ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΚΑΛΑ!

Καλές διακοπές σε όλη τη παρέα !
Και λίγο ξεκόλλημα απο το δίκτυο δεν βλάπτει :)

ΚΑΛΑ ΞΥΠΝΗΤΟΥΡΙΑ!

Ξυπνάς ένα πρωί κι ανακαλύπτεις ότι όντως έχεις περπατήσει πολύ δρόμο. Εχεις φτάσει μακριά. Τόσο που οι άλλοι δεν μπορουν να δουν από σένα παρά μερικά ίχνη που άφησες πίσω. Κι αυτά σε λίγες περιπτώσεις. Για τους περισσότερους δεν υπάρχει καν το χνάρι σου.

Κοιτάζεις πίσω έχοντας ξεπεράσει το φόβο ότι μπορεί να γίνεις στήλη άλατος. Κοιτάς πίσω θαρραλέα και παραδέχεσαι ότι δεν μπορούν να συνδεθούν τα ασύνδετα.
Ούτε οι άνθρωποι, ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος.
Πάλαιψες να βγεις «εκτός» και βγήκες.

Δεν είναι καθαρό το τοπίο αλλά είναι «αλλοιώτικο». Τα περισσότερα πράγματα απ΄οσα τόσα χρόνια έδινες σημασία έχουν γίνει εντελώς ασήμαντα. Και τα καινούργια τα ψάχνεις στα τυφλά γιατί ποτέ δε σου μίλησε κανένας γι ΄αυτά.
Δεν έχουν γραφτεί νόμοι, ούτε χάρτες για όσα θα δεις από εδώ και πέρα.
Μέσα βρίσκεις τους κανόνες έτοιμους, και πλήθος κόσμου να σε διδάξει.
Εξω πρέπει να τους δημιουργήσεις, μόνος, χωρίς τυφλοσουρτες και σκονάκια.

Κοιτάζεις από μακριά πόσοι και πόσοι νομίζουν ότι έχουν φύγει χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι στην ίδια θέση βρίσκονται χρόνια, ακίνητοι.
Ψάχνεις κι εκείνους που στ΄αλήθεια πρόλαβαν πριν από σένα και είναι άφαντοι. Εχουν πάρει κάποιο προηγούμενο τρένο. Σ’αυτό το αλισβερίσι δεν έχει περιμένω. Δεν έχει εξηγώ. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Σ΄εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση είσαι ακριβώς όπως ένα νεογέννητο. Οι γύρω σου συνεχίζουν να σε κοιτούν με μόνιμη διάθεση να σε μάθουν πράγματα, να σε βοηθήσουν να μπουσουλίσεις, να ψευδίσεις τις λέξεις ΤΟΥΣ, να γίνεις όπως αυτοί για να νοιώθουν ήσυχοι τα βράδια, και δεν έχουν ιδέα, ούτε επιθυμούν να μάθεις αν εσύ είχες άλλα να πεις.

Οι άνθρωποι ποτέ δεν υπήρξαν μεταξύ τους αληθινά καλοί ακροατές. Η ησυχία που κάνουν όταν μιλάς δεν είναι γιατί σε ακούν, είναι η απάντηση που ετοιμάζουν για ένα δικό τους θέμα, είναι η απάντηση στις δικές τους ερωτήσεις στις δικές τους αγωνίες, στο εγώ τους.
Ο απέναντι υπάρχει, τον αντιλαμβάνονται , εφόσον έχει αναπτύξει ιδιότητες χρήσιμες για να υπάρχουν.
Δεν αναρωτιούνται καν. Θέλουν να είναι βέβαιοι, ότι θέλουν. Νοιώθουν ήσυχοι με χίλια ψεύτικα «ναι» παρά μ΄ενα και μόνο αληθινό όχι.

Στα πολλά ανακατεύεσαι και ξεφεύγεις.
Στο ένα πρέπει πάντα να παλαίψεις.

Κι εσύ στη κουνια αναρωτίεσαι πως και δεν μπορουν να δουν τα εμφανή...
Παρ΄ολα αυτά συνιθίζεις γρήγορα να παριστάνεις τον ανήξερο. Για να γίνεις μέλος της ομάδας. Να σε βάλουν στο παιχνίδι.
Και τότε, αν ποτέ έτσι δεν ήσουν,

Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις ότι δεν θέλεις να πείσεις κανέναν πια. Δέχεσαι ακόμα και τη φαιδρότητα που προκαλείς στον καλά τακτοποιημένο κόσμο. Δεν θέλεις ν΄αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Λες απλά «ναι είμαι φαιδρός» για να συντομεύσεις τη διαδικασία.
Λες «ναι έχεις δίκιο» για να μην δώσεις ευκαιρία σε άλλα ψέμματα να αλωνίζουν τα λημέρια σου.
Το σκας.
Στ΄αλήθεια.

Κλείνεις τη πόρτα στα γνωστά. Με τίμημα βαρύ. Γιατί κι ότι αγάπαγες και σ΄αγάπαγε δεν μπορεί ν΄ακολουθήσει. Γιατί είχε μάθει να σ΄αγαπάει πίσω από τη πόρτα πριν ανοίξει. Αυτόν τον καινούργιο άνθρωπο «του κήπου» δεν τον ξέρει. Τον φοβάται. Κι όταν οι άλλοι φοβούνται, δυό πράγματα κάνουν συνήθως ή λυπούνται ή διώχνουν.
Για να προχωρήσεις όμως πρέπει πρώτ΄απ΄ολα να απαλλαχτείς κι από τη λύπη τους κι από την απόρριψη τους . Για σένα.

Εξω από το σπίτι των παραμυθιών και της καλά βολεμένης ζεστασιάς, ο καιρός είναι άστατος κι απρόβλεπτος.
Αξίζει όμως. Αν το έχεις αληθινά αποφασίσει, να το αντέξεις.
Να παραδεχτείς τελικά το προφανές.
Οτι ήσουν αόρατος.
Κι εκείνοι που μίλαγαν? Ποιόν λέγαν τάχα ότι ξέρουν?
Εκείνοι.. εμείς.. τι άλλο βλέπουμε αλήθεια όταν κοιτάμε εκτός από αυτό που έχουμε αποφασίσει να δούμε?
Τιποτ΄αλλο.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

(Εχετε σκεφτεί γιατί δεν ντρεπόντουσαν οι πρωτόπλαστοι για τη γύμνια τους?

Τι ακριβώς τους έκανε να θέλουν να σκεπαστούν? Να σκεπάσουν τι? Εχετε βρει στα σίγουρα την απάντηση? Τι προσπαθείτε να σκεπάσετε όλη τη ζωή σας?
Καλότυχοι εσείς που ξέρετε όλες τις απαντήσεις!)

ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΧΟΣ...

Παιδική πορνογραφία. Παιδεραστία. Εμπόριο παιδικής σάρκας. Παιδική πορνογραφία.
Το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αθλιότητας.
Η πιο βαθειά κρυψώνα της ανθρώπινης δειλίας.
Ο γείτονας,
Ο δάσκαλος,
Ο γιατρός,
Ο ξάδελφος, θείος, πατέρας, σύζυγος, γκόμενος γιός κάποιου....
Ο δικός μας ίσως.
Μια ταινία φρίκης που παιζεται συνέχεια και συνέχεια μπροστά στα μάτια μας.
Το χέρι αυτό που τη παίζει καθώς βλέπει μωράκια να βασανίζονται με τους πιο φριχτούς τρόπους, το ίδιο αυτό το χέρι μπορεί να το έχεις σφίξει λέγοντας την ανέμελη καλημέρα σου, κάπου στη καθημερινότητά σου....
Υπάρχουν πράγματα που δεν βγάζουν λόγια.
Μένεις έτσι να κοιτάς σα χαμένος και να σκέφτεσαι πως ίσως όλα είναι μια κακόγουστη φάρσα..
Ενα ψέμα..
Ενας λάθος συναγερμός...
Νοιώθουμε όλοι το κακό μέσα μας. Γεννιόμαστε μ΄αυτό. Το φοβόμαστε. Μας φοβόμαστε. Ξέρουμε ότι είμαστε απρόβλεπτα διεστραμμένοι ακόμα κι αυτοί που μοιάζουν άγιοι. Ακόμα κι αυτοί στριμώχνονται στιγμές στη ζωή τους στο τοίχο της αθλιότητας.
Ομως υπάρχει ένα κακό που δεν θέλεις να σκεφτείς ότι υπάρχει μέσα σου. Αρνείσαι να δεχτείς πως κάτω από όποιες συνθήκες, όποιες συγκυρίες, όποια γεγονότα, εσύ μπορείς να καταντήσεις ΕΤΣΙ...
Αρνούμαι.
Το κακό μέσα μου υπάρχει.
Το πολεμάω.
Το σκοτώνω καθημερινά.
Αλλά αυτού του είδους το κακό, δεν έχει να κάνει τίποτα με τη δική μου ράτσα. Δεν έχει να κάνει τίποτα μαζί μου.
Είναι φερμένο από αλλου.. Μακριά δεν ξέρω από που.
Να φύγει. Να γυρίσει στο τόπο του.
Ας το πατήσουμε άφοβα.
Δεν μπορεί να γίνει είδηση που να τη συνιθήσουμε.
Δεν μπορεί.....

ΚΑΤΙ ΑΠ΄ΤΑ ΠΑΛΙΑ.

Το άκουγα, είπα ας το βάλω και στο μπλογκάκι. Δεν μου έρχεται στο μυαλό να γράψω κάτι οπότε ξεφεύγω με ήχους και εικόνες.

Keep on rockin' in the free world...

ΕΙΚΟΝΕΣ, ΗΧΟΙ..

DEAD MAN



BLUBERRY

Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ!

Εντελώς απολαυστικό. Μου φτιαξε τη μέρα ο πιτσιρίκος :)

Αντε και καλά καρπούζια!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Οδηγίες για άφραγκους αδειουχους!

Παιδιά ψυχραιμία. Η καλύτερή μας. Σκεφτείτε το σκηνικό. Φεύγουν ΟΛΟΙ και μένουμε μόνοι μας. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο?

Ελάχιστες προδιαγραφές ένα κρεββάτι για ξάπλες, τραπεζάκι για ν΄ακουμπάμε το καφέ , ένα μπουκάλι παγωμένο νερό (και το τασάκι με τα τσιγάρα όσοι καπνίζουν).
Ενα monitor συνδεδεμένο με το dvd.
Να πληρώσουμε τουλάχιστον το λογαριασμό της ΔΕΗ (γιατί θέλουμε δε θέλουμε χρειαζόμαστε ηλεκτρικό...)
Να πληρώσουμε το λογαριασμό του ΟΤΕ (ή όποιου άλλου ) για να έχουμε σύνδεση.
Να κατεβάσουμε από το ράφι της βιβλιοθήκης εκείνα τα βιβλία που τόσο καιρό λέμε, γαμώτο πρέπει να τα διαβάσω κάποια στιγμή.
Οι πιο χλιδάτοι από μας να κατεβάσουν επίσης από τη ντουλάπα το βαλιτσάκι με το μικροσκοπικό τηλεσκόπειο (τον αύγουστο γίνεται της κακομοίρας εκεί πάνω)
Στο ψυγείο μερικά απαραίτητα φρέσκα. Χυμοί, γιαουρτάκια, σαλατικά, καμμιά μπυρίτσα (όσα τέλος πάντως μας παίρνει η τσέπη...)
Να πάρουμε και κανένα σαπούνι – σαμπουάν μη βρωμίσουμε γιατί άφραγκοι είμαστε αλλά αξιοπρεπείς!

Λοιπόν. Θα μιλήσω γι όσους δεν έχουμε ιδιαίτερες υποχρεώσεις (δηλαδή οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων που μπορούν να ελπίζουν ακόμα! Οι ελεύθεροι κι ωραίοι , οι χωρισμένοι και όχι μετανοιωμένοι με μεγάλα παιδιά – που θα φύγουν με τις παρέες τους – και οι συνταξιούχοι παλιάς κοπής που ξέρουν να ζουν με ψωμί κι ελιά και με απίστευτο χιουμορ !!!!) Τώρα οι υπόλοιποι.....χμ... δεν ξέρω ειλικρινά. Πάει καιρός που είμαι εκτός...

ΞΥΠΝΑΜΕ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ – ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ.

Βλέπουμε ταινίες όποτε γουστάρουμε! (σε 20 μέρες μέχρι και 100 τις φέρνουμε βόλτα!)
Τρώμε τα ξημερώματα και πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα (ποιός το απαγορεύει?)
Δεν μας ενδιαφέρει να μαζέψουμε τα κουτιά της μπύρας άμεσα (έχουμε εξολοθρεύσει τις πεθερές προ πολλού ή δεν είχαμε τη τιμή να τις γνωρίσουμε ακόμα! )

Υπάρχουν μερικές απολαυστικές λεπτομέρειες που τις υπόλοιπες μέρες οι σκλάβοι δεν μπορούν να κάνουν.

Να μείνεις το ξημέρωμα ξύπνιος και να ακούς όλη τη πόλη σιωπηλή. Κι όταν όλοι ξυπνήσουν εσύ να βάλεις τον ανεμιστήρα και να σαπίσεις σε ονειρικά ταξίδια!
Να είσαι THE LEGEND!!!

Να περπατήσεις μέσα στη τσιμεντούπολη τις απαγορευμένες ώρες. (δηλ. ώρες γραφείου!) Να τρυπώσεις σε μικρά μέρη. Κάτι ξεχασμένες γωνιές που κρατάνε ακόμα το χρώμα. Ασήμαντα καφενεδάκια, παλιά φαγάδικα, σκαλάκια, παγκάκια, μικρά σιωπηλά εκκλησάκια, (ν’ανέβεις στην Ακρόπολη επιτέλους ρε γαμώτο και να μείνεις εκεί μέχρι να κλείσει.....)

Ξέρετε κάτι? Είναι απίθανο να βρεθείς χωρίς να μπορείς να κάνεις ότι κάνουν όλοι οι άλλοι. Γιατί τότε είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψεις εκείνα που ούτε οι άλλοι ούτε εσύ ήξερες μέχρι εκείνη την αναγκαστική στιγμή.

Το να μείνεις «εκτός» στην αρχή προκαλεί πανικό.
Μετά , αφού το ανεχτείς και προσπαθήσεις να το δαμάσεις δημιουργείται ένα άλλο πρόβλημα σοβαρότερο.
Δεν θέλεις ποτέ πια στη ζωή σου να είσαι εντός γιατί εκεί έξω είναι απίθανα...
Και τότε περνάς το υπόλοιπο της ζωή σου περιμένοντας κάθε δυνατή ευκαιρία για σκασιαρχείο!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι στη ζωή να διασκεδάσεις με τα εμπόδια που σου ρίχνουν μπροστά ασταμάτητα σε κάθε βήμα. Ο πιο εύκολος είναι να γίνεις αόρατος και να περνάς θρασύτατα μέσα τους. Γιατί πίσω από αυτά αν το καταφέρεις όλο αλάνες είναι ξέφραγες. Ολόκληρες πολιτείες χωρίς σύνορα. Οσο λοιπόν δεν βλέπεις εμπόδια δεν προσπαθείς καν να τα ξεπεράσεις (δεν ξέρεις ότι υπάρχουν). Οταν δεις εμπόδια αλλά σε λυγίσουν επίσης μένεις στο βάλτο. Οπότε...

Υπάρχει ένας τρόπος να νικήσεις τους φόβους σου. Να φύγεις μπροστά...
Να σκεφτείς πιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Ασε το μυαλό σου να τρέξει γρήγορα σε χίλιες δυό μάχες χαμένες, άφησε τον εχθρό να σε πιάσει αιχμάλωτο, άσε να σε πετάξουν μέσα στο πιο σκοτεινό κελί, άστους να ετοιμάσουν τη θανατική σου καταδίκη. Μείνε στη γωνία. Κλείσε τα μάτια. Μπορείς να ταξιδέψεις όπου θέλεις?

Μπορείς να φτιάξεις μέσα σου νησιά, θάλασσες, βουνά, έρωτες, χαρές, γιορτές, να σχηματίσεις χρώματα, να μυρίσεις μυρωδιές, να φτάσεις μακριά μέχρι το τέλος του σύμπαντος. Μπορείς. Οπως κι όταν ήσουν στο κρεββάτι σου. Οπως μπορούσες να κάνεις ακόμα και τη πρώτη μέρα που άνοιξες τα μάτια σου. Οπότε.....

Ησουν, είσαι, και θα είσαι για πάντα.. παντού.

Το να μην τα καταφέρεις να είσαι, σημαίνει απλά ότι εσύ δείλιασες!

Τη καλημέρα μου σε όλους τους δραπέτες αυτού του κόσμου!

ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΑΠ ΤΗ ΚΟΛΑΣΗ..

Δέκα βήματα κάνω μέχρι τη στάση, δέκα τσακωμούς εισπράττω. Η κυρία πατάει το κλάξον σαν δαιμονισμένη γιατί ένα μηχανάκι μπήκε μπροστά της. Ο νεαρός γυρίζει και τη βρίζει αισχρά. Τους αφήνω εκεί να τσακώνονται, να προλάβω τους άλλους, εκείνους που εύχονται να τους στριμώξει κάποιος στο λεωφορείο για να τον σπρώξουν κι εκείνοι, να εκτονωθούν. Να βρίσουν. Να τρίξουν τα δόντια. Το ταξί σταματάει να κατεβάσει μια κυρία, σταματάει τη κυκλοφορία του λεωφορείου που έρχεται από πίσω. Ο οδηγός βρίζει, η κυρία πληρώνει όπως όπως , τόσο τρομαγμένη που βγαίνοντας πέφτει κάτω τσακίζεται. Δε τη σηκώνει κανείς απλά τα κλάξον σφυράνε πιο τσαντισμένα....

Ο πολιτισμός μας.
Που πας μωρή καριόλα. Τι είπες ρε μαλάκα. Δε κάθεσαι σπίτι σου μαλακισμένη. Περιμένετε να κατέβουμε πρώτα παλιο ηλίθιοι. Δε κοιτάς ρε στραβάδι. Αι γαμήσου παλιο ξεφτίλα. Τι είπες μωρή χαμούρα. Τον παίρνεις παλιο πουστάκι. Θα στο κάνω το κωλαράκι καλοκαιρινό..

Δεν θέλω ν΄ακούω. Σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι την επανάσταση της βωμολοχίας και της ψευτομαγκιάς. Το ξέσπασμα του κακομοίρη. Στη γειτονιά μου στη γωνιά μπροστά από μια τράπεζα κάθονται δυό ξέμπαρκοι. Κάθε μέρα. Ο ένας την έχει αράξει μ΄ενα τρατζιστοράκι, ένα κουτί μπύρα, τα τσιγάρα του και ρίχνει κάτι ύπνους θεικούς. Ο άλλος έχει ένα χέρι συνέχεια απλωμένο, ένα μισοκακόμοιρο ύφος και μια κλαψιάρικη φωνή που παρακάλάει συνέχεια. Ακόμα και στη κόλαση υπάρχουν διαβαθμίσεις αξιοπρέπειας. Θα προτιμήσω σαφώς εκείνον με τη μπύρα.

Αυτό δεν είναι κοινωνία. Είναι ριάλυτυ που έχει πιάσει πάτο. Ανθρωπάκια «φτιαγμένα» «φουσκωμένα» τα ρίχνουν σ΄ενα καναπέ. Μπροστά στις κάμερες. Οι ηδονοβλεψίες περιμένουν το καυγά. Να μαλλιοτραβηχτουν σαν ξεφτιλισμένες πόρνες. Ποιά θα πάρει το μοναδικό πελάτη που σκασε μύτη μες τη ξεραίλα της νύχτας. Ενας ολόκληρος θυμός, μια αγανάκτιση συσωρευμένη, οι αδικίες ολου του κόσμου συμαζεμένες σ΄ενα καναπέ. Κλεισμένες μέσα σ΄ενα στούντιο. Μη τυχόν και ξεφύγουν και φτάσουν στο σωστό παραλήπτη.

Γεννιόμαστε βουρλισμένοι. Υπάρχουν κι εκείνοι που ούτε το βυζί της μάννας τους δε δέχονται. Περνάνε άμεσα στο πλαστικό, να πέφτει μπόλικο το γάλα. Ανυπόμονοι κι αχόρταγοι. Φοβερό πράγμα να βιάζεσαι συνέχεια χωρίς νάχεις που να πας. Σαν εκείνα τ΄αρκουδάκια που τα κουρδίζεις συνέχεια αλλά δε μπορούν να κάνουν βήμα. Απλά χτυπιούνται ασταμάτητα. Μέχρι να τα ξανακουρδίσεις πάλι και πάλι. Υπάχει αίσθηση ότι τίποτα δε πάει καλά. Αλλά τα νύχια είναι κομμένα και στις μούρες έχουν περάσει φίμωτρα. Δεν είναι φωνές διαμαρτυρίας. Είναι απλά γρυλίσματα όλα τούτα.

Κάτω από το μολυσμένο ουρανό, με τις εξατμίσεις να ξεβράζουν δηλητήριο ασταμάτητα και το τσιμέντο να καίει οι άνθρωποι δεν ονειρεύονται ανθισμένα λιβάδεια. Ονειρεύονται ξυλοδαρμούς. Μοιάζει ο καθένας σαν να περιμένει το κατάλληλο μαλάκα να ξεσπάσει...

Κι οι αληθινοί μαλάκες είναι εκεί ανενόχλητοι. Πίσω απ΄τις κάμερες. Στη δροσιά, μ΄ενα σάντουιτς στο χέρι κι ένα παγωμένο καφέ ακουμπισμένο στο τραπεζάκι δουλεύουν για να διασκεδάσουν τους αργόσχολους. Δουλεύουν αθέατοι με τα φώτα στραμμένα επάνω μας.

Τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς μου είπε ένας φίλος. Πρέπει να μάθω άμεσα πως τα παίρνει κανείς σ΄επιταγές ή με άτοκες δόσεις. Αλλοιώς κινδυνεύω, να σκαρφαλώσω στο σκαμνάκι της ηλεκτρονικής μου διεύθυνσης κι ως σύγχρονος Δελαπατρίδης ν΄αρχίσω να φωνάζω «άνθρωποι προς τι τα μίση κι ο αλληλοσπαραγμός».

Είναι σ’ εκείνο το στάδιο που η αγανάκτιση μετατρέπεται σε γραφικότητα. Πρέπει να χαμογελάς που και που, να κλείνεις το μάτι στην ασχήμια και να χαλαρώνεις. Αυτό ονομάζεται δημόσιες σχέσεις της ψυχής. Με σκοτώνεις, σε σκοτώνω αλλά δεν θα το κάνουμε και θέμα. Το μετρητοίς παλιά συνήθεια, τώρα υπάρχει αυτόματο μηχάνημα ανάληψης στη σκέψη. Οσα χτυπήσεις τόσα σκέφτεσαι.. Κι εγώ ακόμα επιμένω να σκέφτομαι χύμα. Κλασική συνταγή για να κουράσεις τους υπόλοιπους. Δεν είναι πιασάρικο να μην αφήνεις να πέσει τίποτα κάτω. Δεν είναι πιασάρικο.

Ευτυχώς. Γιατί όταν γίνεσαι πιασάρικος πρέπει να συνυπάρχεις με τους άγαρμπους. Κι οι ανένταχτοι θέλουν νάναι εκτός. Περικυκλωμένοι αλλά εκτός. Το σώμα αναγκαστικά στριμωγμένο μέσα στη σαπίλα και το μυαλό μακριά σαν τη τρέλλα στα βουνά.

Μαύρο το χρώμα του μπλογκ γιατί απέχουμε πολύ από το να γίνουμε διάφανοι. Αλλά ξέρουμε ότι τουλάχιστον θα το προσπαθήσουμε. Μαύρο μέχρι τότε για να θυμόμαστε ότι σ΄αυτή τη νύχτα που βαδίζουμε από παντού μας τη πέφτουνε.

Τα πορτοκαλί γράμματα είναι οι μικροί μας ήλιοι.

ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΑΦΥΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΙ? ΤΟ ΘΥΜΑΡΙ? ΤΟ ΚΡΑΣΙ? Η ΖΕΣΤΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ? Η ΔΡΟΣΙΑ ΑΠΟ ΜΑΜΡΑΡΟ? ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ? ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...

Διαβάζω σε εφημερίδες, μπλοκ κλπ μια «ειδησούλα». Απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας ζητά ένας κύπριος ευρωβουλευτής. Δεν ξέρω ποιός είναι και τι ακριβώς ζητάει, αλλά δεν θα μου φαινόταν παράξενο αύριο, μεθαύριο και κάποιος έλληνας φωστήρας να ρίχνε κάμμια τέτοια ιδέα....

Διλαδι να σκεφτι οτι μπορούμε να γραφουμε καπος ετσι ... για να μι κουράζετε το ανιπαρκτο μιαλουδακι του..

Μετά τις εκπτώσεις στη ελληνική παιδεία ,

Τις εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια,

Τις εκπτώσεις στην μνήμη μας (πάντα σχετικά με την ιστορία μας γιατί διάφορες άλλες αηδίες τις θυμόμαστε πολύ καλά)

Τις εκπτώσεις στα εδάφη μας,

Τις εκπτώσεις στη συνείδησή μας....

Γιατί όχι και μια γερή έκπτωση στη γλώσσα μας? Μήπως αυτοί που θα το αποφασίσουν (αν) θα έχουν καμμιά σχέση με την Ελλάδα?

Ενα όνομα που κάποιος έχει αποφασίσει να υιοθετήσει (π.χ. έλληνας) δεν τον κάνει απαραίτητα να έχει τις ανάλογες ιδιότητες. Πολυ περισσότερο όταν αυτό το τόπο όχι μόνο δεν τον αισθάνεται σαν χώμα του, αλλά τον μισεί, του κάθεται στο λαιμό, θάθελε να διαγράψει κάθε σημασία από πάνω του και να γίνει απλά το οικόπεδό του όπου θα χτίζει τους καμπινέδες του...

Γιατί έχει γίνει κάτι διαφορετικό τόσα χρόνια και δεν τοχω καταλάβει?

Ενα χωράφι που αλωνίζουν κάθε λογής άπατρεις, άοσμοι, άνιδροι, δεν είναι? Δύσκολο να μεταφράσεις τη λέξη άνιδρος σε άλλη γλώσσα, δύσκολο πολλές λέξεις να τις μεταφράσεις και να μη χάσουν αυτό τον ηλεκτρισμό που εκπέμπουν εδώ, σ΄αυτή τη παράξενη , ξεχασμένη γη....

Εγώ περίμενα μάλιστα αυτή η έκπτωση να γίνει αμέσως μετά το μονοτονικό. Τι βίτσιο κι αυτό να υπάρχει γλώσσα με τόσα ι, τόσα ο, τόσα ε!!!!!

Πάντως ότι και ν΄αλλάξετε,

Θα συνεχίσουν να υπάρχουν έλληνες που το μυαλό τους θα χρησιμοποιεί όλα τα γράμματα...

Και τους τόνους, και τα πνεύματα.

Επίσης θα συνεχίσουν να υπάρχουν έλληνες που θα κάθονται εκεί ψηλά σ΄ενα βράχο, το ηλιοβασίλεμα και «θ΄αγνατεύουν κάπου μακριά»...

Και σ΄αυτό το «αγνάντεμα» πιστέψτε με, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να κάνει έκπτωση.

Κι όσο και να προσπαθήσετε δεν θα μπορέσετε ποτέ να ανακαλύψετε που τερματίζει «εκείνη η σκέψη». Είναι οδυνηρό και μισητό, το ξέρω, αλλά δε γίνεται να σας το αποκαλύψουμε. Συγχωρέστε μας αλλά θέλουμε να διαφυλάξουμε το τελευταίο μας μυστικό.

Είναι πέρα από τον «αόρατο κόρυμβο» που έλεγε κι ο ποιητής κι είναι δύσκολο να το νοιώσεις αν δεν τοχεις...

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ..

Η κυρία μπήκε στο μετρό κρατώντας τη κορούλα της. Θα ήταν το πολύ 10 χρονών η μικρή. Κι η μαμά γύρω στα 40. Διάβαζα εφημερίδα και κοιταξα αφηρημένα. Ομως ξαφνικά κάτι μου τράβηξε τη προσοχή. Κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Κοίταξα τη μικρή. Και μετά τη μητέρα. Είχαν κάτι παράξενο.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήταν ντυμένες σαν δίδυμες.
Η μητέρα φορούσε λευκό διάφανο παντελόνι και κολλητό λευκό μπλουζάκι και μπορούσαμε άνετα να δούμε όλες τις ανατομικές της λεπτομέρειες. Ολες..
Το ίδιο ακριβώς είχε ντύσει τη μικρή.
Ακόμα και στις λεπτομέρειες. Δαχτυλιδάκια, σκουλαρικάκια, μια κορδέλλα στα μαλλιά, σανδάλια.

Κι ομως το παράλογο ήταν ότι ήταν η μικρή που έβγαζε μια προστυχιά που μ΄εκανε να κοιτάω σα χαζή. Μ'εκανε να ανατριχιάσω λες και γεννιόμουν μόλις τώρα σ΄αυτό το κόσμο.
Οι κινήσεις, ο τρόπος που κοιτούσε τους άλλους, τα σκέρτσα ήταν όλο πρόκληση.
Κι η μαμά απλά κοίταζε... περήφανη.

Και τότε είδα διάφορους άντρες να κοιτάνε έντονα το κοριτσάκι... Να το μετράνε στο ζύγι...
Φρίκαρα.
Τόσο λάθος όλα. Τόσο λάθος τοποθετημένα τα πιόνια στη σκακιέρα...

Το ένα λάθος οδηγούσε το άλλο σαν αλυσίδα. Μια ηλίθια μάνα, παράσερνε ένα παιδί στο αφύσικο, κι ένα παιδί παράσερνε μερικούς μισονυσταγμένους "κυρίους" να βγάλουν τη κτηνωδία που κρύβαν μέσα τους.

Εκεί μέσα στο μετρό, σε μια συνιθισμένη ώρα αιχμής παιζόταν ένα βρώμικο παιχνίδι. Μια γερασμένη πιθανά αποτυχημένη ζωή-μάννα είχε μεταφέρει το βρώμικο πρόσωπό της στην επόμενη γενιά-παιδί κι αυτό ήταν έρμαιο δύο τάξεων. Των πεινασμένων και των αδιάφορων.

Ημουν στη μέση.
Κοίταξα δίπλα μου. Μήπως κάποιος άλλος είχε φρικάρει. Κανείς.

Σκέφτηκα τη λέξη. Παιδεραστία. Το μαστίγωμα της αθωότητας. Η τιμωρία εκείνου που ακόμα έχει όσα οι άλλοι έχασαν στο δρόμο. Η εκδίκηση του σάπιου πάνω στο φρέσκο. Το πρόστυχο που ζητάει οδαδούς... πολλούς, όσο περισσότερους γίνεται...

Διεφθαρμένος εκείνος που κοίταζε το τρυφερό κορμάκι.

Διεφθαρμένη η γριά που τραβάει τη μούρη της απεγνωσμένα, προσπαθώντας να σιδερώσει το χρόνο.

Διεφθαρμένα τα σώματα χωρίς ψυχή. Σάκκοι άδειοι τρομαγμένοι από το πέρασμα του χρόνου.

Κάποτε τα παιδιά τα χτυπάγανε αλύπητα όλοι. Οι γονείς, οι δάσκαλοι... Ηταν οι εποχές της βίας. Της επιβολής. Του τυφλού εγωισμού.
Τώρα είναι η εποχή της σαπίλας. Ο εγωισμός δεν είναι δυνατός, ισχυρός, φρέσκος έχει κι αυτός σαπίσει.
Τραβηγμένος από χίλια δυό λίφτινγκ έχει γίνει πια μια αηδιαστική μάσκα.
Δεν μπορεί να εκφράσει ούτε αγάπη ούτε μίσος.

Μόνο δίψα. Δίψα να ζήσω εγώ. Να προλάβω εγώ. Να χορτάσω εγώ. Να ξεφύγω εγώ...
Ηθελα κάποιον να βρίσω. Αλλά δεν ήξερα ποιόν. Τη μάνα? Τους πεινασμένους? Τους αδιάφορους?

Παιδί.
Η καλύτερη πηγή κέρδους.
Κάθε είδους κέρδους.
Η ευκαιρία να προσπαθήσεις να βγάλεις πάνω του τις χασούρες σου.

Πνιγμένα στα βίτσια μας, στους καυγάδες μας, στις αποτυχίες μας. Πνιγμένα στη σκόνη της πόλης που έχει μείνει στείρα. Δάση κι αυτά που ισοπεδώνονται για να χτιστούν πάνω τους τυποποιημένα τσιμεντόκουτα. Μια φαντασία που πρέπει γρήγορα να δώσει τη θέση της στο κέρδος.

Πνιγμένα σε τόνους από άρχρηστα βιβλία, άχρηστους νόμους, άχρηστες υποχρεώσεις, παιδιά γονιών που κρύβουν σε κούφιες κουβέντες τη δική τους άγνοια. Να φας, να κοιμηθείς να μεγαλώσεις, να γίνεις σωστός κι επιτυχημένος άνθρωπος, άξιος πολίτης..

Να φας τα μολυσμένα τρόφιμα, να κοιμηθείς κάτω απ΄το νέφος να γίνεις όπως σε θέλουν για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου ότι δεν ήσουν "ένα απροσδόκητο λάθος".

Ελπίζω στα παιδιά που είναι "απροσδόκητα λάθη". Σ΄εκείνα που θα κάνουν το δίσκο να κρασάρει. Και νοιώθω μια ευγνωμοσύνη για τους γονείς που τα "αποδέχτηκαν" και κράτησαν τα δικά τους σκουπίδια μακριά τους. Εκείνους τους γονείς που δεν θέλησαν να γεννήσουν κλώνους αλλά "ανθρώπους".

Τα δικά μας παιδιά, ακόμα κι αν τους γκρεμίσατε τις αλάνες, φτιάχνουν δικές τους σε αόρατους κήπους..

Προσωπικά δεδομένα από την παρακολούθηση βίντεο στο YouTube θα παραδώσει η Google

Προσωπικά δεδομένα από την παρακολούθηση βίντεο στο YouTube θα παραδώσει η Google
Το δημοσίευσαν κι άλλα μπλογκ ας ακολουθήσω κι εγώ γιατί η είδηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα..

Η είδηση εδώ.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΛΑΣ!

Πότε είναι η τελευταία φορά που έσπασες τα μούτρα σ΄εναν ανώμαλο που πήρες χαμπάρι?
Πότε είναι η τελευταία φορά που πάλαιψες για να σώσεις τη ζωή ενός συνάνθρωπου που δεν γνώριζες καν αλλά βρέθηκες εκεί όταν κινδύνευε?
Πότε είναι η τελευταία φορά που έβαλες σε κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή προκειμένου να παλαίψεις για τις ιδέες σου?
Πότε είναι η τελευταία φορά που θυσίασες πάρα πολά στη ζωή σου, σχεδόν τα πάντα προκειμένου να μην υποκύψεις σε τίποτα από όσα εξευτελίζουν τη ζωή μας?
Πότε είναι η τελευταία φορά που έκανες κάτι για το τόπο σου, τη πατρίδα σου, τη φυλή σου, το πολιτισμό σου, την ιστορία σου?

Είσαι στη φάκα.
Δεν θα δώσεις φακελλάκι αν κινδυνέψει το παιδί σου?
Θα το διορίσεις αν ένας βλαχοδήμαρχος σου δώσει μια θέση έτοιμη?
Οταν γεννηθεί θα το βαφτίσεις έτσι δεν είναι? Θα το βάλεις σε μια κολυμπήθρα να χτυπιέται για να ξεπλύνει τα τρομερά αμαρτήματα που έχει το βρέφος όπως σου είπαν.
Μετά στο σχολείο δεν θα τα ακουμπάς κανονικά στα φροντιστήρια?
Αν σου πει ότι θέλει να γίνει ντελιβεραντζής κι όχι γιατρός θα έχει την ίδια εκτίμηση από σένα?
Το βράδυ? Αφού σε έχουν καρπαζώσει όλοι καρπαζώνεις λίγο κι εσύ τους δικούς σου στο σπίτι να νοιώσεις κάποιος έτσι δεν είναι?
Α! Είσαι και ιδεολόγος ε? Πληρώνεις τη συνδρομή στο κόμμα σου νοιώθεις ο «αναμάρτητος» που θα πετάξει πρώτος τη πέτρα...

Μπασμένος μέσα στο σύστημα σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου ανάσα, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι εντελώς ανώμαλος, διεφθαρμένος, εγκληματίας, είσαι όμως ντε φάκτο ο δειλός που στη παρέα των βιαστών δεν πηδάει τη δυστηχισμένη τη κοπέλλα αλλά φυάει τσίλιες στη γωνία μην έρθει κανένας ε?

Ο δειλός που επιμένει ακόμα να ΜΗΝ βλέπει ότι ΟΛΟΙ τον πουλήσανε, οτι ΟΛΟΙ τον δουλεύουν κανονικά αναμασώντας οράματα και ιδέες που ποτέ δεν θα εφαρμόσουν γιατί ουδέποτε ήταν ο αρχικός τους σκοπός, οτι ΟΛΟΙ κοιτάνε τη πάρτη τους απλά άλλοι το κάνουν εντελώς θρασύτατα, κι άλλοι στα μουλωχτά ενδεδυμένοι με το μανδύα της κάθε ψευτιάς ικανής να σε παρασύρει.

Και ξέρεις με ποιόν τα βάζεις?
Με μένα.
Τον ίδιο με σένα.
Σου σφυράει ο καθένας στο αυτί τι είναι καλό τι είναι κακό τι είναι δικαιοσύνη και τι δεν είναι κι εσύ πιστεύεις ότι σου «κάτσει» πιο εύκολο ή μάλλον αυτό που σου μοιάζει περισσότερο. Δεν θέλεις να μπεις στο κόπο να μάθεις κάτι άλλο. Δεν θέλεις να παλαίψεις να τα ανατρέψεις όλα και να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή.
Δεν θέλεις καν να θυμηθείς αν κάποτε υπήρξες αλλοιώς.

ΕΙΣΑΙ, ΕΙΜΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ πνευματικά τεμπέληδες.
Ψάχνεις να βρεις ένα θύμα για να τα φορτώσεις κάπου. Και τη δική τους τη στυγνότητα και τη δική σου την ηλιθιότητα.
Και βρίσκεις εμένα.
Δείχνεις στα παιδιά σου ένα τυχαίο συνάνθρωπο και λες .. «κωστάκη κοίτα μη γίνεις έτσι!»

Η ανατροφή του παιδιού σου έχει περιοριστεί σε επί μέρους παραδείγματα. Ο κόσμος που τον διδάσκεις είναι μικρός, περιορισμένος, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές, είναι ένα σπίτι μερικά τετραγωνικά χτισμένο στη μέσή μιας πολιτείας που δεν χρειάζεται να τη γνωρίσει. Του φορτώνεις τα ντουλάπια τίγκα για να μην χρειαστεί να ψάξει πιο έξω. Να ζήσει και να πεθάνει στα πρότυπα της δικής σου αποθήκης.

Κοιτάς στη πυραμίδα της διαφθοράς από τη βάση μέχρι τη κορφή κι αντί να φτύσεις απάνω σ΄οποιαδήποτε πέτρα της , γιατί όλη είναι σάπια, βλέπεις ένα αδέσποτο λίγο πιο κει , ξεκάρφωτο και χωρίς να ξέρει που πηγαίνει (όπως εσύ) και του πετάς μια πετρίτσα σαν μαγκιά!

Η ανωμαλία σου σ΄αυτό το κόσμο δεν είναι η όποια ανωμαλία κάνεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία σου είναι να πιστεύεις ακόμα ότι ΕΣΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ....

Ετσι και στη καθημερινότητά μας το πιο επικίνδυνο είδος συμπολίτη δεν είναι ο κάθε λογής εγκλήματίας, αλλά εκείνος ο γείτονας ο «κουμπωμένος» πίσω από τη δήθεν μη συμμετοχή του στο κακό. Ο σπαστικός συμαθητής που φωνάζει «κύριε, κύριε ο Νικολάκης το έκανε! Οχι εγώ... » Εκείνος που δεν κάνει τίποτα παραπάνω απ΄οτι του ζητούν να κάνει. Ο πολίτης που δε ρωτάει πολλά, και κοιτάζει ύποπτα όσους ρωτούν..

Το κακό είναι όταν εκτός απ΄ολα αυτά έχεις αποκτήσει και λίγη μόρφωση (κυρίως από προχειρες εκπομπές της τηλεόρασης, περιλήψεις στις εφημερίδες και βιβλία που βρίσκεις δώρο ένθετα στα περίπτερα , και τότε συνδυάζεις την ανοησία σου, τη δειλία σου με τη διδασκαλία προς τον συνάνθρωπο. Και με εκνευρίζεις.

Είναι σαν να είμαστε στη κόλαση στο γνωστό λάκκο με τα σκατά , έχουμε ξεμυτίσει έξω λίγο το κεφάλι κι εσύ μου δίνεις συμβουλές πως να κρατάω πιο καλά την αναπνοή μου όταν ξαναμπούμε μέσα!

Κοιτάζω γύρω μου. Νοιώθω μια νέου τύπου θλίψη....

Δεν ετοιμάζονται πια στρατιές επαναστατών, μεθοδεύονται στρατιές από κάθε λογής ιεραπόστολους , να φωνάζουν για κάθε λογής επί μέρους προβλημα, ποτέ για το σύνολο, γιατί αυτό που θα ζήσουμε στο μέλλον , αυτό που φιλοδοξεί να ορίζει τις τύχες μας, δεν χρειάζεται δικαιοσύνη και επαναστάσεις, ούτε δικτατορίες, ούτε σταυροφορίες, χρειάζεται μόνο να συνεχίσουμε να έχουμε περιορισμένη αντίληψη, να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά η βάση μας , το είναι μας να είναι η ΑΓΝΟΙΑ....

Κι εγώ που τα λέω όλα αυτά? Τι είμαι? Ενα βήματακι πιο κει. Η άγνοιά μου με πονάει γιατί την αναγνωρίζω κι ας μη ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια. Γνωρίζω όμως ότι ζω σ΄ενα ψέμα.

Το μόνο πράγμα που μου δίνει ακόμα δύναμη κι υπομονή είναι ότι πατάω τούτο δω το χώμα. Και πες τε ότι θέλετε, αλλά τούτο το χώμα είναι αλλοιώτικο. Κάτι θέλει να μου φωνάξει αλλά μέσα σε τόσο βουητό δεν μπορώ ν΄ακούσω. Νοιώθω όμως πως η τελευταία έξοδος για την ελευθερία, εδώ βρίσκεται μπροστά μου. Πρέπει να τα μάθω όλα απ΄την αρχή.
Πρέπει να ξανακαθίσουμε σε νέα θρανία με νέους δασκάλους. Να σταματήσουμε το σκασιαρχείο και να στρωθούμε λίγο στο διάβασμα.

Σ’ αυτό εδώ το τόπο μας έμαθαν να ντρεπόμαστε ακόμα και για το ονόμα μας.
Αλήθεια ποιό είναι?