Δεν ήθελα να γράψω ευχές. Γιατί μέσα στο χάος που επικρατεί γύρω μας, σε τόσο πόνο, τόσο θάνατο, οι ευχές μου φαίνονται παρηγοριά στον άρρωστο... Ομως πέρα απ΄ολα αυτά υπάρχουμε εμείς καθισμένοι στο τελευταίο σκαλί του χρόνου που περνά, κοιτώντας χωρίς να ξέρουμε που πάμε το νεαρό χρόνο που καταφθάνει χωρίς να μας ενημερώσει για τις προθέσεις του... Γι αυτό το φίλο λοιπόν που κάθεται σ΄εκεινο το σκαλάκι σαν χαμένος θάθελα να στείλω τις ευχές μου και τις προτάσεις μου... (κακό συνήθειο όταν γερνάς οι συμβουλές γι αυτό τις λέω προτάσεις...)
Στέλνοντας αυτές τις ευχές δε θέλω να γράψω κάτι πολύπλοκο, απλά μερικές οδηγίες για το καινούργιο χρόνο. Οχι προτάσεις που διάβασα κάπου και μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες. Είναι προσωπικές επιλογές που μ΄εκαναν πριν πολύ καιρό να ξεφορτωθώ αρκετά σκουπίδια από πάνω μου. Αν κάποιος λοιπόν περνάει από αυτό το μπλογκάκι ίσως υιοθετήσει κάποια από τις προτάσεις μου και που ξέρετε μπορεί όντως να νοιώσετε «ελαφρύτεροι»
Πριν από 4 χρόνια περίπου απαλάχτηκα από το θέμα «αυτοκίνητο». Τότε το πούλησα για λόγους ανάγκης και νόμιζα ότι η ζωή μου θα γίνει γολγοθάς. Σήμερα ακόμα κι αν είχα πάρα πολλά λεφτά το μόνο πράγμα που δε θα μπαινα στο κόπο ν΄αγοράσω θα ήταν ένα αυτοκίνητο. Εμαθα πάλι να περπατάω. Αρχισε να λειτουργεί το μυαλό μου ανάμεσα στο κόσμο με περισσότερη φαντασία. Εγινε αγαπημένη μου συνήθεια να παρατηρώ πρόσωπα, ν΄ακούω ομιλίες, να φαντάζομαι ιστορίες μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τραίνα. Εμαθα ν΄αλλάζω προορισμούς έτσι αναπάντεχα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Βρήκα την ευκαιρία να κατεβαίνω σε λάθος στάσεις και να βρίσκω έτσι το σωστό προορισμό....
Πολλά χρόνια πριν από αυτό είχα απαλλάξει τη ζωή μου από κάτι ακόμα χειρότερο. Τη τηλεόραση. Οχι απαλλάξει εντελώς γιατί όπου να πάω και μέσα στο σπίτι μου, στο διπλανό δωμάτιο κάποια τηλεόραση είναι ανοικτή. Απλά απαλάχτηκα στο δικό μου δωμάτιο. Στο χώρο μου. Τη μετέτρεψα απλά σε μόνιτορ. Μόνιτορ για να βλέπω ταινίες. Σε εξαιρετικής σημασίας γεγονότα ακούω ένα σύντομο δελτίο για να βεβαιώνομαι κάθε φορά ότι έκανα τη σωστή κίνηση και τους φώναξα σκάστε! Εννοείται ότι αφού έκλεισε η τηλεόραση η μανία μου για το κινηματογράφο βρήκε ακόμα μεγαλύτερη θέση στη ζωή μου και βρήκε και στη ζωή των παιδιών μου γιατί ω του θαύματος δεν έχουν καμμιά σχέση με τα τηλεοπτικά δρώμενα. Είναι «εκτός» γιατί αυτό το χαζοκούτι τελικά υπάρχει μόνο και μόνο γιατί το ανοίγουμε. Αν το κλείσουμε είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ...
Ενα ψυχαναγκασμό έχω επιτρέψει εδώ και πολλά πολλά χρόνια στον ευαυτό μου. Κι όταν λέω πολλά εννοώ από την ηλικία .... του δημοτικού. Τη μυρωδιά του χαρτιού στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στη βιβλιοθήκη στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να νοιώθει αν δεν έχει γνωρίσει ποτέ εκείνη την έκσταση του ψαξίματος μέσα στα παλιά τα ράφια. Εκείνη τη μαγεία του να ξεψαχνίζεις τα εξώφυλλα και κλεφτά τις μέσα σελίδες μέχρι να δεις το μελάνι να γράφει «διάβασε με, με βρήκες...» Εδώ η συμβουλη μου είναι απλά, διάβασε. Διάβασε πολύ, όσο πιο πολύ γίνεται. Μάθε να διαβάζεις ακόμα και στα όρθια στριμωγμένος σαν σαλάμι μέσα στο μετρό. Είναι εκπληκτικό να μπορείς κάποια στιγμή να δαμάζεις όλες τις αισθήσεις σου, τόσο σαν να μην υπάρχουν και να γίνεσαι όλος μια σκέψη.....
Η επόμενη αλλαγή που επίσης έγινε για λόγους ανάγκης , (τελικά το να μένεις κάποια στιγμή χωρίς φράγκα στη ζωή σου μπορεί να σε πετάξει στο γκρεμό αλλά μπορεί απλά να είναι και το πρώτο σκαλί για τον ουρανό σου), ήταν να μην με απασχολεί τι θα πει μόδα. Σε ολες της τις διαστάσεις. Οταν λέμε όλες – όλες. Ξεκινώντας από το κομμωτήριο που δεν έχω πατήσει πόδι περίπου 10 χρόνια τώρα κι έτσι έσωσα τα μαλλιά μου - Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ :) - μέχρι τα ρουχα , τα παπούτσια, τα καλλυντικά, τα μπχλιμπίδια, τη κάθε είδους μαλακία που ξεφουρνίζουν για να μαζεύουν φράγκα. Στα γρήγορα σαν να είναι τα ψώνια ένα γρήγορο αναγκαίο πήδημα..... τα αναγκαία ρούχα , τα αναγκαία παπούτσια, και καθαριότητα που είναι το πιο όμορφο ντύσιμο μας τελικά. Απλά πράγματα. Σε 365 μέρες καταναλώνω για αγορές – τραβηγμένες από τα μαλλιά μπορώ να πω – 10 ώρες....
Και περνάμε στο θέμα διασκέδαση. Εδώ είναι μια τεράστια συζήτηση που εγώ απλά θα προτείνω το εξής. Μια κι έχω κάνει ότι μούρλα περνάει από το μυαλό του ανθρώπου κατέληξα σε κάτι συγκεκριμένο. Λίγος κόσμος, ελάχιστος τόσος που να μποορείς να «επικονωνήσεις» κι όχι να «παπαγαλίσεις». Μέρη επίσης ελάχιστα, τόσο μικρά που να αγγίζουν τα χέρια σου τους τοίχους γύρω σαν νάναι σπίτι σου. Τόποι που οι άνθρωποι συναντιούνται αληθινά. Μπορεί ναναι ένα στέκι, μπορεί ναναι το μοίρασμα της ομπρέλας με το διπλανό στη στάση... Στους τόπους διασκέδασης που εννοώ δεν υπάρχει ανάγκη καν να γνωρίζεις τον διπλανό σου. Είσαι εκεί ακριβώς γι αυτό το λόγο. Για να τον μάθεις.... Ισως να βοηθήσει απλά να πω ότι να πηγαίνεις κάπου χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κανόνες , χωρίς όφελος ή υποχρέωση αλλά μόνο γιατί ένοιωσες μια ζέστη νάρχεται ή γιατί εσύ έχεις περίσευμα ζέστη και θέλεις να ζεστάνεις ένα χώρο... Μερικές φορές σ΄ενα δωμάτιο με δυό άτομα να μοιράζονται ενα καφεδάκι κι ένα τσιγάρο, νοιώθεις ότι γίνεται αληθινή διαδήλωση ταχυδακτυλουργών, μάγων , αγγέλων και δαιμονων μαζί σαν ναναι τα γενέθλια της ζωής εκεί μπροστά σου για σένα .... Οποιος δεν μπορεί να το ζήσει συχνά αυτό, ναι.. είναι αληθινά φτωχός και καταχρεωμένος στον αφέντη.
Θα μπορούσα να συνεχίσω περνόντας στις πιο σοβαρές προτάσεις. Εκείνες πια που μπαίνουν σε άλλες σφαίρες σκέψης. Πολύ πέρα από όλα. Ομως είναι αδύνατον να περάσεις πιο κει αν δεν κάνεις τα προηγούμενα. Μετά δεν υπάρχει λόγος να σε συμβουλέψει κανένας, οι απαντήσεις θα έρθουν μόνες τους για πολλά πράγματα, γιατί απλά ελαφρυτερος θα έχεις μάθει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις....
Εύχομαι μια χρονιά γεμάτη «ψυχή». Γιατί αν έχεις αυτήν σε επικοινωνία με το υπόλοιπο κορμί σου, αν τη νοιώθεις να σε γεμίζει και ναναι ζωντανή, παρούσα σε κάθε σου βήμα, τότε μπορείς στη κυριολεξία να πετάξεις χωρίς να υπάρχει καμμιά φυλακή ικανή να σε κρατήσει μέσα.
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΖΕΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ..
Γιατι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή ζεστασιάς και αγάπης κι οχι η παγκόσμια μέρα του Χριστού. Κι επειδή όπως υπάρχει η παγκόσμια μέρα του κάθε τι, για να θυμόμαστε ότι αυτό το κάτι τον υπόλοιπο χρόνο το έχουμε χεσμένο και υπάρχει και μια μέρα για να το θυμόμαστε, έτσι και τα Χριστούγεννα υπάρχουν ακόμα για να θυμόμαστε ότι δεν αγαπάμε.
Να θυμόμαστε ότι οι ψυχές μας είναι κοιμισμένες, παγωμένες, θαμένες μέσα σ΄ενα παραφουσκωμένο σακί.
Δεν υπάρχουν σκατόψυχοι που ξαφνικά θ΄αγαπήσουν το διπλανό τους σήμερα το βράδυ. Ετσι ανιδιοτελώς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έτσι γιατί αυθόρμητα ξύπνησαν από το λήθαργο.
Ισως μόνο εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγω νοιώθουν ότι είναι κοντά στο θάνατο μετανοιώνουν, έτσι για να κρατήσουν μια πισινή για το χάρο μπας κι είναι αλήθεια και υπάρχει...
Κι όσο η δυστυχία είναι πιο μεγάλη, τόσο πιο πολύ φαίνονται σαν τσίρκο όλα αυτά τα δήθεν ξαφνικά μονιάσματα. Το στρώσιμο ενός τραπεζιου με φροντίδα και χαρούμενες μυρουδιές στα σπίτια που τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε συναντιούνται παρά για ένα ύπνο...
Τα δώρα εξιλέωσης...
Τα φωτάκια τα πολύχρωμα και τα δεντράκια τα στολισμένα χτυπητή αντίθεση με τη σκοτεινιά της καθημερινότητας. Την αληθινή. Εκείνη που στέκεται παραδίπλα σιωπηλή και περιμένει να περάσει το διήμερο αφήνοντας στο ψευτοανθρωπάκο να κάνει την επίδειξή του, να κάνει το "κομμάτι" του για να νοιώσει ότι συμβάλει στη "γέννηση" ακόμα...
Σ΄ενα κόσμο που έχει ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει το θαύμα της αγάπης. Τι σημαίνει ΓΕΝΝΗΣΗ. Σ΄ενα κόσμο που έχει συνιθήσει πια να ζει με το θάνατο. Το θάνατο της σάρκας, το θάνατο του πνεύματος. Ενα κόσμο που έχει βάλει στο ρελαντί τα συναισθήματα και τα βάζει μπρος ανά περίσταση σε κάθε παγκόσμια ημέρα που του προκύπτει από κάποιο ημερολόγιο...
Και φυσικά καταθλιπτικοί, αντιδραστικοί, μόνιμα γκρινιάρηδες μοιάζουν εκείνοι που δε μπορούν να γίνουν ξαφνικά ανέμελοι. Ολοι εμείς που νοιώθουμε τη ψυχή μας να δακρύζει καθημερινά και δεν γουστάρουμε να κάνουμε ανακωχή κανένα 48ωρο του έτους, έτσι γιατί κάποιοι γουστάρουν να μας πλασάρουν χαρούμενες καρτούλες και τραγούδια αγάπης.
Γινόμαστε δυσάρεστοι γιατί επειμένουμε να θυμόμαστε κι όταν οι υπόλοιποι θέλουν να παραστήσουν ότι "το ξεπέρασαν" και θα ρίξουν κι ένα τσιφτετέλι πάνω από τα "πτώματα". Η ζωή που ξοδεύεται τόσο άδικα τις υπόλοιπες μέρες δεν ανασταίνεται για λίγο να τσουγκρίσει το ποτήρι μαζί μας όσο και να παριστάνουμε ότι έτσι είναι.
Η γέννηση γιορτάζεται κάθε μέρα στις ζεστές ψυχές. Μαζί με όλα τα άλλα συναισθήματα που στέκουν απόμακρα σ΄οσους έχουν μάθει να περιμένουν το ημερολόγιο για να τα εκφράσουν. Συμπόνια, φιλανθρωπία, καλωσύνη, φιλότιμο. Ενας άνγωστος κόσμος κρυμμένος βαθειά στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης που αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κι αυτά γονίδια. Η ταχεις ή δεν ταχεις ότι και να γίνεται γύρω σου....
Καλά χριστούγεννα λοιπόν σ΄ολους εκείνους που δεν γιορτάζουν απ΄εξω τους για να φυλάξουν μέσα τους αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει. Στους δυσάρεστους γκρινιάριδες που δεν θ΄ανάψουν τα λαμπάκια. Εκείνους που θα γιορτάσουν στο σκοτάδι αγκαλιασμένοι με εκείνη την αγάπη που δεν έχει ανάγκη τα φώτα για να λάμπει...
Να θυμόμαστε ότι οι ψυχές μας είναι κοιμισμένες, παγωμένες, θαμένες μέσα σ΄ενα παραφουσκωμένο σακί.
Δεν υπάρχουν σκατόψυχοι που ξαφνικά θ΄αγαπήσουν το διπλανό τους σήμερα το βράδυ. Ετσι ανιδιοτελώς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έτσι γιατί αυθόρμητα ξύπνησαν από το λήθαργο.
Ισως μόνο εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγω νοιώθουν ότι είναι κοντά στο θάνατο μετανοιώνουν, έτσι για να κρατήσουν μια πισινή για το χάρο μπας κι είναι αλήθεια και υπάρχει...
Κι όσο η δυστυχία είναι πιο μεγάλη, τόσο πιο πολύ φαίνονται σαν τσίρκο όλα αυτά τα δήθεν ξαφνικά μονιάσματα. Το στρώσιμο ενός τραπεζιου με φροντίδα και χαρούμενες μυρουδιές στα σπίτια που τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε συναντιούνται παρά για ένα ύπνο...
Τα δώρα εξιλέωσης...
Τα φωτάκια τα πολύχρωμα και τα δεντράκια τα στολισμένα χτυπητή αντίθεση με τη σκοτεινιά της καθημερινότητας. Την αληθινή. Εκείνη που στέκεται παραδίπλα σιωπηλή και περιμένει να περάσει το διήμερο αφήνοντας στο ψευτοανθρωπάκο να κάνει την επίδειξή του, να κάνει το "κομμάτι" του για να νοιώσει ότι συμβάλει στη "γέννηση" ακόμα...
Σ΄ενα κόσμο που έχει ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει το θαύμα της αγάπης. Τι σημαίνει ΓΕΝΝΗΣΗ. Σ΄ενα κόσμο που έχει συνιθήσει πια να ζει με το θάνατο. Το θάνατο της σάρκας, το θάνατο του πνεύματος. Ενα κόσμο που έχει βάλει στο ρελαντί τα συναισθήματα και τα βάζει μπρος ανά περίσταση σε κάθε παγκόσμια ημέρα που του προκύπτει από κάποιο ημερολόγιο...
Και φυσικά καταθλιπτικοί, αντιδραστικοί, μόνιμα γκρινιάρηδες μοιάζουν εκείνοι που δε μπορούν να γίνουν ξαφνικά ανέμελοι. Ολοι εμείς που νοιώθουμε τη ψυχή μας να δακρύζει καθημερινά και δεν γουστάρουμε να κάνουμε ανακωχή κανένα 48ωρο του έτους, έτσι γιατί κάποιοι γουστάρουν να μας πλασάρουν χαρούμενες καρτούλες και τραγούδια αγάπης.
Γινόμαστε δυσάρεστοι γιατί επειμένουμε να θυμόμαστε κι όταν οι υπόλοιποι θέλουν να παραστήσουν ότι "το ξεπέρασαν" και θα ρίξουν κι ένα τσιφτετέλι πάνω από τα "πτώματα". Η ζωή που ξοδεύεται τόσο άδικα τις υπόλοιπες μέρες δεν ανασταίνεται για λίγο να τσουγκρίσει το ποτήρι μαζί μας όσο και να παριστάνουμε ότι έτσι είναι.
Η γέννηση γιορτάζεται κάθε μέρα στις ζεστές ψυχές. Μαζί με όλα τα άλλα συναισθήματα που στέκουν απόμακρα σ΄οσους έχουν μάθει να περιμένουν το ημερολόγιο για να τα εκφράσουν. Συμπόνια, φιλανθρωπία, καλωσύνη, φιλότιμο. Ενας άνγωστος κόσμος κρυμμένος βαθειά στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης που αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κι αυτά γονίδια. Η ταχεις ή δεν ταχεις ότι και να γίνεται γύρω σου....
Καλά χριστούγεννα λοιπόν σ΄ολους εκείνους που δεν γιορτάζουν απ΄εξω τους για να φυλάξουν μέσα τους αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει. Στους δυσάρεστους γκρινιάριδες που δεν θ΄ανάψουν τα λαμπάκια. Εκείνους που θα γιορτάσουν στο σκοτάδι αγκαλιασμένοι με εκείνη την αγάπη που δεν έχει ανάγκη τα φώτα για να λάμπει...
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ 11
Προτείνω ένα βιβλίο σε όποιον δε το έχει διαβάσει. Οι ειδήσεις των 11. Νόρμαν Σπίνραντ. Σχετικά με το βιβλίο υπάρχει μια εκτενής αναφορά εδώ
Μου ήρθε στο μυαλό καθώς έβλεπα χτες Λαζόπουλο. Η εκπομπή και όσαν ειπώθηκαν ήταν αναμενόμενα.
Ο Λάκης μίλησε για "τελείες" και "κόμματα"
Πως μπορεί κανείς όμως να μιλάει για τελείες και κόμματα στη τηλεόραση? Οταν όλη η ιδεολογία της τηλεόρασης στηρίζεται ακριβώς στο ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τελείες...
Η ιδεολογία της μηχανής του κιμά.
Μέσα στο μηχάνημα μαζί σαν μια τραγανιστή πίτα, ο θάνατος, το σπάσιμο ενός ποδιού, το άνοιγμα μιας μύτης, το κλέψιμο μιας τσάντας, το διαζύγιο μιας στάρ και το νέου τύπου δάνειο από τη τάδε τράπεζα.
Τα παιδιά που μπήκαν στη ΝΕΤ ευτυχώς κάθησαν λίγο και τους έδιωξαν. Ευτυχώς.
Γιατί αν μέναν λίγο παραπάνω, χωρίς καν να το καταλάβουν θα είχαν γίνει ριάλιτυ. Θα διακόπταν τις κουβέντες τους για διαφημήσεις. Θα υπήρχε από κάτω ένα κινητό με ψηφοφορία για τον πιο εισβολέα προτιμούμε και στο τέλος θα ήταν όμηροι της πιο ύπουλης μορφής υποταγής.
Οπως όμηροι είναι οι πατεράδες και οι μανάδες τους. Οπως όμηροι είναι όλοι εκείνοι που αυτές τις μέρες κουνάνε το κεφάλι χωρίς τελείες ανάμεσα. Οπως πάντα μόνο με κόματα...
Δυστυχώς αυτές τις μέρες υπήρχε η ευκαιρία να σπάσουμε κάτι πολύ φοβερό αλλά δεν το κάναμε. Τις οθόνες. Αν σήμερα σπάγαμε όλοι τις οθόνες μας, αύριο θα ξυπνάγαμε σ΄ενα αλλοιώτικο κόσμο. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος. Ξέρω όμως σίγουρα ότι θα ήταν δικός μας. Θα σχηματιζόταν από αυτά που βλέπουμε με τα μάτια μας, που ακούμε με τα αυτιά μας που αγγίζουμε με τα χέρια μας.
Τώρα, σήμερα, είναι όπως και χτες. Οπως και αύριο. Είμαστε όμηροι. Ενός κουτιού. Που το πολυ πολύ που θα μπορούσε να χρησιμεύσει θα ήταν να βάλει κανείς ένα βάζο επάνω.
Διαβάστε το βιβλίο. Είναι πολύ ιδιαίτερο όπως άλλωστε όλα τα βιβλία του Σπινραντ. Με αποκορύφωμα, κατά τη δική μου άποψη, τους "Πράκτορες του Χάους" το οποίο κάλιστα μπορείτε να διαβάσετε μαζί. Ετσι σαν μια μικρή προσωπική επανάσταση στη μονότονη απραξία του μυαλού μας.
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Η ΠΟΝΗΡΟΚΡΑΤΙΑ.
Κάποιοι θέλουν να βλάψουν τη Δημοκρατία.
Τι ακριβώς είναι κύριοι οι Δημοκρατία? Μήπως πρέπει να ξεσκονίσετε τα λεξικά?
Δημοκρατία δεν είναι ζητώ τη ψήφο του λαού και αφού τη πάρω γράφω το λαό στα παλιά μου παπούτσια. Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι πονηροκρατία.
Δεν είστε δημοκράτες. Είστε προικοθήρες. Ακριβώς όπως ο πονηρός νεανίσκος λιγουρεύεται τη προίκα της αφελούς και με όρκους αγάπης τη παντρεύεται και της τα τρώει όλα έτσι ακριβώς είναι και η δημοκρατία σας.
Τι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πολίτης για να είναι δημοκράτης? Πρέπει κατά την απόψή σας να ψηφίσει και μετά αν ο εκλεγμένος του αποφασίσει να τον εκτελέσει εκείνος να συμφωνήσει?
Νομιζα ότι η ψήφος μας αντιστοιχει σε εντολή εκτέλεσης πολιτικής η οποία θα πηγάζει από το λαό για το λαό. Δεν ήξερα ότι ήταν εντολή εκτέλεσης μαφιόζικου τύπου.
Ισως λοιπόν είναι λίγο ξεδιάντροπο να μιλάμε για το ποιός επιβουλεύεται τη δημοκρατία.
Τη δημοκρατία την επιβουλεύεται κάθε ένας ο οποίος λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει την αγανάκτηση του λαικου συναισθήματος είτε γιατί αδιαφορεί πλήρως αν οι πολίτες ζουν ή πεθαίνουν, είτε γιατί εξυπηρετεί "απώτερους" σκοπους.
Δημοκρατία δεν είναι πολίτες που στενάζουν και υποφέρουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Δεν είναι πολίτες που προσπαθούν να μιλήσουν και δεν τους δίνει κανείς σημασία. Δεν είναι κλέψιμο του δημοσίου χρήματος ούτε κατάχρηση της λαικής ετυμηγορίας προς επίτευξη σκοπών που σε τίποτα δεν ωφελούν τη καλυτέρευση της ζωής του απλού πολίτη.
Σε ένα κράτος που κυριαρχούν πέντε έξι οικογένειες, οι οποίες καμμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα του ελληνικού λαού και οι οποίες θεωρούν δικαίωμά τους να ξοδέψουν τη ζωή των πολιτών τους όπως ακριβώς επιθυμούν, δεν υπάρχει δημοκρατία οπότε μη φοβάστε κανείς δεν πρόκειται να καταλύσει κάτι ανυπαρκτο.
Τι ακριβώς είναι κύριοι οι Δημοκρατία? Μήπως πρέπει να ξεσκονίσετε τα λεξικά?
Δημοκρατία δεν είναι ζητώ τη ψήφο του λαού και αφού τη πάρω γράφω το λαό στα παλιά μου παπούτσια. Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι πονηροκρατία.
Δεν είστε δημοκράτες. Είστε προικοθήρες. Ακριβώς όπως ο πονηρός νεανίσκος λιγουρεύεται τη προίκα της αφελούς και με όρκους αγάπης τη παντρεύεται και της τα τρώει όλα έτσι ακριβώς είναι και η δημοκρατία σας.
Τι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πολίτης για να είναι δημοκράτης? Πρέπει κατά την απόψή σας να ψηφίσει και μετά αν ο εκλεγμένος του αποφασίσει να τον εκτελέσει εκείνος να συμφωνήσει?
Νομιζα ότι η ψήφος μας αντιστοιχει σε εντολή εκτέλεσης πολιτικής η οποία θα πηγάζει από το λαό για το λαό. Δεν ήξερα ότι ήταν εντολή εκτέλεσης μαφιόζικου τύπου.
Ισως λοιπόν είναι λίγο ξεδιάντροπο να μιλάμε για το ποιός επιβουλεύεται τη δημοκρατία.
Τη δημοκρατία την επιβουλεύεται κάθε ένας ο οποίος λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει την αγανάκτηση του λαικου συναισθήματος είτε γιατί αδιαφορεί πλήρως αν οι πολίτες ζουν ή πεθαίνουν, είτε γιατί εξυπηρετεί "απώτερους" σκοπους.
Δημοκρατία δεν είναι πολίτες που στενάζουν και υποφέρουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Δεν είναι πολίτες που προσπαθούν να μιλήσουν και δεν τους δίνει κανείς σημασία. Δεν είναι κλέψιμο του δημοσίου χρήματος ούτε κατάχρηση της λαικής ετυμηγορίας προς επίτευξη σκοπών που σε τίποτα δεν ωφελούν τη καλυτέρευση της ζωής του απλού πολίτη.
Σε ένα κράτος που κυριαρχούν πέντε έξι οικογένειες, οι οποίες καμμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα του ελληνικού λαού και οι οποίες θεωρούν δικαίωμά τους να ξοδέψουν τη ζωή των πολιτών τους όπως ακριβώς επιθυμούν, δεν υπάρχει δημοκρατία οπότε μη φοβάστε κανείς δεν πρόκειται να καταλύσει κάτι ανυπαρκτο.
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.
Σήμερα, την επόμενη μέρα δεν πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά που έγιναν αλλά για όλα αυτά που ΔΕΝ έγιναν.
Τώρα που οι λάμιες αρχίζουν και χαλαρώνουν, που στα παράθυρά τους αρχίζουν κι αφήνουν το περίλυπο ύφος και λένε και καλαμπουράκια, πρέπει να σκεφτούμε τι συνέβη και όλα μοιάζουν να έμειναν ήδη πίσω...
Η περίληψη των γεγονότων που αφήνει να εννοηθεί ο κάθε είδους παπάρας που έχει άποψη αυτές τις μέρες μέσα από το καλοραμένο κουστούμι κοιτώντας τη μεγάλη του φιλενάδα τη κάμερα, είναι ότι ένα παιδί έφαγε μια σφαίρα, οι συμαθητές του βγήκαν να διαμαρτυρηθούν , μπήκαν στη μέση και κάτι λαμόγια τακαναν όλα γυαλιά καρφιά και σήμερα έχουμε ένα σωρό καταστηματάρχες να κλαίνε που πηραν φωτιά τα μαγαζάκια τους.
Ναι έτσι έγινε. Γιατί τα παιδιά ΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ.
Ολη αυτή η νεολαία που ξεχύθηκε στους δρόμους, σε όλη την Ελλάδα επιθυμώντας να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί να ακουστεί έμεινε μόνη.
Που ήταν οι γονείς , οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γειτόνοι όλων αυτών των παιδιών?
Στο καναπέ να βλέπουν τα γεγονότα.
Πανικόβλητοι στα τηλέφωνα μήπως το παιδί είχε πάει «κάτω»...
Που ήταν σε όλο αυτό το μπάχαλο που έγινε
Οι απολυμένοι
Οι εργαζόμενοι της καρπαζιάς
Οι χωρίς ασφάλεια και σύνταξη
Οι νοικοκυρές που στενάζουν στο μπακάλη
Οι συγγενείς των αρρώστων που σαπίζουν σε κάποιο ράτζο αβοήθητοι
Οι άντρες και οι γυναίκες με τα κουρασμένα πόδια και τα ζαρωμένα χέρια
Οι γονείς που τα παιδιά τους σαπίζουν από τη πρέζα
Οι μανάδες που στραγγίζουν το πορτοφόλι για να βρουν ψίχουλα να φάει η οικογένεια
Οι ωρομίσθιοι
Οι δανεικοί δούλοι των πολυεθνικών
Οι ξεσπιτωμένοι από τις τράπεζες
Οι άνεργοι επιστήμονες
Οι ουρές του ταμείου ανεργίας
Οι θαλασοδαρμένοι
Οι αγρότες
Οι εργάτες...
Οι χαμάληδες της ζωής όλοι....
Που ήταν?
Δεν είχαμε κινητά να συννενοηθούμε με sms μεταξύ μας. Αυτό ήταν.
Μια ολόκληρη κοινωνία που στενάζει κι έχει βγάλει το καρκίνο από μιζέρια μιας άδικης, υποβαθμισμένης και στυγνής πραγματικότητας, παρακολουθούσε τα νιάτα να παίζουν πετροπόλεμο, ψιλοβρίζοντας, ψιλοαγανακτώντας, λέγοντας μαλακίες.
Με τη μπότα πατημένη στο λαιμό, κοιτάζαν το τακούνι χάσκοντας σα χάνοι.
Γύρω από αυτά τα παιδιά υπήρχαν τουλάχιστον δύο εκατομύρια άνθρωποι που θα είχαν κάθε απόλυτη δικαιολογία να βρίσκονται εκεί. Πιο πολύ κι από τα ίδια τα παιδιά. Γιατί αυτά τουλάχιστον τα περισσότερα ακόμα είναι καλοζωισμένα. Ντυμένα από τα ρούχα που εσύ προσπαθείς ν΄αγοράσεις δανεικά με κάρτες. Με το κινητό τους που εσύ εξασφαλίζεις μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα. Με το θάρρος των νιάτων που εσύ έχεις θάψει εδώ και κάτι δεκαετίες.
ΕΣΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.
Εσύ που γεννήθηκες και θα πεθάνεις στη μιζέρια.
Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν έχουν καν ψηφίσει ακόμα. ΕΣΥ ΨΗΦΙΖΕΙΣ!
Αν γύρω από τους δρόμους , τα μαγαζιά ξαφνικά βρισκόντουσαν χιλιάδες κόσμου σαν ασπίδα να βροντοφωνάζουν κανένας δε θά έκαιγε τίποτα.
Δεν θα βρισκόταν κανένας ηλίθιος να λέει τις μαλακίες του στο χαζοκούτι.
Αν στη πλατεία συντάγματος αυτή τη στιγμή και σε κάθε μεγάλη πλατεία σ΄ολη τη χώρα βρίσκονταν καθισμένοι σε διαμαρτυρία διαρκεία οι χιλιάδες γονείς αντί για τα χιλιάδες παιδιά σήμερα δεν θα ήταν η επόμενη μέρα....
Την ώρα που τα παιδιά σου γυρνάγανε στους δρόμου εσύ, εγώ όλοι μας σκεφτόμασταν τι θα ψωνίσουμε στο σουπερ μάρκετ, βλέπαμε το λοριασμό της ΔΕΗ που λήγει, το δάνειο που έχει κάτι μήνες να πληρωθεί, το εξώδικο, τις τελευταίες απολύσεις που γίναν στη δουλειά τη θέση μας που κρέμεται από μια κλωστή για να μη πάρουμε πόρτα.
Χθες πήρα ένα σωρό φίλους στο τηλέφωνο, το πρωί να δω ποιός δεν θα πήγαινε στη δουλειά. ΟΛΟΙ ΠΗΓΑΝ. Γιατί όλοι είχαν το ίδιο συναίσθημα. Οτι δεν έχουν από που να κρατηθούν και το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να το βουλώσουν και να συνεχίσουν ήσυχα να «επιβιώνουν».
ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ. Μη ψάχνεται συνομωσίες και γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Εμείς όλοι είμαστε. Οχι ένας και δυο αλλά χιλιάδες.
Ο μικρός σκοτώθηκε αυθόρμητα. Εμείς πεθαίνουμε συνειδητά.
Τελικά αυτές τις μέρες δυό μερίδες πληθυσμού κάναν τη δουλειά τους , όπως τουλάχιστον νόμιζαν ο καθένας από την οπτική του. Δυο μερίδες πληθυσμο ειπαν ΠΑΡΩΝ! Οι μαθητές και οι μπάτσοι.
Και πιστέψτε με δεν είμαι διατεθειμένη να πω κακό λόγο ούτε για τους μεν ούτε για τους δε. Γιατί δεν έχω άποψη. Εγώ απλά κοίταζα τηλεόραση.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
ΣΥΓΝΩΜΗ.
Sorry για τα τραγουδάκια αλλά ξεψάχνιζα κάτι παλιά cd και μια και τα θυμήθηκα είπα να τα αναρτήσω. Είχα σκεφτεί να κάνω μια βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση αλλά δε μου βγαίνει. Εμένα συγχωρήστε με αλλά είμαι από εκείνη τη παλιά γενιά που νόμιζε, έλπιζε, και σκατά τάκανε και η εκδίκηση της ζωής βέβαια είναι ότι ενώ εμείς τη σκαπουλάραμε, περίπου, κυλίσαμε, έχουμε καθήσει στη καρεκλα μας και το φιλοσοφούμε , παίρνουμε κι εκείνο το ύφος του φωτεινού παντογνώστη αφού καλώς ή κακώς και φάγαμε και ήπιαμε και βολευτήκαμε κλπ κλπ
το αποτέλεσμα στη πιο σκληρή μορφή του θα το λουστούν τα παιδιά μας. Ω ναι, γιατί όλοι το βλέπουμε ότι τα χειρότερα δεν έχουν καν ξεκινήσει ακόμα. Αλλά έρχονται ολοταχώς...
Ειλικρινά ένα μεγάλο συγνώμη στους νέους και ναι ξέρω το συγνώμη ανακαλύφθηκε από τότε που χάθηκε το φιλότιμο.
το αποτέλεσμα στη πιο σκληρή μορφή του θα το λουστούν τα παιδιά μας. Ω ναι, γιατί όλοι το βλέπουμε ότι τα χειρότερα δεν έχουν καν ξεκινήσει ακόμα. Αλλά έρχονται ολοταχώς...
Ειλικρινά ένα μεγάλο συγνώμη στους νέους και ναι ξέρω το συγνώμη ανακαλύφθηκε από τότε που χάθηκε το φιλότιμο.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
ΑΙΣΧΟΣ.
Ας παρουμε μια μικρή ιστορία. Σε κάποια γειτονιά υπάρχει ένας τύραννος που ταλαιπωρεί το κοσμάκη. Κάθονται όλοι σαν μουρόχαυλοι, φοβισμένοι, μη ξέροντας τι να κάνουν ενώ μέσα τους βράζουν. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο ο τύραννος αρχίζει και κάνει τραγικά λάθη. Μέχρι που κάνει το μοιραίο λάθος.
Και τότε οι μουρόχαυλοι τα παίρνουν στο κρανίο κανονικά κι αποφασίζουν να πουν φτάνει μέχρι εδώ. Αποφασίζουν να αλλάξουν ρότα και να πάρουν το δίκιο στα χέρια τους. Βγαίνουν σιγά σιγά από το καβούκι κι αρχίζουν να μη συγχωρούν, να μην το βουλώνουν, να μη φοβούνται. Γιατί έτσι κι αλλοιώς έχουν φτάσει σε σημείο εξαθλίωσης και δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Και ξεκινάνε με αφορμή το μοιραίο λάθος να κάνουν μια συζήτηση εφ΄ολης της ύλης και να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για το τι θα γίνει από δω και πέρα.
Και τότε γίνεται η συνήθης κίνηση. Καταφθάνουν μια ομάδα από επαγγελματίες του είδους με ένα και μοναδικό σκοπό. Να γαμήσουν τη συζήτηση. Να τη γαμήσουν τόσο πολύ που να χάσει την αρχική της έννοια. Εκεί που ο στόχος ήταν να ξεφτιλιστεί ο τύραννος, πάνε και πιάνουν π.χ. το μαγαζί του γείτονα το κάνουν σμπαράλια κλέβουν και όλα του τα υπάρχοντα.... οπότε τι να πεις αναγκαστικά ανατριχιάζεις, τα χάνεις, αρχίζεις και φοβάσαι πάλι και χειρότερα, μένεις σα μαλάκας άλλη μια φορά και να πρέπει να «απολογείσαι» Ρε παιδιά δεν είμαι κρεφτρόνι, για το δίκιο μου θέλω να παλαίψω. Αλλά όλοι σε κοιτούν ύποπτα.
Βρίσκεσαι στην απίστευτη θέση ενώ πας να πολεμήσεις τα κλεφτρόνια που λυμαίνονται τη ζωή σου, να φανείς κλεφτρόνι εσύ!!!!!
Ετσι πολύ απλά και με μαεστρία...
Χθες μας γάμησαν τη σοβαρή κουβέντα φίλοι μου. Κι εμείς όλοι πρέπει αυτή τη στιγμή να το κατανοήσουμε και να μην μείνουμε να χάσκουμε σαν χάνοι.
Βγάλτε από τη κουβέντα τους μαλάκες και συνεχίστε από εκεί που είχαμε μείνει.
Τώρα αν θάβγαινε και καμμιά «προβιά» για να δούμε επι τέλους τι κρύβεται από κάτω θαταν ακόμα καλύτερα, αλλά αυτά είναι όνειρα χειμερινής νύχτας....
Εγώ το βλέπω έτσι. Μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν είμαι καμμιά σοφή.Οπότε σ΄αυτή τη περίπτωση παρακαλώ πείτε μου εσείς.
ΤΙ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ?
Εμένα πάντως λιβάνι μου μυρίζει....
Ξέρετε τι νοιώθω αλήθεια σήμερα? Θλίψη απέραντη και οργή που δυσκολεύομαι να συγκρατήσω. Νοιώθω σαν κάποιον να με θεωρεί για ποοοοοοοοοοοολύ μεγάλο μαλάκα κι αρχίζω ν΄αναρωτιέμαι πόσο αλήθεια είμαι....
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ...
Πριν πολλά χρόνια, ήμουν τότε 16-17 χρονών, βρισκόμουν στη Ρώμη. Είχα πάει σε μια γιορτή με άλλα παιδιά κι ένας μεγαλύτερος που είχε ενα σαραβαλάκι σκαραβαίο προσφέρθηκε να μας γυρίσει σπίτι. Τρελόπαιδα, γεμάτα κέφι στριμωχτήκαμε 6 άτομα στο σαράβαλο ξελιγωμένοι στα γέλια ότι κάναμε ένα μεγάλο κατόρθωμα κι αρχίσαμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους της Ρώμης. 11 η ώρα τη νύχτα.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που εμείς φυσικά δεν είχαμε δώσει καμμιά σημασία. Τότε στην Ιταλία υπήρχε το λεγόμενο coprifuoco μετά τις 7 το βράδυ. Δηλ.απαγόρευση κυκλοφορίας. Ηταν η εποχή που οι ερυθρές ταξιαρχίες είχαν πιάσει το Μόρο και η αστυνομία χτένιζε πιθαμή προς πιθαμή να βρει. Η εποχή που σε κάθε συλαλητήριο γινότανε της κακομοίρας. Την εποχή που υπήρχαν όχι ένας και δύο αλλά πολλοί νεκροί...
Μας σταματάνε σ΄ενα δρομάκι σκοτεινό ενα περιπολικό. Καθώς γονάτισα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μου κι ενα αυτόματο καρφωμένο στο αυχένα, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι σ΄εκείνο το στενό αν με κομματιάζανε, με τρώγανε και πετάγανε τα υπολοίματα σ΄ενα υπόνομο δε θαπαιρνε χαμπάρι κανένας. Οτι εγώ απέναντι σ΄ενα αυτόματο καρφωμένο στο λαιμό, και με κάποιον που θα θεωρούσε ότι είμαι «σκουλίκι» κι όχι άνθρωπος, ήμουν χαμένη από χέρι. Σταθήκαμε τυχεροί. Οι πολιτσιότι κάναν τη δουλειά τους, ζητήσαν ταυτότητες, κάνανε εξακρίβωση και πήγαμε σπίτια μας. Θα μπορούσε όμως να ήταν τελείως διαφορετικά κι εγώ τώρα να μη γράφω εδώ.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν διαμορφωμένες συνειδήσεις. Ζούμε σ΄ενα κράτος που ακόμα μετράει τις πληγές του, απ΄αυτό που ονομάζουμε «φανατισμός». Κάθε σπίτι μετράει νεκρούς από τη μια και την άλλη μεριά. Γαλουχήθηκαν γενιές ολοκληρες θεωρώντας τους συμπατριώτες, μιάσματα, κουμούνια, φασίστες, πουλημένους ή απούλητους....
Κάθε σπίτι έχει να πει μια ιστορία για ένα παπού, για ενα πατέρα, για ένα αδελφό που έχασε τη ζωή του από τον «απάνεντι γείτονα».
Είδαμε κεφάλια να γυρίζουν καρφωμένα σε πασάλους, πολιτικές δολοφονίες να διαδέχονται η μια την άλλη, νησιά γεμάτα με χιλιάδες κόσμο, ξύλο να πέφτει σε κάθε γωνιά με κάθε ευκαιρία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν διαμορφώσει μια συνείδηση από τους προηγούμενους. Εχουμε μάθει ν΄αγαπάμε και να μισούμε σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Εχουμε μάθει ότι το τάδε είναι καλό και το τάδε κακό. Οπως οι φανατισμένοι θρησκόληπτοι που απ΄τη μια προσεύχονται κι απ την άλλη μπορούν να κάψουν ζωντανό κάθε αντίχρηστο.
Το χέρι που οπλίζει και βαράει δεν είναι απαραίτητα το χέρι ενός ανώμαλου σαδιστή. Μπορεί να είναι απλά το χέρι μιας συνείδησης διαμορφωμένης μ΄ενα συγκεκριμένο τρόπο. «Αυτά εκεί μπροστά σου είναι μια μάζα από κωλόπαιδα, αναρχοκουμούνια κι αύριο θα σκοτώσουν το δικό σου παιδί αν δεν προλάβεις». Η κι ακόμα περισσότερο είναι ένα τίποτα που μπορούμε να γλεντήσουμε επάνω μας. Κι η άλλη μεριά , η αντίπλη που βλέπει αυτό το οπλισμένο χέρι σαν ένα εγκληματία, σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να οπλίσει εκείνη τη σκανδάλη. Στα σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι, αγαπούν, ερωτεύονται, έχουν παιδιά, φίλους, πίνουν το κρασάκι λέγοντας κανα παλιό ρεμπέτικο, γελάνε με το τελευταίο ανέκοδοτο. Με τους «δικούς τους» Εκείνους που θεωρούν ότι είναι άνθρωποι. Οι άλλοι δεν είναι. Είναι απλά χαμούρια...
Οπως μια άλλη μερίδα που θρηνεί για το χαμένο παιδί, δεν θα θρηνούσε αν ήταν αλβανάκι, ή τσιγγανάκι, ή πακιστανάκι...Αυτοί που σήμερα κλαίνε σε μια άλλη περίπτωση που πάλι θα υπήρχε μια ζωή χαμένη θα τρίβαν τα χέρια με ευχαρίστηση. Αρκεί να ήταν από τους «αλλους». Κι όπως το πακιστανάκι γι΄αυτό ακριβώς το λογο μεθαύριο θα οπλιστεί με μια βόμβα στο στήθος και θα κάνει σμπαράλι την άλλη μεριά που τόσα χρόναι του πατάει στο λαιμό τη μπότα της. Οπως κι ο παρακάτω θα πάρει ένα κουμπούρι και θα πάει να κομματιάσει τον «τάδε» που θα του φάει τη πατρίδα. Ολα θέμα διαμορφωμένης πολιτικής συνείδησης. Κι εδώ είμαστε μια χώρα γεμάτη πάθη. Πάθη που μπόρεσαν να τα εκμεταλευτούν δεκαετίες τώρα οι κάθε είδους κυβρνήσεις για να κάνουν το παιχνίδι τους.
Είμαστε ένας λαός που αγαπάει πολύ και μισεί πολύ. Που είναι πολύ σκυλάς ή πολύ ροκάς. Που μπορεί ναχει δεκα ζώα μέσα στο σπίτι να τα ταίζει ή να ρίχνει λάδι και να ξεροψήνει τα ζωντανά. Που ανακαλύπτει το κινητό και αγοράζει δέκα μοντέλα μαζί. Που λέει θα φάω ένα μεζεδάκι και κατεβάζει μισό αρνί. Που κόβει τις φλέβες για μια γυναίκα και την άλλη στιγμή της βάζει βενζίκη και τη καίει ζωντανή γιατί «του την είπε».... Που μπορεί με τον ίδιο τρόπο να δώσει τη ζωή του για τη πατρίδα ή να αφαιρέση τη ζωή κάποιου άλλου για μια «παραγγελιά».
Χιλιάδες «μπατσόπουλα» έχουν γαλουχηθεί από πατεράδες, παπούδες που τους έμαθαν ότι ότι αντιστέκεται, ότι φωνάζει στην εξουσία, ότι διαμαρτύρεται είναι εχθρός της πατρίδας. Είναι παλιοκουμούνια, αντίχρηστα και προδότες. Οπως χιλιάδες «ανταρτόπουλα» μάθανε ότι όπου υπάρχει στολή υπάρχει ένα κάθαρμα, υπάρχει ένας εχθρός, ένας φασίστας που πρέπει να μην υπάρχει...
Το λαό μας δεν τον αφησε κανείς να πάει μπροστά. Να μορφωθεί, να απελευθερωθεί από τα αιώνια μίση, να ξεφύγει από το επίπεδο της βεντέτας και να προσπαθήσει να δει με υγειή μάτια τη πραγματικότητα. Να χτίσει απ΄την αρχή το τόπο του και να σκεφτεί ότι πάνω απ΄ολα είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Γιατί αυτοί που κυβερνούσαν μόνο έλληνες δεν ήταν. Δεν δώσαμε ιδανικά αγάπης και προόδου στα παιδιά μας. Δώσαμε τα «απωθημένα» μας που κι αυτά μας τα είχαν δώσει με τη σειρά τους οι πατεράδες μας.
Κι όμως η νεολαία αυτή η νεολαία εδώ επιθυμεί να ξεφύγει. Δε ξέρει τίποτα για αυτά τα εγκληματα. Αυτή η τελευταία νεολαία που πέτυχε ευτυχώς γι΄αυτήν, γενιά γονιών που είχαν κι αυτοί με τη σειρά τους σιχαθεί τα πάντα... Κι ασχολήθηκαν με άλλα, ξέχασαν, κοιμήθηκαν, γίναν ρουτινιάρηδες μεροκαματιάρηδες ή κυνηγοί δραχμοφονιάδες και δεν ασχολήθηκαν με γαλουχήσεις. Τα παιδιά αυτά είναι παιδιά γονιών «σε χειμερία νάρκη». Ευτυχώς.. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Αυτοί οι νέοι δεν συμορφώνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν ξέρεις από που να τους «πιάσεις». Κι έχουν ρίξει όλα τα απόβλητα επάνω τους για να τους «τρέξουν» από τη μια μεριά ή από την άλλη. Για να τους κρατήσουν αμόρφωτους. Για να τους γαργαλάνε τα κατώτερα ένστικτα, κι έτσι τη κατάλληλη στιγμή να μπορούν να τους οπλίζουν το χέρι κατά βούληση.
Δεν επιθυμούν μορφωμένους φοιτητές ή απαιτητικούς εργαζόμενους.Συνειδητοποιημένους πολίτες με αρχές και δικαιώματα.
Επιθυμούν αμόρφωτους καυλωμένους προς τυχαία κατεύθυνση. Αρκει να κάνουν ζημιά...
Η να τους καταντήσουν κάπως ώστε να μην μπορούν να σκέφτονται καθόλου. Πρεζάκηδες, ή τελειωμένους γιάπηδες, ή αποχαυνωμένους τηλεορασόπληκτους. Δύσκολο όμως. Εύχομαι να είναι ακατόρθωτο. Εύχομαι το πάθος, το μυαλό, η ευφυία σ΄αυτό το τόπο να ζωντανέψουν ξανά κι αυτή τη φορά προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μεγάλος ο αγώνας γιατί η σαπίλα, η δυστυχία, οι κίνδυνοι είναι τόσοι πολλοί που μπορούν να σου ρίξουν στα πόδια σου ότι δόλωμα γουστάρουν....
Εσύ νεαρέ, νεαρή, σταμάτα τους απλά. Μην οπλίσεις πριν σκεφτείς. Οσοι και να σουχουν κάψει το μυαλό μην αφήσεις να στο κάψουν άλλο. Χέστους.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που εμείς φυσικά δεν είχαμε δώσει καμμιά σημασία. Τότε στην Ιταλία υπήρχε το λεγόμενο coprifuoco μετά τις 7 το βράδυ. Δηλ.απαγόρευση κυκλοφορίας. Ηταν η εποχή που οι ερυθρές ταξιαρχίες είχαν πιάσει το Μόρο και η αστυνομία χτένιζε πιθαμή προς πιθαμή να βρει. Η εποχή που σε κάθε συλαλητήριο γινότανε της κακομοίρας. Την εποχή που υπήρχαν όχι ένας και δύο αλλά πολλοί νεκροί...
Μας σταματάνε σ΄ενα δρομάκι σκοτεινό ενα περιπολικό. Καθώς γονάτισα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μου κι ενα αυτόματο καρφωμένο στο αυχένα, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι σ΄εκείνο το στενό αν με κομματιάζανε, με τρώγανε και πετάγανε τα υπολοίματα σ΄ενα υπόνομο δε θαπαιρνε χαμπάρι κανένας. Οτι εγώ απέναντι σ΄ενα αυτόματο καρφωμένο στο λαιμό, και με κάποιον που θα θεωρούσε ότι είμαι «σκουλίκι» κι όχι άνθρωπος, ήμουν χαμένη από χέρι. Σταθήκαμε τυχεροί. Οι πολιτσιότι κάναν τη δουλειά τους, ζητήσαν ταυτότητες, κάνανε εξακρίβωση και πήγαμε σπίτια μας. Θα μπορούσε όμως να ήταν τελείως διαφορετικά κι εγώ τώρα να μη γράφω εδώ.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν διαμορφωμένες συνειδήσεις. Ζούμε σ΄ενα κράτος που ακόμα μετράει τις πληγές του, απ΄αυτό που ονομάζουμε «φανατισμός». Κάθε σπίτι μετράει νεκρούς από τη μια και την άλλη μεριά. Γαλουχήθηκαν γενιές ολοκληρες θεωρώντας τους συμπατριώτες, μιάσματα, κουμούνια, φασίστες, πουλημένους ή απούλητους....
Κάθε σπίτι έχει να πει μια ιστορία για ένα παπού, για ενα πατέρα, για ένα αδελφό που έχασε τη ζωή του από τον «απάνεντι γείτονα».
Είδαμε κεφάλια να γυρίζουν καρφωμένα σε πασάλους, πολιτικές δολοφονίες να διαδέχονται η μια την άλλη, νησιά γεμάτα με χιλιάδες κόσμο, ξύλο να πέφτει σε κάθε γωνιά με κάθε ευκαιρία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν διαμορφώσει μια συνείδηση από τους προηγούμενους. Εχουμε μάθει ν΄αγαπάμε και να μισούμε σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Εχουμε μάθει ότι το τάδε είναι καλό και το τάδε κακό. Οπως οι φανατισμένοι θρησκόληπτοι που απ΄τη μια προσεύχονται κι απ την άλλη μπορούν να κάψουν ζωντανό κάθε αντίχρηστο.
Το χέρι που οπλίζει και βαράει δεν είναι απαραίτητα το χέρι ενός ανώμαλου σαδιστή. Μπορεί να είναι απλά το χέρι μιας συνείδησης διαμορφωμένης μ΄ενα συγκεκριμένο τρόπο. «Αυτά εκεί μπροστά σου είναι μια μάζα από κωλόπαιδα, αναρχοκουμούνια κι αύριο θα σκοτώσουν το δικό σου παιδί αν δεν προλάβεις». Η κι ακόμα περισσότερο είναι ένα τίποτα που μπορούμε να γλεντήσουμε επάνω μας. Κι η άλλη μεριά , η αντίπλη που βλέπει αυτό το οπλισμένο χέρι σαν ένα εγκληματία, σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να οπλίσει εκείνη τη σκανδάλη. Στα σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι, αγαπούν, ερωτεύονται, έχουν παιδιά, φίλους, πίνουν το κρασάκι λέγοντας κανα παλιό ρεμπέτικο, γελάνε με το τελευταίο ανέκοδοτο. Με τους «δικούς τους» Εκείνους που θεωρούν ότι είναι άνθρωποι. Οι άλλοι δεν είναι. Είναι απλά χαμούρια...
Οπως μια άλλη μερίδα που θρηνεί για το χαμένο παιδί, δεν θα θρηνούσε αν ήταν αλβανάκι, ή τσιγγανάκι, ή πακιστανάκι...Αυτοί που σήμερα κλαίνε σε μια άλλη περίπτωση που πάλι θα υπήρχε μια ζωή χαμένη θα τρίβαν τα χέρια με ευχαρίστηση. Αρκεί να ήταν από τους «αλλους». Κι όπως το πακιστανάκι γι΄αυτό ακριβώς το λογο μεθαύριο θα οπλιστεί με μια βόμβα στο στήθος και θα κάνει σμπαράλι την άλλη μεριά που τόσα χρόναι του πατάει στο λαιμό τη μπότα της. Οπως κι ο παρακάτω θα πάρει ένα κουμπούρι και θα πάει να κομματιάσει τον «τάδε» που θα του φάει τη πατρίδα. Ολα θέμα διαμορφωμένης πολιτικής συνείδησης. Κι εδώ είμαστε μια χώρα γεμάτη πάθη. Πάθη που μπόρεσαν να τα εκμεταλευτούν δεκαετίες τώρα οι κάθε είδους κυβρνήσεις για να κάνουν το παιχνίδι τους.
Είμαστε ένας λαός που αγαπάει πολύ και μισεί πολύ. Που είναι πολύ σκυλάς ή πολύ ροκάς. Που μπορεί ναχει δεκα ζώα μέσα στο σπίτι να τα ταίζει ή να ρίχνει λάδι και να ξεροψήνει τα ζωντανά. Που ανακαλύπτει το κινητό και αγοράζει δέκα μοντέλα μαζί. Που λέει θα φάω ένα μεζεδάκι και κατεβάζει μισό αρνί. Που κόβει τις φλέβες για μια γυναίκα και την άλλη στιγμή της βάζει βενζίκη και τη καίει ζωντανή γιατί «του την είπε».... Που μπορεί με τον ίδιο τρόπο να δώσει τη ζωή του για τη πατρίδα ή να αφαιρέση τη ζωή κάποιου άλλου για μια «παραγγελιά».
Χιλιάδες «μπατσόπουλα» έχουν γαλουχηθεί από πατεράδες, παπούδες που τους έμαθαν ότι ότι αντιστέκεται, ότι φωνάζει στην εξουσία, ότι διαμαρτύρεται είναι εχθρός της πατρίδας. Είναι παλιοκουμούνια, αντίχρηστα και προδότες. Οπως χιλιάδες «ανταρτόπουλα» μάθανε ότι όπου υπάρχει στολή υπάρχει ένα κάθαρμα, υπάρχει ένας εχθρός, ένας φασίστας που πρέπει να μην υπάρχει...
Το λαό μας δεν τον αφησε κανείς να πάει μπροστά. Να μορφωθεί, να απελευθερωθεί από τα αιώνια μίση, να ξεφύγει από το επίπεδο της βεντέτας και να προσπαθήσει να δει με υγειή μάτια τη πραγματικότητα. Να χτίσει απ΄την αρχή το τόπο του και να σκεφτεί ότι πάνω απ΄ολα είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Γιατί αυτοί που κυβερνούσαν μόνο έλληνες δεν ήταν. Δεν δώσαμε ιδανικά αγάπης και προόδου στα παιδιά μας. Δώσαμε τα «απωθημένα» μας που κι αυτά μας τα είχαν δώσει με τη σειρά τους οι πατεράδες μας.
Κι όμως η νεολαία αυτή η νεολαία εδώ επιθυμεί να ξεφύγει. Δε ξέρει τίποτα για αυτά τα εγκληματα. Αυτή η τελευταία νεολαία που πέτυχε ευτυχώς γι΄αυτήν, γενιά γονιών που είχαν κι αυτοί με τη σειρά τους σιχαθεί τα πάντα... Κι ασχολήθηκαν με άλλα, ξέχασαν, κοιμήθηκαν, γίναν ρουτινιάρηδες μεροκαματιάρηδες ή κυνηγοί δραχμοφονιάδες και δεν ασχολήθηκαν με γαλουχήσεις. Τα παιδιά αυτά είναι παιδιά γονιών «σε χειμερία νάρκη». Ευτυχώς.. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Αυτοί οι νέοι δεν συμορφώνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν ξέρεις από που να τους «πιάσεις». Κι έχουν ρίξει όλα τα απόβλητα επάνω τους για να τους «τρέξουν» από τη μια μεριά ή από την άλλη. Για να τους κρατήσουν αμόρφωτους. Για να τους γαργαλάνε τα κατώτερα ένστικτα, κι έτσι τη κατάλληλη στιγμή να μπορούν να τους οπλίζουν το χέρι κατά βούληση.
Δεν επιθυμούν μορφωμένους φοιτητές ή απαιτητικούς εργαζόμενους.Συνειδητοποιημένους πολίτες με αρχές και δικαιώματα.
Επιθυμούν αμόρφωτους καυλωμένους προς τυχαία κατεύθυνση. Αρκει να κάνουν ζημιά...
Η να τους καταντήσουν κάπως ώστε να μην μπορούν να σκέφτονται καθόλου. Πρεζάκηδες, ή τελειωμένους γιάπηδες, ή αποχαυνωμένους τηλεορασόπληκτους. Δύσκολο όμως. Εύχομαι να είναι ακατόρθωτο. Εύχομαι το πάθος, το μυαλό, η ευφυία σ΄αυτό το τόπο να ζωντανέψουν ξανά κι αυτή τη φορά προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μεγάλος ο αγώνας γιατί η σαπίλα, η δυστυχία, οι κίνδυνοι είναι τόσοι πολλοί που μπορούν να σου ρίξουν στα πόδια σου ότι δόλωμα γουστάρουν....
Εσύ νεαρέ, νεαρή, σταμάτα τους απλά. Μην οπλίσεις πριν σκεφτείς. Οσοι και να σουχουν κάψει το μυαλό μην αφήσεις να στο κάψουν άλλο. Χέστους.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Είμαι ένας από τους κατοίκους αυτης της πόλης που δεν ήταν εκεί. Που ξύπνησα σήμερα το πρωί, έβαλα τη τηλεόραση και βλέπω τι συνέβη. Μια ανθρώπινη ζωή και η καταστροφή σε καταστήματα και αυτοκίνητα...
Το γνωστό μπέρδεμα που μας αφήνει σα μαλάκες μπροστά σε τόσο θράσος.
Ενας αχταρμάς. Μόλις σε πιάνει αγανάκτηση για το ότι χάθηκε ένα νεαρό παιδί και προσπαθείς να καταλάβεις πως και γιατί, σου πετάνε στη μούρη μια γυναίκα που καταστράφηκε το μαγαζί και θα μείνει η οικογένειά της στο δρόμο.
Και καπάκι θα βγει ο τάδε χαρτογιακάς υπουργός, δημοσιογραφίσκος, ειδήμων του κώλου, ψυχολόγοι, δικηγόροι, αστρολόγοι, σταρ των μπουζουκιών, που θα εκφέρουν άποψη, για λογαριασμό μας πάντα, και θα πουν ότι λυπούνται και για τα δυό και συμπαρίστανται και στη μάνα του παιδιού και στη κατασταματαρχίνα, και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά η υπεύθυνοι. Το υπεύθυνοι είναι κάτι άλλωστε που φτιάχεται κατά βούληση.
Αλλά εκείνοι οι ίδιοι δεν θα φταίνε για τίποτα.
Δεν ξέρει κανείς τίποτα για όλα αυτά. Μένουμε έκπληκτοι. Ολοι μένουν έκπληκτοι.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν κι έχουν καταντήσει τη ζωή μας μπουρδέλο (και κάτι χειρότερο γιατί και το μπουρδέλο έχει κάποια τάξη) για όλα αυτά λοιπόν δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν για τις κλεψιές, τις μίζες, το λαό που στενάζει, την αδικία, την ασυδοσία. Το κράτος όπου μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα κάθε είδους κλεφτρόνια. Οι κάθε είδους απατεώνες.
Θα ακούσουμε τη λέξη "φαινόμενα" εκατοντάδες φορές σήμερα, θα δούμε ξεδιάντροπους που θα βρίσκοναι σε "μεγάλη οδύνη" για ότι συνέβη και στο τέλος θα μας ανακοινώσουν ότι για όλα αυτά έφταιγε... ο μήτσος, ο βαγγέλης, η κυρα κατίνα , ο περιπτεράς της γειτονίας μου, ο λαχειοπωλης της γωνίας και η μάνα του κίτσου....
Ξου από δω.
Ξου.
Τουλάχιστον μόνο για σήμερα, για λίγες ώρες έστω μπορείτε να σκάσετε και να μας αφήσετε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα?
Είμαστε αδύναμοι, μας έχέτε χεσμένους κανονικά, δεν ενδιαφέρεται κανείς όχι ένα παιδί αλλά εκατό αν πεθάνουν. Οπως καρφί δε καίγεται σε κανέναν αν θα μείνει μια κατασταματαρχίνα στο δρόμο ή εκατό. Οπως δεν νοιάζεται κανείς αν οι νέοι θα βρουν δουλειά ή θα πέσουν στη πρέζα, αν τα γερόντια θα πεθάνουν αξιοπρεπώς ή θα πεθάνουν μαζεύοντας τα υπολείματα στη λαική, αν οι άρρωστοι θα κοιμούνται σε κρεββάτι ή στο πάτωμα, αν το φαί που τρώμε έχει ουσίες ή δηλητήριο, αν ο αέρας που αναπνέουμε είναι οξυγόνο ή θάλαμος αερίων, όπως γι όλα αυτά ή χιλιάδες άλλα δεν υπάρχει έλεος, έτσι δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή συγκίνηση για το παιδί ή για τους ανθρώπους που καταστράφηκαν.
Πολύ ακραίο αυτό που λέω? Ναι σωστά. Σ΄ενα τόπο που δίνει καθημερινά παραδείγματα για το τι σημαίνει δικαιοσύνη, ανθρωπιά, φροντίδα, αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, ε εγώ ας είναι ακραία.
Να δεις που σήμερα ο ελληνικός λαός σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα βάλει μια κουταλιά λιγώτερη στο φραπόγαλο.... Η δε εξουσία σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα φορέσει κουστούμι ένα τόνο σκουρώτερο...
Τι αλήθεια αισθάνεται ο περισσότερος κόσμος? Δε ξέρει. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι θέλουμε, ούτε πως μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Μέχρι να μάθουμε θα ξυπνάμε παρακολουθώντας εγκληματα διάσπαρτα και περιστασιακές διαμαρτυρίες "στημένες" Μέχρι να μάθουμε θα κρατάει η αγανάκτησή μας μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Και στο ενδιαμεσο θα είμαστε αυτό που έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει.
Συνένοχοι.
Κι η τηλεόραση στο βασικό της ρόλο. Να πιάνει μια είδηση που είναι συγκλονιστική και να τη τεμαχίζει σε εκατοντάδες κομμάτια, με τόση πολυλογία, με τόσες ανιαρές λεπτομέρειες. Η αιώνια τέχνη. Να βλέπεις το αίμα και να ασχολείσαι τι ομάδας ήταν. Να βλέπεις τη ζωή να χάνεται και να αναλύεις από τι ξύλο θάναι φτιαγμένο το φέρετρο. Θα μας τραβολογήσουν από το νεκροτομείο στη γκρεμισμένη βιτρίνα. Απο τη γκρεμισμένη βιτρίνα στο νεκροτομείο. Μέχρι να μείνουμε μπερδεμένοι μες τη μέση σα το σκύλο που τουχουν ρίξει δυο κόκκαλα και δε ξέρει ποιό να βουτήξει. Θα είμαστε πάλι στη μέση λες κι ολα αυτά γίνονται δεξιά΄κι αριστερά μας κι όχι πάνω στη πλάτη μας. Λες και όλα αυτά αφορούν μια κυριακή πρωί κι όχι δεκαετίες.
Ελεος? Κανένα.
Και στο τέλος θα παραμείνει το μεγάλο ερώτημα που μας ταλαιπωρεί εδώ και τόσο καιρό. Αυτοί που τα σπάνε γενικώς κατάφεραν τελικά να σπάσουν τη συνοχή στη σκέψη μας? Κι αυτοί που πυροβολούν στον αέρα και σκοτώνουν κατά λάθος κατάφεραν τελικά να βέπουμε το σωστό λάθος και το λάθος για σωστό? Η θα συνεχιστεί επ΄απειρον αυτό το τσίρκο?
Το γνωστό μπέρδεμα που μας αφήνει σα μαλάκες μπροστά σε τόσο θράσος.
Ενας αχταρμάς. Μόλις σε πιάνει αγανάκτηση για το ότι χάθηκε ένα νεαρό παιδί και προσπαθείς να καταλάβεις πως και γιατί, σου πετάνε στη μούρη μια γυναίκα που καταστράφηκε το μαγαζί και θα μείνει η οικογένειά της στο δρόμο.
Και καπάκι θα βγει ο τάδε χαρτογιακάς υπουργός, δημοσιογραφίσκος, ειδήμων του κώλου, ψυχολόγοι, δικηγόροι, αστρολόγοι, σταρ των μπουζουκιών, που θα εκφέρουν άποψη, για λογαριασμό μας πάντα, και θα πουν ότι λυπούνται και για τα δυό και συμπαρίστανται και στη μάνα του παιδιού και στη κατασταματαρχίνα, και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά η υπεύθυνοι. Το υπεύθυνοι είναι κάτι άλλωστε που φτιάχεται κατά βούληση.
Αλλά εκείνοι οι ίδιοι δεν θα φταίνε για τίποτα.
Δεν ξέρει κανείς τίποτα για όλα αυτά. Μένουμε έκπληκτοι. Ολοι μένουν έκπληκτοι.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν κι έχουν καταντήσει τη ζωή μας μπουρδέλο (και κάτι χειρότερο γιατί και το μπουρδέλο έχει κάποια τάξη) για όλα αυτά λοιπόν δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν για τις κλεψιές, τις μίζες, το λαό που στενάζει, την αδικία, την ασυδοσία. Το κράτος όπου μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα κάθε είδους κλεφτρόνια. Οι κάθε είδους απατεώνες.
Θα ακούσουμε τη λέξη "φαινόμενα" εκατοντάδες φορές σήμερα, θα δούμε ξεδιάντροπους που θα βρίσκοναι σε "μεγάλη οδύνη" για ότι συνέβη και στο τέλος θα μας ανακοινώσουν ότι για όλα αυτά έφταιγε... ο μήτσος, ο βαγγέλης, η κυρα κατίνα , ο περιπτεράς της γειτονίας μου, ο λαχειοπωλης της γωνίας και η μάνα του κίτσου....
Ξου από δω.
Ξου.
Τουλάχιστον μόνο για σήμερα, για λίγες ώρες έστω μπορείτε να σκάσετε και να μας αφήσετε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα?
Είμαστε αδύναμοι, μας έχέτε χεσμένους κανονικά, δεν ενδιαφέρεται κανείς όχι ένα παιδί αλλά εκατό αν πεθάνουν. Οπως καρφί δε καίγεται σε κανέναν αν θα μείνει μια κατασταματαρχίνα στο δρόμο ή εκατό. Οπως δεν νοιάζεται κανείς αν οι νέοι θα βρουν δουλειά ή θα πέσουν στη πρέζα, αν τα γερόντια θα πεθάνουν αξιοπρεπώς ή θα πεθάνουν μαζεύοντας τα υπολείματα στη λαική, αν οι άρρωστοι θα κοιμούνται σε κρεββάτι ή στο πάτωμα, αν το φαί που τρώμε έχει ουσίες ή δηλητήριο, αν ο αέρας που αναπνέουμε είναι οξυγόνο ή θάλαμος αερίων, όπως γι όλα αυτά ή χιλιάδες άλλα δεν υπάρχει έλεος, έτσι δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή συγκίνηση για το παιδί ή για τους ανθρώπους που καταστράφηκαν.
Πολύ ακραίο αυτό που λέω? Ναι σωστά. Σ΄ενα τόπο που δίνει καθημερινά παραδείγματα για το τι σημαίνει δικαιοσύνη, ανθρωπιά, φροντίδα, αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, ε εγώ ας είναι ακραία.
Να δεις που σήμερα ο ελληνικός λαός σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα βάλει μια κουταλιά λιγώτερη στο φραπόγαλο.... Η δε εξουσία σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα φορέσει κουστούμι ένα τόνο σκουρώτερο...
Τι αλήθεια αισθάνεται ο περισσότερος κόσμος? Δε ξέρει. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι θέλουμε, ούτε πως μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Μέχρι να μάθουμε θα ξυπνάμε παρακολουθώντας εγκληματα διάσπαρτα και περιστασιακές διαμαρτυρίες "στημένες" Μέχρι να μάθουμε θα κρατάει η αγανάκτησή μας μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Και στο ενδιαμεσο θα είμαστε αυτό που έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει.
Συνένοχοι.
Κι η τηλεόραση στο βασικό της ρόλο. Να πιάνει μια είδηση που είναι συγκλονιστική και να τη τεμαχίζει σε εκατοντάδες κομμάτια, με τόση πολυλογία, με τόσες ανιαρές λεπτομέρειες. Η αιώνια τέχνη. Να βλέπεις το αίμα και να ασχολείσαι τι ομάδας ήταν. Να βλέπεις τη ζωή να χάνεται και να αναλύεις από τι ξύλο θάναι φτιαγμένο το φέρετρο. Θα μας τραβολογήσουν από το νεκροτομείο στη γκρεμισμένη βιτρίνα. Απο τη γκρεμισμένη βιτρίνα στο νεκροτομείο. Μέχρι να μείνουμε μπερδεμένοι μες τη μέση σα το σκύλο που τουχουν ρίξει δυο κόκκαλα και δε ξέρει ποιό να βουτήξει. Θα είμαστε πάλι στη μέση λες κι ολα αυτά γίνονται δεξιά΄κι αριστερά μας κι όχι πάνω στη πλάτη μας. Λες και όλα αυτά αφορούν μια κυριακή πρωί κι όχι δεκαετίες.
Ελεος? Κανένα.
Και στο τέλος θα παραμείνει το μεγάλο ερώτημα που μας ταλαιπωρεί εδώ και τόσο καιρό. Αυτοί που τα σπάνε γενικώς κατάφεραν τελικά να σπάσουν τη συνοχή στη σκέψη μας? Κι αυτοί που πυροβολούν στον αέρα και σκοτώνουν κατά λάθος κατάφεραν τελικά να βέπουμε το σωστό λάθος και το λάθος για σωστό? Η θα συνεχιστεί επ΄απειρον αυτό το τσίρκο?
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
NICK CAVE - INTO MY ARMS
Ενα τραγουδάκι για όλη τη παρέα :)
"Into My Arms"
I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
And I believe in Love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candlew burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
"Into My Arms"
I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
And I believe in Love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candlew burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
ΕΛΕΓΕ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πίναμε το καφεδάκι μας. Κάτι μεταξύ μιας γερής γουλιάς καπουτσίνο και μιας ρουφιξιάς τσιγάρου, τον είδα να στέκεται όρθιος δίπλα μου με το χέρι απλωμένο. Θα έκανα πως δεν βλέπω όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις απλωμένων χεριών... όμως ήταν εκείνη η φωνή που μου έριξε μια μαχαιριά.
Δεν είπε είμαι άρρωστος, δεν είπε πεινάω, δεν είπε μαζεύω χρήματα γιατί πρέπει να εγχειρήσω το παιδί μου, δεν είπε καν μόλις αποφυλακίστηκα ή μόλις κάνω αποτοξίνωση....
Είπε,
"Είμαι μόνος..." Με μια φωνή που ήταν ακριβώς η ηχογράφηση της ερημιάς.
Η φωνή συνέχισε.
"Είμαι μόνος μακριά από τη πατρίδα μου και δεν έχω τίποτα εδώ"
Τον κοίταξα.
Τριμμένα ρούχα, στραπατσαρισμένο πρόσωπο, και δυό μάτια που έλεγαν αλήθεια.
Ελεγε αλήθεια.
Δεν ξέρω από που ερχόταν. Που θα μπορούσε να φτάσει. Τι τον έφερε από την άλλη άκρη του κόσμου εδώ στην Αθήνα να με κοιτάζει έτσι καθώς ο καπουτσίνο γινόταν μια θρασύτατη πολυτέλεια....
Ελεγε αλήθεια. Το ήξερα. Μέσα από τα μάτια του είδα τη κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει. Είδα μια φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Του έδωσα μηχανικά χρήματα λέγοντας του πάρε κάτι φίλε να φας. Ηθελα να ξεμπερδεύω γρήγορα μάλλον.
Ομως εκείνος πήρε τα χρήματα αλλά δεν έφυγε.
"Στ΄αλήθεια στο λέω στη πατρίδα μου τους σκότωσαν όλους. Την οικογένειά μου τους φίλους μου. Ολους...."
Κι άρχισαν δάκρυα να τρέχουν στα μάτια του. Δάκρυα αυθόρμητα, αληθινά. Δάκρυα που θέλαν να φωνάξουν. Είχε ξεπεράσει το στάδιο του θέλω μερικά χρήματα κι είχε περάσει σε κάτι πιο δύσκολο.
"Θέλω σε κάποιον να μιλήσω.."
Μου ζητούσε να τον ακούσω. Να νοιώσω.
Εγώ όμως δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι΄αυτόν. Δεν είχα καιρό και θάρρος ουτε λίγο από το χρόνο μου να ξοδέψω....Ψιθύρισα μόνο. Κάνε υπομονή. Κάνε κουράγιο. Με κοίταξε δακρυσμένος κι έτρεμε.
Σκέφτηκα ότι κάπου παρακάτω σε κάποια γωνιά ίσως το βράδυ, κάποια άλλη παρέα που θάχε πιεί τα ποτά της και θάθελε να κάνει πλάκα αυτό το ίδιο ερείπιο της μοίρας μπορεί να το φούσκωνε στις κλωτσιές και να τον σακάτευαν.. Κάποιοι άλλοι.
Οταν έφυγε θυμήθηκα πολλά. Θυμήθηκα ότι σε κάθε γωνιά που θα αντιστοιχεί μια τσάντα γεμάτη φιογκάκια και φρου - φρου θα υπάρχει κι ένα δάκρυ από κάποιον ανθρώπινο πόνο. Ναι τα θυμήθηκα μέσα μου. Γιατί στα λόγια τα θυμόμαστε πάντα. Αλλά δεν μπαίνουν μέσα μας. Δε μας γρατζουνάνε. Εμένα αυτός ο άνθρωπος με γρατζούνισε....
Δεν μισώ τις γιορτές τις αγαπώ. Δεν παθαίνω κατάθλιψη λόγω εορτών ούτε μ΄ενδιαφέρει αν έχω φράγκο στη τσέπη η αν θα τη βγάλω βλέποντας dvd και τρώγοντας κανα τοστάκι.
Μισώ το γεγονός όμως ότι "είναι τόσοι πολλοί"
Τόσοι πολλοί που "ειναι μόνοι στο κόσμο"
Τόσοι πολλοί που δεν έχουν κανένα χέρι να σφίξουν.
Τόσοι πολλοί, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φράγκο, χωρίς ελπίδα...
Νοιώθω αυτή τη καταραμένη αδυναμία της τσιγγούνικης κοινωνίας.
Αυτο το τείχος που υπάρχει γύρω από το περίγραμά μας.
Και σ΄αυτές τις γιορτές τις αγάπης αυτές οι ερημιές , είναι ότι είναι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο για τον κόσμο που θέλει να μη ταραχτούν τα νερά του,
Απλά βάρος...
Δεν είπε είμαι άρρωστος, δεν είπε πεινάω, δεν είπε μαζεύω χρήματα γιατί πρέπει να εγχειρήσω το παιδί μου, δεν είπε καν μόλις αποφυλακίστηκα ή μόλις κάνω αποτοξίνωση....
Είπε,
"Είμαι μόνος..." Με μια φωνή που ήταν ακριβώς η ηχογράφηση της ερημιάς.
Η φωνή συνέχισε.
"Είμαι μόνος μακριά από τη πατρίδα μου και δεν έχω τίποτα εδώ"
Τον κοίταξα.
Τριμμένα ρούχα, στραπατσαρισμένο πρόσωπο, και δυό μάτια που έλεγαν αλήθεια.
Ελεγε αλήθεια.
Δεν ξέρω από που ερχόταν. Που θα μπορούσε να φτάσει. Τι τον έφερε από την άλλη άκρη του κόσμου εδώ στην Αθήνα να με κοιτάζει έτσι καθώς ο καπουτσίνο γινόταν μια θρασύτατη πολυτέλεια....
Ελεγε αλήθεια. Το ήξερα. Μέσα από τα μάτια του είδα τη κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει. Είδα μια φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Του έδωσα μηχανικά χρήματα λέγοντας του πάρε κάτι φίλε να φας. Ηθελα να ξεμπερδεύω γρήγορα μάλλον.
Ομως εκείνος πήρε τα χρήματα αλλά δεν έφυγε.
"Στ΄αλήθεια στο λέω στη πατρίδα μου τους σκότωσαν όλους. Την οικογένειά μου τους φίλους μου. Ολους...."
Κι άρχισαν δάκρυα να τρέχουν στα μάτια του. Δάκρυα αυθόρμητα, αληθινά. Δάκρυα που θέλαν να φωνάξουν. Είχε ξεπεράσει το στάδιο του θέλω μερικά χρήματα κι είχε περάσει σε κάτι πιο δύσκολο.
"Θέλω σε κάποιον να μιλήσω.."
Μου ζητούσε να τον ακούσω. Να νοιώσω.
Εγώ όμως δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι΄αυτόν. Δεν είχα καιρό και θάρρος ουτε λίγο από το χρόνο μου να ξοδέψω....Ψιθύρισα μόνο. Κάνε υπομονή. Κάνε κουράγιο. Με κοίταξε δακρυσμένος κι έτρεμε.
Σκέφτηκα ότι κάπου παρακάτω σε κάποια γωνιά ίσως το βράδυ, κάποια άλλη παρέα που θάχε πιεί τα ποτά της και θάθελε να κάνει πλάκα αυτό το ίδιο ερείπιο της μοίρας μπορεί να το φούσκωνε στις κλωτσιές και να τον σακάτευαν.. Κάποιοι άλλοι.
Οταν έφυγε θυμήθηκα πολλά. Θυμήθηκα ότι σε κάθε γωνιά που θα αντιστοιχεί μια τσάντα γεμάτη φιογκάκια και φρου - φρου θα υπάρχει κι ένα δάκρυ από κάποιον ανθρώπινο πόνο. Ναι τα θυμήθηκα μέσα μου. Γιατί στα λόγια τα θυμόμαστε πάντα. Αλλά δεν μπαίνουν μέσα μας. Δε μας γρατζουνάνε. Εμένα αυτός ο άνθρωπος με γρατζούνισε....
Δεν μισώ τις γιορτές τις αγαπώ. Δεν παθαίνω κατάθλιψη λόγω εορτών ούτε μ΄ενδιαφέρει αν έχω φράγκο στη τσέπη η αν θα τη βγάλω βλέποντας dvd και τρώγοντας κανα τοστάκι.
Μισώ το γεγονός όμως ότι "είναι τόσοι πολλοί"
Τόσοι πολλοί που "ειναι μόνοι στο κόσμο"
Τόσοι πολλοί που δεν έχουν κανένα χέρι να σφίξουν.
Τόσοι πολλοί, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φράγκο, χωρίς ελπίδα...
Νοιώθω αυτή τη καταραμένη αδυναμία της τσιγγούνικης κοινωνίας.
Αυτο το τείχος που υπάρχει γύρω από το περίγραμά μας.
Και σ΄αυτές τις γιορτές τις αγάπης αυτές οι ερημιές , είναι ότι είναι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο για τον κόσμο που θέλει να μη ταραχτούν τα νερά του,
Απλά βάρος...
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
ολη η ζωη ειναι υποθεσις χαμογελο...
αφιερωμενο συντροφισα!
Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' έναν άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταχυδρόμο
Ένα νεράκι να προσφέρεις με χαμόγελο
Και δεν θα νοιώθει το φορτίο του στον ώμο
Να πεις στον πόλεμο δεν πάω
Αλλά με χαμόγελο
Να πεις σε κάποιον χτύπα με
Αλλά δεν σε χτυπάω
Να πεις σ'αυτόν που σε μισεί μίσησέ με εσύ
Αλλά εγώ πολύ πολύ σε αγαπάω
Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' ένα άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταξιδιώτη
Να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει με χαμόγελο
Να δεις τι εύκολοι κι απλοί που ν' οι ανθρώποι
Να ημερέψεις την ζωή που αγριεύτηκε
Να δεις που όλοι και κανένας μας δεν φταίει
Αν πεις σε κάποιον στην ουρά
πάρ'την δική μου τη σειρά
Να δεις που όλοι τους θα πάνε τελευταίοι
Εύκολη θα'ναι η ζωή μ΄ένα χαμόγελο
Μια καλημέρα στον ανήξερο διαβάτη
Είμαστε όλοι μας φτωχοί
Γυμνοί γεννιόμαστε γυμνοί
Και δεν υπάρχει άλλο ρούχο απ' την αγάπη
Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' έναν άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταχυδρόμο
Ένα νεράκι να προσφέρεις με χαμόγελο
Και δεν θα νοιώθει το φορτίο του στον ώμο
Να πεις στον πόλεμο δεν πάω
Αλλά με χαμόγελο
Να πεις σε κάποιον χτύπα με
Αλλά δεν σε χτυπάω
Να πεις σ'αυτόν που σε μισεί μίσησέ με εσύ
Αλλά εγώ πολύ πολύ σε αγαπάω
Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' ένα άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταξιδιώτη
Να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει με χαμόγελο
Να δεις τι εύκολοι κι απλοί που ν' οι ανθρώποι
Να ημερέψεις την ζωή που αγριεύτηκε
Να δεις που όλοι και κανένας μας δεν φταίει
Αν πεις σε κάποιον στην ουρά
πάρ'την δική μου τη σειρά
Να δεις που όλοι τους θα πάνε τελευταίοι
Εύκολη θα'ναι η ζωή μ΄ένα χαμόγελο
Μια καλημέρα στον ανήξερο διαβάτη
Είμαστε όλοι μας φτωχοί
Γυμνοί γεννιόμαστε γυμνοί
Και δεν υπάρχει άλλο ρούχο απ' την αγάπη
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
ΠΕΡΠΑΤΑ, ΜΗ ΤΡΕΧΕΙΣ.
Οταν πέφτεις κρατιέσαι πάντα από κάτι μικρό. Ενα κλαδί στην άκρη του γκρεμού, ενα καρφί που προεξέχει από το τοίχο, η άκρη από το μανίκι του περαστικού δίπλα σου, ένα γέλιο, ένα βλέμμα, ένας ψίθυρος.
Μέρα μουντή, συνηθισμένη. Βιαστική και προκαθορισμένη. Το κουρδιστίρι στη πλάτη και τρέξιμο. Μετρό, περπάτημα, γραφείο, διακοπή μεσημεριανή, συνέχιση δουλειάς, σχόλασμα, μετρό, σπίτι, συγίρισμα, μαγείρεμα, φαγητό, τηλεόραση υπολογιστής ή dvd, τσιγάρο, καφές, κουβέντες κουρασμένες με τους γύρω, νύστα, ύπνος.
Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα έσπασε από ένα ελάχιστο κράτημα. Ηταν εκεί μπροστά στο τυροπιτάδικο κοντά στο μετρό. Πρωινιάτικη. Πλησιάζε τους περαστικούς. Κάτι τους έλεγε. Την έβλεπα από μακριά. Ενα μικροσκοπικό κοριτσάκι σταματημένο ανάμεσα σ΄ενα πλήθος που δε σταμάταγε μπροστά σε τίποτα.
Πλησίασα. Με είδε. Μ΄ενα βλέμμα από δυό ματάκια κάρβουνο, με ενα πονηρό χαμόγελο μου λέει παραπονιάρικα. Θα μου πάρεις μια τυρόπιτα?
Μηχανικά της χαμογέλασα και τη προσπέρασα. Γιατί κι εγώ βιαζόμουν. Ετσι έπρεπε να βιάζομαι. Να προλάβω την ώρα. Το καταμερισμό της μέρας. Να χωρέσουν τα σημαντικά χωρίς ασήμαντους σταματημούς.
Φρέναρα. Γύρισα πίσω. Συνέχιζε να με κοιτάζει. Με τα κουρελιάρικα ρούχα φορεμένα με τόση χάρη, τύφλα ναχαν τα καλοπληρωμένα ξερακιανά μοντέλα που τρώμε στη μάπα απ΄το πρωί ως το βράδυ.
Να δεις που αν δε της πάρω τυρόπιτα θα γίνω στήλη άλατος σκέφτηκα, μ΄ενα ξαφνικό πρωινιάτικο κέφι να με τρυγιρίζει απροειδοποίητα.
Γύρισα πίσω. Η μικρή έτρεξε αμέσως κοντά μου σίγουρη για την επιτυχία της. Ελα, έλα εδώ είναι η τυρόπιτες!
Μια τεράστια τυρόπιτα για τη πριγκίπησα λέω στη φουρνάρισα. Με κοιτάζέι γελώντας και μου λέει πιο μεγάλη απ΄αυτή δεν υπάρχει.
Της τη δίνω. Αρχίζει να δαγκώνει με μανία. Δε μου είπε ευχαριστώ καν, και μαγκιά της. Γιατί η τυρόπιτα ήταν περήφανη που τη μασουλάγε αυτό το απίθανο χαμόγελο. Τιμή μας που τη κεράσαμε!
Εφυγε και σήκωσε το χέρι από μακριά. Μου κλεισε το μάτι. Αυτό το μικρό κλαδάκι που ήταν δεν ήταν 6-7 χρονών είχε από την αρχή στοιχηματίσει σε μένα. Οτι μπορώ να φρενάρω. Ν΄αλλάξω. Να ξεφύγω από το πλάνο έστω και βαστώντας ένα ετοιμόρροπο καρφί στο τοίχο.
Υπάρχει κόσμος έξω. Ακόμα. Που κλείνει το μάτι και σε παρασύρει. Υπάρχουν στις γωνιές του δρόμου εκεί που μαζεύεται το νερό όταν βρέχει, μπόλικοι τρόποι να λερώσεις τα παπούτσια σου, υπάρχουν πεδία δράσης ανάμεσα στο χτύπημα του εισιτηρίου και της κάρτας...
Ενας ολόκληρος κόσμος από ασήμαντα κλαδιά είναι εκεί έξω έτοιμα να επιζήσουν μόλις οι αυτοκρατορίες γκρεμιστούν. Η μικρή πριγκίπησα, το αδέσποτο που πέφτει ανάσκελα έτοιμο να το χαιδέψεις, το λουλούδι που γυρίζει μόλις τ΄αγγίξεις σαν νασαι ήλιος, είναι οι μικρές αυτοκρατορίες έξω απ΄το λαβύρινθο.
Σιχαίνομαι ότι υπάρχει γύρω μου, γιατι μου κόβει τη θέα απ΄αυτό που υπάρχει μέσα μου. Πάντα τις δύσκολες ώρες, ένα μοναδικό κόλπο διαφυγής. Τρέχετε, φρενάρω. Ετσι υπάρχει ελπίδα να με προσπεράσετε κι εγώ να μείνω στο πάτο του φλυτζανιού με το κατακάθι. Εκεί που τελικά κρύβεται η γεύση...
Και ξέρετε κάτι? Πάντα πετυχαίνει. Και μετά κρατάς όλη τη μέρα μέσα σου αυτό το μικροσκοπικό μυστικό, να σε φυλάει μη γίνεις ίδιος μ΄εκείνους και χαθείς.
Φυλάξου. Περπάτα αργά. Περπάτα πάντα σαν να μην έχεις πουθενά συγκεκριμένα να πας. Μόνο τότε βλέπεις ότι τελικά μπροστά δεν υπήρχε ένα μονοπάτι αλλά χίλια...
Μέρα μουντή, συνηθισμένη. Βιαστική και προκαθορισμένη. Το κουρδιστίρι στη πλάτη και τρέξιμο. Μετρό, περπάτημα, γραφείο, διακοπή μεσημεριανή, συνέχιση δουλειάς, σχόλασμα, μετρό, σπίτι, συγίρισμα, μαγείρεμα, φαγητό, τηλεόραση υπολογιστής ή dvd, τσιγάρο, καφές, κουβέντες κουρασμένες με τους γύρω, νύστα, ύπνος.
Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα έσπασε από ένα ελάχιστο κράτημα. Ηταν εκεί μπροστά στο τυροπιτάδικο κοντά στο μετρό. Πρωινιάτικη. Πλησιάζε τους περαστικούς. Κάτι τους έλεγε. Την έβλεπα από μακριά. Ενα μικροσκοπικό κοριτσάκι σταματημένο ανάμεσα σ΄ενα πλήθος που δε σταμάταγε μπροστά σε τίποτα.
Πλησίασα. Με είδε. Μ΄ενα βλέμμα από δυό ματάκια κάρβουνο, με ενα πονηρό χαμόγελο μου λέει παραπονιάρικα. Θα μου πάρεις μια τυρόπιτα?
Μηχανικά της χαμογέλασα και τη προσπέρασα. Γιατί κι εγώ βιαζόμουν. Ετσι έπρεπε να βιάζομαι. Να προλάβω την ώρα. Το καταμερισμό της μέρας. Να χωρέσουν τα σημαντικά χωρίς ασήμαντους σταματημούς.
Φρέναρα. Γύρισα πίσω. Συνέχιζε να με κοιτάζει. Με τα κουρελιάρικα ρούχα φορεμένα με τόση χάρη, τύφλα ναχαν τα καλοπληρωμένα ξερακιανά μοντέλα που τρώμε στη μάπα απ΄το πρωί ως το βράδυ.
Να δεις που αν δε της πάρω τυρόπιτα θα γίνω στήλη άλατος σκέφτηκα, μ΄ενα ξαφνικό πρωινιάτικο κέφι να με τρυγιρίζει απροειδοποίητα.
Γύρισα πίσω. Η μικρή έτρεξε αμέσως κοντά μου σίγουρη για την επιτυχία της. Ελα, έλα εδώ είναι η τυρόπιτες!
Μια τεράστια τυρόπιτα για τη πριγκίπησα λέω στη φουρνάρισα. Με κοιτάζέι γελώντας και μου λέει πιο μεγάλη απ΄αυτή δεν υπάρχει.
Της τη δίνω. Αρχίζει να δαγκώνει με μανία. Δε μου είπε ευχαριστώ καν, και μαγκιά της. Γιατί η τυρόπιτα ήταν περήφανη που τη μασουλάγε αυτό το απίθανο χαμόγελο. Τιμή μας που τη κεράσαμε!
Εφυγε και σήκωσε το χέρι από μακριά. Μου κλεισε το μάτι. Αυτό το μικρό κλαδάκι που ήταν δεν ήταν 6-7 χρονών είχε από την αρχή στοιχηματίσει σε μένα. Οτι μπορώ να φρενάρω. Ν΄αλλάξω. Να ξεφύγω από το πλάνο έστω και βαστώντας ένα ετοιμόρροπο καρφί στο τοίχο.
Υπάρχει κόσμος έξω. Ακόμα. Που κλείνει το μάτι και σε παρασύρει. Υπάρχουν στις γωνιές του δρόμου εκεί που μαζεύεται το νερό όταν βρέχει, μπόλικοι τρόποι να λερώσεις τα παπούτσια σου, υπάρχουν πεδία δράσης ανάμεσα στο χτύπημα του εισιτηρίου και της κάρτας...
Ενας ολόκληρος κόσμος από ασήμαντα κλαδιά είναι εκεί έξω έτοιμα να επιζήσουν μόλις οι αυτοκρατορίες γκρεμιστούν. Η μικρή πριγκίπησα, το αδέσποτο που πέφτει ανάσκελα έτοιμο να το χαιδέψεις, το λουλούδι που γυρίζει μόλις τ΄αγγίξεις σαν νασαι ήλιος, είναι οι μικρές αυτοκρατορίες έξω απ΄το λαβύρινθο.
Σιχαίνομαι ότι υπάρχει γύρω μου, γιατι μου κόβει τη θέα απ΄αυτό που υπάρχει μέσα μου. Πάντα τις δύσκολες ώρες, ένα μοναδικό κόλπο διαφυγής. Τρέχετε, φρενάρω. Ετσι υπάρχει ελπίδα να με προσπεράσετε κι εγώ να μείνω στο πάτο του φλυτζανιού με το κατακάθι. Εκεί που τελικά κρύβεται η γεύση...
Και ξέρετε κάτι? Πάντα πετυχαίνει. Και μετά κρατάς όλη τη μέρα μέσα σου αυτό το μικροσκοπικό μυστικό, να σε φυλάει μη γίνεις ίδιος μ΄εκείνους και χαθείς.
Φυλάξου. Περπάτα αργά. Περπάτα πάντα σαν να μην έχεις πουθενά συγκεκριμένα να πας. Μόνο τότε βλέπεις ότι τελικά μπροστά δεν υπήρχε ένα μονοπάτι αλλά χίλια...
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
ΙΧΝΟΣ ΤΣΙΠΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ?
Θα κοπεί η πίστωση στα φάρμακα?
Σοβαρολογείτε???
Δηλαδή ο πατέρας μου ο οποίος μόνο συμμετοχή πληρώνει 120 ευρώ το μήνα θα πρέπει να κόψει το λαιμό του να βρίσκει 500 ευρώ το μήνα (τόσο κοστίζουν, μη πω και παραπάνω) καθότι με χρόνια σοβαρή πνευμονοπάθια και τρία μπαι πας, και θα πηγαίνει να στήνεται στην ουρά με τα πόδια του τούμπανα πρησμένα, για να πάρει τα λεφτά του που ήδη έχει πληρώσει από 35 χρόνια δουλειάς???
Και όχι δεν θα τα βάλω με τους φαρμακοποιούς. Γελιέστε. Θα τα βάλω με το κανονικό σχέδιο εξόντωσης του πληθυσμου που έχετε ξεκινήσει.Θα τα βάλω με εκείνους που εισπάττουν χρόνια δισεκατομύρια από τους εργαζόμενους και δεν έχουν να πληρώσουν λέει τα φαρμακεία για να εξασφαλίσουν τη περίθαλψή τους. Δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα φάρμακα κι έχουν λεφτά να πληρώσουν τις τράπεζες!!!!!
Ελπίζω να μην είσαστε προληπτικοί, γιατί σας ενημερώνω ότι μόνο τις κατάρες που έχετε εισπράξει από σήμερα το πρωί από τα γερόντια και από όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν χρόνια και βασανίζονται από κάθε λογής αρρώστειες, (και οι οικογένειές τους) μόνο από αυτές τις κατάρες την έχετε βάψει!
ΑΙΣΧΟΣ!!!!
Αυτό ήταν το κείμενό μου για τον εορτασμό της 17 Νοέμβρη. Αυτό σε ένα κράτος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο αξιοπρέπειας κάθε όριο απανθρωπιάς.
Σοβαρολογείτε???
Δηλαδή ο πατέρας μου ο οποίος μόνο συμμετοχή πληρώνει 120 ευρώ το μήνα θα πρέπει να κόψει το λαιμό του να βρίσκει 500 ευρώ το μήνα (τόσο κοστίζουν, μη πω και παραπάνω) καθότι με χρόνια σοβαρή πνευμονοπάθια και τρία μπαι πας, και θα πηγαίνει να στήνεται στην ουρά με τα πόδια του τούμπανα πρησμένα, για να πάρει τα λεφτά του που ήδη έχει πληρώσει από 35 χρόνια δουλειάς???
Και όχι δεν θα τα βάλω με τους φαρμακοποιούς. Γελιέστε. Θα τα βάλω με το κανονικό σχέδιο εξόντωσης του πληθυσμου που έχετε ξεκινήσει.Θα τα βάλω με εκείνους που εισπάττουν χρόνια δισεκατομύρια από τους εργαζόμενους και δεν έχουν να πληρώσουν λέει τα φαρμακεία για να εξασφαλίσουν τη περίθαλψή τους. Δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα φάρμακα κι έχουν λεφτά να πληρώσουν τις τράπεζες!!!!!
Ελπίζω να μην είσαστε προληπτικοί, γιατί σας ενημερώνω ότι μόνο τις κατάρες που έχετε εισπράξει από σήμερα το πρωί από τα γερόντια και από όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν χρόνια και βασανίζονται από κάθε λογής αρρώστειες, (και οι οικογένειές τους) μόνο από αυτές τις κατάρες την έχετε βάψει!
ΑΙΣΧΟΣ!!!!
Αυτό ήταν το κείμενό μου για τον εορτασμό της 17 Νοέμβρη. Αυτό σε ένα κράτος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο αξιοπρέπειας κάθε όριο απανθρωπιάς.
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008
ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΕΝΕΧΥΡΟ...
Να μεταφέρω κι εγώ ένα διάλογο μια και φαντασία διαθέτω και προικισμένη με άπειρη υπομονή είμαι ? Ενας διάλογος που θα έμοιαζε με μια απίθανη σχέση «αγάπης» προς τον πλησίον. Βέβαια αυτά συμβαίνουν γιατί διαθέτω πολύ φαντασία όπως σας είπα. Οπότε απλά απολαύστε το.
-Καλημέρα σας, τη κυρία τάδε παρακαλώ.
-Μάλιστα η ίδια
-Τηλεφωνώ σχετικά με μια οφειλή στη τράπεζα τάδε.
-Μάλιστα, παρακαλώ τι συμβαίνει?
-Τι συμβαίνει? Μας κοροιδεύετε? Εχουμε το φάκελο ΣΟΥ . Χρωστάς ......... ευρώ
Και δεν έχεις βάλει τίποτα. Μέχρι τη Δευτέρα πρέπει να ΒΑΛΕΙΣ ολο το ποσό που χρωστάς αλλοιώς πάμε δικαστικά.
-Συγνώμη ποιά είστε?
-Ειμαι η κυρία τάδε εκ μέρους της ......... τράπεζας.
-Μου τηλεφωνείτε από τη τράπεζα στις 8.00 η ώρα το βράδυ????
-Αφησε τα αυτά που ξέρεις τα έξυπνα. Ειμαστε απο δικηγορικό γραφείο και έχουμε εντολή να προχωρήσουμε σε δικαστικά μέτρα σε περίπτωση που μέχρι τη Δευτέρα δεν έχεις ξοφλήσει όλο το ποσό.
-Δεν υπάρχει η δυνατότητα να εξοφλήσω όλο το ποσόν αλλοιώς θα το είχα ήδη κάνει κυρία μου, και θα ήθελα παρακαλώ ότι έχετε να μου πείτε να μου το πείτε γραπτώς. Δεν ξέρω με ποιόν μιλάω αυτή τη στιγμή.
ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ....
-Οταν έπαιρνες τα λεφτά από τη τράπεζα ωραία ήταν ε? Απο ότι βλέπω είσαι και μάννα (!!!) Τι παράδειγμα δίνεις στα παιδιά σου με το να είσαι αναξιοπρεπής απέναντι στις υποχρεώσεις σου. Δε ντρέπεσαι?
-Συγνώμη σε μένα μιλάτε έτσι? Γνωριζόμαστε?
-Ναι σε σένα και να ξέρεις ότι αν δε συμορφωθείς ούτε κρεβάτι δε θα σου αφήσουμε στο σπίτι να κοιμάσαι. Και μπορούμε ακόμα και τα παιδιά σου να κυνηγήσουμε στη ζωή τους να μας τα ξοφλήσουν εκείνα κι οποιον άλλο συγγενή έχεις.
Μάθατε όλοι να τα «παίρνετε» και να μη δίνετε.
-Ξέρετε τι θα κάνω τώρα? Θα σας κλείσω το τηλέφωνο και αν συνεχίσετε να με ενοχλείτε θα πάω εγώ στα δικαστήρια να είστε βέβαιη και πιστέψτε με δεν το θέλετε.
-Οπως νομίζεις. Για τελευταία φορά σου λέω αν δεν πληρώσεις θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα κι εσύ και η οικογένειά σου.
-Να συμπληρώσω κι εγώ κάτι. Τι ακριβώς θα μου κάνετε αν δεν συμορφωθώ?
-Κατ΄αρχήν θα κινδυνέψεις να χάσεις το σπίτι σου.
-Δεν ξέρω αν το έχετε ψάξει καλά το θέμα αλλά δεν έχω σπίτι με νοίκι είμαι....
-Με νοίκι? Θα έχεις όμως αυτοκίνητο, άλλα κινητά πράγματα αξίας.
-Δεν έχω αυτοκίνητο και το μόνο που μπορείς να πεις αξίας σπίτι μου είναι μια τηλεόραση 10 χρόνων και ένας υπολογιστής 8 χρονών. Και φυσικά μερικά έπιπλα, κάτι κουτάλια κάτι φλυτζάνια και κάτι κατσαρολικά της πλάκας. Σας κάνουν?
-Με κοροιδεύεις? Αφού έχεις πάρει ........ ευρώ δάνειο και έχεις και μια κάρτα
................ευρώ. Θα γίνει παρακράτηση από το μισθό σου ή θα ψάξουμε τον εγγυητή σου.
-Ξέρετε όταν μου δώσανε το δάνειο και τη κάρτα δήλωσα απλά ένα εισόδημα 8.000 ευρώ ετησιο, (του περασμένου χρόνου , γιατί τη χρονιά που μου έδωσαν το δάνειο ήμουν άνεργη.....) δεν μου ζήτησαν εγγυητή, και δεν είχα κανένα περιουσιακό στοιχείο....
-Ε??
-Ναι...
-...μα πως....
-Συνέβη... Λοιπόν τι μου λέγατε τι ακριβώς θα κάνετε. Τι θα μου συμβεί?
(Κλείσιμο τηλεφώνου απότομα, χωρίς γλυκές καληνύχτες....)
( Από μια φανταστική ιστορία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις υπαρκτές είναι εντελώς συμπτωματική!)
Και τώρα ας σοβαρευτούμε.
Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, (ο έλληνας μόλις ανακάλυψε το τροχό για ακόμα μια φορά) είναι κάτι που βιώνουν διακόσιες χιλιάδες οικογένειες (και παραπάνω θάλεγα) εδώ και κάτι χρόνια. Σε όλο το ντόρο που θα γίνει θα βγουν τ΄απλυτα στη φόρα ναι. Αλλά θα υπάρξουν και πονηριές. Μια από αυτές θα είναι ακόμα μια φορά το διαίρει και βασίλευε μεταξύ των απλών πολιτών.
Ακούω συχνά τη φράση από «εντίμους» πολίτες. Αν δεν είχε κάποιος ας μην έπαιρνε. Καλά του κάνουν και του παίρνουν το σπίτι για να συμορφωθεί. Εγώ δε χρωστάω σε κανέναν και δε ξεφτιλίζομαι έτσι. Είναι ακριβώς έτσι που λειτουργούν και οι βασάνηδες υπάλληλοι των εισπρακτικών (γιατί βασάνηδες είναι κι αυτοί....) Νοικιασμένοι δούλοι.
Δεν έχω αντίρρηση ότι ο έλληνας ξανοίχτηκε και δεν είχε ιδέα πως πάει να μπλέξει. Και ξανοίχτηκε για να πάρει το χλιδάτο αυτοκίνητο, για να πάει Μαλδίβες για διακοπές, για να πάρει γούνα η κυρά, για να πάρει φιρμάτα ρούχα ο κανακάρης. Χωρίς να υπολογίσει τι θα γίνει αύριο. Χωρίς να υπολογίσει τίποτα. Ομως, δεν είναι μόνο αυτός ο έλληνας.
Υπάρχει πληθώρα περιπτώσεων που μερικές από αυτές ξεπερνούν κάθε όριο φαντασίας.
Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δανείστηκαν γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο να επιβιώσουν για χίλιες δυό αιτίες. Αρρώστεια, ανεργία, μισθοί πείνας, οικογενειακά δράματα που ποικίλλουν όσο και οι ζωές των ανθρώπων. Κι εκεί ακριβώς έγινε το έγκλημα. Δοθήκαν δάνεια και κάρτες σε ανθρώπους που πραγματικά τα είχαν ανάγκη που όμως εκ των πραγμάτων δεν θα έπρεπε να τους έχει δοθεί ούτε δεκάρα.
Είναι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που απευθύνθηκαν στις τραπεζες γιατί κανένας άλλος σ΄αυτό το τόπο δεν είχε καμμιά διάθεση να αφουγκραστεί το τι ζούσαν. Υπάρχουν γονείς που δανείστηκαν για να βγάλουν τα έξοδα ενός άρρωστου παιδιού, οικογένειες που τη βγάλαν όπως όπως με 2-3 κάρτες για να ψωνίζουν στο μπακάλη και να πληρώνουν το νοίκι που αλλοιώς δεν θα είχαν, άνεργοι που με 5-6 χιλιάδες ευρώ βγάλαν το χρόνο. Χωρισμένες γυναίκες με ανήλικα που ένα δανειάκι και μια καρτούλα έγινε η διατροφή που δεν πήραν ποτέ, έγιναν μια μικρή βοήθεια στο παιδί που παντρευόταν και με 400 ευρώ σύνταξη δεν υπήρχε η δυνατότητα να το βοηθήσουν αλλοιώς...
Βγάλτε τα στοιχεία στη φόρα να τα δει ο κόσμος.
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνεια χωρίς εγγυητή, χωρίς περιουσία, χωρίς εισόδημα επαρκές?
Πόσοι πήραν δάνεια και κάρτες ακόμα και πάνω από το ηλικιακό όριο που επιτρέπει ο νόμος?
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνεια ενώ ήταν αποδεδειγμένο ότι δεν είχαν να πληρώσουν ούτε τους λογαρισμούς στο σπίτι?
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνειο με εκαθαριστικό που ήταν 6-7- ή 9 χιλιάδες ευρώ ετήσιο?
Στην αγαπημένη σας Ελβετία αν ένας τραπεζικός δώσει δάνειο σε ένα πολίτη που δεν τηρεί τις προυποθέσεις πάει μέσα ο τραπεζικός όχι ο πολίτης.
Οι τράπεζες για ένα μεγάλο διάστημα αντικατέστησαν το ρευστό που δεν είχε ο έλληνας. Αντικατέστησαν τον ανύπαρκτο μισθό, τη γελοία σύνταξη, την ακάλυπτη αρρώστεις, τη τρισάθλια πρόνοια, τα έξοδα σπουδών, τα έξοδα γάμου, τα έξοδα κηδείας....
Και σε μια άλλη ομάδα αντικατέστησαν τα όνειρα του φτωχομπινέ που χωρίς αυτές δεν θα γινόνταν ποτέ πραγματικότητα. Ενα ταξιδάκι το καλοκαίρι, ένα αυτοκινητάκι, ένα ρολόι, ένα στερεωφονικό, ένα καλό ψυγείο, και φυσικά στις περισσότερες περιπτώσεις το ύψιστο όνειρο – ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ -.
Αν δεν είχε πάρει ο κόσμος από τις τράπεζες μόνο τότε θα μπορούσαμε να δούμε τη πραγματική αθλιότητα που επικρατεί σ΄αυτό το κράτος. Πόσοι θα είχαν σπίτι από το μισθό τους ? Πόσοι θα είχαν αυτοκίνητο? Πόσοι θα μπορούσαν να στείλουν τα παιδιά στα φροντιστήρια? Πόσοι θα πλήρωναν τους γιατρούς άμα αρρώσταιναν? Πόσοι θα βαζαν πετρέλαιο το χειμώνα? Πόσοι θα ψώνιζαν στο σουπερ μάρκετ...
Οι τράπεζες για ένα διάστημα κύριοι κουκούλωσαν την αθλιότητα. Κουκούλωσαν το αληθινό πρόσωπο του έλληνα. Ο απόλυτος φτωχομπινές της ευρώπης. Ο πολίτης που ταπεινώθηκε και ταπεινώνεται καθημερινά. Ο πολίτης που δεν έμαθε ποτέ ούτε να απαιτεί όσα δικαιούται ούτε να εκπληρώνει όσα υποχεούται για να φτιάξει μια κοινωνία έστω ελάχιστα ανθρώπινη...
Και τώρα οι τράπεζες θέλουν τα δανεικά πίσω. Λογικό. Και για να ζητήσει τα δανεικά το αφεντικό δε πάει ο ίδιος. Βάζει τους υπηρέτες να γυρνάνε τις γειτονιές και ν΄απειλούν. Οπως βλέπουμε στις μαφιόζικες ταινίες. Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου. Οπως κάθε τοκογλύφος που σέβεται τον ευαυτό το ήξερε πάντα να κάνει.
Οι έλληνες έχουν μπει σε ενέχυρο.
Και το κράτος δεν έχει τίποτα άλλο να τους πάρει πάρει μια τελευταία λίβρα κρέας που τους έχει απομείνει.
Εκείνοι που είχαν λεφτά από πάντα, εκείνοι που είχαν πιάσει τα πόστα και τη καλή δεν κινδύνεψαν ποτέ από καμμιά τράπεζα. Δικές τους είναι άλλωστε.
Μην τα βάλουμε ο ένας με τον άλλο λοιπόν. Γιατί σε εμας τους κάτω τους ξεχασμένους στην «κατανομή των κερδών» ισχύει το εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι ίσως έρθεις. Ας μη το ξεχνάμε ποτέ.
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ - ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ
Αρθρο 404
Τοκογλυφία
Όποιος σε δικαιοπραξία για την παροχή οποιασδήποτε πίστωσης, ανανέωσή της ή παράταση της προθεσμίας πληρωμής εκμεταλλεύεται την ανάγκη, την πνευματική αδυναμία, την κουφότητα την απειρία ή την ψυχική έξαψη εκείνου που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας για τον εαυτό του ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή.
Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται και: α) όποιος ανεξάρτητα απ τους πιο πάνω όρους, κατά την παροχή ή την παράταση της προθεσμίας πληρωμής, κατά την ανανέωση ή την προεξόφληση δανείου, συνομολογεί ή παίρνει για τον εαυτό του ή για τρίτο περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά το νόμο θεμιτό ποσοστό του τόκου. β) όποιος απαλλοτριώνει παραπέρα ή δίνει ως ενέχυρο κάποια απαίτηση που απέκτησε και που είναι του είδους που αναφέρεται στην παρ.1 ή στην παρ.2 στοιχ. α ή επιδιώκει την εκπλήρωση τοκογλυφικών ωφελημάτων που πηγάζουν από αυτήν την απαίτηση.
Αν ο υπαίτιος επιχειρεί κατ επάγγελμα ή κατά συνήθεια τοκογλυφικές πράξεις του είδους των παρ.1 και 2 τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή.
Αν οι πράξεις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα ποινική ευθύνη υπέχουν οι διοικητές και οι διευθυντές τους.
Η ποινική δίωξη των πράξεων των παρ.1, 2 ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση.
Τ αξιόποινο των ανωτέρω πράξεων εξαλείφεται αν ο δράστης με δική του θέληση και πριν ακόμη εξετασθεί με οποιονδήποτε τρόπο από την αρμόδια αρχή για την πράξη του εξουδετερώσει την παράνομη κατάσταση και αποδώσει στον οφειλέτη, ό,τι πήρε πάνω από το νόμιμο μέτρο μαζί με τους νόμιμους τόκους από την ημέρα που το πήρε."
fyi (προς ενημέρωση..)
Τοκογλυφία
Όποιος σε δικαιοπραξία για την παροχή οποιασδήποτε πίστωσης, ανανέωσή της ή παράταση της προθεσμίας πληρωμής εκμεταλλεύεται την ανάγκη, την πνευματική αδυναμία, την κουφότητα την απειρία ή την ψυχική έξαψη εκείνου που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας για τον εαυτό του ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή.
Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται και: α) όποιος ανεξάρτητα απ τους πιο πάνω όρους, κατά την παροχή ή την παράταση της προθεσμίας πληρωμής, κατά την ανανέωση ή την προεξόφληση δανείου, συνομολογεί ή παίρνει για τον εαυτό του ή για τρίτο περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά το νόμο θεμιτό ποσοστό του τόκου. β) όποιος απαλλοτριώνει παραπέρα ή δίνει ως ενέχυρο κάποια απαίτηση που απέκτησε και που είναι του είδους που αναφέρεται στην παρ.1 ή στην παρ.2 στοιχ. α ή επιδιώκει την εκπλήρωση τοκογλυφικών ωφελημάτων που πηγάζουν από αυτήν την απαίτηση.
Αν ο υπαίτιος επιχειρεί κατ επάγγελμα ή κατά συνήθεια τοκογλυφικές πράξεις του είδους των παρ.1 και 2 τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή.
Αν οι πράξεις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα ποινική ευθύνη υπέχουν οι διοικητές και οι διευθυντές τους.
Η ποινική δίωξη των πράξεων των παρ.1, 2 ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση.
Τ αξιόποινο των ανωτέρω πράξεων εξαλείφεται αν ο δράστης με δική του θέληση και πριν ακόμη εξετασθεί με οποιονδήποτε τρόπο από την αρμόδια αρχή για την πράξη του εξουδετερώσει την παράνομη κατάσταση και αποδώσει στον οφειλέτη, ό,τι πήρε πάνω από το νόμιμο μέτρο μαζί με τους νόμιμους τόκους από την ημέρα που το πήρε."
fyi (προς ενημέρωση..)
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΝΑΕΙ, ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ, ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ , ΤΙ ΝΑ ΠΩ...
Τυχαία πριν λίγες μέρες σε μια συζήτηση έμαθα για ένα γνωστό μου μια παλιά ιστορία, μια φρίκη που είχε βιώσει, την οποία δεν μπορούσα καν να φανταστώ να συμβαίνει ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλο. Μπλόκαρα.
Σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο άτομο, που ήταν πάντα δυναμικό, γενναίο έτοιμο να μας εμψυχώσει όλους, έτοιμο κάθε μέρα να δημιουργήσει τη δική του επανάσταση και να παρασύρει σ΄αυτήν όποιον έβρισκε μπροστά του, είχε περάσει πολλά. Πάρα πολλά που στη δική μου τη ζωή ήταν άγνωστες λέξεις....
Σκέφτηκα για μια ακόμα φορά ότι – μέχρι τώρα - η σοβαρότερη «φρίκη» που μ΄εχει βάλει ο δημιουργός να περάσω είναι η.... καμμία.
Ναι, δοκιμασίες υπάρχουν πάντα, αλλά καμμία από αυτές – μέρχρι τώρα – δεν με άφησε χωρίς φαι, χωρίς ένα κρεβάτι να κοιμάμαι, χωρίς νερό, χωρίς ρούχα....
Οτι και να συνέβαινε κοιμόμουν κάπου ζεστά, έτρωγα, έπινα νεράκι και φόραγα ένα ρούχο πάνω μου.
Το ελάχιστο λέω γιατί πέρα από αυτό, είχα πάντα μια τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο, αργότερα ένα στερεοφωνικό, αργότερα υπολογιστή, και dvd και βιβλία να διαβάζω και ταινίες να βλέπω....
Δηλαδή για τους αληθινά δυστυχισμένους αυτής της ζωής ήμουν, είμαι ένας «τυχερός άνθρωπος». Κι αν μιλήσω για όλα τα ζόρια που θεώρησα ότι πέρασα, πάλι δε πιάνει γιατί τα πέρασαν κι αυτοί συν τα άλλα, εκείνα που εγώ βλέπω σαν είδηση στη τηλεόραση, εκείνα που υποπτεύομαι ότι πρέπει να πονάνε...
Μεταξύ αληθινού πόνου και υποψίας του υπάρχει άβυσσος.
Κι όμως γέμισα ατέλειωτες ώρες της μέρας μου και της νύχτας μου με γκρίνια. Ατέλειωτες ώρες γεμάτες πανικόβλητα συναισθήματα για επερχόμενες καταστροφές.
Εκείνη η φριχτή ενασχόληση με το άτομό μου. Τι θα απογίνω?
Εκείνη η μονότονη ναρκισιστική διάθεση του να γυριζω γύρω γύρω από μένα και να με συμπονάω να με συμπάσχω για το πόσο πολλά τραβάω και πόσο δυνατή είμαι τελικά.
Μαλακίες! Δυο βήματα πιο εκεί έκανε τρελλές βόλτες ο αλήθινός τρόμος.
Δυο βήματα πιο κει από τα δικά μου κάγκελα τα φτιαγμένα από μαλακό βαμβακερό για να μη κάνω καρούμπαλα όταν χτυπάω το κεφάλι, υπήρχαν τα κάγκελα τα φτιαγμένα από ξυράφι και απόγνωση..
Πιο πάνω από μένα εκείνοι που εξουσιάζουν κι έτσι κι αλλοιώς δε νοιάζονται αν ζει και αν πεθαίνει κανένας, πιο κάτω εκείνοι που πεθαίνουν, εκείνοι που δεν τους κοίταξα ποτέ στα μάτια, που δεν τους άγγιξα, δεν ξενύχτισα μαζί τους, δε ρώτησα ποτέ αν ζουν ή αν πεθαίνουν σαν ναμουν εξουσιαστής κι εγώ.... στη μέση εγώ ο γκρινιάρης κλόουν που παλεύει τους μεν και αγνοεί τους δε και απαιτεί κι από τους δυό να τον προσέξουν, απεγνωσμένα...
Θυμόμουν πάντα πόσο κακό μου έχουν κάνει αλλά ξέχναγα επιμελώς αν έκανα κακό εγώ..
Θυμόμουν πάντα ότι είμαι αδικημένη αλλά δεν θυμόμουν ποτέ πόση συμμετοχή είχα στην αδικία.
Εβλεπα το ταψί αλλά όχι το άδειο πιατο.
Το καναπέ αλλά όχι το τρύπιο ράτζο.
Είμαι ο μέσος άνθρωπος. Εκείνος που νοιώθει ότι όλοι του χρωστάνε αλλά αυτός δεν χρωστάει ούτε τ΄αγγέλου του.
Είμαι ο επαναστάτης που αντιμετωπίζει το σοβαρότατο κίνδυνο να τραματιστεί την ώρα που κάνει πεντικιουρ με το ψαλιδάκι.
Είμαι εκείνος που στηρίζεται δυναμικά στα πόδια του πάντα αφού οι υπόλοιποι φροντίζουν να του έχουν λυμμένα τα χέρια....
Εκείνος που ψηφίζει μόνιμα τον ίδιο για να τον βρίζει μετά. Που αγοράζει αυτοκίνητο γκρινιάζει για τη ρύπανση και ονειρεύεται την ίδια στιγμή πότε θάχει φράγκα να πάρει ένα καλύτερο...
Εκείνος που μόλις του λένε ότι ένας γνωστός έχει καρκίνο φτύνει το κόρφο του και λέει έξ΄απο δω αυτή η λέξη....
Εκείνος που πολεμάει τη γραφειοκρατεία καθισμένος σ΄ενα γραφείο κάποιας υπηρεσίας του δημοσίου...
Εκείνος που νομίζει ότι δυστυχία είναι το γεγονός ότι υπάρχουν και καλύτεροι.
Ξεχνά πάντα όμως επιμελώς τι είναι ευτυχία.
Και το χειρότερο απ΄ολα είναι ότι για αυτή την αμνησία έχει βρει στάνταρ δικαιολογία ότι δεν τον αφήνει η ευαισθησία του να είναι ευτυχισμένος με τόση δυστυχία που υπάρχει. (το ακούμε συνεχώς τώρα τελευταία, τόσο που η υποκρισία έχει αρχίσει και βρωμάει πια σα σάπιο πτώμα...)
Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος δεν έχει νοιώσει ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Οταν άκουσα την ιστορία , και μου ήρθαν στο μυαλό πολλές άλλες, χειρότερες ή όχι, σκέφτηκα λοιπόν ότι ,
Αληθινή δυστυχία είναι να μην είσαι δυστυχισμένος αλλά έτσι να νοιώθεις. Αληθινή δυστυχία είναι να μη μπορείς να μοιραστείς αληθινά με τους άλλους ούτε το καλό, ούτε το άσχημο.
Αληθινή δυστυχία είναι να μην έχεις ανακαλύψει τελικά με ποιούς να μείνεις και ποιους να αφήσεις. Να μην έχεις καταλάβει πόσα λάθος πράγματα παπαγαλίζεις και πόσα σωστά αγνοείς....
Μικρέ αχάριστε ανθρωπάκο, μικρέ κρυφο-νάρκισσε....είσαι τόσο αδιάφορος κατά βάθος και τόσο καλά προφυλαγμένος ...ακόμα.... που μπορείς να αυτοικανοποιείσαι όταν κυλάνε τα κροκοδείλια δάκρυα, μπορείς συνέχεια να ζητάς να σου ζητάει συγνώμη η ζωή σαν ναχει εγκληματίσει επάνω σου, ενώ κατά βάθος δεν γεννήθηκες καν ακόμα....
Είσαι ο κλάψας...
(Το κείμενο αυτό το έγραψα έτσι ασυνάρτητα όπως μουρθε σαν ένα συγνώμη σε όλες τις στιγμές που υπήρξα, «νομίζοντας» και για άλλες τόσες που είπα πολύ ωραία λόγια για τη δυστυχία, την αδικία, τη φτώχεια, το πόνο, το μαρτύριο μια και είμαι καλά διαβασμένη κι εχω ακουστά πως κάπου υπάρχουν στ΄αλήθεια .....)
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
δεν εχουμε σημαιες απο πανι
οι σημαιες μας ειναι η καρδια μας, η ψυχη μας.
εκει που κρυβεται η υπο διωγμον Ελλαδα.
οσο μας μαυριζετε την καρδια και την ψυχη, οι σημαιες μας βαφονται μαυρες.
το κοκκινο θα το παρουμε απο εσας.
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ
Τι είναι έλληνας? Σίγουρα όχι ο κάτοικος μιας συγκεκριμένης τοποθεσίας. Σίγουρα όχι ο φέρων το όνομα που του δόθηκε από μια πολιτεία. Σίγουρα όχι αυτός που λέει οτι είναι. Το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, η κοσμική αντίληψη εκείνων των κατοίκων αυτού του τόπου, ο τρόπος αντίληψης, η καθημερινότητά τους, η ιστορία τους, οι πράξεις τους, οι επιστήμες τους, η θρησκεία τους, οι τέχνες τους, ο τρόπος που αγαπούσαν τη πατρίδα τους, ο τρόπος που αγαπούσαν τη φύση, τους ανθρώπους, τους θεούς τους, αυτό είναι "έλληνας". Ελληνας λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί οποιοσδήποτε , ασχέτως τόπου, καταγωγής, φυσιογνωμίας, ομάδας αίματος κλπ κλπ, που ασπάζεται και θέλει να κάνει πράξη αυτή τη κοσμοθεώρηση.
Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Μπορεί όχι μόνο να μην συμφωνεί αλλά και να το πολεμήσει και να θέλει να το αφανίσει (όπως άλλωστε έγινε στη συνέχεια της ιστορίας αυτού του τόπου). Μπορεί να το κάνει αλλά δεν είναι έλληνας. Και αυτό δεν είναι μια ύβρις ή ότι κάποιοι θέλουν να γίνουν κατ΄αποκλειστικότητα έλληνες. Είναι κοινή λογική. Αν ασπαστώ το μωαμεθανισμό θα πρέπει να νευριάζω όταν κάποιος μου πει δεν είσαι χριστιανός?? Θα ήταν γελοίο. Φυσικά δεν είμαι χριστιανός αφού είμαι μωαμεθανος!!!
Το ίδιο λοιπον και σε ότι αφορά την αρχαία ελλάδα. Η κοσμοαντίληψη του τότε δεν ήταν απλά κάτι που έγινε μια συγκεκριμένη εποχή και είχε ημερομηνία λήξης. Ηταν ένας πολιτισμος που είχε συγκεκριμένα ιδεωδη, συγκεκριμένα πιστεύω, συγκεκριμένη θρησκεία, νόμους, συγκεκριμένη αντίληψη για το τι σημαίνει άνθρωπος, κόσμος, ζωή, θάνατος. Αν κατ΄αρχήν δεν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις τι ήταν, να μελετήσεις, να σκεφτείς αν ήταν σωστό σε σχέση μ΄αυτό που ζούμε τώρα, αν εκείνος ο τρόπος σκέψης και αντίληψης ήταν σωστός για ένα καλύτερο κόσμο, δεν υπάρχει λογος να νευριάζεις ούτε να ενίστασαι αν κάποιος σου πει δεν εισαι. Ετσι ερχόμαστε στο νεοέλληνα. Κι εδώ είναι το ερώτημα. Είναι ο νεοέλληνας , έλληνας?
Οπότε πριν να σκίσουμε τα ιμάτια μας και να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Βάζοντας τους δυο πολιτισμούς σε αντιπαράθεση επιλέγουμε. Και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας. Οι άνθρωποι που ακολούθησαν αυτό το δρόμο και επέλεξαν δεν ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη τάξη, ούτε καναν συγκεκριμενα επαγγέλματα, ούτε υπηρχε κάποιο κόμμα που πήγαν και γραφτήκαν, δεν είχαν τα ίδια οικονομικά ή επιστημονικά εφόδια.... Ενοιωσαν μια συγκεκριμένη εσωτερική παρόρμηση, ένοιωσαν αηδιασμένοι μ΄αυτό που έβλεπαν γύρω τους. Ενοιωσαν ότι το ποιόν τους, τα συναισθήματά τους, ο τρόπος που έβλεπαν το κοσμο, ο τρόπος που αγαπούσαν, ο τρόπος που νοιώθαν τη φύση, τον άνθρωπο, το θείο δεν έχει καμμιά σχέση μ΄αυτό που τους έχουν σερβίρει μέχρι σήμερα. Ενοιωθαν ξένοι σε ξένο τόπο....
Και μελετώντας, ψάχνοντας, σκεπτόμενοι κατέληξαν σε αυτό που νοιώθαν ότι είναι το "ταίρι τους". Σε κάποιο σκεπασμένο, καταχωνιασμένο σε μια γωνιά ξεχωριστό πολιτισμό, σε μια κοσμοαντίληψη που έδινε απαντήσεις που ηδη είχαν μέσα τους. Γιατί σε αυτούς τους ανθρώπους συνέβη και σε άλλους όχι? Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Τι ειναι αυτό που χρειάζεται να έχεις για να μπορείς να κατανοήσεις τι συνέβη τότε σε τουτα εδώ τα χώματα και έλαμψε τόσο φως. Τόσο που ολοι οι επιστήμονες σε κάθε γωνιά της γης προσπαθούν ακόμα να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να βρουν τις απαντήσεις?
Ολοι οι άνρθωποι έχουν δικαίωμα στο να μάθουν. Να καταλάβουν. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Ομως αν υποθεσουμε ότι κάποιοι δεν θέλουν ν΄αφήσουν το κόσμο να μάθει και τα παραποιήσουν όλα, τα κρύψουν, τα γελοιοποιήσουν, τα πολεμήσουν, τότε ποιοί άνθρωποι ακριβώς μπορούν πίσω από αυτό το σκοτάδι να διακρίνουν φως? Τι πρέπει να έχεις μέσα σου για να περάσεις μέσα από τις συμπληγάδες και να φθάσεις στην ιθάκη σου?
Αγαπη. Σεβασμο. Ορεξη για μάθηση. Να τιμάς τη πατρίδα σου. Να τιμάς τη ζωή. Να τιμάς τον έρωτα. Να μελετάς τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου νοιώθοντας όλο το σύμπαν μεσα σου. Να αντιμετωπίζεις την ύπαρξη σου γενικώτερα σαν κάτι το πολύτιμο, άξιο σεβασμού. Να αγαπάς το σώμα σου και το πνεύμα σου και να τα θρέφεις και τα δύο ισάξια. Να εχεις ταυτόχρονα τη ταπεινότητα να υποκλιθείς με σεβασμό στο υπέρτατο μυστήριο της ζωής και τη δύναμη να το ανακαλύψεις και να σταθείς μεγαλόπρεπα, ισάξια δίπλα του.
Ας φέρουμε ένα παράδειγμα,
ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ
1. Έπου Θεώ.
2. Νόμω πείθου.
3. Θεούς σέβου.
4. Γονείς σέβου.
5. Ηττώ υπέρ δικαίου.
6. Γνώθι μαθών
7. Ακούσας νόει
8. Σαυτόν ίσχε
9. Φρόνει θνητά.
10. Εστίαν τίμα.
11. Άρχε σεαυτού.
12. Φίλοις βοήθει.
13. Θύμου κράτει.
14. Φρόνησιν άσκει.
15. Πρόνοιαν τίμα.
16. Όρκω μη χρω
17. Φιλίαν αγάπα.
18. Παιδείας αντέχου.
19. Δόξαν δίωκε.
20. Σοφίαν ζήτει.
21. Καλόν ευ λέγε
22. Ψέγε μηδένα.
23. Επαίνει Αρετήν.
24. Πράττε δίκαια.
25. Φίλοις ευνόει.
26. Εχθρούς αμύνου.
27. Ευγένειαν άσκει.
28. Κακίας απέχου.
29. Κοινός γίνου.
30. Ίδια φύλαττε.
31. Αλλοτρίων απέχου.
32. Εύφημος ίσθι
33. Άκουε πάντα.
34. Φίλω χαρίζου.
35. Χρόνου φείδου.
36. Όρα το μέλλον.
37. Ύβριν μίσει.
38. Ικέτας αίδου
39. Υιούς παίδευε.
40. Έχων χαρίζου.
41. Δόλου φόβου.
42. Ευλόγει πάντας.
43. Φιλόσοφος γίνου.
44. Όσια κρίνε.
45. Γνούς πράττε.
46. Φόνου απέχου.
47. Εύχου δυνατά
48. Σοφοίς χρώ
49. Ήθος δοκίμαζε
50. Λαβών απόδος.
51. Υφορώ μηδένα
52. Τέχνη χρώ
53. Ό μέλλεις δός.
54. Ευεργεσίας τίμα.
55. Φθόνει μηδενί.
56. Φυλακήν πρόσεχε.
57. Ομοίοις χρώ
58. Διαβόλήν μίσει.
59. Δικαίως κτώ.
60. Αγαθούς τίμα.
61. Κριτήν γνώθι.
62. Γάμους κράτει.
63. Τύχην νόμιζε.
64. Εγγύην φεύγε.
65. Πάσι διαλέγου.
66. Ελπίδα αίνει.
67. Δαπανών άρχου.
68. Κτώμενος ήδου.
69. Αισχύνην σέβου.
70. Χάριν εκτέλει.
71. Ευτυχίαν εύχου.
72. Τύχην στέργε.
73. Ακούων όρα.
74. Εργάζου κτητά.
75. Έριν μίσει.
76. Όνειδος έχθαιρε.
77. Γλωσσαν ίσχε
78. Ύβριν αμύνου.
79. Κρίνε δίκαια.
80. Χρώ χρήμασι.
81. Αδωροδόκητος δοκίμαζε.
82. Αιτιώ παρόντα.
83. Λέγε ειδώς.
84. Βίας μή έχου.
85. Αλύπως βίου.
86. Ομίλει πράως.
87. Φιλοφρόνει πάσιν.
88. Υιοίς μή καταθάρρει.
89. Γλώττης άρχε.
91. Σεαυτόν ευ ποίει.
92. Ευπροσήγορος γίνου.
93. Αποκρίνου εν καιρώ.
94. Πόνει μετά δικαίου.
95. Πράττε αμετανοήτως.
96. Αμαρτάνων μετανόει.
97. Οφθαλμού κράτει.
98. Βολεύου χρήσιμα.
99. Επιτέλει συντόμως.
100. Φιλίαν φύλαττε.
101. Ευγνώμων γίνου.
102. Ομόνοιαν δίωκε
103. Άρρητα μη λέγε.
104. Τό κράτουν φόβου.
105. Καιρόν προσδέχου
106. Έχθρας διάλυε.
107. Γήρας προσδέχου
108. Επί ρώμη μή καύχω.
109. Ευφημίαν άσκει.
110. Απέχθειαν φεύγε.
111. Πλούτει δικαίως.
112. Δόξαν μή λείπε.
113. Κακίαν μίσει.
114. Κινδύνευε φρονίμως.
115. Χρησμούς θαύμαζε.
116. Ούς τρέφεις αγάπα.
117. Απόντι μή μάχου.
118. Πρεσβύτερον αίδου
119. Νεώτερον δίδασκε.
120. Πλούτω απίστει.
121. Σεαυτόν αίδου
122. Μή άρχε υβρίζων.
123. Προγόνους στεφάνου.
124. Επί νεκρώ μή γέλα.
125. Ατυχούντι συνάχθου.
126. Χαρίζου ευλαβώς.
127. Έξ ευγενών γέννα.
128. Επαγγέλου μηδενί.
129. Τύχη μή πίστευε.
130. Τελεύτα άλυπος.
131. Μέτρον άριστον.
132. Αδικίαν μισείν.
133. Ευσέβειαν φυλάσσειν.
134. Ηδονής κρατείν.
135. Βία μηδέν πράττειν.
136. Τέκνα παιδεύειν.
137. Μή θρασύνου.
138. Νόμοις πείθου.
139. Μελέτει το πάν.
140. Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι
141. Μή επί παντί λυπού.
142. Πίνων άρμοζε.
143. Πέρας επιτέλει μή αποδειλιών.
144. Τό συμφέρον θηρώ.
145. Θνήσκε υπέρ Πατρίδος.
146. Τώ βίω μάχου.
147. Ευ πάσχε ώς θνητός.
148. Παίς ών κόσμιος ίσθι, ηβών εγκρατής, μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος εύλογος.
Είσαι? Κι αν δεν είσαι , είναι γιατί η ζωή δεν σου έδωσε την ευκαιρία ή γιατί δεν σε ενδιαφέρει να είσαι? Κι εδώ υπάρχει ο διαχωρισμος.
Ελληνας εκτός όλων των παραπάνω ειναι πρώτα απ΄ολα εκείνος που έχει τη φλόγα μέσα του για να γίνει. Ασχετα σε ποιο τόπο κατοικεί και ποιό ειναι τ΄ονομά του.
Οταν λέω λοιπον δεν ειμαστε όλοι ίδιοι δεν ειναι ούτε ρατσισμός ούτε βρισιά ούτε οικειοποίηση μιας κοσμοαντίληψης. Δεν είμαστε ίδιοι από τη στιγμή που επιλέγουμε πολιτικές, θρησκείες, αντιλήψεις ατομικισμου, απληστείας, εκφοβισμού, δειλίας. Απο τη στιγμή που δεν επιθυμείς να ορθώσεις το ανάστημα και δεν επιθυμείς να τιμήσεις το πνεύμα σου, δεν είσαι έλληνας. Απλό.
Τώρα, αν εκτός από το να θέλεις να μείνεις στο τέλμα, πολεμήσεις με φανατισμο και τυφλοτητα και όσους θελήσουν να δουν, τότε εκτός από μη έλληνας είσαι "ανθέλληνας". Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που ως συνήθως θα πουν "σιγά μόνο ο αρχαιοελληνικός πολιτισμος υπηρξε? τόσοι άλλοι ήταν..." Κι εκεί αναρωτιέμαι ειλικρινά τι θέλουν όσοι λένε κάτι τέτοιο. Αιώνες τώρα ζούμε σε δανεικό ξενόφερτο πολιτισμο, αν θελήσουμε να αλλάξουμε ρότα πάλι σε άλλο θα ανατρέξουμε? Τι έχει τελικά το τόσο επικίνδυνο αυτή η αρχαία ελλάδα που πρέπει πάσει θυσια να την αποφύγουμε....
Τι?
Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Μπορεί όχι μόνο να μην συμφωνεί αλλά και να το πολεμήσει και να θέλει να το αφανίσει (όπως άλλωστε έγινε στη συνέχεια της ιστορίας αυτού του τόπου). Μπορεί να το κάνει αλλά δεν είναι έλληνας. Και αυτό δεν είναι μια ύβρις ή ότι κάποιοι θέλουν να γίνουν κατ΄αποκλειστικότητα έλληνες. Είναι κοινή λογική. Αν ασπαστώ το μωαμεθανισμό θα πρέπει να νευριάζω όταν κάποιος μου πει δεν είσαι χριστιανός?? Θα ήταν γελοίο. Φυσικά δεν είμαι χριστιανός αφού είμαι μωαμεθανος!!!
Το ίδιο λοιπον και σε ότι αφορά την αρχαία ελλάδα. Η κοσμοαντίληψη του τότε δεν ήταν απλά κάτι που έγινε μια συγκεκριμένη εποχή και είχε ημερομηνία λήξης. Ηταν ένας πολιτισμος που είχε συγκεκριμένα ιδεωδη, συγκεκριμένα πιστεύω, συγκεκριμένη θρησκεία, νόμους, συγκεκριμένη αντίληψη για το τι σημαίνει άνθρωπος, κόσμος, ζωή, θάνατος. Αν κατ΄αρχήν δεν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις τι ήταν, να μελετήσεις, να σκεφτείς αν ήταν σωστό σε σχέση μ΄αυτό που ζούμε τώρα, αν εκείνος ο τρόπος σκέψης και αντίληψης ήταν σωστός για ένα καλύτερο κόσμο, δεν υπάρχει λογος να νευριάζεις ούτε να ενίστασαι αν κάποιος σου πει δεν εισαι. Ετσι ερχόμαστε στο νεοέλληνα. Κι εδώ είναι το ερώτημα. Είναι ο νεοέλληνας , έλληνας?
Οπότε πριν να σκίσουμε τα ιμάτια μας και να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Βάζοντας τους δυο πολιτισμούς σε αντιπαράθεση επιλέγουμε. Και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας. Οι άνθρωποι που ακολούθησαν αυτό το δρόμο και επέλεξαν δεν ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη τάξη, ούτε καναν συγκεκριμενα επαγγέλματα, ούτε υπηρχε κάποιο κόμμα που πήγαν και γραφτήκαν, δεν είχαν τα ίδια οικονομικά ή επιστημονικά εφόδια.... Ενοιωσαν μια συγκεκριμένη εσωτερική παρόρμηση, ένοιωσαν αηδιασμένοι μ΄αυτό που έβλεπαν γύρω τους. Ενοιωσαν ότι το ποιόν τους, τα συναισθήματά τους, ο τρόπος που έβλεπαν το κοσμο, ο τρόπος που αγαπούσαν, ο τρόπος που νοιώθαν τη φύση, τον άνθρωπο, το θείο δεν έχει καμμιά σχέση μ΄αυτό που τους έχουν σερβίρει μέχρι σήμερα. Ενοιωθαν ξένοι σε ξένο τόπο....
Και μελετώντας, ψάχνοντας, σκεπτόμενοι κατέληξαν σε αυτό που νοιώθαν ότι είναι το "ταίρι τους". Σε κάποιο σκεπασμένο, καταχωνιασμένο σε μια γωνιά ξεχωριστό πολιτισμό, σε μια κοσμοαντίληψη που έδινε απαντήσεις που ηδη είχαν μέσα τους. Γιατί σε αυτούς τους ανθρώπους συνέβη και σε άλλους όχι? Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Τι ειναι αυτό που χρειάζεται να έχεις για να μπορείς να κατανοήσεις τι συνέβη τότε σε τουτα εδώ τα χώματα και έλαμψε τόσο φως. Τόσο που ολοι οι επιστήμονες σε κάθε γωνιά της γης προσπαθούν ακόμα να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να βρουν τις απαντήσεις?
Ολοι οι άνρθωποι έχουν δικαίωμα στο να μάθουν. Να καταλάβουν. Ναι συμφωνώ απόλυτα. Ομως αν υποθεσουμε ότι κάποιοι δεν θέλουν ν΄αφήσουν το κόσμο να μάθει και τα παραποιήσουν όλα, τα κρύψουν, τα γελοιοποιήσουν, τα πολεμήσουν, τότε ποιοί άνθρωποι ακριβώς μπορούν πίσω από αυτό το σκοτάδι να διακρίνουν φως? Τι πρέπει να έχεις μέσα σου για να περάσεις μέσα από τις συμπληγάδες και να φθάσεις στην ιθάκη σου?
Αγαπη. Σεβασμο. Ορεξη για μάθηση. Να τιμάς τη πατρίδα σου. Να τιμάς τη ζωή. Να τιμάς τον έρωτα. Να μελετάς τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου νοιώθοντας όλο το σύμπαν μεσα σου. Να αντιμετωπίζεις την ύπαρξη σου γενικώτερα σαν κάτι το πολύτιμο, άξιο σεβασμού. Να αγαπάς το σώμα σου και το πνεύμα σου και να τα θρέφεις και τα δύο ισάξια. Να εχεις ταυτόχρονα τη ταπεινότητα να υποκλιθείς με σεβασμό στο υπέρτατο μυστήριο της ζωής και τη δύναμη να το ανακαλύψεις και να σταθείς μεγαλόπρεπα, ισάξια δίπλα του.
Ας φέρουμε ένα παράδειγμα,
ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ
1. Έπου Θεώ.
2. Νόμω πείθου.
3. Θεούς σέβου.
4. Γονείς σέβου.
5. Ηττώ υπέρ δικαίου.
6. Γνώθι μαθών
7. Ακούσας νόει
8. Σαυτόν ίσχε
9. Φρόνει θνητά.
10. Εστίαν τίμα.
11. Άρχε σεαυτού.
12. Φίλοις βοήθει.
13. Θύμου κράτει.
14. Φρόνησιν άσκει.
15. Πρόνοιαν τίμα.
16. Όρκω μη χρω
17. Φιλίαν αγάπα.
18. Παιδείας αντέχου.
19. Δόξαν δίωκε.
20. Σοφίαν ζήτει.
21. Καλόν ευ λέγε
22. Ψέγε μηδένα.
23. Επαίνει Αρετήν.
24. Πράττε δίκαια.
25. Φίλοις ευνόει.
26. Εχθρούς αμύνου.
27. Ευγένειαν άσκει.
28. Κακίας απέχου.
29. Κοινός γίνου.
30. Ίδια φύλαττε.
31. Αλλοτρίων απέχου.
32. Εύφημος ίσθι
33. Άκουε πάντα.
34. Φίλω χαρίζου.
35. Χρόνου φείδου.
36. Όρα το μέλλον.
37. Ύβριν μίσει.
38. Ικέτας αίδου
39. Υιούς παίδευε.
40. Έχων χαρίζου.
41. Δόλου φόβου.
42. Ευλόγει πάντας.
43. Φιλόσοφος γίνου.
44. Όσια κρίνε.
45. Γνούς πράττε.
46. Φόνου απέχου.
47. Εύχου δυνατά
48. Σοφοίς χρώ
49. Ήθος δοκίμαζε
50. Λαβών απόδος.
51. Υφορώ μηδένα
52. Τέχνη χρώ
53. Ό μέλλεις δός.
54. Ευεργεσίας τίμα.
55. Φθόνει μηδενί.
56. Φυλακήν πρόσεχε.
57. Ομοίοις χρώ
58. Διαβόλήν μίσει.
59. Δικαίως κτώ.
60. Αγαθούς τίμα.
61. Κριτήν γνώθι.
62. Γάμους κράτει.
63. Τύχην νόμιζε.
64. Εγγύην φεύγε.
65. Πάσι διαλέγου.
66. Ελπίδα αίνει.
67. Δαπανών άρχου.
68. Κτώμενος ήδου.
69. Αισχύνην σέβου.
70. Χάριν εκτέλει.
71. Ευτυχίαν εύχου.
72. Τύχην στέργε.
73. Ακούων όρα.
74. Εργάζου κτητά.
75. Έριν μίσει.
76. Όνειδος έχθαιρε.
77. Γλωσσαν ίσχε
78. Ύβριν αμύνου.
79. Κρίνε δίκαια.
80. Χρώ χρήμασι.
81. Αδωροδόκητος δοκίμαζε.
82. Αιτιώ παρόντα.
83. Λέγε ειδώς.
84. Βίας μή έχου.
85. Αλύπως βίου.
86. Ομίλει πράως.
87. Φιλοφρόνει πάσιν.
88. Υιοίς μή καταθάρρει.
89. Γλώττης άρχε.
91. Σεαυτόν ευ ποίει.
92. Ευπροσήγορος γίνου.
93. Αποκρίνου εν καιρώ.
94. Πόνει μετά δικαίου.
95. Πράττε αμετανοήτως.
96. Αμαρτάνων μετανόει.
97. Οφθαλμού κράτει.
98. Βολεύου χρήσιμα.
99. Επιτέλει συντόμως.
100. Φιλίαν φύλαττε.
101. Ευγνώμων γίνου.
102. Ομόνοιαν δίωκε
103. Άρρητα μη λέγε.
104. Τό κράτουν φόβου.
105. Καιρόν προσδέχου
106. Έχθρας διάλυε.
107. Γήρας προσδέχου
108. Επί ρώμη μή καύχω.
109. Ευφημίαν άσκει.
110. Απέχθειαν φεύγε.
111. Πλούτει δικαίως.
112. Δόξαν μή λείπε.
113. Κακίαν μίσει.
114. Κινδύνευε φρονίμως.
115. Χρησμούς θαύμαζε.
116. Ούς τρέφεις αγάπα.
117. Απόντι μή μάχου.
118. Πρεσβύτερον αίδου
119. Νεώτερον δίδασκε.
120. Πλούτω απίστει.
121. Σεαυτόν αίδου
122. Μή άρχε υβρίζων.
123. Προγόνους στεφάνου.
124. Επί νεκρώ μή γέλα.
125. Ατυχούντι συνάχθου.
126. Χαρίζου ευλαβώς.
127. Έξ ευγενών γέννα.
128. Επαγγέλου μηδενί.
129. Τύχη μή πίστευε.
130. Τελεύτα άλυπος.
131. Μέτρον άριστον.
132. Αδικίαν μισείν.
133. Ευσέβειαν φυλάσσειν.
134. Ηδονής κρατείν.
135. Βία μηδέν πράττειν.
136. Τέκνα παιδεύειν.
137. Μή θρασύνου.
138. Νόμοις πείθου.
139. Μελέτει το πάν.
140. Γαμείν μέλλον καιρόν γνώθι
141. Μή επί παντί λυπού.
142. Πίνων άρμοζε.
143. Πέρας επιτέλει μή αποδειλιών.
144. Τό συμφέρον θηρώ.
145. Θνήσκε υπέρ Πατρίδος.
146. Τώ βίω μάχου.
147. Ευ πάσχε ώς θνητός.
148. Παίς ών κόσμιος ίσθι, ηβών εγκρατής, μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος εύλογος.
Είσαι? Κι αν δεν είσαι , είναι γιατί η ζωή δεν σου έδωσε την ευκαιρία ή γιατί δεν σε ενδιαφέρει να είσαι? Κι εδώ υπάρχει ο διαχωρισμος.
Ελληνας εκτός όλων των παραπάνω ειναι πρώτα απ΄ολα εκείνος που έχει τη φλόγα μέσα του για να γίνει. Ασχετα σε ποιο τόπο κατοικεί και ποιό ειναι τ΄ονομά του.
Οταν λέω λοιπον δεν ειμαστε όλοι ίδιοι δεν ειναι ούτε ρατσισμός ούτε βρισιά ούτε οικειοποίηση μιας κοσμοαντίληψης. Δεν είμαστε ίδιοι από τη στιγμή που επιλέγουμε πολιτικές, θρησκείες, αντιλήψεις ατομικισμου, απληστείας, εκφοβισμού, δειλίας. Απο τη στιγμή που δεν επιθυμείς να ορθώσεις το ανάστημα και δεν επιθυμείς να τιμήσεις το πνεύμα σου, δεν είσαι έλληνας. Απλό.
Τώρα, αν εκτός από το να θέλεις να μείνεις στο τέλμα, πολεμήσεις με φανατισμο και τυφλοτητα και όσους θελήσουν να δουν, τότε εκτός από μη έλληνας είσαι "ανθέλληνας". Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που ως συνήθως θα πουν "σιγά μόνο ο αρχαιοελληνικός πολιτισμος υπηρξε? τόσοι άλλοι ήταν..." Κι εκεί αναρωτιέμαι ειλικρινά τι θέλουν όσοι λένε κάτι τέτοιο. Αιώνες τώρα ζούμε σε δανεικό ξενόφερτο πολιτισμο, αν θελήσουμε να αλλάξουμε ρότα πάλι σε άλλο θα ανατρέξουμε? Τι έχει τελικά το τόσο επικίνδυνο αυτή η αρχαία ελλάδα που πρέπει πάσει θυσια να την αποφύγουμε....
Τι?
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ (2)
Σκεφθείτε μόνο ότι μια πατρίδα που έχυσε ποτάμια αίμα για την ελευθερία της, βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι με τους "νικητές" λες κι ήταν ένοχη κι έπρεπε να ζητήσει συγνώμη. Λες κι έπρεπε να ντρεπόμαστε. Σκεφθείτε μια πατρίδα που πάνω στα σώματα των παιδιών της, αντί να υψώνεται με το μεγαλείο τους, να χαμηλώνει για να ζητιανέψει. Μια πατρίδα που αναλώθηκε να μισεί αντί να δημιουργεί. Να σκοτώνει αντί να γεννάει. Να χάνει τη ταυτότητά της, τις ρίζες της, να συρικνώνεται και να καταλήγει ο φτωχός, αγράμματος συγγενής ..ποιού?
Σταματάμε στο σήμερα κι αναρωτιόμαστε τι φταίει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δε θυμηθούμε. Αν δε πατήσουμε ένα φρένο να σκεφτούμε τι αλήθεια συνέβη και σήμερα ζούμε αυτή την εξαθλίωση. Ο ένας δείχνει με το δάχτυλο των άλλον. Τελικά κι ο ένας κι ο άλλος σε τι διαφέρουν? Κι εμείς στη μέση έχουμε ανάγκη να είμαστε ακόμα μπλεγμένοι σ΄αυτό το ενδοοικογενειακό τους καυγαδάκι? Μήπως πρέπει να ψάξουμε που αλήθεια είναι το σπίτι μας?
Σταματάμε στο σήμερα κι αναρωτιόμαστε τι φταίει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δε θυμηθούμε. Αν δε πατήσουμε ένα φρένο να σκεφτούμε τι αλήθεια συνέβη και σήμερα ζούμε αυτή την εξαθλίωση. Ο ένας δείχνει με το δάχτυλο των άλλον. Τελικά κι ο ένας κι ο άλλος σε τι διαφέρουν? Κι εμείς στη μέση έχουμε ανάγκη να είμαστε ακόμα μπλεγμένοι σ΄αυτό το ενδοοικογενειακό τους καυγαδάκι? Μήπως πρέπει να ψάξουμε που αλήθεια είναι το σπίτι μας?
ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΑΛΛΟΥΣ"
Αυριο γιορτάζουμε το ΟΧΙ.
Γιορτάζουμε το ΝΑΙ στην ελευθερία.
Κάποια στιγμή ας ενώσουμε τα κενά της ιστορίας, και με απλή λογική, χωρίς φόβους, χωρίς μίση, ας αναλογιστούμε όλοι εμείς που δεν ζήσαμε τότε, ποιός έχει τελικά έχει πει τα ΟΧΙ σ΄αυτή τη βασανισμένη και πανέμορφη πατρίδα.
Ποιοί δώσανε κάθε φόρα στην ιστορία, συνέχεια και ουσιαστική έννοια σ΄αυτή την ιερή λέξη.
Η ιστορία αυτού του τόπου γράφτηκε πάντα μετρώντας αντοχές και περίσσιο θάρρος. Γράφτηκε από άντρες που κι ο θάνατος ακόμα ήταν λίγος μπροστά τους.
Κι η ισορροπία το θέλησε όσο γίγαντες ήταν οι ήρωες τόσο χοντροκομένοι ναναι οι προδότες.
Οσες φορές το θάρρος περίσεψε άλλο τόσο να περίσευει κι η δειλία.
Οσες αλήθειες είπωθηκαν τόσα ψέματα τις βρώμισαν.
Οσο αγαπήθηκε αυτός ο τόπος άλλο τόσο μισήθηκε.
Πεδίο αντιπαράθεσης αιώνιο του μεγαλείου ενάντια στη μικρότητα.
Οι κορμοστασιές γιγάντων να συνθλίβουν ακόμα και τους θεούς και μετά να πέφτουν από το βέλος ενός ασήμαντου προδότη.
Κάθε βήμα μετριέται με δόξα και οδύνη.
Με περηφάνεια και με ντροπή.
Το να τιμήσεις το χώμα που πατάς δεν είναι εύκολο πράγμα. Οσοι το κατόρθωσαν είχαν ήδη νικήσει το σκοτάδι πριν θανατωθούν κι είχαν ταξιδέψει στην αιωνιότητά τους πριν καν κάνουν το πρώτο βήμα τους στη γη.
Το να το ντροπιάσεις όμως είναι πολύ πιο απλό και ανώδυνο.
Αραγε φτάσαμε στην εποχή που δε περισεύει πια θάρρος αλλά εφιάλτες?
Φτάσαμε σ΄εκείνο το σημείο όπου η αγάπη για τη πατρίδα μοιάζει ντροπή και το ξεπούλημα της μοιάζει λογική συνέπεια και απλά αναγκαίο κακό?....
Πέρασα χρόνια να σκέφτομαι ποιός είναι φιλόπατρις τελικά.
Κι η απάντηση είναι τόσο απλή.
Οποιος δεν άφησε να του κόψουν το νήμα.
Υπάρχει ένας λώρος που ενώνει το χθες , το σήμερα, το αύριο κι αν το το κόψεις χάνεις τα φτερά σου και μένεις για πάντα καρφωμένος σε δυο τετράγωνα να μετράς τη μιζερια των ημερών...
Ολη τη ζωή θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το να αγαπάς τη πατρίδα αυτή, είναι άχρηστο. Κι αν δε μπορέσουν να σε πείσουν, θα ονομάσουν τους προδότες πατριώτες για να τους μοιάζουν και νάναι ήσυχοι κι εσύ πλανεμένος να ξεχάσεις.
Βουητό γύρω απο τ΄αυτιά, σκόνη στα μάτια, σκοινιά στα χέρια, καρφιά στα πόδια μέχρι να σε πείσουν ότι το ν΄αγαπάς τη πατρίδα είναι ανούσιο κι ίσως και βλαβερό.
Ετσι λένε οι άπατρεις. Ετσι λένε οι άνιδροι και άοσμοι αυτού του κόσμου.
ΟΧΙ.
Δεν είναι έτσι.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει αγάπη δεν θα μ΄εμποδίσει ν΄αγαπήσω.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει σεβασμός, ηθική, πεφηφάνεια, μεγαλείο δε σημαίνει ότι κι εγώ θ΄αρνηθώ να τα φτάσω.
Η δικαιολογία της ανυπαρξίας σας, δεν μειώνει την ύπαρξη και την αξία αυτού εδώ του τόπου.
Γιατί εδώ κατοικούν οι πέτρινοι. Οσοι λίγοι κι αν έχουν μείνει.
Και θα κατοικούν μέχρι το τέλος των ημερών για να είναι η απόδειξη ότι το να μείνεις μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος και φοβιτσιάρης δεν είναι ιστορία, δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά ταπεινή δικαιολογία εκείνων που κάτι άλλο δεν μπορούν να γίνουν.
Εκείνων που δυστυχώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπερασπίσουν Θερμοπύλες.
Οτι μπορέσατε κάνατε για να μην ξαναγραφτει σελίδα ένδοξη εδώ κάτω.
Οσο μπορέσατε βοηθήσατε με νύχια και με δόντια τ΄ανδρείκελα να σταθούν στα πόδια τους για να καταφέρουν να πάρουν τη δόξα από τα νιάτα που φύτρωναν στα αρχαία χωράφια και να μοιάσει αυτή εδώ η πατρίδα μικρή, φτωχή κι ασήμαντη.
Θέλατε να λέμε έλληνες και να κολλάμε και το «μετα συγχωρήσεως» στο τέλος.
Θέλατε να ονομάσετε έλληνες αυτά τα κακέκτυπα αντίγραφά σας που τάχετε διασκορπίσει δεξιά κι αριστερά κι έχουν πιάσει τα πόστα φωνάζοντας θρασύτατα ότι έλληνες είναι κι αυτοί.
Το καταφέρατε άραγε?
ΟΧΙ ή ΝΑΙ?
Θα δείξει.
Και για όποιο πει ότι μ΄επιασε ένα ξαφνικό κύμα εθνικισμού ή ότι δήποτε άλλη μπούρδα πει, λέω καλά κάνω.
Νεοέλληνας δεν υπήρξα ούτε θα υπάρξω ποτέ.
Και βαρέθηκα να το κρύβω λες κι είναι ντροπή.
Ερχεται καιρός που θα νοιώσουν όλη τη ντροπή μαζί όλοι όσοι συνεργάστηκαν στο έγκλημα της δημιουργίας αυτού του κακόγουστου αστείου που οικειοποιήθηκε ένα όνομα που δεν του άξιζε.
Επι τέλους γιατί όλοι να πρέπει να βράζουμε στο ίδιο καζάνι?
Τι σχέση έχουν οι μεν με τους δε?
Επειδή μπήκα σπίτι σου και στογγυλοκάθησα στο καναπέ σου, αυτό με κάνει και συν-νοικοκύρη?
Επειδή δεν ένοιωσες ποτέ την ανάγκη ν΄αναλογιστείς από που έρχεσαι, τι είσαι, που πας και πως θα τιμήσεις τη ζωή σου, πρέπει το ίδιο ναμαι κι εγώ με σένα.
ΟΧΙ
Η ελλάδα χωρίζεται σε δυο κομμάτια.
Σε δυο κόσμους που υπάρχουν και ζουν κοντά ο ένας με τον άλλον αλλά δεν έχουν συναντηθεί στ΄αληθεια ποτέ.
Αιώνες τώρα γαυγίζει ένα κομμάτι ξένο. Ενα κομμάτι που δεν έμαθε ποτέ τι γράφτηκε σ΄αυτό εδώ το χώμα.
Φτάνει.
Δε γιορτάζω μαζί σας αύριο. Γιατί τους αγώνες τους κάνατε πανυγήρια. Τους ήρωες τους σκοτώσατε δυο φορές και εκατό φορές σκοτώσατε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Δεν είναι ώρα για γιορτές τώρα. Είναι καιρός για σκέψη και για μόρφωση ξανά απ΄την αρχή.
Γιορτάζουμε το ΝΑΙ στην ελευθερία.
Κάποια στιγμή ας ενώσουμε τα κενά της ιστορίας, και με απλή λογική, χωρίς φόβους, χωρίς μίση, ας αναλογιστούμε όλοι εμείς που δεν ζήσαμε τότε, ποιός έχει τελικά έχει πει τα ΟΧΙ σ΄αυτή τη βασανισμένη και πανέμορφη πατρίδα.
Ποιοί δώσανε κάθε φόρα στην ιστορία, συνέχεια και ουσιαστική έννοια σ΄αυτή την ιερή λέξη.
Η ιστορία αυτού του τόπου γράφτηκε πάντα μετρώντας αντοχές και περίσσιο θάρρος. Γράφτηκε από άντρες που κι ο θάνατος ακόμα ήταν λίγος μπροστά τους.
Κι η ισορροπία το θέλησε όσο γίγαντες ήταν οι ήρωες τόσο χοντροκομένοι ναναι οι προδότες.
Οσες φορές το θάρρος περίσεψε άλλο τόσο να περίσευει κι η δειλία.
Οσες αλήθειες είπωθηκαν τόσα ψέματα τις βρώμισαν.
Οσο αγαπήθηκε αυτός ο τόπος άλλο τόσο μισήθηκε.
Πεδίο αντιπαράθεσης αιώνιο του μεγαλείου ενάντια στη μικρότητα.
Οι κορμοστασιές γιγάντων να συνθλίβουν ακόμα και τους θεούς και μετά να πέφτουν από το βέλος ενός ασήμαντου προδότη.
Κάθε βήμα μετριέται με δόξα και οδύνη.
Με περηφάνεια και με ντροπή.
Το να τιμήσεις το χώμα που πατάς δεν είναι εύκολο πράγμα. Οσοι το κατόρθωσαν είχαν ήδη νικήσει το σκοτάδι πριν θανατωθούν κι είχαν ταξιδέψει στην αιωνιότητά τους πριν καν κάνουν το πρώτο βήμα τους στη γη.
Το να το ντροπιάσεις όμως είναι πολύ πιο απλό και ανώδυνο.
Αραγε φτάσαμε στην εποχή που δε περισεύει πια θάρρος αλλά εφιάλτες?
Φτάσαμε σ΄εκείνο το σημείο όπου η αγάπη για τη πατρίδα μοιάζει ντροπή και το ξεπούλημα της μοιάζει λογική συνέπεια και απλά αναγκαίο κακό?....
Πέρασα χρόνια να σκέφτομαι ποιός είναι φιλόπατρις τελικά.
Κι η απάντηση είναι τόσο απλή.
Οποιος δεν άφησε να του κόψουν το νήμα.
Υπάρχει ένας λώρος που ενώνει το χθες , το σήμερα, το αύριο κι αν το το κόψεις χάνεις τα φτερά σου και μένεις για πάντα καρφωμένος σε δυο τετράγωνα να μετράς τη μιζερια των ημερών...
Ολη τη ζωή θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το να αγαπάς τη πατρίδα αυτή, είναι άχρηστο. Κι αν δε μπορέσουν να σε πείσουν, θα ονομάσουν τους προδότες πατριώτες για να τους μοιάζουν και νάναι ήσυχοι κι εσύ πλανεμένος να ξεχάσεις.
Βουητό γύρω απο τ΄αυτιά, σκόνη στα μάτια, σκοινιά στα χέρια, καρφιά στα πόδια μέχρι να σε πείσουν ότι το ν΄αγαπάς τη πατρίδα είναι ανούσιο κι ίσως και βλαβερό.
Ετσι λένε οι άπατρεις. Ετσι λένε οι άνιδροι και άοσμοι αυτού του κόσμου.
ΟΧΙ.
Δεν είναι έτσι.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει αγάπη δεν θα μ΄εμποδίσει ν΄αγαπήσω.
Το ότι εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει σεβασμός, ηθική, πεφηφάνεια, μεγαλείο δε σημαίνει ότι κι εγώ θ΄αρνηθώ να τα φτάσω.
Η δικαιολογία της ανυπαρξίας σας, δεν μειώνει την ύπαρξη και την αξία αυτού εδώ του τόπου.
Γιατί εδώ κατοικούν οι πέτρινοι. Οσοι λίγοι κι αν έχουν μείνει.
Και θα κατοικούν μέχρι το τέλος των ημερών για να είναι η απόδειξη ότι το να μείνεις μικρός, ασήμαντος, τιποτένιος και φοβιτσιάρης δεν είναι ιστορία, δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά ταπεινή δικαιολογία εκείνων που κάτι άλλο δεν μπορούν να γίνουν.
Εκείνων που δυστυχώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπερασπίσουν Θερμοπύλες.
Οτι μπορέσατε κάνατε για να μην ξαναγραφτει σελίδα ένδοξη εδώ κάτω.
Οσο μπορέσατε βοηθήσατε με νύχια και με δόντια τ΄ανδρείκελα να σταθούν στα πόδια τους για να καταφέρουν να πάρουν τη δόξα από τα νιάτα που φύτρωναν στα αρχαία χωράφια και να μοιάσει αυτή εδώ η πατρίδα μικρή, φτωχή κι ασήμαντη.
Θέλατε να λέμε έλληνες και να κολλάμε και το «μετα συγχωρήσεως» στο τέλος.
Θέλατε να ονομάσετε έλληνες αυτά τα κακέκτυπα αντίγραφά σας που τάχετε διασκορπίσει δεξιά κι αριστερά κι έχουν πιάσει τα πόστα φωνάζοντας θρασύτατα ότι έλληνες είναι κι αυτοί.
Το καταφέρατε άραγε?
ΟΧΙ ή ΝΑΙ?
Θα δείξει.
Και για όποιο πει ότι μ΄επιασε ένα ξαφνικό κύμα εθνικισμού ή ότι δήποτε άλλη μπούρδα πει, λέω καλά κάνω.
Νεοέλληνας δεν υπήρξα ούτε θα υπάρξω ποτέ.
Και βαρέθηκα να το κρύβω λες κι είναι ντροπή.
Ερχεται καιρός που θα νοιώσουν όλη τη ντροπή μαζί όλοι όσοι συνεργάστηκαν στο έγκλημα της δημιουργίας αυτού του κακόγουστου αστείου που οικειοποιήθηκε ένα όνομα που δεν του άξιζε.
Επι τέλους γιατί όλοι να πρέπει να βράζουμε στο ίδιο καζάνι?
Τι σχέση έχουν οι μεν με τους δε?
Επειδή μπήκα σπίτι σου και στογγυλοκάθησα στο καναπέ σου, αυτό με κάνει και συν-νοικοκύρη?
Επειδή δεν ένοιωσες ποτέ την ανάγκη ν΄αναλογιστείς από που έρχεσαι, τι είσαι, που πας και πως θα τιμήσεις τη ζωή σου, πρέπει το ίδιο ναμαι κι εγώ με σένα.
ΟΧΙ
Η ελλάδα χωρίζεται σε δυο κομμάτια.
Σε δυο κόσμους που υπάρχουν και ζουν κοντά ο ένας με τον άλλον αλλά δεν έχουν συναντηθεί στ΄αληθεια ποτέ.
Αιώνες τώρα γαυγίζει ένα κομμάτι ξένο. Ενα κομμάτι που δεν έμαθε ποτέ τι γράφτηκε σ΄αυτό εδώ το χώμα.
Φτάνει.
Δε γιορτάζω μαζί σας αύριο. Γιατί τους αγώνες τους κάνατε πανυγήρια. Τους ήρωες τους σκοτώσατε δυο φορές και εκατό φορές σκοτώσατε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Δεν είναι ώρα για γιορτές τώρα. Είναι καιρός για σκέψη και για μόρφωση ξανά απ΄την αρχή.
Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008
ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ....
Κραχ
Κρασαρισμα
Κρίση (οχι η τελική ακόμα, μη βιάζεστε)
Κρετίνοι...
Δε χρειάζεται τόση πολυλογία. Ξέρουν. Είναι αρνάκια από σπίτι. Με το μαλλάκι τους, το βέλασμά τους το ωραίο, το κουδουνάκι τους το ντριγκινιστό.
Και ξέρουν ότι εκτός από της μάνας καμάρι είναι και η χαρά του μάγειρα.
Τι δε το βλέπουν το σφαγείο παρα κει? Δυο βήματα είναι απο τη στάνη. Χαζά είναι όχι στραβά.
Ολα τα βλέπουν αλλά τους έχει κάτσει μια ιδέα ότι κάποια μέρα δε μπορεί, θα αλλάξουν κατηγορία (η ελπίδα των αμνών).
Μιλείστε ξεκάθαρα χωρίς φόβο και πάθος. Πειτε τι σχεδιάζετε.
Τι άλλο θέλετε εκτός από το μαλλι , το κρέας μας, το απέξω και το απομέσα .
Τι άλλο να κάνουν πια για να είσαστε χορτάτοι κι ευχαριστημένοι? Να χορέψουν και πιρουέτες πάνω στα κάρβουνα?
Πείτε τα, έτσι ανέμελα, σαν να μονολογείτε στη κορφή του λόφου ατενίζοντας τους ορίζοντες με τη γκλίτσα στο χέρι. Πείτε τα στα ίσια, χωρίς σάλτσες. Αντέχουν.
Αφού έτσι κι αλλοιώς μια λέξη θα απαντήσουν.
Μπε...
Οχι τίποτα άλλο, αλλά μου έχουν σπάσει τα νεύρα αυτές τις μέρες να βλέπω συνέχεια τ΄αρνιά να συμπάσχουν με το χασάπη. Να έχουν πάθει ένα πανικό μήπως κι ο χασάπης είναι αδιάθετος.
Αρνάκια μου καλά. Για σας χτυπάει η καμπάνα. Ντιν ντιν.. Πάντα και για πάντα για σας χτυπάει.
Γιατί δε βάζω τον ευαυτό μου μέσα στ΄αρνάκια?
Γιατί είμαι άλλο ζώο, εξίσου αγαθιάρικο αλλά δεν έχω νόστιμο κρέας και τη σκαπουλάρω. Προς το παρόν. Θαρθουν εποχές που θα τρώμε ο ενας τον άλλον στη κυριολεξία, αλλά ακόμα κρατάμε. Ακόμα..
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ...
Σε ποιούς τελικά φωνάζουμε?
Σε ποιούς ζητάμε να συνειδητοποιήσουν καταστάσεις και να χτυπήσουν το πόδι?
Στους ανθρώπους των 3 οκταώρων?
2 στάνταρ (δουλειά – ύπνος)
Κι 1 που λογικά θα έπρεπε να είναι η στιγμή που ζεις....
Σ΄αυτό το 1
Υπάρχει τώρα πια ένα 4ωρο δεύτερης απασχόλησης για μερικές πενταροδεκάρες ακομα,
Κι άλλες 4 ώρες τηλεόρασης.
Σ΄αυτές τις 4 ώρες υπάρχει (με τη τηλεόραση πάντα ανοικτή) ένα πρόχειρο πλησιάσμα στα παιδιά, στο σύζυγο, στα αγαπημένα πρόσωπα, στους φίλους, στα προσωπικά ενδιαφέροντα... και κυρίως τα σαβατοκύριακα . Τις καθημερινές χλωμό.
Σ΄αυτά τα περισευούμενα δευτερόλεπτα της ζωής πρέπει ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ να γίνει ΠΟΛΙΤΗΣ με απαιτήσεις?
Αδύνατον.
Σ΄αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έχει ξεχάσει πια να σκέφτεται. Λειτουργεί μηχανικά.
Αγαπάει μηχανικά, μισεί μηχανικά, γελάει μηχανικά. Κλαει μηχανικά....
Κι ίσως δεν κάνει τίποτα απ΄ολα αυτά. Απλά λειτουργεί «όπως πρέπει, με συγκεκριμένους κανόνες, με συγκεκριμένες κατευθύνσεις » κρατώντας μόνιμα μέσα του ένα συναίσθημα θλίψης, κενού, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ, κάτι που ποτέ δεν θάρθει.
Μαθαίνει να κοιτάζει τον ευαυτό του τυπικά. Ενας γνωστός που περιφέρεται με πρόγραμμα χωρίς εναλλαγές, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, εκτός απο εκείνες που δεν ορίζει. Κι αυτές όταν γίνονται σε λάθος χρόνο.
Γιατί κι η αρρώστεια κι ο θάνατος δεν είναι έκπληξη, παρά μόνο όταν γίνονται ξαφνικά και νωρίς...
Μαθαίνει να μη κάνει όνειρα, για να μη μπορεί κανείς να του τα πάρει.
Μαθαίνει να λειτουργεί και να ικανοποιείται στο «περίπου».
Η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε σήμερα από έναν άνθρωπακο, σε τούτο εδώ το πολιτισμό μας που τρώει τις σάρκες του κάθε μέρα με τρελλούς ρυθμούς,
Είναι να τολμούσε να πιεί ένα καφέ καθημερινή, πρωί, σ΄ενα τυχαίο καφενείο της πόλης του. Χωρίς ναχει δηλώει αρώστεια, χωρίς να είναι αργία, χωρίς να είναι άνεργος ή φοιτητής, ή αργόσχολος και χωρίς φυσικά ναναι στο δημόσιο....
Να αρνηθεί να είναι «υπάλληλος» για μια ώρα.
Να πάρει λάθος λεωφορείο,
Να ξυπνήσει λάθος ώρα,
Να πει τα λάθος λόγια....
Και μόνο να σκεφτεί κάτι τέτοιο, τον βλέπω να νοιώθει κιολας τύψεις. Ενοχές. Να νοιώθει αμήχανα γιατί δεν μπορεί ν΄αντέξει τις εκπλήξεις πίσω από τη λάθος στροφή. Εχει σκοτώσει τους μηχανισμούς της έμπνευσης του, χρόνια τώρα. Εχει πνίξει τις ιδιαιτεροτητές του, τα χαρακτηρηστικά του, κάτω από μια αδιαφορη μάσκα ασφάλειας.
Υπάλληλοι.
Σκεφθείτε τη φάση όταν η μαμά ξεκινάει να σιδερώσει το τζινακι του πιτσιρικά κι εκείνος φρικάρει. Τι κάνεις ρε μάνα!!! Τζιν σιδερωμένο??
Κι οι ψυχές με τη γοητεία από τις πτυχές της αιωνιότητας τους διψάνε να σταματήσει ένα χέρι να τις ισιώνει συνέχεια, όμως η σάρκα δεν ανταποκρίνεται πια. Εχει προβιβαστεί σε...
Υπάλληλο.
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
16 ΟΚΤΩΒΡΗ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Ουτε μέτρον, ούτε άριστον.
Το αηδιαστικό πρόσωπο της απληστίας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι χρειαζόμασταν τόσο λίγα για να ζήσουμε απλά και όμορφα....
ΟΛΟΙ..
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ....
Υποπτευόμαστε ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει γύρω μας.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις «της πείνας» εκατομυρίων ανθρώπων.
Της αληθινής «δυστυχίας».
Της απόλυτης εξαθλίωσης.
Ερχονται από μακριά οι ειδήσεις...
Κι εδώ κοντά μας κάπου κάπου συναντάμε τα μαντάτα σε καμμια τυχαία γωνιά της Αθήνας. Σε κάποιο ανθρώπινο σωρό τυλιγμένο με εφημερίδες και παλιόρουχα ξαπλωμένο στη γωνιά. Σε κάποιο κοριτσάκι με λιγδιασμένη όψη που σέρνεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ψάχοντας την επόμενη «δόση». Σε κάποια φιγούρα σκυφτή με κομένα πόδια ή χέρια ή πλησιασμένο δέρμα που απλώνει το χέρι μ΄ενα καπέλλο να πάρει κανα ψιλό από τους περαστικούς.
Πιο κει δεν μπορούμε να πάμε. Υπάρχουν πολλοί χώροι που η μπόχα της δυστυχίας απλώνεται σαν δηλητήριο στα σάπια πνευμόνια των κατοίκων της, όμως ΑΚΟΜΑ είναι μακριά μας. ΑΚΟΜΑ τη συναντάμε φευγαλέα και μπορούμε να στρίβουμε από μπροστά της να μην μας ενοχλεί.
Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά με το να έχεις ακόμα εξασφαλισμένη στέγη, φαί, ρούχα και τα απαραίτητα για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να επιζήσεις ο ίδιος είναι κι αυτό ένα είδος πλούτου. Είναι ο πλούτος του φτωχού ΑΚΟΜΑ. Είναι εκείνη η κουρασμένη ανάσα το βράδυ που ξευφεύγει μονολογώντας «ουφ... ζήσαμε και σήμερα».
Και μέχρι κι αυτό το επίπεδο φτώχειας αντέχεις. Και αντέχοντας ξεχνάς. Παραμυθιάζεσαι. Ελπίζεις. Λες «μακριά από μας»...
Είσαι ακόμα ο πλούσιος των φτωχών.
Ο καλύτερος από τους παριάδες αυτής της ζωής.
Ο άρχοντας της φτωχογειτονιάς.
Ο ελπίζων σε ένα καλύτερο αύριο ή άντε, και στη βασιλεία των ουρανών.
Το κακό είναι ότι για να καταλάβεις σε όλο το μεγαλείο την ασυδοσία, την απανθρωπιά, τη στυγνότητα του κόσμου που ζούμε πρέπει η φτώχεια ν΄αγγίξει σοβαρά τις αισθήσεις σου.
Πρέπει να μπεις σ΄εκείνο ακριβώς το είδος διαβίωσης που μπορεί να κάνει το σαρκίο σου να σαπίσει με σένα ζωντανό μέσα.
Το φαί δεν πρέπει να είναι λίγο. Πρέπει να μην υπάρχει καθόλου.
Το κρύο δεν πρέπει να διασκεδάζεται κάνοντας οικονομία στο καλοριφέρ. Πρέπει να μην έχεις καμμιά πηγή να σε ζεστάνει και νασαι χωμένος μες στο πάγο.
Το σπίτι δεν πρέπει να είναι φτωχικό αλλά τίμιο. Πρέπει να μπάζει από παντού, να σαπίζει ή και να μην υπάρχει καθόλου.
Και τα ρούχα δεν πρέπει να είναι φτηνιάρικα από κάποιο πάγκο της λαικής αλλά ναναι μαζεμένα ανάμεσα από τα αποφάγια των άλλων....
Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΙΝΑ.
Τοτε ξέρεις τι είναι ΠΑΓΩΝΙΑ
Τοτε ξέρεις τι είναι ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
Τότε ξέρεις τι είναι ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, ΠΟΝΟΣ, ΜΑΡΤΥΡΙΟ....
Οι παλιώτεροι που έχουν ζήσει αυτή τη φρίκη τρέμουν ακόμα στη σκέψη της. Η μάνα μου απ΄ολη της τη ζωή παρόλες τις ατέλειωτες εμπειρίες που έχει, μια έχει στιγματίσει το μυαλό της και τη στοιχειώνει ακόμα. Οταν 5 χρονών στη κατοχή ένα σκελετωμένο παιδί που σερνόταν στο δρόμο πεινασμένο όπως χιλιάδες άλλα βρήκε μια πατημένη σταφίδα και την έφαγε...
Ακόμα σήμερα νοιώθει σιχαμένη τη ζωή της γι΄αυτό και μόνο το λόγο.
Οι «κατοπινοί» δεν ξέρουμε.
Δεν μπορούμε παρά αμυδρά να υποπτευθούμε τι σημαίνει 1 δις κόσμου πεθαίνει από τη πείνα.
Κι άλλοι τόσοι από πόλεμους , αρρώστειες, φτώχεια.
Εμείς ακόμα είμαστε οι πλούσιοι των φτωχών.
Κι οι διαμαρτυρίες μας , οι φωνές μας, αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για ένα καλύτερο αύριο είναι ΧΛΙΑΡΑ, ΑΚΕΦΑ, ΠΡΟΧΕΙΡΑ.
Γιατί τελικά ο άνθρωπος γίνεται άγριο θηρίο όταν πεινάσει.
Και οργανώνει τη θηριωδία του σε αγώνα όταν πεινάσουν πολλοί μαζί.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις απλά επιζεί. Οπως όπως. Μισοδυστυχής, μισοευτυχής, μισός...
Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που ακόμα κι αν δεν πεινούσαν, δεν πέρναγαν κάποιο προσωπικό μαρτύριο, πέρναγαν το μαρτύριο της συμπόνιας για τους συνανθρώπους. Η ψυχή τους πόναγε και ήταν έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για κάτι σπουδαίο που άγγιζε τους πολλούς όχι τον ένα.
Μπορεί ναταν η ελευθερία μιας πατρίδας.
Η δικαιοσύνη.
Η καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.
Η απελευθέρωση των σκλάβων.
Η δικαίωση του ανθρώπου....
Ηταν κάτι που έβγαινε από αυτό το απίστευτο συναίσθημα της ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ.
Τώρα ειδήσεις.
Μακρινές.
Ασκοπες.
Θαρθουν μέρες ξανά που θα μαρτυρύσουν οι πολλοί.
Και τότε θα ξεκολάμε τις σταφίδες από τη γη. Εμείς , τα παιδιά μας, ή τα εγγονια μας. Κι ίσως μετανοιώσουμε τότε, γι΄αυτό που σήμερα ξεχάσαμε.
Τη φιλανθρωπία (όχι της κυράς με τα πλουμιστά ρούχα που δίνει μια δεκάρα επιδεικτικά σ΄ενα ζητιάνο ......)
Τη φιλανθρωπία στην βαθύτερη της έννοια.
Δεν είμαι ένας. Είμαι χιλιάδες.
Και το όνομα μου είναι άνθρωπος.
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΑΓΚΟΣ....
Μετά από τόσες μέρες αγωνίας νοιώθω επιτέλους μια ανακούφιση. Οι τράπεζες δεν θα κινδυνεύσουν. Θα σωθούν. Επι τέλους ένα βήμα στο δρόμο για κοινωνική δικαιοσύνη και αποκατάσταση.
Είπα κι εγώ. Τόσα λεφτά έχουν φυλαγμένα για ώρα ανάγκης. Δεν μπορεί κάπου θα πιάσουν τόπο.
Και έπιασαν.
Τώρα αν εσύ κακόμοιρε φτωχομπινέ, που βλέπεις τα έσοδα σου να συρικνώνονται και να έχουν φτάσει ήδη σε κατάσταση εξαύλωσης, εσύ που βλέπεις ότι όλα γύρω σου ανεβαίνουν εκτός από σένα που έχεις πάρει τη κάθετο προς το λάκκο με τα αγκάθια, εσύ αν απορείς πως στο τάκα τάκα υπάρχουν σωσίβια που να χωράνε ολόκληρα αεροπλανοφόρα αλλά για τον απλό ναυτάκο δεν υπάρχει ούτε ένα πρόχει σκοινί καθώς βυθίζεται....
Τι να πω..
Κατ΄αρχήν δεν έχεις κανένα δικαίωμα να σκέφτεσαι. Σκέφτονται άλλοι για σένα και θαπρεπε να λες κι ευχαριστώ που σε βγάζουν από το κόπο να πρέπει να είσαι έξυπνος. Δεν πρέπει καθόλου να μιλάς. Είπαμε. Εκείνοι όταν μιλάνε σχεδιάζουν το μέλλον, εσύ όταν μιλάς μόνο ηλίθιες απορίες έχεις και γκρίνιες.
Εσύ είσαι Ο ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ.
Υπάρχεις ακόμα για να κάνουν τους υπολογισμούς τους, να έχουν κάπου να ακουμπάνε το μπλοκ τους δηλαδή. Στη πλάτη σου...
Σε χρειάζονται για να έχει γούστο το «εξουσιάζειν». Γιατί μόνοι τους θα έχαναν τη γοητεία του «διαφεντεύω»... Φαντάζεσαι ένα αφέντη χωρίς υπηρέτες. Είναι σχήμα οξύμορο όπως καταλαβαίνεις.
Σε χρειάζονται επίσης γιατί είσαι ένα άριστο πειραματόζωο. Μπορούν να σε χρησιμοποιούν όπου και όπως θέλουν χωρίς να αντιλαμβάνεσαι καν ότι κάτι τέτοιο είσαι. ( σε αντίθεση με τα ζώα που υποφέρουν και αντιλαμβάνονται ότι είναι φυλακισμένα , εσύ ο μόνιμος χαζούλιακας νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος)!
Πρέπει λοιπόν τώρα να μην εκφράζεις απορίες του είδους , τι θα κάνω με το πετρέλαιο, με τις δόσεις, με τα τρόφιμα που μεταλάσσονται σε πολύτιμους λίθους, με τη ζωή σου γενικώτερα που δεν αντέχεις πια να τη κουβαλάς.....
Γιατί έρχονται μέρες δύσκολες για το κεφάλαιο.
Κι εσύ είσαι μια ψείρα στο κεφάλι ενός παγκόσμιου οργανισμού ο οποιός αισθάνεται λίγο αδιάθετος τώρα τελευταία.
Λες οι γιατροί ν΄αρχίσουν να ασχολούνται με τις ψείρες στο κεφάλι του?
Υπάρχει πριν η καρδιά,
Το αίμα,
Τα οστά,
Η σάρκα,
Ο εγκέφαλος,
Για γενικό τσεκ απ και πρώτες βοήθειες.
Οι ψείρες θα έχουν την ίδια στάνταρ αντιμετώπιση που είχαν πάντα. Σε ισχυρή φαγούρα ένα φάρμακο και σε λίγες ωρίτσες το πρόβλημα λύθυκε. Ψόφησαν.
Για αυτό σου λέω ..
Είσαι τόσο χαμένος, που ούτε καν σε τσιμούρι δεν εξελίχθηκες.
Ετσι για να σπάσεις λίγο τα νεύρα στον μεγάλο.
Ποιός είναι ο μεγάλος?
Αυτός που θα σε κατασπαράξει με μια χαψιά.
Είναι το τέρας που έφτιαξες για να κατασπαράξει τους υπόλοιπους νομίζοντας ότι εσύ θα ξέφευγες.
Είναι η λανθασμένη αντίληψη που είχες δημιουργήσει ότι εσένα σε βλέπουν σαν άνθρωπο.
Πριν να είναι αργά ξύπνα, δες στο καθρέφτη την εμφάνιση παράσιτου που έχεις,
Δεν θα διορθωθεί τίποτα αλλά τουλάχιστον θα μπεις στη σωστή θέση που σου αξίζει.
ΥΣ. Το μικρό παιδάκι ουρλιάζει. «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!!» Ουρλιάζει δυνατά και δείχνει με το δάχτυλο.
Κι εσείς το βλέπετε όλοι ρε γαμώτο. Δείχτε το και εσείς. Τουλάχιστον να πέσουμε όλοι μαζί σκασμένοι στα γέλια....
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008
ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ...
Τι παράξενο πράγμα...
Εγώ και δυο τρεις γνωστοί, (και κάποιοι άλλοι ακόμα που δεν τους ξέρω, κάποια ψιλοεκατομύρια ) εδώ και κάποια χρόνια ζούμε στο ίδιο σπίτι. Τρώμε τα ίδια πράγματα ( και όλο και λιγώτερα), αγοράζουμε τα ίδια πράγματα (και όλο και λιγώτερα) παίρνουμε ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΙΣΘΟ, (κάποιες αυξησούλες τύπου 1,5 ευρώ και αν..) έχουμε την ίδια χαζοπερίθαλψη, τις ίδιες χαζοσυντάξεις, ξυπνάμε κοιμόμαστε στον ίδιο ρυθμό και όμως ενώ....
Κάνουμε τα ίδια και απαράλλαχτα και δεν έχουμε ανέβει ούτε σκαλοπατάκι παρά πάνω, στην οικονομική-κοινωνική-δημοσιονομική-ψυχαγωγική-ψυχιατρική-στρατιωτική-καλλιτεχνική-αθλητική- και άλλων ευγενών τομέων κλίμακα, (αντίθετα νομίζω ότι όλο και κατεβαίνουμε ή μάλλον δεν είχαμε και ούτε θα έχουμε ποτέ ούτε ελάχιστο κομμάτι από τη κάθε πίτα),
Η ζωή έχει ακριβήνει πάρα πολύ (ποιός την ακριβαίνει επι τέλους εγώ ?)
Κι επειδή γίναμε άπληστοι (απληστία είναι ο ψωρομισθός ?)
Και παίχτηκαν μεγάλα συμφέροντα (ούτε στοίχημα δε παίζω ?)
Η οικονομία καταρρέει ( του ποιού οικονομία?)
Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ ..... για μένα. (αυτό είναι σίγουρο)
Είμαι χρεωμένη λέει και για τα δισέγγονά μου (από ποιούς χρεώθηκα και δε μου δείξανε καν τι δανείστηκα ρε γαμώτο ?)
Και πρέπει να κάνω μεγάλες θυσίες για να ξαναγίνουν τα πράγματα καλύτερα (καλύτερα δηλ για εκείνους που τα κάνανε σκατά ?)
Δηλαδή ενώ βρισκόμουν στο ίδιο μέρος για χρόνια, δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν, έζησα με ψίχουλα, και προσπαθώ να τη βγάλω με ακόμη λιγώτερα ψίχουλα μέρα με τη μέρα ....
Κάποιοι τα φάγανε όλα (αυτά που εγώ δεν είδα ποτέ)
Και ζητάνε από μένα τι?
Να τους δώσω κάποια απόδειξη?
Να κόψω τιμολόγιο?
Να εξομολογηθώ στο παπά αντ΄αυτών?
Να ζητησω συγνώμη κ.α.α?
Πόσο πολύ ξεδιάντροπος μπορεί να γίνει κάποιος?.... Υποθέτω ότι σ΄αυτό το τελευταίο ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση. Υπάρχει το άπειρο....
Ναι είναι ασύλυπτη η κοροιδία ανθρώπου προς άνθρωπο.
Ο εμπαιγμός.
Ασύλυπτη....
Οποτε κι εγώ δηλώνω έτσι ξεδιάντροπα, επίσης, Δεν μου καίγεται καρφί τι θα γίνει. Ειλικρινά. Ας γίνει στο μέλλον του κουτρούλη το πανηγύρι κι ο κουτρούλης ναναι εξωγήινος. Σκασίλα μου . Εν τω μεταξύ ψιτ... αν περάσετε από το σπίτι μη κάνετε καμμια βλακεία και μου πετάξετε κανένα φυλλάδιο με τις προτάσεις για το τι θα κάνετε σε κάποιο αύριο, ζητώντας μου ψήφο εμπιστοσύνης, κατανόησης, οίκτου, συμπόνιας , γλυψίματος κλπ.κλπ.
Γιατί δεν ξέρω αν ενημερωθήκατε αλλά η περίφημη φράση αν σε χτυπήσουν στο ένα μάγουλο γύρνα και το άλλο έχει τροποποιηθεί! Εχει και συνέχεια.
Αν με χτυπήσεις από το ένα μάγουλο
Θα γύρίσω κι από το άλλο
Αν με χτυπήσεις κι από το άλλο....
ΤΗ ΓΑΜΗΣΕΣ!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Η παραπάνω ανάλυση είναι πτωχική, ευτελής, παιδαριώδης. Οποιος θέλει κάτι πιο βαθυστόχαστο έχει και πιο εκεί γειτονιές. Εμεις εδώ είμαστε υπολελειμένοι στο νου αλλά με μια διαφορά από άλλους..... Το ξέρουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg){kind=small}
