαγνισμό.

Γι΄αυτό σας λέω. Δεν ξέρω αν θαναι ο θεός, η φύση, ο εξω απο δω, η τα ουφο να κάνουν τη καίρια κίνηση αλλά πολύ γουστάρω και πολύ τη περιμένω!
Ψεκασμός εδώ και τώρα!

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ.

Στη διαδρομή μου για τη δουλειά, με το λεωφορείο, συναντώ σχεδόν κάθε μέρα δυό χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες. Από καιρό ήθελα να αναφερθώ σ΄αυτές αλλά σήμερα έγινε κάτι το εξαιρετικό που μου έφτιαξε όχι τη μέρα αλλά το χρόνο μπορώ να πω!

Ο ένας είναι ένας ηλικιωμένος, ο ίδιος μας έχει πει πως είναι γύρω στα 85, μικροσκοπικός, φοράει πάντα ένα μακρύ παλτό γκρι κι ένα κλασσικό καβουράκι στο κεφάλι.

Δε παλεύεται ο παπούς με τίποτα. Το μόνο που εύχεσαι μόλις τον συναντήσεις είναι να μην γίνεις ο στόχος του. Αν συμβεί αλίμονό σου. Τον έχω δει να ξεφτυλίζει κοπέλα που μίλαγε συνέχεια στο κινητό και μαζί της όλη τη κινητή τηλεφωνία, έχει επιτεθεί (λεκτικά) σε κάποιες άλλες που μίλαγαν ασταμάτητα ονομάζοντάς τες λάμιες! Δε συζητάω για το ενδεχόμενο να δει άλλο ηλικιωμένο και να μην του δώσουν θέση.... Ο ίδιος δεν κάθεται ποτέ! Περιμένει όμως σαν το κοράκι να φάει τις σάρκες όποιου ξεδιάντροπου δε σηκωθεί να προσφέρει τη θέση. Γενικά είναι ο χαιλάντερ των αστικών συγκοινωνιών. Παίρνει κεφάλια αβέρτα. Ξέρουμε ότι έχει ένα βλήμα στο γόνατο από το πόλεμο, ότι επέζησε σ΄ενα χαντάκι ανάμεσα σε πεθαμένους με μείον δέκα βαθμους, κι ότι κάπου σ΄εκείνα τα χρόνια επρεπε να γίνει κάτι και να σβήσει το ανθρώπινο γένος γιατί ότι έγινε απο κει κι ύστερα ήταν χαμένος κόπος!

Η δεύτερη φυσιογνωμία είναι μια γιαγιά. Το ακριβώς αντίθετο από το μικροσκοπικό χαιλάντερ. Νταρντάνα, τροφαντή τροφαντή, φοράει πάντα στραπατσαρισμένα ρούχα, άρβυλα και έχει κάτι χαρτόκουτα που κουβλάει σ΄ενα καροτσάκι. Με το που θα τη δεις λες μια συνηθισμένη ρακοσυλέκτρια (αν μπορεί να υπάρξει «συνηθισμένος» ρακοσυλέκτης). Εκτός κι αν κοιτάξεις το πρόσωπό της και το χαμόγελό της. Εκεί ξαφνικά ταξιδεύεις με ταχύτητα φωτός σε κάποιο μακρινό παρελθόν και πέφτεις πάνω στην ασπρομάλα καλοκάγαθη δασκάλα της πρώτης δημοτικού που σου χάιδευε το κεφάλι και σε εβαζε να κρατάς σωστά το μολύβι.... Η «δασκάλα» είναι φυσικά το αντίθετο του χαιλάντερ. Ετοιμη να μιλήσει με όλους για όλα και ν΄ακούσει κάθε πρόβλημα. Ετοιμη να σου καλύψει ότι φάσμα ανησυχιών μπορεί να υπάρχει μέσα σου.

Από το τι φαγητό πρέπει να φτιάξεις το βράδυ, μέχρι που ακριβώς βρισκόταν ο κήπος της Εδεμ. Από το αν στη τάδε σάλτσα μπαίνει και μπαχάρι μέχρι ονόματα και διευθύνσεις των Νεφιλιμ επί της γης!

Σήμερα λοιπόν έγινε αυτό που φοβόμουν από καιρό. Μπήκαν στο ίδιο λεοφωρείο και οι δύο! Και η άτιμη η συγχρονικότητα που λέει κι φίλος μου ο Γιάννης, τους έβαλε να καθίσουν τον ένα απέναντι από τον άλλο.

Ισως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα κατανοήσει τι ήθελε να πει ο Λαβκραφτ όταν προσπαθουσε να μας μιλήσει για την προαιώνια σύγκρουση των Μεγάλων Παλαιών. Τώρα το εμπαίδωσα!

Ο τρομερός Κθούλου έναντι της Βασίλισσας της Χώρας των Ψυχών!

Η πεντάμορφη και το Τέρας!

Κι επάνω τους συγκεντρωμένη μια απίστευτη σοφία, ευφυία, χαρισματικότητα, που έμοιαζε με μικροσκοπική βόμβα που δεν ήξερες πότε και γιατί θα εκραγεί, ή μάλλον ήξερες ότι δεν θα εκραγεί αλλά η υποψία του τι έκρυβαν αυτά τα δυο ζευγάρια μάτια σε γέμιζε δέος...

Τους κοιτάζα σκεπτόμενη πως όταν φτάσουμε στο τέλος αυτού του ταξιδιού, έχουμε πάρει μια από τις δυο φυσιογνωμίες. Είμαστε ή μια συσωρευμένη οργή, μια ένσταση, ένα non serviam ή ένα γαλήνιο προσπέρασμα , μια θαραλέα αποδοχή, ένα βλέμμα στην αλήθεια , η ανακάλυψη του θαυμαστού καινούργιο κόσμου.

Και δυστυχώς για το γεράκο κατά τη δική μου άποψη νικήτρια σ΄αυτό τον αγώνα ήταν η «δασκάλα». Γιατί έχοντας περάσει πέρα από τα τείχη της οργής, πέρα από τα πεισματάρικα όχι και τα υποχρεωτικά ναι, είχε πει πια ναι στο «αντίκρυσμα»...

Αν με ρωτάγατε ποιός από τους δύο έφτασε όντως στο τέλος του ταξιδιου θα έλεγα σίγουρα η γιαγιά με το υποψιασμένο χαμόγελο και τις χαρτοσακουλες στα πόδια. Με το τριμμένο παλτό και την έξοχη συνταγή της για σουτζουκάκια!

Ομως και οι δυο χωρίς αμφιβολία είχαν κερδίσει μια ξεχωριστή θέση απέναντι ο ένας από τον άλλο.

Ηταν η εικόνα του ανθρώπου που φεύγει όπως ακριβώς ήρθε. Με τη σάρκα να γεμάτη απορίες , επιθυμίες, οργή για τη ζεστασιά μιας μήτρας που του αφαιρέθηκε έτσι σαδιστικά, για το βυζί που δε μπορει να θηλάσει πια, για τον ανταγωνισμό που αναγκάστηκε να ζήσει έτσι αναίτια, για το σκοπό που δε μπορεσε τελικά να μάθει ποτέ ποιος ακριβώς ήταν, Κι από την άλλη η ψυχή ανεξάρτητη οργής, ελεύθερη να πετάει ακόμα μια φορά γαλήνια χαμογελαστά στο επόμενο ταξίδι της γνωριζοντας καλά τη συνταγή της ζωής αλλά χωρίς ποτέ να τη πει, αφήνει μόνο σ΄εκείνους που την αφουγράστηκαν ελάχιστες πληροφορίες τόσες όσες χρειάζονται για να μυρίσεις άρωμα από κανέλα, κρασί και φλούδα από πορτοκάλι, από ένα κήπο που έτσι κι αλλοιώς κάποια μέρα θα μάθεις θες δε θες.

Ο χαιλάντερ μας είχε πολλά κεφάλια ακόμα να πάρει, η δασκάλα μας είχε πολλά ακόμα να δώσει. Κι όταν όλα αυτά θα τελειώσουν, το λεωφορείο θα συνεχίσει να πηγαίνει χωρίς αυτούς, σαν να μην υπήρξε ποτέ η πρωινή τους φασαρία. Ετσι όπως είναι η ζωή. Κάτι που δεν μπορείς να μάθες ποτέ αν ήταν όνειρο, παρά μόνο όταν ξυπνήσεις!!

(Σημείωση – Ναι η δασκάλα μου στη πρώτη δημοτικού ήταν όντως έτσι. Θεωρώ τον ευαυτό μου από τους προνομιούχους αυτής της ζωής για δυό πράγματα. Για τους συγκεκριμένους γονείς που είδα όταν άνοιξα τα μάτια μου, και για τη συγκεκριμένη δασκάλα που μ΄εμαθε έναν έξυπνο τρόπο να κρατάω το μολύβι διαισθανόμενη ότι κάποτε θαχα πολλά να γράψω....)

Ο ΙΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ...

Το σαβατοκύριακο μέσα. Αποφάσισα να μην ακούσω καν ειδήσεις. Τίποτα. Δεν μπήκα καν στο δίκτυο. Ταινίες, μουσική, κάτι πρόχειρο για φαγητό. Οταν φεύγουν τα χρόνια, και τα παιδιά είναι μεγάλα πια, έχουν τη ζωή τους, σου μένει αυτό που πραγματικά έχεις. Κι εκεί παρατηρούνται δυο παράξενα φαινομενα. Βλέπω μπροστά μου δυο τύπους ανθρώπων συνομίλικων.
Εκείνους που νόμιζαν ότι όλα τα έκαναν "όπως πρέπει" κι όμως για κάποιο περίεργο λόγο τώρα εμφανίζονται μπροστά τους όλα λάθος, κι εκείνους που πάντα νόμιζαν ότι όλα τα κάνουν λάθος, κι όμως για έναν επίσης περίεργο λόγο, τώρα όλα φαίνονται ότι είχαν γίνει σωστά.

Οι οργανωμένοι και οι παρορμητικοί.
Οι οπλισμένοι φαντάροι κι οι άοπλοι ονειροπαρμένοι.
Εκείνοι που έβλεπαν πάντα μπροστα, που πάντα έτρεχαν, λες και κάποιος δαίμονας τους κυνηγούσε , κι εκείνοι που έβλεπαν παντού και δεν βιαζόντουσαν σαν ναταν η ζωή μια ατέλειωτη έκπληξη.

Εκείνοι που δεν θέλαν πολλές εκπλήξεις ούτε αστάθμητους παράγοντες κι εκείνοι που ψάχναν μέσα στους αστάθμητους παράγοντες να βρουν μια έστω σταθερή.

Κι οι δυο ζώα της φύσης ζευγάρωσαν, γεννήσανε, μεγάλωσαν τα μικρά, παλαίψαν με τους δικούς τους κωδικούς, σε αντίθετους δρόμους. Οι μεν γεμάτοι σιγουριά ότι όλα είναι σε τάξη. Κι οι άλλοι πάντα γοητευμένοι από ένα αεράκι χάους, ονειροπαρμένοι. Κι η καρδιά να χτυπάει σταθερά, με συγκεκριμένους ήχους, καλοκουρδισμένη, σταθερή και για τους δυό μόνο που τώρα...

που τα χρόνια φύγαν, τώρα που μοιάζουν όλα να έχουν πάρει ένα δρόμο είτε έτσι είτε αλλοιώς τώρα αρχίζουν οι εκπλήξεις. Η συγκομιδή. Τα καλάθια στο κήπο. Τώρα σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις για πρώτη φορά...
Πως σε βλέπουν αλήθεια τα παιδιά σου?
Τι φίλοι έμειναν?
Ποια όνειρα πραγματοποίησες?
Πόσο μοιάζει αυτό που έχεις μ΄αυτό που ήθελες?
Πόσο γαλήνια νοιώθεις μέσα σου?
Πόσες φορές γελάς ακόμα?
Πόσα είδαν τα μάτια σου τελικά?

Ανήκω σ΄εκείνους που νόμιζαν ότι τα έκαναν όλα λάθος. Τι χαρούμενη έκπληξη να βλέπω τώρα πόσο λάθος νόμιζα. Δεν είναι η εκδίκηση ένα πιάτο που έρχεται αργά. Είναι οι εκπλήξεις που απαγορεύσαμε στη ζωή μας να υπάρξουν το πιάτο της εκδίκησης του ευαυτού μας. Ευτυχώς που τις καλοδέχτηκα όλες. Ακόμα και τις άσχημες. Ενα κρασί τις κέρασα και δεν πεισμώσανε.

Εκείνοι και οι άλλοι. Οι άνθρωποι που χειροκροτιούνται νωρίς, που ζητούν μόνιμα να αισθάνονται βολικά μέσα στο πλήθος, κι εκείνοι που χειροκροτιούνται πολύ μετά από λίγους, όσους ακριβώς "πρέπει". Σκέψου μπορείς ν΄αντέξεις να έχεις κάνει τόσα πολλά λάθη αλλά τελικά να κατάλαβες ποιά ήταν, μπορείς όμως ν΄αντέξεις να έχεις κάνει πάντα το σωστό (έτσι νόμιζες) και τώρα όλα να σου δείχνουν το αντίθετο...

Σκέφτομαι κάποιους που τα έχουν όλα και τίποτα. Και θαθελαν ναχουν τίποτα και όλα τ΄αλλα...
Δυστυχώς ο δρόμος του να γερνάς καλά ξεκινάει όταν είσαι πολύ νέος. Οσοι κατάλαβαν κατάλαβαν. Οι άλλοι θα συνεχίσουν απλά να ρωτάνε "πόσο κάνει"...

ΑΝΑΡΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Οταν ξεκινησα αυτό το μπλογκ, ήταν για ένα και μοναδικό λόγο. Να γράφω κάπου τις σκέψεις μου. Οτι δηλαδή είναι ένα μπλογκ. Ενα ημερολόγιο. Και σ΄ενα ημερολόγιο ξέρω ότι υπάρχουν μερικοί κανόνες για να λέγεται έτσι. Γράφεις αυτό που σκέφτεσαι με απλά λόγια, γιατί οι προσωπικές μας αλήθειες, δεν είναι ούτε τσιτάτα, ούτε ακολοθούν κάποιο target group, ούτε έχουν φιλοδοξία να γίνουν διάσημες, ούτε έχουν στόχο να είναι αρεστές ή όχι. Είναι βιώματα, συνειρμοί, φαντασία, το σκοτάδι ή το φως ή και τα δυο μαζί που φωλιάζουν μέσα μας και που βγαίνουν σε μια σύγχρονη πένα που λέγεται πληκτρολόγιο.

Γι΄αυτό και είναι άναρχα τα κείμενα. Αλλες φορές είναι σχετικά με μια είδηση που κυριαρχεί στα δελτία, άλλες φορές είναι ένα συναίσθημα που μου προκάλεσε μια εικόνα στο δρόμο κι άλλες πάλι είναι κάποια ανάμνηση πουχε φωλιάσει μέσα μου και ζήταγε να βγει. Κι αυτά τα κείμενα δεν νοιάζονται καν για το αν κάποιος τα διαβάζει. Κι όταν βρεθεί ένας φίλος στο δρόμο και πέσει πάνω τους, χαίρονται όπως ο καφές που κάποια στιγμή θέλει και μια παρέα να μοιραστεί. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγώτερο.

Ολα τ΄αλλα είναι, πρέπει να είναι εξω απ΄αυτό εδώ τον ηλεκτρικό λαβύρινθο κι αλίμονο όποιος έχασε το νήμα εξόδου.

Χτες κοίταζα σκεπτική στιγμιότυπα από την ορκωμοσία του νέου πλανητάρχη. Κι ένοιωσα μια βαριεστημάρα, την ίδια πλήξη που νοιώθεις όταν βλεπεις για μια ακόμα φορά μια παλιά ξαναπαιγμένη ταινία. Εκλεισα τη τηλεόραση. Πήγα στη βιβλιοθήκη πήρα ένα βιβλίο στη τύχη κι αρχισα να το ξεφυλίζω. Ηθελα να νοιώσω ότι την ώρα που εκατομύρια ασχολούνται με κάτι τόσο φαντασμαγορικό εγώ πέρναγα την ώρα μου με κάτι ελάχιστο. Ενοιωσα την ανάγκη να διαβάσω μια ιστορία φανταστική, κάποιο παραμύθι, σαν να ήμουν μπροστά σε μια εκκλησία μεγαλόπρεπη σαν μητρόπολη, που ενώ όλοι μπαίναν με τα καλά τους ντυμένοι από τη κεντρική είσοδο εγώ προσπαθούσα να ξετρυπώσω ένα μικρό πορτάκι στην αθέατη πλευρά της για να φτάσω σ΄οσα οι άλλοι δεν θα βλέπαν.

Πάει καιρός που έχω πετάξει τα «σοβαροφανή» βιβλία, έχω απομακρυνθεί από το μπλα μπλα των «κουφιων» και «κουφών» νεοσοφών που ξετρυπώνουν παντού σαν τα σκουλικάκια μετά τη μπόρα για να μας πουν στη ουσία τίποτα. Για να αναλύουν ξανά και ξανά τα ίδια ανούσια συμπεράσματά τους για ότι μόνο υποθετουν. Ολους εκείνους που δεν έφτασαν ποτέ στην άκρη του δρόμου αλλά απλά έβαλαν ένα σημάδι κάπου στη πορεία και είπαν εδώ είναι το τέρμα.

Επαψα να διαβάζω και να ακούω τις φωνές και των «αλλων» , αυτών που τάχα παλεύουν συνέχεια για το δίκιο και για τους παραπεταμένους αυτής της γης και ανάθεμα αν έχουν γνωρίσει ένα παραπεταμένο έστω και στα όνειρα τους. Εκείνων που έντεχνα εκμεταλλεύονται την ανάγκη να βρεθεί λύση κι ζουν, πληρώνονται για να κάνουν προτάσεις χωρίς αντίκρυσμα. Για να δίνουν ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα. Εκείνους που βάζουν τον ευατό τους απέναντι στους κακούς, χωρίς να ξέρουν που το καλό είναι. Κι αυτοί ένα σημάδι έχουν βάλει στο δρόμο τους να λενε ότι εκεί είναι το τέρμα.

Βρίσκω περισσότερη αξιοπρέπεια στους λαβκραφτικούς «μύθους» από τις μακροσκελείς μπουρδολογικές κοινωνικές αναλύσεις . Οπως πάντα έβλεπα μια ξέχωρη γοητεία στο παραμιλητό ενός τρελλού από οτι τα συμπεράσματα του ψυχιάτρου του.

Κοιτάζοντας μια χρονιά που έφυγε, γεμάτη από σκάνδαλα, ξεπουλήματα, αισχρούς καραγκιόζηδες να ξεφτιλίζονται και να ξεφτιλίζουν χωρίς να γνωρίζουν καν την έννοια τη λέξης αξιοπρέπειας, κενά ανθρωπάκια γεμάτα ταπεινά παθη που συνέχεια θέλουν να θρέφονται , μια χρονιά που κατέληξε με ένα ακόμα άθλιο πόλεμο, και μια νέα χρονιά που ξεκίνησε με το λαικό πανηγύρι της ορκομωσίας του μεγάλου αφεντικού, μια ακόμα ακριβοπληρωμένη φιέστα στο παγκόσμιο τσίρκο, σκέφτηκα ότι αυτό που ζούμε είναι τελικά μια κακογραμμένη, ατάλαντη, άχρωμη και άοσμη ιστορία τρόμου.

Κανένα τέρας, κανένα σκοτεινό σπίτι, κανένας υπόγειος τόπος, καμμιά άβυσσος δεν είναι τόσο αποκρουστικά όσο η πραγματικότητα γύρω μας.

Ακόμα και οι βρυκόλακες, οι λυκάνθρωποι, οι δαίμονες κάθε είδους, τα μυθικά τέρατα, οι τρομακτικοί πολεμιστές, οι κάτοικοι της αβύσσου, έχουν κάποιους υποτυπώδεις κανόνες, έχουν κωδικούς και σχέδια. Εχουν πρωτοβουλίες και τρόπους να γίνονται μοναδικοί, να ζουν το δικό τους παράδεισο και κόλαση να επιβάλλουν τη δική τους τάξη. Ξέρουν να ζουν και να πεθαίνουν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά...

Μόνο τα ζόμπι δεν έχουν τίποτ΄αλλο παρά τη πείνα τους, την μιζέρια της μη ύπαρξης τους, την αιώνια καταδίκη τους.

Γι΄αυτό και απ΄ολη τη λογοτεχνια του φανταστικου δεν διαβάζω τίποτα που να έχει να κάνει με ζόμπι. Γιατί βαριέμαι να διαβάζω αυτά που μοιάζουν με ότι βλέπω γύρω μου. Η μάζα. Η μάζα που προχωράει ολη μαζί με γελοία βήματα και ηλίθια βλέματα, σαν υπνωτισμένη σε μια κατεύθυνση. Μονοκόματα. Χωρίς σκέψη, χωρίς αντίσταση, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς όνειρα, χωρίς ζωή. Αυτή η μάζα που συνιθίζει να επαναστατεί όταν την ονομάζεις έτσι γιατί δεν έχει καταλάβει ότι ακόμα και οι προσωπικές της επιλογές μαζικές είναι κι αυτές. Ακόμα και τα συναισθήματα που δημιουργεί, οι εσωτερικές ανάγκες που νομίζει ότι είναι δικές της, κομμάτια από ένα παγκόσμιο σχέδιο είναι, τυπωμένο με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να νομίζεις ότι δεν υπάρχει...

The land of the dead…

Μηχανικό μεγάλωμα,

Μηχανική μάθηση,

Μηχανική εργασία,

Μηχανικός έρωτας,

Μηχανικές συντροφιές

Μηχανικά συναισθήματα

Και μια συνεχής αμηχανία ύπαρξης....

Κάποιος φωνάζει σ΄ενα μπαλκόνι και τρέχουν. Κάποιος υπόσχεται καλοπέραση και ψηφίζουν. Κάποιος λέει συνέχεια ψέματα και πιστεύουν. Κάποιος τους κουνάει μπροστά στα μάτια χρωματιστά καθρεφτάκαι και τυφλώνονται...

Ακόμοι κι οι λίγοι που ξεφεύγουν και ξέρουν βαθειά μέσα τους ότι όλα είναι όντως άθλια δεν έχουν δύναμη να ξεφύγουν, να κατέβουν σε άλλη στάση γιατί η μετάλλαξη έχει ήδη αρχίσει από καιρό.

Οχι μια αφηρημένη μετάλλαξη. Ενας τρόπος του λέγειν, η μετάλλαξη στη σάρκα, στα οστά και στο πνεύμα.

Το μολυσμένο φαί, το μολυσμένο νερό, ο μολυσμένος αέρας, τα μολυσμένα φάρμακα, οι μολυσμένοι ήχοι κι οι μολυσμένες εικόνες.

Οι άνθρωποι εδώ και καιρό για τις κυβερνήσεις τους δεν είναι είναι τίποτα παραπάνω απ΄οτι ένα καρκίνωμα για το γιατρό. Μια λανθασμένη κυτταρική ανάπτυξη που επάνω της μπορείς να πειραματιστείς, να κόψεις ή να ακτινοβολήσεις, να ταίσεις με πειραματικά φάρμακα έστω και θανατηφόρα , να την εξαλείψεις σαν να είναι απλά ένα περιττό έξοδο στο παγκόσμιο κουμπαρά....

Κι αυτές οι κυτταρικές μεταλλάξεις χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Σ΄εκείνους που νομίζουν ακόμα ότι είναι οργανισμοί «ελεύθερης βούλησης» και σ΄εκείνους που ξέρουν ότι ελεύθερη βούληση ισοδυναμεί μ΄ενα σκληρό πόλεμο. Και σκέφτονται αν είναι τόσο δυνατοί ώστε να τον ξεκινήσουν, η απλά θα πεθάνουν λυπημένοι και άπρακτοι.

Η αλήθεια που ζούμε, δηλαδή το μεγαλό ψέμα που ονομάζεται έτσι, αυτή η καθημερινή αθλιότητα ριγμένη στα μούτρα μας αναιδέστατα, εχει πάει πέρα από τα πιο δυσοίωνα σενάρια των λογοτεχνών του τρόμου....

Υπάρχει ξέρετε κατι πιο φοβερό από το να πεθάνεις.

Το να μην καταλάβεις ότι είσαι ήδη νεκρός....

Υπάρχει δε κάτι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό απ΄την ίδια τη ζωή.

Ν΄αποφασίσεις πέρα απ΄ολους και όλα να την διεκδικήσεις...

ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΨΥΧΡΑΙΜΗ...

Βάζω στο google τη φραση "πως να.." γιατί ήθελα να βρω κάτι να φτιαξω για το μπλογκάκι. Με το που γράφω τη φράση βγαίνουν από κάτω οι αναζητήσεις που ξεκινούν με τη φράση "πως να..." και καλά μπορώ να κατανοήσω το
πως να βγάλω λεφτά
πως να κατεβάσω τραγούδια
πως να κάνω format
πως να κόψω το κάπνισμα....
όμως τα 54.400 αποτελέσματα του "πως να μείνω έγκυος" με έκαναν να πάθω μια βραδινή κατάθλιψη.
54.400 γυναίκες ρωτάνε ή μήπως μια γυναίκα ρώτησε 54.400 φορές.... Τι από τα δύο θα ήταν τραγικώτερο?
Υποθέτω πιο κάτω θα υπήρχε το "πως να μεγαλώσω το παιδί μου"...
Ισως να μου προκάλεσε μεγαλύτερη θλίψη ότι παράλληλα άκουτα το Last Waltz και είχα στο μυαλό μου τις εικόνες από το old boy..
Πως να βρω άραγε το καλύτερο τρόπο εκδίκησης?
Ισως η καλύτερη εκδίκηση είναι να τ΄αφήσει κανείς όλα όπως είναι.
Μια αναζήτηση στο google.
Να αφήσεις τους ανθρώπους λίγο λίγο να φτάσουν να ρωτήσουν σε ενα μηχάνημα να τους πει.
"Πως να ζήσω...."

(Προσέξτε παρακαλώ ότι μιλώ για τους ανθρώπους σαν να μην είμαι. Αυτό συμβαίνει γιατί τώρα τελευταία πιάνω τον ευαυτό μου να διακατέχεται από ένα αγωνιώδες ερώτημα. Είμαι δεν είμαι? Είναι δεν είναι?)


Το κομμάτι εξαιρετικά αφιερωμένο στους φίλους και στους εχθρους.

ΘΥΜΗΘΗΚΑ..

Προσπαθώ να θυμηθώ αν ήμασταν από πάντα έτσι.
Αν είχαμε πάντα μέσα μας το ταλέντο να προσπερνάμε έτσι εύκολα τη ζωή, το πόνο, το θάνατο.
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που φωνάξαμε αληθινά "φτάνει".
Πότε ήταν που τα σπουδαία πράγματα της ζωής ήταν αναμφισβήτητα σε προτεραιότητα.
Πότε είχαμε ψυχή...

Και δεν θυμάμαι.

Ακόμα και τα κείμενα που διαβάζω κι έχουν νόημα, φτάνουν στο μυαλό μου σαν ένα ατέλειωτο μπλα, μπλα, μπλα που σταματάει με μια ή τρεις τελείες, ανάλογα με το εφε που θέλουμε να δώσουμε.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε δεν ήμασταν απλά εφετζήδες.

Και δεν θυμάμαι.

Από μικρή δε γέλαγα ποτέ με τους κλόουν. Ισα ίσα τους φοβόμουν. Μου προκαλούσαν ένα περίεργο συναίσθημα ανωμαλίας.

Τώρα θυμάμαι το γιατί.

Bruce Springsteen - The Ghost Of Tom Joad

The Ghost Of Tom Joad

Men walkin' 'long the railroad tracks
Goin' someplace there's no goin' back
Highway patrol choppers comin' up over the ridge
Hot soup on a campfire under the bridge
Shelter line stretchin' round the corner
Welcome to the new world order
Families sleepin' in their cars in the southwest
No home no job no peace no rest

The highway is alive tonight
But nobody's kiddin' nobody about where it goes
I'm sittin' down here in the campfire light
Searchin' for the ghost of Tom Joad

He pulls prayer book out of his sleeping bag
Preacher lights up a butt and takes a drag
Waitin' for when the last shall be first and the first shall be last
In a cardboard box 'neath the underpass
Got a one-way ticket to the promised land
You got a hole in your belly and gun in your hand
Sleeping on a pillow of solid rock
Bathin' in the city aqueduct

The highway is alive tonight
But where it's headed everybody knows
I'm sittin' down here in the campfire light
Waitin' on the ghost of Tom Joad

Now Tom said "Mom, wherever there's a cop beatin' a guy
Wherever a hungry newborn baby cries
Where there's a fight 'gainst the blood and hatred in the air
Look for me Mom I'll be there
Wherever there's somebody fightin' for a place to stand
Or decent job or a helpin' hand
Wherever somebody's strugglin' to be free
Look in their eyes Mom you'll see me."

The highway is alive tonight
But nobody's kiddin' nobody about where it goes
I'm sittin' downhere in the campfire light
With the Ghost of ol' Tom Joad.

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ...

Διάβαζα αυτή τη συνέντευξη σήμερα εδώ- μια διαφορετική ματιά στο πόλεμο στη Γάζα- κι έμεινα στη τελευταία φράση του Μοοσέ Γιααλόν πρώην αρχηγού του Γενικού επιτελείου του ισραηλινού στρατού,
«οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αναγκαστούν να κατανοήσουν μέχρι τα βάθη της συνείδησής τους ότι είναι νικημένος λαός».

Ισως αυτή η φράση και μόνο καλύπτει ότι θα μπορούσαμε πια να σκεφτούμε γι΄αυτό το πόλεμο. Είναι η φράση κλειδί του βασανιστή όχι του πολεμιστή. Δεν θέλω να σε κάνω να υποφέρεις απλά, δεν θέλω απλά να σε σβήσω από το χάρτη. Θέλω να σε τσακίσω ολοκληρωτικά. Να νοιώσεις ότι έσβησες από το χάρτη.

Ειλικρινά αυτή η φράση με συγκλόνισε. Σκέφτηκα όλες τις περιπτώσεις που ισχύει κάτι τέτοιο. Στην ιστορία ή στη ζωή μας. Σε επίπεδο πληθυσμών ή επίπεδο προσωπικών σχέσεων. Και είναι όλες μια μια περιπτώσεις ντροπιασμένες. Λόγια που προφέρονται μόνο όταν η ψυχή του ανθρώπου έχει αρωστήσει. Οταν δεν μπορείς να δεις κανένα φως σ΄αυτή τη ζωή. Οταν γύρω σου έχεις μόνο σκοτάδι, μίσος, απανθρωπιά.

Δεν πολεμάς κάποιον γιατί τον νοιώθεις επικίνδυνο, γιατί είσαι σε αυτοάμυνα, γιατί τον θεωρείς γερό αντίπαλο και επικίνδυνο, τον πολεμάς σε επίπεδο "μυργμυγκιού" ή το αντίθετο επειδή νοιώθεις το πόσο περήφανος, το πόσο δυνατός είναι, προσπαθείς να τον υποβιβάσεις στο πιο χαμηλό επίπεδο και να του λυώσεις το σβέρκο....

Μερικοί λαοί πρέπει να είναι περήφανοι μόνο και μόνο από το γεγονός ότι ένα σύνολο από θηρία τους θέλουν αφανισμένους. Αυτό σημαίνει πολλά. Είναι τελικά σπουδαίο να σε παλεύουν από παντού και να πολεμάς μέχρι τέλους με τη σφεντόνα σου. Είναι τελικά σπουδαίο να είσαι μικρός γίγαντας παρά γίγαντας μικρότητας...

Κι εμείς οι έλληνες ξέρουμε κάτι στο πετσί μας από παρόμοια θηρία (αν όχι και από ολόιδια θα μπορούσα να πω). Κι αυτό και μόνο μας ενώνει στην ίδια άποψη και για το παλαιστινιακό ακόμα κι έχουμε τόσο διαφορετικές ιδεολογίες ο καθένας μας. Ακόμα κι αν ακολουθούμε τόσο διαφορετικούς δρόμους.

Ριψοκίνδυνη και προκλητική χαρακτήρισε το ισραήλ την πρωτοβουλία "free gaza".
Ισως γιατί έχει ξεχάσει πως είναι αυτοί που πολεμούν "με σφεντόνες". Εμείς πάλι όχι.

ΑΠΟ ΓΑΖΑ..

Ο Sameh Akram Habeeb από Γάζα

Μια μάνα από τη Γάζα

Ο Vittorio Arrigoni από Γάζα

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ.

Το διαβασα σε μια σελίδα που λέει διάφορα γνωμικά (http://greekquotations.googlepages.com/best) και μου άρεσε ιδιαιτέρως...


Τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι
αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.
Ανώνυμος.


Αν είναι έτσι αρχίζω να ελπίζω ότι σύντομα θα δούμε πολλούς στους δρόμους!
Εγώ προσωπικά τα αντέχω όλα, αλλά αν χρειαστεί να πουλήσω το dvd μου θα αγριέψω άσχημα..
Εσείς?

ΣΑΥΛΟΚ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Διαβάζω σε διάφορα μπλογκ και φόρουμ, φωνές που προσπαθούν να φέρουν μια ισορροπία στο θέμα επίθεση στη γάζα. Υπάρχουν κι αλλοι λαοί ναι που υποφέρουν. Υπάρχουν τόσα ανοιχτά μετωπα, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που σκοτώνονται στο ονομα της οποιασδήποτε ιδεολογίας και δεν είναι παλεστίνιοι. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Ομως..

Ομως εδώ μιλάμε για την τακτική του Ισραήλ. Αυτή που ακολουθεί από το 1948. Για να μην μιλήσουμε για την ιδεολογία όλων των προηγούμενων αιώνων.
Πως ιδρύθηκε αυτό το κράτος. Υπό την ευλογία ποιών και για ποιούς λογους.
Τι εκπροσωπεί ιδεολογικά, τι βλέψεις είχε και έχει και το σπουδαιότερο και εδώ βρίσκεται η ιδιαιτερότητά του ΠΩΣ προωθεί τα συμφέροντά του.

Το Ισραήλ είναι θύμα - θύτης. Και ακολουθεί με ευλάβεια τη τακτική αυτή. Δεν επιτίθεται δείχνοντας ότι έχει κατακτητικές βλέψεις. Αναφέρει πάντα σαν πρώτο μέλημα την προστασία του λαού του από τους κακούς τρομοκράτες. Επιτίθεται γιατί η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Παρουσιάζοντας μόνιμα το λαό του σαν τον πιο τραγικό λαό της ιστορίας, διωγμένο απ΄όλους , κατατρεγμένο, μάρτυρα που θέλει να επιβιώσει ενώ όλοι οι άλλοι θέλουν να το εξαφανίσουν. (όταν ακούτε ολοκαύτωμα το μυαλό σας πάει αμέσως στους εβραίους, έχει κανείς προσπαθήσει να μάθει τι ολοκαυτώματα έχουν περάσει άλλοι λαοί οι οποίοι πλέον έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη, χωρίς να πάρουν καμμιά απολύτως αποζημίωση...)

Με αποκορύφωμα τη πολιτική "σας θυμίζω μόνιμα το ολοκαύτωμα", κατορθώνει να δημιουργεί ολοκαυτώματα, χωρίς έλεος, χωρίς καμμιά τύψη και χωρίς να κάθεται σε κανένα διεθνές δικαστήριο σαν εγκληματίας πολέμου.

Εχετε δει πολλούς εβραίους χτίστες, ντελιβερατζίδες, καθαρίστριες, οδηγούς βυτιοφόρων, μουτσους, χαμάληδες, ζητιάνους? Για σκεφτείτε μετά από τόσο κατατρεγμό τι ακριβώς θέση έχει καταλάβει στη παγκόσμια οικονομία το εβραικό λόμπυ. Τι κρατάει στα χέρια του.

Βρισκομαστε λοιπόν στην αμήχανη θέση όλη η ανθρωπότητα να πρέπει μόνιμα να λειτουργούμε με "λεπτότητα" σ΄ενα τόσο τραγικό λαό. Να πρέπει να απολογούμαστε μονιμα έχοντας απέναντι ένα απόλυτα θεοκρατικό κράτος, ρατσιστικό, ιμπεριαλιστικό, ανελέτητο με τους εχθρούς του και ικανότατο στο να κερδίζει μόνιμα (κυρίως από το ρόλο του σαν θύμα).

Κατάφεραν να εξελιχθούν σε κάτι τόσο αποτρόπαιο, τόσο στυγνό που για να τους περιγράψουμε να πρέπει να θυμηθούμε ναζιστικές μεθόδους και ιδεολογίες , δηλ.τις ίδιες μεθόδους που υπέστησαν οι ίδιοι και που ζητούν ολόκληρη η ανθρωπότητα να τους αποζημιώσει γι ΄αυτό εις τους αιώνες των αιώνων αμήν.
Πως μπορεί ένας λαός που έχει γνωρίσει τόση φρίκη να χρησιμοποιεί την ίδια φρίκη προς ώφελος. Πως μπορεί ένας λαός που πέρασε τέτοιο γολγοθά να βάζει μόνιμα καρφιά σε σταυρούς. Αν το μίσος, η εκδίκηση, οδηγεί το χέρι τότε εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε? Παρακολουθούμε ανέμελα ένα κράτος "εκδικητή του μεσονυκτίου" να σπέρνει το θάνατο?

Το Ισραήλ είναι δύναμη. Δύναμη παγκόσμια. Με σχέδιο, στόχους και ικανότητα να τους πετύχει. Στηριζόμενο πρωτ΄απο ολα στους συμμάχους του, που κάθε άλλο παρά ανύπαρκτοι είναι όπως μόνιμα κλαίγεται. Νοιώθουν ότι είναι η επίλεκτη φυλή, βλέπουν τους άλλους σαν μιάσματα, και επιτελούν μια γενοκτονία. Σας θυμίζει κάτι αυτό?

Και είναι τόσο ικανοί που ενώ οι "άλλοι" πληρώνουν ακόμα το κακό που τους έκαναν, εκείνοι κάνοντας τα ίδια, ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΝΤΑΙ!

Μισώ το γεγονός να πρέπει να ισοπεδώνω ένα ολόκληρο λαό. Να πρέπει να μιλάω για μια φυλή πέρνοντας σβάρνα τα πάντα. Αλλά δεν ισοπεδώνω. Πιστεύω ότι πολλοί "Χριστοί" υπάρχουν κλειδωμένοι σε κάποια μουντρούμια. Κι ένα ποσοστό αυτού του λαού υποφέρει από αυτή την αναλγησία. Που δεν θέλει να βλέπει το αίμα αθώων παιδιών, ούτε να είναι συμμέτοχος στο οποιαδήποτε έγκλημα οι "φαρισαίοι" αποφασίσουν. Υπάρχει ένα κομμάτι που ντρέπεται. Που είναι άνθρωποι όχι μηχανές κέρδους.

Ομως δυστυχώς πόσοι είναι? Που βρίσκονται. Να τους δω και να τους σφίξω το χέρι. Γιατί πραγματικά θέλει πολύ δύναμη ψυχής για να ξεφύγεις απο αυτό το παιχνίδι. Θέλει πολύ ανθρωπιά για να κρατήσεις μέσα σου τη συμπόνια και την αγάπη σ΄ενα κράτος που διδάσκει από τη γέννεσή του μέχρι σήμερα το μίσος....
Η δεν υπάρχουν η φοβούνται κι ανάσα να βγάλουν και δεν μπορούμε να τους ακούσουμε. Να μάθουμε. Να κατανοήσουμε. Κι έτσι φτάνουμε στη φρίκη που άκουσα προχτές από μια φίλη, μια κοπέλα που δε μπορεί να πειράξει ούτε μυρμύγκι να λέει σε μια παρέα, "μισοδουλειά έκανε ο χίτλερ...." Και ναι φρίκαρα. Ενοιωσα άσχημα. Τη κοίταξα σαν να έβλεπα ένα τέρας...

Ομως μια υποψία είχα μέσα μου. Σαν να θελουν να υπάρχουν πολλοί που λένε τέτοια. Σαν να πρέπει να δημιουργούν συνθήκες τέτοιες για να βγαίνουν λάδι...
Γιατί ο καλύτερος τρόπος να περνούν τα σχέδια είναι να διατηρείται ζωντανή εκείνη η άλλη εικόνα φρίκης που σε κάνει αυθόρμητα να ζητάς συγνώμη ακόμα κι αν δεν έφταιξες. Εκείνη η εικόνα του μάρτυρα που έχει δικαίωμα να τα ισοπεδώσει όλα χωρίς καμμιά τύψη. Η κακομοιριά του τοκογλύφου.

Ντροπή για το λαό τους τον ίδιο. Που όπως όλοι οι λαοί του κόσμου θα έχει λαμπρά μυαλά. Θα έχει τραγουδιστές της αγάπης. Θα έχει ανθρώπους ερωτευμένους με τη ζωή και τον άνθρωπο. Θα έχει πιστούς ταπεινούς και ευλαβείς. Θα έχει αγαθές ψυχές που ζητούν τη λύτρωση.

Το μεγαλύτερο έγκλημα πραγματοποιείται πάνω τους. Κι αυτό καμμιά συμμαχία δεν θα το σβήσει. Καμμιά πονηριά δεν θα το σκεπάσει. Εκεί στη παλαιστίνη μαζί με το αίμα των μη-εβραίων, υπάρχει θαμμένο και το αίμα των ίδιων. Θυσία στο βωμό ενός παραλογισμού που η δίψα του δε λέει να σβήσει....

Το πόσο λάθος έχετε κάνει φαίνεται από αυτό εδώ το κομμάτι που μόλις έγραψα. Γιατί αυτά που έγραψα τα συζητούν όλοι. Σε κάθε παρέα. Σε κάθε χώρα στη γη. Κι αυτό είναι η τραγωδία. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση και δυστυχώς θα πρέπει κι εγώ να ζητήσω συγνώμη για να μην χαρακτηριστώ τέρας.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ....

Ανασχηματισμός. Και?

Κάποτε είχα ακούσει μια ιστορία. Τη διηγόταν ένας οδηγός γνωστού (παλαιού) μεγάλου εφοπλιστή. Είχαν ξεκινήσει από το λιμανάκι της Ζέας για κάπου. Το γιωτ όλο στολισμένο με σημαιάκια, αντηχούσε από παντου μουσική (μές τα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γειά…) και εξω στο λιμάνι ήταν μαζεμένος κοσμάκης. Κάτι κυρίες ηλικιωμένες, κάτι μόνιμοι κάτοικοι – εργαζόμενοι εκεί γύρω και χαιρέταγαν χαρούμενα.
Χαιρέταγαν ναναι καλοτάξιδος ο τυχερός που το χει.
Χαιρέταγαν αυτή την ευτυχία που δεν θα γνώριζαν ποτέ και που μόνο μερικοί «χρηστοί» θα νοιώσουν σ΄αυτό το κόσμο.

Μέσα στο γιωτ η σκηνή ήταν διαφορετική. Ο οδηγός, ο μάγειρας κι ένας καμαριέρης είχαν βουτήξει τελευταία στιγμή από τα παντελόνια το μεγάλο αφεντικό που τύφλα στο μεθύσι (πρωινιάτικα) είχε παρει απόφαση να «τη κάνει» πέφτοντας στη θάλασσα. Γιατί τον είχε κερατώσει η Ελενίτσα. Γιατί η κόρη του τουχε πετάξει ένα βάζο στο κεφάλι και τον είχε απειλήσει να μη ξαναπατήσει στο σπίτι της ποτέ. Γιατί ο γιός του μάζευε κάθε βράδυ μια κομπανία από ναυτάκια στο σπίτι και το γλένταγε.

Αυτά τα κοινότυπα ανθρωπάκια είναι που στέκονται εκει πάνω. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανθρωπάκια. Ισως πιο αμόρφωτα, πιό εκδικητικά, πιο κομπλεξικά ακόμα κι απ τη γειτόνισα της διπλανής πόρτας που σας φαίνεται λίγη..

Απλά ξέρουν να κάνουν λεφτά. Εχουν τη στόφα να χώνονται στη βρώμα και να βρίσκουν χρυσάφι. Εχουν το θράσος, τη πονηριά να εκμεταλλεύονται για χάρη τους κάθε κατάσταση. Ξέρουν να πουλάνε ακριβά και ν΄αγοράζουν φτηνά. Ξέρουν να πουλιούνται οι ίδιοι πολύ καλά. Τεχνίτες του πουλήματος.

Το ίδιο κι οι περισσότεροι από τα ανθρωπάρια που κυβερνούν. Με τις γκομενίτσες να τους ταλαιπωρούν, με τις κυράτζες που παθαίνουν μια κρίση αν δε φτιάξει η κομώτρια καλά τη φράτζα, με τις ταπεινότητες, τις αδυναμίες, τα κόμπλεξ που κουβαλάει κάθε ανθρωπάκι.

Πόσοι άραγε από αυτούς είναι άνθρωποι του πνεύματος. Ξέρετε σε τι ποσοστό είναι εκείνοι που ξέρουν να μιλήσουν να αναπτύξουν σωστά μια συζήτηση, εκείνοι που έχουν δημιουργική φαντασία, έμπνευση, γνώσεις και ταλέντο να κάνουν το κόσμο να πάει ένα βήμα έστω μπροστά?
Πόσοι?

Οι περισσότεροι από αυτούς χαιρουν απλά της εκτίμησης πέντε έξι γνωστών που τους έχουν κάνει χάρες, του συγχωριανού πουναι περήφανος που βγήκε ένας υπουργός από το χωριό μας, του δάσκαλου που θα πει τον είχα μαθητή μου, και των επί τόπόυ ψηφοφόρων πόυ τους γλείφουν για να βγάλουν «κάτι».

Τις περισσότερες φορές ακόμα κι ένας μέσος μπλόγκερ, νεαρής ηλικίας, με λίγη φαντασία, κάποιο ταλέντο και επιθυμία να ψάξει να μάθει, είναι πιο χαρισματικός απ΄ολους αυτούς μαζί και έχει περισσότερες γνώσεις και σίγουρα περισσότερο «χρώμα και άρωμα»
Ανασχηματισμός. Υπάρχουν πρόσωπα πνευματικής δύναμης? Κι αν οχι τέτοια μήπως υπάρχουν γεροί δυνατοί χειρονάκτες? Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ούτε να σχεδιάζουν ένα σπίτι ξέρουν
Ούτε να το χτίζουν

Ξέρουν μονο να στρογγυλοκάθονται σ΄αυτό, να τρώνε να πίνουν και να αφοδεύουν. Ανθρωπάκια όχι χαρισματικά όχι δυνατά. Απλά αδύναμα ανθρωπάκια. Χαρτογιακάδες.
Που αλλάζουν χέρια ο ένας με τον άλλο. Που γελάνε μεταξύ τους, αγκαλιάζονται μεταξύ τους και λένε μπράβο ο ένας στον άλλο.
Οχι τώρα. Και πριν. Και μετά.

Οχι μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Κάθε κυβέρνηση του ίδιου είδους. Ολες οι κυβερνήσεις που δεν αποτελούνται από δημιουργούς αλλά από διαχειριστές.
Αλλος παίρνει το νοίκι. Αλλος κατοικει…. Κι εκείνοι είναι πάντα εκεί στην είσοδο δίπλα στη σκάλα και μοιράζουν τους λογαριαμούς, τα κοινόχρηστα, ελέγχουν αν η καθαρίστρια κάνει καλά τη δουλειά της, κυνηγάνε να πάρουν το νοίκι από τους κακοπληρωτές, ξέρουν τ΄απλυτα από το κάθε διαμέρισμα και βγάζουν και κανα φραγκάκι στη ζούλα από καμμιά βρωμιά που θα τους ζητήσουν να κάνουν…

Ο δημιουργός του κτίσματος μπορεί να ήταν χαρισματικός αρχιτέκτονας.
Οι κάτοικοι μπορεί να είναι φιλοσοφοι, εργάτες, καλλιτέχνες, γερόντια, φοιτητές ή απλοί άνεργοι. Ο καθένας όμως έχει κάτι. Καλό ή κακό. Εχει όμως. Το δικό του αγώνα, το δικό του χρώμα, το δικό του θόρυβο από το διαμέρισμα…..
Αυτοί απλά είναι οι υποτακτικοί διαχειριστές. Για να βγάλουν το μεροκάματο.

Κυρία μου εσύ που κοιτάς σα χαζή κι ονειρεύεσαι να μην ήταν ο Μητσάρας δίπλα σου αλλά εκείνο ο γραβατωμένος με το αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο και τους φρουρούς, να θυμάσαι ότι κι αυτός την αμολάει το βράδυ αλλά με μια διαφορά από το μητσάρα σου. Ρίχνει το φταίξιμο στον διπλανό του πάντα…..

Κι αυτό είναι το μυστικό τους όπλο. Το κακό το πολεμάς. Σε θεριεύει. Σε κάνει επαναστάτη. Θέλεις να το συνθλίψεις, να πολεμήσεις, να το εξαφανίσεις. Το καλό σε μαγεύει, σε γαληνεύει, το λατρεύεις. Τούτο δω το ΤΙΠΟΤΑ τι να το κάνεις. Πως να το πολεμήσεις. Πως να το διώξεις? Αφού ούτε μίσος ούτε αγάπη μπορεί να σου προκαλέσει… Μόνο ναυτία, κούραση, μισά συναισθήματα.

Ναι δεν μπορείς ν΄απαλλαχτείς απ΄αυτούς γιατί είναι τίποτα….

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΥΛΟΚ.

Με ρώτησε ένας φίλος πως και δεν έχω γράψει τίποτα για όσα γίνονται στη Γάζα. Δεν έχω άποψη? Δε με ενδιαφέρει? Δεν μου κατεβαίνει καμμιά ιδέα?

Τιποτα απ΄ολα αυτά. Απλά δεν θάξερα από που να αρχίσω και που να καταλήξω. Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα τέτοιο θέμα χωρίς να φανατιστώ και μάλιστα με ακραίο τρόπο.
Και δεν ωφελεί σε τίποτα.
Γι’ αυτό σιωπώ. Γιατί είναι το μόνο θέμα που δεν αντέχω να συζητήσω. Κι αν το κάνω θα απογοητεύσω πολλούς φίλους. Θα με πουν φανατισμένη..

Και ναι σε αυτή τη περίπτωση είμαι.

Γιατί η εικόνα του Σάυλοκ με κυνηγάει από παιδί. Από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου.
Εκείνη η λίβρα κρέας, εκείνη η δίψα για το φιλέτο που κρύβεται πίσω από κάθε απανθρωπιά με κυνηγάει.
Εκείνος ο ανελέητος θεός που σφάζει χωρίς τύψεις και δημιουργεί ανθρώπους προσκυνημένους, πονηρούς γεμάτους σχέδια για την υποταγή της ανθρωπότητας με κυνηγάει.
Τα ψέματα, οι μυθοι, η κοροιδία που διαγράφουν τη πορεία των ανθρώπων με μια αντίληψη ετσιθελισμού με κυνηγάνε.

Εκείνη η ιδεολογία της θανατολάγνειας που στοιχειώνει τα όνειρά μας, που απαιτεί να μας κρατάει συνέχεια φοβισμένους, υποτιθέμενους αμαρτωλούς απέναντι σε λύκους ενδεδυμένους αμνούς που έχουν το θράσος να ζητάνε και τα ρέστα. Υπάρχουν εξουσίες που δίνουν μαθήματα στυγνότητας στους υπόλοιπους αλλά στην ουσία είναι μαθητούδια. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τους καθηγητές, τους πρυτάνεις του «ανελέτηου»..

Και τώρα ακόμα μια φορά το αίμα να χύνεται ποτάμι. Χωρίς τύψεις. Χωρίς κανένα δισταγμό. Με το έτσι θέλω ακόμα μια φορά.
Το χέρι οπλίζεται με την ευλογία όλων μας.
Τα κορμιά σκορπίζονται με τη δική μας ανοχή, με τη δική μας σιωπηρή αποδοχή ενός παραλογισμού που διαρκεί αιώνες τώρα ....

Η μονή διαφορά είναι ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Κι η κάμερα μπορεί και αποθανατίζει τα σφαγμένα νήπια. Και τις βομβαρδισμένες φάτνες. Και τους μάγους που δεν έφεραν δώρα φέτος...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ . – Περιμένουν λέει, να δουν την αντίδραση του Λευκού Οίκου και της Ε.Ε.
Πλάκα κάνετε ..έτσι?

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ!

Αντε καλη χρονιά! Ξέρετε γεμάτη καινοτομίες, εκπλήξεις, επαναστατικότητα, κοσμογονικές αλλαγές, ανατρεπτικές αποφάσεις, έτσι όπως κάθε χρόνο... Αισθάνομαι τόσο μεγάλη αλλαγή γύρω μου που δεν μπορώ να την παρακολουθήσω!