Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ.

Η κοινωνία που ζούμε δεν αποδέχεται «περιττές» ευαισθησίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο να έχεις π.χ. χάσει ένα ζώο που το μεγάλωσες, που ήταν η χαρά μέσα στο σπίτι, να το χάσεις και ν΄ακούσεις τον «όποιο» φίλο να σου πει, «καλά μη κάνεις έτσι ένα ζώο ήταν.....»
Το πένθος είναι κι αυτό κατευθυνόμενο. Πρέπει να μοιάζει άξιο λόγου, , να πληρεί τις προυποθέσεις του κοινώς οδυνηρού .

Να πενθείς για ένα ζώο για πολύ κόσμο είναι απλά καραγκιοζιλίκι. Με τα σχετικά έξυπνα που ακολουθούν. Σ΄εκείνες τις στιγμές θυμούνται διάφοροι-αδιάφοροι να πουν τόσα παιδάκια πεθαίνουν, τόσος χαμός γίνεται, τόσα, τόσα δε μας παραττάς κι εσύ.
Είναι σαν να λές σε κάποιον έχασα ένα πολύτιμο βιβλίο και να σου λέει καλά θα σου πάρω ένα ποδήλατο να κάνεις βόλτες...

Βέβαια πολλοί από αυτούς που το βλέπουν έτσι μπορεί να ανήκουν και σ΄εκείνη την «αξιαγάπητη» κατηγορία που θα ήταν ευτυχείς αν δεν υπήρχε κανένα βρωμόζωο γύρω τους...Για να μη πω ότι θα ήταν ευτυχείς κι αν μειωνόντουσαν δραστικά ακόμα κι οι άνθρωποι γύρω τους ώστε να έχουν την άπλα τους.

Τι σημαίνει όμως τελικά να κατανοήσει κανείς την έννοια συμβιώνω με ένα άλλο πλάσμα που δεν είναι άνθρωπος, κι όμως μοιράζεται την καθημερινότητα μαζί μου, ανταλλάσουμε συναισθήματα, στιγμές, εμπειρίες.Και το βασικώτερο. Αγαπιόμαστε..

Για οσους λοιπόν δεν πιστεύουν στις τηλεκατευθυνόμενες αγάπες δεν υπάρχει δημιούργημα που να μην αξίζει να αγαπηθεί. Οτι υπάρχει γύρω μας αν είχαμε την οποιαδήποτε λογική μέσα μας θα έπρεπε να είναι αγάπη. Κι ίσως αυτός να ήταν ο μοναδικός μας δρόμος για τη λύτρωση. Για τη φυγή από το ανούσιο που απειλεί τα βήματά μας.

Η αγάπη θα έπρεπε να είναι μια ομορφιά χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προυποθέσεις. Αν μπορείς αληθινά ν’αγαπήσεις ένα ζωάκι, και κάθε τι που δε μοιάζει με σένα αλλά είναι γύρω σου και μοιράζεται αυτό το χώμα που επιμένεις να βρωμίζεις αναιδέστατα σαν να είσαι ο μοναδικός ιδιοκτήτης, στο όνομα της αυθαιρεσίας σου, θα έχεις ίσως ελπίδα να αγαπήσεις όλα αυτά που τα έχεις ονομάσει ταπεινώτερα από σένα και ν΄ανακαλύψεις ότι μόνο κατώτερα δεν είναι...

Αν την αγάπη την μοιράζεις κατ΄επιλογή σε «ανώτερα» πλάσματα τότε δεν έχεις ποτέ ελπίδα να δεις πόσο μικρός είσαι και να νοιώσεις αδέλφι με ότι σε τριγυρίζει...

Ομως είμαστε άνθρωποι. Κι αυτό σημαίνει τυφλοί, κουφοί και με μειωμένες τις υπόλοιπες αισθήσεις... γεύση, αφή, ακοή.
Βλέπουμε λίγο πιο κει...
Ακούμε αυτά που μας αρέσουν ν΄ακουμε...
Αγγίζουμε με προσοχή μη λερωθούμε..
Γευόμαστε εγωιστικά...
Κι έχουμε χάσει τις μυρωδιές αυτού του κόσμου καιρό τώρα...

Ενα ζώο είναι ο σπουδαίος μας σύνδεσμος με ότι χάσαμε.
Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν να μεταμορφωθούμε σε σιδερικά και καλώδια.
Το πένθος λοιπόν φίλοι μου ταιριάζει στη Νεφέλη κι ας είναι απλά ένα γατί..
Όπως ταιριάζει σε κάθε πλάσμα που χάνεται άδικα σε ένα πολιτισμό που έχει χτιστεί πάνω στα ερείπια της ευαισθησίας. Της κάθε ευαισθησίας...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ..

Χθες χάθηκε η γατούλα μου. Δεν ξέρω πως. Οσοι ξέρουν θα καταλάβουν τι επικρατεί μέσα στο σπίτι. Οσοι ξέρουν τι είναι το δέσιμο αυτό. Είμαστε όλοι χάλια. Θαθελα απλά να γυρίσει και να είναι καλά. Η ας μη γυρίσει κι ας είναι καλά. Αναρωτιέμαι αν έβαλε το χέρι του πάλι κάποιος από τους "υπανθρώπους" που βρίσκονται εδώ γύρω μας κι έριξε καμμιά φόλα. Εχει γίνει πολλές φορές στη γειτονιά...
Νεφέλη τη λέγανε. Κι ήταν μια πανέξυπνη πονηρή μουσούδα. Είχαμε φτάσει σε τέτοιο σημείο συνενόησης που νομίζαμε ότι σε λίγο είτε εκείνη θα μίλαγε ανθρώπινα είτε εμείς θα μαθαίναμε τα γατίσια..
Κάτι άλλαξε από χτες εδώ μέσα. Κι είναι άσχημο.

επαγγελματικη και ερασιτεχνικη επαιτεια

σημερα κλεψανε το πορτοφολι της γυναικας μου στο σουπερ μαρκετ, με 160 ευρω μεσα.
νο προμπλεμ, θα επιβιωσουμε και χωρις αυτα και πρεπει καπως να ζησουν και οι κλεφτες για να μην γινουν κλεφτες, ε?
αστε την εκπαιδευση, την επιμονη, την υπομονη που χρειαζεται η εκπαιδευση τους, συν την επικινδυνοτητα του επαγγελματος (για συνταξη δε λεω τιποτα γιατι ουτε εμεις θα παρουμε).

ενυ γουεϊ, την ξαναπαω εγω στο σουπερ μαρκετ να πληρωσει και επειδη γινοταν της πουτανας (και οχι της κακομοιρας) την περιμενα στο παρκινγκ.

στην εξοδο καθοταν μια αλλοδαπη αδυνατη κοπελα, ντυμενη με καθημερινα ρουχα απο τα κινεζικα οπως ολοι μας, με ενα πλαστικο ποτηρακι στο χερι και περιμενε.
λεω περιμενε γιατι δεν ζητιανευε, δεν κλαιγοταν, δεν εκλιπαρουσε, δεν ζηταγε καν.
καθοταν εκει και περιμενε, απλα περιμενε να της δωσει καποιος κατι.
το ποτηρακι ηταν το μονο σημαδι επαιτειας πανω της.

την παρατηρουσα και διαπιστωσα οτι ηταν και εγκυος λιγων μηνων.
περασε κανα μισαωρο και κανεις δεν της ειχε δωσει ουτε ενα δεκαλεπτο.
γιατι απλα η κοπελα δεν ηξερε να ζητιανευει!

δεν ηταν επαγγελματιας ωστε να φροντισει το ντυσιμο της, το λουκ της, το τι ψυχοπλακωτικη ιστορια θα λεει για να της δωσουν ελεημοσυνη.
δεν φροντιζε καν να δειξει την εγκυμοσυνη της.

αυτη ειχε πραγματικα αναγκη και την ειχαν υποχρεωσει οι συνθηκες να κραταει το κυπελλακι.
και ομως περναγε απαρατηρητη απο τους φορτωμενους με ψωνια πελατες του σουπερ μαρκετ.
οι επαγγελματιες ζητιανοι ξερουν να σας ενοχλουν με την προβολη της δυστυχιας, της δυστυχιας που απο μονοι σας δεν βλεπετε και προσπερνατε.

τι ειχε πει ο Χριστος ρε γαμωτο για το ποιος τον περιθαλπτει ή τον ταϊζει?
τον κερασατε καμια τυροπιτα μερες που ειναι?

ΥΓ. ηθελα να το γραψω εδω γιατι εχω καιρο να γραψω στο μπλογκακι του βασιλισκου, και επεσα πανω στο τελευταιο ποστ του (πουτανα συγχρονικοτητα).
το παραθετω λοιπον μαζι με τα σεβη μου!

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ....

Ανθρωποι δίπλα μας ξεχασμένοι. Καρφωμένοι στο δικό τους μαρτύριο. Με καρφιά που δε θα γίνουν ποτέ σύμβολα. Κανείς δεν θα μάθει πόσο πόνεσαν, κανείς δεν θα μάθε ποτέ τ΄όνομά τους. Αν είχαν κάτι όμορφο να πουν. Αν ονειρεύτηκαν. Ποιές ήταν οι ελπίδες τους. Πως θάφτηκαν..
Ανθρωποι ανώνυμοι χαμένοι μέσα σε διάφορους γολγοθάδες. Ξεχασμένοι από τον ουρανό κι απ΄τη κόλαση. Μετέωροι σε ένα χθες, ένα σήμερα κι ένα αύριο που ξημέρωσε πάντα ίδιο.
Τους προσπεράσαμε στο δρόμο, τους αγγίξαμε τυχαία μέσα στα στριμωγμένα λεωφορεία, ανταλλάξαμε κάποιο βιαστικό βλέμμα μαζί τους, οι πιο τυχεροί απ΄αυτούς γίνανε μια βιαστική είδηση σε κάποιο δελτίο.
Ανθρωποι που δεν βρέθηκε κανείς να πλύνει τις πληγές τους να τους τυλίξει με καθαρά σεντόνια να τους πει ένα μοιρολόι.
Δεν αμάρτησαν κακώς λέει το παραμύθι. Δεν φύγαν οικειοθελώς. Κάποιο χέρι τους πέταξε έξω απ΄το παράδεισο αναίτια. Η για κάποια αιτία που κανείς δεν μπήκε στο κόπο να τους πει...
Ανθρωποι γύρω μας, που προσπαθούν να σκάψουν με τα χέρια το τοίχο της προσοχής μας. Μήπως και αντιληφθούμε ότι κι αυτοί κάπου τριγυρίζουν σ΄αυτό το κόσμο.
Να ζεις και να πεθαίνεις ξεχασμένος απ΄ολους ελπίζοντας μόνο πως όντως κάποιος θεός υπάρχει στην άλλη όχθη που θα σε θυμηθεί όταν θασαι πια αέρας.
Εν τω μεταξύ ξημερώνει άλλη μια μέρα αφηρημένης ελπίδας.
Με τα μάτια να κοιτάνε μερικά ψιλά, για μια μπουκιά ψωμί ακόμα, σ΄ενα πλανήτη που μοιάζει απλά ένα δελτίο στατιστικής.
Τόσο τοις εκατό....
Πέθαναν κάτω από τα όρια του οποιοδήποτε παραδείσου.
Τόσο τοις εκατό....
Δεν μπήκαν καν στο κόπο να διαβάσουν τη στατιστική. Είχαν άλλα να κάνουν...
Η δεν είχαν, απλά έτσι είναι. Τι θέλεις να κάνουμε? Η ζωή προχωράει. Σταμάτα τη γκρίνια. Είναι τόσοι πολλοί οι ανώνυμοι εσταυρωμένοι. Κι είναι τόση λίγη η διάθεση να τους γνωρίσουμε.
Θα φροντίσει ο Θεός γι΄αυτούς....

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ..

Last Temptation of Christ: Temple





IL VANGELO SECONDO MATTEO, FARISEI

ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ....

Ανάσταση σημαίνει ότι προηγείται ένας θάνατος. Ενας θάνατος που θα νικηθεί.
Είναι μια άλλη συνέχιση της ύπαρξης διαφορετική από εκείνη που προυπήρχε του θανάτου. Το σίγουρο όμως ότι κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει το θαύμα της ανάστασης χωρίς να αποδεχτεί την οδύνη του τελειώματος αυτής της υπάρξης που γνωρίζει τώρα. Χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι όλα συνδέονται, έχουν ένα σκοπό, μια σπουδαία σημασία. Να αποδεχτεί θάνατο και ανάσταση σαν τη φυσική πορεία της ύπαρξής του.

Στον άπληστο, ατομιστή άνθρωπο δημιουργήθηκε και αυτή η φιλοδοξία. Να ήταν αθάνατος, έτσι όπως είναι τώρα. Με το κορμί του, με τις ηδονές του, με τη λαιμαργία του, τις πονηρές σκέψεις του, το μισανθρωπισμό του, τα λεφτά του, τα σπίτια του, τα γυαλιστερά του αυτοκίνητα, τις κακίες του. Να γίνει αθάνατος δηλαδή ο σάπιος του ευατός.

Δισεκατομύρια σπαταλιούνται σε μια συνεχή αγωνία να βρεθεί τρόπος να μη γερνάνε τα κύτταρα, να μείνουμε όμορφοι, νέοι, χωρίς αρρώστειες αιώνιοι.
Αιώνιοι στο να κάνουμε τι?
Να μπορουμε αιώνια να κοροιδεύουμε τον διπλανό μας?
Να μπορούμε να αδικούμε, να κλέβουμε, να σκοτώνουμε αιωνίως?
Να μπορούμε να αποκτάμε λεφτά και να μην μας τα πάρει κανείς μέχρι την αιωνιότητα?
Αυτά δεν είναι τα όνειρά μας?

Εχετε ακούσει κανέναν να ξοδεύει εκατομύρια σε θεραπείες γονιδιακές, σε επιδιορθώσεις της εξωτερικής του εμφάνισης, σε αυστηρά προγράμματα υγιεινής με απώτερο γνώμονα να ζήσει περισσότερα χρόνια ώστε να μπορέσει να προσφέρει περισσότερα στους συνανθρώπους του?

Το νόημα της ανάστασης ενδόμυχα για τους περισσότερους (το παραδέχονται ή όχι) είναι η επιθυμία να έχουν κι άλλο χρόνο για να κάνουν τα ίδια.
Φανταστείτε πόσο πορωμένη μπορεί να είναι μια ύπαρξη ώστε να θελήσει να ζήσει αιώνια στη μορφή αυτή.
Κι όμως η κρυφή σκέψη του ανθρώπου ακόμα κι όταν όλα γύρω γκρεμίζονται είναι «σώσε εμένα θεέ μου, σώσε εμένα...»

Γιατί? Γιατί έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει κάποιος που του έχουν γεμίσει το μυαλό ή με τη φρίκη μιας ύπαρξης που ζει τυχαία, χωρίς σκοπό και με τελικό στάδιο το θάνατο, ή με την ιδέα μιας αφηρημένης μετα θάνατον ζωής που δεν έχει ούτε μια απόδειξη στο χέρι για να κρατηθεί εκτός από μακρινές κουβέντες προφητών που δε γνώρισε...

Ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη μιας περιορισμένης, ταπεινής και ελαττωματικής ύπαρξης.
Και υπάρχει μια δημοκρατικότητα σ΄αυτόν ακόμα κι αν δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή.
Εχουμε το δικαίωμα εφόσον το επιθυμούμε να πεθάνουμε και με άλλους τρόπους εκτός από τον «κλασσικό»..

Εχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε να θανατώσουμε μόνοι μας όχι τη σάρκα, αλλά όλα αυτά τα άχρηστα που της έχουμε φορτώσει. Να θανατώσουμε τη μιζέρια μας, τον εγωισμό μας και ότι βρώμικο μας χωρίζει από τη εσωτερική γαλήνη και το φως. Να γίνει η επιθυμία μας να ζήσουμε αιώνια αλλά όχι με τα παπούτσια που μας στενεύουν αλλά ξυπόλητοι. Με το πέλμα να νοιώθει τη ζέστη, το κρύο, τη μέρα, τη νύχτα που πάλλονται αιώνια μεταξύ τους....

Στην ανάσταση μας δεν μπορούμε να βαδίσουμε παρά απογυμνωμένοι..

Το νόημα της ανάστάσης δεν είναι αν θα νηστέψεις μια βδομάδα πριν.
Το νόημα της είναι και θα παραμείνει πάντα ότι πριν την ανάσταση κάτι θανατώνεται. Κάτι διαλύεται, σβήνει, παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Ομως αφού διαλυθεί κάτι ομορφότερο, σπουδαιώτερο θα ξεπηδήσει μέσα από τις στάχτες του παλιού ευαυτού κι αυτό έχει το δικαίωμα να είναι αθάνατο.
Η ανάσταση, δεν μπορεί να γίνει ανώδυνα, χωρίς κανένα κόπο, έτσι σαν να στο χαρίζει κάποιος.
Επιβάλλεται ο Γολγοθάς, επιβάλλονται τα πάθη.
Γιατί αυτά που πρέπει να ξεκολλήσουν από πάνω μας είναι τόσο καλά στερεωμένα γύρω από τη ψυχή μας, όσο κι η σάρκα μας.....

Χρόνια διαμάχες περί της Ανάστασης του Χριστού. Εγινε? δεν έγινε?
Ανθρωποι προσκολλημένοι στα τυπικά να βρουν αποδείξεις για να πιστέψουν.Αποδείξεις. Εξέτασαν σεντόνια, καρφιά, απομεινάρια από ξύλο, για να μπορέσουν να βρουν αποδείξεις.....
Πολλοί θα σκέφτονται ηλιθιωδώς, είμαι σίγουρη γι΄αυτό, ότι αν εκείνη την εποχή υπήρχε η τηλεόραση θα μπορούσαν να δουν την ανάσταση και να πιστέψουν.

Δεν συνιθίζω να πηγαίνω στην εκκλησία. Ούτε ανάβω κεριά και λαμπάδες.
Δεν είμαι καλή χριστιανή όπως θεωρούν τους καλούς χριστιανούς «εκείνοι» που φωνάζουν κουνώντας απειλητικά το χέρι λες και τους διόρισε κάποιος εκπρόσωπους του θείου πάνω στη γη...
Οι αυτόκλητοι σωτήρες, οι επιφανειακοί παντογνώστες, οι δειλοί..

Ούτε κάνω μετάνοιες και προσευχές για να ζητάω συνέχεια συγνώμη ή για να παρακαλάω το θεό να μεσολαβήσει για να μου κάνει τις χάρες μου. Ποτέ δε σκέφτηκα να προσβάλω με τέτοιο φτηνιάρικο τρόπο τα θεία και ιερά...
Επιτρέψτε μου όμως να σκέφτομαι πάντα με λύπη, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Είναι οι ίδιοι που βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να αντιμετωπίσουν το θάνατο. Οι ίδιοι που κατά βάθος θα αντάλλασαν ολόκληρη την ανθρωπότητα με τη δική τους επιβίωση.
Οι ίδιοι που βρήκαν ένα παραμύθι ότι είμαστε χώμα και τίποτα άλλο γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να έθρουν σε επαφή με αυτό που ο πρωτόγωνος απλοικός ανθρωπάκος ονόμαζε ψυχή...
Οι ίδιοι που δικαιολογούν τις πράξεις τους γεμίζοντας το κόσμο με δόγματα, κανόνες, υποδείξεις, νόμους, κάγκελα.... εκείνοι που δεν μπορουν βήμα ξυπόλυτοι να κάνουν λες κι η γη που πατάνε είναι αρώστεια κι όχι ομορφιά...

Θάρθει μια μέρα που η πίστη στον άνθρωπο και την ανάστασή του δεν θα χρειάζεται πλέον αποδείξεις. Μέχρι τότε, εύχομαι έστω κι ένας ακόμα άνθρωπος να νοιώσει αληθινά τι έχει συμβεί, απλά και μόνο αφουγκραζόμενος τη μοναδική θέση που βρίσκεται η απάντηση. Μέσα του.

ΞΕΦΤΙΛΑ.

Μια μικρή διακοπή από τα συμπαντικά ταξίδια γιατί πρέπει να πω κάτι οπωσδήποτε.
Βλέπω στη τηλεόραση το βιντεάκι που γυρίσανε κάτι παιδιά με το ξυλοδαρμό μιας κοπέλας για να το ανεβάσουν στο youtube. Ενα βιντεάκι από τα χιλιάδες ανώμαλα που κυκλοφορουν για να τα χαζεύει ο κάθε μαλάκας.
Τελικά η τηλεόραση δεν είναι κάτι τόσο κακό..

Δέχεται καθημερινά τους αφορισμους μας. Εχουμε δικιο όμως? Για σκεφτείτε το καλύτερα. Αν δεν βλέπαμε τηλεόραση πως θα μπορούσαμε να βλέπουμε τόσο ξεκάθαρα, ότι ο πλανήτης τελικά έχει καταληφθεί από καιρό πια από ουφο?

Θα νομίζαμε ακόμα ότι τα ούφο είναι πράσινα ανθρωπάκια με κεραιούλες και φολιδωτή σάρκα...
Θα νομίζαμε ακόμα ότι εκείνος που μας προσπέρασε στο δρόμο είναι άνθρωπ0ς...
Θα νομίζαμε ότι ο τάδε διάσημος είναι σπουδαίο άτομο και δεν θαχαμε πάρει χαμπάρι ότι είναι απλά ένας κάφρος τελευταίας κατηγορίας ...
Θα ακούγαμε αυτός είναι πολιτικός και θα μας έπιανε ένα θαυμασμός, δεν θα φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι για φάπες.κι ακόμα περισσότερο...

Και όταν μερικοί που "θα ξεραν" θα μας τα λέγανε πάλι θαχαμε και τις αμφιβολίες μας..
Ενω τώρα κάθε μέρα, κάθε στιγμή επιβεβαιώνουμε τη μία και τρανή αλήθεια.
Δεν έχει κανείς να διαλέξει τίποτα.
Και τώρα ν΄αρχίσουμε να ξεσκαρτάρουμε τα σκουπίδια θέλουμε καμμιά πενηνταριά χρόνια τουλάχιστον να φύγουν τα χοντρά χοντρά...

Ενας από τους λόγους που σταμάτησα να γράφω για τα καθημερινά για τα "καυτά" προβλήματα είναι ότι και καυτά νάναι ποιον να κάψουν αφού έχει γεμίσει ο κόσμος κρυόκωλους, ξενέρωτους και βλαμένους. Τίγκα στην ξεφτίλα.
Και κοιτάνε οι υπόλοιποι σα χάνοι. Σα χαμένοι.

Ναι η τηλεόραση είναι σπουδαία. Μέσα στο γυαλί βλέπουμε ότι σάπιο, ότι βρώμικο, ότι σκατένιο έχει πλακώσει τη ζωή μας.
Κι έξω από τη τηλεόραση εκεί στο καναπέ βλέπουμε μια μάζα από μαζόχες να κοιτάνε το χάλι και να σχολιάζουν (η φιλοσοφία της πλάκας)

Τελικά είχε δίκιο όποιος είπε ότι αν ωριμάζοντας δεν μισήσεις τους ανθρώπους σημαίνει ότι ποτέ δεν τους αγάπησες...

Οι λίγοι και καλοί φίλοι που είδαν ότι ξεκίνησα το μπλογκάκι για τους ονειροπαρμένους κι εγκατέλειψα τη συνιθισμένη μου γκρίνια εδώ μέσα, απόρησαν γιατί ξέρουν ότι δεν μου αρέσει να καταθέτω τα όπλα...
Κι έτσι είναι. Δεν έχω καμμιά διάθεση να καταθέσω τα όπλα.
Ομως τελικά, όσοι δεν τα καταθέτουμε εντάξει τα λέμε, φωνάζουμε, επαναστατουμε, προσπαθουμε να τα πούμε. Μια δυο πέντε δέκα ταπαμε όλα...

Και ποιός νοιάστηκε?
Πόσο ποσοστό τελικά γουστάρει ν΄αλλάξει?
Πόσο ποσοστό συνανθρώπων μας θέλει να κάνει ένα αληθινό βήμα πέρα από τη φθορά?

Δυστυχώς φίλοι μου ο αγώνας είναι εντελώς προσωπικός.
Οι μάχες δίνονται πια στην απομόνωση. Στην απομάκρυνση απ΄ολη αυτή τη βαβούρα. Στα κελιά των σπιτιών μας όπου λίγο λίγο κάθε αξιόλογος άνθρωπος κλείνεται εθελοντικά έστω κι αν είναι οδυνηρό βασανιστικό και βιώνει την οδύνη για όλη αυτή τη ξεφτίλα πάνω του. Κλεινόμαστε μέσα και ντρεπόμαστε για τους υπόλοιπους τους που χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕΙΛΟΥΣ.

Ο άνθωπος που έχει ακόμα αξιοπρέπεια μέσα του, εκείνος που θέλει κάτι καλύτερο σ΄αυτό το κόσμο και θυσιάζει τα πάντα για να το καταφέρει, εκείνος που κρατάει στεφάνι του την ευαισθησία και τη καλωσύνη δε χρειάζεται κανέναν να τον σπρώξει. Είναι έτσι. Είναι στο πετσί του η ανθρωπιά. Και ότι και να γίνει θα πεθάνει με το κεφάλι ψηλά.

Απαξιώνω τις μαζικές κινητοποιήσεις ε? Μπαίνω στο τριπάκι του μονόχνωτου και μισάνθρωπου θα πειτε? Δεν απαξιώνω απλά μου τη δίνει εντελώς στα νεύρα εκείνο "το όλοι μαζί θα προχωρήσουμε..." Ποιοί όλοι μωρέ? Χρόνια τώρα οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι έξω από τα τείχη. Ενα ελάχιστο ποσοστό προσπαθεί να κρατήσει ένα νόημα μια ομορφιά σ΄αυτό που λέγεται ζωή και που οι υπόλοιποι βιάζουν κατ΄εξακολούθηση...

Ποιοί όλοι μαζί? ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΛΕΝΕ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ?

Η εποχή απαιτεί αυστηρότητα. Ο καιρός της συγχώρεσης και της κατανόησης έχει τελειώσει προ πολλού. Δεν γίνεται να λέμε πια τη λέξη "ο κακομοίρης". Εκτός από τα παιδιά, τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης και τη φύση την ίδια που κρατάνε στη πλάτη τους αυτό που ονομάζουμε αγνότητα, ελπίδα, ανάσα, όλοι οι άλλοι επιλέγουν τη κακομοιριά από μόνοι τους.

Πέρασαν χιλιάδες "άνθρωποι" που θυσιάσαν τα πάντα για να γίνει ένας κόσμος καλύτερος. Και βρήκαν γύρω τους μόνιμα, ένα τείχος αισχρής αδιαφορίας, απροθυμίας, τεμπελιάς.
Μπορείς να συγχωρείς ένα μωρό που κάνει τα πρώτα βήματα, πόσο όμως να δείξεις κατανόηση για ένα μαντράχαλο που συνεχίζει πεισματικά να μπουσουλάει αντί να σταθεί όρθιος?

Τηλεόραση λοιπόν οπωσδήποτε. Για να μη ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι "η κορωνίδα της δημιουργίας" γουστάρει να ζει στα σκατά και ότι η γη όπως επίσης έχει ειπωθεί ίσως δεν είναι τιποτα άλλο από το πάτο τ΄ουρανού.

Τα λέμε.