ΚΑΛΑ ΞΥΠΝΗΤΟΥΡΙΑ!

Ξυπνάς ένα πρωί κι ανακαλύπτεις ότι όντως έχεις περπατήσει πολύ δρόμο. Εχεις φτάσει μακριά. Τόσο που οι άλλοι δεν μπορουν να δουν από σένα παρά μερικά ίχνη που άφησες πίσω. Κι αυτά σε λίγες περιπτώσεις. Για τους περισσότερους δεν υπάρχει καν το χνάρι σου.

Κοιτάζεις πίσω έχοντας ξεπεράσει το φόβο ότι μπορεί να γίνεις στήλη άλατος. Κοιτάς πίσω θαρραλέα και παραδέχεσαι ότι δεν μπορούν να συνδεθούν τα ασύνδετα.
Ούτε οι άνθρωποι, ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος.
Πάλαιψες να βγεις «εκτός» και βγήκες.

Δεν είναι καθαρό το τοπίο αλλά είναι «αλλοιώτικο». Τα περισσότερα πράγματα απ΄οσα τόσα χρόνια έδινες σημασία έχουν γίνει εντελώς ασήμαντα. Και τα καινούργια τα ψάχνεις στα τυφλά γιατί ποτέ δε σου μίλησε κανένας γι ΄αυτά.
Δεν έχουν γραφτεί νόμοι, ούτε χάρτες για όσα θα δεις από εδώ και πέρα.
Μέσα βρίσκεις τους κανόνες έτοιμους, και πλήθος κόσμου να σε διδάξει.
Εξω πρέπει να τους δημιουργήσεις, μόνος, χωρίς τυφλοσουρτες και σκονάκια.

Κοιτάζεις από μακριά πόσοι και πόσοι νομίζουν ότι έχουν φύγει χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι στην ίδια θέση βρίσκονται χρόνια, ακίνητοι.
Ψάχνεις κι εκείνους που στ΄αλήθεια πρόλαβαν πριν από σένα και είναι άφαντοι. Εχουν πάρει κάποιο προηγούμενο τρένο. Σ’αυτό το αλισβερίσι δεν έχει περιμένω. Δεν έχει εξηγώ. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Σ΄εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση είσαι ακριβώς όπως ένα νεογέννητο. Οι γύρω σου συνεχίζουν να σε κοιτούν με μόνιμη διάθεση να σε μάθουν πράγματα, να σε βοηθήσουν να μπουσουλίσεις, να ψευδίσεις τις λέξεις ΤΟΥΣ, να γίνεις όπως αυτοί για να νοιώθουν ήσυχοι τα βράδια, και δεν έχουν ιδέα, ούτε επιθυμούν να μάθεις αν εσύ είχες άλλα να πεις.

Οι άνθρωποι ποτέ δεν υπήρξαν μεταξύ τους αληθινά καλοί ακροατές. Η ησυχία που κάνουν όταν μιλάς δεν είναι γιατί σε ακούν, είναι η απάντηση που ετοιμάζουν για ένα δικό τους θέμα, είναι η απάντηση στις δικές τους ερωτήσεις στις δικές τους αγωνίες, στο εγώ τους.
Ο απέναντι υπάρχει, τον αντιλαμβάνονται , εφόσον έχει αναπτύξει ιδιότητες χρήσιμες για να υπάρχουν.
Δεν αναρωτιούνται καν. Θέλουν να είναι βέβαιοι, ότι θέλουν. Νοιώθουν ήσυχοι με χίλια ψεύτικα «ναι» παρά μ΄ενα και μόνο αληθινό όχι.

Στα πολλά ανακατεύεσαι και ξεφεύγεις.
Στο ένα πρέπει πάντα να παλαίψεις.

Κι εσύ στη κουνια αναρωτίεσαι πως και δεν μπορουν να δουν τα εμφανή...
Παρ΄ολα αυτά συνιθίζεις γρήγορα να παριστάνεις τον ανήξερο. Για να γίνεις μέλος της ομάδας. Να σε βάλουν στο παιχνίδι.
Και τότε, αν ποτέ έτσι δεν ήσουν,

Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις ότι δεν θέλεις να πείσεις κανέναν πια. Δέχεσαι ακόμα και τη φαιδρότητα που προκαλείς στον καλά τακτοποιημένο κόσμο. Δεν θέλεις ν΄αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Λες απλά «ναι είμαι φαιδρός» για να συντομεύσεις τη διαδικασία.
Λες «ναι έχεις δίκιο» για να μην δώσεις ευκαιρία σε άλλα ψέμματα να αλωνίζουν τα λημέρια σου.
Το σκας.
Στ΄αλήθεια.

Κλείνεις τη πόρτα στα γνωστά. Με τίμημα βαρύ. Γιατί κι ότι αγάπαγες και σ΄αγάπαγε δεν μπορεί ν΄ακολουθήσει. Γιατί είχε μάθει να σ΄αγαπάει πίσω από τη πόρτα πριν ανοίξει. Αυτόν τον καινούργιο άνθρωπο «του κήπου» δεν τον ξέρει. Τον φοβάται. Κι όταν οι άλλοι φοβούνται, δυό πράγματα κάνουν συνήθως ή λυπούνται ή διώχνουν.
Για να προχωρήσεις όμως πρέπει πρώτ΄απ΄ολα να απαλλαχτείς κι από τη λύπη τους κι από την απόρριψη τους . Για σένα.

Εξω από το σπίτι των παραμυθιών και της καλά βολεμένης ζεστασιάς, ο καιρός είναι άστατος κι απρόβλεπτος.
Αξίζει όμως. Αν το έχεις αληθινά αποφασίσει, να το αντέξεις.
Να παραδεχτείς τελικά το προφανές.
Οτι ήσουν αόρατος.
Κι εκείνοι που μίλαγαν? Ποιόν λέγαν τάχα ότι ξέρουν?
Εκείνοι.. εμείς.. τι άλλο βλέπουμε αλήθεια όταν κοιτάμε εκτός από αυτό που έχουμε αποφασίσει να δούμε?
Τιποτ΄αλλο.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

(Εχετε σκεφτεί γιατί δεν ντρεπόντουσαν οι πρωτόπλαστοι για τη γύμνια τους?

Τι ακριβώς τους έκανε να θέλουν να σκεπαστούν? Να σκεπάσουν τι? Εχετε βρει στα σίγουρα την απάντηση? Τι προσπαθείτε να σκεπάσετε όλη τη ζωή σας?
Καλότυχοι εσείς που ξέρετε όλες τις απαντήσεις!)