ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΞΑΜΕ.

Η τηλεόραση αράδιαζε τις γνωστές ειδήσεις. Καθόμουν κοντά χωρίς ν’ακούω βυθισμένη σ’ενα βιβλίο που διάβαζα για πολλοστή φορά «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων» του Μάρκες. Μια είδηση τράβηξε τη προσοχή μου. Στην Ηλεία και κάπου στη Λάρισα (αν άκουσα καλά) κάψανε κάπου 25 σκυλιά...

Την ίδια στιγμή που το άκουγα , ήμουν σε μια φράση του βιβλίου που έλεγε «Είναι κρίμα γιατί η έλλειψη της επικοινωνίας με τα άλογα έχει αφήσει πίσω την ανθρωπότητα. Αν καμιά φορά καταφέρουμε να την εξαλείψουμε, θα μπορούμε να φιτάξουμε κενταύρους..»

Η σκέψη μου χωρίστηκε με μια ξαφνική θλίψη ανάμεσα σε δυό κόσμους. Εκείνον το ταξιδιάρικο των ονείρων κι εκείνον που ζω. Ολα αυτά που κουβαλάω το ξημέρωμα στο ξύπνημα που αντιστέκονται σθεναρά σ’οσα έχω μάθει μέχρι να κοιμηθώ.

Κάποτε..

Πότε? Τι έχει μείνει που να με συνδέει μ’αυτό το κάποτε. Τι έχει απομείνει σε εμάς απ΄αυτό που η φύση είχε επιθυμήσει να γίνουμε? Μια μακριά αλυσίδα με κρίκους ανοιγμένους κι ανάμεσα στ’ανοίγματα χάσκει κάτι ξένο που μπερδεύει τη συνοχή και τη σημασία.

Η γη είναι ευλογημένοι κι εμείς? Ξεχάσαμε τι σημαίνει η λέξη ευλογία. Εγινε μια θυσία στο πρόχειρο, στο απερίσκεπτο, στο ασήμαντο. Πόσα πολλά πρέπει να θάψει κανείς για να σκεπάσει την ομορφιά. Κι ακόμα δεν το κατάφεραν. Ενας κόσμος μακρινό πανάρχαιος στέκει κοροιδευτικά παραπέρα και αγναντεύει το αστείο να κορδώνεται με κομπασμό σαν το ξεγυμνωμένο βασιλιά το βυθισμένο στη φάρσα του.

Είναι λογικό να μην πονέσει κανείς κοιτάζοντας κάτω από εκείνη τη κορφή τη στάχτη που απλώνεται. Γιατί ποιός σκαρφαλώνει σ’εκείνη τη κορφή πια? Λίγοι, απομεινάρια πεισματάρικα άλλων καιρών. Κάπου κάπου παίρνω μυρουδιά καθώς περνούν σαν σκιές δίπλα μου. Ολα εκείνα που πια δεν φαίνονται όταν κρυφά περνούν ανάμεσά μας αν προσέξεις καλά αφήνουν μια αλλοιώτικη δροσιά στο πέρασμα.

Μια φορά κι ένα καιρό.. θυμάμαι. Εχω στο μέτωπο ένα μικρό σημάδι μια φεύγει , μια εμφανίζεται ξανά σαν τη βέρα που περνάμε στο λάθος δάχτυλο για να θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Θυμάμαι.