ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ, ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΤΑΜΙ..

Ενας φίλος μου είπε κάποια στιγμή. Δεν μπορώ να καταλάβω πως από μια απλή συνηθισμένη εικόνα κατεβάζεις στο μπλογκ ένα... σεντόνι!! Δεν υπάρχει κάποιο σπουδαίο μυστικό. Ολα είναι ζήτημα χαρτογράφησης του μυαλού. Με τα χρόνια συνηθίζεις να έχεις μια εικόνα του μυαλού σου που με μοιάζει με κάτι από τη φύση. Ηλιος, δέντρο, θάλασσα, βράχος, ένα λουλούδι, ένα ζώο ή ένας άνθρωπος που θάθελες, που είσαι, που φαντάζέσαι.

Στη δική μου περίπτωση έχω σχηματίσει ένα ποτάμι.

Οχι γιατί θεωρώ το μυαλό μου κάτι το ρομαντικό, γοητευτικό, μυστηριώδες, ελεύθερο ή ότι άλλο ονειρικό και μοναχικό όπως ένας ποταμός, απλά γιατί ένα ποτάμι μπορεί να περιέχει τόσο διαφορετικά πράγματα. Και φοβάμαι τόσο τα μονόχνωτα μυαλά....

Μπορεί να μοιάζει πεντακάθαρο και να ξεβγάλει ξαφνικά στα πόδια σου σκουπίδια.
Να σε φιλοξενήσει γαλήνια ή να σε πετάξει πάνω σε κοφτερά βράχια.
Μπορεί να διώξει τους φόβους στις όχθες του μια ηλιόλουστη μέρα ή να σε γεμίσει με φόβους μια νύχτα γεμάτη σκοτεινούς ήχους.

Μια εικόνα στο δρόμο, απλή καθημερινή, κάνει βουτιά σ’αυτό το ποτάμι. Τι κατάληξη θα έχει? Απρόβλεπτη όπως κάποιος που χωρίς να κοιτάξει κάτω δίνει μια μεγάλη βουτιά κι όπου βγει.
Μπορεί να χτυπήσει σ’ενα κοφτερό βράχο και το μέχρι πριν λίγο καθαρό νερό να ματώσει.
Μπορεί να πέσει σ’ενα ήρεμο κύλισμα και να κάνει απλά μια μεγάλη βουτιά γεμάτη δροσιά με ακίνδυνο τέλος.
Μπορεί να πέσεις σε μια σανίδα σωτηρίας που βρέθηκε έτσι εκεί από το πουθενά , χωρίς εξήγηση και να σε οδηγήσει σε κάποιο άγνωστο δρόμο.
Μπορεί απλά να σκαλώσεις σ’ενα δέντρο πέφτοντας και να μη φτάσεις στο ποτάμι ποτέ.

Κάπως έτσι (στη δική μου φαντασία) γεννιούνται οι σκέψεις που λαχταράνε να αποτυπωθούν σ’ενα κομμάτι χαρτί. Στη περίπτωσή μας , εδώ μέσα, στην οθόνη μιας μηχανής...

Κάποιος άλλος θ’ακολουθήσει τη διαδρομή ενός λουλουδιού που ανοίγει.
Η το ξύπνημα ενός θηρίου στο δάσος.
Μπορεί να είναι ένας άνεμος που βαράει τα τζάμια σ’ενα μοναχικό σπίτι.
Η δυνατή μουσική από ένα υπερσύγχρονο σύστημα ήχου σε μια νεόχτιστη πολυκατοικία.
Το τρίξιμο στις σκάλες ενός ερειπωμένου παλιού αρχοντικού.
Ο μονόλογος ενός μεθυσμένου ξαπλωμένου στο παγκάκι της μικρής πλατείτσας.....

Ολα αυτά είναι εικόνα, που γίνεται λέξη, κι η λέξη θέλει να μείνει κάπου χαραγμένη.
Πάντα αναρωτιώμουν για κάτι, που τελικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα για την απάντηση.
Γράφει κάποιος γιατί θέλει να πει κάτι σε κάποιον, ή απλά γράφει για να μην ξεχάσει μια εικόνα, μια σκέψη, ένα φόβο, μια αγάπη...

Οι άνθρωποι που έχουν όλες τις απαντήσεις έτοιμες μπορούν να γράψουν?

Εκείνοι που έχουν ξεπεράσει κάθε φόβο, ενοχή, τύψη, επιθυμία, λάθη, δειλία, το εγώ... γενικώτερα, μπορούν να γράψουν?

Αν ήσουν θεός τι θα μπορούσες να γράψεις στο σημείωμα πριν το πετάξεις στη θάλασσα?
Τίποτα... ή το πολύ πολύ να έγραφες... "μου ανήκει"..

Σαν άνθρωπος μπορείς απλά να ρωτήσεις.
Είναι κάποιος εκεί έξω? Μ’ακούς?

Και μ’αυτή την απλή ερωτησούλα, ξεκινάς να μαζεύεις σ’ενα χαρτί όσα θέλεις να προλάβεις να πεις στον άγνωστο ή ίσως και ανύπαρκτο ακροατή.

Ενα ποτάμι η σκέψη φίλε μου,

κι η ζωή?

Για μένα?

Ενας φάρος... Κρίμα που έχουν μείνει τόσο λίγοι..