Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

ΟΙ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΣΕ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΝΑΡΚΗ...

Οι ανένταχτοι χρειάζονται λίγη ξεκούραση. Μεταφέρονται (προς το παρόν) σε αυτή τη σελίδα ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ που είναι απλα μια συγκέντρωση βιβλίων και ταινιών. Για όσους θέλουν να πάρουν ιδέες.
Τα λέμε..

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ...

Η προχθεσινή μέρα κινητοποιήσεων, απεργιών, συγκέντρωσης κλπ εκτός των προφανών απέδειξε και κάτι άλλο.
Καθώς απεργούσαν τα ΜΜΕ, φάνηκε πόσο πολύ είμαστε πια εξαρτώμενοι απο την επικοινωνία τους, τις εικόνες τους, τα «νέα» τους.
Φανταστείτε σ΄ενα κόσμο που οι άνθρωποι φέρνουν επάνω τους μια ντουζίνα από καλώδια επικοινωνίας... ο «διπλανός» πολίτης δεν ήξερε καν αν στο κέντρο άνοιξε μια τρύπα και πέσαν όλοι μέσα...

Οπως δεν ξέρει τη γειτονιά του, τον απάνω όροφο, το διπλανό σπίτι, όπως δεν ξέρει τι γεννήθηκε τι πέθανε δίπλα του.
Εκτός κι αν το γεγονός το είχε καλύψει η τηλεόραση....

Οσοι δεν ήταν εκεί έκαναν το ίδιο ακριβώς με τις υπόλοιπες μέρες.
Ξύπνησαν, ήπιαν τον συγκεκριμένο καφέ, έκαναν τη συγκεκριμένη διαδρομή με λίγο μεγαλύτερη δυσκολία γιατί είχε μια ανακατωσούρα στις συγκοινωνίες, φτάσαν στη συγκεκριμένη δουλειά, έσκυψαν πάνω από ένα υπολογιστή, ένα μηχάνημα, ένα ταμείο, ένα ράφι.... για οκτώ – δέκα ώρες, σχόλασαν και πάλι από την ίδια διαδρομή έφθασαν σ΄ενα σπίτι που εκτός ενός απροόπτου ήταν ήδη προκαθορισμένο τι θα συμβεί μέχρι τον ύπνο. Ευτυχώς στον ύπνο μέσα ακόμα υπάρχει κάποια έκπληξη...

Κάτω στο κέντρο κάποιοι διαδήλωναν..
Κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν το μέλλον μας επί χάρτου...
Οι περισσότεροι απ΄ολα αυτά είναι απόντες.

Η ζωή τους δικάζεται ερήμην, και οι ένορκοι δεν έχουν αντικρύσει καν τον κατηγορούμενο ποτέ...
Εκτός κι αν τοπε η τηλεόραση...

Τότε είναι αλλοιώς. Το μάτι ζωντανεύει. Κρατώντας ένα κουτί μπύρα κι ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι, ο απομονωμένος Ροβινσώνας πάλλεται.... εκνευρίζεται.... φωνάζει οργισμένα συνθήματα στο Παρασκευά...
Κοίτα Παρασκευά, επιτέθηκαν τα ΜΑΤ,
Κοίτα Παρασκευά τώρα θα το σχολιάσουν και θα συγκεντρώσουμε απόψεις...

Ναυαγοί με τη σκέψη αργή, τεμπέλικη, περιορισμένες φιλοδοξίες διαφυγής, μειωμένη έως ανύπαρκτη έμπνευση, πετσοκομένη φαντασία, ψωριάρικες ελπίδες, εναποθέτουν τη κατασκευή της σχεδίας τους σε κάποιον άλλο, κάποιον σε κάποια άλλη μεριά της πόλης...
Τη κατασκευή της θα τη παρακολουθήσουμε στο επόμενο επεισόδιο της ζούγκλας στη τηλεόραση....

Στην άκρη της κιβωτού ελπίζω να δω ένα περιστέρι να καταφθάνει από μακριά... για να μην σας πω ότι και μ΄ενα κοράκι συμβιβάζομαι, αρκεί να μην είναι «αυτοί» κι ας είναι κι ένας άθλιος πτωματοφάγος. Αρκεί να μην είναι «αυτοί»....

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

ΤΡΕΞΕ... ΦΥΓΕ....



Τσιγγούνηδες άνθρωποι...
Λες κι η ζωή είναι ιος, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και πρέπει να τη βάλουμε σε καραντίνα..

Αμύνα, σιωπή, βιασύνη , δικαιολογίες, απουσία, ...
Η αυταπάτη ότι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για να πιαστεί πάλι η στιγμή απ΄την αρχή χωρίς ρίσκο... Λες κι οι στιγμές είναι στημένες, κατά παραγγελία.

Οτι περνάει χάνεται. Το άγγιξες. Εγινε ένα με σένα. Για τη χαρά ή τη λύπη.
Το φοβήθηκες, οχυρώθηκες πίσω απ΄τους φόβους? Το σκάσες πάλι ?
δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά στο δρόμο σου.... Μόλις τώρα ήταν, κιολας έφυγε...
Ολη η ζωή είναι οι στιγμές που μόλις χάθηκαν.

Κι αίσθηση που μένει πάνω σου για ότι άγγιξες , αν είχες το θάρρος να το κάνεις, είναι το σχήμα σου. Το περίγραμμα που μπορείς ν΄αγγίξεις και να νοιώσεις ότι..έζησες.

Ανθρωποι χωρίς σχήμα....
Θολοί, περιορισμένοι σε τέσσερα-πέντε κλισέ...
Μόνιμοι φύλακες στα μουντρούμια της ψυχής.

Περιορισμένοι...
Στην ασφάλεια που δίνουν τα μικρά και μεγάλα ζωτικά ψέματα.
Στη θεσούλα τους σ΄αυτό το κόσμο.
Στις αγορές επιλεγμένων προϊόντων ψυχής... , επώνυμων...
Στις κατασκευασμένες εντός των τειχών αλήθειες
να μη ξεφεύγει τίποτα απ΄τον έλεγχο.
Γερασμένη τάξη...

Αγαπημένο χάος που δε μπορείς να γεράσεις ποτέ...

Ανθρωποι που κι ο ίσκιος τους προκαλεί ενόχληση γιατί ξύνει τους φόβους τους.

Προσοχή να είναι όλα άοσμα, άγευστα μη τυχόν και έρθουν τα θεριά τα πεινασμένα. Λες κι η σάρκα δεν είναι εξ΄ορισμού για φάγωμα, για λυώσιμο.
Τι θλιβερό... το μόνο λύωσιμο επάνω σου ναναι το τελευταίο.
Τι θλιβερός... ένας τόπος που δεν τον ταράζει κανένας αέρας.
Οι καρδιές είναι από αίμα. Χτυπάνε, πληγώνονται, γιατρεύονται.
Σταματούν μονάχα όταν φτάνει στο τέλος το ταξίδι.
Οι χάρτινες καρδιές δεν ταξιδεύουν καν.

Εμποράνθρωποι στο πάγκο του μαγαζιού μείναν απούλητα, όλα εκείνα που υπενθυμίζουν πως υπάρχει λόγος σοβαρός..
Τι σημαίνει μια φλέβα που χτυπάει. Ενα άγγιγμα, κι ας πονέσει.
Ενας χτύπος...

Πάντα φοβόμουν τρία είδη ανθρώπων.
Εκείνους που δεν χαμογελούν.
Εκείνους που δεν είπαν ποτέ «σε χρειάζομαι»
Κι εκείνους που φεύγουν αμέσως μόλις τους το πεις....

Ισως γιατί δεν αντέχω να ζω στις θερμοκρασίες της πατρίδας τους.
Αλλα μέρη εδώ...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

ΟΔΥΣΣΕΑ ΓΥΡΝΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ...

Το μισό (και παραπάνω) προσωπικό στην εταιρεία είναι αλλοδαποί. Οχι αλλοδαποί μετανάστες. Ευρωπαϊκά στελέχη. Μεγάλη διαφορά. Γιατί ο έλληνας σε μια δουλειά που υπάρχουν "εξωκοινοτικοί" συνιθίζει να λέει "έχουμε καμμιά δεκαριά από δαύτους...."
Στις μεγάλες εταιρείες όμως οι "κοινοτικοί" λένε έχουμε και καμμιά δεκαριά έλληνες..

Προχτές ο κ.Χ με κοιταξε και μου είπε,
"Ξέρετε τι σας δίνει συγχωροχάρτι? Η θάλασσα και μερικά αρχαία. Κατά τ΄αλλα νοιώθουμε ότι ζούμε σ΄ενα μπουρδέλο και μάλιστα κακής ποιότητας..."
Είναι μια συζήτηση καθημερινή που κυμαίνεται πάντα στο ίδιο ύφος και καλούμαι να απαντήσω εγώ, ο μόνιμος κάτοικος "του μπουρδέλου".
Οπου πριν προλάβω καν να σχηματίσω μια απάντηση με προειδοποιουν... "και μην αρχίσεις να μιλάς για αρχαία Ελλάδα και τίποτα τέτοια..."

Φυσικά κάθε στιγμή είμαι έτοιμη να υπερασπιστώ. Ομως εκείνοι ως ένορκοι ενός δικαστηρίου όπου δικάζεται το έγκλημα του να είσαι έλληνας ζητάνε πειστήρια...
Η απάντηση "μπουρδέλο είσαι και φαίνεσαι", δεν αρκεί.

Ολες οι απαντήσεις που έρχονται στο μυαλό μου δυστυχώς μοιάζουν με τζάμπα αγριάδα...

Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς πειστήρια για του λόγου το αναληθές, η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη η εφηβική πεισματάρικη "καλά κάνουμε".
Είμαι υποχρεωμένη να πώ καλά κάνουμε σκεπτόμενη ότι δεν κάνουμε καλά.

Στο μυαλό τους είμαι ένας τριτοκοσμικός κάτοικος που πατάει σ΄ενα χώμα που ένας άλλος λαός με παρόμοιο όνομα κατοίκησε κάποτε εδώ.
Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι δεν είναι έτσι. Οχι γιατί το λένε εκείνοι που έτσι κι αλλοιώς περιφρονούν την Ελλάδα. Δεν έχει αφήσει ο νεοέλληνας αποδείξεις.

Απέναντι στο σάπιο πολιτισμό τους που όμως είναι καλά "οργανωμένος" εγώ έχω μόνο να αντιτάξω το σάπιο πολιτισμό της χώρας μου, που επι πλέον είναι κακό αντίγραφο του δικού τους και όσο γίνεται πιο τσαπατσούλικο...
Είναι σαν είμαστε και οι δυό κάτοικοι μπουρδέλων μόνο εγώ γεννήθηκα στο φτηνιάρικο κι εκείνοι σε κάποιο άλλο, πολυτελείας.

Κι έχω σαν συγχωροχάρτι μια θάλασσα.... μόνο που κι εκεί, οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς συναδέλφους έχουν αγοράσει ένα ωραίο σπίτι κοντά της, για τα καλοκαίρια τους, ενώ εγώ τα τελευταία χρόνια με δυσκολία πάω έστω και για διακοπές κοντά της γιατί δε με βγάζει η τσέπη...

Είμαστε στριμωγμένοι άσχημα ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη. Το κακό είναι ότι δε μπορώ να βρω που έχει κρυφτεί ο Οδυσσέας και φοβάμαι...

Κάθε πρωί στριμωγμένη ανάμεσα σε ξένους, σ΄ενα λεωφορείο που μόνιμα φτάνει καθυστερημένο, περικυκλωμένη από ψυχρά πολλές φορές εχθρικά βλέμματα ταλαίπωρων ανθρώπων, φτάνω σ΄ενα γραφείο που με περιμένει ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Κάπου ανάμεσα στα δύο προσπαθώ να βρω τα πειστήρια του εγκλήματος σε μια δίκη, που κι οι δικηγόροι μου, πουλημένο τοχουν το παιχνίδι από την αρχή.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

Γράφτηκαν τόσα αυτές τις μέρες. Γράφονται τόσα χρόνια πολλά. Το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο ακόμα κι από τις πιο σοβαρές σκέψεις, συζητήσεις, καταγγελίες, διαμαρτυρίες ή ότιδηποτε άλλο έχει γίνει σχετικά.

Ομως σε ποια κοινωνία ακριβώς συζητάμε γι΄αυτό το θέμα? Ποιοί το συζητούν?
Οι γυναίκες? Οι άντρες? Οι γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση εκείνες που την έχουν γλυτώσει?
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον πρώτο που έχει θέσει να μιλήσει σ΄ενα τέτοιο θέμα. Τη γυναίκα που έχει υποστεί μια έκτρωση.

Σε όποια ηλικία αν βρίσκεται, σε όποιο στάτους κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό ή οτιδήποτε άλλο είναι η πρώτη που μπορεί να μιλήσει γιατί φυσικά γνωρίζει τι σημαίνει. Οχι επιστημονικά, φιλοσοφικά, ιδεολογικά. Γνωρίζει πρακτικά.

Μπορουμε να αναρτήσουμε χιλιάδες φριχτές φωτογραφίες. Να γεμίσουμε αφορισμούς τις συζητήσεις μας, να δαιμονίσουμε ή να αρχίσουμε να βρίζουμε ως αναμάρτητοι και δίκαιοι άνθρωποι που η αγανάκτηση για τις ανεύθυνες και ηλίθιες γυναίκες τους πνίγει.

Μαλακίες.

Η ζωή που ζούμε είναι ένας πόλεμος συνεχής. Ενας πόλεμος με εκατοντάδες στρατόπεδα, συνειδητοποιημένους ή ασυνείδητους στρατιώτες, πατριώτες ή προδότες, στρατιώτες που πολεμάνε για το τίποτα ή για τα φράγκα, για ένα τρελλαμένο θεό, ή για μια τρελαμένη εξουσία.

Παιδιά σκοτώνουν και σκοτώνονται στις μάχες που τους στέλνουν κάποιοι για να παίξουν τα βρώμικα παιχνίδια τους κι αυτοί οι στρατιώτες πριν, ήταν απλά παιδάκια που χάζευαν μπροστά σ΄ενα video game μασουλώντας πατατάκια.

Παιδιά αρπάζονται στις γωνιές γυρίζοντας από το σχολείο και με τη τσάντα ακόμα κρεμασμένη στον ώμο, χάνουν για πάντα τη παιδική αθωότητα. Παίρνουν το εισιτήριο για τη κόλαση από κάποιους που κανείς δε μαθαίνει ποτέ το ονομά τους.

Παιδιά γίνονται πειραματόζωα της φρίκης σε όλο το κόσμο, γίνονται αποποδέκτες όλης της διαστροφής, της μιζέριας του ανθρώπινου μυαλού....

Γεννημένα σ΄ενα πόλεμο που λέγεται «ζωή-τρομάρα της» , χωρίς ιδανικά, χωρίς πατρίδα που επάνω τους θα δοκιμάσουμε δεκάδες φορές τα νυστέρια μας, κι οποιο από αυτά επιβιώσει θα γίνει ίδιο. Θα ακονίσει τα δικά του και θα συνεχίσει το ξεκοκάλισμα.

Παιδιά αγέννητα. Ψυχές στριμωγμένες αιώνες όπως θάλεγαν οι πιστεύοντες, που κάποιος τους έκοψε το δρόμο. Η παιδιά ζώντες οργανισμοί όπως λέει η αγία επιστήμη.

Παιδιά αγέννητα που μπορεί να είναι θύματα δυό εφήβων που δεν χρησιμοποίησαν προφυλακτικό κι είχαν κατεβάσει καμμιά δεκαριά σφηνάκια, και ύστερα είδαν ότι από ένα χύσι βγαίνει άνθρωπος. Τόσο απλά. Μόνο που ακόμα η κοπελίτσα δεν είχε τελειώσει καν το σχολείο κι ο πατέρας της δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί τα «γαμησιάτικα».

Παιδιά αγέννητα απο γυναίκες σε άλλες περιπτώσεις μόνες, φτωχές, δειλές, ανίκανες αν θέλετε, και σε άλλες ανίδεες, ασυνείδητες, άλλες πάλι άρρωστες, άλλες αναίσθητες. Οτι θέλετε διαλέχτε. Πάντα σε συνδυασμό μ΄ενα λεβέντη που είχε ασυγκράτητες καύλες και θεωρούσε πολύ πούστικο να φοράει το σκουφάκι του.

Ενα είναι σίγουρο. Γυναίκες που ζουν κι αυτές χωρίς να ξέρουν πολλές φορές το γιατί, το πως, το με ποιόν, το που. Που ζουν τυχαία εγκλωβισμένες μέσα στους φόβους, στους δισταγμούς, στους εκβιασμούς, στην ανέχεια....

Διακαιολογημένες?
Και ποιός είμαι εγώ που θα τολμήσω να δικαιολογήσω ή όχι?

Ποιός είμαι εγώ που θα πω τη γνώμη μου σ’ ενα κόσμο που τη γνώμη, τα συναισθήματα, τις ανάγκες, την οδύνη, την απόγνωση του διπλανού μας την έχουμε χεσμένη από χέρι?

Τα παιδάκια της Αφρικής γίναν σύμβολο να δείχνουμε τους κακούς που τα έκαναν έτσι.
Τα παιδάκια τα κακοποιημένα γίναν σύμβολο κι αυτά για να λέμε «τι άνθρωποι είναι αυτοί ευτυχώς εμείς δεν είμαστε έτσι»
Τα παιδάκια που γυρνάνε στα φανάρια γίνανε τραγούδια πονεμένα για να μας βγάζουν το έτσι μας έξω και να το παίζουμε πονόψυχοι.
Τα παιδάκια ουρά στα μπουρδέλα γίναν ζουμπουρλούδικος μεζές στα γλοιώδη διεστραμμένα στόματα κι εμείς θεατές της φρίκης των καναλιών.
Τα παιδάκια της διπλανής πόρτας ούτε ξέρουμε πως τα λένε.

Τα αγέννητα παιδάκια όμως. Ολα κι όλα. Είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Να πυροβολήσουμε τις πόρνες και μοιχές!!!!

Ηρεμήστε. Χαλαρώστε και απολαύστε αυτό που εσείς οι ίδιοι, εμείς όλοι δημιουργούμε.
Ενα ομαδικό τάφο όπου μέσα χωράνε όλα.
Κι οι ζωές οι γεννημένες και οι αγέννητες.

Στις κλινικές που γίνονται οι εκτρώσεις γύρω από ένα κρεβάτι-χασάπικο υπάρχει το αντρικό και γυναικείο προσωπικό, κι απ΄εξω ο σύζυγος, ο γκόμενος, η μάννα , η φιλενάδα και ότι άλλο.

Στο κρεββάτι επάνω να είστε σίγουροι ότι υπάρχει όμως κάποιος που πολλές φορές (όχι πάντα) θέλει να πεθάνει εκεί... μαζί με το αγέννητο....
Και πολλές φορές στην έξοδο μετά, βγαίνει κάποιος που εκτός από ένα αγέννητο του έχουν πάρει μαζί ένα κομμάτι του ακόμα.

Κι από την άλλη ναι, υπάρχει κι αναίσθητη παρανοική έκτρωση-αντισύληψη (στην Ελάδα ειδικά είναι η κοινή καθημερινότητα).
Συγνώνη ξέχασα και τις εκτρώσεις που κάνουν τα φτωχαδάκια χωρίς αναισθησία στη γυναικολογική καρέκλα τσάτρα πάτρα (από εκεί ξέρετε βγαίνουν οι μισές γυναίκες με ξεριζωμένο, κατά λάθος πάντα, κάτι από μέσα τους που θα εξασφαλίσει ώστε να μην ξαναμπουν ποτέ στο πειρασμό να το κρατήσω? η να το ρίξω? Γιατί θα είναι στείρες δια παντός....)

Εκτρώσεις. Ασυγχώρητες. Ναι. Είναι. Είναι ότι πιο σιχαμερό και φονικό μπορεί να υποστεί μια γυναίκα.

Εμένα όμως καλοί μου άνθρωποι θα μου επιτρέψετε να μη το παίξω πολύ φανατικός φιλάνθρωπος έτσι?
Σε ότι συμβαίνει γύρω μου γνωρίζω ότι έχω τη φωλιά μου χεσμένη κι εγώ, οπότε αφήνω σ΄οποιον έχει τη φωλιά του γεμάτη με ρόδα και αρώματα να μιλάει.

Σέβομαι τους ανθρώπους που παλεύουν για το κάθε τι , που αγανακτούν με τα κακώς κείμενα, όμως σ΄αυτή τη περίπτωση δε σέβομαι κανένα. Γιατί σε τρία πράγματα σ΄αυτή τη ζωή ο άνθρωπος βγάζει όλο τον ΔΗΘΕΝ ευαυτό του.

Στο γαμήσι,
Στο σταυρό που κάνει,
Και στην έκτρωση.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο λέγοντας ότι δεν επιτίθεμαι σε κανέναν που είναι ειλικρινής με τον ευαυτό του και με τους άλλους και πραγματικά έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ποιότητας ζωής και σκέψης που κάνει πράξη όσα λέει. Πάντα στα κείμενα μου επιτίθεμαι στην υποκρισία, στα δήθεν που μέσα σ΄αυτά τις περισσότερες φορές βάζω και μένα.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΟ ΜΟΥ....


Το αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα στο λεωφορείο. Ξεχώρισα ένα χέρι γεμάτο δαχτυλίδια που έπαιζε πάνω στο τιμόνι στο ρυθμό κάποιας μουσικής που δεν άκουγα. Μπορούσα να υποθέσω ένα ρυθμό. Τίποτα παραπάνω. Κοίταξα λίγο πιο πάνω. Στο λαιμό ένα κολιέ καλόγουστο, ακριβό. Ενα κεφάλι έσκυψε στο καθρεφτάκι. Το χέρι σταμάτησε το ρυθμό κι άρχισε να παίζει νευρικά με τις ρυτίδες γύρω απ΄τα μάτια. Λες και προσπαθούσε με μανία να τις σβήσει μέχρι να ρθει πράσινο...

50? 55? Κάπου εκεί. Η συνηθισμένη ηλικία του πέρασαν τα καλύτερα κι αυτά που θαρθουν θαναι λίγα... Δεν πρόφτασα.

Ενά δαχτυλίδι, ένα κολιέ καλόγουστο, ένα γερό αμάξι, ένας ρυθμός ανέμελος, μια φωλιά καλά φυλαγμένη από τη βρώμα του διπλανού λεωφορείου θάπρεπε νάναι αρκετά για να ξαπλώσει στο κάθισμα ήρεμα.. Φτώχειες, βάσανα, έννοιες, ταχε προσπεράσει όλα. Δεν την είχε σταματήσει κανένα φανάρι.

Και τώρα υπάρχουν εκείνα τα αντιπαθητικά ίχνη στο χαλαρωμένο δέρμα που τη δένουν φριχτά σ΄ενα ηλίθιο καθρεφτάκι. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε νύχτα..

"Τα πέτυχα όλα... γιατί αυτή η σάρκα επιμένει να μοιάζει όλο και περισσότερο στην κακομοιριά του λεωφορείου παραδίπλα..."

Δεν θέλει να φτάσει στο ραντεβού. Θέλει να γίνει ένα θαύμα στο άλλαγμα του φαναριού και να ξυπνήσει πάλι απ΄την αρχή σ΄ενα άλλο δρόμο. Να γράφει «οδός δαγκώματος» Να παρκάρει και να έρθουν επάνω της όλα εκείνα που δεν άφησε να τη καταβροχθήσουν όσο ήταν καιρός. Ολα εκείνα που νόμιζε ότι θα τα κάνει καλύτερα... αργότερα....

Θέλει να προφτάσει να φαγωθεί πριν γίνουν όλα ¨οπως πρέπει" . Να φαγωθεί την ώρα που υπάρχει ακόμα λαχτάρα, άρωμα, γεύση. Οσο τ΄αυλάκια είναι ακόμα για να τα πατάει όχι για να τα σβήνει.

Πράσινο. Το λεωφορείο τη στριγμωνει στη μπόχα του. Κορνάρουν. Ξύπνα. Εχεις να πας σε συγκεκριμένο μέρος κι άργησες....

Γυρνάω το βλέμμα μου στη κυρία που με σπρώχνει για να κατέβει στην επόμενη στάση.

Που είναι ? Χάθηκε.. Ηθελα να προφτάσω να της κάνω ένα νεύμα απ΄το τζάμι. Να φωνάξω ένα ευχαριστώ, ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε το γιατί.

Ενα ευχαριστώ για τη γαλήνη που μου δωσε η κίνησή της. Οσες στιγμές κι αν ονόμασα απόγνωση καμμιά δεν ήταν τόσο θλιμμένη, τόσο άσχημη όσο εκείνο το βασανιστήριο που ένοιωθε εκείνη μπροστά στο μικρό καθρεφτάκι καθώς το ρωτούσε ασταμάτητα ...

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι τόσο σίγουροι, τόσο καλοβαλμένοι, τόσο καλά τοποθετημένοι στη φωλιά τους, τόσο κρυφά δυστυχισμένοι και φοβισμένοι , που όταν ανακαλύψεις το μυστικό τους έστω κι από μια τυχαία κίνηση , επαναπροσδιορίζεις αυτόματα ότι τελικά μαζί με τις ρυτίδες που κουβαλάς στη κούραση ενός στριμωγμένου λεωφορείου αντίθετα απ΄οτι φαίνεται, η ευτυχία σ΄εχει αγγίξει κι ας μην της φαίνεται, δεν την προσπέρασες, τη δάγκωσες και τώρα ο χρόνος είναι ένας φίλος που στη θυμίζει ανέμελα κάθε μέρα.

Είναι ένα μήλο η ζωή που πρέπει να δαγκώσεις ακόμα κι αν είναι να σου βγει σε κακό..έτσι για να γίνει φίλος σου ο χρόνος...

ELECTRIC DREAMS....


Πριν μερικά χρόνια το να έχεις έναν υπολογιστή και να μπαίνεις στο δίκτυο ήταν «των λίγων». Ηδη μοιάζει πολύ μακρινή αυτή η εποχή.
Μπαίνεις, μιλάς, γράφεις, ψωνίζεις, ικανοποιείς το κάθε σου ψώνιο, βίτσιο, τρέλλα, κόλλημα.... Με τα εξαρτηματάκια συνδεδεμένα κατ΄ευθείαν στον ξεροψημένο εγκέφαλο, είσαι εδώ μέσα.

«Το ελέγχω», θα μου πεις.
Είναι η συνιθισμένη κουβέντα, στο τσιγάρο, στο ποτό στη πρέζα...
Το ελέγχω...

Ηταν το φυσικό επακόλουθο. Σε μια ανεξέλεγκτη πραγματικότητα αντιπαθητική, σκληρή, ψυχρή για τους περισσότερους, έπρεπε να γίνει μια παράλληλη. Είναι δύσκολο να διεκδικήσεις την άσχημη αλήθεια. Να παλαίψεις για να φτιάξεις μια καλύτερη.
Πολύ πιο εύκολο, πάντα, είναι να φτιάξεις ένα όμορφο ψέμμα.

Κι ένα όμορφο ψέμμα, σκεφτείτε, φτιάχνεται πάντα από μικρά κομμάτια αλήθειας βαλμένα όμως σε διαφορετική θέση από εκείνη που θάπρεπε...
Κάτι τέτοιο είναι εδώ μέσα.

Δεν είναι ψέμα αυτό που ζούμε, είναι οι αλήθειες μας. Βαλμένες όμως σε λάθος θέση.

Το αγοράκι που χαιδεύει μια οθόνη αλήθεια λέει, χαιδέματα γουστάρει το λάθος είναι ότι χαιδεύει ένα τζάμι....
Κι εκείνος ο άλλος που γράφει κείμενα που σπάνε κόκκαλα, που βγάζει εκείνο το κρυμμένο ανυποψιάστο Τσε από μέσα του... θέλει να τα ανατρέψει όλα, το λάθος είναι ότι βαράει γροθιές σ΄ενα τζάμι...
Κι η μικρή, μ΄εκείνο το απίστευτο ποίημα αγάπης, θέλει να ερωτευτεί, θέλει να το πει σε κάποιον που θαναι σπουδαίος, μοναδικός για εκείνη, το λάθος είναι ότι τελικά το λέει σ΄ενα τυχαίο ψευδώνυμο....
Κι ο τύπος πιο εκεί, ψάχνει μανιωδώς να μάθει για τα πάντα , έχει βάλει την αναζήτηση μπρος κι έχει κατεβάσει όλες τις γουικι του κόσμου στον εκτυπωτή του, το λάθος είναι ότι το τζάμι δεν έχει τη μυρουδιά του χαρτιού, την υγρασία του καθώς το ξεφυλλίζεις.... και μέσα από εκείνη την υγρασία τρέφεται η έμπνευση....

Είναι αλήθεια όλα όσα ζούμε εδώ μέσα, και μετά από χρόνια μόνο σε κάτι τέτοιο θα ζούμε. Θα μας θρέφει, θα μας νανουρίζει, θα μας ερωτεύεται και θα το ερωτευόμαστε, θα του λέμε τα μυστικά μας, τα όνειρά μας, θα του ζητάμε να μας τα κάνει πραγματικότητα. Θα του δίνουμε αντάλλαγμα τις ώρες μας, τις μέρες μας...

Σε λίγα χρόνια το όνειρο της ζωής μας θαναι να τελειώσουμε στα γρήγορα της δουλειές της ημέρας, για να τρυπώσουμε κάπου που να μπορούμε να κατασκευάσουμε ένα όνειρο...

Κρύψου μικρέ από τον αέρα που ξεραίνεται λίγο λίγο...
Σε λίγο καιρό δεν θα χρειάζεται να προσπαθείς ν΄αναπνεύσεις.
Κάποιος άλλος θα το κάνει αυτό για σένα.
Εσύ κρύψου, να μη σε βρούν....

Δεν μπορώ να σε κρίνω άσχημα. Σ’ ενα κόσμο που τα όνειρα είναι επιζήμιες αντιπαραγωγικές συνήθειες, τα δικά σου όνειρα έστω κι αν είναι ηλεκτρικά, τα καταλαβαίνω.
Φτάνει να μη χαθείς στα τούνελ των καλωδίων και δεν μπορέσω πια να σε ξαναβρώ.
Μπες αλλά άφησε ένα περιθώριο και στην άλλη ζωή να σε ξεκλέβει κάπου κάπου...

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ....


Ολοι είναι εναντίον του ασφαλιστικού αλλά η κυβέρνηση θα το ψηφίσει...

Το αμέσως επόμενο που μου έρχεται στο μυαλό, δεν ξέρω γιατί, είναι...

«κι όποιος δεν έχει ψωμί ας φάει παντεσπάνι.....»

Τη φαντάζεστε ντυμένη Μαρία Αντουανέττα???

2013...


Αν υποψιαστώ ότι ο περίφημος ιός ήταν το ασφαλιστικό....

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ.

Θέλω να ευχηθώ καλή σαρακοστή σε όσους και μόνον σ΄αυτούς, γνωρίζουν τι θα πει η λέξη "κάθαρση". Πέρα από τυπολατρείες. Η πορεία προς τον όποιο προσωπικό γολγοθα και η ανάσταση δεν είναι τυπολατρεία.

Η σαρακοστή θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Δε σημαίνει σίγουρα τα παρακάτω.
Αντικαθιστώ το κατσικοπόδαρο που συνιθίζω να ξεκοκαλίζω με το ποδαράκι μιας γαρίδας, ενώ συνεχίζω να στιγμώνομαι στο καλογιαλισμένο αμάξι μου αγχωμένος βρίζοντας από το πρωί ως το βράδυ, ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη σ΄ενα πακέτο ευρώπουλα, καπνίζω, πίνω, συνεχίζω να είμαι δηλαδή ένα είμαι ένα τρελαμένο πλάσμα διψασμένο συνεχώς από το βουητό της ζωής, ανικανοποοίητο, αχόρταγο, φοβιτσιάρικο ζωντανό και νεκρό μαζί.

Κάθαρση σημαίνει πρωτ΄απ' όλα. Φρενάρω. Σταματώ.
Επιθυμώ να πλησιάσω μ΄ενα διαφορετικό τρόπο εμένα, τους άλλους, τη ζωή, το θάνατο.
Αρα παίρνω το σταυρό στους ώμους και εν μέσω χλευασμών του πλήθους, αρχίζω και συνειδητοποιώ τι ήμουν μέχρι τώρα και τι θα μπορούσα να γίνω.
Αποφασίζω να κοιτάξω το "λόφο" για πρώτη φορά και να παραδώσω το κρέας μου στους χλευαυστές και τη ψυχή μου σε μένα...

Πρακτικά μιλώντας, αφήνω τσιγάρα, ποτά, παραγεμισμένα πιάτα σαρακοστιανά στην άκρη, το αυτοκίνητο κλειδωμένο σ΄ενα γκαράζ, κλείνω τη τηλεόραση τον κάθε είδους άχρηστο θόρυβο και σκέφτομαι.

Επιθυμώ να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου και να περπατήσω, να φάω όσο χρειάζεται για να σταματήσω τη πραγματική μου πείνα και όχι τη λαιμαργία, να πιώ τόσο όσο χρειάζεται η αληθινή μου δίψα, να μιλήσω τόσο όσο χρειάζεται για ν΄ακούσω.

Να ανακαλύψω έστω και για λίγο πόσα πολλά σκουπίδια έχω πετάξει πάνω στη ζωή μου και την έχω σκεπάσει και πόσα πολλά δώραέχει αυτή η ζωή που από χρόνια έχω αγνοήσει και ξεχάσει.
Να ξεκινήσω το μονόλογό μου όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι,"είμαι ένας κακός άνθρωπος ένας πολύ κακός άνθρωπος....", μπορώ να γίνω κάτι παραπάνω από αυτό?
Είμαι ικανός να σταματήσω να δικάζω όλους τους άλλους εκτός από μένα? Είμαι ικανός να αγαπήσω κάτι άλλο εκτός από μένα? Είμαι ικανός να σταματήσω να λέω ψέματα σε μένα, στους ανθρώπους και στο θεό μου?

Εγώ δεν νοιώθω ικανή ακόμα να κάνω κάτι τέτοιο. Οπότε σας ομολογώ ότι δεν κάνω σαρακοστή. Είναι το ίδιο όπως οι άλλες μέρες. Συνεχίζω να τρώω ότι έτρωγα, να πίνω, να καπνίζω, συνεχίζω να είμαι ένας καός άνθρωπος για τον ευαυτό μου και τους άλλους.
Κι όταν θάρθει η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα το ίδιο θα είναι για μένα.
Θα νοιώθω όπως κάθε χρόνο ότι κάτι σπουδαίο σημαίνει, κάτι αλλοιώτικο κάποιιος προσπαθησε να πει, σε κάθε θρησκεία σε κάθε πίστη σ'αυτό το κόσμο κάτι αλλοιώτικο προσπάθησε να ειπωθεί, που όμως ούτε στο ελάχιστο δεν καταλάβαμε.....

Εδώ και χρόνια λοιπόν, προσπαθώ τουλάχιστον να μην κάνω κάτι. Να μην υποκρίνομαι. Να μην συμμετέχω σε μια ομαδική υποκρισία που οι άνθρωποι έχουν πείσει τον ευαυτό τος ότι έιναι αλήθεια για να πιστεύουν ότι καθαρίζονται αλλάζοντας το κατσικάκι σε θαλασσινό, κάνοντας τη τελευταία βδομάδα μια αυστηρή δίαιτα, εξομολογούμενοι τίποτα το ουσιαστικό σε ένα παπά που ψιλοβαιρέται να τους ακούει και μεταλαμβάνοντας απλά συγχώρεση από κάτι που δεν ξέρουν, για κάτι που δεν ξέρουν επίσης....

Ψάχνω να βρω τη πίστη μου ξανά. Αγνοώντας αυτούς που αφορίζουν όσους πιστεύουν κι εκείνους που αφορίζουν όσους δεν πιστεύουν. Εχω κουραστεί με όσους ψάχνουν μόνιμα ονοματεπώνυμα για το θεό τους προσπαθώντας να πείσουν τους υπόλοιπους, κι εκείνους που αισθάνονται μάγκες γιατί ανακάλυψαν ότι θεός δεν υπάρχει. Βαρέθηκα αυτό το συνεχές κρυφτό με το φόβο της ανθρώπινης ύπαρξης. Για κάτι παραπάνω είμαστε εδώ από το να προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε συνεχώς για τις πράξεις μας. Δεν πιστεύω σε μια φύση που σπατάλησε τόσο κόπο για να κάνει ένα πλάσμα που ζει μονίμως με τα ψέματα του.

Σαρακοστή λοιπόν . Ορμήστε. Με το γνωστό τρόπο. Για το μαρτύριο και την ανάσταση γι΄αυτή τη ζωή είμαστε ήσυχοι.
Κάποιος άλλος θα τα κάνει για τη πάρτη μας......

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

8 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΚΟΡΗ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΑΝΑ, ΓΙΑΓΙΑ...

Γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 75 χρόνια. Εχασε το πατέρα της όταν ήταν 4 χρονών. Η μάνα αγράμματη από ένα ορεινό χωριό έμεινε στη κατοχή με πέντε παιδιά. Δύο πέθαναν από τη πείνα. Εκείνη επέζησε. Ζει μέχρι σήμερα. Πέρασε από αυτη τη ζωή γνωρίζοντας μόνο μια λεξη τόσο καλά. ΦΡΟΝΤΙΔΑ.

Πληρώθηκε μ΄αυτό που πληρώνονται χιλιάδες άλλες ελληνίδες. 420 ευρώ σύνταξη. Μόνο τις διπλοβάρδιες στο εργοστάσιο (υφαντουργίας) να μετρήσεις κάτι παραπάνω έλπιζε.

Εκείνη έζησε και ζει σ΄ενα κράτος που δεν γνωρίζει τη λέξη φροντίδα. Ηταν λοιπόν φυσικό ναναι δυο ξένοι οργανισμοί ο ένας μέσα στον άλλο.
Ποτέ δεν συμβάδισαν τα δικά της όνειρα με τα δικά τους σχέδια. Το φιλότιμό της με την ατιμία τους.

Κόρη που δούλεψε από τα 14 να βοηθήσει τη μάνα. Γυναίκα μετά που δούλεψε για να βοηθήσει την οικογένειά της. Γιαγιά σήμερα που χαρτζιλικώνει τα εγγόνια.

Και μέσα σ΄ολο τον αγώνα, βρήκε καιρό να μου διαβάσει τα πρώτα παραμύθια, βρήκε καιρό να ξενυχτίσει όταν αρρώσταινα, βρήκε καιρό να τρέξει σε πορείες, να αγωνιστεί, βρήκε καιρό να μάθει φοβερό τάβλι, βρήκε καιρό να γλεντήσει , να ερωτευτεί, βρήκε καιρό είναι κοντά σ΄οποιον της είπε σε χρειάζομαι, βρήκε καιρό να τα κάνει όλα.

Και είναι γερή ακόμα και περίεργη να μάθει τι είναι αυτά τα μπλογκ. Τώρα στα 75 θέλει να μην της κρατήσουμε μυστικό ούτε το ιντερνετ. Εδω το μαθε ο Κουικ μου λέει γελώντας και δεν θα το μάθω εγώ?

Γυναίκες άλλων καιρών. Γερές. Θηρία. Με ζωή σκληρή. Ξεχασμένες, αγνοημένες σ΄ενα αγώνα που κανείς δεν θα θυμάται όταν φύγουν. Δεν έγραψε καμμιά φυλλάδα γι αυτές δεν κέρδισαν το 15λεπτο της δημοσιότητας.

Είμαι τυχερή γιατί η δική μου μητέρα, η γυναίκα του πατέρα μου η γιαγιά των παιδιών μου είναι ανεπανάληπτη. Και πρέπει να της πω χρόνια πολλά, και να εξομολογηθώ ότι ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ότι εκείνη, έστω κι αν μοιάζω να έκανα περισσότερα. Φταίει όμως γιατί δεν τη προλάβαινα. Τα κανε όλα μόνη της!!!!

Χρόνια πολλά γυναίκες. Και μια ευχή. Να διδάξουμε αν γίνεται απ΄την αρχή τι σημαίνει φροντίδα κι ίσως αυτή τη φορά με το σωστό το τρόπο. Μήπως και τα παιδιά αρχίσουν να βρίσκουν ξανά τις χαμένες λέξεις απ΄την αρχή....

Αστο να πάει στο διάολο εκείνο το ντελίβερυ.... Φτιάξε μια σπιτική λιχουδιά! Μπορείς :)

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ.





Η απεργία των τραπεζικών, της ΔΕΗ έτσουξε... και τζούζει. Ετοιμάζονται λοιπόν περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων και στις 18 γενική απεργία..
Εδώ χαλάει η συνταγή στο ΓΕΝΙΚΗ.

Τι σημαίνει ΓΕΝΙΚΗ?
Θα κλείσουν οι επιχειρήσεις?
Τα σουπερ μάρκετ?
Τα καταστήματα?
Τα εργοστάσια?
Οι βιομηχανίες?
Οι βιοτεχνίες?
Οι εταιρειες? Οι πολυεθνικές? Οι μεγάλες αλυσίδες? (εδώ γελάμε)...

Δηλαδή στη πορεία κάτω θα βρίσκονται χιλιάδες εργαζόμενοι των 600-700-800 άντε και στο πιο αισιόδοξο 1000 ευρώ? Θα βρίσκονται οι ωρομίσθιοι, οι εποχικοί, οι "μερικής απασχόλησης"?

Δεν θα βρίσκονται γιατί δεν έχουν δικό τους συνδικάτο. Η ΓΣΕΕ είναι των "εργαζομένων" εμάς όλους μας αποκαλούν ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΥΣ όχι εργαζόμενους. Οπότε θα συμμετάσχουμε όταν θα ιδρυθεί η ΓΣΑΕ (Γενική Συνομοσπονδία Απασχολούμενων Ελλάδας)....

Οι απασχολούμενοι ξέρουν ένα πράγμα και μόνο. Η εξασφάλισή τους στην "απασχόληση" έχει 24ωρη προοπτική. Κοινώς, άντε έχουμε και σήμερα δουλειά, αύριο έχει ο θεός, εμείς όχι απαραίτητα...

Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν ωράριο λειτουργίας, ούτε συγκεκριμένα καθήκοντα, ούτε συγκεκριμένες υποχρεώσεις.
Μπορούν να κρατάνε σ΄ενα μαγαζί τα λογιστικά, να σηκώνουν τα τηλέφωνα, να σκουπίζουν το πάτωμα και να φτιάχνουν καφέ στο αφεντικό μόλις φτάνει το πρωί , ολα αυτά με χαμόγελο.

Είναι αυτοί που μονίμως ακούνε τη φράση, παιδιά σήμερα πρέπει να τελειώσουμε το τάδε πράγμα θα κάτσουμε όλοι μια-δυο ωρίτσες παραπάνω.(χωρίς πληρωμή υπερωρίας εννοείται).

Είναι ,ένα παράδειγμα απ΄ολα τα λαμπρά να πούμε, οι κοπελίτσες που απαγορεύεται να ακουμπίσουν εστω και στο τοίχο όση ώρα είναι ανοιχτό το πολυκατάστημα. 10-12 ώρες όρθιες.

Είναι όλος εκείνος ο ενεργός πληθυσμος που κάθε μέρα κάθε στιγμή του υπενθυμίζει ο εργοδότης ότι αν δεν κάνεις αυτό που γουστάρω, υπάρχουν καμμιά εκατοστή αιτήσεις εργασίας που έχω στο συρτάρι και περιμένουν πως και πως να κάνουν αυτά που εσύ αρνείσαι.

Αυτοί λοιπόν οι "απασχολούμενοι" που τους έχει στη κυριολεξία φτυσμένους η πολιτεία και οι εργατοπατέρες μαζί, δεν θα πάνε στην απεργία. Αλλωστε όπως μου είπε και μια κοπέλα την άλλη φορά, στο σουπερ μάρκετ όταν την ρώτησα πρωί πρωί "τι έγινε κοπελιά? λίγες σας βλέπω απεργείτε?" Μου είπε όχι καλέ. Εχουν βάλει ένα πουλμανάκι να μαζέψει τους υπόλοιπους που δεν έχουν αυτοκίνητο από το σπίτι και θα τους φέρουν σε λίγο....

Κύριοι συνάνθρωποι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι τραπεζών, υπάλληλοι της ΔΕΗ και των λοιπόν οργανισμών μήπως την Τετάρτη στις 18 κάνετε ένα κλοιο όλοι γύρω από κάθε δουλειά, κάθε επιχείρηση να απαγορεύσετε στη διοίκηση να μπάσει μέσα τους απασχολούμενους????

Αλήθεια δε θυμάμαι μου διαφεύγει... Τις καθημερινές απολύσεις εκατοντάδων εργαζόμενων, τις αναίτιες, αδικαιολόγητες κλωτσιές που τρώει ο καθένας από κάθε κωλοδουλειά... πως τις αντιμετωπίζετε είπαμε? Στις συζητήσεις στα πάνελ της τηλεόρασης? Τι είπατε? Πρέπει να επαναστατήσω από μόνη μου κι έτσι να γίνει το ξεκίνημα? Εμείς φταίμε που μας βαράνε?

Κοιτα πολλές φορές έχω πάει ενάντια στην αδικία στη ζωή μου κι εγώ κι άλλοι. Και απολυθήκαμε και υποφέραμε και εσάς οι κώλοι σας και οι κοιλιές σας χόντρυναν. Αποδείξτε μας ότι δεν είστε εντελώς πουλημένοι , φαφλατάδες, αργόσχολοι, και θα το ξανασκεφτούμε το ζήτημα.
Ισως έτσι μας δώσετε μια δικαιολογία να χάσουμε το ήδη ψωριάρικο μεροκάματο.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΓΑΠΗΣ..

Ακολουθώ ένα παιχνίδι που πριν λίγο είδα στο μπλογκ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ
(Δεν πρέπει να παρασυρθώ να σας διαβάσω παιδιά γιατί δεν θέλω και πολύ να επιλέξω τον κόσμο των ονείρων από τη πραγματικότητα, κι ο κοσμικός άξονας είναι γεμάτος όνειρα!!!)
Δυό τραγουδια λοιπόν αγάπης από έναν άντρα και μια γυναίκα. Τι να πρωτοδιαλέξω.
Μια και είμαι παλιά γενιά ας τιμήσω δυό παλιά κομμάτια....
Μια διαφορετική νότα για να ξεφύγω λίγο από τη μόνιμη γκρίνια μου :)





ΕΓΩ ΞΕΠΑΤΙΚΩΝΩ, ΕΣΥ ΞΕΠΑΤΙΚΩΝΕΙΣ, ΑΥΤΟΣ ΞΕΠΑΤΙΚΩΝΕΙ!

Δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς πάντως στη μπλογκόσφαιρα γίνεται της κακομοίρας. Το τι έχει εισχωρήσει στο χώρο δε λέγεται.
Μόλις ακούσεις τα πρωινάδικα και διάφορα φιντάνια της τουβούλα μας και μετά κάνεις μια βόλτα στο δίκτυο, μα ούτε μια λέξη δε διαφέρει... Καρμπόν γράφουνε οι μεν αυτά που λένε οι δε... Καρμπόν....
Μάννα με τους εννιά σου γιούς, τις δέκα θυγατέρες και τα μπλογκ που από το πουθενά που γίνονται αστέρια του βορρά...
Σε λίγο καιρό θα τοποθετούνται και μηχανήματα μπλογκομέτρησης σε σπίτια επιλεγμένων πολιτών και θα λέμε.
Εσκισε το μπλογκ του Μήτσου τη Τρίτη μέχρι και 87% επισκεψιμότητα έπιασε.
Τρέμε Λαζόπουλε!!!!!
Πες μου που πουλάνε σπόνσορες να σου πάρω δυό
Που πουλάν κείμενα να σου πάρω τρία...
Εύχομαι οι πραγματικά αξιόλογοι εδώ μέσα, εκείνες οι παλιές καραβάνες που χωρίς να τους ξέρουμε και μας ξέρουν μας παρέσυραν με τη ταλεντάρα τους, τις γνώσεις τους, τη δύναμη του λόγου τους, να τους ακολουθήσουμε, να μην εγκαταλείψουν κι αρχίσουν και κλείνουν τα μπλογκ τους..... γιατί τότε άντε ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα....

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΙΜΗΣ ΤΩΝ ΑΤΙΜΩΝ!

Βρε κερατάδες, σας έπιασε ο πόνος για το γεράκο με το οξυγόνο που θα πάθει ζημιά από τις διακοπές ρεύματος. Εχει πέσει γραμμή σε κάθε απεργία να αρχίσουν να σκίζουν τα ιμάτια οι αστέρες μας για τους κακόμοιρους του πολίτες που ταλαιπωρούνται. Οκ το καταλάβαμε. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΚΑΣΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Εσείς οι υπερασπιστές των αδικημένων πολιτών. Των πολιτών που υποφέρουν και δεινοπαθούν από τους εκάστοτε αλητήριους απεργούς...

Πότε μπήκαν οι κάμερές σας μέσα στα σουπερ μάρκετ (προσοχή όχι στις λαικές) στις μεγάλες αλυσίδες τις γνωστές και μη εξαιρετέες. Πότε μπήκαν να κάνουν σαματά για τη νοικοκυρά που χάνει τ΄οξυγόνο της μόλις βλέπει την εκατοστή αύξηση σ΄ενα χρόνο? Που ψάχνει τα ράφια να βρει το πιο σκάρτο προιόν αγνώστου προελεύσεως και κατασκευής φτηνιάρικο για να συμμαζέψει λίγο τα ψώνια και να τα βγάλει πέρα?

Πότε πήγαν οι κάμερές σας σ΄ενα από τα χιλιάδες σπίτια που έχει μπει η κόκκινη κορδέλα γύρω γύρω και τα χουν πάρει για ένα κομμάτι ψωμί οι Τράπεζες? Αλήθεια πότε έγινε το τελευταίο μεγάλο σκληρό αφιέρωμα για τις Τράπεζες γιατί έχω αδύνατη μνήμη....

Πότε πήγαν ο κάμερές σας δίπλα σ΄ενα γεροντάκο όταν προσπαθεί να βρει απελπισμένα ένα ραντεβού να προλάβει , γιατί μέχρι να κάνει την εξέταση που χρειάζεται μπορεί να έχει αποδημήσει εις Κύριον? Οχι επιλεκτικά κι όταν θέλετε να κάνετε τις πρωινές σας παρλάτες. Να πάτε μέσα στους γκισέδες να δείτε τη συμπεριφορά των αφεντάδων στους κακομοίρηδες. Να δείτε κυράτζες χωντροκόλες να σπρώχνουν τη γριούλα και να της λένε «αντε φύγε κυρά μου που θα μας κάνεις και παρατήρηση»....

Πότε πήγαν οι κάμερές σας στις στιμωγμένες ουρές που γαμοσταυρίζουν σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο ανάμεσα σε άλλους εκατοντάδες αλλοδαπούς και έλληνες στα ταμεία ανεργίας στον ΟΑΕΔ?

Πότε πήγαν οι κάμερές σας να παρακολουθήσουν από κοντά τη ζωή ενός παιδιού που σιγοσβήνει στην Ομόνοια, τη κοπελίτσα που τη τραβολογάνε σε κάτι κωλοξενοδοχεία και περνάνε ουρά οι καθωσπρέπει από πάνω της και αφήνουν τα όβολα ενώ αυτή χάνει το οξυγόνο?

Τους χοντρομπαλάδες τσεπωμένους που ζητάνε αγοράκια και ΠΟΙΟΙ τους τα προμηθεύουν και ΠΟΥ τα πάνε να τα πηδήξουν? Κάθε είδους διαστροφή συνοδευόμενη μετά αγοραπωλήσιας οποιουδήποτε είδους σάρκας πως περνάει δίπλα απ΄τα κεφάλια μας και ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ δέν έμαθε ΤΙ...

Πότε πήγαν οι κάμερές σας να δουν τα πρησμένα πόδια από τις καθαρίστριες που σκουπίζουν τα σκατά σας για πέντε ψωροδεκάρες οι περισσότερες ανασφάλιστες με 12 ώρες δουλειά την ημέρα?

Πότε πήγαν οι κάμερές σας να δουν τι γίνεται μέσα στα ιδρύματα με τα παιδιά που γεννήθηκαν από ένα κατώτερο θεό, στα ψυχιατρεία, στα άσυλα κάθε είδους με νοσοκόμους που γαμοσταυρίζουν από το πρωί ως το βράδυ σκουπίζοντας σκατά και ξερατά με μισθούς εξευτελιστικούς?

Περάσαν σκάνδαλα, μίζες, πουλημένες τομάρια, διεστραμένοι, ξεφτιλισμένα ανθρωπάκια και κουκουλώθηκαν όλα λες και ήταν όνειρο που ξαφνικά ξυπνήσαμε και παφ έφυγε!

Κάνετε ρεπορταζ μελετημένα και αυστηρά περιορισμένα ενώ δείχετε ότι ασχολείστε με τα πάντα. Εντεχνη παραπληροφόρηση, ψευτοπληροφόρηση και σκατοπληροφόρηση.

Με ποιούς να βάλετε βέβαια? ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΟΥΣ?????? Ε?????

Φτάσαμε λοιπόν στο ΓΕΡΟΝΤΑΚΟ ΜΕ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ. Και μια στρατιά από ιππότες να αγωνίζονται για τη σωτηρία του.
ΟΥΣΤ!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΟ, ΠΙΟ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΟΥΛΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΠ΄ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ......


Σημείωση. Ο πατέρας μου είναι άρρωστος στο σπίτι και χρειάζεται οπωσδήποτε ρεύμα, όμως ο ίδιος είπε «να το κλείσουν παντού, κι αν μπορέσουν να κάψουν και το μεγάλο γενικό στην Ελλάδα , να ησυχάσουμε»

Παρεπιπτόντως κάτι προσπαθούν να πουν οι συνδικαλιστές εδώ και μέρες περί των διακοπών αλλά δεν είναι ξεκάθαρο. Μήπως να τους ακούσουμε λιγάκι, εμείς οι απλοί πολίτες κι ας ξυνίσει και λίγο το γάλα μας ρε παιδιά, εδώ έχει ξυνίσει η ψυχή μας ολόκληρη....

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ...

Απορώ γιατί φοβόμαστε να το φωνάξουμε. Γιατί διστάζουμε να πούμε ξεκάθαρα ότι αυτό που ακούσαμε ήταν η απόλυτη μαλακία!
Μήπως μας πουν "πτωχούς τω πνεύματι?"
Καλέ φωνάξτε το ελεύθερα.
Με θάρρος και παιδιάστικη αφέλεια που αποστομώνει πάντα!

Μαμά, μαμά ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!!!!


Τώρα σε ποιόν αναφέρομαι... Τι σημασία έχει. Σημασία έχει η ουσία. Οταν ο βασιλιάς γυρνάει τσίτσιδος δεν μας αναγκάζει κανείς να του χαιδεύουμε τ΄αυτιά. Κι ας πιστεύει ότι φοράει επάνω του και κουδούνια!

Σ΄αυτό το κράτος δεν μπορούμε βρε παιδί μου να βρούμε ένα μέσο όρο. Η ψευτοκουλτούρα ή υποκουλτούρα. Ενα μέσο όρο ρε παιδιά. Ελεος!

ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ!

Το μακεδονικό κουτσαίνει, το ασφαλιστικό γκαβίζει, η διαφθορά είναι βουλιμική, η παιδεία πάσχει από νευρική ανορεξία, το σύστημα υγείας είναι διασωληνομένο σε ράτζο στο διάδρομο , οι μισθοί αιμορραγούν απ΄ολες τις πάντες...

Στις επόμενες εκλογές, οι πολίτες θα βρεθούν προ του πρωτόγνωρου διλήματος.

«Τώρα τι να κάνω? Να ψηφίσω ή να δώσω αίμα και ούρα?»....

Κύριε Ζουράρεν μήπως δεν είναι ψευδοκράτος αλλά ψευδομονάς? Το έχετε τσεκάρει καλά το θέμα?

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ...


Το ασφαλιστικό προ των πυλών...



lartedellessere.splinder.com

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ....

Οι Σκοπιανοί θέλουν να οικειοποιηθούν το όνομα Μακεδονία. Φωνές υπερπατριωτών δεξιά κι αριστερά που σκίζουν τα ιμάτια...
Οσους έχουν οικειοποιηθεί το όνομα ΕΛΛΗΝΕΣ τόσα χρόνια χωρίς να έχουν καμμία σχέση, τι θα τους κάνουμε?

Η ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΜΑΣ....

Γυρίζω από τη δουλειά, φτιάχνω ένα καφέ, ανοίγω τη τηλεόραση (εκεί ήταν το λάθος μου...) βλέπω ξαφνικά παράθυρα Κακαουνάκη, Ζουράρη, Γεωργιάδη. Να συζητούν (λέμε τώρα) για τι άλλο? Για τη Μακεδονία.
Γυρίζω στο άλλο κανάλι, Μιχαλολιάκος, Τράγκας, Λοβέρδος....
Στο άλλο η Ντόρα..
Απειλούμαστε σοβαρά. Είναι γεγονός. Είμαι βέβαιη ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλά και άσχημα. Είναι μια σκατοατμόσφαιρα που μας τυλίγει και το νοιώθουμε.
Από ποιόν όμως απειλούμαστε?
Στα νησιά γκάου γκάου γνωρίζουν ότι κατάρα του κράτους τους είναι το Τσουνάμι, οι σεισμοί, το ηφαίστειο το μισοκοιμισμένο.... στάνταρ πράγματα. Τα γνωρίζουν οι κάτοικοι κάνουν μερικές δεήσεις στους θεούς τους, προσπαθούν να τα κουτσοβολέψουν.
Εμείς εδώ έχουμε συνειδητοποιήσει ποιά ακριβώς είναι η κατάρα μας?
Ποιός κατάντησε την Ελλάδα έτσι? Εγώ κι εσύ?
Οταν θα πατήσουμε στο τελευταίο σκαλί λες να μας πούνε ότι για όλα έφταιγε ο μπάρμπας μου ο Κίτσος κι η θειά μου η Αφροξυλάνθη πουφαγε το μήλο?
Σ'αυτό το τόπο όλοι κάποια στιγμή θυμούνται την Ελλάδα.
Μετά κι αν συμφέρει....

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΜΑΡΤΙΑΣ.


Ολο και πιο πολλά ζευγάρια επειδή δεν έχουν λεφτά, κάνουν πολιτικό γάμο γιατί στις εκκλησίες πριν παντρευτείς περνάς από κόντρα ξύρισμα τσέπης!!!

Η εκκλησία μια και βλέπει αυτή την αύξηση των πολιτικών γάμων σκέφθηκε να υπενθυμίσει στους ξεχασιάρηδες πιστούς "ότι συμβίωση η οποία υπάρχει έξω από τα δεσμά του γάμου του ευλογημένου εκ των γενίων της, είναι ΠΟΡΝΕΙΑ"

Θα μου πείτε , η εκκλησία τι θα λεγε. Ομως το γεγονός αυτό μου θύμησε μια ιστορία. Ισως την έχω ξαναγράψει κάπου αλλά επειδή είναι χαριτωμένη και άκρως διδακτική και κυρίως αληθινή, με χαρά μου να σας την ξαναπώ.

Κάποτε ένας γνωστός δούλευε σαν οδηγός σε ένα επιφανές ζεύγος εφοπλιστών οι οποίοι τύχαινε να έχουν μια κορούλα 18 ετών. Πηγαίνοντας λοιπόν με το αμάξι σε μια από τις συνήθεις δεξιώσεις πιάσανε κουβέντα για το βλαστάρι τους.

Η σύζυγος εξηγούσε στον πατέρα που ρωτούσε επιμόνως ότι η κορουλα δεν είχε ακόμα κανένα δεσμό.
Ο πατέρας εκνευρισμένος (όχι χαρούμενος όπως οι κοινοί κακομοίρηδες) δεν μπορουσε να καταλάβει το γιατί.
Η σύζυγος παίρνοντας μια βαθειά ανάσα αποφάσισε να του εξομολογηθεί την "αμαρτία" της κόρης.

Ξέρεις του λέει, η μικρή θυμάσαι είχε εκείνη τη δασκάλα στο σπιτι η οποία ήταν καλή αλλά λίγο φανατική στα ζητήματα θρησκείας και της εμφύσησε την ιδέα ότι δεν πρέπει να έχει σχέσεις και να φυλάξει τη παρθενιά της μέχρι το γάμο.....

Δεν πρόλαβε να συνεχίσει παρακάτω η κακομοίρα. Ο πατέρας μαινόμενος άρχισε να χτυπιέται.

Τράβαγε τα μαλιά του. Τι μου λες της λέει, θέλεις να πεις ότι η κόρη η δικιά μας που πασχίσαμε να της δώσουμε μόρφωση, επίπεδο να κυκλοφορεί στους κύκλους μας άνετη
ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ (προσοχή στην έκφραση παρακαλώ) να πιστεύει τις αηδίες που έχουμε φτιάξει για το λαουτζίκο και τις υπηρέτριες???

Ο εν λόγω κύριος πρέπει να πούμε ότι ήταν απο εκείνους τους ακραία θρησκευόμενους επιφανείς άνδρες, και προωθούσε συλλόγους νεανίδων, κατηχητικά, ιστορίες κλπ κλπ.
Ομως όλα αυτά βρε παιδί μου ισχύαν για το λαουτζίκο. Είναι δυνατόν και η κόρη του τελικά να ήταν τόσο ζώον και να πίστεψε ότι είναι κι αλήθεια?

Εγώ δεν είπα, εκείνοι λένε. Οπότε μη βιαστείτε φίλοι χριστιανοί να με λιθοβολήσετε!
Εγώ δεν σας θεωρώ ανόητο λαουτζίκο, εκείνοι σας θεωρούν.
Εγώ δεν θέλω να ζείτε στο φόβο, στη μετάνοια και να σταυροκοπιέστε από το πρωί ως το βράδυ ζήτώντας συγχώρεση λες και είστε οι μεγαλύτεροι εγκληματίες.
Εκείνοι το θέλουν.
Εγώ δεν θέλω να πιστεύετε ότι ο θεός είναι ένα είδος εξουσίας που έχει εκλεκτούς και μη και φροντίζει τις κάστες του παχυλά παχυλά ενώ όλους τους υπόλοιπους τους έχει συνέχεια στο μαρτύριο.
Εκείνοι πιστεύουν ότι είναι εκλεκτοί.

Οπότε φτωχή μου Μαρία, υπηρετριουλα αν δεν έχεις λεφτά και θέλεις να ζήσεις με το καλό σου και να το χαρείς, μη φοβάσαι δεν υπάρχει θεός που θα θέλει να σ'εκδικηθεί γι΄αυτό, γιατί και να ήταν αμαρτία μέχρι να φτάσει σ΄αυτό το μικρό αμάρτημα του έρωτα η οργή του θεού, έχει να ξεμπερδέψει και να ξυρίσει ποοοοοοοοοοοολλά καθάρματα πριν που κυκλοφορουν πρόστυχα και δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ τον έρημο το κοσμάκι...

Μαρία υπάρχει πολυ κακό στο κόσμο. Εσύ δεν ανήκεις σ΄αυτό. Ονειρέψου ελεύθερα.

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ..

Πριν απο ένα χρόνο ξεκίνησα αυτό το μπλογκάκι. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου ομολογώ πως πάρα πολλές φορές σκέφτηκα να μην γράψω άλλο. Οχι γιατί δεν είχα πράγματα να πω, απλά σκεφτόμουν κι αν πω μερικά πράγματα τι σημασία έχει? Μπορώ ν΄αλλάξω κάτι? Κάτι που να βοηθήσει ουσιαστικά και τους άλλους? Ενας μονόλογος παραπάνω μέσα σε εκατοντάδες άλλους ανώνυμους, τι μπορεί να προσφέρει?

Σήμερα ένα χρόνο μετά διαβάζω πάλι από το αρχικό κείμενο.....
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ
Τώρα ακίνητοι με τη ζωή να γυρίζει γύρω γύρω παράφωνα σαν σκουριασμένο καρουζέλ, γίναμε ανένταχτοι γιατί με τις τσέπες σκισμένες χωρίς φράγκο, ανακαλύψαμε ότι είμαστε από τους ελάχιστους εναπομείναντες τυχερούς που δεν την πάτησαν να βγάλουν εισιτήριο..
20/3/2007

..... και σκέφτομαι ότι συνεχίζω απλά γιατί σ΄ενα μπλογκ δεν χρειάζεται να είσαι ούτε ο καινούργιος μεσσίας, ούτε η μορφή που θα στραβώσει τους υπόλοιπους από την ευφυία του, ούτε ορθογράφος καν, δεν έχει σημασία αν η αναρτηση που θα κάνεις αναφέρεται απλά στο πόσο πολύ αγαπάς τη γάτα σου που έχεις σπίτι, ή με ποιό τρόπο θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος.

Σημασία έχει να είσαι αληθινός κι αυτά που λές να βγαίνουν από μέσα σου, χωρίς να περιμένουν ούτε ανταμοιβή ούτε αναγνώριση, ούτε χειροκροτήματα. Ηθοποιοί σ΄αυτοί τη ζωή υπάρχουν πάρα πολλοί, ανθρωποι όμως, που δεν έχουν ανάγκη να υποδυθούν κανένα ρόλο εκτός από αυτόν που ορίζει οι καρδιά τους, υπάρχουν ελάχιστοι.

Το να γράφεις εδώ, αν είσαι τίμιος με τον ευαυτό σου και τους γύρω, μπορεί να μην αλλάξει το κόσμο, όμως μπορεί να σου δώσει την ευκαιρία να γνωρίσεις εκείνους τους «ελάχιστους εναπομείναντες τυχερούς που δεν τη πάτησαν να βγάλουν εισιτήριο....» Κι αυτό είναι σπουδαίο.

Κι εδώ είναι ένας τόπος που εκτός από τους άλλους κι αυτές οι «κοινότητες» συναντιούνται. Και δεν είναι καθόλου μικρή η κοινότητα των ανένταχτων. Ηταν η πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα να δω, πως τελικά η ομορφιά της ζωής έχει πολλούς περισσότερους φίλους, απ΄οσους η ασχήμια θέλει να ελπίζει...

Μπορεί κι αυτός ο χώρος της μπλογκόσφαιρας να βρωμίσει, ή να προσπαθήσουν να τον βρωμίσουν με κάθε τρόπο, όμως τελικά κάτι όμορφο δεν μπορεί ν΄αλλάξει επειδή κάποιοι το επιθυμούν, ούτε κάτι άσχημο να ομορφήνει επειδή κάποιο έτσι ελπίζουν... Πολλοί αληθινοί θα φύγουν απογοητευμένοι, πολλοί θα έρθουν οργανωμένοι απατεώνες , έτσι γίνεται και στη ζωή. Οι δήθεν έχουν περισσότεροι υπομονή πάντα από τους "μη".

Κι είναι τόσο λάθος αυτό....
Στη ζωή δεν στεναχωρήθηκα τόσο γι΄αυτούς που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ποση δυστυχία υπάρχει, στεναχωρήθηκα κυρίως γι΄αυτούς που δεν μπορούν να βρουν καμμιά ομορφιά....

Εμείς εδώ θα επειμένουμε να πολεμάμε την ασχήμια και να τιμάμε την ομορφιά όπως στη καθεμία αξίζει. Γιατί και οι δυό στα ίδια μονοπάτια περπατάνε...