ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τι είναι έλληνας? Σίγουρα όχι ο κάτοικος μιας συγκεκριμένης τοποθεσίας. Σίγουρα όχι ο φέρων το όνομα που του δόθηκε από μια πολιτεία. Σίγουρα όχι αυτός που λέει οτι είναι. Το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, η κοσμική αντίληψη εκείνων των κατοίκων αυτού του τόπου, ο τρόπος αντίληψης, η καθημερινότητά τους, η ιστορία τους, οι πράξεις τους, οι επιστήμες τους, η θρησκεία τους, οι τέχνες τους, ο τρόπος που αγαπούσαν τη πατρίδα τους, ο τρόπος που αγαπούσαν τη φύση, τους ανθρώπους, τους θεούς τους, αυτό είναι "έλληνας". Ελληνας λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί οποιοσδήποτε , ασχέτως τόπου, καταγωγής, φυσιογνωμίας, ομάδας αίματος κλπ κλπ, που ασπάζεται και θέλει να κάνει πράξη αυτή τη κοσμοθεώρηση.

Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Μπορεί όχι μόνο να μην συμφωνεί αλλά και να το πολεμήσει και να θέλει να το αφανίσει (όπως άλλωστε έγινε στη συνέχεια της ιστορίας αυτού του τόπου). Μπορεί να το κάνει αλλά δεν είναι έλληνας. Και αυτό δεν είναι μια ύβρις ή ότι κάποιοι θέλουν να γίνουν κατ΄αποκλειστικότητα έλληνες. Είναι κοινή λογική. Αν ασπαστώ το μωαμεθανισμό θα πρέπει να νευριάζω όταν κάποιος μου πει δεν είσαι χριστιανός?? Θα ήταν γελοίο. Φυσικά δεν είμαι χριστιανός αφού είμαι μωαμεθανος!!!

Το ίδιο λοιπον και σε ότι αφορά την αρχαία ελλάδα. Η κοσμοαντίληψη του τότε δεν ήταν απλά κάτι που έγινε μια συγκεκριμένη εποχή και είχε ημερομηνία λήξης. Ηταν ένας πολιτισμος που είχε συγκεκριμένα ιδεωδη, συγκεκριμένα πιστεύω, συγκεκριμένη θρησκεία, νόμους, συγκεκριμένη αντίληψη για το τι σημαίνει άνθρωπος, κόσμος, ζωή, θάνατος. Αν κατ΄αρχήν δεν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις τι ήταν, να μελετήσεις, να σκεφτείς αν ήταν σωστό σε σχέση μ΄αυτό που ζούμε τώρα, αν εκείνος ο τρόπος σκέψης και αντίληψης ήταν σωστός για ένα καλύτερο κόσμο, δεν υπάρχει λογος να νευριάζεις ούτε να ενίστασαι αν κάποιος σου πει δεν εισαι. Ετσι ερχόμαστε στο νεοέλληνα. Κι εδώ είναι το ερώτημα. Είναι ο νεοέλληνας , έλληνας?

Οπότε πριν να σκίσουμε τα ιμάτια μας και να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Βάζοντας τους δυο πολιτισμούς σε αντιπαράθεση επιλέγουμε. Και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας. Οι άνθρωποι που ακολούθησαν αυτό το δρόμο και επέλεξαν δεν ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη τάξη, ούτε καναν συγκεκριμενα επαγγέλματα, ούτε υπηρχε κάποιο κόμμα που πήγαν και γραφτήκαν, δεν είχαν τα ίδια οικονομικά ή επιστημονικά εφόδια.... Ενοιωσαν μια συγκεκριμένη εσωτερική παρόρμηση, ένοιωσαν αηδιασμένοι μ΄αυτό που έβλεπαν γύρω τους. Ενοιωσαν ότι το ποιόν τους, τα συναισθήματά τους, ο τρόπος που έβλεπαν το κοσμο, ο τρόπος που αγαπούσαν, ο τρόπος που νοιώθαν τη φύση, τον άνθρωπο, το θείο δεν έχει καμμιά σχέση μ΄αυτό που τους έχουν σερβίρει μέχρι σήμερα. Ενοιωθαν ξένοι σε ξένο τόπο....

Και μελετώντας, ψάχνοντας, σκεπτόμενοι κατέληξαν σε αυτό που νοιώθαν ότι είναι το "ταίρι τους". Σε κάποιο σκεπασμένο, καταχωνιασμένο σε μια γωνιά ξεχωριστό πολιτισμό, σε μια κοσμοαντίληψη που έδινε απαντήσεις που ηδη είχαν μέσα τους. Γιατί σε αυτούς τους ανθρώπους συνέβη και σε άλλους όχι? Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Τι ειναι αυτό που χρειάζεται να έχεις για να μπορείς να κατανοήσεις τι συνέβη τότε σε τουτα εδώ τα χώματα και έλαμψε τόσο φως. Τόσο που ολοι οι επιστήμονες σε κάθε γωνιά της γης προσπαθούν ακόμα να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να βρουν τις απαντήσεις?

Ολοι οι άνρθωποι έχουν δικαίωμα στο να μάθουν. Να καταλάβουν. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Ομως αν υποθεσουμε ότι κάποιοι δεν θέλουν ν΄αφήσουν το κόσμο να μάθει και τα παραποιήσουν όλα, τα κρύψουν, τα γελοιοποιήσουν, τα πολεμήσουν, τότε ποιοί άνθρωποι ακριβώς μπορούν πίσω από αυτό το σκοτάδι να διακρίνουν φως? Τι πρέπει να έχεις μέσα σου για να περάσεις μέσα από τις συμπληγάδες και να φθάσεις στην ιθάκη σου?

Αγαπη. Σεβασμο. Ορεξη για μάθηση. Να τιμάς τη πατρίδα σου. Να τιμάς τη ζωή. Να τιμάς τον έρωτα. Να μελετάς τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου νοιώθοντας όλο το σύμπαν μεσα σου. Να αντιμετωπίζεις την ύπαρξη σου γενικώτερα σαν κάτι το πολύτιμο, άξιο σεβασμού. Να αγαπάς το σώμα σου και το πνεύμα σου και να τα θρέφεις και τα δύο ισάξια. Να εχεις ταυτόχρονα τη ταπεινότητα να υποκλιθείς με σεβασμό στο υπέρτατο μυστήριο της ζωής και τη δύναμη να το ανακαλύψεις και να σταθείς μεγαλόπρεπα, ισάξια δίπλα του.

Ας φέρουμε ένα παράδειγμα,

ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

1. Έπου Θεώ.
2. Νόμω πείθου.
3. Θεούς σέβου.
4. Γονείς σέβου.
5. Ηττώ υπέρ δικαίου.
6. Γνώθι μαθών
7. Ακούσας νόει
8. Σαυτόν ίσχε
9. Φρόνει θνητά.
10. Εστίαν τίμα.
11. Άρχε σεαυτού.
12. Φίλοις βοήθει.
13. Θύμου κράτει.
14. Φρόνησιν άσκει.
15. Πρόνοιαν τίμα.
16. Όρκω μη χρω
17. Φιλίαν αγάπα.
18. Παιδείας αντέχου.
19. Δόξαν δίωκε.
20. Σοφίαν ζήτει.
21. Καλόν ευ λέγε
22. Ψέγε μηδένα.
23. Επαίνει Αρετήν.
24. Πράττε δίκαια.
25. Φίλοις ευνόει.
26. Εχθρούς αμύνου.
27. Ευγένειαν άσκει.
28. Κακίας απέχου.
29. Κοινός γίνου.
30. Ίδια φύλαττε.
31. Αλλοτρίων απέχου.
32. Εύφημος ίσθι
33. Άκουε πάντα.
34. Φίλω χαρίζου.
35. Χρόνου φείδου.
36. Όρα το μέλλον.
37. Ύβριν μίσει.
38. Ικέτας αίδου
39. Υιούς παίδευε.
40. Έχων χαρίζου.
41. Δόλου φόβου.
42. Ευλόγει πάντας.
43. Φιλόσοφος γίνου.
44. Όσια κρίνε.
45. Γνούς πράττε.
46. Φόνου απέχου.
47. Εύχου δυνατά
48. Σοφοίς χρώ
49. Ήθος δοκίμαζε
50. Λαβών απόδος.
51. Υφορώ μηδένα
52. Τέχνη χρώ
53. Ό μέλλεις δός.
54. Ευεργεσίας τίμα.
55. Φθόνει μηδενί.
56. Φυλακήν πρόσεχε.
57. Ομοίοις χρώ
58. Διαβόλήν μίσει.
59. Δικαίως κτώ.
60. Αγαθούς τίμα.
61. Κριτήν γνώθι.
62. Γάμους κράτει.
63. Τύχην νόμιζε.
64. Εγγύην φεύγε.
65. Πάσι διαλέγου.
66. Ελπίδα αίνει.
67. Δαπανών άρχου.
68. Κτώμενος ήδου.
69. Αισχύνην σέβου.
70. Χάριν εκτέλει.
71. Ευτυχίαν εύχου.
72. Τύχην στέργε.
73. Ακούων όρα.
74. Εργάζου κτητά.
75. Έριν μίσει.
76. Όνειδος έχθαιρε.
77. Γλωσσαν ίσχε
78. Ύβριν αμύνου.
79. Κρίνε δίκαια.
80. Χρώ χρήμασι.
81. Αδωροδόκητος δοκίμαζε.
82. Αιτιώ παρόντα.
83. Λέγε ειδώς.
84. Βίας μή έχου.
85. Αλύπως βίου.
86. Ομίλει πράως.
87. Φιλοφρόνει πάσιν.
88. Υιοίς μή καταθάρρει.
89. Γλώττης άρχε.
91. Σεαυτόν ευ ποίει.
92. Ευπροσήγορος γίνου.
93. Αποκρίνου εν καιρώ.
94. Πόνει μετά δικαίου.
95. Πράττε αμετανοήτως.
96. Αμαρτάνων μετανόει.
97. Οφθαλμού κράτει.
98. Βολεύου χρήσιμα.
99. Επιτέλει συντόμως.
100. Φιλίαν φύλαττε.
101. Ευγνώμων γίνου.
102. Ομόνοιαν δίωκε
103. Άρρητα μη λέγε.
104. Τό κράτουν φόβου.
105. Καιρόν προσδέχου
106. Έχθρας διάλυε.
107. Γήρας προσδέχου
108. Επί ρώμη μή καύχω.
109. Ευφημίαν άσκει.
110. Απέχθειαν φεύγε.
111. Πλούτει δικαίως.
112. Δόξαν μή λείπε.
113. Κακίαν μίσει.
114. Κινδύνευε φρονίμως.
115. Χρησμούς θαύμαζε.
116. Ούς τρέφεις αγάπα.
117. Απόντι μή μάχου.
118. Πρεσβύτερον αίδου
119. Νεώτερον δίδασκε.
120. Πλούτω απίστει.
121. Σεαυτόν αίδου
122. Μή άρχε υβρίζων.
123. Προγόνους στεφάνου.
124. Επί νεκρώ μή γέλα.
125. Ατυχούντι συνάχθου.
126. Χαρίζου ευλαβώς.
127. Έξ ευγενών γέννα.
128. Επαγγέλου μηδενί.
129. Τύχη μή πίστευε.
130. Τελεύτα άλυπος.
131. Μέτρον άριστον.
132. Αδικίαν μισείν.
133. Ευσέβειαν φυλάσσειν.
134. Ηδονής κρατείν.
135. Βία μηδέν πράττειν.
136. Τέκνα παιδεύειν.
137. Μή θρασύνου.
138. Νόμοις πείθου.
139. Μελέτει το πάν.
140. Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι
141. Μή επί παντί λυπού.
142. Πίνων άρμοζε.
143. Πέρας επιτέλει μή αποδειλιών.
144. Τό συμφέρον θηρώ.
145. Θνήσκε υπέρ Πατρίδος.
146. Τώ βίω μάχου.
147. Ευ πάσχε ώς θνητός.
148. Παίς ών κόσμιος ίσθι, ηβών εγκρατής, μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος εύλογος.

Είσαι? Κι αν δεν είσαι , είναι γιατί η ζωή δεν σου έδωσε την ευκαιρία ή γιατί δεν σε ενδιαφέρει να είσαι? Κι εδώ υπάρχει ο διαχωρισμος.
Ελληνας εκτός όλων των παραπάνω ειναι πρώτα απ΄ολα εκείνος που έχει τη φλόγα μέσα του για να γίνει. Ασχετα σε ποιο τόπο κατοικεί και ποιό ειναι τ΄ονομά του.

Οταν λέω λοιπον δεν ειμαστε όλοι ίδιοι δεν ειναι ούτε ρατσισμός ούτε βρισιά ούτε οικειοποίηση μιας κοσμοαντίληψης. Δεν είμαστε ίδιοι από τη στιγμή που επιλέγουμε πολιτικές, θρησκείες, αντιλήψεις ατομικισμου, απληστείας, εκφοβισμού, δειλίας. Απο τη στιγμή που δεν επιθυμείς να ορθώσεις το ανάστημα και δεν επιθυμείς να τιμήσεις το πνεύμα σου, δεν είσαι έλληνας. Απλό.

Τώρα, αν εκτός από το να θέλεις να μείνεις στο τέλμα, πολεμήσεις με φανατισμο και τυφλοτητα και όσους θελήσουν να δουν, τότε εκτός από μη έλληνας είσαι "ανθέλληνας". Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που ως συνήθως θα πουν "σιγά μόνο ο αρχαιοελληνικός πολιτισμος υπηρξε? τόσοι άλλοι ήταν..." Κι εκεί αναρωτιέμαι ειλικρινά τι θέλουν όσοι λένε κάτι τέτοιο. Αιώνες τώρα ζούμε σε δανεικό ξενόφερτο πολιτισμο, αν θελήσουμε να αλλάξουμε ρότα πάλι σε άλλο θα ανατρέξουμε? Τι έχει τελικά το τόσο επικίνδυνο αυτή η αρχαία ελλάδα που πρέπει πάσει θυσια να την αποφύγουμε....

Τι?

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ (2)

Σκεφθείτε μόνο ότι μια πατρίδα που έχυσε ποτάμια αίμα για την ελευθερία της, βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι με τους "νικητές" λες κι ήταν ένοχη κι έπρεπε να ζητήσει συγνώμη. Λες κι έπρεπε να ντρεπόμαστε. Σκεφθείτε μια πατρίδα που πάνω στα σώματα των παιδιών της, αντί να υψώνεται με το μεγαλείο τους, να χαμηλώνει για να ζητιανέψει. Μια πατρίδα που αναλώθηκε να μισεί αντί να δημιουργεί. Να σκοτώνει αντί να γεννάει. Να χάνει τη ταυτότητά της, τις ρίζες της, να συρικνώνεται και να καταλήγει ο φτωχός, αγράμματος συγγενής ..ποιού?
Σταματάμε στο σήμερα κι αναρωτιόμαστε τι φταίει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δε θυμηθούμε. Αν δε πατήσουμε ένα φρένο να σκεφτούμε τι αλήθεια συνέβη και σήμερα ζούμε αυτή την εξαθλίωση. Ο ένας δείχνει με το δάχτυλο των άλλον. Τελικά κι ο ένας κι ο άλλος σε τι διαφέρουν? Κι εμείς στη μέση έχουμε ανάγκη να είμαστε ακόμα μπλεγμένοι σ΄αυτό το ενδοοικογενειακό τους καυγαδάκι? Μήπως πρέπει να ψάξουμε που αλήθεια είναι το σπίτι μας?

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΑΛΛΟΥΣ"

Αυριο γιορτάζουμε το ΟΧΙ.
Γιορτάζουμε το ΝΑΙ στην ελευθερία.
Κάποια στιγμή ας ενώσουμε τα κενά της ιστορίας, και με απλή λογική, χωρίς φόβους, χωρίς μίση, ας αναλογιστούμε όλοι εμείς που δεν ζήσαμε τότε, ποιός έχει τελικά έχει πει τα ΟΧΙ σ΄αυτή τη βασανισμένη και πανέμορφη πατρίδα.
Ποιοί δώσανε κάθε φόρα στην ιστορία, συνέχεια και ουσιαστική έννοια σ΄αυτή την ιερή λέξη.

Η ιστορία αυτού του τόπου γράφτηκε πάντα μετρώντας αντοχές και περίσσιο θάρρος. Γράφτηκε από άντρες που κι ο θάνατος ακόμα ήταν λίγος μπροστά τους.
Κι η ισορροπία το θέλησε όσο γίγαντες ήταν οι ήρωες τόσο χοντροκομένοι ναναι οι προδότες.
Οσες φορές το θάρρος περίσεψε άλλο τόσο να περίσευει κι η δειλία.
Οσες αλήθειες είπωθηκαν τόσα ψέματα τις βρώμισαν.
Οσο αγαπήθηκε αυτός ο τόπος άλλο τόσο μισήθηκε.

Πεδίο αντιπαράθεσης αιώνιο του μεγαλείου ενάντια στη μικρότητα.

Οι κορμοστασιές γιγάντων να συνθλίβουν ακόμα και τους θεούς και μετά να πέφτουν από το βέλος ενός ασήμαντου προδότη.
Κάθε βήμα μετριέται με δόξα και οδύνη.
Με περηφάνεια και με ντροπή.

Το να τιμήσεις το χώμα που πατάς δεν είναι εύκολο πράγμα. Οσοι το κατόρθωσαν είχαν ήδη νικήσει το σκοτάδι πριν θανατωθούν κι είχαν ταξιδέψει στην αιωνιότητά τους πριν καν κάνουν το πρώτο βήμα τους στη γη.
Το να το ντροπιάσεις όμως είναι πολύ πιο απλό και ανώδυνο.

Αραγε φτάσαμε στην εποχή που δε περισεύει πια θάρρος αλλά εφιάλτες?
Φτάσαμε σ΄εκείνο το σημείο όπου η αγάπη για τη πατρίδα μοιάζει ντροπή και το ξεπούλημα της μοιάζει λογική συνέπεια και απλά αναγκαίο κακό?....

Πέρασα χρόνια να σκέφτομαι ποιός είναι φιλόπατρις τελικά.
Κι η απάντηση είναι τόσο απλή.
Οποιος δεν άφησε να του κόψουν το νήμα.
Υπάρχει ένας λώρος που ενώνει το χθες , το σήμερα, το αύριο κι αν το το κόψεις χάνεις τα φτερά σου και μένεις για πάντα καρφωμένος σε δυο τετράγωνα να μετράς τη μιζερια των ημερών...

Ολη τη ζωή θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το να αγαπάς τη πατρίδα αυτή, είναι άχρηστο. Κι αν δε μπορέσουν να σε πείσουν, θα ονομάσουν τους προδότες πατριώτες για να τους μοιάζουν και νάναι ήσυχοι κι εσύ πλανεμένος να ξεχάσεις.

Βουητό γύρω απο τ΄αυτιά, σκόνη στα μάτια, σκοινιά στα χέρια, καρφιά στα πόδια μέχρι να σε πείσουν ότι το ν΄αγαπάς τη πατρίδα είναι ανούσιο κι ίσως και βλαβερό.
Ετσι λένε οι άπατρεις. Ετσι λένε οι άνιδροι και άοσμοι αυτού του κόσμου.
ΟΧΙ.
Δεν είναι έτσι.

Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει αγάπη δεν θα μ΄εμποδίσει ν΄αγαπήσω.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει σεβασμός, ηθική, πεφηφάνεια, μεγαλείο δε σημαίνει ότι κι εγώ θ΄αρνηθώ να τα φτάσω.
Η δικαιολογία της ανυπαρξίας σας, δεν μειώνει την ύπαρξη και την αξία αυτού εδώ του τόπου.

Γιατί εδώ κατοικούν οι πέτρινοι. Οσοι λίγοι κι αν έχουν μείνει.
Και θα κατοικούν μέχρι το τέλος των ημερών για να είναι η απόδειξη ότι το να μείνεις μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος και φοβιτσιάρης δεν είναι ιστορία, δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά ταπεινή δικαιολογία εκείνων που κάτι άλλο δεν μπορούν να γίνουν.
Εκείνων που δυστυχώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπερασπίσουν Θερμοπύλες.

Οτι μπορέσατε κάνατε για να μην ξαναγραφτει σελίδα ένδοξη εδώ κάτω.
Οσο μπορέσατε βοηθήσατε με νύχια και με δόντια τ΄ανδρείκελα να σταθούν στα πόδια τους για να καταφέρουν να πάρουν τη δόξα από τα νιάτα που φύτρωναν στα αρχαία χωράφια και να μοιάσει αυτή εδώ η πατρίδα μικρή, φτωχή κι ασήμαντη.
Θέλατε να λέμε έλληνες και να κολλάμε και το «μετα συγχωρήσεως» στο τέλος.
Θέλατε να ονομάσετε έλληνες αυτά τα κακέκτυπα αντίγραφά σας που τάχετε διασκορπίσει δεξιά κι αριστερά κι έχουν πιάσει τα πόστα φωνάζοντας θρασύτατα ότι έλληνες είναι κι αυτοί.

Το καταφέρατε άραγε?
ΟΧΙ ή ΝΑΙ?
Θα δείξει.

Και για όποιο πει ότι μ΄επιασε ένα ξαφνικό κύμα εθνικισμού ή ότι δήποτε άλλη μπούρδα πει, λέω καλά κάνω.

Νεοέλληνας δεν υπήρξα ούτε θα υπάρξω ποτέ.
Και βαρέθηκα να το κρύβω λες κι είναι ντροπή.
Ερχεται καιρός που θα νοιώσουν όλη τη ντροπή μαζί όλοι όσοι συνεργάστηκαν στο έγκλημα της δημιουργίας αυτού του κακόγουστου αστείου που οικειοποιήθηκε ένα όνομα που δεν του άξιζε.

Επι τέλους γιατί όλοι να πρέπει να βράζουμε στο ίδιο καζάνι?
Τι σχέση έχουν οι μεν με τους δε?
Επειδή μπήκα σπίτι σου και στογγυλοκάθησα στο καναπέ σου, αυτό με κάνει και συν-νοικοκύρη?
Επειδή δεν ένοιωσες ποτέ την ανάγκη ν΄αναλογιστείς από που έρχεσαι, τι είσαι, που πας και πως θα τιμήσεις τη ζωή σου, πρέπει το ίδιο ναμαι κι εγώ με σένα.

ΟΧΙ

Η ελλάδα χωρίζεται σε δυο κομμάτια.
Σε δυο κόσμους που υπάρχουν και ζουν κοντά ο ένας με τον άλλον αλλά δεν έχουν συναντηθεί στ΄αληθεια ποτέ.

Αιώνες τώρα γαυγίζει ένα κομμάτι ξένο. Ενα κομμάτι που δεν έμαθε ποτέ τι γράφτηκε σ΄αυτό εδώ το χώμα.
Φτάνει.

Δε γιορτάζω μαζί σας αύριο. Γιατί τους αγώνες τους κάνατε πανυγήρια. Τους ήρωες τους σκοτώσατε δυο φορές και εκατό φορές σκοτώσατε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Δεν είναι ώρα για γιορτές τώρα. Είναι καιρός για σκέψη και για μόρφωση ξανά απ΄την αρχή.

ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ..

ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ....

Κραχ
Κρασαρισμα
Κρίση (οχι η τελική ακόμα, μη βιάζεστε)
Κρετίνοι...

Δε χρειάζεται τόση πολυλογία. Ξέρουν. Είναι αρνάκια από σπίτι. Με το μαλλάκι τους, το βέλασμά τους το ωραίο, το κουδουνάκι τους το ντριγκινιστό.
Και ξέρουν ότι εκτός από της μάνας καμάρι είναι και η χαρά του μάγειρα.
Τι δε το βλέπουν το σφαγείο παρα κει? Δυο βήματα είναι απο τη στάνη. Χαζά είναι όχι στραβά.
Ολα τα βλέπουν αλλά τους έχει κάτσει μια ιδέα ότι κάποια μέρα δε μπορεί, θα αλλάξουν κατηγορία (η ελπίδα των αμνών).

Μιλείστε ξεκάθαρα χωρίς φόβο και πάθος. Πειτε τι σχεδιάζετε.
Τι άλλο θέλετε εκτός από το μαλλι , το κρέας μας, το απέξω και το απομέσα .
Τι άλλο να κάνουν πια για να είσαστε χορτάτοι κι ευχαριστημένοι? Να χορέψουν και πιρουέτες πάνω στα κάρβουνα?

Πείτε τα, έτσι ανέμελα, σαν να μονολογείτε στη κορφή του λόφου ατενίζοντας τους ορίζοντες με τη γκλίτσα στο χέρι. Πείτε τα στα ίσια, χωρίς σάλτσες. Αντέχουν.

Αφού έτσι κι αλλοιώς μια λέξη θα απαντήσουν.

Μπε...

Οχι τίποτα άλλο, αλλά μου έχουν σπάσει τα νεύρα αυτές τις μέρες να βλέπω συνέχεια τ΄αρνιά να συμπάσχουν με το χασάπη. Να έχουν πάθει ένα πανικό μήπως κι ο χασάπης είναι αδιάθετος.

Αρνάκια μου καλά. Για σας χτυπάει η καμπάνα. Ντιν ντιν.. Πάντα και για πάντα για σας χτυπάει.

Γιατί δε βάζω τον ευαυτό μου μέσα στ΄αρνάκια?

Γιατί είμαι άλλο ζώο, εξίσου αγαθιάρικο αλλά δεν έχω νόστιμο κρέας και τη σκαπουλάρω. Προς το παρόν. Θαρθουν εποχές που θα τρώμε ο ενας τον άλλον στη κυριολεξία, αλλά ακόμα κρατάμε. Ακόμα..

ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ...

Σε ποιούς τελικά φωνάζουμε?
Σε ποιούς ζητάμε να συνειδητοποιήσουν καταστάσεις και να χτυπήσουν το πόδι?
Στους ανθρώπους των 3 οκταώρων?
2 στάνταρ (δουλειά – ύπνος)

Κι 1 που λογικά θα έπρεπε να είναι η στιγμή που ζεις....
Σ΄αυτό το 1
Υπάρχει τώρα πια ένα 4ωρο δεύτερης απασχόλησης για μερικές πενταροδεκάρες ακομα,
Κι άλλες 4 ώρες τηλεόρασης.
Σ΄αυτές τις 4 ώρες υπάρχει (με τη τηλεόραση πάντα ανοικτή) ένα πρόχειρο πλησιάσμα στα παιδιά, στο σύζυγο, στα αγαπημένα πρόσωπα, στους φίλους, στα προσωπικά ενδιαφέροντα... και κυρίως τα σαβατοκύριακα . Τις καθημερινές χλωμό.

Σ΄αυτά τα περισευούμενα δευτερόλεπτα της ζωής πρέπει ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ να γίνει ΠΟΛΙΤΗΣ με απαιτήσεις?
Αδύνατον.
Σ΄αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έχει ξεχάσει πια να σκέφτεται. Λειτουργεί μηχανικά.
Αγαπάει μηχανικά, μισεί μηχανικά, γελάει μηχανικά. Κλαει μηχανικά....

Κι ίσως δεν κάνει τίποτα απ΄ολα αυτά. Απλά λειτουργεί «όπως πρέπει, με συγκεκριμένους κανόνες, με συγκεκριμένες κατευθύνσεις » κρατώντας μόνιμα μέσα του ένα συναίσθημα θλίψης, κενού, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ, κάτι που ποτέ δεν θάρθει.

Μαθαίνει να κοιτάζει τον ευαυτό του τυπικά. Ενας γνωστός που περιφέρεται με πρόγραμμα χωρίς εναλλαγές, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, εκτός απο εκείνες που δεν ορίζει. Κι αυτές όταν γίνονται σε λάθος χρόνο.

Γιατί κι η αρρώστεια κι ο θάνατος δεν είναι έκπληξη, παρά μόνο όταν γίνονται ξαφνικά και νωρίς...

Μαθαίνει να μη κάνει όνειρα, για να μη μπορεί κανείς να του τα πάρει.

Μαθαίνει να λειτουργεί και να ικανοποιείται στο «περίπου».

Η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε σήμερα από έναν άνθρωπακο, σε τούτο εδώ το πολιτισμό μας που τρώει τις σάρκες του κάθε μέρα με τρελλούς ρυθμούς,

Είναι να τολμούσε να πιεί ένα καφέ καθημερινή, πρωί, σ΄ενα τυχαίο καφενείο της πόλης του. Χωρίς ναχει δηλώει αρώστεια, χωρίς να είναι αργία, χωρίς να είναι άνεργος ή φοιτητής, ή αργόσχολος και χωρίς φυσικά ναναι στο δημόσιο....

Να αρνηθεί να είναι «υπάλληλος» για μια ώρα.
Να πάρει λάθος λεωφορείο,
Να ξυπνήσει λάθος ώρα,
Να πει τα λάθος λόγια....

Και μόνο να σκεφτεί κάτι τέτοιο, τον βλέπω να νοιώθει κιολας τύψεις. Ενοχές. Να νοιώθει αμήχανα γιατί δεν μπορεί ν΄αντέξει τις εκπλήξεις πίσω από τη λάθος στροφή. Εχει σκοτώσει τους μηχανισμούς της έμπνευσης του, χρόνια τώρα. Εχει πνίξει τις ιδιαιτεροτητές του, τα χαρακτηρηστικά του, κάτω από μια αδιαφορη μάσκα ασφάλειας.

Υπάλληλοι.

Σκεφθείτε τη φάση όταν η μαμά ξεκινάει να σιδερώσει το τζινακι του πιτσιρικά κι εκείνος φρικάρει. Τι κάνεις ρε μάνα!!! Τζιν σιδερωμένο??

Κι οι ψυχές με τη γοητεία από τις πτυχές της αιωνιότητας τους διψάνε να σταματήσει ένα χέρι να τις ισιώνει συνέχεια, όμως η σάρκα δεν ανταποκρίνεται πια. Εχει προβιβαστεί σε...
Υπάλληλο.

16 ΟΚΤΩΒΡΗ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Ουτε μέτρον, ούτε άριστον.
Το αηδιαστικό πρόσωπο της απληστίας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι χρειαζόμασταν τόσο λίγα για να ζήσουμε απλά και όμορφα....
ΟΛΟΙ..

ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ....

Υποπτευόμαστε ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει γύρω μας.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις «της πείνας» εκατομυρίων ανθρώπων.
Της αληθινής «δυστυχίας».
Της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις...

Κι εδώ κοντά μας κάπου κάπου συναντάμε τα μαντάτα σε καμμια τυχαία γωνιά της Αθήνας. Σε κάποιο ανθρώπινο σωρό τυλιγμένο με εφημερίδες και παλιόρουχα ξαπλωμένο στη γωνιά. Σε κάποιο κοριτσάκι με λιγδιασμένη όψη που σέρνεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ψάχοντας την επόμενη «δόση». Σε κάποια φιγούρα σκυφτή με κομένα πόδια ή χέρια ή πλησιασμένο δέρμα που απλώνει το χέρι μ΄ενα καπέλλο να πάρει κανα ψιλό από τους περαστικούς.

Πιο κει δεν μπορούμε να πάμε. Υπάρχουν πολλοί χώροι που η μπόχα της δυστυχίας απλώνεται σαν δηλητήριο στα σάπια πνευμόνια των κατοίκων της, όμως ΑΚΟΜΑ είναι μακριά μας. ΑΚΟΜΑ τη συναντάμε φευγαλέα και μπορούμε να στρίβουμε από μπροστά της να μην μας ενοχλεί.

Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά με το να έχεις ακόμα εξασφαλισμένη στέγη, φαί, ρούχα και τα απαραίτητα για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να επιζήσεις ο ίδιος είναι κι αυτό ένα είδος πλούτου. Είναι ο πλούτος του φτωχού ΑΚΟΜΑ. Είναι εκείνη η κουρασμένη ανάσα το βράδυ που ξευφεύγει μονολογώντας «ουφ... ζήσαμε και σήμερα».

Και μέχρι κι αυτό το επίπεδο φτώχειας αντέχεις. Και αντέχοντας ξεχνάς. Παραμυθιάζεσαι. Ελπίζεις. Λες «μακριά από μας»...
Είσαι ακόμα ο πλούσιος των φτωχών.
Ο καλύτερος από τους παριάδες αυτής της ζωής.
Ο άρχοντας της φτωχογειτονιάς.
Ο ελπίζων σε ένα καλύτερο αύριο ή άντε, και στη βασιλεία των ουρανών.

Το κακό είναι ότι για να καταλάβεις σε όλο το μεγαλείο την ασυδοσία, την απανθρωπιά, τη στυγνότητα του κόσμου που ζούμε πρέπει η φτώχεια ν΄αγγίξει σοβαρά τις αισθήσεις σου.
Πρέπει να μπεις σ΄εκείνο ακριβώς το είδος διαβίωσης που μπορεί να κάνει το σαρκίο σου να σαπίσει με σένα ζωντανό μέσα.
Το φαί δεν πρέπει να είναι λίγο. Πρέπει να μην υπάρχει καθόλου.
Το κρύο δεν πρέπει να διασκεδάζεται κάνοντας οικονομία στο καλοριφέρ. Πρέπει να μην έχεις καμμιά πηγή να σε ζεστάνει και νασαι χωμένος μες στο πάγο.
Το σπίτι δεν πρέπει να είναι φτωχικό αλλά τίμιο. Πρέπει να μπάζει από παντού, να σαπίζει ή και να μην υπάρχει καθόλου.
Και τα ρούχα δεν πρέπει να είναι φτηνιάρικα από κάποιο πάγκο της λαικής αλλά ναναι μαζεμένα ανάμεσα από τα αποφάγια των άλλων....

Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΙΝΑ.
Τοτε ξέρεις τι είναι ΠΑΓΩΝΙΑ
Τοτε ξέρεις τι είναι ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, ΠΟΝΟΣ, ΜΑΡΤΥΡΙΟ....

Οι παλιώτεροι που έχουν ζήσει αυτή τη φρίκη τρέμουν ακόμα στη σκέψη της. Η μάνα μου απ΄ολη της τη ζωή παρόλες τις ατέλειωτες εμπειρίες που έχει, μια έχει στιγματίσει το μυαλό της και τη στοιχειώνει ακόμα. Οταν 5 χρονών στη κατοχή ένα σκελετωμένο παιδί που σερνόταν στο δρόμο πεινασμένο όπως χιλιάδες άλλα βρήκε μια πατημένη σταφίδα και την έφαγε...
Ακόμα σήμερα νοιώθει σιχαμένη τη ζωή της γι΄αυτό και μόνο το λόγο.

Οι «κατοπινοί» δεν ξέρουμε.
Δεν μπορούμε παρά αμυδρά να υποπτευθούμε τι σημαίνει 1 δις κόσμου πεθαίνει από τη πείνα.
Κι άλλοι τόσοι από πόλεμους , αρρώστειες, φτώχεια.
Εμείς ακόμα είμαστε οι πλούσιοι των φτωχών.
Κι οι διαμαρτυρίες μας , οι φωνές μας, αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για ένα καλύτερο αύριο είναι ΧΛΙΑΡΑ, ΑΚΕΦΑ, ΠΡΟΧΕΙΡΑ.

Γιατί τελικά ο άνθρωπος γίνεται άγριο θηρίο όταν πεινάσει.
Και οργανώνει τη θηριωδία του σε αγώνα όταν πεινάσουν πολλοί μαζί.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις απλά επιζεί. Οπως όπως. Μισοδυστυχής, μισοευτυχής, μισός...

Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που ακόμα κι αν δεν πεινούσαν, δεν πέρναγαν κάποιο προσωπικό μαρτύριο, πέρναγαν το μαρτύριο της συμπόνιας για τους συνανθρώπους. Η ψυχή τους πόναγε και ήταν έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για κάτι σπουδαίο που άγγιζε τους πολλούς όχι τον ένα.

Μπορεί ναταν η ελευθερία μιας πατρίδας.
Η δικαιοσύνη.
Η καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.
Η απελευθέρωση των σκλάβων.
Η δικαίωση του ανθρώπου....

Ηταν κάτι που έβγαινε από αυτό το απίστευτο συναίσθημα της ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ.

Τώρα ειδήσεις.
Μακρινές.
Ασκοπες.

Θαρθουν μέρες ξανά που θα μαρτυρύσουν οι πολλοί.
Και τότε θα ξεκολάμε τις σταφίδες από τη γη. Εμείς , τα παιδιά μας, ή τα εγγονια μας. Κι ίσως μετανοιώσουμε τότε, γι΄αυτό που σήμερα ξεχάσαμε.

Τη φιλανθρωπία (όχι της κυράς με τα πλουμιστά ρούχα που δίνει μια δεκάρα επιδεικτικά σ΄ενα ζητιάνο ......)
Τη φιλανθρωπία στην βαθύτερη της έννοια.
Δεν είμαι ένας. Είμαι χιλιάδες.
Και το όνομα μου είναι άνθρωπος.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΑΓΚΟΣ....

Μετά από τόσες μέρες αγωνίας νοιώθω επιτέλους μια ανακούφιση. Οι τράπεζες δεν θα κινδυνεύσουν. Θα σωθούν. Επι τέλους ένα βήμα στο δρόμο για κοινωνική δικαιοσύνη και αποκατάσταση.
Είπα κι εγώ. Τόσα λεφτά έχουν φυλαγμένα για ώρα ανάγκης. Δεν μπορεί κάπου θα πιάσουν τόπο.
Και έπιασαν.

Τώρα αν εσύ κακόμοιρε φτωχομπινέ, που βλέπεις τα έσοδα σου να συρικνώνονται και να έχουν φτάσει ήδη σε κατάσταση εξαύλωσης, εσύ που βλέπεις ότι όλα γύρω σου ανεβαίνουν εκτός από σένα που έχεις πάρει τη κάθετο προς το λάκκο με τα αγκάθια, εσύ αν απορείς πως στο τάκα τάκα υπάρχουν σωσίβια που να χωράνε ολόκληρα αεροπλανοφόρα αλλά για τον απλό ναυτάκο δεν υπάρχει ούτε ένα πρόχει σκοινί καθώς βυθίζεται....
Τι να πω..

Κατ΄αρχήν δεν έχεις κανένα δικαίωμα να σκέφτεσαι. Σκέφτονται άλλοι για σένα και θαπρεπε να λες κι ευχαριστώ που σε βγάζουν από το κόπο να πρέπει να είσαι έξυπνος. Δεν πρέπει καθόλου να μιλάς. Είπαμε. Εκείνοι όταν μιλάνε σχεδιάζουν το μέλλον, εσύ όταν μιλάς μόνο ηλίθιες απορίες έχεις και γκρίνιες.

Εσύ είσαι Ο ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ.

Υπάρχεις ακόμα για να κάνουν τους υπολογισμούς τους, να έχουν κάπου να ακουμπάνε το μπλοκ τους δηλαδή. Στη πλάτη σου...
Σε χρειάζονται για να έχει γούστο το «εξουσιάζειν». Γιατί μόνοι τους θα έχαναν τη γοητεία του «διαφεντεύω»... Φαντάζεσαι ένα αφέντη χωρίς υπηρέτες. Είναι σχήμα οξύμορο όπως καταλαβαίνεις.
Σε χρειάζονται επίσης γιατί είσαι ένα άριστο πειραματόζωο. Μπορούν να σε χρησιμοποιούν όπου και όπως θέλουν χωρίς να αντιλαμβάνεσαι καν ότι κάτι τέτοιο είσαι. ( σε αντίθεση με τα ζώα που υποφέρουν και αντιλαμβάνονται ότι είναι φυλακισμένα , εσύ ο μόνιμος χαζούλιακας νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος)!

Πρέπει λοιπόν τώρα να μην εκφράζεις απορίες του είδους , τι θα κάνω με το πετρέλαιο, με τις δόσεις, με τα τρόφιμα που μεταλάσσονται σε πολύτιμους λίθους, με τη ζωή σου γενικώτερα που δεν αντέχεις πια να τη κουβαλάς.....
Γιατί έρχονται μέρες δύσκολες για το κεφάλαιο.

Κι εσύ είσαι μια ψείρα στο κεφάλι ενός παγκόσμιου οργανισμού ο οποιός αισθάνεται λίγο αδιάθετος τώρα τελευταία.
Λες οι γιατροί ν΄αρχίσουν να ασχολούνται με τις ψείρες στο κεφάλι του?
Υπάρχει πριν η καρδιά,
Το αίμα,
Τα οστά,
Η σάρκα,
Ο εγκέφαλος,
Για γενικό τσεκ απ και πρώτες βοήθειες.

Οι ψείρες θα έχουν την ίδια στάνταρ αντιμετώπιση που είχαν πάντα. Σε ισχυρή φαγούρα ένα φάρμακο και σε λίγες ωρίτσες το πρόβλημα λύθυκε. Ψόφησαν.

Για αυτό σου λέω ..
Είσαι τόσο χαμένος, που ούτε καν σε τσιμούρι δεν εξελίχθηκες.
Ετσι για να σπάσεις λίγο τα νεύρα στον μεγάλο.
Ποιός είναι ο μεγάλος?
Αυτός που θα σε κατασπαράξει με μια χαψιά.

Είναι το τέρας που έφτιαξες για να κατασπαράξει τους υπόλοιπους νομίζοντας ότι εσύ θα ξέφευγες.
Είναι η λανθασμένη αντίληψη που είχες δημιουργήσει ότι εσένα σε βλέπουν σαν άνθρωπο.
Πριν να είναι αργά ξύπνα, δες στο καθρέφτη την εμφάνιση παράσιτου που έχεις,
Δεν θα διορθωθεί τίποτα αλλά τουλάχιστον θα μπεις στη σωστή θέση που σου αξίζει.

ΥΣ. Το μικρό παιδάκι ουρλιάζει. «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!!» Ουρλιάζει δυνατά και δείχνει με το δάχτυλο.
Κι εσείς το βλέπετε όλοι ρε γαμώτο. Δείχτε το και εσείς. Τουλάχιστον να πέσουμε όλοι μαζί σκασμένοι στα γέλια....

ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ...

Τι παράξενο πράγμα...

Εγώ και δυο τρεις γνωστοί, (και κάποιοι άλλοι ακόμα που δεν τους ξέρω, κάποια ψιλοεκατομύρια ) εδώ και κάποια χρόνια ζούμε στο ίδιο σπίτι. Τρώμε τα ίδια πράγματα ( και όλο και λιγώτερα), αγοράζουμε τα ίδια πράγματα (και όλο και λιγώτερα) παίρνουμε ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΙΣΘΟ, (κάποιες αυξησούλες τύπου 1,5 ευρώ και αν..) έχουμε την ίδια χαζοπερίθαλψη, τις ίδιες χαζοσυντάξεις, ξυπνάμε κοιμόμαστε στον ίδιο ρυθμό και όμως ενώ....

Κάνουμε τα ίδια και απαράλλαχτα και δεν έχουμε ανέβει ούτε σκαλοπατάκι παρά πάνω, στην οικονομική-κοινωνική-δημοσιονομική-ψυχαγωγική-ψυχιατρική-στρατιωτική-καλλιτεχνική-αθλητική- και άλλων ευγενών τομέων κλίμακα, (αντίθετα νομίζω ότι όλο και κατεβαίνουμε ή μάλλον δεν είχαμε και ούτε θα έχουμε ποτέ ούτε ελάχιστο κομμάτι από τη κάθε πίτα),

Εν τω μεταξύ...

Η ζωή έχει ακριβήνει πάρα πολύ (ποιός την ακριβαίνει επι τέλους εγώ ?)
Κι επειδή γίναμε άπληστοι (απληστία είναι ο ψωρομισθός ?)
Και παίχτηκαν μεγάλα συμφέροντα (ούτε στοίχημα δε παίζω ?)
Η οικονομία καταρρέει ( του ποιού οικονομία?)
Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ ..... για μένα. (αυτό είναι σίγουρο)
Είμαι χρεωμένη λέει και για τα δισέγγονά μου (από ποιούς χρεώθηκα και δε μου δείξανε καν τι δανείστηκα ρε γαμώτο ?)
Και πρέπει να κάνω μεγάλες θυσίες για να ξαναγίνουν τα πράγματα καλύτερα (καλύτερα δηλ για εκείνους που τα κάνανε σκατά ?)

Δηλαδή ενώ βρισκόμουν στο ίδιο μέρος για χρόνια, δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν, έζησα με ψίχουλα, και προσπαθώ να τη βγάλω με ακόμη λιγώτερα ψίχουλα μέρα με τη μέρα ....

Κάποιοι τα φάγανε όλα (αυτά που εγώ δεν είδα ποτέ)
Και ζητάνε από μένα τι?
Να τους δώσω κάποια απόδειξη?
Να κόψω τιμολόγιο?
Να εξομολογηθώ στο παπά αντ΄αυτών?
Να ζητησω συγνώμη κ.α.α?

Πόσο πολύ ξεδιάντροπος μπορεί να γίνει κάποιος?.... Υποθέτω ότι σ΄αυτό το τελευταίο ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση. Υπάρχει το άπειρο....
Ναι είναι ασύλυπτη η κοροιδία ανθρώπου προς άνθρωπο.
Ο εμπαιγμός.
Ασύλυπτη....

Οποτε κι εγώ δηλώνω έτσι ξεδιάντροπα, επίσης, Δεν μου καίγεται καρφί τι θα γίνει. Ειλικρινά. Ας γίνει στο μέλλον του κουτρούλη το πανηγύρι κι ο κουτρούλης ναναι εξωγήινος. Σκασίλα μου . Εν τω μεταξύ ψιτ... αν περάσετε από το σπίτι μη κάνετε καμμια βλακεία και μου πετάξετε κανένα φυλλάδιο με τις προτάσεις για το τι θα κάνετε σε κάποιο αύριο, ζητώντας μου ψήφο εμπιστοσύνης, κατανόησης, οίκτου, συμπόνιας , γλυψίματος κλπ.κλπ.

Γιατί δεν ξέρω αν ενημερωθήκατε αλλά η περίφημη φράση αν σε χτυπήσουν στο ένα μάγουλο γύρνα και το άλλο έχει τροποποιηθεί! Εχει και συνέχεια.

Αν με χτυπήσεις από το ένα μάγουλο
Θα γύρίσω κι από το άλλο
Αν με χτυπήσεις κι από το άλλο....
ΤΗ ΓΑΜΗΣΕΣ!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Η παραπάνω ανάλυση είναι πτωχική, ευτελής, παιδαριώδης. Οποιος θέλει κάτι πιο βαθυστόχαστο έχει και πιο εκεί γειτονιές. Εμεις εδώ είμαστε υπολελειμένοι στο νου αλλά με μια διαφορά από άλλους..... Το ξέρουμε.

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΠΕΙΣΜΑ!

Μια ηλικιωμένη κυρία στο ασανσερ στο μετρό στάση Πανόρμου. Γύριζε από κτηματολόγιο. Ξέσπασε.
Τι θέλουν από το κωλοσπιτό μου? Ενα σαράβαλο έχω και μια σύνταξη 430 ευρώ παίρνω.
Τι άλλο θέλουν απ΄τη κωλοζωή μου γαμώτο?

Την κοίταξα της χαμογέλασα. Ηρεμείστε της λέω, μόνο την ίδια τη ζωή σας θέλουν ακόμα. Μετά θα σταματήσουν.
Κούνησε το κεφάλι, ηρέμησε και μου χαμογέλασε. Δεν θα τους τη κάνω τη χάρη μου λέει. Θα ζήσω μέχρι τα 100 και βάλε έτσι για πείσμα!

Πείσμα, τελευταία σανίδα σωτηρίας.
Ενας ολόκληρος λαός έχει γίνει ταχυδακτυλουργός στην επιβίωση χάρη σ΄ενα πείσμα.

Κι εγώ μαζί σου κυρία μου. Η εκδίκησή μας είναι στανταρ. Μικρή, απλή, καθημερινή. Μικρά τσιμπούρια στο δέρμα τους η ύπαρξή μας.

ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΝΑ ΜΕΤΡΑΩ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΣΑΣ...

Διαβάζω ένα βιβλίο του Ολαφ Στανπλεντον, «ο παράξενος Τζων» και σταματώ σε μια φράση.
«Ενα είδος ηθικού μάγκα...»

Σκέφτομαι ότι είναι η ιδανική φράση για τις εποχές που έρχονται. Ο καπιταλισμός πέφτει. Ενα σύστημα που δεν ήταν απλά μια θεωρία, μια ιδεολογία, ένα πέρασμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, πέφτει.

Πως μπορεί να αλλάξει αυτό που μέσα στα σώματα μας είναι δεύτερη σάρκα, αυτό με το οποίο πλάστηκαν γενιές ολόκληρες μεταλλαγμένων ανθρώπων, αυτό που έχει ριζώσει στο καθένα μέσα μας σαν πολλαπλή μετάσταση.... δεν ξέρω. Οι σοφοί οικονομολόγοι, οι ιστορικοί, οι κλειδοκράτορες της γνώσης θα έχουν τροφή να παρλάρουν για τα επόμενα χρόνια ασταμάτητα.

Εγώ, αυτό που αναρωτιέμαι είναι άλλο.

Απέναντι από αυτό τι υπάρχει. Τι στέκεται σε αντιπαράθεση. Αφαιρώντας τους τρελλαμένους θρησκόληπτους που σε κάθε βήμα πια βλέπουν τις ρομφαίες ήδη να ξεσκίζουν τον ουρανό, αφαιρώντας εκείνους που ονειρεύονται πόλεμο και αίμα για να ξαναπάρουμε τα πάνω μας, αφαιρώντας εκείνους που κοιτάνε ν΄αρπάξουν ότι προλάβουν πριν τη τελική βουτιά, τι μένει?

Ποιά είναι οι αντίπαλη ιδεολογία?

Οι ηθικοί μάγκες.

Εκείνοι που έχουν γεμίσει τα μυαλά τους ατελείωτα «πρέπει» και τα πόδια τους είναι ριζωμένα μέσα στα υπόλοιπα σκουπίδια.

Οι έχοντες προτάσεις ατελείωτες και μηδέν πρακτικές. Αυτοί που μάθαν να χειρίζονται τις «αντίπαλες» ιδεολογίες στα μέτρα τους. Να είναι «εκτός» και «εντός» την ιδια στιγμή.

Εκείνοι που βάλαν τα «ιδανικά» σε κονκάρδες της πεντάρας και τις τριγυρίζουν στα μισονυσταγμένα λαικά πανηγύρια.

Απεναντι από το τέρας που τρομάζει με τον επιθανάτιο ρόγχο του, βρίσκονται μπεγλέρια!

Κι εμείς δεν μπορούμε καν να πάρουμε μια απόφαση. Γιατί έτσι έχουμε πλαστεί ολόκληρες δεκαετίες τώρα. Εχει χωθεί σαν σκουλήκι μες το μυαλό μας η αντίληψη ότι το τέρας είναι αδύνατον να το νικήσεις και την ίδια στιγμή ότι ολες οι προτάσεις που υπάρχουν για μια έστω και δύσκολη νίκη, είναι απλά χάντρες. Μικρές δηλώσεις μιας αλλαγής που είναι απλά ένα ίχνος σ΄ενα χαρτί χαμένο.

Θα έρθουν δύσκολοι καιροί.

Θα είμαστε γυμνοί και άρρωστοι στη τελική μάχη.

Και το χειρότερο? Είμαστε εκείνοι που στα μεγάλα διλλήματα της ζωής έχουμε κάνει πίσω. Οι ηθικοί μάγκες με τη πλάτη στη φωλιά και μόλις μισό πόδι έξω στο κρύο...

Πρέπει να γίνει αυτό αλλά είναι να μου συμβεί εκείνο, αστο, αύριο ίσως.

Κι αυτό πιστεύω ότι είναι η τεράστια επιτυχία αυτού του συστήματος. Δεν διαμόρφωσε απλά ανθρώπους στα μέτρα του, φρόντισε περίτεχνα να διαμορφώσει στα μέτρα και την αντιπολίτευση του.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ο απλός καθημερινός ανθρωπάκος σαν εναλλακτική λύση στη δυστυχία του έχει μόνο... κομπολόγια.

Σκεφθείτε ότι μοιάζει πλεον πιο πιθανό να συμβεί η επέμβαση των εξωγήινων το 2012 παρά οι ιδεολόγοι της πεντάρας να κουνήσουν το κώλο από το καναπέ.

Εκεί φτάσαμε. Να ελπίζουμε τη γη πρωταγωνίστρια μιας κωλοσιαίας χολιγουντιανής υπερπαραγωγής τρόμου, μια και οι ευατοί μας είναι δεδομένο ότι έχουν καπαρώσει από χρόνια τώρα το ρόλο του κομπάρσου και μάλιστα τελευταίας κατηγορίας.

Αντίστροφη μέτρηση λοιπόν. Κι εύχομαι τη μέρα της επερχόμενης καταστροφής πιο πολύ από τους χρυσούς κοιλαράδες που θα πέφτουν στην άβυσσο , να δω να σέρνονται στα σκουπίδια οι άοσμοι υποτακτικοί με τα πρέπει τους παρέα μιας και τους πρώτους δεν τους πλησιάσα ποτέ αλλά στους δεύτερους τους χειρότερους μασκαράδες τόσοι ανθρωποι είχαν εναποθέσει τις ελπίδες κι εκείνοι τις έπαιξαν απλά στα δάχτυλα αραχτοί στο καφενείο της δειλίας τους.