Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

ποσα ευρω θελετε για δωρο χριστουγεννων με τον μισθο σας?

καθοριστε εσεις το υψος του.

ναι καλα ακουσατε, ο υπουργος οικονομικων στελνει αυτην την φορμα σε ολους τους εργαζομενους, στα πλαισια των μετρων στηριξης των αναξιοπαθουντων απο την ακριβεια πολιτων.

παρακαλω καντε κλικ και απαντηστε ποσα ευρω θελετε για δωρο φετος.

ειναι για το καλο σας!

Dwro_Xristougenwn
Dwro_Xristougenwn....
Hosted by eSnips


ευχαριστουμε κυριε Αλογοσκουφη!!!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

ΖΗΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!

ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΔ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΣΤΕΙΛΕ!

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Η ΥΒΡΙΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ..

Σκηνή 1η – Πλησιάζω στο περίπτερο και με προσπερνάει ένας κύριος. Εχετε να μου κάνετε ψιλά ένα πεντηντάρικο ρωτάει. Οχι απαντά ο περιπτεράς.
«Αντε και γαμήσου.. λέει ο κύριος και φεύγει»
Σκηνή 2η - Η κοπέλλα περπατάει στο δρόμο και μιλάει φωναχτά στο κινητό. Βρίζει. Σε κάποια στιγμή πετάει ένα διάολο και το κινητό στο πεζοδρόμιο κάτω και το πατάει.
Σκηνή 3η – Περιμένουμε στη στάση. Μόλις φτάνει το λεωφορείο μια κυρία μας σπρώχνει να περάσει πρώτη να προλάβει τυχόν κενή θέση. Δυο τρεις τη σπρώχνουν άγρια και την εκτοπίζουν στο πεζοδρόμιο παραπατώντας, με συνοδεία μια ποικιλλία από μπινελίκια.

Αρχίζει και φουντώνει κάτι. Νοιώθω μια ξαφνική επιθυμία να συμμετάσχω στο σπρωξίδι, στο βρισίδι. Εντονα.
Κοιτάω δεξιά, αριστερά σαν νεοφώτιστο αγρίμι κι εύχομαι να μου πει κάποιος μια μαλακία μόνο, για να δω την αντίδρασή μου.

Κοιτάζω τα στριμωγμένα σαν σαρδέλες πλάσματα. Ολοι με το κούτελο ζαρωμένο από ρυτίδες, έτοιμοι για καυγά, τα νεύρα σε τενωμένο σχοινί. Αγνωστης αιτίας εχθροί μεταξύ τους.

Το συναίσθημα της βίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερο μέσα μου. Ξαφνικά σαν μια συνολική επιθυμία λυντσαρίσματος με παρασέρνει κάτι να βγω από αυτό που συνήθως είμαι. Ενας μισοκοιμισμένος πολίτης που ζει στη κοσμάρα του.

Εχει γίνει κάποιο έγκλημα επάνω μας. Το ξέρουμε. Τα χουμε πάρει άγρια. Περιμένουμε έξω από τα δικαστήρια κάποια συνοδεία να φέρει το φονιά. Να δούμε τη μούρη του. Να προλάβουμε να τον αρπάξουμε και να τον λυώσουμε εκεί επί τόπου.

Η συνοδεία αργεί. Είμαστε ανυπόμονοι. Ερμαια στα νεύρα μας που πονάνε. Σ’εκείνο το μισητό συναίσθημα της εκδίκησης που δεν γίνεται...

Εφημερίδες κάθε μέρα ειδήσεις. Κακοποίηση γυναικών, παιδιών, γερόντων, δυό οδηγοί πλακωθήκανε στο μπουνίδι για ένα γρατζούνισμα, μια κυρία πλάκωσε στις τσαντιές τη μπροστινή γιατί της πήρε τη θέση στην ουρά στη τράπεζα.

Μια ομάδα από συνταξιούχους βρίσανε άγρια ένα μισοκοιμισμένο υπάλληλο που πινε το καφεδάκι του, καθώς εκείνοι περιμέναν να πάρουν το εισιτήριο για την επίσκεψη στο γιατρό.

Ο πατέρας μου βρίζει όλη μέρα κρατώντας ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι. Η βρισιά του έχει γίνει επαναληπτική σαν χτύπος ρολογιού από το διπλανό δωμάτιο. Οξω καθάρματα, να μαλάκες με τα πέντε δάχτυλα να μουτζώνουν μια οθόνη τηλεόρασης..

Υβρις αναδυομένη,
Καλεί Νέμεση....

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Η ΚΡΥΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ..

Γνώρισα κάποτε έναν αλλοιώτικο άνθρωπο. Ζούσε σ’ενα σπίτι, με μεγάλο κήπο, γεμάτο από γάτες και σκυλιά. Κάθε τόσο μάζευε κι ένα αδέσποτο και εκείνο γινόταν μόνιμος κάτοικος ενός πανέμορφου κήπου.
Ο άνθρωπος αυτός είχε μια ξεχωριστή γαλήνη επάνω του. Είχε μια δουλειά απλή σ’ενα γραφείο, ήταν άτομο κοινωνικό, γλετζέδικο καμμιά σχέση με ερημίτη όπως συχνά φανταζόμαστε τους «γαλήνιους».
Κάποια στιγμή τον ρώτησα φυσικά σε τι οφείλεται αυτή η ηρεμία, το χαμόγελο που έβλεπα πάντα πάνω του.

«Βλέπεις εκείνον τον άνθρωπο που τρέχει μου είπε, αγνοεί την ύπαρξη της ομορφιάς, εσύ υποπτεύεσαι κάτι και με ρωτάς, εγώ την έχω συνειδητοποιήσει άρα την κατέχω...»

Μετά από χρόνια κατόρθωσα ελάχιστα να καταλάβω τι εννοούσε, γιατί τότε βέβαια η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω από μέσα μου «σιγά μην είσαι κι ο θεός», με τη γνωστή χαιρεκακία που δείχνουν οι άνθρωποι όταν απαραίτητα πρέπει να πάρουν θέση σε κάτι που δεν καταλαβαίνουν.

Δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι άνθρωποι. Υπάρχουν πνεύματα κοιμισμένα, τεμπέλικα και πνεύματα ανήσυχα. Αυτό είδαμε κι αυτό βλέπουμε κάθε στιγμή γύρω μας.

Ο πολιτισμός μας και η ζωή μας η ίδια είναι ένα σύνολο εντυπώσεων, αντιλήψεων και συμπερασμάτων συμφωνα με όσα με τον ελάχιστο πνευματικό κόπο αποκομίσαμε.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι εξέλιξη? Εγώ βλέπω απλά να έχει γίνει τέχνη, κράτος, νόμος, πολιτικό σύστημα , το πως να φτάνεις στο ψηλότερο σημείο τις κατώτερες επιθυμίες.

Είναι η ζωή που «περνάει την ώρα της». Πάντα ήταν έτσι μόνο που τώρα τα πράγματα γίναν χειρότερα γιατί έχει μεσολαβήσει επί πλέον η απομάκρυνσή μας από τη φύση. Και μόνοι και στείροι. Και εγωιστές και άσχημοι. Και αναζητητές της ηδονής μας και ηδονή από πλαστικό και ηλεκτρικά καλώδια.

Αναρωτιέστε άραγε γιατί ο άνθρωπος σήμερα μπορεί να φτιάξει ένα τεράστιο κατασκεύασμα , ένα κτίριο μέσα σε λίγες μέρες, να πετύχει απίθανους συνδυασμούς μέσα στα εργαστήρια, να φτιάξει τις ρυτίδες του, τα οπίσθιά του, σε λίγο θα πετύχει να φτιάχνει και τον ίδιο από την αρχή,

Αλλά είναι αδύνατον να φτιάξει ένα καινούργιο παραμύθι για τα παιδιά?
Είναι αδύνατον να δημιουργήσει μια μυθολογία?
Είναι αδύνατον να πιστέψει ότι η φύση μιλάει?
Γιατί αμφισβητεί θεούς και δαίμονες γιατί αμφισβητεί την ίδια τη σημασία της ύπαρξής του?

Πιστεύετε ότι αυτό είναι γιατί εξελίχτηκε, ξέφυγε από το πρωτογωνισμό του και έφτασε σε ένα ανώτερο επίπεδο?
Ανώτερο επίπεδο του τι? Πείτε μου ένα , έστω ένα έργο που γίνεται και αντικατοπτρίζει έναν ανώτερο ευατό. Αντικατοπτρίζει την εσωτερική του ανάπτυξη.

Ολα τα μεγάλα του έργα είναι απλά η αντανάκλαση της ανάπτυξης των πιο κατωτέρων ενστίκτων του.
Αν κάποτε το «αυτό που βλέπουν οι πέντε μου αισθήσεις και μόνο» ήταν ένα μειονέκτημα στους αρχαίους πολιτισμούς, σήμερα είναι η παγκόσμια ιδεολογία.

Η αλήθεια αγνοείται σαν το λουλούδι που έλεγε ο σοφός που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου.
Υπάρχει αλλά εφόσον εσύ δεν το ξέρεις για σένα δεν υπήρξε ποτέ.

Γιατί εδώ σ’αυτόν το τόπο που πατάμε, έφθασε ο άνθρωπος σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο, στην αρχαία εποχή, όπως έγινε και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς, και τώρα ζει, υπάρχει κυριευμένος από τα πιο ταπεινά και άχρηστα συναισθήματα?

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει συνέχεια μετά από αυτή τη ζωή. Ας υποθέσουμε ότι ενώ αυτό το σώμα θα σαπίζει σ΄ένα λάκκο ή θα γίνεται στάχτη μέσα σ’ενα φούρνο, υπάρχει μια ψυχή που θα πετάξει, θα ταξιδέψει μακριά ελεύθερη.
Τι ακριβώς έχει αποτυπώσει αυτή η ψυχή από το συγκεκριμένο κόσμο που υπήρξε?
Αυτόν εδώ τώρα.
Σε τι αρμονία θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί με την απίστευτη συμπαντική ομορφιά μετά από την απόλυτη στειρότητα που έζησε?

Αν έπρεπε σήμερα να πατήσουμε σε κάτι για να αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά ποιό θα ήταν αυτό το κάτι?
Δεν υπάρχουν λοιπόν ούτε αθώοι ούτε «συγνώμη δεν το θελα» . Η αναζήτηση της αλήθειας, η επιθυμία να γνωρίσεις την ομορφιά και τη σημάσία της ύπαρξης, ο αγώνας να βγεις από τα στενά εγωιστικά πλαίσια και να βιώσεις με αρμονία με τον ευαυτό σου και τους συνανθρώπους είνα κάτι που δεν γίνεται έτσι απλά, χωρίς κόπο.
Θέλει πολύ κούραση, πολλές θυσίες και θέλει να εκτελέσεις χωρίς οίκτο ένα ένα τα ψέμματα που έχεις συσωρεύσει βουνό επάνω σου.

Οι άνθρωποι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, ζουν απόλυτα συνειδητοποιημένοι, ότι δεν τους ενδιαφέρει να συνειδητοποίσουν τίποτα παραπάνω από αυτό που θα χρησιμεύσει για «να περάσουν την ώρα και το χρόνο». Κι αυτό είναι η πρώτη αλήθεια για να πατήσουμε επάνω της και να την ενοχλήσουμε όσο μπορέσουμε.

ΕΝΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Δουλεύει μέχρι τις 9 το βράδυ. Αν χρειαστεί και από το σπίτι τα σαβατοκύριακα.
Εχει λαπ τοπ δώρο από την εταιρεία και εταιρικό τηλέφωνο. Εχει πρόσβαση στο πάρκινγκ των γραφείων παραγκωνίζοντας έναν παλιώτερο υπάλληλο γιατί οι θέσεις είναι για λίγους και εκλεκτούς, κρίθηκε όμως ότι εκείνος είναι απαραίτητο να βρίσκει άμεσα πάρκινγκ.
Ντύνεται στη πένα δεύτέρα με πέμπτη, παρασκευή κάζουαλ γιατί ετσι πρέπει.
Παρακολουθεί όλα τα σεμινάρια, ημεριίδες, κλπ κλπ
Καταβροχθίζει όλο τον οικονομικό τύπο.
Επικοινωνεί μόνο με μειλ. Στο αυτί το μπλουτουθ συνεχώς να μιλάει με τους συνεργάτες ενώ επεξεργάζεται συνεχώς πίνακες, διαγράμματα, στατιστικές, έρευνες αγοράς.
Το βράδυ συχνάζει σε συγκεκριμένα κλαμπάκια.
Τρώει σαλάτες, κινέζικο, μεξικάνικο στο τσακιρ κέφι, πίνει λάιτ αναψυκτικά, εσπρέσο με ασπαρτάμη.
Το βράδυ μετά τη δουλειά πηγαίνει σε γνωστό γυμναστήριο όπου συναντιέται με άλλους του συναφιού που αντλάσσουν απόψεις, ενώ φτιάχνουν κοιλιακούς.
Οταν πρωτοήθε στο γραφείο μόλις είχε πάρει το πτυχίο, τον αναγνωρίσαμε αμέσως σαν ψωνάρα, αριβίστα και αμόρφωτο.
Η διοίηκηση κατάλαβε ότι είναι δυναμικός, ικανός και ταλαντούχος.
Ισως και ότι είναι ένας εξαίρετος χαφιές, βέβαια αυτό δεν ειπώθηκε το ανακαλύψαμε στη πορεία.
Οταν ανακάλυψα ότι δεν έχει διαβάσει κανένα βιβλίο πέραν των σπουδών του, δεν γνωρίζει ούτε στοιχειώδη ονόματα στη μουσική, δεν απασχολείται ούτε με στοιχειώδεις ειδήσεις περαν της κίνησης του χρηματηστηρίου και των διεθνών ντιαλς ή των στρατηγικών επιχειρησιακών κινήσεων εντυπωσιάστηκα.
Το συζήτησα με μια συνάδελφο, παλιά καραβάνα.
Μην ανησυχείς μου είπε, χρειάζεται να ξέρει όσα πρέπει για να φτάσει εκεί που θέλει και αγνοεί όλα εκείνα που θα μπορούσαν να τον βάλουν σε σκέψεις.
Ημουν περίεργη να μάθω αν έχει έστω μια γκόμενα έτσι για να καταλάβω αν είναι άνθρωπος ή κανας τερμινέιτορ.
Δεν έχουμε μάθει, ξέρουμε απλά ότι τις θέλει ψηλές, ισχνές, με ακριβά ρούχα και ισχυρά οικογεινειακά κονεκτ. Προς το παρόν για γκόμενα παρουσιάζει μια φώτο που κατέβασε απο το δίκτυο.
Είναι 26 χρονών...Χαζεύει περιοδικά με ακριβά αυτοκίνητα.
Είναι ο χρήσιμος άνθρωπος.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ..Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ

Οι έφηβοι εξαρτημένοι από τους υπολογιστές,
εκτός από τις φουντες, τη πρέζα, το συναγωνισμό στα σφηνάκια, τις βουλιμικές ή τις ανορεξικές κρίσεις..
Οι έφηβοι που συμβιώνουν με τους γονείς, τους εξαρτημένους από το χρήμα, τις φιλοδοξίες, τον ανταγωνισμό, τ΄απωθημένα, τους καυγάδες, τα διαζύγια, την απουσία από το σπίτι την γενικώτερη απουσία τους...
Δυό κόσμοι που βρίσκονται σε μια κοινή τρίτη πραγματικότητα πρόχειρα βιαστικά φτιαγμένη λίγες στιγμές της ημέρας εκεί που ο καθένας ακολουθεί το τυπικό του να πει ..παρών.
Και μετά να γυρίσει γρήγορα στους προσωπικούς εφιάλτες που και οι μεν και οι δε καλύπτουν με τις "εξαρτήσεις τους"
Σε κοιτάζω μέσα από τον ψηφιακό μου κόσμο, επικοινωνώ μαζί σου με ασυρμάτους,
Με κοιτάζεις μέσα από τη συνεχή σου αγωνία, της καθυστερημένης δόσης για το στεγαστικό, της ασφάλειας που έληξε, της αύξησης που δεν έγινε, της σύνταξης που καθυστερεί, του αυτοκινήτου που πάλιωσε και θέλει άλλαγμα, του/της συζήγου που δεν υποφέρεις άλλο πια..
Δυό επαφές κάθε πρωί με κοινό παρανομαστή την ανταλλαγή αντικειμένων, χρημάτων, παγίων υποχρεώσεων,
"Καλημερα.. θέλω.. δεν έχω.. πάρε... πάρτου να μας αφήσει ήσυχους... πάρτου γιατί όλοι έχουν.
Και ξαφνικά η τηλεόραση το ανακάλυψε ω του θαύματος. Ηρθαν και καθηγητάδες και άλλοι σπουδαγμένοι της ανθρώπινης ψυχής και του σώματος.
20 παιδιά στο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα από την συνεχή ενασχόλιση με τους υπολογιστές με τα γκέιμς.
Η είδηση ήταν ελλειπής. Στο διπλανό δωμάτιο, δεν το είπαν , υπήρχαν 20 γονείς εξαρτημένοι από το γκειμ της ζωής.
Κάποια λυση θα βρεθεί. Η διεθνής οργάνωση για τη προστασία του παιδιού θα βγάλει μια λίστα, με δύο στήλες. Χρήσιμα και βλαβερά παιχνίδια.
Θα βγει και χρήσιμος υπολογιστής. Σε τιμές προσιτές που αποπληρώνονται σε 60 άτοκες δόσεις. Σε περίπτωση που εμφανίσει εξάρτηση ο κάτοχος, θα παίρνουν αποζημίωση οι γονείς. Δώρο χάρισμα τέσσερις δόσεις του στεγαστικού για παρηγοριά των όσων δεν αντιλήφθηκαν...
Λέτε να δούμε να νομιμοποιείται η πρέζα και να απαγορευτούν οι υπολογιστές?
Σενάριο συνομωσίας 1.
Οι βαρώνοι της κόκας σε πόλεμο με τους βαρώνους του κυβερνοχώρου. Τι θα νικήσει? Η άσπρη η το νέο παιχνίδι "alone in my life"? Λεπτομέρειες στην απογευματινή εκπομπή της κυρίας Κούλας όπου θα δείτε σε απ'ευθείας μετάδωση εφήβους να ξερνάνε και να παθαίνουν ζωντανά επιληπτικές κρίσεις.
Σενάριο συνομωσίας 2.
Ενας γονιός κι ένα παιδί παραδομένοι χωρίς αντίσταση στα χέρια του αντίχρηστου που φθάνει ολοταχώς βγαλμένος κατ΄ευθείαν από τα εργαστήρια του resident..
Κι ο αι βασίλης φέτος έρχεται νωρίτερα γεμάτος από τα πιο γαμάτα γκατζετάκια!
Το γενικό συμπέρασμα πάντα το ίδιο.
Δυστυχώς το κατάλαβαν πιο νωρίς από μας...
Μια εξάρτηση την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα!!!

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

ΤΗΛΕΟΡΑΣΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΑΚΙ ΜΟΥ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΙΟΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ?

Αν δεν διάβασα λάθος, 21 Νοεμβρίου έχει οριστεί να είναι η παγκόσμια ημέρα της τηλεόρασης. Δηλαδή υπάρχει και κάποια μέρα που δεν ανήκει στη τηλεόραση?
Υπάρχει κάποιο κομμάτι της ζωής που να μην το έχει αναλάβει «εργολαβία» κάποιο κανάλι?

Η τηλεόραση λοιπόν δεν μπήκε τυχαία στα σπίτια, ούτε τυχαία έγινε προσιτή η απόκτησή της σε όλους, ούτε τυχαία θα αντικαταστήσει κάποια στιγμή ακόμα και τους τοίχους του σπιτιού που μας περιβάλλουν.

Τι πιο χλιδάτο να προβάλλεις διάφορα κανάλια σε γιγαντοοθόνες γύρω γύρω σου, να νοιώθεις απόλυτα ταυτισμένος μ’ενα χαζοκούτι που εκπέμπει καλοστημένες μπούρδες ασταμάτητα κατ΄ευθείαν στον πυρήνα της αντίληψής σου.

Από την εποχή του ΦΥΓΑ υπήρξε μια συγκλονιστική συνέχεια.
Ο φυγάς τη γλύτωσε αλλά το τηλεοπτικό μπατσαριό μας μπουζούριασε όλους μαζί ισόβια!

Εκεί που βλέπαμε και κανένα θεατρικό, κάποιο ντοκυμαντέρ, κάποια όμορφη συζήτηση, άντε και μερικά διασκεδαστικά σήριαλ, μόλις περασε το μήνυμα ότι εκεί μέσα θα δούμε το φως το αληθινό, και κολλήσαμε σα χάνοι με τις πίτσες και τις μπύρες στο τραπεζάκι πανέτοιμες να συμμετάσχουν στο γλέντι, άρχισε σιγανά σιγανά να διοχετεύεται το πρώτο κύμμα οχετού.

Με πανηγυρισμούς γιορτάσαμε την άφιξη της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Τοσος ενθουσιασμός λες και τα κανάλια που θα ανοίγανε ήταν τ’αδέρφια μας.
Δειλά δειλά μπήκαν κάτι χλιδάτα χολυγουντιανά σκουπίδια σήριαλ, κάτι άκυρα νοτιοαμερικάνικα, κάποια σαχλοπαίχνιδα , οι ειδήσεις άρχισαν να προσθέτουν τα πρώτα γαργαλιστικά θεματάκια, κι άρχισε να εμφανίζεται για πρώτη φορά αυτό που θα γινόταν το σήμα κατατεθέν του πολιτισμού μας.

Γραβατωμένοι, καλοκουρεμένοι με ρομποτική άρθρωση θ’αρχιζαν να εμφανίζονται από το πουθενά, με γουρλωμένα μάτια να κοιτάνε κατ’ευθείαν το σκονάκι το κολλημένο απέναντί τους, σπουδαγμένοι σ’ενα βασικό μάθημα.

Αυτοί εκεί μπροστά σας πρέπει να :

Πανικοβληθούν
Να παραμείνουν φοβισμένοι
Να πεισθούν ότι είστε με το μέρος τους
Να νομίζουν ότι από τα χείλη σας θα ακούσουν την αποκάλυψη τώρα

Να τους συνιθήσετε σιγά σιγά στο ότι :

Μυαλά, μπουτάκια, κωλαράκια και συναισθήματα είναι το ίδιο και το αυτό αρκεί να συνοδεύονται με μια ολοδροση χολα χολα!
Μισθοί, συντάξεις, ασφάλεια, υγεία, παιδεία, μόρφωση μπορούν να γίνουν καλύτερα αν τα πλύνετε με το πανίσχυρο τάδε!
Η ιστορία και το μέλλον άνετα μπορούν να χωρέσουν σε ένα καταπληκτικό διθέσιο που μπορείς να το αποκτήσεις με 6000 δόσεις από εκείνη τη συγκεκριμένη τράπεζα που είναι το νέο σταυραδέλφι σου!
Και κοντά σ’αυτό τον διαβασμένο απατεώνα, θ’αρχιζαν να εμφανίζονται και οι παρακαθήμενοι σε κάθε πάνελ κατιμάδες...

Φωνάζω σε τρομάζω, σε υπνωτίζω και πέντε έξι άλλοι γύρω στη πέφτουνε από ολες τις μεριές.

Θα μάθεις να ανοίγεις το χαζόκουτο το πρωί με το καφέ
Αμέσως μόλις γύριζεις από τη δουλειά
Τη νύχτα συντροφιά σου να τρυπώνει στα όνειρά σου.

Και θαφτανες στη μεγαλειώδη φράση.
.... ΤΟ ΕΙΠΕ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ...
Τελεία και παύλα. Μετά Χριστό προφήτης γάϊδαρος...

Κι όμως είναι τόσο απλό να τη κλείσουμε. Αν σκεφτούμε πως αν είχε φτιαχτεί για να κάνει τη ζωή μας καλύτερη, δεν θα είχαμε πρόσβαση σ’αυτήν όλοι, παρά μονο οι «εκλεκτοί».

Από την άλλη βέβαια, κανείς δεν εγγυάται ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν νοιώθει μια μαζοχιστική ικανοποίηση να τον μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι και όχι μόνο οι τηλεκαρχαρίες και τα τσιμπούρια τους.

Μερικές φορές νομίζω ότι η κοινωνία πια έχει πάρει τη μορφή εκείνης της δύστυχης που γύριζε ο αφέντης της άντρας της φέσι στο σπίτι το βράδυ, της έριχνε ένα χέρι ξύλο και μετά τη πήδαγε κι αυτή έλεγε,
«θα γαμήσεις άλλο μήτσο ή να πάω να πλυθώ?...»

Συγνώμη για τα γαλλικά μου!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟΧΑΡΤΟ.

Ενα παλιό πιστοποιητικο ήθελα να βρω τίποτα παραπάνω. Ανάμεσα σε κάτι σακούλες ανάκατα χαρτιά κρυμμένα στο πατάρι. Δεν είχα και πολύ υπομονή να τα ψάξω σιγά σιγά, τ'αδειασα όλα μονοκόματα στο πάτωμα, μια καλή ευκαιρία να πετάξω λίγα άχρηστα ακομα.

Ατιμο πράγμα οι αναμνήσεις. Νομίζεις ότι έχουν ταξιδέψει οριστικά κάπου, όπου, δε σε νοιάζει και πέφτει ένα σκονισμένο χαρτί και ξετυλίγεται μπροστά σου ολόκληρη ταινία. Λες κι είσαι στη πρεμιέρα πρώτη θέση.

Που στο καλό ξέμεινε ένα δελτίο ανεργίας μέσα σε φωτογραφίες και γράμματα...

Τι εποχή κι εκείνη. Ξέρεις τι σημαίνει ταμείο ανεργίας? Εγώ τότε ανακάλυψα μυστικά σ΄αυτή τη πόλη που κρυβόντουσαν σε κάτι μέρη που ούτε για βόλτα δεν είχα περάσει ποτέ.

Γιατί αν βρεθείς στο πάγκο των αχρησιμοποίητων και προσωρινά εκτός παιχνιδιού, μέχρι να τραυματιστεί κανένας παίκτης, να τελειώσουν οι εφεδρείες και να φτάσουν σε σένα, αν έχεις κανα κομπόδεμα στην άκρη η τους γονιούς να χαρτζιλικώνουν και το σπιτάκι σου να στρογγυλοκαθήσεις στο τσάμπα είναι ένα πράγμα.

Αν όμως βρίσκεσαι με , νοίκι, κάτι πακετάκια λογαριασμών να τρέχουν κλπ κλπ, πρέπει να ανακαλύψεις εδώ και τώρα πόσο ξέρεις να κάνεις το ζογκλέρ.
Κι όλο αυτό να σουρθει γιατί το αφεντικό σου καψουρεύτηκε με μια μικρούλα τη προσέλαβε και εκείνης δεν της έφτανε αυτό, ήθελε να φέρει και τη φίλη της να βολέψει. Οπότε ο μόνος εύκαιρος να πάρει πόδι από το μαγαζί ήσουν εσύ.

Και βρίσκεσαι εκεί με το κωλοδελτίο στο χέρι με μια απορία επίδομα για να ζήσεις είναι? Χαρτζιλίκι να πιείς κανένα καφέ?
Πολλέ εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου από τότε..

Μια όμως , πως την είχα ξεχάσει...ήταν το κάτι άλλο. Το ξεπούλημα από κάτι μίζερα μπιχλιμπίδια κάπου σ'ενα μαγαζάκι "συλλογής χρησίμων αντικειμένων αποτυχημένων πολιτών εχόντων αμεση αναγκη οβολων", είδατε τι ωραία που τα λέω?

Μαζεύεις ότι βρεις που σου γυαλίζει το μάτι τα βάζεις σ'ενα τσαντάκι τα πας στο Σάυλοκ των Αθηνών τα ρίχνει στο ζύγι και σου δίνει κάτι ψίχουλα έτσι για να περάσεις τη βδομάδα.

Σε πέντε λεπτά διαπραγμάτευσης ξεφορτώνεσαι ένα κάρο μπιχλιμπίδια που ένα ένα ήταν ήταν κομμάτια απ τη ζωή σου. Περνάς επίδπεδο ανωτέρου πνευματικά ψαγμένου που αποποιείται τα υλικά αγαθά και ανακαλύπτει τη θέωση χωρίς να το καταλάβεις.

Γιατί εκεί σε μερικά δευτερόλεπτα ή πρέπει να αποτάξεις τον όποιο ανθρώπινο ευαυτό σου από πάνω χωρίς δεύτερη συζήτηση και να αποδεχτείς το γεγονός επιτέλους εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ, ή θα πρέπει να περάσεις τα υπόλοιπα χρόνια μυξοκλαίγοντας για τα μπιχλιμπίδια που πήγαν στράφι σαν κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο με το μαράζι να τα ξαναπάρεις πάλι. (βίτσιο κι αυτό..)

Είναι μερικές στιγμές στη ζωή που είσαι τυχερός όταν όλα ξεφτιλίζονται γύρω σου, γιατί έχεις μια μοναδική ευκαιρία να πάρεις το μονοπάτι σου αλλοιώς και τελικά να βρεις την ελευθερία σου από εκεί που ούτε στον ύπνο σου δεν τη φανταζόσουνα.

Ενα σκονισμένο χαρτί στο πάτωμα.

Κι αναλογίζομαι όλους αυτούς που αυτή τη στιγμή δε χαζεύουν στη τηλεόραση, δε ετοιμάζονται α γράψουν στα μπλογκάκια, δεν ξεσκονίζουν τα φρεσκοαγορασμένα γοβάκια, δεν ονειρεύονται παραδείσους απλά αντέχουν τη κόλαση.. Πως να τους πω πόσο εύκολα σπάει αυτή η θηλιά αν είσαι αποφασισμένος ακομα και στο παγκάκι να τη βγάλεις αλλά να μη κλαφτείς σε κανένα κόπανο..

Λόγια , λόγια παντού και μια μακρινή υποψία , για πολλούς, όχι για όλους, τι είναι να είσαι εκεί μπροστά στο ζύγι...

Κάποια στιγμή κάποιος μου έγραψε, για όσα γράφω εδώ, ότι το παίζω ξανθόπουλος.
Κάθησα για λίγο και κοίταζα τη φράση του κι είχα μπει στο τρυπάκι να το κλείσω. Οχι για μένα , γιατί αυτό που είπε μπήκε από δω και βγήκε από κει, αλλά αναρωτήθηκα τι ζητάω η αλεπού στο παζάρι.

Καλά έκανα και συνέχισα γιατί είναι κι άλλοι που σπάσανε τη θηλιά κι είναι ωραίο να τους ανακαλύπτεις . Οι δικοί μου άνθρωποι δεν έχουν όνομα ούτε διεύθυνση. Είναι..

Ο ΑΖΩΡ ΚΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ..

Το τρένο ετοιμαζόταν να ξεκινήσει. Χάζευα αφηρημένα από το παράθυρο. Η κυρία τρέχει αλαφιασμένη. Σκοντάφτει τσακίζεται. Σηκώνεται αμέσως αλλά δεν προλαβαίνει η πόρτα κλείνει. Κάνει μια τελευταία προσπάθεια χτυπάει το τζάμι. Τίποτα ..φεύγουμε. Κοιτάζει μ’ενα βλέμμα χαμένο.

Δίπλα μου δυο τρεις παρακολουθούν. Για λίγο, μετά γυρίζουν στο δικό τους κόσμο, νυσταγμένοι.
Ενας κόσμος μοιρασμένος στα δυό. Ενα κομμάτι τρέχει πανικόβλητο λες και κάποιος ακατανόμαστος δολοφόνος κυνηγάει τη ζωή τους. Κι άλλοι παραδομένοι στο μοιραίο που θαρθει έτσι κι αλλοιώς..

Κι η ελπίδα μπλεγμένη στα χείλη αυτοδιοριζόμενων φωστήρων.
Να κάνω ένα ευχέλαιο στο παπα Γιώργη να σωθεί η ψυχή μου.
Να ρωτήσω τη Στέλλα τη καφετζού αν θαχω καλή τύχη.
Να πιστέψω σ’εκείνο που μου τάξε πως όλα θα γίνουν.
Να δημιουργήσω θεούς για να κρατηθώ πάνω τους μη τυχόν και χρειαστεί ν’αποφασίσω μόνος μου.

Τις ταυτότητες στο στόμα να σ’αναγνωρίσουν στο μοίρασμα.
Κάπου ανάμεσα στο βιβλιάριο ασφάλισης και στο ΑΦΜσου ξετυλίγεται το γνώθι σαυτόν σου.

85χρονος συνελήφθη γιατί πριν χρόνια βίαζε ένα ενιάχρονο ανιψάκι.
9χρονος πήρε μια καραμπίνα και σκότωσε έναν 85χρονο
Κι οι δυο μαζί ήταν ήδη πεθαμένοι.

Η ζωή σου ένα βιαστικό τσαπατσούλικο ευχολόγιο.
Βαπτίζεται ο δούλος
Παντρεύεται ο δούλος
Απωλέσθη ο δούλος
Του εαυτού του..

Στη γειτονιά μου κυκλοφορεί ένας απίθανος αδέσποτος, ράτσας δικής του, τροφαντός και φαγανιάρης που έχει μάθει το σκοπό του χρόνια τώρα.
Συνοδεύει κάθε ανήμπορο στα φανάρια. Τυφλούς, γερόντους, παιδάκια. Το τελευταίο χρόνο όπου τον βρω μ’ακολουθεί μέχρι να μπω στη πόρτα του σπιτιού μου.
Στην αρχή ανησύχησα γιατί μάλλον δεν διέκρινα την αναπηρία μου...
Τουδωσα τ’ονομα αζώρ γιατί αισθανόμουν ότι δεν γούσταρε να το παίξω πολύ έξυπνη. Καλύτερα να είμαστε ειλικρινείς μουπε με το πρώτο βλέμμα.
Ο αζώρ έχει καταλάβει γιατί βρίσκεται εδώ και έχει βρει το τρόπο να εκτελεί τα καθήκοντά του άψογα.
Τα παιδιά με πειράζουν μόλις τον βλέπουν από μακριά.
Μάνα σύρμα έρχεται ο φύλακας άγγελος...

Κάποτε στο χωριό γνώρισα ένα γέροντα. Μου κανε εντύπωση που ήταν τόσο μερακλής και δεν άγγιζε κατσίκι. Δεν άντεξα τον ρώτησα.
«Μια φορά μικρός η κατσίκα μας γέννησε ένα γκρι κατσικάκι. Το πήρα δικό μου. Το μεγάλωσα. Τ΄ονόμασα Κίτσο. Ο Κίτσος ήταν ο καλύτερος φίλος μου. Μια μέρα τον έχασα. Μετά από δυο μέρες μου τον βάλαν στο τραπέζι να τον φάω.. Οι γονείς μου τον μασουλάγανε χωρίς τύψεις και θέλαν κι εγώ να φάω το φίλο μου. Από τότε κατάλαβα ότι σ’ετουτο δω το κόσμο που ήρθα δεν πρέπει να πιστέψω ποτέ κανένα κερατά...»

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚΑΚΙ.

Επανήλθε ο υπολογιστής. Είχε χαλάσει από το σάβατο. Με τη καταιγίδα.

Είναι μερικές φορές που τα συναισθήματα γίνονται καταιγίδες κι αυτά.
Οι σκέψεις θέλεις να μοιάσουν με σεισμό. Νοιώθεις ένα δέος για μια πίστη που δεν μπορεί να ξεκολήσει από πάνω σου. Μια πίστη επί παντός καιρού.
Είναι μερικές φορές που μοιάζεις με τρικυμία που θέλει να τρομάξει τα γύρω, κι όμως πάντα καταλήγεις σ'ενα καθησυχαστικό χαμόγελο να θυμίζεις δυό στίχους του ποιητή,

"σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει
άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί"



(Ενα μικρό βραχυκύκλωμα λογω καταιγίδας).

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνεχής κριτική για το τι έγινε τότε. Καθένας μιλάει για το Πολυτεχνείο σαν να ήταν εκεί, σαν να έλαβε μέρος. Κριτική, αν καπελώθηκε, από ποιούς, αν χάθηκε το νόημα, τι απέγιναν οι τότε ήρωες..

Το Πολυτεχνείο όπως κάθε ηρωική πράξη στην ιστορία δεν μπορεί να αναιρεθεί, ούτε να αλλοιωθεί, ούτε να πάρει το νόημα που θέλουμε εμείς.
Ανήκε και θα ανήκει για πάντα σ’εκείνους που ήταν τότε εκεί. Θα ανήκει σ’εκείνους που συμμετείχαν και θυσιάστηκαν για ένα ιδανικό.

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να έχει προγραμματίσει να γίνει ήρωας.
Η επιθυμία για ελευθερία, η σύληψη μιας ιδέας που θα μπορούσε ν’αλλάξει το κόσμο μπορεί να υπάρχει φωλιασμένη στη καρδιά κάθε ανθρώπου, να μένει εκεί χρόνια σαν ένα μαράζι, μια στεναχώρια για όλα αυτά που ονειρεύεται κανείς και δεν μπορεί να τα κάνει πράξη.

Ηρωας γίνεσαι όταν για οποιαδήποτε σύμπτωση, απόφαση, σχέδιο ή τυχαίο γεγονός μεταμορφώνεσαι σε κάτι που είναι ανώτερο από σένα τον ίδιο.

Οταν τα παιδιά κατέβαιναν στο Πολυτεχνείο, διψούσαν για ένα αύριο ελεύθερο, πιο δίκαιο, για μια Ελλάδα που θα βγει από τις μερες της σκοτεινιά , δεν ήξεραν αν θα ζήσουν αν θα πεθάνουν.
Υποπτευόντουσαν το μοιραίο που θα συνέβαινε γιατί γνώριζαν ποιός ήταν απέναντί τους. Ο φόβος φώλιαζε όπως σε όλους τους ανθρώπόυς μέσα στις ψυχές τους. Ομως ήταν δευτερεύουσας σημασίας.
Εκείνες τις μοναδικές στιγμές είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν μια ΘΥΣΙΑ.

Η θυσία για ένα ιδανικό για ένα όραμα είναι μια γέννα.
Μια γυναίκα πριν συλάβει ένα παιδί, είναι σαν όλες τις άλλες, όταν το κυοφορεί μπορεί να έχει χιλιάδες διαφορετικές προσωπικότητες, όνειρα, σκέψεις. Μπορεί να κάνει οποιοδήποτε σχέδιο για το αύριο ή να μένει προσκολημένη σ’ενα ανούσιο παρελθόν.

Τη στιγμή της γέννας όμως είναι ίδια. Παντού. Μέσα από ένα πόνο γεννιέται μια ελπίδα για το αύριο.
Οι γιατροί , οι νοσοκόμοι , οι συγγενείς θα μπορούσαν να λείπουν από κοντά της. Θα έπρεπε να το γεννήσει οπουδήποτε, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν μπορεί να μείνει μέσα της, θα σαπίσει, θα πεθάνει...

Μετά στη ζωή της όλα μπορεί να γίνουν αλλοιώς. Μπορεί να το μεγαλώσει όπως είχε ονειρευτεί, ή μπορεί να φτάσει κάποια μέρα σε μια κατάσταση τρέλλας να το πνίξει.
Τη στιγμή όμως εκείνη που βγήκε από μέσα της κανένας και τίποτα δεν θα την αναιρέση ποτέ.

Το Πολυτεχνείο ανήκει σ’εκείνους που για ώρες, μέρες ή μήνες διέθεσαν τον ευατό τους για να γεννηθεί ένα καλύτερο αύριο για τη πατρίδα.
Αλλοι θυσιάστηκαν επί τόπου, άλλοι γνώρισαν τα υγρά μουντρούμια , το πόνο, τα βασανιστήρια, σακατεύτηκαν για όλη τους τη ζωή.
Αν μετά αρνήθηκαν ή όχι τις ιδέες τους, αν αποφάσισαν να κάνουν ότιδήποτε άλλο αυτοί ήταν κάποιοι άλλοι ευαυτοί τους που αναπτύχθηκαν στη πορεία του χρόνου.

Το νόημα του Πολυτεχνείου το φυλάξαμε ή το αλλοιώσαμε οι υπόλοιποι.
Το κατανοήσαμε ή το απορρίψαμε οι υπόλοιποι.

Εκείνα τα παιδιά έμειναν πάντα εκεί φύλακες μιας ακόμα λαμπρής σελίδας της ιστορίας. Που όπως όλες βάφτηκε με αίμα.

Οταν κατεβαίνουμε λοιπόν στη πορεία ή στις εκδηλώσεις, κατεβαίνουμε για να τιμήσουμε τους νεκρούς. Για να τιμήσουμε εκείνη τη χρονική στιγμή που ο άνθρωπος βγαίνει από τα τείχη του και αγγίζει τα ιδανικά του.
Πηγαίνουμε για να τιμήσουμε τους τελευταίους συνέλληνες στη νεότερη ιστορία που θέλησαν να μας αφήσουν κληρονομιά.

Δεν υπάρχουν άλλοι μετά. Ηταν οι τελευταίοι ήρωες. Κι οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους κάτι τέτοιο θα γινόντουσαν.
Και κανείς μας ποτέ δεν ξέρει.
Την ώρα εκείνη τη δύσκολη και μόνο τότε ένας άνθρωπος ανακαλύπτει γιατι είναι φτιαγμένος.

Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα. Ανεξάρτητα από εμάς και από το τι είμαστε σήμερα. Ανεξάρτητα από το ποιός τότε δάκρυσε με τη θυσία εκείνων των παιδιών ή ποιός τους ονόμασε αλήτες.
Για τους νεκρούς της ιστορίας μόνο έκεινη έχει λόγο.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ.

Ηταν στριμωγμένη στο πρωινό λεοφωρείο. Ισορροπούσε μετά βίας τόσο ώστε να κρατιέται με το ένα χέρι και με το άλλο να χαζεύει ..ένα κινητό.
Το κοίταζε διάβαζε το μήνυμα, γέλαγε, σκεφτόταν απάνταγε. Γύρω παιζόταν το έργο «οι σαρδέλες που μοιάζαν μ’επιβάτες», κι εκείνη ήταν αλλού.

18? 20? Κάπου εκεί. Μάτια άυπνα, μακιγιάζ πρόχειρο, μια μαύρη πουκαμίσα από το προηγούμενο βράδυ εντελώς ασυμβίβαστη με το γραφείο, να θυμίζει ότι πέρασε καλά. Η μήπως η βραδυά ήταν μόνο μηνύματα στο κινητό?
Και κανένα τσατ στο δίκτυο?
Αντε και μια ανταλλαγή φωτογραφίας...

Ηταν έρωτας εκείνο που έβλεπα να στριγμώνεται ανάμεσα στα κουρασμένα πρόσωπα ή ένα ακόμα ηλεκτρικό όνειρο..
Ηταν κάτι χειροπιαστό? Ενα τυχαίο άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα πονηρό κοίταγμα, ένα πείραγμα , ένα αστείο υπονοούμενο...

Ερωτας..
Βλέπω κάτι άδεια μάτια να περιφέρονται τις νύχτες στο τίποτα.
Κάτι μυαλά κολλημένα σε άχρηστες λεπτομέρειες...
Οι ψυχαναγκαστικοί άνθρωποι, οι φοβιτσιάριδες..

Εκείνο εκεί το ανθρωπάκι με τα τσουρουφλισμένα φτερά και το νυσταγμένο βλέμμα λέτε ότι είναι έρωτας?
Σβήσαμε την εικόνα από το χάρτη μας, λες κι ήταν τρίχα στο προζύμι.
Λες και η μόνη ένοχη πράξη που διαπράτταμε ήταν να ερωτευόμαστε.

Τον ξεφτυλίσαμε.
Μοναδική ικανότητα αυτή που έχουμε. Να κρατάμε τ’αχρηστα και να πετάμε τα όμορφα.
Τον ξεφτυλίσαμε αφού βεβαίως, βεβαίως , βγάλανε τα πορίσματα γι’αυτόν πεντε έξι ξενέρωτοι, δυό τρεις αγάμητες και καμμιά εκατοστή μισάνθρωποι.

Ο έρωτας.. ο έρωτας είναι όπως κι η οδήγηση.
Οταν οδηγείς κι όταν ερωτεύεσαι καταλαβαίνει κανείς τι καπνό φουμάρεις.
Απλή, ξερή χωρίς πολλές φιλοσοφίες αλήθεια.
Δεν υπάρχει ένας έρωτας. Είναι αυτό πουχουμε μέσα μας και βγαίνει καθώς κοιτάμε στα μάτια.
Αν σκατά έχουμε μέσα μας , σκατά θα δώσουμε.
Κι αν έχουμε ένα όνειρο, αυτό θα μοιραστούμε.
Κι αν πάλι υπάρχει καλωσύνη, με καλωσύνη θαναι οι μέρες μας.

Ερωτας που πληγώνει, που κοροιδεύει, έρωτας κομμένος ραμμένος στα μέτρα σαδομαζόχων και ανώμαλων, έρωτας βολεψάκιας, έρωτας για να γεμίζει ο χώρος επειδή δεν έχω τίποτ΄αλλο να κάνω, έρωτας που πουλάει κι αγοράζει στιγμές.
Ε ρε απάτη που ποτίζουν τα παιδιά μας..

Κάτι άδεια βλέμματα που βλέπω τις νύχτες, κατί κοριτσόπουλα που νόμισαν πως να κερδίσεις έναν άντρα είναι σαν το πριμ της παραγωγικότητας...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΑ!

-Οι βουλευτές αποφάσισαν να αυξήσουν τους μισθούς τους

Τώρα να δεις που αν αρχίσουμε να λέμε διάφορα, βρισίδι, σαρκασμούς, κράξιμο, θα έρθει καπάκι η μοδάτη λέξη "λαικισμός"..

Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε το ουσιώδες, το βαθύτερο νόημα.
Αν βρε ζούδι ο βουλευτής δεν πληρώνεται καλά τι θ΄απογίνει αυτό το κράτος?
Θα πηγαίνει ν'ανοίξει το στόμα του και θα βρωμάει το χνώτο απ τη πείνα βρε?

Για να σοβαρευτουμε λιγάκι. Γίνε κι εσύ βουλευτής αν είσαι μάγκας. Στο απαγορεύει κανένας?
Μας έχει φάει η ζήλια σ'αυτό το κράτος. Κάθε άξιο παλικάρι που πάει να βρει το φως του πέφτουμε όλοι να το φάμε.

Εγώ θαλεγα ότι πρέπει να προστεθούν και πριμ. Πριμ παρουσίας, πριμ καλύτερου ντυσίματος, πριμ χαμόγελου, πριμ καλύτερης παρουσίας στα τηλεοπτικά πάνελ, πριμ πιο βαθυστόχαστης φράσης κλπ κλπ.

Ασε που με το σοκ που πάθανε με την φοβερή αποκάλυψη ότι κυκλοφορούν ναρκωτικά στην χώρα μας πρέπει να πάρουν και μια αποζημίωση για ψυχική οδύνη!

Οσο για κείνες τις 50 έδρες πριμ στο πρώτο κόμμα εγώ πιστεύω ότι είναι λίγες. Κανονικά όποιος είναι μάγκας και καραμπουζουκλής και βγει πρώτος πρέπει να πέρνει όλη τη βουλη παραμάσχαλα για πάρτυ του. Δηλαδή γιατί να υπάρχουν κι άλλοι? Για να βρισκόμαστε σε κουβέντα?

Η δημοκρατία προστατεύεται εφόσον υπάρχουν εκλογές. Ψηφίζουμε ελεύθερα και ότι θέλουμε. Αφού βγει κάποιος λοιπόν οι άλλοι τι δουλειά έχουν να γκρινιάζουν? Να αποσύρονται και να ετοιμάζουν το πλάνο για τις επόμενες εκλογές.

Ξέρω απαξιωτικές ταπεινές σκέψεις ενός ανθρωπάκου ο οποίος δεν μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο που υπάρχει γύρω του.

Επίδομα θέρμανσης θα πάρουν?

ΗΜΕΡΕΣ ΠΙΘΗΚΩΝ..


Είναι μέρες που πρέπει να κρατάμε τη ψυχραιμία μας. Ωραία. Εκείνες οι άλλες μέρες όμως. Οι μέρες που η αγανάκτηση φτάνει στο αμήν?

Να με συγχωρήσουν οι πολύ ανεβασμένοι, φιλοσοφημένοι, τετάρτου ορόφου και πάνω πνευματικοί άνθρωποι αλλά εγώ είμαι κλασικό πατροπαράδοτο δείγμα ατελούς προσωπικότητας , βλέπε αγανακτισμένο πιθηκάκι.

Οταν θα προβιβαστώ σε γκουρού έβδομης μεραρχίας, θα ρίχνω κι εγώ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στα άλλα πιθηκάκια. Τώρα, με το συμπάθειο αγανακτώ και υποφέρω ωσάν γνήσιο τέκνο της πτώσης. Και νοιάζομαι ακόμα. Ναι αυτό το πτωχό και ταπεινό παλιομοδίτικο συναίσθημα του νοιαξίματος.

Γυρίζω το ένα μάγουλο και τρώω ένα φούσκο
Σαν καλός χριστιανός γυρίζω και τ’αλλο και τρώω κι άλλον
Αν με ξαναχτυπήσουν όμως.... δεν ξέρω τι θα βγει από μέσα μου και θ’αρχίσει να βολτάρει!!

Περιεργάζομαι το κόκκαλο...
Η που θα το εκσφενδονίσω κι οποιον πάρει σαν τον παλιό καλό καιρό,
Η που θα σκεφτώ να το κάνω μια ωραία σούπα όπως τον καιρό που μετατράπηκα σε διπλωμάτη,
Σαν θεός δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω δεν θυμάμαι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έτρωγα μόνο πορτοκάλια και δεν άγγιζα τα μήλα.

Η μήπως έτρωγα μπανάνες?

Λες κι έχει πολύ σημασία για εκείνους που και τώρα και εις τους αιώνες αμήν πιθηκάκια μας βλέπουνε.

Τι νόμιζες ότι σε βλέπουν κάτι παραπάνω επειδή αντί για μπανάνα σου πετάνε ένα λαπ τοπ?
Μια απλή αναπροσαρμογή είναι φίλε μου.

Και δεν μπορείς να βγάλεις και νύχια γιατί σύριζα ταχεις από το μανικιούρ,
Ούτε δόντια γιατί κάτι πορσελάνινες γέφυρες βλέπω,
Ούτε η τρίχα σου δεν μπορεί να σηκωθεί γιατί γουλί είναι απ΄το λέιζερ!
Κι εκείνος ο φακός που πέφτει από το μάτι..
Τα πόδια τα χρησιμοποιείς ακόμα άραγε , γιατί ολο καθιστό ν’αλλάζεις μια ταχύτητα σε κόβω..

Η ιδέα του με μια μπανάνα τον ξεφορτώνομαι αναλοίωτη είναι.
Το μόνο πρόβλημά τους είναι ότι πρέπει να σου δίνουν πιο πολλά μπιχλιμπίδια..

Πρέπει να ξαναφέρω σε συμβιβασμό το πίθηκο, τον άνθρωπο και το θεό μέσα μου, γιατί τις τελευταίες μέρες γίνεται ένα μπάχαλο και το ζωντανό κατοικίδιο μου έχει πατήσει πόδι εντελώς και δεν υπακούει σε τίποτα, ο άνθρωπος νοιώθει το μόνιμο κόμπλεξ του, και ο θεός έχει πάει τη μόνιμη βόλτα κάπου...

Κι όλο το ζόρι το τραβάει, το συνοθύλευμα που φέρει τ΄ονομά μου.

Ηρεμα δεν είμαι τρομοκράτης
Ηρεμα, είμαι το θύμα μιας απάτης...



Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

ΧΑΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΤΡΑΒΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ..

Μπορεί κάποιος να κάνει σήμερα τις δικές του προσωπικές επαναστάσεις?
Μπορεί αλλά είναι πολύ πολύ πολύ ζόρικο.
Η οποιαδήποτε προσωπική επανάσταση ενάντια σε όλο αυτό το τρισάθλιο κουβάρι που είμαστε όλοι μπλεγμένοι, είναι άθλος.
Και είναι άθλος γιατί στις μεγάλες αλήθειες δεν υπάρχουν «προστάτες και πατερούληδες».

Γιατί στον αληθινό αγώνα ενάντια στην απάτη, στο ψέμα, σε μια κοινωνία δήθεν, δεν μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς. Δεν μπορείς να έχεις και τη πίτα ολοκληρη και το σκύλο χορτάτο
Πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι και πίτα δεν θα φας και το αγαπημένο σου σκυλί μπορεί να το χάσεις...

Ενα βήμα να κάνεις ενάντια στο παγιωμένο, το βαλτωμένο ζωτικό ψέμμα που μια ολόκληρη κοινωνία αποδέχεται, αν αληθινά θέλεις να το κάνεις αυτό το βήμα , θα μπεις σ’ενα μονοπάτι που θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις οποιοδήποτε τίμημα. Οι συνέπειες απρόβλεπτες. Τα αποτελέσματα αμφίβολα.
Είναι τόσο κανονισμένα όλα, που όταν τους ξεφύγεις δεν σ’εχει μάθει κανείς τι θα μπορούσες να συναντήσεις. Στη πράξη θα το δεις κι αν το αντέξεις το άντεξες.

Μπορεί απλά να γίνεις μια μονάδα απροσάρμοστη στην απόλυτη τάξη..
Βαρύς ρόλος. Γυμνός, χωρίς παυσίπονα και χαιδολογήματα...

Γιατί στο τέλος δεν θα είσαι ήρωας που θα σου αναρτίσουν ανδριάντες. Θα είσαι πρωτ’απ΄ολα στα μάτια εκείνων των αδύνατων που θέλησες να προστατέψεις, ένας απροσάρμοστος , και στα μάτια της εξουσίας που θέλησες να πολεμήσεις ένας ύποπτος. Ενα αγνώστου ταυτότητας επί της γης αντικείμενο.
Ενας απροσάρμοστος ύποπτος. Αυτό είναι το παράσημο.

Θα έχεις περάσει όλες τις συμπληγάδες , θα φωνάζεις και κανείς δεν θ’ακούει τη φωνή σου και θα μοιάζεις στα μάτια των πολλών ή γραφικός η φιλοσοφοτεμπέλης.
Ο καλλιτέχνης του δρόμου..
Φίλος, σύντροφος των ελάχιστων άλλων αλητάμπουρων του «υπογείου».

Δεν υπάρχουν μέσοι όροι σήμερα.
Πάρε τη ζωή σαν μια ταινία.
Είναι κακό το σενάριο, μάπα η σκηνοθεσία, αίσχος οι πρωταγωνιστές.
Γιατί συνεχίζουν και βλέπουν το ίδιο έργο?
Γιατί μόνο αυτό παίζουν, και τα βράδυα δε περνάνε αν δεν πανε σινεμά ε?
Δεν μπορούν να καθήσουν σπίτι μόνοι, να σκεφτούν, ν’αντιμετωπίσουν το ψέμμα , να παλαίψουν με τον ευατό τους μια φορά και καλή. Φοβούνται τη καλή ταινία. Γιατί θέλει κόπο για να γίνει. Κι οι παραγωγοί αμείλικτα της κόβουν σκηνές για ναναι «πιασάρικη».

Ξεκίνησα την επανάσταση στη ζωή μου αφήνοντας μια θέση που είχα εξασφαλισμένα και τα εγγόνια μου αν ήθελα γιατί αν έμενα δεν θα μπορούσα να αντέξω την ιδέα ότι εγώ και ο συρφετός που έβλεπα γύρω μου ήμασταν «συνάδελφοι». Γιατί θα με μόλυναν ασυδοσία, πονηριά, αγυρτιά, βόλεμα, και τεμπελχανίτιδα. Δεν το λέω βέβαια για μπράβο, γιατί ούτε ψείρα δεν είναι μπροστά σ'αυτό που είδα άλλοι να κάνουν. Απλά το θυμάμαι σήμερα με νοσταλγία..

Σήμερα ακόμα 26 χρόνια μετά θεωρείται κρίση σχιζοφρένειας η απόφασή μου.
Εγώ τότε 26 χρόνια πριν μόλις έβγαινα από τη «πλάνη»...

Δεν έχει σημασία στη συνέχεια τι έγινε. Δεν ενδιαφέρει κανέναν να μάθει ούτε έγινε τίποτα που να χαράζει καμμιά νέα κοσμοθεωρία.
Το δώρο στην αναίδειά μου ήταν ότι ευτύχησα σίγουρα να δω ανθρώπους με ζωή γεμάτη ταλέντο. Πέρα από τα τείχη της ντροπής κρύβεται όλη η αγάπη αυτού του κόσμου...
Εκείνους τους χαρισματικούς αψηφιστές της απάτης.
Εκείνους που από τις τρεις γραμμές που χαράζεις στο θαμπό το τζάμι το χειμώνα είναι εκείνη η τέταρτη η στραβή..

Ο ΜΑΙΟΣ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΕΜΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ!

Το σκοτάδι θα φύγει και θα έρθει το φως επιτέλους.
Μια νέα κυβέρνηση θα ανατείλει πάνω στο φτερωτό άλογο ενός νεοφώτιστου ηγέτη.
Που μόνη της έννοια θα είναι πως θα ζουν καλά οι πολίτες. Ορκο έχει κάνει από τώρα. Εχω καλές πληροφορίες.

Οι μισθοί και οι συντάξεις θα γίνουν επι τέλους αξιοπρεπείς. Τι αξιοπρεπείς τολμώ να πω ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας από την άνεση.
Οι μικρομεσαίοι και προβληματικοί θα αρχίσουν να βλέπουν άσπρη μέρα
Νέοι νόμοι θα δίνουν ώθηση στα ταπεινά και μέχρι τώρα ανέφικτα σχεδιά τους. Και το μπακάλικο του κυρ Γιώργη να φανταστείς θα ξανανοίξει.
Οι πολυεθνικές θα καθήσουν στη θέση τους και θα ζητήσουν ταπεινά συγνώμη. Θα τις κρατάνε γερά από τα λουριά και μόλις κάνουν κιχ θα τρώνε μια μαστιγιά κατάμουτρα!
Τα δημόσια νοσοκομεία και το ΙΚΑ θα μοιάζουν με παράδεισο και οι γιατροί θα περιμένουν ουρά ποιός θαχει την τιμή να εξετάσει το κάθε πολίτη.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα παίρνουν σειρά ποιος να σε πρωτοεξυπηρετήσει για να μην χάνεις χρόνο. Ασε που θα ζητήσουν άρση της μονιμότητάς τους οικειοθελώς για να μην θεωρούνται προνομιούχοι και ντρέπονται.
Στη παιδεία, κάθε άνθρωπος θα εχει πρόσβαση εντελώς δωρεάν. Με διδασκαλίες ανωτέρου επιπέδου, με καθηγητές που θα δίνουν και εθελοντικά δωρεάν μαθήματα στους πιο αδύναμους. Βιβλία που δεν είχαν ποτέ διαβαστει θ’αρχίσουν μόλις τώρα. Τα παιδιά θα απαγγέλουν τον Ομηρο καλύτερα από το τελευταίο τραγούδι του Ξαλίκη και της Πανδή!
Τα φροντιστήρια θα κλείσουν και στη θέση τους θ’ανοίξουν σταθμοί φροντίδας για τις εργαζόμενες μητέρες.
Η διαφθορά, η σήψη, οι μίζες, τα μέσα για να μπεις στο δημόσιο, θα είναι ένα μακρινό παρελθόν.
Η εγκληματικότητα θα παταχθεί ανελέητα. Οι φυλακές θα γεμίσουν από Νονούς και Βαφτισιμιούς μαζί πακέτο!!!
Θα θυμόμαστε τις μαύρες εποχές, πίνοντας μια παγωμένη μπυρίτσα και θα λέμε «για θυμίσου τι περάσαμε...»
Κάθε πολίτης θα νοιώθει ασφαλής, προστατευόμενος από το κράτος του και θα μπορεί να ζει μια ζωή αξιοπρεπή. Θα χαίρεται τα παιδιά του τα εγγόνια του, θα έχει όλο το μέλλον μπροστά του γεμάτο προοπτική και ευχάριστες εκπλήξεις.
Θα κάνει σχέδια καλύτερα κι απ του Φωστέτσου! Διεθνής κολεξιόν θα είναι τα σχέδια μας!
Στα εθνικά θέματα οι αποφάσεις που θα παρθούν θα μας γεμίσουν περηφάνεια
Πρώτη φορά θα βλέπουμε έτσι έλληνες να χτυπούν δυναμικά το τραπέζι στις διεθνείς διασκέψεις. Να βροντοφωνάζουν χωρίς φόβο και πάθος για τη τιμή και τα όπλα!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! Θα δεις πολιτικούς να τραβάνε το αυτί στο Παγκόσμιο Πρόεδρο και να του λένε. Ησυχα γιατί θαχουμε άλλα!
Κάθε έλληνας δεν θα θέλει να είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που θα έχει γίνει.
Υγιής άνθρωπος, ισότιμος πολίτης, περήφανος πατριώτης!

Κι όλα αυτά, ξεκίνησαν ήδη χθες βράδυ....

ΥΣ.1 Είμαι λίγο άσχετη από δίκτυο κι έτσι δεν μπορώ να κατεβάσω τις ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ για να δώσω έμφαση στο όνειρο.

ΥΣ 2. Αισθάνομαι ντροπή που δεν συμμετείχα στην παλλαική αναγέννηση (παρόλο που ο φίλος ο Θανάσης μέχρι και εξόφληση των χρεών μου υποσχέθηκε πως θα γίνει)

ΥΣ 3. Το κείμενο αυτό δεν είναι ειρωνικό φίλοι πασοκτζήδες. Αν γίνει εσείς θα το έχετε κάνει έτσι δεν είναι?

Την καλήμερα μου στην Ελλάδα του αύριο, των περήφανων γηρατειών, νιάτων και νηπίων , της οδού Μακεδονομάχων αγαπητέ μου Θανάση....

Πιό πολύ από κάθε ΑΛΛΑΓΗ που δεν θα υπάρξει μου τη δίνει το γεγονός για κάθε ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ που θα ονομαστεί έτσι, και εγώ θα πρέπει να την χάψω και σαν το πιο αισιόδοξο σενάριο που θα πρέπει να ελπίζω.

Σ’αυτή τη χώρα τα όνειρά μας βασίζονται πάνω στους ΜΕΤΑΛΑΓΜΕΝΟΥΣ. Που μοιάζουν ίδιοι με το Θανάση πουχα ν’ακούσω καμμιά δεκαριά χρόνια και με θυμήθηκε χτες να μου πει να πάω να ψηφίσω..

Οπως οι άλλοι που με θυμήθηκαν το Σεπτέμβριο..

Στα ενδιάμεσα είμαι απλά ο «κάποια στιγμή θα χρειαστεί ανόητος πολίτης».

Τιποτα παραπάνω.


ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

ΞΥΠΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

Φύσαγε ένας άνεμος τσαντισμένος.
Ολοι στο σπίτι κοιμόντουσαν. Κουκουλώθηκα στο κρεβάτι μου, ούτε τηλεοράσεις ούτε μουσικές τίποτα. Μόνο αυτό το σφύριγμα που τριγύρναγε γύρω από το σπίτι.
Ηταν η δική μου ώρα. Ωρα για ταξίδι. Μακριά απ΄ολα. Σε κάποιο κόσμο που μόλις εκείνη τη στιγμή θα δημιουργούσα. Ολοκαίνουργιος, ακατοίκητος, γεμάτος από πινελιές της στιγμής, αυθόρμητες, χωρίς λόγο, χωρίς αποτέλεσμα.
Το απογευματινό ταξίδι μου πέρα από τα γνωστά σύνορα. Σ'εκείνη τη χώρα που υποπτεύομαι ότι υπάρχει, που δεν θέλω να ανακαλύψω απλά να νοιώθω ότι μπορώ να τη πλησιάσω.
Βυθίστικα. Εφτασα στο τέλος τ'ουρανού, στο πάτο του γκρεμού δεν ξέρω.
Απλά γαλήνεψα. Πέταξα για μερικά λεπτά τα βάσανα, τις έγνοιες, τους φόβους στον αγαπημένο μου γκρεμό.
Τίποτα δεν μπορεί τώρα να με απειλήσει. Ολα πήραν τη σωστή τους θέση.
Εκείνη η γλύκα που νοιώθεις όταν ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί ν'αγγίξει αυτό που αγνοεί ότι έχεις...
Χτυπάει κάτι, ένας συνεχόμενος επαναλαμβανόμενος θόρυβος κάπου απ΄το πλανήτη γη.
Αρνούμαι να σηκωθώ. Συνεχίζει...
Τσαντίζομαι εγώ , σταματάει ο άνεμος..
Πετάγομαι επάνω, με μια ολική επαναφορά στους τετράγωνους τοίχους σκοντάφτοντας σ'ενα ζευγάρι παντόφλες που είχα πετάξει όπως όπως.
Κυτάζω περνώντας ένα ρολόι είναι 4 το απόγευμα.
Μήπως συνέβη κάτι άσχημο όσο έλειψα?
- Λέγετε παρακαλώ..
- Καλησπέρα σας τηλεφωνούμε για να σας ενημερώσουμε που μπορείτε να ψηφίσετε αύριο...
-Εμπρός.. εμπρός... μ'ακούτε? Εμπρός...
Μόνη έξοδος κινδύνου ένας ζεστός δυνατός καφές.
Ζουν ανάμεσά μας. Δεν σέβονται πια ουτε τις ώρες κοινής ησυχίας.
Εχουν αποθρασυνθεί...

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

ΕΛΕΓΑ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ..

Αγαπητέ κ.Υπουργέ,

Είναι γεγονός. Δεν σας πιστεύει κανείς. Ούτε κανείς πιστεύει ότι εσείς ενδιαφέρεστε για εμάς. Δεν είναι ζήτημα κακίας ή προσωπικής εμπάθειας. Δεν έχουμε ούτε ένα ψίγμα απόδειξης από μέρους σας ότι τα πράγματα μπορεί να μην είναι και έτσι . Αν θέλετε να κάνετε ένα πρώτο βήμα ένδειξης ενός ελάχιστου ενδιαφέροντος για τον περιβάλλοντα την καρέκλα σας χώρο, (και όταν λέμε περιβάλλοντα χώρο δεν εννοούμε το γραφείο έξω από εσάς και τους ιδιατέρους σας, εννοούμε έξω από την πόρτα του Υπουργείου σας, στο πεζοδρόμιο, το δρομάκι απέναντι ξεκινώντας από τη πρώτη πιο κοντινή σας πολυκατοικία),

Αν θέλετε λοιπόν να πληροφορηθείτε, τι συμβαίνει, (ζωντανά όχι μέσω καλογραμμένων αναφορών, διαφόρων χαρτογιακάδων και ούτε κάνοντας κλικ στα τηλεοπτικά πάνελ) θα σας συμβούλευα, ταπεινά, να εκδόσετε ένα νέου είδους έντυπο το οποίο μπορείτε να μοιράσετε στις αρμόδιες οικονομικές υπηρεσίες κι εκείνες στους υπηκόους σας. Δεν είναι υπήκοοι? Πολίτες είναι? Για να το λέτε εσείς και για να το πιστεύουν εκείνοι μπορεί να κάνω λάθος εγώ...

Πως ερευνάτε λοιπόν για το «ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ»?
Μπορείτε να ξεκινήσετε μια έρευνα με θέμα «ΠΟΘΕΝ ΕΠΙΖΕΙΣ»

Δεν ξέρω αν σας έχουν πληροφορήσει δεόντως οι παρακαθείμενοι, αλλά στην χώρα μας έχουν δημιουργηθεί φαινόμενα τα οποία κάποια στιγμή θα αρχίσουν να εξετάζονται σοβαρά σαν «ανεξήγητα».

Πως κατά τη γνώμη σας ΕΠΙΖΕΙ ένας μισθωτός ο οποίος λαβαίνει τον εξευτελιστικό μισθό που του έχετε ορίσει, πληρώνοντας νοίκι , λογαριασμούς, φαγητό, υποτυπώδη έστω ένδυση, ιατροφαρμακευτικές ανάγκες και έξοδα μετακίνησης για τη δουλειά του?

Σας το έχουν ρωτήσει πολλές φορές. Το γνωρίζω. Ομως πέρα από το ότι δεν σας ενδιαφέρει ΑΝ ΕΠΙΖΕΙ, θα έπρεπε να σας ενδιαφέρει (μεταξύ μας) να μάθετε το μυστικό του ΠΩΣ.

Γίνεται προαγωγός?
Κλέβει?
Τραβολογάει το τσαντάκι της γριούλας στη γωνία?
Κλέβει λεφτά μέσα από τη τσάντα των γερόντων γονιών?
Κάνει 2-3 δουλειές άρα οι δυό θα είναι «μαύρες»?
Λαδώνετα?
Λαδώνει?
Πουλάει σκάρτο εμπόρευμα για καλό?
Κλέβει στο ζύγι?
Κάνει λαθρεμπόριο?
Ξαφρίζει το πορτοφόλι του διπλανού στο λεοφωρείο?
Παντρεύεται στα 20 ένα γέρο/γριά για να του φάει το διαμέρισμα και τη σύνταξη?
Κάνει πιάτσα?

Και αν δεν κάνει όλα αυτά. Μήπως,

Στερείται καθως πρέπει τροφής?
Μήπως ντύνεται από τα καλάθια των 2 ή 3 ευρώ?
Μήπως περιμένει στη λαική μετά τις 2 να πάρει τις ντομάτες για πέταμα μισοτιμής?
Μήπως γίνεται θύμα στα χέρια κάθε τοκογλύφου, κάθε εκβιαστή?
Μήπως διαλύει την οικογένειά του μέσα στην γκρίνια της ανέχειας και της φτώχιας?
Μήπως αρρωσταίνει πιο εύκολα?
Αναπτύσει ένα μίσος, μια ζήλια για τη ζωή και τους ανθρώπους?
Περνάει τις μέρες σε μια μοναξιά, απομώνωση, κατάθλιψη?
Θέλει να βάλει τέρμα στη ζωή του?

Δεν μπορεί κ. Υπουργέ,
Κάτι απ΄ολα αυτά πρέπει να κάνει ο λαβαίνων από 600 μέχρι 800 ευρώ για να ζήσει.
Δεν είναι ταχυδακτυλουργοί οι υπήκοοί σας.
Είναι άνθρωποι.

Ας υποθέσουμε όλα αυτά όμως πως τα γνωρίζετε πολύ καλά. Για το ότι δεν κάνετε τίποτα υπάρχουν δύο εκδοχές.

1.Υπάρχει λύση αλλά δεν με απασχολεί ποιός ζει και ποιός πεθαίνει
2.Δεν υπάρχει λύση μου έχουν τα χέρια δεμένα , δεν ορίζω εγώ τα πράγματα και ενώ είμαι φοβερός ανρθωπιστής νοιώθω να πνίγομαι γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω τους συνανθρώπους που δυστυχούν αλλά..

Την πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται να την σχολιάσω τα λέει όλα από μόνη της.
Στη δεύτερη περίπτωση όμως γιατί δεν παραιτείστε?

Γιατί νοιώθετε τόση ηδονή γι’αυτή τη καρέκλα?

Η καρέκλα σας στηρίζεται πάνω σε αυτό το κόσμο. Δεν την κρατάει από κάπου ο Θεός μη και πέσει...
Κι όταν αυτός ο κόσμος που είναι το θεμέλιο της εξουσίας σας, σαπίσει τόσο πολύ που ούτε σκαμπώ να μην μπορέσει να συγκρατήσει, θάχετε πρόβλημα. Σοβαρό. Προσωπικής ισορροπίας.

Για αυτό σας τα γράφω έτσι απλά και φιλικά γιατί σας νοιάζομαι. Και φοβάμαι ότι δεν έχετε αντιληφθεί ότι τα δύο από τα τέσσερα πόδια έχουν ήδη πριονιστεί. Και όχι μόνο τα δικά σας βέβαια και πολλών άλλων που ακολουθούν τα βήματά σας και το τρόπο σκέψης σας καθώς και τις ανάλογες εξουσιαστικές λάγνες επιθυμίες.

Ο κόσμος που ονειρεύεστε δεν θα έχει ημερομηνία λήξης γιατί είναι ήδη ληγμένος. Ληγμένος εδώ και πολύ καιρό στα όποια αξιοπρεπή μάτια. Κοιτάτε τους υπόλοιπους? Μα δεν βλέπετε? ΑΟΟΟΟΟΟΜΑΤΟΙ!

Πως το ξέρω αυτό? Μα δεν είμαι άνθρωπος είμαι αρουραίος και εδώ κάτω στον υπόνομο ξέρουμε από ροκάνισμα. Και από σάπιο χώρο. Κι από τυφλοπόντικες και πως να ξεφεύγουμε από τους πονηρούς τους γάτους.Προσέξτε λοιπόν τους αρουραίους. Εχουν εξοικειωθεί με τη βρώμα και δεν την φοβούνται.



ΣΗΜ. Το κείμενο ήταν μια εντελώς φανταστική ιστορία ενός οποιουδήποτε πολίτη, οποιουδήποτε κράτους προς οποιονδήποτε υπουργό σε οποιαδήποτε εποχή. Κάθε ομοιότητα με αληθινές καταστάσεις ή πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ..

Στους καιρούς τους στείρους κάθε γέννα ονομάζεται ελπίδα.
Θα παρακολουθήσουμε με προσοχή.

ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ...

Διαβάζω κείμενα μέσα στα μπλογκ, παρακολουθώ ιστοσελίδες, φόρουμ, μιλάω με κόσμο έξω, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, τυχαίοι άνθρωποι σε τυχαίες συναντήσεις.
Παρακολουθούμε μια εποχή πρωτόγνωρη. Γεμάτη από εκπλήξεις δυσάρεστες κι ευχάριστες.

Ολα τα δυσάρεστα προέρχονται από την ίδια μόνιμη πηγή της δίψας για κέρδος και εξουσία. Μια εξουσία που φιλοδοξεί πλέον να κερδίσει τη τελική και ολοκληρωτική της μάχη.
Τα ευχάριστα, ανθρώπινα, εκείνα που σου δίνουν ελπίδα να ζεις να προχωράς να ελπίζεις σε κάτι είναι η προσωπική μάχη που δίνουν , άνθρωποι, η αναζήτηση των ανώνυμων ανθρώπων, έστω των λίγων για όλα όσα καμμιά διαφήμηση δεν παρουσιάζει και κανένα πάνελ στο χαζοκούτι δεν κάνει αφιερώματα...

Τα δυο στρατόπεδα έχουν δημιουργήσει πια ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους.
Ενώ από το πρωί ως το βράδυ προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό είναι, τίποτα άλλο τελειώσαμε, ξοφλήσαμε, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει βλάστηση στη ξεραίλα...
Κάτι ξεπετιέται από τα καμένα.
Αναρωτιέμαι πως? Γιατί?

Μήπως γιατί αρχίζει να εξαφανίζεται ο ενδιάμεσος άνθρωπος?
Ο έτσι κι έτσι. Ο άνθρωπος θέλω ν’αναζητήσω την αλήθεια αλλά μου αρέσει να γευτώ και τις ανέσεις από το ψέμμα.

Μήπως γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια πια για να είσαι ο ενδιάμεσος?
Θες δε θες κατευθύνεσαι στο ένα στρατόπεδο ή στο άλλο.
Δεν υπάρχει πια η άνεση να μπορείς να κερδίζεις, να αυγατίζεις τ’αγαθά σου να ονειρεύεσαι εξουσία και να αναζητάς. Δεν υπάρχου περιθώρια χρόνου στη καθημερινότητα να μπορείς να συνδυάζεις υλικό και πνευματικό κέρδος.

Η αναζήτηση της οποιας αλήθειας, το ξεσκέπασμα του όποιου ψέμματος θέλει κόπο, χρόνο, θέλει να αφιερώσεις τη σκέψη σου, να αναδιαμορφώσεις το συναισθηματικό σου κόσμο, να επαναπροσδιορίσεις την επαφή σου με τον ευαυτό σου και το κόσμο. Θέλει να πετάξεις όλα εκείνα που προσδιορίζουν το κέρδος δηλαδή την είσοδό σου στο άλλο στρατόπεδο.

Κι όμως συμβαίνει..
Δέκα άνθρωποι επιλέγουν να δωρήσουν τη σκέψη τους έναντι πινακίου φακής, κι ένας γεννιέται με δεκαπλή αντίληψη.
Δέκα άνθρωποι θυσιάζουν τη ζωή τους να γυαλίζουν το φρεσκοπλυμένο αμαξάκι τους και εμφανίζεται ξαφνικά ένας που το πουλάει κι αρχίζει να κάνει «περιπάτους».
Δέκα άνρθωποι κλείνουν τις πέντε αισθήσεις σε μια ταπεινή και ανούσια πραγματικότητα κι ένας αρχίζει και αποκτά επι πλέον αισθήσεις.

Δεν θα τον δεις αυτό το πόλεμο. Δεν γίνεται.
Αν έχεις εναποθέσει το πνεύμα σου σε εκείνους έχεις δωρίσει μαζί την αντίληψή σου για τη πραγματικόητα.
Αν είσαι από τους άλλους φράζουν ένας ένας οι δρόμοι μπροστά σου για να μπορέσεις να φτάσεις να το πεις και σε άλλους.

Ο πνευματικός πόλεμος είναι κάτι ατομικό. Το μικρό μυστικό που κουβαλάνε οι ανώνυμοι σκεπτόμενοι που δεν γνωρίζεις. Δεν ξέρεις ποιοι είναι που μένουν.
Αν είσαι από αυτούς, τους αναγνωρίζεις, σε μια τυχαία έκθεση ζωγραφικής, στις κουβέντες στα σκαλιά του πανεπιστημίου, στο βιβλίο που έπεσε στο διπλανό σου στο λεωφορείο και πρόλαβες να δεις το εξώφυλλο, σ’ενα τραγούδι που τυχαία άκουσες από ένα ερασιτεχνικό ραδιάκι...Τους αναγνωρίζεις αν έχεις την υπομονή να καθήσεις σ’ενα παγκάκι και να περιμένεις το συγκάτοικο που κάποια στιγμή θα φτάσει, αν μπορέσεις να ξεπεράσεις την βεβαιότητα που σου πασσάρουν ότι είσαι μόνος σου ζωντανός και όλοι οι άλλοι πέθαναν....

Την τηλεόραση δεν τη δώρισαν σε όλους από καλωσύνη. Ηταν η εφυής ανακάλυψη του πιο μαζικού μέσου ελέγχου του πνεύματος. Θα ακολουθήσουν κι άλλα είναι βέβαιο.
Κι αυτό εδώ μέσα που ζούμε τώρα δεν μας το φτηνήναν έτσι για να έχουμε πρόσβαση όλοι. Δεν νοιάστηκαν μην μείνουμε παραπονεμένοι και ζηλεύουμε...
Είναι ο καταγραφέας για να ελέγξουν τι ποσοστό έχει μείνει ακόμα ζωντανό.
Συλλέγουν πληροφορίες.
Βρήκαμε κι άλλο ζωντανό σήμερα Οβερ!

Και κάποια στιγμή ω του θαύματος θα αρχίσει ο μηχανισμός του ξεσκαρταρίσματος. Το ποσοστό τώρα δεν είναι ανησυχητικό.
Οταν η εξουσία ανησυχήσει εσύ αυτόματα εξαφανίζεσαι ως δια μαγείας. Δεν μπορούν να σε αντιληφθούν οι άλλοι.
Ολοι όσοι δεν έχουμε τον αριθμό του θηρίου στο μέτωπο (οι παραβολές της θρησκείας είναι χρησιμότατες, αρκεί να μπορείς να τις τοποθετείς εκεί που πρέπει...)

Ομως η φύση είναι αρμονία.
Που κανείς δεν μπορεί να διαρήξει.

Κι όσο πιο πολύ μεγαλώνει η σήψη τόσο πιο καθαρά θα είναι τα ελάχιστα νερά που ξεφεύγουν.
Οσο περισσότεροι θα σταματήσουν να ονειρεύονται τόσο πιο σπουδαία όνειρα θα κάνουν οι ελάχιστοι
Οσο περισσότερο θα βυθίζονται στην αποχαύνωση των πολυτελών ενδυμάτων οι μεν τόσο περισσότεροι θ’αρχίσουν να βαδίζουν γυμνοί....

Είναι τόσο τεράστιο το χάσμα πλέον που τα σενάρια περί καταστροφής του κόσμου είναι γεγονός.

Ποιού κόσμου όμως?
Εδω είναι το ερώτημα. Τι θα βγει απ΄ολο αυτό το πόλεμο που κάθε μέρα γίνεται πιο αδυσώπος?
Να αντέξετε. Να αντέξουμε όχι μόνο για να δούμε αλλά και για να συμμετέχουμε.

Αυτό που με ταράζει όταν διαβάζω διάφορα κείμενα από νέα παιδιά, κείμενα ειλικρινά συγκλονιστικά , απόρροια ενός λαμπρού πνεύματος, και γνώσης, και συναισθήματος και επαναστατικότητας, είναι ότι δεν ξέρω να τους πω πως να χρησιμοποιήσουν αυτό το πνεύμα....

Δεν με ενόχλησε ποτέ κάποιος που αποφάσισε να βγάλει τα μάτια του μόνος του.
Νοιώθω όμως από πάντα ενοχές για όποιον νέο, θέλει ν’αλλάξει δρόμο να ζήσει αληθινά, κι εγώ δεν του έχω ετοιμάσει τίποτα να του προσφέρω....

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΩΡΕ ΠΕΡΙΚΛΕΤΟ?

Εβλεπα το αλ τσαντιρ που πραγματικά και με συγκίνησε και μ'εκανε να γελάσω αυθόρμητα και πικρά... κι ετσι μουρθε και ξετρύπωσα ένα παλιό βιβλίο..

Δυο μικρά κομμάτια απ΄αυτό που τότε ήταν και πάντα θα είναι εδώ σ'αυτό το τόπο. Τι να πεις παραπάνω...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

Κι εγώ για να ξεχνάω
των στεναγμών τον δρόμο
μουρχεται να κάνω
συχνά τον Αστρονόμο

Και λησμονών τα βάρη
κοιτάζω προς τον Αρη,
και βλέπω προς τον Κρόνο
για να περνώ τον χρόνο

Ισως κι από ψηλά
κανείς βασανισμένος
εδώ στα χαμηλά
κυττάζει σαστισμένος

Κι ο νους του όλος κρίση,
καθώς και ο δικός μου
ζητά να βρει μια λύση
στο πρόβημα του κόσμου

Και δεν μπορεί και κλαίει,
και δεν μπορώ και κλαίω,
όρσε κι αυτός μου λέει,
όρσε κι εγώ του λέω...

-------------------------------------------------------------------

Και μια κι είπα Περικλέτος...

Χαίρε λοιπόν Αθήνα μου, με όλη σου τη βρώμα,
χαίρε, ω σκόνη κλασική και λασπωμένο χώμα.
Χαίρε ω γη των ψοφημιών και των ουροδοχείων,
των χασαπιών, της ευλογιάς και των βακτηριδίων.
Χαίρε, ω πόλις σκοτεινών και ανοιγμένων λάκκων,
χαίρε, ω πόλις των κλεφτών και των χωροφυλάκων,
χαίρε, ω πόλις βρωμερών και λυσασμένων σκύλων,
χαίρε, ω πόλις, χάχηδων και τόσων υπαλλήλων,
χαίρε, ω πόλις κοκοτών και κερασφόρων τράγων,
χαίρε, ω πόλις μεσιτών και οικοπδοφάγων,
χαίρε, ω πόλις τεμπελιάς, βλακείας και μαλάκας,
χαίρε, ω πόλις ξακουστή των γαιδουριών της Πλάκας.

---------------------------------------------------------------------------


Και των σοφών οι λόγοι θαρρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ότι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα
δεν κάνει ότι λέγει, δεν λέγει ότι κάνει.

Ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ....

Το κοριτσάκι κράταγε από το χέρι τη μαμά του. Εγώ ακολοθούσα από κοντά τους. Πηγαίναμε ένα μπουλούκι κόσμος για το μετρό. Πριν κατεβούμε τις σκάλες ήταν ένας κυριος μ'ενα τσιγάρο στο χέρι. Το κοριτσάκι έκλεισε τη μύτη του. Μόλις προσπέρασε κατεβαίνοντας τις σκάλες είπε στη μαμά. Είδες? Δεν τον μύρισα το καπνό. Η μαμά χαμογέλασε.

Μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι. Κάθησαν. Η μαμά έβγαλε χαρτομάντηλα αρωματικά από τη τσάντα. "Σκούπισε τα χέρια σου και μην ακουμπάς όπου όπου, θα σε κρατάω εγώ μη φοβάσαι, είπε.."

Ενας "σκούρος" ήταν μπροστά τους όρθιος. Η μικρή τον κοίταζε συνέχεια. Μετά έσκυψε και είπε το μυστικό στη μαμά. Εκείνη της είπε σστττ μετά θα σου πω...

Τα ρούχα της ήταν κολλαριστά. Τα μαλλιά της έλαμπαν. Καθόταν με τα πόδια ενωμένα και τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα γόνατα. Νόμιζες ότι ήταν πορσελάνη. Αν έκανε μια κίνηση απότομη θα έσπαγε..

Η μαμά συνέχιζε να καθαρίζει τα χέρια με μαντηλάκια. Κάθε τόσο ίσιωνε τη φούστα της μικρής και την έστρωνε έτσι να μην τσαλακωθεί..
Κάποιος έβηξε. Εκλεισε τη μύτη της σφιχτά. Γύρισε το κεφάλι από την άλλη.

Δυό κυρίες πεντακάθαρες υπομονετικά ανάμεσα στον ιό των ανθρώπων..
Ανάμεσα σε δηλητήρια, καπνούς, κι αποτυπώματα αδιευκρίνιστα στα καθίσματα ενός εχθρικού περιβάλλοντος.
Μια παράφωνη τάξη, φανταρίνες που παρουσιάστηκαν στο πρωινό προσκλητήριο ανάμεσα στη τσαλακωμένη στρατιά του πρωινού.

Φόβος..
Προσοχή.. Ανθρωποι που δαγκώνουν. Που μυρίζουν άσχημα. Που κάνουν απρόσμενες βλαβερές κινήσεις.
Ανθρωποι που αγγίζονται τυχαία και ανταλάσσουν τη μόλυνσή τους.

Εκείνη θα κρατήσει ανέγγιχτο το σιδερωμένο ρουχαλάκι που κολλάρει με κόπο, τις νύχτες που βρίσκει μια δικαιολογία να αποφύγη την ανταλλαγή μιαρών υγρών.

Τις νύχτες που φυλάει τη τάξη την ώρα που οι δικοί της της ξεφεύγουν... στα όνειρά τους...

Φοβού τους Καθαρούς, και μαντηλάκια φέροντες....

Θυμήθηκα μια κοπέλα παλία. Δούλευε Πειραιά κι έμενε Κηφισιά. Κάθε μέρα έπαιρνε ταξί ενώ η δουλειά της ήταν σχεδόν δίπλα στο σταθμό στο Πειραιά.

Μια μέρα τη ρώτησα. Δεν λυπάσαι τόσα λεφτά που δίνεις κάθε μέρα. Γιατί δεν παίρνεις τον ηλεκτρικό?
Αστειεύεσαι μου είπε? Είναι φύσκα. Δεν αντέχω τη βρώμα των ανθρώπων..

ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ.


Εκείνες οι γκρίζες μέρες.
Σε πιάνει ένας ξαφνικός φόβος, μήπως κι έχουν τελειώσει τα νοήματα κι αλλα δεν βρεις.
Είναι κουράγιο αυτό που ζεις ή συνήθεια?
Δεν μπορείς να ξέρεις. Δεν ρώτησες. Η ζωή σου γεμάτη μόνο από απαντήσεις, βιαστικές, ενστικτώδικες, πεισμωμένες.

Νοιώθεις μέσα σου βασανιστικά , ότι κάπου εκατό βήματα πιο πριν? έχασες μέσα απ΄τα χέρια σου τη σωστή ερώτηση.
Δεν ξέρεις ποιός και γιατί την πέταξε έτσι στον αέρα απροειδοποίητα και σ’επιασε απροετοίμαστο.
Είπες κατάλαβα..
Το πρώτο σου σημαντικό ψέμα.

Εκείνες οι μέρες που ξαφνικά αρνούνται να προχωρήσουν παρακάτω χωρίς να τους δώσεις μια καλή υπόσχεση.

Σου φωνάζουν ότι δεν είσαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Είναι η βοή που πληθαίνει τις φωνές της ερημιάς σου

Οι γκρίζες μέρες που δεν ξέρεις τι να επιλέξεις... να έχεις γίνει τόσο δυνατός ώστε να μπορείς να τις αγνοήσεις ή να είσαι τόσο απροετοίμαστος ώστε να σε σβήσουν..

Δεν θέλεις να είσαι θεός θέλεις να είσαι άνθρωπος

Όμως υπάρχουν φορές πάνω σ’εκείνη την εύθραυστη επιφάνεια της γυάλινης λίμνης που νοιώθεις αποκλεισμένος κι αδιάφορος συνάμα κι απ΄τα δύο.

Ερχεται ώρα που οι νίκες και οι ήττες έχουν ισοφαρήσει.

Καιρός να δεις ότι πέρα από αυτές υπάρχει εκείνη η αναθεματισμένη ερώτηση που σου είχε ξεφύγει.

Εχεις προσέξει πότε πόση γαλήνη κρύβουν τα φθινωπορινά τα φύλλα?

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΑΤΑ?


Η Ελλάδα τζογάρει. Οπως λένε, κουτσοί , στραβοί στον Αγιο Παντελεήμονα..
Τα μικρά χάρτινα δελτία ελπίδα πρόνοιας «εξ άνωθεν..αμήν».

Συστήματα για να πας καλά οργανωμένος στη μάχη.
Τυχαία δελτία τραβηγμένα από το πλαστικό καλαθάκι σε περίπτωση που πιστεύεις ότι η αν είναι ναρθει θε να ρθει αλλοιώς θα προσπεράσει.

Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω το φαίνομενο τζόγος-τελευταία έξοδος Ρίτα Χέηγουορθ, θα σταθώ σε μια μικρή στατιστική που έκανα ανάμεσα σε φίλους, συγγενείς, συναδέλφους αυτές τις μέρες.

ΕΡΩΤΗΣΗ 1. Αν κέρδιζες το τζόκερ την επομενη μέρα θα πήγαινες στη δουλειά?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ – Φυσικά
ΕΡΩΤΗΣΗ 2. Γιατί?

Κι εδώ ειλικρινά το απόλαυσα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αποσπάσω τόσες πολλές πληροφορίες σχετικά με τα απωθημένα που κουβαλάνε οι γνωστοί μου, όσο κάνοντας αυτή τη μικρή ερωτησούλα!

Ανακαλύπτεις ξαφνικά, ότι αυτό που ονομάζεις απωθημένο και υποπτεύεσαι δεν είναι τίποτα μπροστά στο αληθινό απωθημένο. Εκείνο που μπορεί να κάνει τον ασήμαντο υπαλληλάκο να σκέφτεται ότι κερδίζοντας 7 εκατομύρια ευρώ θα έκανε χιλιάδες πράγματα αλλά το πρώτο το σοβαρότερο θα ήταν να πάει στη δουλειά , να φτάσει στο διευθυντή, να του πει εκείνος όπως πάντα, έχεις κάνει τρια λαθάκια Μήτσο πάλι σημερα, και ο Μήτσος σαν νέος Λεωνίδας , δεν θα τουπει βέβαια μολών λαβέ, αλλά θα του απαντήσει κάνοντας τη γνωστή κίνηση «και τρία αυτά έξι μαλάκα !!!»
Ακουσα για εκδικήσεις, για μια ονειρεμένη από χρόνια βρισιά, για εκείνον που έχει μπει στο μάτι κι επιτέλους θα τον πετάξεις σαν ενοχλητική τρίχα, ακόμα και την ώρα που λέγανε τ'αστεία το μάτι είχε γυρίσει κι ένα χαμόγελο σαδιστικό ήταν στα χείλια που φώναζε προς όλους "είσαστε μαλάκες και επί τέλους θα σας το πω..."

Μουρθε στο μυαλό μια τραγική φράση (λίγο παραποιημένη)

Τι ονειρεύονται τα ηλεκτρικά πρόβατα?

Ονειρεύονται ένα δευτερόλεπτο ανώδυνης μαγκιάς.

Ενα πάτημα του ποδιού δυνατά χωρίς να τους ταράξει ο κάλος.

Ενα αι σιχτίρ δυνατά φωναχτά χωρίς συνέπειες

Εκείνη την αίσθηση του από σήμερα δεν σας έχω ανάγκη.....
Και μετά, πολύ μετά όλα τα υπόλοιπα, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο , ένα λογαριασμό στη τράπεζα, ένα σκάφος, ένα εξοχικό, είκοσι ντουλάπες με σινιαρισμένα ρούχα, κι ύστερα να κάθεσαι......

Θυμήθηκα μια παλιά αμερικάνικη ταινία όπου κάποιος μεγιστάνας διάλεξε μερικά τυχαία ονόματα από το τηλεφωνικό κατάλογο και τους άφησε κληρονομιά 1 εκατομύριο δολλάρια.
Από τα διάφορα πνευματώδη της ταινίας θυμάμαι δύο χαρακτηριστικά.

Το ένα ήταν ένας υπαλληλίσκος που δούλευε στο υπόγειο μιας πολυεθνικής που είχε καμμιά εκατοστή ορόφους. Μόλις πήρε το εκατομύριο πήγε σαν όλες τις μέρες στη δουλειά, ανέβηκε με το ασανσέρ τους εκατό ορόφους, έφτασε στα γραφεία του Προέδρου που δεν είχε ξαναδεί ποτέ, προσπέρασε μπράβους, κλήτήρες, ασφάλεια κλπ μπούκαρε μέσα στο Πρόεδρο κατέβασε τα παντελόνια και του έδειξε τα οπίσθια.

Η δεύτερη περίπτωση ήταν μιας πουτάνας που μόλις πήρε τα λεφτά αγόρασε μια χολυγουντιανή βιλάρα που είχε μέσα τα πάντα εκτός από ένα δωμάτιο. Κρεβατοκάμαρα....

Τζογάρετε. Οταν πια ένα κράτος δεν ασχολείται με τους πολίτες κι ο πολίτης έχει τόσο ναρκωθεί ωστέ να μην μπορεί να κουνήσει ούτε δαχτυλάκι αν δεν του το πουν, ο τζόγος είναι ένα δευτερόλεπτο ψευτιάς ακόμα.

Δεν θα κερδίσεις φίλε , αλλά καθισμένος στο σκαμπό του προπατζίδικου ανάμεσα στα υπόλοιπα ηλεκτρικά πρόβατα, θα έχεις δέκα λεπτά καιρό να ονειρευτείς την δική σου ατομική επαναστασούλα, που δεν θαλλαζε βέβαια το κόσμο, αλλά θακανε τη δική σου κόλαση πιο εύπεπτη.

Τι ονειρεύονται τα ηλεκτρικά πρόβατα
Ανάμεσα στα βδομαδιάτικα τζακ ποτ
Και τη κυριακάτικη μελαγχολία
Πριν μια ακόμα ίδια Δευτέρα?

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

ΕΛΛΗΝΑΣ

Ενα χρόνο πριν, περίπου, είχα πάει με τη κόρη μου σε μια έκθεση βιβλίου που γινόταν τότε. Οπως τριγυρνάγαμε αναμεσα στους διάφορους πάγκους φθάσαμε και σε μια μεριά όπου υπάρχαν οι λεγόμενες ελληνοκεντρικές "προτάσεις". Οπως χαζεύαμε λοιπόν πίσω από τους πάγκους βλέπαμε διάφορα πρόσωποα. Σε μια στιγμή η κόρη μου μου λέει απορημένη
Βρε μαμά κοίτα αυτούς τους δύο ανθρώπους πόσοι διαφορετικοί είναι στη φυσιογνωμία.
Κοιτάζω, ο ένας έμοιαζε κάτι απειλητικό με μαύρα γυαλιά αγέλαστος λες και είχε βγει από ταινία με δοσίλογους της κατοχής.
Ο άλλος έμοιαζε με κάποια προτομή αρχαίου έλληνα.
Δεν το έβλεπα εγώ. Το είδε πρώτα η μικρή.

Σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα. Πλησιάζω στο ένα πάγκο και λέω
Θαθελα να αγοράσω ένα βιβλίο για τη κόρη μου να μάθει μερικά πράγματα για την Ελλάδα τους έλλληνες χρησιμα,
Μου προτείνει λοιπόν ένα βιβλίο που το γνώριζα καλά και χαμογέλασα. Ηταν γεμάτο συνομοσιολογίες, εκδικητικό, με διάφορες θεωρίες που τύφλα να είχε ο πόλεμος των άστρων και τα x-files μαζί Εκαναπως το περιεργάζομαι και το άφησα.
Πήγα στον επόμενο πάγκο και ρώτησα πάλι το ίδιο.
Η χαμογελαστή φυσιογνωμία κοίταξε καλά τη κόρη μου και είπε
Μα τι άλλο να προτείνω από ένα βιβλίο για τον έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Είναι ότι πιο όμορφο να διαβάσει ένα κορίτσι στην ηλικία της. Να μάθει πόσο όμορφη ήταν η έννοια του έρωτα τότε...

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που βασάνιζε το μυαλό μου καιρό.
Πως κατασκευάζεται ένας έλληνας? Κατασκευάζεται? Γεννιέται? Είναι ζήτημα μόρφωσης ή ζήτημα γονιδίων?
Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον μέσα βαθειά στη ψυχήτ ου να έχει διαχωρίσει
Την περηφάνεια από το φανατισμό?
Την αξιοπρέπεια από την εκδίκηση?
Τη γνώση από τη πλάνη?
Το πολίτη από τον αλήτη?
Τη δημιουργία από τη ραδιουργεία?
Το γέλιο από το γελοίο?
Το φως από το σκοτάδι?

Ενας φανατισμένος τυφλοπόντικας που ορίζει την εθνική του περηφάνεια ανάμεσα σε περιορισμένα όνειρα εκδίκησης ταπεινών ενστίκτων δεν είναι έλληνας.
Κι κείνος ο ηλίθιος που χαζογελάει με δέκα γλάστρες που κουνιούνται γύρω του (συγχωρήστε με αλλά ε΄χω ανοικτή τη τηλεόραση αυτή τη στιγμή...) δεν είναι έλληνας.
Κι αυτοί που χτίσαν τούτο εδώ το τερατούργημα δεν είναι έλληνες.
Κι εκείνοι που έκαψαν την ελλάδα δεν είναι έλληνες.
Κι αυτοί που σέρνουν τους γερόντους στα πεζοδρόμια δεν είναι έλληνες.
Κι αυτοί που πέφτουν στα γόντα και φυλάνε τα παπούτσια ενός μαυροφορεμένου χοντρομπαλά που τους λιβανίζει δεν είναι έλληνες.
Κι άν ολοι είμαστε κάτι τέτοιο απλά δεν είμαστε έλληνες.

Ελληνας είναι μια ολόκληρη ιδεολογία
Αυτό εδώ το συνοθύλευμα , το καχέκτυπο αντίγραφο μιας κερδοσκοπικής μάζωξης δεν έχει να κάνει τίποτα με την ελλάδα και εκείνο το συγκεκριμένο πνεύμα που αγκιάλιασε τότε το κόσμο.
Αυτό το συνοθύλευμα είναι η κουρτίνα που σφράγιζε το φως σε μια κάψουλα και με κάθε τρόπο προσπαθεί να μη βγει ποτέ πάλι έξω.

Εκεί όμως αναρωτιέμαι. Μέσα από όλο αυτό το σκοτάδι πως γίνεται και πολλοί βλέπουν το φως, αισθάνονται αυτό που ήθελαν να πουν τότε? Και επειδή αυτή η αίσθηση ξεφεύγεει από ηλικίες επαγγέλματα συνήθειες τόπους και χρόνους πως επιζεί έστω και σε λίγους?
Πως κατάφεραν αυτοί οι λίγοι να νοιώσουν και να υποφέρουν γι αυτό που σκεπάστηκε, πολεμήθηκε τόσο άγρια, τόσο ύπουλα και άκόμα δεν το έχουν σκοτώσει?

Αγοράσαμε ένα βιβλίο για τον έρωτα.
κι ένα άλλο για την ακρεοφαγία (μ'αυτο θα χαρεί ο Βασίλης) να ζήσουμε όπως θα θέλαμε είναι δύσκολο αλλά ν'αγαπάμε και να τρώμε όπως θέλουμε αυτό είναι δύσκολο να μας το απαγορεύσουν. Μπορούμε και στα κρυφά να ερωτευόμαστε και να γευομαστε ως έλληνες....

"Τουτο τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος έπλασε, αλλά ήταν, είναι και θα είναι πυρ ζωντανό αιώνιο που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει" έλεγε
Ο Ηράκλειτος..

Μόνη έξοδος κινδύνου... οι έλληνες.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΟΥΣ!

Καθόμουν στο γραφείο μου και δίπλα ένας συνάδελφος και μια συναδέλφισα είχαν πιάσει κουβεντολόι για διάφορα άσχετα. Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία μέχρι τη στιγμή που άκουσα τη συναδέλφισα να λέει τη παρακάτω φράση

"Πολύ ακριβά σου παίρνει. Εγώ πόδια και μπικίνι όταν κάνω και δεν δίνω τόσα."

Αφήνω τα μολίβια κάτω και σκεφτομαι.. τι λένε?
Μετά από λίγα λεπτά παρακολουθησης συνειδητοποιώ ότι η συναδέλφισα πρότεινε στο συνάδελφο που να πάει για να πληρώνει λιγώτερα στο κερί που κάνει...
Κάνει κερί ολόσωμο
ο συνάδελφος
να μην έχει τριχουλες.....

Κάτι δεν μου πηγαινε καλά με το τύπο. Εκτός του ότι είναι ψιλογλυφτάκι στο αφεντικό και ένα βούρλο αστοιχείωτο από κάθε είδους γνώση εκτός από τα το πτυχίο του, μου είχε κάνει εντύπωση όταν μας είχε αναφέρει ότι η κοπέλα του (ναι ναι έχει κοπέλα) είναι λαίμαργη και πολύ φοβάται ότι στο μέλλον μπορεί να του προκύψει χοντρή.....

Τότε μ' έπιασε ένας πανικός!!!
Κι αν η κόρη μου μπλέξει με κανα τέτοιο???
Αν η ζωή μου έχει φυλάξει τέτοια μοίρα να πρέπει να δωρίζω βαφές και αποτριχωτικές κρέμες στο γαμπρό μου?
Αν τις κυριακές την ώρα που θα ετοιμάζω τα γεμιστά μου με τη φετούλα και το κρασάκι μας ζυγίσει πριν να δει πόσο μπορούμε να φάμε?
Αν μπαίνει κρυφά στο δωμάτιο της εγγονής μου και της κλέβει το ξεβαφτικό γαλάκτωμα???
Κι αν γίνει αφεντικο μου κάποια στιγμή (γιατί 3 πτυχία έχει ο άνθρωπος) και συμβεί το μοιραίο? Μελαχροινή είμαι όλο και κάποια τριχούλα μπορεί ναχω επάνω μου που να φαίνεται θα με απολύσει λόγω κακής αποτρίχωσης και περιτά ψωμάκια???

Θεέ μου δεν τα είχα ποτέ σκεφτεί όλα αυτά....
Ο κόσμος έχει προχωρήσει πολύ κι εγώ είμαι άνθρωπος των σπηλαίων....
Πρέπει επειγόντως να βαρέσω μια φωτόλυση από τη κορφή ως τα νύχια.
Μη κάνω ρεζίλι το γαμπρό μου μεθαύριο και στεναχωρηθεί το κορίτσι μου.

Τώρα πάλι υπάρχει κι η λύση που πρότεινε ο πατέρας μου πάντα και δεν τον ακούγαμε
Στείλτε τους στην ορεινή Αρκαδία να φυτέψουν πατάτες έλεγε...
Λες?
Καλά ρε πατέρα και πως θα κουβαλήσει εκει πάνω το τσαντάκι με τα καλυντικά μου λες πως?

Πρέπει επειγόντως να κάνω εντατικά μαθήματα στη κόρη μου. Θα πάρω όλα τα dvd που έχω με λυκανθρώπους ν'ανοίξει ο οπτικός της ορίζοντας.

ΑΓΓΕΛΙΑ - Ζητούνται αδέσμευτοι λυκάνθρωποι για γαμπροί. Επι πλέον προσόν θα θεωρηθεί να ξέρουν να φυτεύουν πατάτες στην ορεινή Αρκαδία!!!

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΑΚΑ.

Το γατάκι είναι μπροστά στα πόδια μου. Μια μικρή μπίλια από αρακά έχει πέσει κάτω στο πάτωμα. Πλησιάζει, την ανακαλύπτει για πρώτη φορά, τη περιεργάζεται , μυρίζει, απομακρύνεται , ξανάρχεται. Την αγγίζει με το ποδαράκι κι αυτή κυλάει. Ανατριχιάζει κι ετοιμάζεται για μάχη. Η μάχη του αρακά. Η διεκδίκησή του , η υποταγή του και στο τέλος μια νέα γεύση πρασινωπή παράσημο της ανακάλυψης.

Χαμογελώ και λες και το χαμόγελο αυτό ήταν κάτι απαγορευμένο η σκέψη μου ξεφεύγει με το έτσι θέλω και με ρίχνει μπροστά σ’ενα κάδο ανακύκλωσης. Κοιτάζω αμήχανα μέσα. Μπαταρίες, πλαστικές σακούλες, χαρτικά και η ανθρώπινη συγκίνηση γυρίζουν σ’ενα δαιμονισμένο χορό πολτοποίησης.

Ποια ήταν η τελευταία συγκίνηση γύρω μου?
Στο Σταλκερ η γκόμενα με τη γούνα και το σπορ αμάξι ψάχνει το ξεναγό να τη πάει στη «ζώνη». Ψάχνει μια νέα συγκίνηση, μια έκπληξη για μια μπίλια αρακά που θα δει για πρώτη φορά και θα κυλίσει ατίθασα ανάμεσα στα πόδια της.
«Μην περιμένεις να δεις κανένα ουφο της λέει ο συγγραφέας. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Ο μεσαίωνας ήταν καλή εποχή. Κάθε σπίτι κι ένα φάντασμα, κάθε εκκλήσία κι ένας θεός».

Η σκέψη μου αρχίζει μια τρελή διαδρομή στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη. Συνειδητοποιώ μόλις, ότι η τελευταία επανάσταση που έχει καταγράψει η μνήμη μου είναι οι εφιάλτες που γρονθοκοπιόντουσαν στο fight club.
Η τελευταία γέννηση ήταν ο εφιάλτης κάποιου που κοίταξε έξω απ το κάδο.

Ο αρακάς συνεχίζει να κυλάει κάτω από το αγριεμένο βλέμμα του γατιού.
Ποιό ήταν το πιο πρόσφατο όνειρο που θ’αλαζε την ανρθωπότητα?
Το δαχτυλίδι που θαπεφτε στο βουνό του χαμού?
Ο απαγορευμένος έρωτας της Κλαρίς για το αποτρόπαιο τέρας?

«Σε βλέπω» ανακυκλωτή να ψάχνεις απελπισμένα το ραβδάκι του Αιζενχάιμ.
Δεν σε νοιάζει να δημιουργήσεις θεούς ή φαντάσματα αρκεί ν’ακουστεί ένα κλάμα γέννας. Να ηλεκτριστεί μια σταλιά η ατμόσφαιρα όπως τότε που πέταγες το μηχάνημα του νερού στις σαπισμένες τζαμαρίες της φωλιάς του κούκου.
Τότε που οι ήρωές σου ακόμα ήταν γεμάτοι ελαττώματα, τσαλακωμένα ρούχα και απρόβλεπτοι.

Το γατάκι κρατάει πεισματικά τον αρακά ανάμεσα στα πόδια του. Με εμποδίζει να το πάρω. Δε θέλει να στείλω τον μικροσκοπικό θησαυρό στο κάδο ανακύκλωσης. Πρέπει να μείνει έστω και κάτι ελάχιστο απ’εξω για να κινδυνέψει το τοπίο. Πρέπει κάτι να χαλάσει τη τάξη των ημερών. Ημέρες που ακόμα και οι κατα συρροή δολοφόνοι δεν βρίσκουν κάτι καινούργιο να κάνουν. Τα ηλεκτρικά όνειρα έχουν στρογγυλοκαθήσει στο παγωμένο θρόνο κι εύχεσαι ακόμα και την έλευση του αντίχριστου, αρκεί «κάτι» ναρθει...

Πριν προλάβω ν’αγγίξω τον αρακά τον έκανε μια χαψιά. Με κοίταξε απειλητικά.
«Αυτό ήταν η δική μου μάχη. Δεν θα μπορέσεις να τον πετάξεις στο κάδο ποτέ. Δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι αυτό που με κάνει ναχω τόσες ζωές είναι γιατί μασάω, δεν αναμασάω»...
Οι τελευταίες μορφές επανάστασης που θυμάμαι, είναι κάποιοι ανθρώποι που όταν έχει μπόρα δεν παίρνουν ομπρέλα.

Είναι σαν φάρσα. Ολοι οι μέσιες ήρθαν για να φέρουν κάτι νέο. Ενα δώρο, μια ανάσα, μια έκπληξη. Ο τελευταίος θα έρθει απλά για να τραβήξει τη πρίζα.



ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - Ο ψυχαναλυτής μου κοστίζει ακριβά. Ενώ εδώ πληρώνω απλά το πάγιο της σύνδεσης.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

ΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Χαμός στη Γαλλία για τον υπερδιπλασιασμό του μισθού του Σαρκοζί.
«Είναι προσβολή στη φτώχια.» φωνάζουν.
Η φτώχια έτσι κι αλλοιώς είναι η ευκαιρία για να σε προσβάλουν.
Κι όχι μόνο σε επίπεδο αφεντικού και υπηρέτη. Είναι περισσότερο από αυτό.
Τι είναι η φτώχια τι είναι ο πλούτος?

Οπως έλεγε και ο σοφός ο Περικλής στο χωριό του πατέρα μου,

«Τι κατάσταση είναι αυτή?
Πίνει ο εισαγγελέας – ήρθε σ’ευθυμία
Πίνει ο αστυνόμος – ήρθε σ’ευθυμία
Πίνει ο παπάς – ηρθε σ’ευθυμία
Πίνει ο δάσκαλος – ήρθε σ’ευθυμία

Πίνει ο Περικλής
Μέθυσε ο Περικλής....»

Δεν υπάρχει τρόπος να μην σε προσβάλουν. Η φτώχια, η δυστυχία, η αθλιότητα ενός λαού, ενός ανθρώπου είναι αιτία ηδονής για όποιον είναι πάνω από αυτά. Η βαθύτερη επιθυμία κάποιου όταν φτάσει πολύ ψηλά είναι να είναι όλο και πέρισσότεροι χαμηλότερα από εκείνον. Για να αποκτά λόγο ο αγώνας για την άνοδο . Για να ικανοποιήσει το συναίσθημα υπεροχής του ανρθώπου πάνω στον άνθρωπο που χωρίς να κοιτάζει την εικόνα της απέναντι όχθης δεν θα μπορούσε να νοιώσει ποτέ.

Κάποια στιγμή όταν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του δεν προσπαθεί απλά να «έχει» θεωρεί δικαίωμά του να παίρνει. Δεν ζητά. Απαιτεί. Δεν θέλει να στερηθεί τίποτα τα θέλει όλα δικά του.

Στην κούρσα της εξουσίας ανά τους αιώνες έχουμε δει τα πάντα.

Ανθρώπους βουτηγμένους μέσα στο αίμα ολόκληρων λαών να νοιώθουν μια απέραντη ηδονή στην εικόνα της καταστροφής.
Κυρίες που έκαναν μπάνιο μέσα σε φρέσκο αίμα για να διατηρήσουν τη νιότη τους
Ιερωμένους που κόβαν κομματάκι κομματάκι ένα δύστυχο πλάσμα απολαμβάνοντας το δείπνο τους μετά μ’ενα καλό κιάντι όπως θαλεγε κι ο Χανιμπαλ
Ανθρώπους σήμερα που είναι ικανοί να απολαμβάνουν ένα ακριβό κονιάκ παρακολουθώντας μια ομάδα από κτήνη να βιάζουν ένα μωρό
Ανθρώπους χωμένους μέσα σε λέσχες απόμακρες από τον υπόλοιπο πληθυσμό του πλανήτη που συνεχώς αναζητούν τρόπους να κατακτήσουν κι άλλα κι άλλα με απώτερο όνειρο να νικήσουν τα πάντα το θεό και το θάνατο.
Μόνο για εκείνους
Μόνο η σάρκα τους...

Στα μάτια αυτόν των ανθρώπων δεν υπάρχεις ούτε καν σαν μακρινή πληροφορία. Δεν έχει αξία τίποτα απ΄οτι αντιπροσωπεύει εσένα. Δεν ζεις, δεν είσαι.

Με σένα έρχονται σε επαφή τα δουλικά τους. Οι δευτεράτζες. Οι εφεδρείες. Με τις οδηγίες γραμμένες καλά σ’ενα χαρτάκι για το καθημερινό παπαγαλισμό.
Οπως θα έλεγε ο Μπλειντ είναι οι βρυκόλακες και οι υποτακτικοί.

Κι ότι πιο σιχαμερό είναι οι υποτακτικοί...

Κι αυτοί καμμιά φορά θέλουν και το κάτι τις παραπάνω στις αμοιβές τους. Θέλουν κι ένα κομμάτι ανθρώπου για μεζεδάκι, ονειρεύονται δικούς τους μερικούς από τους προσκυνητές.

Ανάμεσα στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου και τους εξουσιαζόμενους η μόνη τάξη που πάντα υπήρχε και δεν γίνεται να μην υπάρξει, η μόνη τάξη που εσύ δυστυχισμένε μπορείς να δεις έστω και από μακριά , είναι οι χαφιέδες της ανθρώπινης ψυχής. Είναι οι δοσίλογοι των ονείρων σου που δίνουν αναφορά κάθε πρωί στους καταπατητές της γης σου...

Εις τον αιώνα των αιώνων αμήν.

Κι εσύ πολεμάς εμένα.. Τόσο τραγικά ανίδεος είσαι..