ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΡΑΚΙ, ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ.

Σας έχω πει ξανά νομίζω για το ψιλικατζή της γειτονιάς μου (παλιά ) επί δικτατορίας ήταν ο χαμογελαστός γνωστός χαφιές.
Ηξερε ποιός, τι, που, πως κλπ σαν κάθε καλός χαφιές.
Χρόνια είχα να σκεφτώ αυτή τη φιγούρα μέχρι που άρχισε να γίνεται τώρα το σούσουρο για τα μπλογκ.
Προσπαθώ να φανταστώ τους σύγχρονους χαφιέδες....
Πως να είναι άραγε? Εκείνη η παλιά κλασσική φιγούρα ήταν με κουρεμένο φανταρίστικο το μαλλί, με μαύρο μικρό μάτι σαν κουμπότρυπα, γλοιώδες χαμόγελο, κι ένα κομπόδεμα από φραγκοδίφραγκα κάτω από το στρώμα.
Οι σύγχρονοι χαφιέδες? Πως είναι άραγε?
Εχουν ακόμα το συνήθειο να θέλουν να σκοτώνουν κάθε υποψία χαράς μόλις τη δουν να γεννιέται?
Κάνουν πάντα περισσότερα ακόμα κι απ΄αυτά που τους ζητούν τ΄αφεντικά τους?
Στο πολιτισμό της κλειδαρότρυπας πρέπει επί τέλους να βρήκαν τη δικαίωσή τους..
Μην ξεχάσετε.
ΤΑ ΜΠΛΟΓΚ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΞΑΦΝΙΚΗ ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ...

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΑ ΜΠΛΟΓΚ ΕΧΕΙ ΑΠΡΕΠΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ?

Τι είναι αλήθεια «το απρεπές περιεχόμενο» σ΄ενα μπλογκ?
Για να απαντήσουμε όμως σ΄αυτό το ερώτημα, ίσως θα πρέπει να διευκρινήσουμε τι εννοεί ο καθένας μας ΑΠΡΕΠΕΣ...

Για το Μήτσο απρέπεια είναι να αγγίξεις με τα βρωμοδάχτυλά σου το καλογυαλισμένο αμαξάκι του. Σ΄έσφαξε έτσι και το κάνεις!
Για τη θειά μου τη Μαρίκα, απρέπεια έκανε μια κοπέλα όταν «το δινε».
Η παλαβομένη φανατίλα που μένει παραδίπλα μου θεωρεί ύψιστη απρέπει έτσι και φας κανα κοματάκι τυρί τη μεγάλη βδομάδα. Ξου ξου ξου αντίχρηστε!
Το αφεντικό μου θεωρεί ότι διέπραξα μεγάλη «απρέπεια» έτσι κι αποφασίσω να απεργήσω, να ζητήσω αύξηση, να ζητήσω άδεια γιατί έχω πυρετό να μείνω σπίτι, να τολμήσω να του αντιμιλήσω για το παραμικρό!
Η δασκάλα μου στο σχολείο θεωρούσε απρέπεια όποιο θρασύτατο κωλόπαιδο τολμούσε να αμφισβητήσει τα λεγόμενά της.
Βλέπουμε λοιπόν ότι απρέπεια στην ουσία θεωρεί ο καθένας μας αυτό που «βγαίνει έξω από τα πιστεύω του, τις πεποιθήσεις του, το συμφέρον του».

Οπότε λογικά σκεπτόμενη....

Απρέπεια για μένα είναι,

Το γεροντάκι που πέρνει 400 ευρώ σύνταξη και περιμένει να βγάλει τα σκάρτα η λαική για να πάρει καμμιά σαπιοντομάτα μισοτιμής.
Ο μισθωτός που έχει να μεγαλώσει οικογένεια και σαν απόλυτοι σαδιστές του λένε ότι 700 ή 800 ευρώ του είναι υπεραρκετά για να ζήσει.
Ο ασθενής που περιμένει διπλωμένος από το πόνο πότε θα καβλώσει στο ταμείο του να του κλείσει ένα ραντεβού να δει τι έχει
Ο ασθενής που ψάχνει να βρει να συγκεντρώσει ένα «απρεπέστατο» φακελλάκι για να εγχειρήσει ο πασάς το παιδί του.
Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που γυρνάνε από κωλοκτίριο σε κωλοκτίριο για να βρουν κάπου να στεγαστούν κι όταν κάποιος χαρτογιακάς κάνει ένα κωλοσχολείο πρέπει να αισθάνονται και υποχρεωμένα.
Τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι, τα μέσα μεταφοράς, ο κόσμος ολόκληρος γενικώτερα που δεν έχει γραμμένο κανονικά ένα άτομο που έχει κινητικά προβλήματα.

Επειδή όμως δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι γιατί θα πρέπει να γράψω εγκυκλοπαίδεια...

Ας πούμε ότι απρέπεια είναι όλο αυτό που ζούμε γύρω μας. Είναι η εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας για το πόνο και τα βάσανα που μαστίζουν το κοσμάκη, είναι η εγκληματική διαστροφή του κάθε βιτζιόζου που έχει στα χέρια του τα ηνία της εξουσίας, είναι ο συνεχής βομβαρδισμός των παιδιών μας με ψέμματα ψέμματα ψέμματα.

Αυτό είναι κύριοι απρέπεια.

Οπως επίσης από την άλλη μεριά, είναι απρέπεια πολύ πονηρή και ύποπτη, η εκμετάλλευση της διαμαρτυρίας μας από άλλους διεστραμμένους δήθεν επαναστάτες και φιλολαικούς που σκίζουν τα ιμάτια τους για το δίκιο μασουλώντας παχυλά πακέτα από μίζες, εκβιάζοντας, παρανομόντας και απειλώντας αλλά που είναι το ίδιο σάπιοι και ψεύτες. ΟΙ ΔΗΘΕΝ επαναστάτες.

Από τη μία λοιπόν η εξουσία.

Από την άλλη τα τσιράκια της. Αλλα ενδεδυμένα με τη μάσκα του υπηρέτη άλλα το αντίθετο με τη μάσκα του τάχα επαναστάτη για να γίνεται μπούγιο...

Κι από την άλλη μεριά είναι οι ασήμαντες, μικρές φωνές μας, όσων στο πετσί μας ζούμε αυτή την κάθε απρέπεια αυτού του συστήματος.

Θέλετε τα μπλογκ να γίνουν επώνυμα?. Ξέρω γιατί το θέλετε. Γιατί ο «επώνυμος» δεν έχει πρόβλημα κάποια στιγμή να γράψει «και επώνυμα». Ο επώνυμος έχει πλάτες, έχει πιασίματα έχει άκρες. Δεν ψάχνεται αυτόν.
Ψάχνεται τον ανώνυμο που είτε πει το ονομά του είτε όχι, κανείς δεν τον ξέρει, δεν έχει άκρες, δεν έχει μέσα απλά είναι «σκεπτόμενος και θαρραλέος».

Αυτό θεωρείτε εσείς απρέπεια. Το θράσος της άποψης είναι για σας μέγιστη απρέπεια και πρέπει να παταχθεί άμεσα.

Παλιά όταν φωνάζαμε είχαμε το χαφιέ από δίπλα που μας εκβίαζε. Βούλωστο γιατί κι εσύ κι ολο σου το σόι θα βρεθείτε στο χαντάκι κομματάκια.
Τώρα υπάρχει άμεση ανάγκη νέου χαφιέ.
Οχι για τον επώνυμο, για τον ανώνυμο....

ΥΣ. Βλέποντας τη ταμπελίτσα που βγαίνει στο γκουγκλ για το Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ στεναχωρήθηκα ειλικρινά , μπορεί να διαφωνώ ή να συμφωνώ με το Βασίλη σ΄ενα σωρό θέματα. Ομως σίγουρα ξέρω ένα πράγμα. Οτι αναμφισβήτητα είναι «ευπρεπής» όπως η αληθινή έννοια της λέξης προστάζει. Και το γράφω αυτό ακόμα κι αν ξέρω ότι σιχαίνεται εντελώς την οποιουδήποτε είδους υποστήριξη ακόμα κι από ένα φίλο.
Ομως κι εγώ σιχαίνομαι όλο αυτό το πανηγύρι που μόλις ξεκίνησε, και στο τέλος θα θάψει αυτό που από την αρχή φαινόταν ότι θα θαφτεί. Τους μη δήθεν.

Τη καλημέρα μου σε όλους.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ "Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ"?

Τι έγινε παιδιά? Πήγα να μπω στο μπλογκ του Βασίλη και μου βγαίνει ένα περίεργο ταμπελάκι.
Για δείτε Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ
Αρχισαν τα όργανα...

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΤΕΛΙΚΑ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΠΟΤΕ...

Οταν ξεκινάει κανείς το κάπνισμα, συνήθως πολύ νέος, νομίζει ότι ανήκει σε μια νέα "κλίκα" αυτόματα, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και συνήθειες. Ο καπνιστής στο μυαλό μας φέρνει το καφέ, το μπαράκι με τα βαρειά σφηνάκια το βράδυ, τις κινήσεις στυλ δυο καπνισμένες κάνες, ένα τυπά που πήρε μια απόφαση να αυτοκαταστρέφεται και να το γουστάρει. Βαθειά μέσα βέβαια κανένας καπνιστής δεν θέλει να πιστέψει ότι καταστρέφεται. Γουστάρει να σκέφτεται ότι εκείνος θαναι αλλοιώς. Θα το απολαύσει και θα γλυτώσει κι όλοι οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν.

Μετά με τα χρόνια, τα πράγματα αρχίζουν και γυρίζουν ανάποδα. Το μπλαζέ μάτι αρχίζει και γίνεται λίγο γουρλωτό από το κωλόβηχα, το βάθισμα του άνετου και προχωρημένου αλλάζει σ΄ενα γελοίο και εκνευριστικό λαχάνιασμα, η ρουφιξιά από βαρύ χαρμάνι, γίινεται μια συνεχής βρώμα πάνω στα ρούχα, τα λεπτά δάχτυλα που παίζουν το τσιγαριλίκι με χάρη κιτρινίζουν αηδιαστικά και καμμιά γοητεία δεν εμπνεύουν πια...

Και τότε πολύ αργά το βίτσιο του , η κλίκα που ανήκει αρχίζει και μοιάζει να ξεφτιλίζεται. Η δύναμη γίνεται αδυναμία, το εγώ δε μασάω γίνεται ψιλοφόβος ότι τελικά κάπου μπορεί να σε βρουν να προσπαθείς να πάρεις αέρα και να είσαι έτοιμος να σκάσεις......
Ομως το τσιγάρο σουχει φάει ήδη χρόνια άχρηστα, τα ινδάλματα που έβλεπες να καπνίζουν έχουν πάει στα θυμαράκια ή από καρκίνο ή από καρδιά.... και έναντι των άλλων είσαι ένα ανθρωπάκι τελικά που κρύβεσαι πίσω από ένα χαρτάκι γεμισμένο με μαλακία...

Κάπως έτσι βρισκόμαστε σήμερα.

Τα ινδάλματα μας, τα παχιά λόγια που μας παρέσυραν καρκινάνθρωποι και τους πιστέψαμε, η ζωή μας που γέμισε με τηλεοράσεις, κινητά, παλιοσίδερα, απορυπαντικά τεσσάρων ειδών, δάνεια σε όλες τις ποικιλλίες, μπιχλιμπίδια ανόητα, κεφάλια αδειανά, ζωές διεφθαρμένες, πνεύμα ανύπαρκτο, σεξ ξεφτιλισμένο, οικογένειες διαλυμένες, παιδιά απεγνωσμένοι πρεζάκηδες, χρήμα , χρήμα, χρήμα παντού, για όλα, πάνω απ΄΄ολους, μοναδικός θεός , στέκονται όλα μπροστά μας ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ.

Εμείς άρρωστοι, κι εκείνοι να φαίνονται πια με το πραγματικό τους πρόσωπο.
Τους βλέπουμε, δεν μπορούν να μας προκαλέσουν τίποτα πια ούτε καν μίσος....
Εμείς με τα μυαλά να βρωμάνε κάπνα, και τον αέρα μολυβένιο στρατιώτη να χτυπάει μέσα μας με τη μπότα του τα πληγωμένα πνευμόνια, στεκόμαστε έρημοι, ανήμποροι, κουρασμένοι περιμένοντας τις χειρότερες μέρες.

Δεν κρατήσαμε αποθέματα τα δώσαμε όλα χύμα.

Στα σημαιάκια τους, στα πανηγύρια τους κάτω από τα μπαλκόνια της δόξας τους, στα ψεύτικα τα λόγια τους που πιστέψαμε ότι εμάς δεν θα μας βλάψουν ....
Μέχρι πρόσφατα ακόμα επιμέναμε να τους δίνουμε κάποια αξία, επιμέναμε ότι είναι έτοιμη και για μας κάποια θέση κάτω απ΄το τραπέζι που ξεκοκάλιζαν τις ζωές μας, ένα αποφάγι έστω βρε αδελφέ...

Κι όμως, βρεθήκαμε δυό εκατομύρια κάτω από το όριο της φτώχιας, βρεθήκαμε να μετράμε φραγκοδίφραγκα για να μαζέψουμε να αγοράσουμε τη κάθε είδους πρέζα που εκείνοι μας φορτώσανε όταν πήραν χαμπάρι ότι είμαστε τόσο απόλυτα χειραγωγίσιμοι....

Και τώρα κοιτάμε με θλίψη ότι όλοι αυτοί που μας βάλανε στη πρέζα ήταν εντελώς ασήμαντα ανθρωπάκια, ούτε καν ένας εγκληματίας της προκοπής.
Βρεθηκαμε να κοιτάμε κότες με φτιασίδια και χοντρομπαλάδες καβλωμένους να είναι ο σκελετός του σπιτιού που πάνω πατάμε...

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη κατάντια να έχεις καταντήσει έτσι , από "καταντημένους" τελικά...

Χειρότερα αμόρφωτοι από μας, χειρότερα βιτσιόζοι από μας, ανούσιοι , ασήμαντοι, γελοίοι κατάφεραν να μας καβαλήσουν.
Τώρα το βλέπουμε.
Αλλά είμαστε μπλεγμένοι άσχημα.
Γιατί δεν θυμόμαστε πως ήταν η ανάσα μας πριν ξεκινήσουμε το κάπνισμα. Και δεν ξέρουμε ούτε πόση ζημιά έχει κάνει στο καθένα μας.....

Αλλά το τραγικό συμπέρασμα είναι ότι ήταν τελικά τόσο λίγοι και ασήμαντοι που θα μπορούσαμε να τους έχουμε ξεμπροστιάσει πολύ πριν.
Αλλά γουστάραμε να σκεφτόμαστε ότι εμείς δεν θα πάθουμε τίποτα, οι άλλοι δε πα να πάθουν..

Φάτε στη μούρη τα αλλοιωμένα γονίδια σας τώρα. Αλλοιωμένα σαν τα χαλασμένα τρόφιμα που μας πασάρουν και μας αναγκάζουν να τα αγοράσουμε και χρυσά....

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΟ ΚΥΚΛΟ

Ο ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΟ ΚΥΚΛΟ μου άφησε ένα σχόλιο. Πήγα στο μπλόγκ του και διάβασα ένα θέμα που έχει ανοίξει.. Πολύ μεγάλο. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε ας διαβάσουμε. Οσο για μένα τι θα απαντούσα. Με κάθε ειλικρίνεια είμαι ο κλασσικός έλληνας (ελληνίδα) που χωρίς να έχω σπουδαία γνώση για αυτό που ονομάζουμε πολιτική, κινούμε είτε ενστικτωδώς είτε παρασυρόμενη πολλές φορές από το όποιο συναίσθημα...
Η πολιτική όμως δεν είναι αυτό. Κι έτσι αν κανείς με ρωτούσε τι γνώμη έχω για το Μακεδονικό θα απάνταγα, ταπεινά, δεν έχω καταλάβει μία τι έχει γίνει.
Τι αλήθεια έχει γίνει. Ολη η ιστορία απλώνεται μέσα από συμφωνίες που μισομαθαίνουμε, από ιστορικές ανακρίβειες, από εξάρσεις εθνικισμού, από ότι θέλει και λέει ο καθένας κι όπως του κατέβει...
Δεν θαθελα απλά να δω τη πατρίδα μου να περνάει δεινά (κι άλλα) η να εμπλακεί σε επικίνδυνα μονοπάτια κι από την άλλη αν κάποιος θεωρεί τον ευατό του έλληνα θα αποζητά να θριαμβεύσει το δίκαιο (τι λέω τώρα...)
Αλήθεια ποιά είναι η δικαιοσύνη σ΄αυτή τη περίπτωση?
Ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και εθνολογικά μιλώντας?
Παρακολουθώ λοιπόν κάθε συζήτηση που γίνεται εντός και εκτός δικτύου αυτές τις μέρες με μεγάλο ενδιαφέρον. Ειλικρινά.

ΕΝΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ.....

Δεν το βρισκα σαν fyrom βρε παιδιά και τελικά το βρήκα έτσι. Ασε που ψάχνω ψάχνω για το Κάτω Μακεδονία και δεν το βρίσκω πουθενά...
Μήπως έχει ονομαστεί τίποτα Ελληνική Περιφέρεια Πάνω από Λάρισα πρώην Μακεδονία ΕΠΠΛΜ (λέμε τώρα) και δεν τόμαθα?
Η γουικι τελικά είναι πάντα χρήσιμη.
Το θεικό όμως το άκουσα στο γραφείο από ένα φίλο ιταλό. Μου λέει.. Διεκδικείτε ΚΙ ΕΣΕΙΣ (οι έλληνες δηλαδή) το όνομα Μακεδονία???

Republic of Macedonia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Flag
Coat of arms
Motto: Слобода или смрт (Macedonian)"Freedom or death"[citation needed]
Anthem: Денес над Македонија (Macedonian)"Today over Macedonia"

Location of the Republic of Macedonia (orange)
on the European continent (white) — [Legend]
Capital(and largest city)
Skopje42°0′N, 21°26′E
Official languages
Macedonian; in certain municipalities also Albanian, Turkish, Romani, Serbian, Aromanian1
Demonym
Macedonian
Government
Parliamentary republic
-
President
Branko Crvenkovski
-
Prime Minister
Nikola Gruevski
Independence
from Yugoslavia
-
Declared
September 8, 1991

1 Macedonian is designated as the primary official language. As of June 2002, any language spoken by at least 20% of the population is also an official language. At present, only Albanian fulfills this requirement, but it can only be used as prescribed by law (e.g., issuing official documents, when communicating with government offices, in municipal self-government) and always in addition to Cyrillic Macedonian. In communities where over 20% of the population speak another language, that language can be used as a municipal official language along with Macedonian and any other official languages; such languages include Turkish, Serbian, Romany and Aromanian.

Paeonia & the Thracian tribes

Ancient city of Heraclea Lyncestis, founded by Philip II of Macedon

Historical center of the city of Bitola.

Ceramic cup with the Vergina sun symbol dated 3rd century BC, discovered in Ohrid, Republic of Macedonia in 2002, (National Museum of Ohrid)

Fortress of Samuel of Bulgaria
The Republic of Macedonia (Macedonian: Република Македонија, Republika Makedonija[1]) listen (help·info), often referred to as Macedonia, is a landlocked country on the Balkan peninsula in southeastern Europe. It is bordered by Serbia and Kosovo to the north, Albania to the west, Greece to the south, and Bulgaria to the east. It was admitted to the United Nations in 1993 under the provisional reference former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM[2][3]), pending resolution of a naming dispute with Greece.[4] Many other international institutions and countries have recognised the country under the same reference, although a large number of countries recognise it under its preferred name as the Republic of Macedonia.[5]
The Republic of Macedonia forms approximately 35.8% of the land and 40.9% of the population of the wider geographical region of Macedonia. The capital is Skopje, with 500,000 inhabitants, and there are a number of smaller cities, notably Bitola, Kumanovo, Prilep, Tetovo, Ohrid, Veles, Štip, Kočani, Gostivar and Strumica. It has more than 50 natural and artificial lakes and sixteen mountains higher than 2,000 meters (6,550 ft) above sea level.
The country is a member of the UN and the Council of Europe and a member of La Francophonie, the World Trade Organization (WTO), and the Organization for Security and Cooperation in Europe. Since December 2005 it is also a candidate for joining the European Union and has applied for NATO membership.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ FORUM!

Αυτή η ιδέα του μου αρέσει πολύ! Οπότε το προτείνω άμεσα!
Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ FORUM

ΕΔΩ Η ΠΟΥΣΤΙΑ ΕΚΕΙ Η ΠΟΥΣΤΙΑ.... ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΥΣΤΙΑ?

Δεν μιλάμε πλέον για ακρίβεια, για ζόρια που μπορούμε ν'αντέξουμε, για μια υποτυπώδη κοινωνική μέριμνα που κάποια στιγμή θα απολαύσουμε, ένα ελάχιστο βλέμμα της εξουσίας προς τους ασθενέστερους πληθυσμούς, έτσι ... για τα μάτια.

Τώρα μιλάμε πια για καθαρή εξόντωση οικονομική, εργασιακή, κοινωνική, πνευματική του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών. Για αδιαφορία με θράσος, για πυροβολισμό «εν ψυχρώ».

Γιατί αυτό που ζούμε , με διαφορετικές πτυχές ο καθένας, είναι ΕΞΟΝΤΩΣΗ σε κάθε επίπεδο της ζωής. Ασχέτως αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας ή όχι. Η φρίκη της εξόντωσης αυτής συμβαίνει ερήμην μας ή και με τη συναίνεσή μας.

Και όταν βλέπεις να συμβαίνει, τέτοια αθλιότητα, παρακμή, φτώχια, εγκληματικότητα, μίζες, σκάνδαλα, σήψη γενικώτερα σε κάθε πεδίο, απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και μέσα στη καλή χαρά τους μεγαλοκαρχαρίες εκδόσεων, τηλεόρασης, τραπεζών , και λοιπών μεγάλων κτηνανθρώπων, μυρίζει πουστιά. Χοντρή πουστιά....

Είναι το γνωστό τρίπτυχο του τρόμου. Εκείνοι διέταξαν κάποιους να έχουν το μεγαλύτερο κέρδος με τις μικρότες απώλειες. Να μαζεύουν ότι μπορέσουν στο ξέφραγο αμπέλι με τον αμπελουργό να κοιμάται ύπνο βαθύ...
Εκείνοι τα θαλάσσωσαν και δεν απέδωσαν όσα είχε το πλάνο.Και τους πήρε χαμπάρι ο κοσμάκης...
Αρα τον πούλο και πρέπει να έρθει άλλη φουρνιά.

Εκεί είναι η πουστιά.

«Εκείνοι» όταν μελέτησαν τα χαρτιά τους και πριν στείλουν στο διάολο τα δουλικά τους τα αποτυχημένα... τι καινούργιο φρούτο έχουν ετοιμάσει?

Γιατί βέβαια όποιος πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που γίνεται χωρίς στυγνό προγραμματισμό και μελέτη από τους καλύτερους ειδήμονες του χώρου, ώστε όλα να πάνε κατ΄ευχήν τους, ή εντελώς αφελής πρέπει να είναι ή από άλλο πλανήτη....

Η παλιές καραβάνες ήρθε η ώρα να τη κάνουν. Οχι γιατί το επέλεξε ο λαός, γιατί απλά χάσανε το στοίχημα.
Οπότε όταν το παλιό φεύγει τι αυθόρμητα σκεφτόμαστε?... Οτι θαρθει κάτι «νέο».

Αυτό φοβάμαι. Εκεί αρχίζουν και με πιάνουν τα διαόλια. Οχι γιατί φυσικά δεν θέλω κάτι νέο, αλλά νέο τι?

Νέο όπως άλλαξε ο μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλοιώς.
Τι να τον κάνουμε το μανωλιό με τα φρουφρου και τ΄αρώματα?

Αυτός ο ενθουσιασμός που δείχνουν οι παλιές πουτάνες στα κανάλια για το «φρέσκο και λαχταριστό αρνάκι» αυτό επιβεβαιώνει πιο πολύ τους φόβους μου.

Πως τοχε πει εκείνος ο Μάξιμος για τον Αντίχρηστο?
Οταν θάρθει θα τον συμπαθήσουμε όλοι, θα είναι το καλύτερο παιδί και θα δώσει φως στις θλιμένες καρδιές των ανθρώπων?
Οτι θα μιλάει όμορφα και ο κόσμος θα τον αγαπήσει αυθόρμητα?
Ωχ...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΠΑΓΟ...

Ο κύριος και η κυρία Ψωνόπουλοι έχουν καθήσει και τρώνε σε ακριβό εστιατόριο κοντά στη τζαμαρία για να απολαμβάνουν το χιονάκι μασουλώντας το ζουμερό φιλετάκι με την εκλεπτυσμένη σος.

Εξω κάθεται στο αυτοκίνητο ο οδηγός και περιμένει να «ρευτούν μετά συγχωρήσεως» τα αφεντικά και να φεύγουν επιτέλους.

Τα τέκνα της οικογένειας Ψωνόπουλου βαριούνται κι έχουν βγει έξω να παίξουν με το χιονάκι (προκαλώντας απαράδεκτους υγρούς λεκέδες στα τζινάκια τους των 300+ευρώ).

Πως παίζουν τα βλαστάρια? Φτιάχνουν μπάλες από χιόνι και τις εκτοξεύουν σ΄οποιον δύστυχο βρουν (είτε αυτοκίνητο, είτε πεζό που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στο παγωμένο δρόμο), και κάθε φορά που πετυχαίνουν ένα ανυποψίαστο στόχο χαζογελάνε νοιώθωντας ότι έχουν κάνει ένα φοβερό κατόρθωμα.

Παιδιά είναι λέω, να τα σφάξουμε? Κρίμα είναι....
Ομως μια μπάλα πετυχαίνει μια γριούλα , η οποία κατατρομάζει και της πέφτει η σακούλα που κράταγε κάτω με μερικά οπωροκηπευτικά (εντελώς λαϊκά ) που περιείχε να απλώνονται στο δρόμο.

Το χαχανητό των δύο «βλασταριών» δεν έχει όριο. Κάναν το σουπερ κατόρθωμα.

Εκείνη τη στιγμή πετάγεται έξω η κυρία Ψωνοπούλου.
Λέω, ευτυχώς ήρθε η ώρα να τις φάνε.
Ομως αλίμονο, η πριγκίπισσα των κολωνακιώτικων καφετεριών και της 4Χ4 κίνησης, είπε απλά.
Μη κάνετε καμμιά ζημιά ε παιδάκια μου? Πίνουμε ένα καφέ και μετά θα φύγουμε. Μπράβο μωράκια μου. Και τους έδωσε δυό ηχηρά φιλάκια.

Σκέφτηκα τη ζωή που τους αναλογούσε. Τη ζωή που έχουν κληρονομήσει θρασύτατα, για να τη γελοιοποιούν έτσι. Τώρα το κάνουν ασυνείδητα, όπως ασυνείδητη είναι η εκπαίδευσή τους από κάθε λογιών καραγκιόζηδες που τα έχουν αναλάβει.... όμως αύριο θα είναι ενσυνείδητη η διαστροφή τους....

Σκέφτηκα το κόσμο που χωρίζει αυτά με μερικά άλλα παιδιά που γνωρίζω...
Κι αύριο αυτό το θρασύτατο, ψωνισμένο βλαστάρι θα διοικεί, κάτι...κάποιους... κάπου, ίσως...
Και θα νοιώθει άνετα να τους πετάει μπάλες από χιόνι στη μούρη, να τους χλευάζει, αδειάζοντας τις ταπεινές τους σακούλες με τα οπωροκηπευτικά.

Ενοιωσα ένα φυλλαράκι ήδη λυγισμένο από το χιόνι, να με κοιτά παραπονιάρικα, για τα τόσα που βλέπει εκεί στημένο στη γωνιά του κήπου του πολυτελούς εστιατορίου, τα τόσα που βλέπει στο πεζοδρόμιο να περνούν...
Τόσα που το χιόνι δεν μπορεί να ξεπλύνει καθώς θα λυώνει.

Μια χιονισμένη πόλη, με πόδια ζεστά μέσα σε πολυτελή υποδήματα, κι άλλα ξυλιασμένα σε τρύπια παπούτσια...

Και κάποιον τώρα που διαβάζει να λέει, τι μελό, σιγά με τις υπερβολές σου πια και τους λαικισμούς...
Και κάποιον άλλον πουχει νοιώσει τα ξεδιάντροπα γέλια να τον παγώνουν πολλές φορές στη ζωή να λέει...
Φίλη μου, δεν υπάρχει έλεος κανένα μη το ψάχνεις...

Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ...

Είναι γύρω στα 48, καλοστεκούμενη, χωρισμένη, ένα παιδί, άνθρωπος που έχει ταξιδέψει αρκετά, ξύπνια, αρκετά διαβασμένη...

Μέχρι εκεί θα μπορούσε να έχει αρκετές προοπτικές σαν άνθρωπος έστω κι αν της έχουν τύχει διάφορες στραβές.
Κι όμως, δεν μπορεί, γιατί εκτός από τα παραπάνω που σας είπα σας έκρυψα το κύριο θλιβερό της μυστικό.

Δυστυχώς διευθύνει ένα τμήμα μάρκετινγκ σε μια μεγάλη πολυεθνική.....
Ναι τόσο άσχημα...
Ερχεται στο γραφείο γύρω στις 9.00 και φεύγει κατά τις 9.00 το βράδυ.
Τα σαβατοκύριακα, στις εκδρομές ή στις διακοπές παίρνει το λαπ τοπ στο σπίτι.
Ο ανταγωνισμός θηριώδης. Δεν έχει έλεος για κανέναν.

Πριν χρόνια όταν μπήκε σ΄αυτό το χώρο το κανε γιατί ήθελε να κάνει μια δουλειά «δημιουργική, με φαντασία». Creative όπως συνιθίζεται να λένε στο χώρο...
Επρεπε να μάθει τη τέχνη να προωθεί σωστά και επικερδώς προϊόντα στους καταναλωτές.

Να πλασάρει τη πραμάτεια της δηλαδή με έξυπνο τρόπο.

Μόνο που η πραμάτεια της δεν ήταν δική της. Ανήκε σ΄ενα κολοσσό που αγνοούσε την ύπαρξή της. Επικοινωνούσε μαζί της με αριθμούς και διαγράμματα.
Και το πλασάρισμα δεν είχε να κάνει με δημιουργικότητα είχε να κάνει με αυστηρές έρευνες αγοράς που γινόντουσαν από αυστηρούς αγέλαστους ανθρώπους.

Σιγά σιγά, έγινε ένα. Ολη η νοοτροπία της, ο τρόπος να βλέπει τη ζωή και τους συνανθρώπους έγινε ένα «καλό πλασάρισμα».
Το ντύσιμο, ο τρόπος κίνησης, οι χειρονομίες, οι καλά επιλεγμένες κουβέντες, τα καλά επιλεγμένα εστιατόρια, το άψογο ντύσιμο, οι άψογοι προορισμοί για διακοπές, η άψογη αγωνία για το ποιό νέο ψάρι θα τη φάει ζωντανή μόλις στρίψει τη γωνία....

Κάτι παλιά λογοτεχνικά αναγνώσματα βρέθηκαν στριμωγμένα και σκονισένα σ΄ενα πατάρι, κάτι παλιοί φίλοι έγιναν σκόνη στο χρόνο, μια μέρα βρέθηκε χωρισμένη χωρίς να έχει καταλάβει το γιατί, με το παιδί της επικοινωνεί μέσω χρηματικών και κοινωνικών συνδιαλαγών.

Εγινε εκείνη που πρέπει να πλάσάρει καλά, αλλοιώς θα την σουτάρουν σε χρόνο μηδέν.
Και κάποτε δε τη φόβιζε αυτό.
Αλλά τώρα αν την σουτάρουν έξω απ΄αυτό το κόσμο, δε θυμάται να υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να κάνει. Δεν θυμάται αν υπάρχει κάτι έξω από το πυρετό του ανταγωνισμού και του πλασαρίσματος.

Η ιδεολογία «του κέρδους» της «αγοράς» δεν έχει θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια.
Δεν αναγνωρίζει καν εκείνον που κάθεται στο διπλανό γραφείο.

Εκείνοι οι καταναλωτές ποιοί είναι άραγε? Πως ζουν? Τι σκέφτονται εκτός προϊόντος?
Κι εκείνο το σινεμαδάκι στη γωνία υπάρχει ακόμα. Εκεί πρωτοπήγε σινεμά στο πρώτο ραντεβουδάκι...

Γερνάει, και γερνάει άσχημα...
Το απογευματάκι τη βλέπεις να παίζει αφηρημένα μ΄ενα μολύβι στο γραφείο κοιτάζοντας μακριά τη βιβλιοθήκη τη γεμάτη με έρευνες αγοράς....
Της έτυχε κι εκείνο το δυσάρεστο στο σπίτι. Πρέπει να παίρνει συχνά άδεια γιατί η μάνα της πάει απ το κακό στο χειρότερο κι είναι στο νοσοκομείο.

Κι εκείνοι της είπαν...
Είναι μια δύσκολη εποχή που διανύουμε, ίσως είναι καλύτερα να λείπεις λιγώτερο....
Δεν είναι εποχή για άδειες, έχουμε να ετοιμάσουμε τα πλάνα της επόμενης τριετίας κι αυτό είναι το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει καλή μου..

Ε καλή μου ?

ΤΙ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΑΤΗ, ΦΟΥΝΤΑ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ...

Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται σε εφήβους και έφηβες , αγοράκια, κοριτσάκια ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ , τα οποία και χαίρομαι να βλέπω να καψουρεύονται, να το γλεντάνε, να κάνουν λάθη και σωστά και μαγκιά τους,

Απευθύνεται στη χαζοχαρούμενη κοινότητα των –αντα και πάνω που ονομάζεται ενήλικες πολίτες.

Υπάρχει ένα επίπεδο που αρχίζει και γίνεσαι γραφικός. Οι γύρω σου μειδιούν.
Στη συνέχεια αν δεν συμορφωθείς περνάς σ΄ενα επόμενο στάδιο όπου μοιάζεις πλέον γελοίος. Τότε εκτός από το γέλιο αρχίζουν και οι «ψίθυροι» γύρω σου...

Αν πάλι δεν πάρεις χαμπάρι που έχεις φτάσει τότε φτάνεις στο προτελευταίο στάδιο. Το ξεφτίλισμα , όπου βέβαια πλέον οι άλλοι αν δεν έχουν και τίποτα το ιδιαίτερο να κερδίσουν προτιμούν να μην σε πλησιάζουν καν, για να μην τους πάρει η μπάλα κι αυτούς...

Ισως το έχουμε πει αλλά δεν πειράζει να αναφερθεί ξανά.
Απ΄οτι πάστα είναι φτιαγμένος κάποιος, με όλα τα καλά και τα άσχημα μαζί, του βγαίνει στον απόλυτο βαθμό σε δύο πράγματα.
Ούτε στη ψήφο του, ούτε στο τι δουλειά κάνει, ούτε στο αν έχει λεφτά ή όχι.. όλα αυτά είναι γενικώτερες εικόνες ομάδων. Είναι συλλογικές συμπεριφορές, κανόνες, νόμοι, υποτέλειες.

Η «ατομική» αρρώστεια βγαίνει μεγαλοπρεπώς σε δύο περιπτώσεις.
Στις ερωτικές σχέσεις και στην εποχή μας πλέον σαν επιπρόσθετο ερωτικό πλοκάμι στο αυτοκίνητο...

Η σημερινή καραγκιοζιλίστικη επαίτειος των ερωτευμένων (εσείς που αυτοαποκαλείστε έτσι, μη σας ακούσει κανένας ερωτευμένος και σας πιάσει με τις παντοφλιές!!) ,είναι μια ευκαιρία να δει κανείς πόσοι από τους ανήκοντες στο δεύτερο επίπεδο-γελοίος περνούν με άνεση στο τρίτο-ξεφτίλας.

Γιατί αν σήμερα, με όλο αυτό το πανικό που ζούμε, την απόγνωση των ημερών μας, το ζόρι που μας έχει κόψει και τις τελευταίες απλές χαρές της καθημερινότητας, βγεις έξω με το μαξιλαράκι καρδούλα, κι ένα κουτί σοκολατάκια με φιογκάκια, κι αρχίζεις να ψευδίζεις ωσαν μωράκι , ζουζούνι, μπουμπού, λουλου, μουμου, ουαγκαγκουγκα, τυροπιτάκι μου, σοκαλατάκι μου, μπουγατσούλα μου,
Ζε μ’αγαπάς..... Καλά σου!!!

Τότε ποιός άλλος μπορεί να κερδίσει το τίτλο του ξεφτίλα?

Αν μπορούσε να συγχωρεθεί η απάνθρωπη αδιαφορία που ξεχυλίζει στη ψυχή σου τον υπόλοιπο χρόνο, με μια μέρα που θα πετάξεις λίγα ψίχουλα κι αυτά σικέ, σ΄οποιον «σου κάτσει» εκείνη τη μέρα, τότε καλά κρασιά.

Είναι το ίδιο φίλε όπως όταν το σάβατο το βράδυ βγάζεις βόλτα τη κυρά για να μη γκρινιάζει και τη Κυριακή το σκύλο σου.

Και μην αρχίσεις και μου λες μαλακίες ότι απαξιώνω και τον έρωτα, γιατί για να μπορείς να αναφέρεσαι ακόμα και σ΄αυτό το θεό πρέπει να έχεις κάτι από φως μέσα σου και εσύ δεν έχεις.

Σε βλέπω..

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ?

ΑΠ'ΑΛΛΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΛΙΠΟΣ (....ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ)

Μια απάντηση σ΄εναν απ΄αλλού άνθρωπο...

Ναι είναι έτσι. Ομως αν εσύ, εγώ και μερικοί άλλοι δεν είμαστε έτσι τότε ίσως ξενικάμε από λάθος μεριά. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να διαδίδουμε ΓΙΑΤΙ δεν είμαστε έτσι?
Εκεί φίλε μου είναι μεγάλη ιστορία. Αλλά ίσως κάποια στιγμή να πρέπει να συγκεντρώσουμε «τα στοιχεία» και να κάνουμε αλλοιώς τα κείμενά μας.
Μέσα σε ένα κόσμο βούρκο, γεμάτο από ανθρώπους λίπους, με όλα εκείνη τη σήψη που βρωμάει από παντού υπάρχουν ΟΙ ΑΛΛΟΙ...

Με ευαισθησίες, ανθρώπινοι,
Που κοιτούν γύρω τους ακόμα μ’αγάπη
Που μπορούν και νοιώθουν, αγγίζουν, οσφρίζονται, γεύονται με ανεξάρτητες αισθήσεις από τη ομαδική πολτοποίηση,

Δεν χρηματίστηκαν
Δεν κλέψαν κανένα
Ζουν μες τον αγώνα τους για το Γολγοθά τους

Αλλά όχι εκείνη η κατηγορία που είναι ένα άλλο είδος δύστυχου ρομπότ απλά τίμιου,

Που απέδειξαν έμπρακτα ότι δεν τους βάζεις κάτω με καραμελίτσες και πλάνες.
Εκτός από τη καλωσύνη την ευαισθησία , το αίσθημα δικαιοσύνης, την αγάπη για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη που το πνεύμα γεννά ακόμα και στη πιο ζοφερή ασχήμια,
Δεν ψήφισαν τα λαμόγια
Δεν χειροκρότησαν τη τηλεόραση
Δεν είπαν στα παιδιά τους ψέμματα
Δεν ενδιαφέρθηκαν και δεν ενδιαφέρονται να γίνουν ίδιοι με το κοπάδι
Ακόμα κι αν αυτό τους κόστισε,
Φτώχεια, βάσανα, αποκλεισμό από «την κοινωνία των καθως πρέπει, των φτασμένων, των χλιδάτων»

Πόσοι είναι αυτοί?
Είναι, το μόνο σίγουρο.

Αρα γεννιέται το ερώτημα. Ποιό είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο γαλουχήθηκαν. Είναι μια τυχαία παρουσία σ΄ενα τυχαίο περιβάλλον? Είναι μοναχικοί άνθρωποι που «έτυχε» να είναι έτσι? Θαταν λίγο αστεία αυτή η εξήγηση...

Τι μας κάνει λοιπόν ΑΠ’ ΑΛΛΟΥ?

Θα είχε ενδιαφέρον να ξεκινάγαμε μια τέτοια συζήτηση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ένα τέτοιο ερώτημα επειδή έχει μεγάλες προεκτάσεις.... θα είναι ένα ακόμα χωρίς σημασία για τους πολλούς κειμενάκι κάποιου άγνωστου μες τους αγνώστους....

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΑΙ ΜΗ...

ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑΣ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.

Η μπουρδολογία δεν είναι αθώα αυτό θα το λέμε κάθε μέρα έτσι για να μην το ξεχνάμε. Οι φαινομενικά βλαμένοι δεν είναι βλαμένοι και οι φαινομενικά αγαθοί δεν είναι αγαθοί. Και τα φαινομενικά θύματα δεν είναι θύματα.
Δεν υπάρχει πλέον καλό και καλό στρατόπεδο, ηθικά και ανήθικα στοιχεία.
ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ
Οποιος συμμετέχει έστω και νοητικά σ΄αυτή τη χαβούζα ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΣ.
Στην πνευματική σου οκνηρία στηρίζεται η ανηθικότητα, η σήψη, το ψέμμα.
Οταν βλέπεις εκείνους αναγνωρίζεις τη σαπίλα τους αλλά μέσα σου βαθειά γουστάρεις να είχες ότι έχουν αποκτήσει μέσω αυτής.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Οτι η φτιαξιά σου μοιάζει....
Αν δεν ταίριαζε δεν θα υπήρχαν.

ΣΤΗ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ...

Μαράκι μου έχω ένα πρόγραμμα αυτή την εβδομάδα, τρελοκομείο....Θα μου βγει ο κ.....ς (μουτράκι σουφρωμένο)
ΤΡΙΤΗ – Να παραγγείλουμε πίτσα με το Ζουζούνο μου και μπυλίτσες (είναι το χαιδευτικό του μπυρίτσες), για να δούμε Λάκη και να γελάσουμε πολυυυυυυυ..
ΤΕΤΑΡΤΗ – Θα συναντηθώ με τη Πέπη, τη Τέτη και τη Φέφη έξω από το Υπουργείο να πάμε για καφέ στη πλατεία λόγω απεργίααααααααας....
ΠΕΜΠΤΗ – Να αγοράσω εκείνο το σέξυ κυλοτάκι που λιγούρευε ο τζουτζούκος μου για να του το κάνω έκπληξη το βράδυ του Αγ.Βαλεντίνοοοοοο.....
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – Θα κάνω την άρρωστη να μη πάω γραφείο γιατί έχω να κάνω τόοοοσα ψώνια γιατί Σάββατο θα πάμε όλη η παρεεεεεεεεεα Αράχωβα για σκι και ξεσκί....χιχιχιχι
Αχ κάτι άσχετο... Καλέ πως πήγε εκείνη με το χοντρό? Τι κιτς θεέ μου...

ΥΣ Τα τραβηγμένα γράμματα (οοοοοοοοο, ααααααα, ιιιιιιιι κλπ είναι λόγω ιδιορυθμού τραβήγματος τσιριχτής φωνής!!!)


Νομίζετε ότι είναι κακία μου? Δυστυχώς έχω τη καντεμιά να κάθομαι στις καφετέριες δίπλα σε λάθος άτομα γαμώτο.

Ηθελα σήμερα να γράψω κάτι βαρυσήμαντο, πολύ φιλοσοφημένο ας πούμε αλλά ο φιλος στη φωτογραφία με παρακίνησε να δω με μια διαφορετική σκοπιά την επικαιρότητα και γενικώτερα τους γύρω μου!!!!!

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΕΝΝΑ...

Τη πρώτη μέρα ο θεός έφτιαξε τη δικτατορία. Ησυχα πράγματα με τάξη. Θα κάνεις αυτό θα κάνεις εκείνο, και ουαι κι αλίμονο αν κάνεις ΕΚΕΙΝΟ. Γιατί ο άνθρωπος πρωτα έπρεπε να μάθει ποιός είναι το μεγάλο αφεντικό. Μετά βλέπουμε για τα υπόλοιπα (αφεντικά).

Τη δεύτερη μέρα αφού «ΕΚΕΙΝΟ» το έκαναν όμως, γιατί είχαν και μια ανυπακοή μέσα τους τα έρμα, μετά την αρχική τσαντίλα, λέει, πρέπει να το χαμηλώσω λίγο το προφίλ γιατί θα χάνω ψήφους.
Κι έφτιαξε τη δεξιά. Δεν είχε και καμμιά ιδεολογική διαφορά με τη δικτατορία αλλά ήταν οι περισσότεροι δεξιόχειροι και τους φάνηκε γνωστό και το γούσταραν!

Τη Τρίτη μέρα όμως μια και μερικοί μερικοί πέρναν πολύ θάρρος, γιατί ως γνωστόν ο άνθρωπος εκτός από ανυπάκουος είναι και κομματάκι ψωνάρα, και ετοιμαζόντουσαν να κάνουν μέχρι και απόβαση στο παράδεισο, λέει δε ρίχνω κι ένα κέντρο να ισορροπήσει λίγο τα πράγματα?
Να μπουκάρουν μέσα όσοι είχαν το ψιλοκόμπλεξ τους για τον αποκλεισμό από τα υπόλοιπα γεράκια? (σορυ ανθρώπους ήθελα να πω)

Κι έτσι το μαλιοτράβηγμα θα γινόταν από τρεις τώρα πια , ακροδεξιούς, δεξιούς και κεντρώους που μόνο ο θεός ήξερε τι είχαν να χωρίσουν!

Τέταρτη και Πέμπτη μέρα δεν υπάρχουν αλλαγές μη σας λένε αηδίες και τις πιστεύετε. Για πολύ καιρό τρεις που μαλλιοτραβιούνται είναι αρκετοί για να πάει κι ο θεός λίγες μέρες διακοπές σαν άνθρωπος!

Την έκτη μέρα ξεκούραστος γύρισε και βρήκε να γίνεται ένα μπάχαλο. Είχαν βγάλει όλοι μαχαίρια κι ακονίζανε το δέντρο!!! Τα βασίλεια της γης ρημαδιό. Αλλο είχε παραμεγαλώσει αλλο είχε παραμικρύνει, είχε πέσει σε μια χουφτίτσα κρίση βουλιμίας και δεν είχαν αφήσει τίποτα να φάνε οι υπόλοιποι. Ούτε αποφάγια!!!
Οπότε ήρθε η ιδέα! Οι πεινασμένοι πρέπει να φάνε κάτι γιατί αλλοιώς δε με βλέπω καλά... αλλά πάλι δε μπορώ να εκτεθώ ότι είμαι κι εγώ μπλεγμένος μες τη μέρση και μια και η έκτη μέρα αρχίζει από 6.... και αυτό τον αριθμό τους έχω μάθει να τον φοβούνται Χ3=666, θα φτιάξω κάτι που θα σκέφτεται εντελώς διαφορετικά από τους όλους άλλους θα προκαλέσει χαμό, επανάσταση , αλλά δεν θα το ρίξουν σε μένα το φταίξιμο γιατί θα τους κάτσει η ιδέα ότι είναι έργο του αντίχρησου. Κι έφτιαξε το σοσιαλισμό με φιλοδοξίες κουμουνισμού ..
Επι τέλους νοιώσαν μια κρυφή χαρά, μια ελπίδα κι οι αριστερόχειρες!!

Την έβδομη μέρα σκέφτηκε δε μπορεί όμως η δεξιά να έχει τόσες ποικιλίες και την αριστερά να την αφήσω έτσι σαν τη καλαμιά στο κάμπο...Κι έφτιαξε τότε και μια κεντρώα αριστερά δίπλα στη κεντρώα δεξιά, και από τη μία και την άλλη ήταν ή άλλη δεξιά και η άλλη αριστερά, και πιο εκεί ήταν η πολύ δεξιά και επειδή από την άλλη θα έμενε σα ζαβό το κλαδί είπε άντε κι αλλη τόση άκρα αριστερά.

Από κι ύστερα,

Ξεκίνησε η γνωστή σειρά, (τα ονόματα παρακάτω είναι εντελώς συμπτωματικά, μπορούσαν να είναι και χιλιάδες άλλα στην ιστορία της μηλιάς!)
Καραμανλής εγέννησε καραμανλή κι αυτός καραμανλή κι αυτός καραμανλή, κλπ
Παπανδρέου γέννησε παπανδρέου κι αυτός παπανδρέου κι αυτός παπανδρέου κλπ

Και οι υπόλοιποι πήραν ένα 10%, άντε 15% τις εποχές που ο θεός νοιώθει πιο ανοιχτοχέρης κι αυτό το 10% έχει από τις γραφές οριστεί ότι τόσο θα μένει κι όποιος πρόλαβε το Κύριο είδε!!!

Το νόημα τώρα όλης αυτής της διαδικασίας.

Τα μήλα. Εκεί είναι το πρόβλημα. Γιατί τα μήλα είναι λίγα και μετρημένα οι πεινασμένοι πολλοί αλλά αδύναμοι, ενώ τα κλεφτρόνια είναι λίγα αλλά βαρβάτα.

Κι έτσι πότε πότε τα κλεφτρόνια πετάνε και λίγα αποφάγια κι έχουμε δημοκρατία
Πότε πότε απαγορεύουν εντελώς τη μηλοφαγία στη πλέμπα κι έχουμε δικτατορία
Πότε πότε όταν τα πράγματα παρασφίξουν κάνουμε πως πετάμε τα μήλα στους αδύναμους (για λίγο και περιορισμένο διάστημα όσο χρειάζεται να μπουν τα μαχαίρια στη τσέπη ) κι έχουμε σοσιαλισμό.

Πότε πότε μπουκάρει όλο το μπουλούκι πάνω στα μήλα , τι με το δεξί τι με το αριστερό, κι οποίος επιζήσει επέζησε μέχρι την επόμενη σεζόν επέζησε κι εδώ έχουμε Ελλάδα...

Αχ ξέχασα να πω ότι σ΄ολη αυτή τη διαδικασία συμμετέχει και η πλέμπα με κάτι που λέγεται ψήφο. Γιατί αφού ο θεός δημιούργησε τη ψήφο για να πέφτει κάπου, κάποιος πρέπει να τη ρίχνει για να μοιάζουν όλα κάθε φορά «ελπιδοφόρα»!!!

ΥΣ. Απαξιωτικό το άρθρο το ξέρω. Αλλά αν κάποιος είναι τίμιος μέσα του κι έχει μια σταλιά μυαλό στο κεφάλι, ας σκεφτεί κάτι.

Οτι είναι νέος και θέλει να ακολουθήσει ένα δρόμο να πιστέψει.
Εχει όνειρα, ελπίδες και δεν θέλει να τα ισωπεδώσει όλα.
Προσπαθεί λοιπόν να πει είμαι διαθέσιμος απέναντί σας δώστε μου ένα χέρι....
Μετά γυρίστε και δείτε ποιοί του απλώνουν το χέρι....

Δεν είναι πιο τραγικό από το δικό μου κείμενο ?

Ευτυχώς οι νέοι απαιτούν πάρα πολλά τώρα πια προκειμένου να δηλώσουν «διαθέσιμοι»....
Καταλάβατε πολιά μου???? Πολλά. Κι όποιος είναι μάγκας ας τα δώσει.

ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΤΕΡΑ!

Στο μικρό καφέ καθόντουσαν στο τραπέζι ακριβώς μπροστά μου. Εκείνη μια γυναίκα γύρω στα 35? Ξανθιά με έντονο βάψιμο προκλητικά ρούχα και ένα τσιγάρο μόνιμα στο χέρι. Εκείνος γύρω στα 40? Ο τύπος του απόλυτου λέτσου (κι όχι με την έννοια του περιθωριακού-αναρχικού-κουλτουριάρη) απλά ένας λεχρίτης που έκανε μπαμ από μακριά. Υφος μαγκιόρικο ψιλονταβατζιλίδικο, γερτός στη καρέκλα άνευ κομπολογιού, ποικιλλία λόγου που επεκτεινόταν από χαμουρα... σε ψόφια...

Δίπλα τους ένα αγόρι γύρω στα 10 καθόταν σουφρωμένο στη καρέκλα, ή μάλλον για να ακριβολογήσω εντελώς τσαντισμένο.
Δεν χρειαζόταν να έχει κανείς καμμιά ιδιαίτερη εξυπνάδα για να καταλάβει από λόγια, κινήσεις το συνολάκι και τον σύνδεσμο αυτών των τριών ανθρώπων μεταξύ τους.

Μάνα, γιός και γκόμενος της μάνας.

Μέχρι εκεί συνέχισα να πίνω το καφεδάκι μου να διαβάζω την εφημερίδα και στη τελική δεν ήταν δικό μου θέμα τι έκαναν οι άνθρωποι ε?
Ομως ήταν εκείνη η φράση που μου γύρισε το μυαλό ανάποδα. Μόλις απομακρύνθηκε ο πιτσιρικάς για να πάει τουαλέτα...
Ο σκατόμαγκας γυρίζει και λέει
«Τι θα γίνει εδώ θα τον έχουμε μέσα στα πόδια μας?»..
Και η μάνα-καριόλα απαντάει,
«Ελα ηρέμησε θα του δώσω ένα δεκάρικο να πάει να παίξει κανα ηλεκτρονικό και θα ησυχάσουμε...»

Οι συνειρμοί στο μυαλό μου σχημάτισαν ένα ανεμοστρόβιλο που τα παρέσυρε όλα. Ολα. Εγινε ένας αχταρμάς πολιτικο-κοινωνικό-ψυχολογικός μέσα στο μυαλό μου που συμπεριέλαβε όλες τις έννοιες που από μέρες σκάλιζα να δώσω μια εξήγηση, και ένοιωσα ξαφνικά ότι γκρεμίστηκαν τα φιλόδοξα σχέδιά μου να δώσω ένα ακόμα συγχωροχάρτι στην αθλιότητα που υπάρχει γύρω μου.
Δεν μπορούσα να δώσω.
Δεν μπορώ να δώσω κανένα συγχωροχάρτι σ΄αυτή την άμορφη μάζα που αποκαλείται κοινωνία. Και μάλιστα κοινωνία πολιτισμένη.

Δεν υπάρχει κατανόηση για αυτόν τον εκφυλισμό που βιώνουμε και όσοι δεν είμαστε έτσι επιβάλλεται να μην έχουμε κατανόηση (με την έννοια του δεν πειράζει).

Ο πολιτισμός είναι κάτι που έχει μείνει κάπου κρυμένος πρέπει υποθέτω να το έχει κάνει εσκεμένα, για να ξαναβγεί όταν θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο από όλα αυτά τα αποτυχημένα πειράματα.

Χρήμα, πήδημα, μίζα, μίζα, πήδημα, χρήμα, πήδημα, μίζα, χρήμα η ποικιλία της προόδου σας.
Κι όσοι έχουμε ξεφύγει από αυτό το τρίπτυχο και άλλα άναλογα, πρέπει να φυλάξουμε την ατομικότητά μας, τη δημιουργικότητά μας και το σκοπό μας μακριά απ΄ολα αυτά. Γιατί το όλα πλέον έφτασε στο τέρμα.
Πιστεύω να είναι κατανοητό πλέον, έστω σε μια μικρή μερίδα πληθυσμού, ότι το σημερινό κατασκεύασμα που έχει καταντήσει ο άνθρωπος , είναι η πλεον αποτυχημένη μορφή που αυτός έχει λάβει από τη γέννεσή του. Αν υπήρξε και μεγαλύτερη πνευματική κατάντια από αυτήν, τότε ειλικρινά υποκλίνομαι...

Πηγαίνουμε με βήματα ενταντικά να αυτοκαταργηθούμε. Οχι να καταργηθεί ο πλανήτης, όχι να καταργηθεί η τεχνολογία, οι νόμοι, τα πολιτεύματα, και ότι άλλο γνωστό. Αυτά εδώ θα είναι. Θα καταργηθεί αυτό για το οποίο υπάρχουμε εμείς ο καθένας. Θα καταργηθεί η δυνατότητα του να είμαστε πλάσματα νοήμονα και όχι εξαρτήματα ενός συνολικού μηχανισμού.

Γιατί ως γνωστόν ότι άχρηστο ή αποτυχημένο η φύση το καταργεί ή το βάζει σε αδράνεια.

Καλά και όλα αυτά γιατί μια καριόλα μάνα ξεφορτωνόταν το παιδί της για να βρει ευκαιρία ο μαλάκας να της πιάσει λίγο το κώλο?
Ναι γι΄αυτό. Η γυναίκα αυτή έγινε ένα σύμβολο στα μάτια μου, σύμβολο της σήψης όπως τόσα άλλα. Το κενό βλέμμα, το παράλυτο πνεύμα της, η ενασχόληση με τα μπιχλιμπίδια της ύπαρξής της, η κατάργηση των πνευματικών κανόνων και η μορφή της, κακό αντίγραφο ενός ανθρώπου που κάποτε υπήρξε κάτι διαφορετικό της δίνουν τον ορισμό του συμβόλου μιας αποτυχημένης πορείας.

Ξεθάψτε τη κιβωτό κάντε την επιλογή όσων «πρέπει» να συνεχίσουν και ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΩΡΑ!.

ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠ΄ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΞΟΥΜΕ...

Και να φανταστεί κανείς ότι όλο αυτό που ζούμε γύρω μας και μέσα μας σαν άνθρωποι, το αποκαλούμε «εξέλιξη»... Πλάκα έχει να είναι κανείς και αδαής και θρασύς συνάμα.
Μακάριοι αυτοί οι οποίοι αισθάνονται σαν ασύμβατο μόσχευμα σε όλη αυτή τη κατάσταση. Σημαίνει ότι, ίσως, κάτι έχουν αρχίσει και υποπτεύονται σπουδαιότερο, έστω και αν βαδίζουν αναγκαστικά μέσα σε όλο αυτό τον εκφυλισμό.
Αυτό που ζούμε γύρω μας δεν είναι κατάντια είναι μόλυνση.
Εχει από καιρό μολύνει τη διάθεση, την επιθυμία του «ζήτα και θα λάβεις».
Τι να ζητήσεις και τι να λάβεις?
Δεν έχεις ούτε τη παραμικρή ιδέα γι΄αυτό.
Πριν υποβάλεις ένα αίτημα ξεφυλλίζεις βιαστικά τον όποιο τυφλοσούρτη έχει πέσει μπροστά στα χέρια σου για να σου δώσει μια ιδέα τι να ζητήσεις απ΄τη ζωή.
Πήγα στο παζάρι του βιβλίου και κουβάλησα σπίτι μια ντουζίνα βιβλία που από καιρό ήθελα να διαβάσω και το παρέλειπα μέσα στο τρέξιμο των ημερών.
Τώρα είναι μια καλή ευκαιρία.
Οταν όλοι πάνε απ΄εδώ η μόνη λύση είναι να πάει κανείς απο εκεί. Είναι σίγουρο ότι κάτι καλύτερο θα βγάλει. Παλιά, καλή δοκιμασμένη συνταγή.

ΒΙΒΛΙΑ, ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ.

Ο Morley έλεγε «όταν πουλάς ένα βιβλίο σε κάποιον, δεν πουλάς μόνο δώδεκα ούγιες χαρτί, με μελάνι και κόλλα, του πουλάς μια ολόκληρη νέα ζωή. Αγάπη, φιλία, ένα πλοίο στη θάλασσα τη νύχτα, υπάρχει όλος ο ουρανός και η γη σε ένα βιβλίο, σ΄ενα αληθινό βιβλίο».

Ναι είναι όλος ο ουρανός και όλη η γη σ΄ενα βιβλίο. Βιβλίο είναι εκείνη η μαγική στιγμή, που κάποιος μετά από μια απόφασή σου να κατεβάσεις από ένα ράφι ένα τίτλο, ένα άκουσμα, μια ιδέα, που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, θα μπει στο σπιτικό σου, για ν΄αφήσει τις εικόνες του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τα όνειρά του, τις γνώσεις του, κι εσύ θα ξεκινήσεις ένα ταξίδι. Πατώντας πάνω στις λέξεις του, θα υφάνεις το δικό σου ιστό και θα κρεμαστείς σ΄εκείνο που είναι βαθειά χωμένο μέσα σου, κρυφά μακριά από τα μάτια των άλλων.

Δεν υπάρχουν βιβλία άσχημα ή ωραία. Υπάρχουν πλοία-βιβλία που περιμένουν τους επιβάτες τους. Αλλοι θα πάνε στο παράδεισο, άλλοι στη κόλαση, άλλοι θα φτάσουν μέχρι το στενό παρακάτω απ΄το σπίτι, αλλοι θα κοιμηθούν στ΄αστρα, κι άλλοι σε παγωμένες ερημιές. Σ’αυτό το κόσμο υπάρχει ένα βιβλίο-πλοίο που ανήκει στο καθένα μας. Είναι ο προορισμός που υφάναμε. Η υποψία μας που πέρνει σάρκα.

Για να βρεις το εισιτήριο πρέπει να ψάξεις, να χωθείς σε χιλιάδες σελίδες, να αγαπήσεις , να μισήσεις, να χειροκροτήσεις ενθουσιασμένος ή ν΄απορρίψεις απογοητευμένος. Μέσα σ΄αυτό το ψάξιμο που μπορεί ναναι ώρες ή χρόνια, φτάνεις να στο λιμάνι σου με προορισμό τη πατρίδα σου. Κι όταν φτάσεις ξέρεις ότι ήταν από πάντα εκεί και σε περίμενε.

Μπορεί να διαβάζεις χρόνια ανέμελα και σε μια μοναδική σελίδα να βγει όλο το δάκρυ σου μαζεμένο. Να δεις εκείνο που δεν τόλμησες ποτέ να πεις, χαραγμένο σε λέξεις. Αξίζει να κουράσεις τα μάτια σου, τη σκέψη σου, το χρόνο σου μόνο και μόνο για να φτάσεις κάποτε σ’εκείνη τη σελίδα. Είναι εκείνο το σημείο του ταξιδιού, που ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι πια απλός επιβάτης αλλά έχεις γίνει μέρος του πλοίου της γνώσης κι ο ωκεανός δεν σε φιλοξενεί απλά έχει τρυπώσει μέσα σου. Κι αυτό είναι υπέροχο.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο που η αγαπημένη πρέζα των παιδιών θα είναι να περιμένουν στη σκοτεινή γωνιά το πακέτο με βιβλία που μόλις κατέφθασε, με λαχτάρα. Να είναι συνένοχοι και βαποράκια ατέλειωτων σελίδων. Να νοιώθουν σύνδρομο στέρησης μόλις θα φθάνουν στη σελίδα που γράφει τέλος...

Φοβάμαι τη μέρα που όλη η γνώση θα γυροφέρνει σε περίληψη, κακό αντίγραφο της πρωταρχικής ιδέας, χωμένο μέσα σε άοσμα τσιπάκια. Φοβάμαι τη γνώση που θα μοιάζει με τη λέξη που προφέρει ο τελευταίος στο χαλασμένο τηλέφωνο. Εκείνη που θα σκορπιέται απλόχερα γιατί έτσι κι αλλοιώς θαχει χάσει το αρχικό της νόημα. Θέλω τις κιτρινισμένες σελίδες και τη μυρωδιά του παλιού χαρτιού ν΄απλώνεται γύρω μου. Για να θυμάμαι ότι μπορώ ακόμα να θυμάμαι..

ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ!

Τα καλαθάκια μας και όλοι εκεί! Για μια αλλοιώτικη βόλτα!