ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ! ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ!

Διαβαζα τυχαία κάπου το μονόλογο μιας κοπελίτσας. Ο κόσμος ήταν εκείνη, το πάχος της (το σοβαρότερο πρόβλημα απ΄οτι έλεγε) , ένας χαμένος έρωτας, οι φίλες που κάνουν μπαρότσαρκες, κι ένα ατέλειωτο κενό που συνεχώς τη τριγυρίζει. Κάπου υπήρχε και μια αναφορά στους γονείς οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν ψιλοτρελλαθεί μαζί της, αλλά το προσπέρασε άνετα αυτό το πρόβλημα.

Δεν ξέρω γιατί, ειδικά μ΄αυτό το μονόλογο, παρόλο που μίλαγε για τα εντελώς συνηθισμένα προβλήματα μιας καλοαναθρεμένης μικρής, (μια και η περιγραφή από διάφορα πράγματα στη ζωή της παρέπεμπε σε μεζονέτα βορείων προαστίων, πιάνο, γαλλικά και τσάι στη σαχάρα) μ΄επιασε μια φρίκη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που νοιώθω ότι κάποιο νέο παιδί, καλοζωισμένο, δεν έχει καμμιά απολύτως διάθεση να ξυπνήσει, να βγει από το κόσμο των νεκροζώντανων και να καταλάβει ότι πετάει στα σκουπίδια κάτι μοναδικό και πολύτιμο όπως η ζωή, αλλά στη περίπτωση αυτή οι κουβέντες ήταν τόσο καλά τοποθετημένες, τόσο ακριβείς ώστε να δείχνουν καταθλιπτικές, ψιλοφιλοσοφημένες μ΄ενα τόνο ερωτικής σχεδόν άρνησης, που μ΄εκαναν να βρεθώ μπροστά στη κοπελιά.

Να δω πόσο επιτηδευμένα κάθε πρωί προσπαθει να γίνει ντε και καλά μια δυστυχισμένη λες και το μανίκι της δυστυχίας είναι κάτι σαν οπσιοναλ στη ζωή που απαραίτητα πρέπει να βιώσεις ή μια ευκαιρία να έχεις κάτι να κουβεντιάζεις.

Λες και το να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις κενό μέσα σου είναι η απόκτηση ενός νέου γαμάτου ζευγαριού από πολύχρωμα παπουτσάκια.

Σκέφτηκα όλους εκείνους που κλαίνε τα βράδυα γιατί πονάνε πραγματικά. Γιατί πονάει η κωλοουλή στο σώμα, γιατί πονάνε οι ενέσεις της χημειοθεραπείας, γιατί πονάει το στομάχι πουχει να φάει μερικές μέρες, γιατί πονάει ο θάνατος του αγαπημένου παιδιου, γιατί πονάει το κρύο χωρίς καλοριφέρ το χειμώνα, γιατί πονάει ο εξευτελισμός της ανεργίας, γιατί πονάει η ορφάνεια, η πρέζα, το γαμήσι στο μπουρδέλο, το να παλεύεις να βρεις το πεζοδρόμιο χωρίς να βλέπεις, το να μαθαίνεις τη νοηματική σ΄ενα κόσμο που σε κοιτάζει με περιφρόνηση, το να βλεπεις το αφεντικό να σε ξεμπροστιάζει και να μη κάνεις κιχ, το να μαζεύεις τις πεταμένες ντομάτες στα 80 σου στο τέλος στη λαική.......

Σκέφτηκα όλους αυτούς, και για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα και συγχωρείστε με γι΄αυτό.

Εσένα κοπελιά δε μπορώ να σ΄αφήσω να χρησιμοποιείς την ίδια καταραμένη λέξη με τους παραπάνω.

Υπάρχει τόσος πόνος γύρω σου αληθινός που η ψυχασθένεια των γαμημένων παραπανίσιων κιλών που νομίζεις ότι έχεις είναι τελικά ακόμα ένα δημιούργημα των αργόσχολων νάρκισσων αυτού του κόσμου που τους θαυμάζεις και νομίζεις ότι είναι κάτι παραπάνω από ανιαρά ζωντοβολα.

Επέλεξες να ακολουθήσεις αυτή την ιδεολογία. Θα σε δικαιολογούσα αν όλα τα παιδιά ήταν έτσι. Ομως όχι. Ακόμα ευτυχώς είσαι μια άρρωστη μειοψηφία που μας χτυπάει το καμπανάκι για το πόσο κάτω μπορούμε ακόμα να φτάσουμε ακόμα μέσα στην σήψη που τρώει τα μυαλά και τη σάρκα μας...

Είσαι όντως μόνη σου. Μη προσποιείσαι. Δεν χρειάζεται να κάνεις πρόβες. Είσαι αλήθεια μόνη σου γιατί το επέλεξες ανάμεσα σε πολλούς άλλους δρόμους που όμως ήταν πιο κουραστικοί και πιο «λαικούρες». Είσαι μόνη σου γιατί δεν μπορείς ν΄αγαπήσεις κάτι παραπάνω από τα λίγα τετραγωνικά που πατάνε τα σταράκια σου. Είσαι μόνη γιατί πιθανά σε μεγάλωσαν δυο γονείς που έχουν πάθει το ντελίριο του θέλω να αποκτήσω περισσότερα κι από τα πάντα...

Ναι, θα με πλακώσουν οι μεγάλοι και τρανοί επιστήμονες (λέμε τώρα αν ασχολόντουσαν μαζί μου) για να με κολλήσουν στο τοίχο πόσο επιφανειακά σκέπτομαι.

Οχι ρε γαμώτο.
Δεν είναι επιφάνεια το να τσαντίζεσαι με όσους μόνιμα μόνο στην επιφάνεια σταματάνε. Δεν είναι υποχρεωτικό να πατάμε στ΄αγγούρια από το πρωί ως το βράδυ αλλά να νοιώθουμε και μια γλυκειά συμπόνια για όποιον δε βρίσκει τίποτα το ουσιώδες να κάνει στη κωλοζωή του.

Είναι αντίθετα έγκλημα να μη μπορείς να φωνάξεις σε κάποιον που εμφανέστατα είναι,
Είσαι απλά μαλάκας....
Συγχωρείστε με αλλά φρίκαρα.

Κι όσο για σένα κοπελίτσα. Αφού αγαπιέσαι τόσο, κάποια μέρα θα χαπακωθείς κι εσύ. Γιατί όταν από το πρωί ως το βράδυ σκέφτεσαι εσένα για εσένα από σένα και με σένα..... κάποια μέρα θα πλήξεις φρικτά, στ΄αλήθεια. Είναι φοβερό ένα ολόκληρο σύμπαν που πάλεται ασταμάτητα να το συμπτήξεις στις γραμμούλες μιας ζυγαριάς στο μπάνιο. Λυπάμαι αλλά δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι΄αυτό. Θα βρεις μόνο εκείνους που θα θέλουν να γίνουν πολλοί σαν και σένα για να πουλάνε περισσότερες ζυγαριές..

Πρέπει να βάλουμε συγκεκριμένα όρια στις λέξεις. Αυτή η ελευθερία του να χρησιμοποιούμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι κατά βούληση μας έχει χαλάσει εντελώς.

Το δάκρυ είναι η εκδήλωση μιας μεγάλης ψυχικής έντασης κι οχι τατουάζ στον αριστερό ώμο με την επιγραφή από κάτω «είμαι θλιμένος και μ΄αρέσει»...
Το παπούτσι το τρύπιο είναι διαφορετικό από το παπούτσι «το τρύπησα» για να είναι ιν...
Η πείνα του «δεν βρίσκω δυο δεκάρες για να φάω» είναι διαφορετικό από το θα πεινάσω γιατί έχω πάρει μισό κιλό και τρία γραμμάρια και δεν θ’αρέσω στο ζουζουνο μου....
Η δυστυχία είναι μια συσώρευση από διάφορους πόνους και είναι διαφορετική από το «θέλω να με τρυπήσω μ΄ενα βελονάκι για να δω αν τσιμπάει»...

Κι επειδή όλοι έχουν δικαίωμα να νοιώθουν ότι είναι κάτι ακόμα κι αν, όπως έλεγε ο ποιητής

«αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο σε μένα, λέει ο άνθρωπος που δεν του συμβαίνει ποτέ τίποτα»,

Κάνω μια πρόταση για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Θα λέμε,

Δάκρυ και e-δάκρυ
Πείνα και e-πείνα
Δυστυχία και e-δυστυχία

Κι έτσι οι μεν επι τέλους θα έχουν κάτι που δικαιωματικά τους ανήκει (δηλ. Οι φτυσμένοι και ξεχασμένοι αυτου του κόσμου) και οι δε κάτι που θα είναι και πιο «σικάτο» όπως ταιριάζει στα σκισμένα παντελόνια τους των 300 ευρώπουλων.....

Η ΘΕΟΣ Η ΝΤΟΥΒΑΡΙ.

Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι σοκολάτα.
Κάποιος το δαγκώνει το απολαμβάνει και σταματάει εκεί.

Κάποιος άλλος αναρωτιέται πως μαζεύουν το κακάο, ενημερώνεται και νοιώθει σοφώτερος.

Κάποιος αλλος θέλει να μάθει ποιοί μαζεύουν το κακάο και αφού ενημερωθεί, σκέφτεται ότι υπάρχουν ανήλικα παιδιά που ψήνονται κάτω από τον ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί. Κάνει τότε μια καλή συζήτηση για την αδικία που υπάρχει σ΄αυτό το κόσμο και σταματάει εκεί.

Κάποιος άλλος θέλει να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα και καταφέρνει να μάθει την ιστορία ενός εκ των παιδιών, του μικρού Μιγκελ. Καλλιτεχνική και εμπνευσμένη φύση βγάζει και μια όμορφη αφίσα "σώστε τον Μιγκέλ" και απολαμβάνει την εκτίμηση των ευαίσθητων συνανθρώπων.

Κάποιος άλλος σκέφτεται ότι είναι μια καλή ευκαιρία να ταράξει τα νερά και να δημιουργήσει ένα ολόκληρο κίνημα για τη διάσωση του Μιγκέλ και ονειρεύεται τη δική του προσωπική επανάσταση.

Υπάρχει ακόμα πιο εκεί απ΄ολα αυτά ο πιστός που θα πει η ζωή του Μιγκέλ ανήκει στο θεό του.

Κι ο Μιγκέλ που θα συνεχίσει να δουλεύει στο χωράφι και μέχρι να πεθάνει δεν θαχει μάθει καν σε τι χρησιμεύει το κακάο που μαζεύει. Δεν θάχει μάθει ποτέ πόσα παιδιά παίρνουν χαρά κάθε λεπτό πάνω σ΄αυτό το πλανήτη απολαμβάνοντας τους καρπούς του μόχθου του.

Ολα είναι ζήτημα οπτικής.

Αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Αυτό που έχεις κατορθώσει να γεννήσεις μέσα σου.

Ενα απλό κομμάτι σοκολάτας.
Η την ιστορία ενός παιδιού.
Η ευκαιρία να απολαύσεις κάτι εντελώς γευστικό και να το αποβάλεις όπως όλα τ΄αλλα.
Η ευκαιρία να δεις πόσες απολαύσεις δικές σου είναι καρφιά στο φέρετρο των άλλων.

Ζήτημα οπτικής.
Σε όλα.

Κι αν προσπαθήσεις να μετακινήσεις τον απέναντί σου από το δικό του κόσμο και να τον φέρεις μέσα στους συνειρμούς του δικού σου λαβύρινθου, μέχρι σ΄ενα σημείο θα φτάσεις. Πιο εκεί δεν γίνεται ακόμα κι αποφασίσεις να θυσιάσεις τα πάντα προκειμένου να το πετύχεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για να προστατέψουν "ανθρώπους ντουβάρια". Χωρίς αυτιά. Κουφούς. Αδιάφορους. Ικανοποιημένους από αυτό που έχουν.

Κι εκείνοι που προσπερνάνε ολα αυτά και γίνονται μικροί αδιάφοροι θεοί στο γενικό τσίρκο που επικρατεί γύρω τους.

Ανάμεσα σ΄αυτές τις δυο κατηγορίες οι πολλοί. Οι μπερδεμένοι. Οι χωρίς λύση. Εκείνοι που ξυπνούν και κοιμουνται με την ελπιδα να γίνει μια ταραχή από κάποιον άλλο. Εκείνον που κάτι μπορεί να καταφέρει και να τραβήξει και τους υπόλοιπους.

Η επανάσταση έχει γίνει από τη στιγμή που εκτός από τη σοκολάτα είδες και το Μιγκελ.

Επειδή όμως ο Μιγκελ θα συνεχίζει να σέρνεται όσο εσύ θα επιθυμείς τη σοκολάτα, οι λύσεις περιορίζονται σε μικρές καθημερινές μικροδιαμαρτυρίες και μεγάλα ανεκπλήρωτα σχέδια.
Και τροφή, τροφή ατελείωτη για χιλιάδες επαγγελματίες που μπορούν μέσα απ΄το δικό σου μπέρδεμα να κερδίζουν. Να "προϊστανται" των άλλων.

Η ουσία όμως είναι πάντα η ίδια.
Να τη βγάλεις όπως όπως.
Ενα πέρασμα.
Που κάποτε θα τελειώσει έτσι χωρίς να έχει γίνει τίποτα το σημαντικό.
Η ένα πέρασμα για κάτι "ανώτερο" που ίσως υπάρχει που ίσως είσαι τυχερός και υπάρχει.
Ανάλογα με την οπτική.

Πίσω απ΄ολα αυτά μια αλήθεια. Ο Μιγκελ θα ζήσει και θα πεθάνει χωρίς να φάει ποτέ σοκολάτα. Και χιλιάδες άλλοι θα πάθουν στερητικό σύνδρομο όταν ο διαιτολόγος τους θα τους απαγορέψει να τρώνε για να βγάλουν τα παραπανίσια κιλά.

Ανάμεσα σ΄αυτά τα δύο, κουρασμένα λόγια λόγια λόγια.

Και κόμματα, παρατάξεις, ιδεολογίες που σχεδιάζουν ασταμάτητα, βουίζοντας σαν μελίσσσια γύρω από ένα κόσμο που ήταν και θα παραμείνει αδιάφορος για το που και πως βγαίνει το κακαο.

Ψεύτες!

Κι αυτοί που σκίζονται να μας αποδείξουν ότι νοιάζονται ακόμα μεγαλύτεροι ψεύτες. Οσοι πραγματικά νοιάζονται είναι ή νεκροί ή τρελλοί ή μόνοι και πονάνε.

Αν απ΄ολη αυτή τη δυστυχία μπορείς να βγαίνεις αλόβητος και άνετος δυό πράγματα συμβαίνουν. Η είσαι θεός ή είσαι ντουβάρι. Ξέχασα κι ένα τρίτο... Η κάνεις πολιτική.

Τοκ! Τοκ!

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ Η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΣΟΥ..

Ολυμπιακοί λοιπόν. Ακόμα μια φορά θα μετρήσουμε πόσο πίσω είμαστε και θα σκεφτούμε γιατί ακριβώς να μην είμαστε λιγάκι πιο μπροστά.
Οι έλληνες είναι ατάλαντοι? Δεν υπάρχουν ικανά πόδια, ικανά χέρια, ικανά σώματα να σπάσουν τα νήματα τερματισμού?
Οι έλληνες πρέπει να μετράνε τα παιδιά τους σε μερικές ελάχιστες στιγμές μισοχαράς?

Στη πορεία μου σ΄αυτή τη ζωή σαν παιδί κι αργότερα γονιός είδα μόνιμα το ίδιο σκηνικό. Οπως και στα υπόλοιπα, έτσι και στον αθλητισμό, πληθώρα από ταλεντάρες που κανείς δεν νοιάστηκε αν καν υπάρχουν.

Ο Τζαμαικανός λεγόταν αστραπή. Εχουμε δει κι εμείς πολλές "αστραπές" στις αλάνες. Εχουμε δει πολλά δελφίνια να κολυμπάνε. Πολλά θηρία με απίστευτη δύναμη. Με τρέλλα για τον αθλητισμό. Με έμπνευση. Με όνειρα.

Μετά την εφηβεία δεν τους ξαναείδαμε πουθενά. Ισως σε κάποιο γραφειάκι στριμωγμένους να αγωνιούν για ένα ψωρομισθό. Ισως σε κάποια αποθήκη να σηκώνουν αντί για βάρη καφάσια. Ισως σε κάποια παραλία αντί για πόλο να μοιράζουν αναψυκτικά στους λουόμενους.

Αφιερωμένη λοιπόν αυτή η ανάρτησή μου σε μερικούς φίλους.
Στον Π. που ήξερε πόσο ψηλά μπορούσε να φτάσει στο ύψος ,αλλά γύρω στα 15 χάθηκε στα ωράρια κάποιου φροντιστηρίου στη μάχη των πανελληνίων.
Στον Α. που έτρεχε το κατοστάρι σε 11' για τη πλάκα του χωρίς ναχει κάνει ποτέ καμμιά προπόνηση.
Στην Κ. που είχε κορμί σαν λάστιχο και μεγάλα όνειρα να γίνει γυμνάστρια και τώρα δουλεύει σ΄ενα σουπερ μάρκετ.
Στον Γ. που τον λέγαμε το θηρίο. Για τη πλάκα του μπορούσε να μας σηκώσει όλους μαζί.

Αφιερωμένη η ανάρτηση σε όλους τους θρύλους της γειτονιάς που όλοι ξέραμε ότι είναι διαφορετικοί από μας, φτιαγμένοι ταλεντάρες, φτιαγμένοι για να φτάσουν τη δόξα αλλά κανείς δεν έμαθε καν ότι πέρασαν από αυτό το κόσμο.

Οπως και κείνα τ΄αλλα παιδιά με τη κιθάρα να κελαηδάει στα χέρια τους και τα τραγουδάκια τους στριμωγμένα σ΄ενα συρτάρι. Οπως εκείνα που μας χάριζαν τη μελωδική φωνή τους στο τέλος της γιορτής, όπως εκείνα που ζωγράφιζαν πριν ακόμα γράψουν τ΄ονομά τους. Οπως όλα τα κορμιά και τα μυαλά που σ΄αυτόν εδώ το τόπο απλά πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Εδώ το μόνο άθλημα που γνωρίζουμε καλά είναι πως να τ΄ακουμπαμε χοντρά στα φροντηστήρια δεδομένου ότι καταξιωμένος άνθρωπος είσαι σαν γιατρός, δικηγόρος ή μηχανικός.
Και καταξιωμένο κορμί είσαι αν ξέρεις να κουνάς καλά το κώλο σου στα τσιφτετελάδικα το βράδυ.

Ναι βλέπω τους Ολυμπιακούς. Ξενυχτάω για να τους δω. Ετσι για το γαμώτο. Γιατί τουλάχιστον αυτή η φιέστα από σπόνσορες, εκατομύρια και διαφημηστικά σποτάκια λέγεται ακόμα ολυμπιακοί. Κι όσο για όσα παιδιά φτάσαν μέχρι εκεί? Εστώ και τρίτοι έστω και δέκατοι έστω και αποκλεισμένοι? Μαγκιά τους. Γιατί κανονικά το κράτος που ζούσαν ούτε αυτό δεν είχε σκοπό να κάνει κι αυτοί τους την έσκασαν. Τα κατάφεραν.

Μέσα από μια στυγνή προχειρότητα. Μια ανύπαρκτη επιθυμία να γίνουμε περήφανοι. Μια νυσταγμένη , κουρασμένη, βαριεστημένη Ελλάδα που αγωνίζεται τουλάχιστον να κρατήσει τ΄ονομά της.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ..

Κάπου μακριά χτυπάνε τα τύμπανα του πολέμου. Πετσοκομένα κορμιά μακρινά, άγνωστα.
Κάπου δίπλα κάποιος κάνει ένα τάμα. Σαν βγει απ΄το νοσοκομείο θ΄ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι της..
-Θα έρθεις?
-Θα δούμε..
Εγκλωβισμένοι σε ένα στίγμα τόσο όσο ένα νούμερο παπουτσιών.
Φορώ 39.
Αν είναι γόβα πιάνει λιγώτερο χώρο.
Αλλά κι αν βάλω άρβυλα, πάλι μακριά θα είναι τα τύμπανα του πολέμου.
Κι αν βάλω άρβυλα πάλι δεν θα νοιώσω τα δικά σου τάματα.
39 νούμερο ευαισθησίας.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο που περπατάμε όρθιοι.
Κι όρθιοι τραβάμε τους σταυρούς μας.
Κι αυτοί των άλλων θάναι πάντα παράλληλοι.
Θαναι είδηση.
Ανάμεσα σε πολέμους, πείνα, αδικίες, γολγοθάδες κάθε μορφής, ενα νούμερο παπούτσι μπορεί να ασχολείται μόνο με μια απάντηση που δεν ήρθε.
Η ευαισθησία μας τρυπώνει μέχρι ένα συγκεκριμένο νούμερο.
Οτι χωρέσει εκεί μέσα.
Δεν υπάρχουν πολλοί να σκέφτονται το ίδιο.
Υπάρχει ο καθένας που σκέφτεται πολλά.
Καμμιά φορά από ανάγκη οι σκέψεις συναντιούνται.
Αλλά οι αληθινές μας έννοιες είναι πάντα παράλληλες. Δέντρα. Με ρίζα όσο ένα ζευγάρι παπούτσια. Τίποτα παραπάνω.
Σκέψου, δεν είναι τυχαίο, ότι ο άνθρωπος μεγαλουργεί όταν τελικά μείνει ξυπόλυτος.

Gary Moore with Phil Lynott - Parisienne Walkways

GOD WAS NEVER ON YOUR SIDE....

If the stars fall down on me
And the sun refused to shine,
Then may the shackles be undone,
May all the old words cease to rhyme,
If the sky turned into stone,
It will matter not at all,
For there is no heaven in the sky,
Hell does not wait for our downfall!

Let the voice of reason chime,
Let the friars vanish for all time,
God's face is hidden, all unseen,
You can't ask him,
What it all means,
He was never on your side,
God was never on your side,
Let right or wrong alone decide,
God was never on your side.

See ten thousand ministries,
See the holy, righteous dogs,
They claim to heal,
But all they do is steal,
Abuse your faith,
Cheat and rob,

If god is wise,
Why is he still,
When these false prophets,
Call him friend,
Why is he silent,
Is he blind?!
Are we abandoned in the end?

Let the sword of reason shine,
Let us be free of prayer and shrine,
God's face is hidden, turned way,
He never has a word to say,
He was never on your side,
God was never on your side,
Let right or wrong alone decide!
God was never on your side!
No, no, no!


He was never on your side,
God was never on your side,
Never!
Never!

The Thrill Is Gone - B.B. King

Hallelujah - Leonard Cohen

Leonard Cohen, I'm your man..

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΑΜΜΟ..

Κι αν δεν υπάρχει θάλασσα, υπάρχουν οι σκέψεις που μπορείς για μια φορά να τις αφήσεις να κυματίσουν έξω από σένα.
Δεν χρειάζεται να τις πνίξεις,
Να τις σκεπάσεις,
Να τις μετατρέψεις,
Δεν χρειάζεται να τις υποχρεώσεις να ντυθουν με οποιοδήποτε συναίσθημα, εκτός απ΄αυτό της ύπαρξής τους...
Απλά να τις αφήσεις να χάνονται σιγά σιγά καθώς βγαίνουν από μέσα σου, χωρίς να γίνουν λέξεις.
Και τότε, καθώς δεν θα θέλεις να βρεις ακόμα μια φορά τις λάθος απαντήσεις, τότε...
ίσως βρεις τη σωστή ερώτηση..

Ενα καλοκαιρινό βραδάκυ, στη τσιμεντένια πόλη που ονειρεύεται ταξίδια , το γιασεμί μοιάζει νάχει άλλο άρωμα..