ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ Η ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΩ?

Τη πρώτη και τελευταία φορά που θυμάμαι να με «λαδώσανε» στη ζωή μου, ήταν τα βαφτίσια. Θυμάμαι τρόπος του λέγειν... Μερικές φωτογραφίες έχουν σωθεί, που δείχνουν ένα μωρό σκασμένο στο κλάμα, γύρω γύρω άνθρωποι που γελάνε ευτυχισμένοι κοιτάζοντας το ( η πρώτη μου επαφή με τον «δικαιολογημένο» σαδισμό) , να έχει γίνει μπλε μαρέν από τις στριγγλιές, και να λένε «μπράβο, μπράβο....» κι ένας γενιοφόρος να έχει σηκώσει την αγιαστούρα και να ξορκίζει το σατανά που όπως με πληροφόρησαν αργότερα κατοικούσε μέσα μου. Εγώ πάλι δεν τον είχα καταλάβει καθόλου. Σας το ορκίζομαι!

Εκτοτε λάδωμα γιοκ. Ποτέ! Οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί, αλλά ποτέ!

Και σήμερα που κοιτάζω όλους αυτούς του λαδοπόντικες να περιφέρουν τις χοντροκοιλιές τους , τη χοντρόπετσά τους, και το χοντροκέφαλό τους, περήφανα στους διαδρόμους της εξουσίας και του χρήματος, αναρωτιέμαι αν πρέπει να με ονομάσω τίμια ή μαλάκω...

Μεγάλο το δίλημα. Χρειάζονται τουλάχιστον εκατό αποδείξεις πνευματιστικού-μεταφυσικού-κοινωνικού-ψυχολογικού χαρακτήρα για να ανακουφίσουν το κόμπλεξ που αρχίζει να με κυριεύει. Εκείνη τη ντροπή που με πιάνει του «όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια...» Εκείνη η ειρωνία της θειάς μου, ίδια ο πατέρας σου βλάκας, με την αγιαστούρα στο χέρι.

Να φανταστείς στην Ελλάδα ελλήνων χριστιανών, ανακαλύπτω ότι εγώ και δυό τρεις άλλοι (που δεν είμαστε χριστιανοί υποτίθεται αλλά αντίχρηστοι, ύποπτοι και προδότες) περιφερόμαστε τόσα χρόνια με την αγιαστούρα. Απόλυτα σχιζοφρενικό. Μια μάζα από χριστιανόπουλα καθώς είχαν πέσει με τα μούτρα στο μεζέ τη ξαπόστειλαν και ξέμεινε σε μας να φυλάξουμε τα ήθη λέει και τα έθιμα...

Μα τόσο κοθώνι ήμουν δηλαδή? Τόσο χάνος? Δηλαδή ωραία μείναμε εγώ η τιμιότητα και η αξιοπρέπεια και παίζουμε μπιρίμπα κανα βράδυ έτσι για να περνάει η ώρα, πίνουμε κανένα καφεδάκι της παρηγοριάς και δεν φτάνει μόνο αυτό. Κινδινεύουμε και ανα πάσα στιγμή να μας κλείσουν μέσα!!!! Οχι δε κάνω πλάκα. Τώρα τελευταία το φοβάμαι πάρα πολύ....

Γιατί σ΄ενα κράτος που όλοι οι ένοχοι μένουν έξω από τα κάγκελα και περιφέρονται θρασύτατα, κάποιος πρέπει να πάει μέσα διάολε. Ενα θύμα, ένας βλάκας, ένας απρόσεκτος κάποιος. Ερημο θα μείνει το ρημάδι το κάγκελο? Τι το χτίσαμε τότε...

Κι επειδή είμαι ο απλός απροσταύτετος πολίτης, του ψωρομισθού, άνευ περιουσιακών στοιχείων, με κανένα μέσον, ιδιωτικού δικαίου, χωρίς ακρες και μέσες, χωρίς κομπόδεμα στην άκρη και με ασφάλιση μετά συγχωρήσεως στο ΙΚΑ, να δεις που δυό είναι αυτά που μπορεί να συμβαίνουν.

Η είμαι όντως ο τελευταίος μαλάκας και θα βρεθώ χειροπόδαρα με μια γελοία κατηγορία να τρώω σουπίτσες με κατσαριδάκια,
Ή..
Θα είμαι ο τελευταίος ευτυχισμένος άνθρωπος σε τούτο δω το βόθρο που θα μυρίζω ακόμα άνθρωπος όταν οι άλλοι θαναι τίγκα στο σκατό...
Ελπίδες, όνειρα, Τι να κάνουμε. Το φαί του τίμιου βλάκα ήταν πάντα αόρατο σ΄αυτό το κόσμο...