ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ.

Ξεκινάς μάλλον από ένα «ελλάτωμα» αισθήσεων.
Ακούς μια λέξη πίσω από ένα βλέμμα,
Βλέπεις μια εικόνα πίσω από μια λέξη,
Μυρίζεις μια γεύση που έχει ξεχαστεί,
Αγγίζεις ένα άρωμα,
Γεύεσαι ένα άγγιγμα.
Στην αρχή είναι μικρή ασήμαντη η συλλογή.
Κάτι που αποθηκεύεται σε ένα άγνωστο σημείο του μυαλού
και μαζεύεται σιγά σιγά. Δημιουργεί ένα βιβλίο που εκεί θα
συλλέγεις όσα κυκλοφορούν ανάμεσα στις γραμμές.

Δεν υπάρχουν ώρες, τόποι, συγκεκριμένες τακτικές για να βρεις
τα κομμάτια της συλλογής σου.
Υπάρχουν σε όλα αυτά που παραβλέπονται. Σε ότι προσπερνιέται βιαστικά.
Σ΄εκείνα που δεν ειπώθηκαν. Στα αναπάντητα ερωτηματικά.

Οταν περάσεις στο κόσμο των συλλεκτών δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσεις πίσω.
Γιατί δεν θέλεις. Σε κάθε κίνηση συνιθισμένη που αντιστοιχεί σε μια ασήμαντη στιγμή στις ζωές των «μη συλλεκτών» εσύ συλλαμβάνεις το τυχερό συνδυασμό.
Κι αρχίζουν και πέφτουν απ΄το μηχάνημα όλα τα κέρματα που έχασαν οι άλλοι.
Ανυποψίαστα, απρόβλεπτα, γεμάτα ζωή που παράβλεψαν.

Πίσω από τη ζωή που συμβαίνει, υπάρχει η ζωή των συλλεκτών.
Στο τέλος μπορείς να μαζεύεις ακόμα κι απ΄το αεράκι που φυσάει ξαφνικά
Ένα απόγευμα.
Αργά, ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπαίνεις στη μετάφραση.

Μια αίσθηση νεογέννητη, κανείς δε μπορεί να τη περιγράψει, ελευθερίας.
Να συλλαμβάνεις τη χαρά, το πόνο, τη γενναιότητα, το ταλέντο, τους ήχους, τον αθέατο κόσμο, έξω από σένα κι ένα με σένα.
Ετσι φίλε μου δεν χρειάζεται να πεις τη λέξη «πόνος» γιατί αυτή έχει το άρωμά της.
Και ένας συλλέκτης την έχει κιόλας μαζέψει και μπορεί να σ’αγκαλιάσει πριν καν
το ζητήσεις.
Δεν χρειάζεται να πεις τη λέξη «χαρά» υπάρχουν ήδη οι συλλέκτες που είναι μεθυσμένοι μαζί σου.

Οταν περάσεις στην άλλη μεριά φαίνεσαι αλλόκοτος. Χαλάς την υπέροχη τάξη των δεδομένων. Εκείνα που υπάρχουν στη γη. Στη γη που πρέπει να είσαι κολλημένος.
Δεν θα σου συγχωρέσει κανείς ότι πετάς. Πως πετάς? Γιατί? Γιατί δεν μπορουν να
σ’αντιγράψουν θα προσπαθήσουν απλά να σε μειώσουν. Να γίνεις λίγος.

Ομως δεν υπάρχει συλλέκτης λίγος. Δεν υπάρχει λίγο σε τόση αφθονία αντίληψης.
Για αυτό και οι καλύτεροι συλλέκτες αφήνονται να φαίνονται ελάχιστοι, ασήμαντοι, περνούν χωρίς κανείς να δώσει σημασία. Γιατί θέλει ησυχία για ν’ακούσεις.
Κι όταν είσαι αναγνωρίσιμος από τους άλλους στο χειροκρότημά τους υπάρχει τόσος θόρυβος που τινάζονται μακριά τρομαγμένα τα όνειρα.

Ο συλλέκτης ονείρων είναι ο πιο απλός άνθρωπος που θα συναντήσεις.