Κινηματογράφος
cine-vasiliskos
Βιβλία
βασιλίσκου το ανάγνωσμα
Για λίγο θα είμαι από εκεί. Εις το επανειδείν στους ανένταχτους.
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΞΑΜΕ.
Η τηλεόραση αράδιαζε τις γνωστές ειδήσεις. Καθόμουν κοντά χωρίς ν’ακούω βυθισμένη σ’ενα βιβλίο που διάβαζα για πολλοστή φορά «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων» του Μάρκες. Μια είδηση τράβηξε τη προσοχή μου. Στην Ηλεία και κάπου στη Λάρισα (αν άκουσα καλά) κάψανε κάπου 25 σκυλιά...
Την ίδια στιγμή που το άκουγα , ήμουν σε μια φράση του βιβλίου που έλεγε «Είναι κρίμα γιατί η έλλειψη της επικοινωνίας με τα άλογα έχει αφήσει πίσω την ανθρωπότητα. Αν καμιά φορά καταφέρουμε να την εξαλείψουμε, θα μπορούμε να φιτάξουμε κενταύρους..»
Η σκέψη μου χωρίστηκε με μια ξαφνική θλίψη ανάμεσα σε δυό κόσμους. Εκείνον το ταξιδιάρικο των ονείρων κι εκείνον που ζω. Ολα αυτά που κουβαλάω το ξημέρωμα στο ξύπνημα που αντιστέκονται σθεναρά σ’οσα έχω μάθει μέχρι να κοιμηθώ.
Κάποτε..
Πότε? Τι έχει μείνει που να με συνδέει μ’αυτό το κάποτε. Τι έχει απομείνει σε εμάς απ΄αυτό που η φύση είχε επιθυμήσει να γίνουμε? Μια μακριά αλυσίδα με κρίκους ανοιγμένους κι ανάμεσα στ’ανοίγματα χάσκει κάτι ξένο που μπερδεύει τη συνοχή και τη σημασία.
Η γη είναι ευλογημένοι κι εμείς? Ξεχάσαμε τι σημαίνει η λέξη ευλογία. Εγινε μια θυσία στο πρόχειρο, στο απερίσκεπτο, στο ασήμαντο. Πόσα πολλά πρέπει να θάψει κανείς για να σκεπάσει την ομορφιά. Κι ακόμα δεν το κατάφεραν. Ενας κόσμος μακρινό πανάρχαιος στέκει κοροιδευτικά παραπέρα και αγναντεύει το αστείο να κορδώνεται με κομπασμό σαν το ξεγυμνωμένο βασιλιά το βυθισμένο στη φάρσα του.
Είναι λογικό να μην πονέσει κανείς κοιτάζοντας κάτω από εκείνη τη κορφή τη στάχτη που απλώνεται. Γιατί ποιός σκαρφαλώνει σ’εκείνη τη κορφή πια? Λίγοι, απομεινάρια πεισματάρικα άλλων καιρών. Κάπου κάπου παίρνω μυρουδιά καθώς περνούν σαν σκιές δίπλα μου. Ολα εκείνα που πια δεν φαίνονται όταν κρυφά περνούν ανάμεσά μας αν προσέξεις καλά αφήνουν μια αλλοιώτικη δροσιά στο πέρασμα.
Μια φορά κι ένα καιρό.. θυμάμαι. Εχω στο μέτωπο ένα μικρό σημάδι μια φεύγει , μια εμφανίζεται ξανά σαν τη βέρα που περνάμε στο λάθος δάχτυλο για να θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Θυμάμαι.
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007
ΟΙ ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΙ
Ο αστάθμητος παράγων στο ατάραχο βλέμμα μας.
Κοιμάται στη γωνία του δρόμου πάνω σ’ενα πεταμένο χαρτόνι. Στο παγκάκι της γειτονιάς. Στραβοπατάει το ξημέρωμα με την ανάσα να βγάζει φλόγες από οινόπνευμα. Κοιτάς τα απλυτα ρούχα και περνάς στο απέναντι πεζοδρόμιο με το τρόμο ζωγραφισμένο μήπως μια εκδικητική στρατιά από ψείρες ορμήσουν πάνω στο καλογυαλυσμένο κουστούμι σου. Σε ενοχλεί, σε ενοχλεί αφάνταστα. Είναι το ξεχασμένο λάθος στα τελευταία φιλόδοξα σχέδια του δημαρχείου.
Είναι κι άλλοι. Στέκεται εκεί στη στάση. Κοίτα. Τον κρατάει από το χέρι η μάνα του. Κοιτάζει στο πουθενά. Γελάει σε κάποιον που εσύ δεν βλέπεις. Τα χαρακτηριστικά του είναι αλλοιώτικα. Τα χέρια λίγο ατροφικά. Το στήσιμο στο σώμα λίγο στραβό. Δεν το κοιτάς για να το παίξεις υπεράνω. Κάνεις πως δεν το βλέπεις. Εχεις αποφασίσει από καιρό ότι δείχνεις αξιοπρεπής σ'αυτή τη ζωή αν καταφέρεις να μην του ρίξεις ούτε ένα βλέμμα. Μόνο κάπου κάπου ξεφεύγει η φωνή από το δικό σου παιδάκι που από τακτ δεν ξέρει ακόμα και φωνάζει «μαμά γιατί είναι έτσι αυτό το παιδάκι?» Και το τσιμπάς, του φωνάζεις ένα σουτ το τραβολογάς πιο πέρα.
Είναι κι άλλοι. Περνάς καμμιά φορά μπροστά από το ίδρυμα και τους βλέπεις να κουνιώνται αργά εκνευριστικά πέρα δώθε πίσω από τα κάγκελα στο αφημένο από χρόνια παρκάκι με τα χαλασμένα παγκάκια. Αν καταφέρεις να τους πετύχεις κάποια φορά γιατί συνήθως είναι κρυμμένοι σε τόπους που ευτυχώς για σένα δεν θα επισκεφτείς ποτέ. Γιατί εσύ γεννήθηκε με το μυαλό στη θέση. Σωστό, άψογο, συγκρατημένο στη στενή περιφερειακή εκλογική σου περιφέρεια της ζωής. Είσαι παρόν σ'αυτό που πρέπει και ένορκος εκείνου που δεν ξέρεις...
Είναι κι άλλοι. Τους βλέπεις στην επίσκεψη σ’εκείνη τη θειά που έμεινε ξεχασμένη δίπλα στο παράθυρο να κοιτάει μακριά στο δρόμο την ώρα που θάρθει ένα από τα τρία παιδιά της. Σάμπως τα θυμάται και καλά? Πέρασαν χρόνια από τότε που ζούσε σε σπίτι κι εδώ όλα σε κάνουν να μπερδεύεις να τα χάνεις. Κι εκείνα τα φάρμακα που σε κοιμήζουν συνέχεια...
Είναι εκείνο το περιθώριο που εσύ απέχεις, αγνοείς και νοιώθεις ευχαριστημένος που δεν τους έμοιασες. Είναι η πίτα της περηφάνειας που σου αναλογεί για να δίνεις εύσημα στον ευατό σου ότι εσύ «είσαι εντάξει».
Αν δεν τους σκεφτείς, δεν τους κοιτάξεις καν καθώς περνάνε δίπλα σου σαν σκιές από ένα άλλο κόσμο... δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο όταν τους ρίξεις ένα βλέμμα. Υπάρχουν μόνο όταν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για κάτι.
Ενα ρεπορτάζ στη τηλεόραση. Κάποια ξαφνική είδηση με περισσότερο ενδιαφέρον μέσα από το κόσμο τους π.χ. όταν ομαδικά τους βρήκαν να τρώνε τα σκατά τους μέσα στο ίδρυμα, ή όταν εκείνο το χαζούλι το παιδάκι δεν είχε τη μαμά από το χέρι και κάποιος «εντάξει» το πήδηξε, ή όταν μια παρέα από άλλους «εντάξει» γρονθοκόπησε το γέροντα στο παγκάκι, τότε ναι γίνονται είδηση. ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Ζουν ανάμεσά μας.
Γιατί άραγε? Ισως από κάποια χαλαρότητα του νόμου που τους επιτρέπει να ζουν.
Κι είναι χιλιάδες σε δεκάδες διαφορετικές κατηγορίες. Δεν μπορείς να τους συμμαζέψεις με τίποτα.
Ούτε να τους βάλεις στο ίδιο τσουβάλι.
Αλλοι κατατάσσονται στους αλήτες που καλά να πάθουν
Αλλοι ανήκουν στην κατηγορία του «δεν έφταιξαν ο θεός το θέλησε»
Αλλοι αγνοήθηκαν γιατί δεν είχαν τίποτα πια να προσφέρουν και καλά που ζούνε ακόμα τα παλιοχούφταλα.
Δημιουργείς διαφορετικά συναισθήματα για τις διαφορετικές κατηγορίες που όμως όλα έχουν μια κοινή συνισταμένη. Δεν είμαι ευτυχώς σαν κι αυτούς. Και το παιδί μου δεν είναι, και η φιλενάδα μου δεν είναι. Ούτε ο αντρούλης μου.
Εγώ ο εντάξει ο αγνοημένος μεν από τους πιο πάνω από μένα, γιατί και μένα κάποιοι άλλοι σαν σκατά με βλέπουν, έχω κι εγώ πιο κάτω «τους ανθρώπους κάτω από τις σκάλες».
Είναι το σημείο αναφοράς μου όταν θέλω να δείξω μια βρωμιά, ένα λάθος, μια κακιά στιγμή, στα παιδιά μου. Η αφορμή να κάνω τη κατήχησή μου και να πάρω ύφος ασφαλές και σταθερό για τα όσα ευτυχώς εγώ έχω πετύχει.
Μόνο σ’εκείνο το συναίσθημα της αποστροφής βρίσκεται το αληθινό μας πρόσωπο.
Ευτυχώς υπάρχουν για να μπορούμε έστω και με το ζόρι να δείχνουμε τι αλήθεια είμαστε. Γιατί σ’ολα τ’αλλα μπορούμε και μπουρδουκλώνουμε το ίματζ μας κατά περίπτωση.
Εδώ όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η απανθρωπιά μας βγάζει μάτι. Η δυσοσμία που νοιώθουμε για ένα κόσμο που θα ευχόμαστε να μην μας τον θυμίζει κανείς απλώνεται στα βήματά μας ανάμεσα στο βλέμμα που στρέφουμε αλλού και στο τράβηγμα που κάνουμε στο παιδάκι μας να μην κοιτάει «απο κει...»
Η εκδίκηση αυτών των ανθρώπων είναι γλυκειά. Θα κρατήσουν επτασφράγιστα τα μυστικά του ανθρώπινου πόνου, δεν θα μας πουν ποτέ τη λύση για όσα εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.
Θα φύγουμε τυφλοί, όπως τυφλοί ήρθαμε, χαιδεύοντας τη σκέψη μας πως «όλα» τα ζήσαμε κι ότι πονέσαμε και παλαίψαμε άξια. Θα σταθούμε μπροστά στη πύλη περήφανοι για τα κατορθώματά μας ο καθένας.
Και τότε το μόνο που εύχομαι , είναι να είναι εκεί εκείνο το παιδάκι να μας δείξει με το δάχτυλο με θράσος πια και χωρίς τακτ απέναντί μας και να πει «πατέρα γιατί αυτός είναι έτσι?»
Κοιμάται στη γωνία του δρόμου πάνω σ’ενα πεταμένο χαρτόνι. Στο παγκάκι της γειτονιάς. Στραβοπατάει το ξημέρωμα με την ανάσα να βγάζει φλόγες από οινόπνευμα. Κοιτάς τα απλυτα ρούχα και περνάς στο απέναντι πεζοδρόμιο με το τρόμο ζωγραφισμένο μήπως μια εκδικητική στρατιά από ψείρες ορμήσουν πάνω στο καλογυαλυσμένο κουστούμι σου. Σε ενοχλεί, σε ενοχλεί αφάνταστα. Είναι το ξεχασμένο λάθος στα τελευταία φιλόδοξα σχέδια του δημαρχείου.
Είναι κι άλλοι. Στέκεται εκεί στη στάση. Κοίτα. Τον κρατάει από το χέρι η μάνα του. Κοιτάζει στο πουθενά. Γελάει σε κάποιον που εσύ δεν βλέπεις. Τα χαρακτηριστικά του είναι αλλοιώτικα. Τα χέρια λίγο ατροφικά. Το στήσιμο στο σώμα λίγο στραβό. Δεν το κοιτάς για να το παίξεις υπεράνω. Κάνεις πως δεν το βλέπεις. Εχεις αποφασίσει από καιρό ότι δείχνεις αξιοπρεπής σ'αυτή τη ζωή αν καταφέρεις να μην του ρίξεις ούτε ένα βλέμμα. Μόνο κάπου κάπου ξεφεύγει η φωνή από το δικό σου παιδάκι που από τακτ δεν ξέρει ακόμα και φωνάζει «μαμά γιατί είναι έτσι αυτό το παιδάκι?» Και το τσιμπάς, του φωνάζεις ένα σουτ το τραβολογάς πιο πέρα.
Είναι κι άλλοι. Περνάς καμμιά φορά μπροστά από το ίδρυμα και τους βλέπεις να κουνιώνται αργά εκνευριστικά πέρα δώθε πίσω από τα κάγκελα στο αφημένο από χρόνια παρκάκι με τα χαλασμένα παγκάκια. Αν καταφέρεις να τους πετύχεις κάποια φορά γιατί συνήθως είναι κρυμμένοι σε τόπους που ευτυχώς για σένα δεν θα επισκεφτείς ποτέ. Γιατί εσύ γεννήθηκε με το μυαλό στη θέση. Σωστό, άψογο, συγκρατημένο στη στενή περιφερειακή εκλογική σου περιφέρεια της ζωής. Είσαι παρόν σ'αυτό που πρέπει και ένορκος εκείνου που δεν ξέρεις...
Είναι κι άλλοι. Τους βλέπεις στην επίσκεψη σ’εκείνη τη θειά που έμεινε ξεχασμένη δίπλα στο παράθυρο να κοιτάει μακριά στο δρόμο την ώρα που θάρθει ένα από τα τρία παιδιά της. Σάμπως τα θυμάται και καλά? Πέρασαν χρόνια από τότε που ζούσε σε σπίτι κι εδώ όλα σε κάνουν να μπερδεύεις να τα χάνεις. Κι εκείνα τα φάρμακα που σε κοιμήζουν συνέχεια...
Είναι εκείνο το περιθώριο που εσύ απέχεις, αγνοείς και νοιώθεις ευχαριστημένος που δεν τους έμοιασες. Είναι η πίτα της περηφάνειας που σου αναλογεί για να δίνεις εύσημα στον ευατό σου ότι εσύ «είσαι εντάξει».
Αν δεν τους σκεφτείς, δεν τους κοιτάξεις καν καθώς περνάνε δίπλα σου σαν σκιές από ένα άλλο κόσμο... δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο όταν τους ρίξεις ένα βλέμμα. Υπάρχουν μόνο όταν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για κάτι.
Ενα ρεπορτάζ στη τηλεόραση. Κάποια ξαφνική είδηση με περισσότερο ενδιαφέρον μέσα από το κόσμο τους π.χ. όταν ομαδικά τους βρήκαν να τρώνε τα σκατά τους μέσα στο ίδρυμα, ή όταν εκείνο το χαζούλι το παιδάκι δεν είχε τη μαμά από το χέρι και κάποιος «εντάξει» το πήδηξε, ή όταν μια παρέα από άλλους «εντάξει» γρονθοκόπησε το γέροντα στο παγκάκι, τότε ναι γίνονται είδηση. ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Ζουν ανάμεσά μας.
Γιατί άραγε? Ισως από κάποια χαλαρότητα του νόμου που τους επιτρέπει να ζουν.
Κι είναι χιλιάδες σε δεκάδες διαφορετικές κατηγορίες. Δεν μπορείς να τους συμμαζέψεις με τίποτα.
Ούτε να τους βάλεις στο ίδιο τσουβάλι.
Αλλοι κατατάσσονται στους αλήτες που καλά να πάθουν
Αλλοι ανήκουν στην κατηγορία του «δεν έφταιξαν ο θεός το θέλησε»
Αλλοι αγνοήθηκαν γιατί δεν είχαν τίποτα πια να προσφέρουν και καλά που ζούνε ακόμα τα παλιοχούφταλα.
Δημιουργείς διαφορετικά συναισθήματα για τις διαφορετικές κατηγορίες που όμως όλα έχουν μια κοινή συνισταμένη. Δεν είμαι ευτυχώς σαν κι αυτούς. Και το παιδί μου δεν είναι, και η φιλενάδα μου δεν είναι. Ούτε ο αντρούλης μου.
Εγώ ο εντάξει ο αγνοημένος μεν από τους πιο πάνω από μένα, γιατί και μένα κάποιοι άλλοι σαν σκατά με βλέπουν, έχω κι εγώ πιο κάτω «τους ανθρώπους κάτω από τις σκάλες».
Είναι το σημείο αναφοράς μου όταν θέλω να δείξω μια βρωμιά, ένα λάθος, μια κακιά στιγμή, στα παιδιά μου. Η αφορμή να κάνω τη κατήχησή μου και να πάρω ύφος ασφαλές και σταθερό για τα όσα ευτυχώς εγώ έχω πετύχει.
Μόνο σ’εκείνο το συναίσθημα της αποστροφής βρίσκεται το αληθινό μας πρόσωπο.
Ευτυχώς υπάρχουν για να μπορούμε έστω και με το ζόρι να δείχνουμε τι αλήθεια είμαστε. Γιατί σ’ολα τ’αλλα μπορούμε και μπουρδουκλώνουμε το ίματζ μας κατά περίπτωση.
Εδώ όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η απανθρωπιά μας βγάζει μάτι. Η δυσοσμία που νοιώθουμε για ένα κόσμο που θα ευχόμαστε να μην μας τον θυμίζει κανείς απλώνεται στα βήματά μας ανάμεσα στο βλέμμα που στρέφουμε αλλού και στο τράβηγμα που κάνουμε στο παιδάκι μας να μην κοιτάει «απο κει...»
Η εκδίκηση αυτών των ανθρώπων είναι γλυκειά. Θα κρατήσουν επτασφράγιστα τα μυστικά του ανθρώπινου πόνου, δεν θα μας πουν ποτέ τη λύση για όσα εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.
Θα φύγουμε τυφλοί, όπως τυφλοί ήρθαμε, χαιδεύοντας τη σκέψη μας πως «όλα» τα ζήσαμε κι ότι πονέσαμε και παλαίψαμε άξια. Θα σταθούμε μπροστά στη πύλη περήφανοι για τα κατορθώματά μας ο καθένας.
Και τότε το μόνο που εύχομαι , είναι να είναι εκεί εκείνο το παιδάκι να μας δείξει με το δάχτυλο με θράσος πια και χωρίς τακτ απέναντί μας και να πει «πατέρα γιατί αυτός είναι έτσι?»
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
ΑΡΧΙΣΤΕ ΤΟ ΠΛΕΞΙΜΟ! ΕΡΧΕΤΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ!
Σήμερα το αφεντικό μας κάλεσε και μας είπε ότι είναι λίγο δύσκολοι καιροί και πρέπει να κάνουμε υπομονή..
Αυτό στη νέα ελληνική γλώσσα σημαίνει "μη βρεθεί κανένας μαλάκας και μου ζητήσει αύξηση ε?"
Στην οδύσσεια των ημερών μας λοιπόν έχουμε ένα το κρατούμενο. Ο μισθός βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη σκύλλα και στη χάρυβδη και προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει απέναντι.
Σε συνδυασμό με την υπομονή που πρέπει να κάνω για ένα ραντεβουδάκι στο μεγάλο μου εραστή, το ΙΚΑ, και την υπομονή που πρέπει να κάνω μόλις ανοίγω το γραμματοκιβώτιο μπας κι έχει έρθει η ΔΕΗ να έχω κι ένα αντιόξινο για το στομάχι, και η μέγιστη υπομονή που πρέπει να δείξω για την σύνταξη που υποπτεύομαι θα πάρω γύρω στα 75 αν υπομονετικά επιβιώσω μέχρι τότε,
έτσι μουρχεται ν'αφήσω το μπλογκάρισμα και ν'αρχίσω το πλέξιμο. (Ελα εσύ κακέ , ευκαιρία ζήταγες για να πεις ναι ναι στο πλέξιμο κυρά κατίνα) ! Του πέπλου της ντροπής. Κάποιος πρέπει να πλέξει αυτό το έρημο το πέπλο της ντροπής. Δεν γίνεται αλλοιώς.
Η οδύσσεια έχει ξεκινήσει προ πολλού και κανείς δεν ξέρει που θα το καταλήξει ο ήρωας, αλλά η Τροία ένα είναι σίγουρο για το πως πέφτει κάθε φορά. Κρύβονται από κάτω μας και περνάνε.
Αχ βρε Τζόνυ να μπορούσα να χειριστώ το φωτοσοπ και ναβαζα μια σειρά προβατάκια κι από κάτω κρεμασμένες μια μια τις γνωστές σκατόφατσες να περνάνε τα τείχη!!
Κάντε υπομονή γιατί κι ο ουρανός εκτός από μαύρος θα γίνει και απών. Σιγά σιγά, οι σειρήνες βρήκαν τ'αυτιά ξεκούμπωτα και εμείς με τα μυαλά ξεκούμπωτα χάσκουμε στο μεγαλείο της αποχαύνωσής μας. Ας σχολιάσουμε γιατί σχολάσαμε.
Ααααααααααααυριοοοοοο θα είναι καλύτερα. Στις επόμενες εκογές θα τους δώσουμε να καταλάβουν. Να νοιώθω ήδη το κύμα της επανάστασης που πλησιάζει. Κοίτα γύρω, έτοιμοι όλοι για το μεγάλο πήδημα!
Σημείωση το τελευταίο επαναστατικό τραγούδι που έκανε επιτυχία σ'αυτό το τόπο ήταν το ντου από παντού στην Ανιτόσκα ή κάνω λάθος?
Αυτό στη νέα ελληνική γλώσσα σημαίνει "μη βρεθεί κανένας μαλάκας και μου ζητήσει αύξηση ε?"
Στην οδύσσεια των ημερών μας λοιπόν έχουμε ένα το κρατούμενο. Ο μισθός βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη σκύλλα και στη χάρυβδη και προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει απέναντι.
Σε συνδυασμό με την υπομονή που πρέπει να κάνω για ένα ραντεβουδάκι στο μεγάλο μου εραστή, το ΙΚΑ, και την υπομονή που πρέπει να κάνω μόλις ανοίγω το γραμματοκιβώτιο μπας κι έχει έρθει η ΔΕΗ να έχω κι ένα αντιόξινο για το στομάχι, και η μέγιστη υπομονή που πρέπει να δείξω για την σύνταξη που υποπτεύομαι θα πάρω γύρω στα 75 αν υπομονετικά επιβιώσω μέχρι τότε,
έτσι μουρχεται ν'αφήσω το μπλογκάρισμα και ν'αρχίσω το πλέξιμο. (Ελα εσύ κακέ , ευκαιρία ζήταγες για να πεις ναι ναι στο πλέξιμο κυρά κατίνα) ! Του πέπλου της ντροπής. Κάποιος πρέπει να πλέξει αυτό το έρημο το πέπλο της ντροπής. Δεν γίνεται αλλοιώς.
Η οδύσσεια έχει ξεκινήσει προ πολλού και κανείς δεν ξέρει που θα το καταλήξει ο ήρωας, αλλά η Τροία ένα είναι σίγουρο για το πως πέφτει κάθε φορά. Κρύβονται από κάτω μας και περνάνε.
Αχ βρε Τζόνυ να μπορούσα να χειριστώ το φωτοσοπ και ναβαζα μια σειρά προβατάκια κι από κάτω κρεμασμένες μια μια τις γνωστές σκατόφατσες να περνάνε τα τείχη!!
Κάντε υπομονή γιατί κι ο ουρανός εκτός από μαύρος θα γίνει και απών. Σιγά σιγά, οι σειρήνες βρήκαν τ'αυτιά ξεκούμπωτα και εμείς με τα μυαλά ξεκούμπωτα χάσκουμε στο μεγαλείο της αποχαύνωσής μας. Ας σχολιάσουμε γιατί σχολάσαμε.
Ααααααααααααυριοοοοοο θα είναι καλύτερα. Στις επόμενες εκογές θα τους δώσουμε να καταλάβουν. Να νοιώθω ήδη το κύμα της επανάστασης που πλησιάζει. Κοίτα γύρω, έτοιμοι όλοι για το μεγάλο πήδημα!
Σημείωση το τελευταίο επαναστατικό τραγούδι που έκανε επιτυχία σ'αυτό το τόπο ήταν το ντου από παντού στην Ανιτόσκα ή κάνω λάθος?
Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.
Με αφορμή μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει στο ΠΡΕΖΑ TV
θάθελα να γράψω κι εγώ μερικές σκέψεις μου περί πίστης.
Στο όνομα των θρησκευτικών πιστεύω, ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του αποδείχτεικε ικανός να πράξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή είναι η πρώτη και αναδιαμφισβήτητη αλήθεια. Δεν υπήρξε κανένα όριο στο που μπόρεσε και που μπορεί να φτάσει υπό την επιρροή των δογμάτων που του υπέβαλε μια οποιαδήποτε θρησκευτική εξουσία τον καθοδηγούσε.
Η εσωτερική ανάγκη να καλύψουμε την αγωνία του υπαρξιακού μας προβλήματος μας κάνει κατ'ανάγκη ευάλωτους σε οποιονδήποτε χειριστεί έξυπνα αυτή την αγωνία.
Στο όνομα της πίστης σε ένα οποιοδήποτε θεό ή θεούς οι άνθρωποι σκότωσαν, βασάνισαν, τιμώρησαν, αφόρισαν, άλλους συνανθρώπους. Κι αν εξετάσουμε όλη την ιστορία της θρησκείας βλέπουμε όχι μόνο αυτό, έφαγαν στην κυριολεξία ο ένας τον άλλο, ήπιαν το αίμα, μοιράστηκαν τα όργανα, πολεμησαν και πολεμούν σε ένα ανελέητο πόλεμο από φως και σκοτάδι που παρασέρνει τα πάντα.
Ολοι πιστεύουν σε κάτι. Ακόμα και όποιος δηλώνει άθεος πιστεύει σε κάτι , ότι δεν πιστεύει.
Η θρησκευτική ανάγκη λοιπόν, έμφυτη μέσα μας, ήταν και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος πόλος έλξης για την ικανοποίηση των σχεδίων κάθε μορφής εξουσίας.
Η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία είναι μπλεγμενες στην αιώνια μάχη και θα είναι έτσι μέχρι το τέλος (αν αυτό υπάρξει ποτέ).
Ο πολιτισμός, η τέχνη, η μάθηση, η πνευματική ανάπτυξη ενός λαού ήταν πάντα σε συνάρτηση με την επίσημη θρησκεία του κράτους, της πόλης, του χωριού, της μικρής πρωτόγονης φυλής αν θέλετε.
Μέσα σ'αυτό τον τεράστιο αγώνα λοιπόν της εξουσίας να κερδίσει μέσω των πιστεύω που θα μυήσει τους υπηκόους-δούλους του θεού της, το πρόβλημα είναι να κοιτάξουμε τι αποτέλεσμα είχαν αυτά τα πιστεύω σ'αυτούς τους έρημουν υπηκόους-δούλους.
Η εφαρμογή της πίστης κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η τάδε θρησκεία τελικά καλυτέρευσε το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που την ακολούθησαν? Η πορεία μετά την αποκάλυψη τους οδηγεί σε μια αρμονική συνύπαρξη και σε μια αρμονική ύπαρξη?
Ολα τα άλλα και συγνώμη για την πεζότητα της έκφρασης είναι ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Οποιαδήποτε μορφή πίστης είναι προσκολημένη στην λατρεία και στην αναζήτηση υλικού πλούτου και έχει αλισβερίσι εξουσίας, πλουτισμού, απαξίωσης του ανθρώπου και των αναγκών του, οποιαδήποτε μορφή πίστης καταντάει τον άνθρωπο δούλο πραγμάτων, φοβιτσιάρη, φανατικό του δημιουργεί ταπεινά συναισθήματα και προωθεί τα κατώτερά του ένστικτα και μάλιστα τα ενδυναμωνει έτσι ώστε να τον κρατάει δέσμιο μόνιμα και υπόλογο απέναντι σ'ενα στυγνό και απάνθρωπο θεό είναι ΠΟΝΗΡΗ, ΥΠΟΠΤΗ, ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.
Οτι αισχρότητα και ανωμαλία μπορεί κάποιος να φανταστεί έχει γίνει στο όνομα μιας υποτιθέμενης θεότητας.
Και πάντα με ένα κέρδος από κάτω να ακολουθεί εντελώς συγκεκριμένο και καθόλου θρησκευτικού χαρακτήρα.
Πόλεμοι, αφανισμοί ολόκληρων λαών και πολιτισμών από το χάρτη, απάνθρωπα βασανιστήρια, εκτελέσεις, φωτιές που ακόμα μυρίζουν οι σάρκες των δυστυχισμένων που γίναν στάχτη, άνθρωποι που ακόμα τα ουρλιαχτά τους ακούγονται μέσα από τους πολυτελέστατους πύργους που ανώμαλοι δολοφόνοι με ιερά άμφια βγάζαν το άχτι τους σε διαστροφές που ούτε ο χειρότερος κατα συρροή δολοφόνος δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Αλλοι δύστυχοι να φοβούνται όλη τους τη ζωή ότι κάποιος φριχτός σατανάς θα τους πάρει τη ψυχή και θα καίγονται σ'ενα αιώνιο μαρτύριο.
Θανατολαγνεία, σκέψεις θανάτου, φόβοι ανείπωτοι που φτάνουν από το μικρό παιδάκι που του λέγαν να μη κοιτάει τους καθρέφτες τη νύχτα μέχτι τη κοπελιά που ήταν πόρνη αν έχανε τη παρθενιά της, μέχρι το αγοράκι που θα του τόκοβε ο παπάς το πουλί του αν το άγγιζε.
Αίσχος! Μόνο αυτό μπορεί να φωνάξει κάποιος αίσχος και ντροπή για το ανθρώπινο είδος!
Πίστη μπορεί να είναι μόνο η αρμονία , η ταύτιση με όλα αυτά την απίστευτη ομορφιά που φωνάζει σε όλο το σύμπαν. Πίστη μπορεί να είναι μόνο ένα συνεχές συναίσθημα αγάπης και δικαιοσύνης για ότι σε περιβάλλει. Μια ειρηνική συνείπαρξη με το έξω και το μέσα σου.
Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση που να τιμωρεί και να εκδικείται τον άνθρωπο εκτός από τον ίδιο τον ευατό του.
Για ποια θρησκεία μιλάνε λοιπόν όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους από αγανάκτηση για τους απιστους κάθε είδους. Ποιός θρασύς νους παίρνει την ευθύνη της αλήθειας επάνω του?
Θέλετε να δείτε αν μια θρησκεία πλησιάζει αληθινά το θείο? Είναι πολύ απλό. Κοιτάξτε τον πολιτισμό που δημιουργησε το ποιόν των ανθρώπων που την ακολουθούν, την ιδεολογία που έχουν εξ'αιτίας της. Την προσωπικότητα που έχουν αναπτύξει ακολουθώντας τα δείγματά της.
Ολα τα άλλα είναι ψέματα. Στο πλησίασμα του θείου μέσα μας δεν υπάρχουν τρία πράγματα.
Αμφιβόλου ηθικής διαμεσολαβητές
Χρηματισμός
Και πονηρά αλισβερίσια για το μετά.
Κανένας σ'αυτό το κόσμο δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν άνθρωπο να είναι δούλος αν αυτός ο ίδιος δεν το επιτρέψει.
Η θρησκευτικές ηγεσίες παίξαν πάντα με το φόβο μας και με τη λαχτάρα μας να εξασφαλίσουμε μια ουράνια άδεια για έναν παράδεισο που κάπου υπάρχει. Και φρόντισαν αυτή η ζωή να φαίνεται μικρή και ανούσια. Μας έμαθαν να αποδεχόμαστε παθητικά το κάθε έγκλημα που έχει διαπραχτεί προτείνοντας σύμβολα της πίστης απειλειτικά μπροστά στα μάτια μας.
Υπάρχει μεγαλύτερη βλασφήμια από αυτή?
Ο άνθρωπος είναι αθάνατος όπως αθάνατη είναι όλη η φύση. Πόσο αίμα ακόμα πρέπει να χυθεί για να μπορέσει να δει?
Είμαστε πάρα πολύ μακριά από την αλήθεια. Δεν την υποψιαζόμαστε καν. Ας υποψιαστουμε τουλάχιστον πόσο μεγάλο είναι το ψέμα.
θάθελα να γράψω κι εγώ μερικές σκέψεις μου περί πίστης.
Στο όνομα των θρησκευτικών πιστεύω, ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του αποδείχτεικε ικανός να πράξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή είναι η πρώτη και αναδιαμφισβήτητη αλήθεια. Δεν υπήρξε κανένα όριο στο που μπόρεσε και που μπορεί να φτάσει υπό την επιρροή των δογμάτων που του υπέβαλε μια οποιαδήποτε θρησκευτική εξουσία τον καθοδηγούσε.
Η εσωτερική ανάγκη να καλύψουμε την αγωνία του υπαρξιακού μας προβλήματος μας κάνει κατ'ανάγκη ευάλωτους σε οποιονδήποτε χειριστεί έξυπνα αυτή την αγωνία.
Στο όνομα της πίστης σε ένα οποιοδήποτε θεό ή θεούς οι άνθρωποι σκότωσαν, βασάνισαν, τιμώρησαν, αφόρισαν, άλλους συνανθρώπους. Κι αν εξετάσουμε όλη την ιστορία της θρησκείας βλέπουμε όχι μόνο αυτό, έφαγαν στην κυριολεξία ο ένας τον άλλο, ήπιαν το αίμα, μοιράστηκαν τα όργανα, πολεμησαν και πολεμούν σε ένα ανελέητο πόλεμο από φως και σκοτάδι που παρασέρνει τα πάντα.
Ολοι πιστεύουν σε κάτι. Ακόμα και όποιος δηλώνει άθεος πιστεύει σε κάτι , ότι δεν πιστεύει.
Η θρησκευτική ανάγκη λοιπόν, έμφυτη μέσα μας, ήταν και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος πόλος έλξης για την ικανοποίηση των σχεδίων κάθε μορφής εξουσίας.
Η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία είναι μπλεγμενες στην αιώνια μάχη και θα είναι έτσι μέχρι το τέλος (αν αυτό υπάρξει ποτέ).
Ο πολιτισμός, η τέχνη, η μάθηση, η πνευματική ανάπτυξη ενός λαού ήταν πάντα σε συνάρτηση με την επίσημη θρησκεία του κράτους, της πόλης, του χωριού, της μικρής πρωτόγονης φυλής αν θέλετε.
Μέσα σ'αυτό τον τεράστιο αγώνα λοιπόν της εξουσίας να κερδίσει μέσω των πιστεύω που θα μυήσει τους υπηκόους-δούλους του θεού της, το πρόβλημα είναι να κοιτάξουμε τι αποτέλεσμα είχαν αυτά τα πιστεύω σ'αυτούς τους έρημουν υπηκόους-δούλους.
Η εφαρμογή της πίστης κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η τάδε θρησκεία τελικά καλυτέρευσε το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που την ακολούθησαν? Η πορεία μετά την αποκάλυψη τους οδηγεί σε μια αρμονική συνύπαρξη και σε μια αρμονική ύπαρξη?
Ολα τα άλλα και συγνώμη για την πεζότητα της έκφρασης είναι ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Οποιαδήποτε μορφή πίστης είναι προσκολημένη στην λατρεία και στην αναζήτηση υλικού πλούτου και έχει αλισβερίσι εξουσίας, πλουτισμού, απαξίωσης του ανθρώπου και των αναγκών του, οποιαδήποτε μορφή πίστης καταντάει τον άνθρωπο δούλο πραγμάτων, φοβιτσιάρη, φανατικό του δημιουργεί ταπεινά συναισθήματα και προωθεί τα κατώτερά του ένστικτα και μάλιστα τα ενδυναμωνει έτσι ώστε να τον κρατάει δέσμιο μόνιμα και υπόλογο απέναντι σ'ενα στυγνό και απάνθρωπο θεό είναι ΠΟΝΗΡΗ, ΥΠΟΠΤΗ, ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.
Οτι αισχρότητα και ανωμαλία μπορεί κάποιος να φανταστεί έχει γίνει στο όνομα μιας υποτιθέμενης θεότητας.
Και πάντα με ένα κέρδος από κάτω να ακολουθεί εντελώς συγκεκριμένο και καθόλου θρησκευτικού χαρακτήρα.
Πόλεμοι, αφανισμοί ολόκληρων λαών και πολιτισμών από το χάρτη, απάνθρωπα βασανιστήρια, εκτελέσεις, φωτιές που ακόμα μυρίζουν οι σάρκες των δυστυχισμένων που γίναν στάχτη, άνθρωποι που ακόμα τα ουρλιαχτά τους ακούγονται μέσα από τους πολυτελέστατους πύργους που ανώμαλοι δολοφόνοι με ιερά άμφια βγάζαν το άχτι τους σε διαστροφές που ούτε ο χειρότερος κατα συρροή δολοφόνος δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Αλλοι δύστυχοι να φοβούνται όλη τους τη ζωή ότι κάποιος φριχτός σατανάς θα τους πάρει τη ψυχή και θα καίγονται σ'ενα αιώνιο μαρτύριο.
Θανατολαγνεία, σκέψεις θανάτου, φόβοι ανείπωτοι που φτάνουν από το μικρό παιδάκι που του λέγαν να μη κοιτάει τους καθρέφτες τη νύχτα μέχτι τη κοπελιά που ήταν πόρνη αν έχανε τη παρθενιά της, μέχρι το αγοράκι που θα του τόκοβε ο παπάς το πουλί του αν το άγγιζε.
Αίσχος! Μόνο αυτό μπορεί να φωνάξει κάποιος αίσχος και ντροπή για το ανθρώπινο είδος!
Πίστη μπορεί να είναι μόνο η αρμονία , η ταύτιση με όλα αυτά την απίστευτη ομορφιά που φωνάζει σε όλο το σύμπαν. Πίστη μπορεί να είναι μόνο ένα συνεχές συναίσθημα αγάπης και δικαιοσύνης για ότι σε περιβάλλει. Μια ειρηνική συνείπαρξη με το έξω και το μέσα σου.
Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση που να τιμωρεί και να εκδικείται τον άνθρωπο εκτός από τον ίδιο τον ευατό του.
Για ποια θρησκεία μιλάνε λοιπόν όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους από αγανάκτηση για τους απιστους κάθε είδους. Ποιός θρασύς νους παίρνει την ευθύνη της αλήθειας επάνω του?
Θέλετε να δείτε αν μια θρησκεία πλησιάζει αληθινά το θείο? Είναι πολύ απλό. Κοιτάξτε τον πολιτισμό που δημιουργησε το ποιόν των ανθρώπων που την ακολουθούν, την ιδεολογία που έχουν εξ'αιτίας της. Την προσωπικότητα που έχουν αναπτύξει ακολουθώντας τα δείγματά της.
Ολα τα άλλα είναι ψέματα. Στο πλησίασμα του θείου μέσα μας δεν υπάρχουν τρία πράγματα.
Αμφιβόλου ηθικής διαμεσολαβητές
Χρηματισμός
Και πονηρά αλισβερίσια για το μετά.
Κανένας σ'αυτό το κόσμο δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν άνθρωπο να είναι δούλος αν αυτός ο ίδιος δεν το επιτρέψει.
Η θρησκευτικές ηγεσίες παίξαν πάντα με το φόβο μας και με τη λαχτάρα μας να εξασφαλίσουμε μια ουράνια άδεια για έναν παράδεισο που κάπου υπάρχει. Και φρόντισαν αυτή η ζωή να φαίνεται μικρή και ανούσια. Μας έμαθαν να αποδεχόμαστε παθητικά το κάθε έγκλημα που έχει διαπραχτεί προτείνοντας σύμβολα της πίστης απειλειτικά μπροστά στα μάτια μας.
Υπάρχει μεγαλύτερη βλασφήμια από αυτή?
Ο άνθρωπος είναι αθάνατος όπως αθάνατη είναι όλη η φύση. Πόσο αίμα ακόμα πρέπει να χυθεί για να μπορέσει να δει?
Είμαστε πάρα πολύ μακριά από την αλήθεια. Δεν την υποψιαζόμαστε καν. Ας υποψιαστουμε τουλάχιστον πόσο μεγάλο είναι το ψέμα.
Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007
ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟΣ "ΤΙ Θ'ΑΠΟΓΙΝΩ"!!
Αυτό το κειμενάκι σήμερα θα έχει ένα διαφορετικό χρώμα. Η αφορμή του? Τα γενέθλια του γιού μου που σήμερα ενηλικιώνεται. Το "τι θ'απογίνω" είναι το ψευδώνυμό του μέσα στην οικογένεια. Οταν θέλει να με νευριάσει έχει διαλέξει να παίρνει ένα ύφος αρχαίας τραγωδίας και να μου λέει "μάνα τι θ'απογίνω σ'αυτή τη ζωή?" Συνήθως αυτό συνέβαινε όταν βαριόταν εντελώς να διαβάσει, όταν έπρεπε να κάνει κάτι που σιχαινόταν κλπ κλπ. Ετσι έμεινε πλέον σαν ανέκδοτο ο κύριος τι θ'απογίνω.
Σήμερα λοιπόν περνάω σε μια άλλη σφαίρα. Η κόρη ενηλικιώθηκε πριν 2 χρόνια ο γιός σήμερα κι εγώ είμαι πια μάνα δυό ενηλίκων. Πίνω το καφέ μου και περνάνε σαν σφαίρα στο μυαλό μου....20 χρόνια...
Τι έγινε ρε παιδιά? Πέρασαν 20 χρόνια? Κι αυτοί οι δυό διάβολοι τι μορφή έχουν πάρει σήμερα?
Τη μορφή μιας απίστευτης αντίθεσης και μιας απίστευτης ομοιότητας.
Βάζελος ο ένας γαύρος ο άλλος(!!!)
Σκληροπυρηνικός ο ένας κουλτουριάρα η άλλη.
Κολλημένος μέσα στον υπολογιστή ο ένας κολλημένη στις κινηματογραφικές αίθουσες η άλλη.
Δεν αντέχω να διαβάζω έλεος ο ένας, γουστάρω το διάβασμα η άλλη.
(Ποιός απο τους δύο είναι μπλόγκερ δεν μπορώ να αποκαλύψω είναι επτασφράγιστο μυστικό!)
Κοινά χαρακτηριστικά ένα και αιώνιο!
Θα τσακωνόμαστε μέχρι τελική πτώσης μεταξύ μας ανταλάσσοντας ότι κοσμητικο επίθετο κυκλοφορεί αλλά ουαι κι αλίμονο αν κάποιος από τους απέξω πει κιχ για τον έναν απ΄τους δυό . Τον φάγανε λάχανο!
Το δικό μου ατού απέναντί τους? Οτι βρίσκω απίθανο πόσα νέα πράγματα μπορώ να μάθω από εκείνους.
Το μειονέκτημα? Αυτό που πάντα έλεγε η κόρη μου. " Είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνεις μητέρες"!!
Επί πλέον με άντεξαν και με αντέχουν. Τότε σκέφτομαι μπορούν ν'αντέξουν τα πάντα.
Αντεξαν ακόμα και το γεγονός ότι μπλογκάρω :)
Αντεξαν τα περίεργα βιβλία που γεμίζουν τη βιβλιοθήκη μου, τις κουραστικές μου ατελείωτες συζητήσεις για πράγματα που δεν συζήταγαν οι νορμάλ μαμαδες, άντεξαν το υπερβολικό των συνειρμών μου και των ανησυχιών μου και έμαθαν να με κράζουν μ'ενα εντελώς γοητευτικό τρόπο όταν πάω να ξεφύγω πολύ!
Φυσικά τα bad boys θα συνεχίσουμε να τα βλέπουμε μαζί μασουλώντας πίτσα , κάθε νέο βιβλίο του αρκά το αναλύουμε εκτενώς, και έχουμε βρει κοινό τόπο συνάντησης όταν κάνουμε ανταγωνισμό στα mp3 μας που είναι γεμάτα με βαριά ασήκωτη ΡΟΚ!
Τελικά δεν γινόταν να διαφέρουμε τόσο αφού και ο τρεις ροκάρουμε!
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ναι... εδώ δεν είναι ακριβώς σπιτι.. Είναι κάτι μεταξύ παλαβού φόρουμ και ενός σχολείου πολύ ροκ.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ λοιπόν και προχωράμε, όσο πάει.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - Ρε μικρή αφού ο μικρός θα πάει έξω σήμερα το βράδυ με τη τσακαλοπαρέα και θα μας φτύσει δε παρατάς εκείνο το έρημο το διάβασμα να πάμε νύχτες πρεμιέρας τι λές?
Σήμερα λοιπόν περνάω σε μια άλλη σφαίρα. Η κόρη ενηλικιώθηκε πριν 2 χρόνια ο γιός σήμερα κι εγώ είμαι πια μάνα δυό ενηλίκων. Πίνω το καφέ μου και περνάνε σαν σφαίρα στο μυαλό μου....20 χρόνια...
Τι έγινε ρε παιδιά? Πέρασαν 20 χρόνια? Κι αυτοί οι δυό διάβολοι τι μορφή έχουν πάρει σήμερα?
Τη μορφή μιας απίστευτης αντίθεσης και μιας απίστευτης ομοιότητας.
Βάζελος ο ένας γαύρος ο άλλος(!!!)
Σκληροπυρηνικός ο ένας κουλτουριάρα η άλλη.
Κολλημένος μέσα στον υπολογιστή ο ένας κολλημένη στις κινηματογραφικές αίθουσες η άλλη.
Δεν αντέχω να διαβάζω έλεος ο ένας, γουστάρω το διάβασμα η άλλη.
(Ποιός απο τους δύο είναι μπλόγκερ δεν μπορώ να αποκαλύψω είναι επτασφράγιστο μυστικό!)
Κοινά χαρακτηριστικά ένα και αιώνιο!
Θα τσακωνόμαστε μέχρι τελική πτώσης μεταξύ μας ανταλάσσοντας ότι κοσμητικο επίθετο κυκλοφορεί αλλά ουαι κι αλίμονο αν κάποιος από τους απέξω πει κιχ για τον έναν απ΄τους δυό . Τον φάγανε λάχανο!
Το δικό μου ατού απέναντί τους? Οτι βρίσκω απίθανο πόσα νέα πράγματα μπορώ να μάθω από εκείνους.
Το μειονέκτημα? Αυτό που πάντα έλεγε η κόρη μου. " Είναι τόσο δύσκολο να μεγαλώνεις μητέρες"!!
Επί πλέον με άντεξαν και με αντέχουν. Τότε σκέφτομαι μπορούν ν'αντέξουν τα πάντα.
Αντεξαν ακόμα και το γεγονός ότι μπλογκάρω :)
Αντεξαν τα περίεργα βιβλία που γεμίζουν τη βιβλιοθήκη μου, τις κουραστικές μου ατελείωτες συζητήσεις για πράγματα που δεν συζήταγαν οι νορμάλ μαμαδες, άντεξαν το υπερβολικό των συνειρμών μου και των ανησυχιών μου και έμαθαν να με κράζουν μ'ενα εντελώς γοητευτικό τρόπο όταν πάω να ξεφύγω πολύ!
Φυσικά τα bad boys θα συνεχίσουμε να τα βλέπουμε μαζί μασουλώντας πίτσα , κάθε νέο βιβλίο του αρκά το αναλύουμε εκτενώς, και έχουμε βρει κοινό τόπο συνάντησης όταν κάνουμε ανταγωνισμό στα mp3 μας που είναι γεμάτα με βαριά ασήκωτη ΡΟΚ!
Τελικά δεν γινόταν να διαφέρουμε τόσο αφού και ο τρεις ροκάρουμε!
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ναι... εδώ δεν είναι ακριβώς σπιτι.. Είναι κάτι μεταξύ παλαβού φόρουμ και ενός σχολείου πολύ ροκ.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ λοιπόν και προχωράμε, όσο πάει.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - Ρε μικρή αφού ο μικρός θα πάει έξω σήμερα το βράδυ με τη τσακαλοπαρέα και θα μας φτύσει δε παρατάς εκείνο το έρημο το διάβασμα να πάμε νύχτες πρεμιέρας τι λές?
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007
ανθρωπινος πονος και πιστη
ειχα σκοπο να το γραψω μονο σε δικο μου μπλογκακι, αλλά το τελευταιο σου ποσταρισμα με ωθησε να το ριξω εδω, γιατι το βρισκω συμπληρωματικο του δικου σου.
συμπασχω και κατανοω τον πονο του καθε ανθρωπου (και οχι μονο) οταν ερχεται αντιμετωπος με τον θανατο μεσω ανιατης ασθενειας.
γνωριζω επισης οτι η πιστη (ανεξαρτητως θρησκειας) βοηθα τους ανθρωπους στην ιαση ή στην αποδοχη του τελους.
και βλεπω τον ηγετη του κληρου της χωρας μας, οχι μονο να υποφερει σαν απλος ανθρωπος (αναμενομενο εξαλλου - απλος ανθρωπος ειναι) αλλά να αποδεχεται την προτεραιοτητα για μεταμοσχευση ηπατος και να πηγαινει στους ακριβοτερους γιατρους στο εξωτερικο (με εξοδα ποίου?).
και αναρωτιεμαι, αυτοι που περιμενουν για μεταμοσχευση ειναι κατωτεροι ενος θρησκευτικου ηγετη ωστε να χασουν την σειρα τους?
ο θρησκευτικος ηγετης, επιτρεπεται να αποδεχεται το οποιοδηποτε προνομιο εις βαρος των αλλων?
καποιος πιστος μαλιστα του προσφερε το δικο του συκωτι, αν θυμαμαι καλα! (sic)
που ειναι η πιστη του προκαθημενου, που την στιγμη του τελους θα επρεπε να την επιδειξει ως μαθημα και μηνυμα στο ποιμνιο του?
δεν πιστευει στον παραδεισο ή φοβαται την κολαση?
εκτος κι αν μιλαμε για "απλο" ηγετη και οχι πνευματικο ηγετη, οποτε κληρικοι και πολιτικοι ειναι φυσικο να επιδεικνυουν την ιδια συμπεριφορα μπροστα στο τελος: να ξεχνανε το "ποιμνιο" τους.
δεν κρινω τον ανθρωπο.
η ζωη ειναι γλυκεια!
του ευχομαι ως ανθρωπος προς ανθρωπο να γινει καλα!
αλλά ως ευλαβης ανθρωπος κρινω τον θρησκευτικο αρχηγο, τον πιο κοντα στον θεο κατα την αποψη της εκκλησιας και υποδεικνυω οτι οι κληρικοι ανεκαθεν ηταν ανθρωποι πιο κοντα στην πολιτικη και την εξουσια παρα στην διαμεσολαβιση με τον Θεο (δεν δινει ευκολα το κινητο του βλεπετε).
ΥΓ. προσωπικα ποτε μου δεν καταλαβα γιατι χρειαζεται μεσολαβητης στην επικοινωνια με το Θειον.
ισως γιατι οι ανθρωπινοι μεσολαβητες δινουν απλοχερα την συγχωρεση...
ο απολυτος μεσολαβητης, ο Θανατος, δεν ασχολειται με συγχωροχαρτια.
ΥΓ.2 Βασιλισκε μου, επειδη κατανοω τι γραφω οταν γραφω, το μεταφερω όποτε μου πεις.
συμπασχω και κατανοω τον πονο του καθε ανθρωπου (και οχι μονο) οταν ερχεται αντιμετωπος με τον θανατο μεσω ανιατης ασθενειας.
γνωριζω επισης οτι η πιστη (ανεξαρτητως θρησκειας) βοηθα τους ανθρωπους στην ιαση ή στην αποδοχη του τελους.
και βλεπω τον ηγετη του κληρου της χωρας μας, οχι μονο να υποφερει σαν απλος ανθρωπος (αναμενομενο εξαλλου - απλος ανθρωπος ειναι) αλλά να αποδεχεται την προτεραιοτητα για μεταμοσχευση ηπατος και να πηγαινει στους ακριβοτερους γιατρους στο εξωτερικο (με εξοδα ποίου?).
και αναρωτιεμαι, αυτοι που περιμενουν για μεταμοσχευση ειναι κατωτεροι ενος θρησκευτικου ηγετη ωστε να χασουν την σειρα τους?
ο θρησκευτικος ηγετης, επιτρεπεται να αποδεχεται το οποιοδηποτε προνομιο εις βαρος των αλλων?
καποιος πιστος μαλιστα του προσφερε το δικο του συκωτι, αν θυμαμαι καλα! (sic)
που ειναι η πιστη του προκαθημενου, που την στιγμη του τελους θα επρεπε να την επιδειξει ως μαθημα και μηνυμα στο ποιμνιο του?
δεν πιστευει στον παραδεισο ή φοβαται την κολαση?
εκτος κι αν μιλαμε για "απλο" ηγετη και οχι πνευματικο ηγετη, οποτε κληρικοι και πολιτικοι ειναι φυσικο να επιδεικνυουν την ιδια συμπεριφορα μπροστα στο τελος: να ξεχνανε το "ποιμνιο" τους.
δεν κρινω τον ανθρωπο.
η ζωη ειναι γλυκεια!
του ευχομαι ως ανθρωπος προς ανθρωπο να γινει καλα!
αλλά ως ευλαβης ανθρωπος κρινω τον θρησκευτικο αρχηγο, τον πιο κοντα στον θεο κατα την αποψη της εκκλησιας και υποδεικνυω οτι οι κληρικοι ανεκαθεν ηταν ανθρωποι πιο κοντα στην πολιτικη και την εξουσια παρα στην διαμεσολαβιση με τον Θεο (δεν δινει ευκολα το κινητο του βλεπετε).
ΥΓ. προσωπικα ποτε μου δεν καταλαβα γιατι χρειαζεται μεσολαβητης στην επικοινωνια με το Θειον.
ισως γιατι οι ανθρωπινοι μεσολαβητες δινουν απλοχερα την συγχωρεση...
ο απολυτος μεσολαβητης, ο Θανατος, δεν ασχολειται με συγχωροχαρτια.
ΥΓ.2 Βασιλισκε μου, επειδη κατανοω τι γραφω οταν γραφω, το μεταφερω όποτε μου πεις.
ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ....
«Ολα είναι θέμα πίστης μουρμουράει ο πατέρας μου». Οι ψηφοφόροι, η πλειοψηφία, ψηφίζουν και ελπίζουν όπως ο χριστιανός ανάβει τα κεριά και σταυροκοπιέται με το που περνάει μπροστά από κάθε εκκλησία, για να εξασφαλίσει τη πιθανότητα να πάρει το μεριδιό του όταν έρθει η ώρα να κοπεί η πίτα..
Σ’ ενα θεό που κανείς δεν ξέρει το τι , το πως, το που, οι άνθρωποι σιγάζουν το τρόμο τους γι εκείνο που δεν μπορούν να αποδεχτούν γιατί συμβαίνει. Πεθαίνω. Δεν μπορεί ποτέ ένας σοφός νους να αποφάσισε να δωρίσει ζωή και μετά να τη παίρνει πίσω. Κάποιος άλλος φταίει. Φταίω εγώ.
Κάτι τουκανα και με τιμώρησε.
Με τιμώρησε σαδιστικά να γεννιέμαι να ανασαίνω και κάθε μέρα να με προειδοποιεί ότι μπορεί ναναι η τελευταία μου. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία, μια τιμωρία απρόσωπη, τυφλή.
Αρα φταίμε όλοι.
Και σε τι ελπίζουμε τότε? Που μπορούμε να κρατηθούμε? Στην ελπίδα ότι το καλύτερο μας το φυλάει για το τέλος. Σε όσους είναι υπάκουοι βέβαια, υποταγμένοι, «δούλοι».
Ανάμεσα στη τιμωρία και την εξιλέωση υπάρχει ένα αχανές περιθώριο να πράξεις τα πάντα. Να κλέψεις, να σκοτώσεις, να ατιμάσεις το διπλανό σου, να ικανοποιήσεις τις διαστροφές σου, να κάψεις τη φύση, να τεμαχίσεις τα ζώα, να μολύνεις ουρανό και θάλασσα, γιατί στο τέλος υπάρχει η μαγική λέξη-εφεύρεση..
ΣΥΓΝΩΜΗ.
Ζητώ συγνώμη θεέ μου γιατί σκότωσα λέει ο πιστός..
Ζηγνώμη λαέ μου γιατί άφησα να καεί ο τόπος λέει ο πολιτικός...
Η αγωνία της ύπαρξης
Η αγωνία της δόξας
Δίδυμες σκέψεις. Δίδυμοι πύργοι της Βαβέλ, με μόνη απειλή μιας ενδεχόμενης τρομοκρατικής ενέργειας, την ανυπότακτη απλοική σκέψη «κάτι δε μου πάει καλά σε όλα αυτά...»
Ψήφισαν οι πιστοί τη Κυριακή με συγχώρεση. Συγχώρεση και παράταση ζήτηθηκε και εδόθη.
Δεν ψήφισαν τους άλλους γιατί πρέπει να μετανοήσουν ειλικρινά. Και οι πιστοί ένοιωσαν ότι δεν έχει γίνει ειλικρινής μετάνοια...
Μπερδεμένα όλα ανάμεσα σε κεριά, λιβάνια και φτηνιάρικα σημαιάκια. Ανθρώποι έρμαια ενός θεού ή ενός πολιτικού που «εκείνος ξέρε騻. Ανίκανοι να υψώσουν το ανάστημα σε δυό αόρατες δυνάμεις που εξουσιάζουν τη ζωή τους στυγνά, υπολογισμένα, χωρίς έλεος από την αρχή του χρόνου.
Η εξουσία του ουρανού και η εξουσία της γης. Δυό αγκαλιές τιμωροί που γρήγορα ξεχνούν, εύκολα τιμωρούν, και ακόμα πιο εύκολα συγχωρούν τους «δούλους».
Οι πιστοί ψήφισαν.
Και σε τέσσερα χρόνια θα ψηφίσουν τους άλλους να τους καθαγιάσουν ως δώρο για την ειλικρινή μεταμέλεια που θα δείξουν. Και μετά θα τους δώσουν άλλα τέσσερα χρόνια περιθώριο κι αν δεν αποδείξουν ότι έλεγαν αλήθεια θα έρθουν πάλι οι προηγούμενοι οι οποίοι εν τω μεταξύ θα αυτομαστιγώνονται ζητώντας συγνώμη.
Η ανθρώπινη εξουσία θα συνεχίζει να ασελγεί, να αμαρτάνει πάνω στους υπάκουους υπηκόους και οι υπάκουοι υπήκοοι θα τιμωρούν ή θα δίνουν άφεση συνεχίζοντας τον ατέλειωτο τροχό του σκοταδισμού μας.
Στη ταινία Misissipi burning καιγόταν ο Μισισιπής από το δηλητήριο του ανθρώπινου ρατσισμού.
Στην Ελλάδα του 2007 είχαμε το Peloponissos burning που μας έδωσε την ευκαιρία να αποδείξουμε στους ευατούς μας πόσο πιστοί είμαστε. Η υποταγή στον επίγειο πόνο που ο Θεός μας υποβάλει είναι τόσο ισχυρός που μπορείς να φιλάς το χέρι του εμπρηστή σου και όχι μόνο να περιμένεις με το χέρι απλωμένο την ελευμοσύνη του.
Μην αντιδράμε απότομα λοιπόν έναντι των πιστών συμπολιτών μας.
Δούλοι και ελεήμονες είναι μαζί.
Και προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αμήν.
Σ’ ενα θεό που κανείς δεν ξέρει το τι , το πως, το που, οι άνθρωποι σιγάζουν το τρόμο τους γι εκείνο που δεν μπορούν να αποδεχτούν γιατί συμβαίνει. Πεθαίνω. Δεν μπορεί ποτέ ένας σοφός νους να αποφάσισε να δωρίσει ζωή και μετά να τη παίρνει πίσω. Κάποιος άλλος φταίει. Φταίω εγώ.
Κάτι τουκανα και με τιμώρησε.
Με τιμώρησε σαδιστικά να γεννιέμαι να ανασαίνω και κάθε μέρα να με προειδοποιεί ότι μπορεί ναναι η τελευταία μου. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία, μια τιμωρία απρόσωπη, τυφλή.
Αρα φταίμε όλοι.
Και σε τι ελπίζουμε τότε? Που μπορούμε να κρατηθούμε? Στην ελπίδα ότι το καλύτερο μας το φυλάει για το τέλος. Σε όσους είναι υπάκουοι βέβαια, υποταγμένοι, «δούλοι».
Ανάμεσα στη τιμωρία και την εξιλέωση υπάρχει ένα αχανές περιθώριο να πράξεις τα πάντα. Να κλέψεις, να σκοτώσεις, να ατιμάσεις το διπλανό σου, να ικανοποιήσεις τις διαστροφές σου, να κάψεις τη φύση, να τεμαχίσεις τα ζώα, να μολύνεις ουρανό και θάλασσα, γιατί στο τέλος υπάρχει η μαγική λέξη-εφεύρεση..
ΣΥΓΝΩΜΗ.
Ζητώ συγνώμη θεέ μου γιατί σκότωσα λέει ο πιστός..
Ζηγνώμη λαέ μου γιατί άφησα να καεί ο τόπος λέει ο πολιτικός...
Η αγωνία της ύπαρξης
Η αγωνία της δόξας
Δίδυμες σκέψεις. Δίδυμοι πύργοι της Βαβέλ, με μόνη απειλή μιας ενδεχόμενης τρομοκρατικής ενέργειας, την ανυπότακτη απλοική σκέψη «κάτι δε μου πάει καλά σε όλα αυτά...»
Ψήφισαν οι πιστοί τη Κυριακή με συγχώρεση. Συγχώρεση και παράταση ζήτηθηκε και εδόθη.
Δεν ψήφισαν τους άλλους γιατί πρέπει να μετανοήσουν ειλικρινά. Και οι πιστοί ένοιωσαν ότι δεν έχει γίνει ειλικρινής μετάνοια...
Μπερδεμένα όλα ανάμεσα σε κεριά, λιβάνια και φτηνιάρικα σημαιάκια. Ανθρώποι έρμαια ενός θεού ή ενός πολιτικού που «εκείνος ξέρε騻. Ανίκανοι να υψώσουν το ανάστημα σε δυό αόρατες δυνάμεις που εξουσιάζουν τη ζωή τους στυγνά, υπολογισμένα, χωρίς έλεος από την αρχή του χρόνου.
Η εξουσία του ουρανού και η εξουσία της γης. Δυό αγκαλιές τιμωροί που γρήγορα ξεχνούν, εύκολα τιμωρούν, και ακόμα πιο εύκολα συγχωρούν τους «δούλους».
Οι πιστοί ψήφισαν.
Και σε τέσσερα χρόνια θα ψηφίσουν τους άλλους να τους καθαγιάσουν ως δώρο για την ειλικρινή μεταμέλεια που θα δείξουν. Και μετά θα τους δώσουν άλλα τέσσερα χρόνια περιθώριο κι αν δεν αποδείξουν ότι έλεγαν αλήθεια θα έρθουν πάλι οι προηγούμενοι οι οποίοι εν τω μεταξύ θα αυτομαστιγώνονται ζητώντας συγνώμη.
Η ανθρώπινη εξουσία θα συνεχίζει να ασελγεί, να αμαρτάνει πάνω στους υπάκουους υπηκόους και οι υπάκουοι υπήκοοι θα τιμωρούν ή θα δίνουν άφεση συνεχίζοντας τον ατέλειωτο τροχό του σκοταδισμού μας.
Στη ταινία Misissipi burning καιγόταν ο Μισισιπής από το δηλητήριο του ανθρώπινου ρατσισμού.
Στην Ελλάδα του 2007 είχαμε το Peloponissos burning που μας έδωσε την ευκαιρία να αποδείξουμε στους ευατούς μας πόσο πιστοί είμαστε. Η υποταγή στον επίγειο πόνο που ο Θεός μας υποβάλει είναι τόσο ισχυρός που μπορείς να φιλάς το χέρι του εμπρηστή σου και όχι μόνο να περιμένεις με το χέρι απλωμένο την ελευμοσύνη του.
Μην αντιδράμε απότομα λοιπόν έναντι των πιστών συμπολιτών μας.
Δούλοι και ελεήμονες είναι μαζί.
Και προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αμήν.
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΙΚΡΕΣ, ΜΕΓΑΛΕΣ, ΤΥΧΑΙΕΣ ΑΛΛΑ ΣΚΕΨΕΙΣ.
Ο άνθρωπος είναι μοναχικο πλάσμα. Ο λόγος η επικοινωνία με τ’αλλα μοναχικά πλάσματα είναι το σύντομο διάλειμα που κάνει από τον εσωτερικό του διάλογο. Δεν έχει σημασία το επίπεδο, η μόρφωση, η γνώση, η προσωπικότητα. Ο εσωτερικός διάλογος είναι πάντα παρόν.
Μπορεί να επεκτείνεται από την εμμονή του να κουρέψεις το γκαζόν οπωσδήποτε μέχρι τη Κυριακή, μέχρι του αν ο Ιησούς είχε τελικά 12 ή 13 μαθητές...
Ο εσωτερικός διάλογος είναι ένα μόνιμο βουητό γεμάτο από προσωπικές εικόνες, ζωγραφισμένες από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Από τα πιο μεγαλειώδη μέχρι τα πιο ταπεινά.
Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τις σκέψεις του ανθρώπου που κάθεται αφηρημένος μπροστά μας μπορεί να ανακαλύπταμε το μηδέν ή μπορεί να πλησιάζαμε το άπειρο.
Δεν υπάρχει όριο στην ανθρώπινη σκέψη.
Μπορεί ποτέ να μην γίνεις κάτι , στη σκέψη σου όμως έχεις γίνει τα πάντα.
Κι ο λόγος.
Ο λόγος ακολουθεί υπομονετικά ή βιάζεται να ξεφύγει πριν από τη σκέψη.
Κι οι μορφασμοί οι χειρονομίες κολλάνε στο ξέφρενο χορό της εκτόνωσης.
Ενα χορό που δεν έχει συνέπεια.
Δεν υπάγεται σε κανένα γραπτό νόμο. Δεν υπάγεται καν σε νόμους θεικούς
Μπορεί να είναι η ακριβής περιγραφή της πιο ανομολόγητης σκέψης, τις περισσότερες φορές λειτουργεί αντίθετα σαν ασπίδα κόντρα στην αλήθεια μας.
-Φαίνεσαι θαυμάσια σήμερα (σε μισώ)...
Οι κρυμμένες ζωές των ανθρώπων. Εκεί που βρίσκεται όλη η μαγεία κι όλη η αποστροφή.
Κτήνη και θεοί, θεοί και δαίμονες.
Κι έρχεται το γραπτό.
Η σκέψη-λόγος που μένει. Η απόδειξη μιας σκέψης.
Η απόδειξη από μια αλήθεια ή ένα ψέμα.
Το διάβασμα . Η μαγεία της ανάγνωσης του άλλου. Μου προσφέρεις τις σκέψεις σου, τα βιώματά σου, τους φόβους σου, τους έρωτές σου και τις οδύνες σου, κι εγώ είμαι εκεί σιωπηλός και δημιουργώ λαβύρινθους συνειρμών ανεμπόδιστα..
ΜΠΛΟΓΚ
Η μικρή απόδειξη μιας μεγάλης σκέψης
ή
Μια μεγάλη απόδειξη μικρών σκέψεων.
Τόσος κόπος όσος χρειάζεται να εκτονωθεί το στιγμιαίο μαρτύριο του να μοιραστείς κάτι με κάποιον. Να σε θαυμάσει ή να σε απορρίψει δεν έχει σημασία. Να σ’ακούσει. Η ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί να αφήσεις ένα ίχνος κάπου στις χιλιάδες σκέψεις που πάνε πονηρά να σου ξεφύγουν.
Να κλειδώσεις κάπου μέσα σε μια οθόνη ένα σημαντικο συναίσθημα πριν χαθεί στο συνιθισμένο καθημερινό προσπέρασμα.
Να φανταστείς ότι κάποιος διάβασε κάτι έξυπνο από σένα και χαμογέλασε στέλνοντας σου ένα κλείσιμο ματιού ίσως από την άλλη άκρη της χώρας.
Μπορεί ναναι απλά ο θλιμμένος μονόλογος σου που θέλεις να διαβάσεις μετά ξανά όταν η στιγμή θαχει περάσει.
Μια σκέψη ανακατεμένη σε τυχαία σειρά ανάμεσα σε άλλες χιλιάδες, μια σταγονίτσα που πέφτει στο τέλμα της καθημερινής μας ακινησίας.
ΜΠΛΟΓΚ.
Το θησαυροφυλάκιο της αυθόρμητης αντίδρασης.
Εδώ μέσα λέω το πόνο μου
Κι εδώ μέσα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά αυτό που διάλεξα.
Ας το φυλάξουμε όσο μπορούμε σαν κάτι δικό μας ο καθένας.
Διαβάζω κάθε μέρα μικρά διαμάντια γραφής διάσπαρτα από ανθρώπους κάθε ηλικίας γεμάτα εικόνες που σε τινάζουν αυτόματα σε εκατοντάδες μονοπάτια γεμάτα ένταση.
Ας μείνουμε κρυμμένοι για να μπορούμε συνέχεια ν’ανακαλύπτουμε όσα δεν φανταζόμασταν. Οπως ξεκινήσαμε.
Κάτι άσχημο πάει να γίνει με τα μπλογκ και δεν μου αρέσει.... Δεν ξέρω τι είναι αλλά αν κι αυτό αλλάξει ρότα, τότε ας ψάξουμε καινούργια στέγη για να βάλουμε τα ίδια μας όνειρα.
Μπορεί να επεκτείνεται από την εμμονή του να κουρέψεις το γκαζόν οπωσδήποτε μέχρι τη Κυριακή, μέχρι του αν ο Ιησούς είχε τελικά 12 ή 13 μαθητές...
Ο εσωτερικός διάλογος είναι ένα μόνιμο βουητό γεμάτο από προσωπικές εικόνες, ζωγραφισμένες από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Από τα πιο μεγαλειώδη μέχρι τα πιο ταπεινά.
Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τις σκέψεις του ανθρώπου που κάθεται αφηρημένος μπροστά μας μπορεί να ανακαλύπταμε το μηδέν ή μπορεί να πλησιάζαμε το άπειρο.
Δεν υπάρχει όριο στην ανθρώπινη σκέψη.
Μπορεί ποτέ να μην γίνεις κάτι , στη σκέψη σου όμως έχεις γίνει τα πάντα.
Κι ο λόγος.
Ο λόγος ακολουθεί υπομονετικά ή βιάζεται να ξεφύγει πριν από τη σκέψη.
Κι οι μορφασμοί οι χειρονομίες κολλάνε στο ξέφρενο χορό της εκτόνωσης.
Ενα χορό που δεν έχει συνέπεια.
Δεν υπάγεται σε κανένα γραπτό νόμο. Δεν υπάγεται καν σε νόμους θεικούς
Μπορεί να είναι η ακριβής περιγραφή της πιο ανομολόγητης σκέψης, τις περισσότερες φορές λειτουργεί αντίθετα σαν ασπίδα κόντρα στην αλήθεια μας.
-Φαίνεσαι θαυμάσια σήμερα (σε μισώ)...
Οι κρυμμένες ζωές των ανθρώπων. Εκεί που βρίσκεται όλη η μαγεία κι όλη η αποστροφή.
Κτήνη και θεοί, θεοί και δαίμονες.
Κι έρχεται το γραπτό.
Η σκέψη-λόγος που μένει. Η απόδειξη μιας σκέψης.
Η απόδειξη από μια αλήθεια ή ένα ψέμα.
Το διάβασμα . Η μαγεία της ανάγνωσης του άλλου. Μου προσφέρεις τις σκέψεις σου, τα βιώματά σου, τους φόβους σου, τους έρωτές σου και τις οδύνες σου, κι εγώ είμαι εκεί σιωπηλός και δημιουργώ λαβύρινθους συνειρμών ανεμπόδιστα..
ΜΠΛΟΓΚ
Η μικρή απόδειξη μιας μεγάλης σκέψης
ή
Μια μεγάλη απόδειξη μικρών σκέψεων.
Τόσος κόπος όσος χρειάζεται να εκτονωθεί το στιγμιαίο μαρτύριο του να μοιραστείς κάτι με κάποιον. Να σε θαυμάσει ή να σε απορρίψει δεν έχει σημασία. Να σ’ακούσει. Η ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί να αφήσεις ένα ίχνος κάπου στις χιλιάδες σκέψεις που πάνε πονηρά να σου ξεφύγουν.
Να κλειδώσεις κάπου μέσα σε μια οθόνη ένα σημαντικο συναίσθημα πριν χαθεί στο συνιθισμένο καθημερινό προσπέρασμα.
Να φανταστείς ότι κάποιος διάβασε κάτι έξυπνο από σένα και χαμογέλασε στέλνοντας σου ένα κλείσιμο ματιού ίσως από την άλλη άκρη της χώρας.
Μπορεί ναναι απλά ο θλιμμένος μονόλογος σου που θέλεις να διαβάσεις μετά ξανά όταν η στιγμή θαχει περάσει.
Μια σκέψη ανακατεμένη σε τυχαία σειρά ανάμεσα σε άλλες χιλιάδες, μια σταγονίτσα που πέφτει στο τέλμα της καθημερινής μας ακινησίας.
ΜΠΛΟΓΚ.
Το θησαυροφυλάκιο της αυθόρμητης αντίδρασης.
Εδώ μέσα λέω το πόνο μου
Κι εδώ μέσα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά αυτό που διάλεξα.
Ας το φυλάξουμε όσο μπορούμε σαν κάτι δικό μας ο καθένας.
Διαβάζω κάθε μέρα μικρά διαμάντια γραφής διάσπαρτα από ανθρώπους κάθε ηλικίας γεμάτα εικόνες που σε τινάζουν αυτόματα σε εκατοντάδες μονοπάτια γεμάτα ένταση.
Ας μείνουμε κρυμμένοι για να μπορούμε συνέχεια ν’ανακαλύπτουμε όσα δεν φανταζόμασταν. Οπως ξεκινήσαμε.
Κάτι άσχημο πάει να γίνει με τα μπλογκ και δεν μου αρέσει.... Δεν ξέρω τι είναι αλλά αν κι αυτό αλλάξει ρότα, τότε ας ψάξουμε καινούργια στέγη για να βάλουμε τα ίδια μας όνειρα.
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ!
Είχα μαραζώσει τόσα χρόνια. Κάτι οι μοντέλες οι ανορεκτικές με τα παρδαλά σακουλοφορέματα κάτι το Χόλυγουντ μ'εκεινους τους θεούς να περιφέρονται πάνω στα κόκκινα χαλιά, κάτι οι παραλίες με τα στριγκομαγιό να πηγαινοέρχονται κι εγώ να τυλίγομαι σε τρεις πετσέτες με δυο ψάθινα καπέλλα για κάλυψη, ναι είχα μαραζώσει.
Τι με στούμπωνες ρε μάνα μικρή επειδή είχες το κατοχικό σύνδρομο? Κι εγώ να βλέπω την εικόνα μου (στη ζουλα πάντα) στους καθρέφτες και να νομίζω ότι βλέπω το Φρέντυ Κρούγκερ!!
Ολος ο κόσμος λέπτενε, λέπτενε ασταμάτητα κι εγώ είχα αρχίσει να μπαίνω στα προστατευόμενα είδη. Η μονάχους μονάχους κι ο βασιλίσκος-βασιλίσκος!
Μέχρι που άρχισε να πέφτει μια αχτίδα στον ορίζοντα.. Ο Κωστάκης. Εκεί ψηλά στο μπαλκόνι τρία χρόνια πριν άρχισε να ρίχνει λίγο φως στην μαύρη κι άραχνη κομπλεξάρα μου.
Και πάνω που έλεγα, μπα σύμπτωση θαναι, να δεις που θα λεπτύνει μπορεί να είχε καμμιά ψιλοαλεργία και τον έχουνε φουσκώσει στις κορτιζόνες, νάσου κι η Μαρίτσα!
Το ίνδαλμά μου. Με τις φρατζόλες να στριμώχνονται στις κλάρες, με τις φρεσκοξυρισμένες τριχούλες. Ελληνίδα βρε παιδί μου. Οπως η θειά μου η Γαρουφαλιά που με κοίταζε πάντα μ'εκείνο το Χανιμπαλ βλέμμα και μουδειχνε του κώλους της λέγοντας χεχεχε με βλέπεις έτσι θα γίνεις καμάρι!!!
Κάτι μυριζόμουν. Κάτι άλλαζε. Αρχισαν επι τέλους να βγαίνουν άνθρωποι που τατρωγαν και φαινόταν βρε αδελφέ. Φαινόταν! Εκανε μπαμ η βουτα! Οχι σαν κάτι λιμοκοντόρους ευρωπαίους που γράφανε συνέχεια οι εφημερίδες "τάφαγε". Τι τάφαγε ο έρμος μωρέ? Και που τάβαλε ο Γκούφυ?
Κι ήρθε το σωτήριο 2007.
Ναι τη κυριακή το βράδυ εγώ προσωπικά δικαιώθηκα. Δεν είναι αρχηγοί αυτοί. Είναι σταυραδέλφια μου. Μια ανησυχία είχα μ'ειχε πιάσει μ'εκείνο το Γιωργάκη σαν σαρδέλα μες τις φάλαινες ήταν , αλλά πριν προλάβω να κάνω ένα τηλέφωνο διαμαρτυρίας στο κόμμα του οι τεράστιοι εγκέφαλοι της επικοινωνίας το είχαν ήδη καταλάβει!
Βγάζουν από τους "πάγους" συγνώμη το σπίτι του το Βαγγέλα!
Το θωρηκτό Ποτέμκιν του σοσιαλισμού.
Η δεξιά και η κανονική και οι ενισχυμένη είχε ήδη ορθώσει τις πλατφόρμες , η Αλέκα ε εντάξει Αλέκα μου ταχεις κι εσύ φαγανιάρικο, λιχούδικο, έλειπε μόνο το σοσιαλιστικό θωρηκτό "ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ".
Καλά εκείνη την ισχνή βαρκουλα το καπετάν Γιώργη πότε τον εξαφάνισαν .. ούτε ο διακτινισμός των δρακονιανών δεν έχει τόσο άμεσο αποτέλεσμα!
Και τώρα με βασανίζει μόνο εκείνος ο Αλέκος.
Που πας Αλέκο σα ραδικάκι ανάμεσα στις ηλειώτικες καρπούζες? Που πας? Πες ότι πας να περάσεις στο διάδρομο της Βουλής και πετυχαίνεις με τους άλλους μαζί. Πως θα φανεί το ανάστημα αγόρι μου καλό? Υπό σκιά θα τη βγάζεις!
Ακουσε με κι εμένα. Εχω εδώ το χρυσό οδηγό των ντελιβεράδικων. Βούτα τη πηρούνα κι αρχισε να κατεβάζεις κανα κατσικοπόδαρο γιατί δε μας βλέπω καλά.
Εκείνο το βλέμμα το δες που λέει κι ο φίλος μου ο Γιάννης?
Χρατς θα μας μασήσει και θα φτύσει τα κοκκαλάκια στο κουβαδάκι του Γιωργάκη! Χρατς!
Α ρε γιαγιά μου , καλή ώρα εκεί που βρίσκεσαι, τόλεγες πάντα αλλά ποιός σ'ακουγε
ΤΟ ΦΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΓΕΡΟΝΤΙΛΑ Γιώργο μου, γεροντίλα!!!
Οσο για μένα έχω πια ελπίδες.
Αι σιχτιρ με τα ξενέρωτα σκιάχτρα.
Κοψίδι αδέρφι μου κοψίδι. Η εποχή της μεγάλης μάσας μόλις ξεκίνησε!!!
Τι με στούμπωνες ρε μάνα μικρή επειδή είχες το κατοχικό σύνδρομο? Κι εγώ να βλέπω την εικόνα μου (στη ζουλα πάντα) στους καθρέφτες και να νομίζω ότι βλέπω το Φρέντυ Κρούγκερ!!
Ολος ο κόσμος λέπτενε, λέπτενε ασταμάτητα κι εγώ είχα αρχίσει να μπαίνω στα προστατευόμενα είδη. Η μονάχους μονάχους κι ο βασιλίσκος-βασιλίσκος!
Μέχρι που άρχισε να πέφτει μια αχτίδα στον ορίζοντα.. Ο Κωστάκης. Εκεί ψηλά στο μπαλκόνι τρία χρόνια πριν άρχισε να ρίχνει λίγο φως στην μαύρη κι άραχνη κομπλεξάρα μου.
Και πάνω που έλεγα, μπα σύμπτωση θαναι, να δεις που θα λεπτύνει μπορεί να είχε καμμιά ψιλοαλεργία και τον έχουνε φουσκώσει στις κορτιζόνες, νάσου κι η Μαρίτσα!
Το ίνδαλμά μου. Με τις φρατζόλες να στριμώχνονται στις κλάρες, με τις φρεσκοξυρισμένες τριχούλες. Ελληνίδα βρε παιδί μου. Οπως η θειά μου η Γαρουφαλιά που με κοίταζε πάντα μ'εκείνο το Χανιμπαλ βλέμμα και μουδειχνε του κώλους της λέγοντας χεχεχε με βλέπεις έτσι θα γίνεις καμάρι!!!
Κάτι μυριζόμουν. Κάτι άλλαζε. Αρχισαν επι τέλους να βγαίνουν άνθρωποι που τατρωγαν και φαινόταν βρε αδελφέ. Φαινόταν! Εκανε μπαμ η βουτα! Οχι σαν κάτι λιμοκοντόρους ευρωπαίους που γράφανε συνέχεια οι εφημερίδες "τάφαγε". Τι τάφαγε ο έρμος μωρέ? Και που τάβαλε ο Γκούφυ?
Κι ήρθε το σωτήριο 2007.
Ναι τη κυριακή το βράδυ εγώ προσωπικά δικαιώθηκα. Δεν είναι αρχηγοί αυτοί. Είναι σταυραδέλφια μου. Μια ανησυχία είχα μ'ειχε πιάσει μ'εκείνο το Γιωργάκη σαν σαρδέλα μες τις φάλαινες ήταν , αλλά πριν προλάβω να κάνω ένα τηλέφωνο διαμαρτυρίας στο κόμμα του οι τεράστιοι εγκέφαλοι της επικοινωνίας το είχαν ήδη καταλάβει!
Βγάζουν από τους "πάγους" συγνώμη το σπίτι του το Βαγγέλα!
Το θωρηκτό Ποτέμκιν του σοσιαλισμού.
Η δεξιά και η κανονική και οι ενισχυμένη είχε ήδη ορθώσει τις πλατφόρμες , η Αλέκα ε εντάξει Αλέκα μου ταχεις κι εσύ φαγανιάρικο, λιχούδικο, έλειπε μόνο το σοσιαλιστικό θωρηκτό "ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ".
Καλά εκείνη την ισχνή βαρκουλα το καπετάν Γιώργη πότε τον εξαφάνισαν .. ούτε ο διακτινισμός των δρακονιανών δεν έχει τόσο άμεσο αποτέλεσμα!
Και τώρα με βασανίζει μόνο εκείνος ο Αλέκος.
Που πας Αλέκο σα ραδικάκι ανάμεσα στις ηλειώτικες καρπούζες? Που πας? Πες ότι πας να περάσεις στο διάδρομο της Βουλής και πετυχαίνεις με τους άλλους μαζί. Πως θα φανεί το ανάστημα αγόρι μου καλό? Υπό σκιά θα τη βγάζεις!
Ακουσε με κι εμένα. Εχω εδώ το χρυσό οδηγό των ντελιβεράδικων. Βούτα τη πηρούνα κι αρχισε να κατεβάζεις κανα κατσικοπόδαρο γιατί δε μας βλέπω καλά.
Εκείνο το βλέμμα το δες που λέει κι ο φίλος μου ο Γιάννης?
Χρατς θα μας μασήσει και θα φτύσει τα κοκκαλάκια στο κουβαδάκι του Γιωργάκη! Χρατς!
Α ρε γιαγιά μου , καλή ώρα εκεί που βρίσκεσαι, τόλεγες πάντα αλλά ποιός σ'ακουγε
ΤΟ ΦΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΓΕΡΟΝΤΙΛΑ Γιώργο μου, γεροντίλα!!!
Οσο για μένα έχω πια ελπίδες.
Αι σιχτιρ με τα ξενέρωτα σκιάχτρα.
Κοψίδι αδέρφι μου κοψίδι. Η εποχή της μεγάλης μάσας μόλις ξεκίνησε!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ!
Μπήκα σήμερα στο ΑΠ'ΑΛΛΟΥ και διαβάζω κάτι που νομίζω πρέπει να το διαβάσετε.
Τι γίνεται φίλοι μου?
Τι γίνεται φίλοι μου?
Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ!
Η κυρία κράταγε το παιδάκι από το χέρι και ήταν στριμωγμένη ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ολοι τραβάγαμε ένα ζόρι. Το πρωινό μαρτύριο των μεγάλων αστικών γραμμών. Το παιδάκι όμως ήταν ιδιαίτερα εκνευριστικό είναι αλήθεια. Και η μανούλα μάλλον δεν ήθελε να το κακοκαρδίσει και το άφηνε να εκφράζεται ελεύθερο. Να χοροπηδάει σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω. Να τσιρίζει και η μαμά να βγάζει διάφορες λιχουδιές από τη τσάντα κι εκείνο να τις πετάει κάτω. Η ίδια η μανούλα του ενώ μάλλον απ’ότι το έκοβα τέρμα πρέπει να κατέβαινε ήταν καρφωμένη μπροστά τη πόρτα και όλοι οι επιβάτες έκαναν ζογκλερισμούς να ανέβουν ή να κατέβουν.
Οπότε έφρασε η στιγμή που όλοι περίμεναν. Κάποιος θα εκνευριζόταν και εμείς οι υπόλοιποι θα χαζεύαμε το θέαμα όπως γίνεται συνήθως στις σκηνές καθημερινής τρέλλας.
Ομως η φωνή διαμαρτυρίας δυστυχώς ήρθε από μια κοπέλα... αλοδαπή..(όχι σουηδέζα η αμερικάνα, αλλοδαπή από τους συνήθης μεροκαματιάρηδες που κατακλύζουν τα ελληνικά λεοφωρεία).
Η οποία γύρισε και πολύ ευγενικά με σπαστή προφορά «παρακάλώ έχει χώρο λίγο πιο εκεί. Γιατί δεν πάτε λιγάκι πιο εκεί με το παιδάκι να μην εμποδίζετε το κόσμο?»
Ο κύριος που δεν είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή καθόταν λίγο πιο εκεί. Καλοντυμένος, στρατιωτικό κούρεμα, βλέμμα σοβαρό, αγέλαστος. Λες και τη περίμενε σαν το γεράκι ο άτιμος.
Πετιέται επάνω και αναφωνεί! «Από που ήρθες εσύ και θα μας πεις τι να κάνουμε με τα παιδιά μας? Αντε μη σε στείλω από κει πουρθες που θα κάνεις και παρατήρηση!!!»
Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι είπε το παλικάρι και πετιέται και μια κυρία μπιχλιμπιδωτή και λέει «αφού τους δώσαμε θάρρος θα μας δείρουν κιόλας..»
Κοιτάζω γύρω μου λέω μπα θα πεταχτεί κάποιος τώρα και θα πει «έλα ρε παιδιά σταματήστε αφού δίκιο έχει η κοπέλλα»
Μπα...
Αρχισε ένα βουητό που ο καθένας μουρμούριζε και κάτι.
Η κοπέλα κατέβηκε στην επόμενη στάση. Ισως εκεί να ήταν ο προορίσμος της. Η μανούλα γύρισε με ευγνωμοσύνη στο κύριο και του είπε «τι να κάνουμε ούτε στο λεωφορείο δεν έχουμε χώρο πια στη πατρίδα μας».
Εγω κατέβηκα τρεις στάσεις μετά. Είχα κάτι ψίχουλα στο παπούτσι από το μπισκοτάκι του μπόμπιρα, είχα και κάτι ψίχουλα στα μάτια που μ’εμποδιζαν να καταλάβω τι είδα...
Οπότε έφρασε η στιγμή που όλοι περίμεναν. Κάποιος θα εκνευριζόταν και εμείς οι υπόλοιποι θα χαζεύαμε το θέαμα όπως γίνεται συνήθως στις σκηνές καθημερινής τρέλλας.
Ομως η φωνή διαμαρτυρίας δυστυχώς ήρθε από μια κοπέλα... αλοδαπή..(όχι σουηδέζα η αμερικάνα, αλλοδαπή από τους συνήθης μεροκαματιάρηδες που κατακλύζουν τα ελληνικά λεοφωρεία).
Η οποία γύρισε και πολύ ευγενικά με σπαστή προφορά «παρακάλώ έχει χώρο λίγο πιο εκεί. Γιατί δεν πάτε λιγάκι πιο εκεί με το παιδάκι να μην εμποδίζετε το κόσμο?»
Ο κύριος που δεν είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή καθόταν λίγο πιο εκεί. Καλοντυμένος, στρατιωτικό κούρεμα, βλέμμα σοβαρό, αγέλαστος. Λες και τη περίμενε σαν το γεράκι ο άτιμος.
Πετιέται επάνω και αναφωνεί! «Από που ήρθες εσύ και θα μας πεις τι να κάνουμε με τα παιδιά μας? Αντε μη σε στείλω από κει πουρθες που θα κάνεις και παρατήρηση!!!»
Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι είπε το παλικάρι και πετιέται και μια κυρία μπιχλιμπιδωτή και λέει «αφού τους δώσαμε θάρρος θα μας δείρουν κιόλας..»
Κοιτάζω γύρω μου λέω μπα θα πεταχτεί κάποιος τώρα και θα πει «έλα ρε παιδιά σταματήστε αφού δίκιο έχει η κοπέλλα»
Μπα...
Αρχισε ένα βουητό που ο καθένας μουρμούριζε και κάτι.
Η κοπέλα κατέβηκε στην επόμενη στάση. Ισως εκεί να ήταν ο προορίσμος της. Η μανούλα γύρισε με ευγνωμοσύνη στο κύριο και του είπε «τι να κάνουμε ούτε στο λεωφορείο δεν έχουμε χώρο πια στη πατρίδα μας».
Εγω κατέβηκα τρεις στάσεις μετά. Είχα κάτι ψίχουλα στο παπούτσι από το μπισκοτάκι του μπόμπιρα, είχα και κάτι ψίχουλα στα μάτια που μ’εμποδιζαν να καταλάβω τι είδα...
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.
Δεν φαντάζονται πως ζούμε.
Τι ζόρι τραβάμε. Δεν τους νοιάζει.
Δύσκολος χειμώνας.
Θα επιβιώσουμε ανάμεσα στο θηρίο της ακρίβειας και τη κοροιδία.
Θα κάνουμε υπομονή καθηλωμένοι στο τριψήφιο μισθό.
Δεν θα μπορούσαν ούτε 24 ώρες να επιβιώσουν στη θέση μας.
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν καν να φανταστούν τι σημαίνει
να παίρνεις ένα μισθό που κάνει ενα τσαντάκι που αγοράζει η κυρά τους έτσι χαλαρά σε μια βόλτα στη πλατεία για τη πλάκα της.
Δεν ξέρουν τι είναι να περιμένεις τρία τέταρτα στη στάση εισπνέοντας δηλητήριο και να στριγμώνεσαι ανάμεσα σε δεκάδες άλλα κουρασμένα πρόωρα ρυτιδιασμένα πρόσωπα.
Δεν ξέρουν τι καυγάς γίνεται στο σπίτι κάθε φορά που ξεμένουμε και ξεμένουμε τις πρώτες πέντε μέρες του μήνα.
Τι σημαίνει να κοιμάσαι και να ξυπνάς με την ευχή να έχεις μια κωλοδουλειά οποιαδήποτε.
Πόσα μαγικα πρέπει να κάνεις για να βγάλεις τα λεφτά για τα κωλοφροντηστήρια.
Πως μαθαίνεις να μετράς το πετρέλαιο και να υπολογίζεις με το χιλιοστό πόσες μέρες ακόμα φτάνει.
Τι βρισίδι , τι απειλές, τι εξευτελισμό ανέχεσαι από τη Τράπεζα αν τη πατήσεις και δε μπορείς να πληρώσεις.
Κι αν θελήσεις να ξεφύγεις πρέπει να κάνεις πολλά, πολλά απ'αυτά που σιχαίνεσαι και ντρέπεσαι.Να παρακαλέσεις το κάθε χαρτογιακά να τακτοποιήσει κάπου το παιδί.
Να λαδώσεις τον αλμπάνη για να πάρει το πατέρα πιο γρήγορα για το χειρουργείο.
Να παριστάνεις το καραγκιόζη στη δουλειά γιατί στο συρτάρι το αφεντικό έχει καμμιά εκατοστή εκρεμμή βιογραφικά μόλις κάνεις κιχ..
Κι όμως να μη το κάνεις... Να είσαι κάθε μέρα μια ολόκληρη επανάσταση μόνος σου.
Και να πρέπει ν'αντέχεις. Οχι τη φτώχια. Αυτή μάθαμε να τη μασάμε και να τη δουλεύουμε.
Να αντέχεις μέσα στη μιζέρια να ονειρεύεσαι με τα νιάτα τ' αλλοιώτικα, με τα λεβέντικα γερόντια, με τους λίγους που έχουν ακόμα οράματα να παλεύεις μαζί τους, να στέκεσαι εκεί ακοίμητος φρουρός στα όνειρά τους και να βλέπεις το κάθε φτωχομπινέ να τα φωνάζει αλήτες του μεν και ραμολυμέντα τα δε.
Να προσπαθείς να μιλήσεις σ'αυτόν που είναι το ίδιο βασάνης και να σε κοιτάζει καχύποπτα λες κι είσαι εχθρός του.
Να βλέπεις έναν ολόκληρο κόσμο να ζει με μια αγωνία να του κάτσει το τζόκερ ή να παρακαλάει κάποιον θεό και να τάζει λαμπάδες και σταυρουδάκια.
Κι όταν όλα αυτά νοιώθεις ότι είναι μια τιμωρία που πληρώνεις, όταν το ρίξεις στο τα βάσανα μας τα δίνει ο θεός ή κάτι τέτοια είναι άλλη υπόθεση κάτσε και φάτα.
Αλλά όταν σ'αυτή τη μιζέρια έχεις κάψει όνειρα, ταλέντα, όταν νοιώθεις την αθλιότητα, την ανοησία, την αισχρότητα στο πετσί σου σαν ξένο σώμα που σε καρφώνει, είναι δύσκολο.
Να ακούς τις σαχλαμάρες που σου λέει ο καθένας.
Να σου δίνει συμβουλές και να σου κάνει υποδείξεις ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε μπινές που τ΄αρπαξε, που παντρέφτηκε μια προίκα, που έγλυψε το μπάρμπα για να πάρει μια άδεια, που έσκυψε όσο πιο χαμηλά γίνεται για να τα πιάσει, να σε συμβουλεύει ο κάθε τρελλαμένος θρησκόληπτος, να ζητάς δουλειά και να σου λέει έχει ο θεός.
Κι εσύ να επιμένεις δυνατά, πέρα απ΄όλους κι όλα να μορφώνεσαι με το υστέρημά σου γιατί θέλεις να ζήσεις να μάθεις, να πετάξεις πιο εκεί από τη μιζέρια και να γίνεσαι ο τεμπέλης που καλά θακανες να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο από το να διαβάζεις κωλοβιβλία. Που καλά θάκανε να κάνει και καμμιά υποχωρησούλα για να δει άσπρη μέρα.
Η επόμενη μέρα θα συνεχίσει να είναι οδυνηρή για κάθε ευαίσθητο, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κάθε άνθρωπο που κράτησε με αξιοπρέπεια τη ζωή του και πλήρωσε το τίμημα.
Μορφωθήκαμε ανάμεσα στον ανθρώπινο πόνο. Οχι στα πουλημένα θρανία.
Ωριμάσαμε στο κόπο και στον αγώνα κι όχι στους καναπέδες και στα φραπόγαλα.
Και είμαστε πολλοί. Πολλοι περισσότεροι απ'οσους φαντάζεστε.
Ανυπάκουοι, ονειροπόλοι, καλόκαρδοι, ανθρώπινοι, ναυαγοι σ'ενα κόσμο που καταργεί ένα ένα στηρίγματά του, που τρέχει μια ξέφρενη κούρσα στο τίποτα.
Κάθε μήνα μαζεύω ένα χαρτζηλίκι για πάρτη μου όταν τακτοποιησω όλα τα υπόλοιπα, και χρόνια τώρα αυτό το χαρτζηλίκι πηγαίνει μόνο για βιβλία και σε μικρές βόλτες, όσο αντέχω στη γη που υπάρχει γύρω μου στη φίλη μου και μάνα μου.
Κάποια στιγμή μια γειτόνισα με ρώτησε, με τρόπο να μη με προσβάλει κιόλας..
Τι σου χρησιμεύουν εσένα κι αγοράζεις τόσα βιβλία?
Την κοίταξα δεν της απάντησα.
Τι να της πω? Οτι και να της έλεγα δεν θα το είχε ακούσει στη τηλεόραση άρα δεν θα πίστευε ότι είναι αλήθεια...
Ανάμεσα σ'εκείνους που σέρνετε από τη μύτη και εκείνους που σέρνονται είμαστε κι εμείς.
Κακό σπυρί στο κώλο.
Ανυποψίαστοι, τυχαίοι, χαμένοι μέσα στο πλήθος. Στο πλήθος που νομίζετε ότι είναι όλο ίδιο.
Είμαστε οι άλλοι έλληνες και κρατάμε γερά και τα μαγειρέματά και τα καραγκιοζιλίκια σας, όσον αφορά εμάς, να τα βάλετε εκεί που ξέρετε.
Τι ζόρι τραβάμε. Δεν τους νοιάζει.
Δύσκολος χειμώνας.
Θα επιβιώσουμε ανάμεσα στο θηρίο της ακρίβειας και τη κοροιδία.
Θα κάνουμε υπομονή καθηλωμένοι στο τριψήφιο μισθό.
Δεν θα μπορούσαν ούτε 24 ώρες να επιβιώσουν στη θέση μας.
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν καν να φανταστούν τι σημαίνει
να παίρνεις ένα μισθό που κάνει ενα τσαντάκι που αγοράζει η κυρά τους έτσι χαλαρά σε μια βόλτα στη πλατεία για τη πλάκα της.
Δεν ξέρουν τι είναι να περιμένεις τρία τέταρτα στη στάση εισπνέοντας δηλητήριο και να στριγμώνεσαι ανάμεσα σε δεκάδες άλλα κουρασμένα πρόωρα ρυτιδιασμένα πρόσωπα.
Δεν ξέρουν τι καυγάς γίνεται στο σπίτι κάθε φορά που ξεμένουμε και ξεμένουμε τις πρώτες πέντε μέρες του μήνα.
Τι σημαίνει να κοιμάσαι και να ξυπνάς με την ευχή να έχεις μια κωλοδουλειά οποιαδήποτε.
Πόσα μαγικα πρέπει να κάνεις για να βγάλεις τα λεφτά για τα κωλοφροντηστήρια.
Πως μαθαίνεις να μετράς το πετρέλαιο και να υπολογίζεις με το χιλιοστό πόσες μέρες ακόμα φτάνει.
Τι βρισίδι , τι απειλές, τι εξευτελισμό ανέχεσαι από τη Τράπεζα αν τη πατήσεις και δε μπορείς να πληρώσεις.
Κι αν θελήσεις να ξεφύγεις πρέπει να κάνεις πολλά, πολλά απ'αυτά που σιχαίνεσαι και ντρέπεσαι.Να παρακαλέσεις το κάθε χαρτογιακά να τακτοποιήσει κάπου το παιδί.
Να λαδώσεις τον αλμπάνη για να πάρει το πατέρα πιο γρήγορα για το χειρουργείο.
Να παριστάνεις το καραγκιόζη στη δουλειά γιατί στο συρτάρι το αφεντικό έχει καμμιά εκατοστή εκρεμμή βιογραφικά μόλις κάνεις κιχ..
Κι όμως να μη το κάνεις... Να είσαι κάθε μέρα μια ολόκληρη επανάσταση μόνος σου.
Και να πρέπει ν'αντέχεις. Οχι τη φτώχια. Αυτή μάθαμε να τη μασάμε και να τη δουλεύουμε.
Να αντέχεις μέσα στη μιζέρια να ονειρεύεσαι με τα νιάτα τ' αλλοιώτικα, με τα λεβέντικα γερόντια, με τους λίγους που έχουν ακόμα οράματα να παλεύεις μαζί τους, να στέκεσαι εκεί ακοίμητος φρουρός στα όνειρά τους και να βλέπεις το κάθε φτωχομπινέ να τα φωνάζει αλήτες του μεν και ραμολυμέντα τα δε.
Να προσπαθείς να μιλήσεις σ'αυτόν που είναι το ίδιο βασάνης και να σε κοιτάζει καχύποπτα λες κι είσαι εχθρός του.
Να βλέπεις έναν ολόκληρο κόσμο να ζει με μια αγωνία να του κάτσει το τζόκερ ή να παρακαλάει κάποιον θεό και να τάζει λαμπάδες και σταυρουδάκια.
Κι όταν όλα αυτά νοιώθεις ότι είναι μια τιμωρία που πληρώνεις, όταν το ρίξεις στο τα βάσανα μας τα δίνει ο θεός ή κάτι τέτοια είναι άλλη υπόθεση κάτσε και φάτα.
Αλλά όταν σ'αυτή τη μιζέρια έχεις κάψει όνειρα, ταλέντα, όταν νοιώθεις την αθλιότητα, την ανοησία, την αισχρότητα στο πετσί σου σαν ξένο σώμα που σε καρφώνει, είναι δύσκολο.
Να ακούς τις σαχλαμάρες που σου λέει ο καθένας.
Να σου δίνει συμβουλές και να σου κάνει υποδείξεις ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε μπινές που τ΄αρπαξε, που παντρέφτηκε μια προίκα, που έγλυψε το μπάρμπα για να πάρει μια άδεια, που έσκυψε όσο πιο χαμηλά γίνεται για να τα πιάσει, να σε συμβουλεύει ο κάθε τρελλαμένος θρησκόληπτος, να ζητάς δουλειά και να σου λέει έχει ο θεός.
Κι εσύ να επιμένεις δυνατά, πέρα απ΄όλους κι όλα να μορφώνεσαι με το υστέρημά σου γιατί θέλεις να ζήσεις να μάθεις, να πετάξεις πιο εκεί από τη μιζέρια και να γίνεσαι ο τεμπέλης που καλά θακανες να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο από το να διαβάζεις κωλοβιβλία. Που καλά θάκανε να κάνει και καμμιά υποχωρησούλα για να δει άσπρη μέρα.
Η επόμενη μέρα θα συνεχίσει να είναι οδυνηρή για κάθε ευαίσθητο, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κάθε άνθρωπο που κράτησε με αξιοπρέπεια τη ζωή του και πλήρωσε το τίμημα.
Μορφωθήκαμε ανάμεσα στον ανθρώπινο πόνο. Οχι στα πουλημένα θρανία.
Ωριμάσαμε στο κόπο και στον αγώνα κι όχι στους καναπέδες και στα φραπόγαλα.
Και είμαστε πολλοί. Πολλοι περισσότεροι απ'οσους φαντάζεστε.
Ανυπάκουοι, ονειροπόλοι, καλόκαρδοι, ανθρώπινοι, ναυαγοι σ'ενα κόσμο που καταργεί ένα ένα στηρίγματά του, που τρέχει μια ξέφρενη κούρσα στο τίποτα.
Κάθε μήνα μαζεύω ένα χαρτζηλίκι για πάρτη μου όταν τακτοποιησω όλα τα υπόλοιπα, και χρόνια τώρα αυτό το χαρτζηλίκι πηγαίνει μόνο για βιβλία και σε μικρές βόλτες, όσο αντέχω στη γη που υπάρχει γύρω μου στη φίλη μου και μάνα μου.
Κάποια στιγμή μια γειτόνισα με ρώτησε, με τρόπο να μη με προσβάλει κιόλας..
Τι σου χρησιμεύουν εσένα κι αγοράζεις τόσα βιβλία?
Την κοίταξα δεν της απάντησα.
Τι να της πω? Οτι και να της έλεγα δεν θα το είχε ακούσει στη τηλεόραση άρα δεν θα πίστευε ότι είναι αλήθεια...
Ανάμεσα σ'εκείνους που σέρνετε από τη μύτη και εκείνους που σέρνονται είμαστε κι εμείς.
Κακό σπυρί στο κώλο.
Ανυποψίαστοι, τυχαίοι, χαμένοι μέσα στο πλήθος. Στο πλήθος που νομίζετε ότι είναι όλο ίδιο.
Είμαστε οι άλλοι έλληνες και κρατάμε γερά και τα μαγειρέματά και τα καραγκιοζιλίκια σας, όσον αφορά εμάς, να τα βάλετε εκεί που ξέρετε.
ΕΚΛΟΓΟΣΚΕΨΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Για να σκεφτούμε λιγάκι τώρα τι έχει γίνει από τη μεριά των νικητών. Δηλαδή τι γίνεται με την πλευρά των "διαχειριστών". Γιατί για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να γίνουμε πεζοί και ρεαλιστές ως γνωστόν δεν εκλέγουμε κυβερνώντες αλλά "διαχειριστές" ενός παγιωμένου συστήματος.
Οταν ο Κώστας φώναζε αυτοδυναμία ισχυρή το πρώτο πράγμα που περνάει στο μυαλό μας είναι ότι εννοούσε αυτοδυναμία απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό εννοούσε άραγε? Μήπως εννοούσε αυτοδυναμία στο ίδιο του το κόμμα για να μην κρέμεται σε εκείνο το "εφιαλτικό 2"? Σε μια εποχή που θα ακολουθήσει και που η αντιπολίτευση θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της να ξαναγεννηθεί, να αποδείξει δηλαδή σε όσους πρέπει ότι θα ξαναγίνει καλός διαχειριστής φαντάζεστε τι έχει να τραβήξει κάποιος που ανα πάσα στιγμή έστω και 2 μόνο άτομα (με ότι μπορούν να κρύβουν από πίσω τους) θα του λένε "εμείς επιθυμούμε αυτό" για να έχεις την υποστήριξή μας ακόμα..
Αγαπητοί φίλοι αν θέλουμε να ξεκολήσουμε λιγάκι από αφορισμούς και παρορμητικούς λόγους ας σκεφτούμε καλά τη λέξη διαχείρηση. Είναι το κλειδί και η απάντηση.
Οταν κάποιος δουλεύει στο δημόσιο συνιθίζει σε μια πάγια αντίληψη. Οτι πρέπει να γλύφει αυτούς που κυβερνάνε για να έχει τακτοποιημένες τις προαγωγές και τις μεταθέσεις.
Οταν όμως δουλεύεις σε ένα κολοσσό, μια πολυεθνική , η διοίκηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να είσαι λαλημένος θρησκευόμενος, ή γκουρού, ή ο δελαπατρίδης, αρκεί να κάνεις σωστή διαχείρηση. Να φέρνεις θετικά αποτελέσματα στους πίνακες των πωλήσεων.
Τώρα θα μου πείτε εμείς οι φτωχομπινέδες μακρά συμμετέχοντες στη διαχείρηση τι κάνουμε? Κατά πρώτον σταματάμε να σκίζουμε τα ιμάτιά μας για το ποιός θα βγει λες και είναι η μάνα μας ή ο πατέρας μας.
Πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε "συγκίνηση" στη πολιτική και να γίνουμε λιγάκι πιο γουρουνάκια να δούμε επι τέλους τι βλέπει ο γιαπωνέζος.
Γιατί αν κοιτάμε εμείς εκεί κι αυτοί εμάς θα συνεχίζει να αλοιθωρίζει το κράτος μέχρι τελικής πτώσης και αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η μεγάλη οικογένεια δεν είναι πια η Ελλάδα είναι όλη η ανθρωπότητα.
Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ και δε βαρυέσαι αδελφέ.
Οταν ο Κώστας φώναζε αυτοδυναμία ισχυρή το πρώτο πράγμα που περνάει στο μυαλό μας είναι ότι εννοούσε αυτοδυναμία απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό εννοούσε άραγε? Μήπως εννοούσε αυτοδυναμία στο ίδιο του το κόμμα για να μην κρέμεται σε εκείνο το "εφιαλτικό 2"? Σε μια εποχή που θα ακολουθήσει και που η αντιπολίτευση θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της να ξαναγεννηθεί, να αποδείξει δηλαδή σε όσους πρέπει ότι θα ξαναγίνει καλός διαχειριστής φαντάζεστε τι έχει να τραβήξει κάποιος που ανα πάσα στιγμή έστω και 2 μόνο άτομα (με ότι μπορούν να κρύβουν από πίσω τους) θα του λένε "εμείς επιθυμούμε αυτό" για να έχεις την υποστήριξή μας ακόμα..
Αγαπητοί φίλοι αν θέλουμε να ξεκολήσουμε λιγάκι από αφορισμούς και παρορμητικούς λόγους ας σκεφτούμε καλά τη λέξη διαχείρηση. Είναι το κλειδί και η απάντηση.
Οταν κάποιος δουλεύει στο δημόσιο συνιθίζει σε μια πάγια αντίληψη. Οτι πρέπει να γλύφει αυτούς που κυβερνάνε για να έχει τακτοποιημένες τις προαγωγές και τις μεταθέσεις.
Οταν όμως δουλεύεις σε ένα κολοσσό, μια πολυεθνική , η διοίκηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να είσαι λαλημένος θρησκευόμενος, ή γκουρού, ή ο δελαπατρίδης, αρκεί να κάνεις σωστή διαχείρηση. Να φέρνεις θετικά αποτελέσματα στους πίνακες των πωλήσεων.
Τώρα θα μου πείτε εμείς οι φτωχομπινέδες μακρά συμμετέχοντες στη διαχείρηση τι κάνουμε? Κατά πρώτον σταματάμε να σκίζουμε τα ιμάτιά μας για το ποιός θα βγει λες και είναι η μάνα μας ή ο πατέρας μας.
Πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε "συγκίνηση" στη πολιτική και να γίνουμε λιγάκι πιο γουρουνάκια να δούμε επι τέλους τι βλέπει ο γιαπωνέζος.
Γιατί αν κοιτάμε εμείς εκεί κι αυτοί εμάς θα συνεχίζει να αλοιθωρίζει το κράτος μέχρι τελικής πτώσης και αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η μεγάλη οικογένεια δεν είναι πια η Ελλάδα είναι όλη η ανθρωπότητα.
Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ και δε βαρυέσαι αδελφέ.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΛΟΓΟΣΚΕΨΕΙΣ
Το κακό σ'αυτή τη χώρα είναι ότι έχουμε δυό παραμέτρους στα "υποκοριστικά" πράγμα που δημιουργει συνειρμούς στο μυαλό τον ανθρώπων.
Αλλο πράγμα Κωστάκης, άλλο πράγμα Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης νόμιζε ότι ήταν το ίδιο. Φιλική προσφωνηση που αποδείκνυει την "οικειότητα"
Το υποκοριστικό μπορεί να παίξει έτσι, αλλά μπορεί να παίξει και με την ένοια "ο Γιωργάκης ρε?" Μπορεί δηλαδή να σημαίνει "το φιλαράκι" μπορεί να σημαίνει όμως και το "αμυαλουδάκι".
Τώρα θα μου πείτε ο λαός είδε το Κωστάκη "φιλαράκι"? Αλλη ιστορία. Εκεί παίζει το ίδιο που συμβαίνει και στη δουλειά μου. Το μεγάλο αφεντικό μας έχει δώσει την άδεια σε όλους να τον φωνάζουμε με το μικρό του όνομα, γιατί όταν ζητάς αύξηση και λες "έλα ρε Κωστάκη δε τη βγάζω" απαντάει κι αυτός " έλα ρε Μαράκι δε γίνεται τώρα τραβαω ζόρι"
Το συμπέρασμα είναι ότι μ'αυτά και μ'αυτά έχουμε πάθει ένα κόλλημα με την οικογένεια και την οικειότητα στην Ελλαδίτσα μας. 80% του λαού ψηφίζει τα ξαδελφάκια! Μικρή χώρα είμαστε μη μας κάνει εντύπωση. Ο καθένας έχει κι ένα μπάρμπα στη Κορώνη. Ε, στις εκλογές πάμε γι'αυτό το μπάρμπα.
Στην Αττική βέβαια απ'οτι είδα με χαρά όλο και κάποιο κουτσούβελο από την οικογένεια αποστάτησε. Αρκετά προβατάκια βγήκαν από το μαντρί ε? Και έπεται και συνέχεια... Γιατί η Αττική πιάνει όντως πάτο και είμαστε και τόσοι πολλοί που κομμάτι δύσκολο να μας τακτοποιήσει όλους ο μπάρμπας. Κομμάτι δύσκολο να μη βλέπουμε πια που ζούμε και σε ποιά σκατά έχουμε πέσει. Ενώ στην επαρχία έχει ακόμα κανα δεντράκι (ένα εδώ ένα εκεί) είναι κι ο κουμπάρος, είναι διάφορα "οικογενειακά" που κρατάνε.
Και μη γινόμαστε απαισιόδοξοι σε όλα. Το ότι ο δικοματισμός κρατάει γερά δεν είναι νέο ήταν η σιγουριά που υπήρχε και γι'αυτές τις εκλογές. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα καν αυτή τη κάμψη. Ομως υπάρχουν κάποια πράγματα που αρχίζουν αμυδρά και φαίνονται στον ορίζοντα. Φαίνονται λίγα αλλά για σκεφθείτε λιγάκι. Είναι κόσμος πολύς. Και είναι νέοι πολλοί. Κι επειδή τους λαγούς που τάξανε δεν θα τους δώσουν θαχει και συνέχεια το θέμα.
Πιστεύω ότι από μια κωματώδη κατάσταση δεν βγαίνεις μονομιάς. Αντε σηκώθηκα και κάνω και ποδήλατο. Θέλει λίγο χρόνο. Θέλει κι άλλο ζόρι. Κι άλλο σφίξιμο στο ζωνάρι. Κι άλλη μιζέρια. Κι αυτή η μιζέρια είναι προ των πυλών. Και γι'αυτούς που τα ψιλοβγάζουν πέρα τελειώνει ο χρόνος.
Τώρα επόμενη παρατήρηση , θ'ακούσουμε εκείνο το περίφημο αρχίζει το ματς στο ΠΑΣΟΚ και θα εμφανιστεί φάντης μπαστούνι η "νέα πνοή" Ε λέμε και κανα αστείο πρωινιάτικα να σπάσει ο πάγος....
Αλλο πράγμα Κωστάκης, άλλο πράγμα Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης νόμιζε ότι ήταν το ίδιο. Φιλική προσφωνηση που αποδείκνυει την "οικειότητα"
Το υποκοριστικό μπορεί να παίξει έτσι, αλλά μπορεί να παίξει και με την ένοια "ο Γιωργάκης ρε?" Μπορεί δηλαδή να σημαίνει "το φιλαράκι" μπορεί να σημαίνει όμως και το "αμυαλουδάκι".
Τώρα θα μου πείτε ο λαός είδε το Κωστάκη "φιλαράκι"? Αλλη ιστορία. Εκεί παίζει το ίδιο που συμβαίνει και στη δουλειά μου. Το μεγάλο αφεντικό μας έχει δώσει την άδεια σε όλους να τον φωνάζουμε με το μικρό του όνομα, γιατί όταν ζητάς αύξηση και λες "έλα ρε Κωστάκη δε τη βγάζω" απαντάει κι αυτός " έλα ρε Μαράκι δε γίνεται τώρα τραβαω ζόρι"
Το συμπέρασμα είναι ότι μ'αυτά και μ'αυτά έχουμε πάθει ένα κόλλημα με την οικογένεια και την οικειότητα στην Ελλαδίτσα μας. 80% του λαού ψηφίζει τα ξαδελφάκια! Μικρή χώρα είμαστε μη μας κάνει εντύπωση. Ο καθένας έχει κι ένα μπάρμπα στη Κορώνη. Ε, στις εκλογές πάμε γι'αυτό το μπάρμπα.
Στην Αττική βέβαια απ'οτι είδα με χαρά όλο και κάποιο κουτσούβελο από την οικογένεια αποστάτησε. Αρκετά προβατάκια βγήκαν από το μαντρί ε? Και έπεται και συνέχεια... Γιατί η Αττική πιάνει όντως πάτο και είμαστε και τόσοι πολλοί που κομμάτι δύσκολο να μας τακτοποιήσει όλους ο μπάρμπας. Κομμάτι δύσκολο να μη βλέπουμε πια που ζούμε και σε ποιά σκατά έχουμε πέσει. Ενώ στην επαρχία έχει ακόμα κανα δεντράκι (ένα εδώ ένα εκεί) είναι κι ο κουμπάρος, είναι διάφορα "οικογενειακά" που κρατάνε.
Και μη γινόμαστε απαισιόδοξοι σε όλα. Το ότι ο δικοματισμός κρατάει γερά δεν είναι νέο ήταν η σιγουριά που υπήρχε και γι'αυτές τις εκλογές. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα καν αυτή τη κάμψη. Ομως υπάρχουν κάποια πράγματα που αρχίζουν αμυδρά και φαίνονται στον ορίζοντα. Φαίνονται λίγα αλλά για σκεφθείτε λιγάκι. Είναι κόσμος πολύς. Και είναι νέοι πολλοί. Κι επειδή τους λαγούς που τάξανε δεν θα τους δώσουν θαχει και συνέχεια το θέμα.
Πιστεύω ότι από μια κωματώδη κατάσταση δεν βγαίνεις μονομιάς. Αντε σηκώθηκα και κάνω και ποδήλατο. Θέλει λίγο χρόνο. Θέλει κι άλλο ζόρι. Κι άλλο σφίξιμο στο ζωνάρι. Κι άλλη μιζέρια. Κι αυτή η μιζέρια είναι προ των πυλών. Και γι'αυτούς που τα ψιλοβγάζουν πέρα τελειώνει ο χρόνος.
Τώρα επόμενη παρατήρηση , θ'ακούσουμε εκείνο το περίφημο αρχίζει το ματς στο ΠΑΣΟΚ και θα εμφανιστεί φάντης μπαστούνι η "νέα πνοή" Ε λέμε και κανα αστείο πρωινιάτικα να σπάσει ο πάγος....
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007
ειδηση που περασε στα ψιλα
ενωθηκε ο Ειρηνικος με τον Ατλαντικο.
σας λεει τιποτα?
το περασαμε το οριο χωρις επιστροφη...
σας λεει τιποτα?
το περασαμε το οριο χωρις επιστροφη...
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ? ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ... ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ?
Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να χτυπηθεί ο δικοματισμός σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός ψηφίζει ΝΔ γιατί έχει την εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι παλιοκουμουνιστές που θα μας κάνουν Ρωσία,(ναι παίζει ακόμα πολύ μη το γελάτε καθόλου), και ο άλλος μισός λαός ψηφίζει ΠΑΣΟΚ γιατί δεξιός δεν είναι και το ΠΑΣΟΚ αντιπροσωπεύει γενικά όλους τους μη δεξιους (κι αυτό μη το γελάτε παίζει μόνιμα),
Προσθέτοντας σε αυτή την ιδεολογική βάση πιο πρακτικά γεγονότα του είδους, οι μισοί περιμένουν διορισμό αν φύγουν από τη μέση οι άλλοι μισοί,
Επίσης προχωρόντας και στην ιδιοσυγκρασική ανάλυση του πληθυσμού οι μισοί αισθάνονται ότι είναι παιδιά του λαού και οι άλλοι μισοί βορειοπροαστιώτες, ή τουλάχιστον ονειρεύονται να γίνουν κάτι τέτοιο,
Προσθέτοντας επίσης το πολύ σοβαρό πρόβλημα της οικογενειακής πίσης, ο παππούς μου, ο πατέρας μου και τώρα εγώ είμαστε εκεί,
Φθάνουμε στο μόνιμο συμπέρασμα που έτσι κι αλλοιώς ταλανίζει την ελληνική πραγματικότητα από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα.
Χωρίς να γνωρίζω και πολλά, χωρίς να το πολυψάξω ή να κουραστώ να μάθω κάτι παραπάνω απ΄οτι μου πασάρουν δεξιά κι αριστερά,
την έχω δει έτσι, από παράδοση βρε παιδί μου κι όταν έρθει η κουραστική εκείνη ώρα ν'αποφασίσω θα κάνω ότι πιο καλά έχω μάθει να κάνω. Θ'αφήσω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα.
Κι όσο κι αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάτι άλλο προσπαθούμε να γίνουμε είναι νωρίς ακόμα στο κόσμο αυτό όπως έλεγε κι ο ποιητής.
Εδώ είναι Ελλάδα. Κι η Ελλάδα έχει βαθειές πληγές που είναι αρχέτυπα στον απλοικό νου. Δεν είναι παίξε γέλασε. Κρατάνε καλά οι παλιές κολώνιες. Τι έτσι τυχαία διασπάρθηκαν στην ατμόσφαιρα δεκαετίες τώρα? Ετσι για να φύγουν μ'ενα φύσημα και να ξεθολώσουμε.
Στην Ελλάδα, κάθε φορά στις κάλπες υπάρχει ένα αρχέτυπο μίσος που θεριεύει. Δεν ψηφίζουμε με αγάπη για τη πατρίδα, ψηφίζουμε με μίσος για τους μισούς από τους συμπατριώτες μας.
Πολύ υπερβολικά αυτά που λέω ε? Στην εποχή της πληροφορικής, της εξερεύνησης του διαστήματος, των συνομοσιολογιών και του mind control αποχαυνώματος εγώ μιλάω για μίση?
Ναι θα ήμουν υπερβολική αν δεν ήμασταν εδώ. Σε τούτο το τόπο που μια χούφτα άνθρωποι αναμοχλεύουν και αναμοχλεύουν τα ίδια και τα ίδια για να κρύψουν την ανικανότητά τους. Τη προδοσία τους και το ξεπούλημά τους.
Τη Κυριακή άντε ένα 20% (μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη?) να πάει σκεπτικό στις κάλπες. Για τους υπόλοιπους το παιχνίδι, ακόμα, αποφασίζεται από τη γέννηση.
Σε τούτο εδώ το τόπο την ώρα που γεννιέσαι βαφτίζεσαι δυο φορές. Τη μία υποχρεωτικά χριστιανός ορθόδοξος και η δεύτερη βάφτιση να είσαι ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Ολα τα άλλα στο μυαλό του κοσμάκη δεν έχουν καμμιά θέση. Είναι για χασομέρηδες , για κουλτουριάρηδες για πορωμένους παλαιολιθικούς και για δεν ξέρω που κρατάει η σκούφια τους ( Σχετική επεξήγηση , Το χασομέρης πάει στα νέα κόμματα που ξεπετάγονται, το κουλτουριάρηδες πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, το παλαιολιθικοί στο ΚΚΕ, και το δεν ξέρω που κρατάει η σκούφια στους λοιπούς)
Μπορεί να φανεί πολύ απλοική η ανάλυση αλλά δυστυχως δεν είναι ανάλυση είναι καταγραφή των τελευταίων συζητήσεων που έχω κάνει με διάφορο κόσμο. Κι εγώ ήθελα να πιστέψω ότι κάπου έχει γίνει μια πρόοδος και θα ακούσω μια λογική φράση βρε αδερφέ του είδους "νομίζω ότι τη διαχείρηση του συστήματος που βιώνουμε τη κάνει καλύτερα η ΝΔ ή την κάνει καλύτερα το ΠΑΣΟΚ, ή το πιο αληθινό, έχω ένα γιο βρε παιδί μου που θέλει να μπει στο Υπουργείο Αποχαυνείας, και ο Στάθης έχει βίσμα με το ΠΑΣΟΚ ή με τη ΝΔ και πρέπει να το ψηφίσω, ή άσε ρε δε με νοιάζει τι βγαίνει ίδιοι είναι όλοι αλλά τα παιδιά τα απο εκεί έχουν πιο όμορφες φάτσες και τους γουστάρω"..
Οταν όμως ακουσα πάλι από παιδί 20 χρονών να μου λέει θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί κινδινεύουμε από τη δεξιά περισσότερο παρά ποτέ, και σαν αριστερός δεν μπορώ παρά να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, κι όταν άκουσα τη ξαδελφούλα μου να λέει δεν πιστεύω να πας να το ρίξεις στους πασοκτζήδες το τείχος έχει πέσει χρόνια τώρα ( το τείχος με το ΠΑΣΟΚ έχει σχέση όσο η βούρτσα με τη ...... αλλά δεν την έχουν ενημερώσει ακόμα) ναι, όχι ένας πολλοί, μου σπάσαν τα νεύρα πάλι. Τους βαρέθηκα αλλά και τους λυπάμαι. Τους λυπάμαι ακόμα.
Το μόνο που έχει διαφοροποιηθεί από το 197φεύγα και μετά είναι ότι τώρα ακούω τα ίδια και από τα παιδιά των τότε φίλων μου. Κι εμείς μιλάμε για δικοματισμό. Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο στη συνείδηση του έλληνα και δεν τοχω καταλάβει? Για πεστε το μου και μένα που λίγα κατέχω να με φωτίσετε. Οι πλατείες γεμάτες ήταν πάλι και όχι αγαπητέ φίλε δεν ήταν τρυκ των κομμάτων. Ηταν γεμάτες. Με σημαιάκια και καραμούζες. Και στο μπαλκόνι επάνω μίλαγε κάποιος από τους απογόνους των Λουδοβίκων της Ελλάδας. Και στη πρώτη καρέκλα καθόταν ακομα μια Μαρία Αντουανέτα στο πιο μπαλκάν στυλ βέβαια.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Ψηφίζουμε για να μην βγουν οι "άλλοι" Ισως να είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί τόσο "μυσταγωγικά" τη λέξη "οι άλλοι" Η μόνη περίπτωση που έχω δει αυτή τη λέξη να παίζει τόσο πολύ είναι στο LOST.
Προσθέτοντας σε αυτή την ιδεολογική βάση πιο πρακτικά γεγονότα του είδους, οι μισοί περιμένουν διορισμό αν φύγουν από τη μέση οι άλλοι μισοί,
Επίσης προχωρόντας και στην ιδιοσυγκρασική ανάλυση του πληθυσμού οι μισοί αισθάνονται ότι είναι παιδιά του λαού και οι άλλοι μισοί βορειοπροαστιώτες, ή τουλάχιστον ονειρεύονται να γίνουν κάτι τέτοιο,
Προσθέτοντας επίσης το πολύ σοβαρό πρόβλημα της οικογενειακής πίσης, ο παππούς μου, ο πατέρας μου και τώρα εγώ είμαστε εκεί,
Φθάνουμε στο μόνιμο συμπέρασμα που έτσι κι αλλοιώς ταλανίζει την ελληνική πραγματικότητα από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα.
Χωρίς να γνωρίζω και πολλά, χωρίς να το πολυψάξω ή να κουραστώ να μάθω κάτι παραπάνω απ΄οτι μου πασάρουν δεξιά κι αριστερά,
την έχω δει έτσι, από παράδοση βρε παιδί μου κι όταν έρθει η κουραστική εκείνη ώρα ν'αποφασίσω θα κάνω ότι πιο καλά έχω μάθει να κάνω. Θ'αφήσω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα.
Κι όσο κι αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάτι άλλο προσπαθούμε να γίνουμε είναι νωρίς ακόμα στο κόσμο αυτό όπως έλεγε κι ο ποιητής.
Εδώ είναι Ελλάδα. Κι η Ελλάδα έχει βαθειές πληγές που είναι αρχέτυπα στον απλοικό νου. Δεν είναι παίξε γέλασε. Κρατάνε καλά οι παλιές κολώνιες. Τι έτσι τυχαία διασπάρθηκαν στην ατμόσφαιρα δεκαετίες τώρα? Ετσι για να φύγουν μ'ενα φύσημα και να ξεθολώσουμε.
Στην Ελλάδα, κάθε φορά στις κάλπες υπάρχει ένα αρχέτυπο μίσος που θεριεύει. Δεν ψηφίζουμε με αγάπη για τη πατρίδα, ψηφίζουμε με μίσος για τους μισούς από τους συμπατριώτες μας.
Πολύ υπερβολικά αυτά που λέω ε? Στην εποχή της πληροφορικής, της εξερεύνησης του διαστήματος, των συνομοσιολογιών και του mind control αποχαυνώματος εγώ μιλάω για μίση?
Ναι θα ήμουν υπερβολική αν δεν ήμασταν εδώ. Σε τούτο το τόπο που μια χούφτα άνθρωποι αναμοχλεύουν και αναμοχλεύουν τα ίδια και τα ίδια για να κρύψουν την ανικανότητά τους. Τη προδοσία τους και το ξεπούλημά τους.
Τη Κυριακή άντε ένα 20% (μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη?) να πάει σκεπτικό στις κάλπες. Για τους υπόλοιπους το παιχνίδι, ακόμα, αποφασίζεται από τη γέννηση.
Σε τούτο εδώ το τόπο την ώρα που γεννιέσαι βαφτίζεσαι δυο φορές. Τη μία υποχρεωτικά χριστιανός ορθόδοξος και η δεύτερη βάφτιση να είσαι ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Ολα τα άλλα στο μυαλό του κοσμάκη δεν έχουν καμμιά θέση. Είναι για χασομέρηδες , για κουλτουριάρηδες για πορωμένους παλαιολιθικούς και για δεν ξέρω που κρατάει η σκούφια τους ( Σχετική επεξήγηση , Το χασομέρης πάει στα νέα κόμματα που ξεπετάγονται, το κουλτουριάρηδες πάει στο ΣΥΡΙΖΑ, το παλαιολιθικοί στο ΚΚΕ, και το δεν ξέρω που κρατάει η σκούφια στους λοιπούς)
Μπορεί να φανεί πολύ απλοική η ανάλυση αλλά δυστυχως δεν είναι ανάλυση είναι καταγραφή των τελευταίων συζητήσεων που έχω κάνει με διάφορο κόσμο. Κι εγώ ήθελα να πιστέψω ότι κάπου έχει γίνει μια πρόοδος και θα ακούσω μια λογική φράση βρε αδερφέ του είδους "νομίζω ότι τη διαχείρηση του συστήματος που βιώνουμε τη κάνει καλύτερα η ΝΔ ή την κάνει καλύτερα το ΠΑΣΟΚ, ή το πιο αληθινό, έχω ένα γιο βρε παιδί μου που θέλει να μπει στο Υπουργείο Αποχαυνείας, και ο Στάθης έχει βίσμα με το ΠΑΣΟΚ ή με τη ΝΔ και πρέπει να το ψηφίσω, ή άσε ρε δε με νοιάζει τι βγαίνει ίδιοι είναι όλοι αλλά τα παιδιά τα απο εκεί έχουν πιο όμορφες φάτσες και τους γουστάρω"..
Οταν όμως ακουσα πάλι από παιδί 20 χρονών να μου λέει θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί κινδινεύουμε από τη δεξιά περισσότερο παρά ποτέ, και σαν αριστερός δεν μπορώ παρά να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, κι όταν άκουσα τη ξαδελφούλα μου να λέει δεν πιστεύω να πας να το ρίξεις στους πασοκτζήδες το τείχος έχει πέσει χρόνια τώρα ( το τείχος με το ΠΑΣΟΚ έχει σχέση όσο η βούρτσα με τη ...... αλλά δεν την έχουν ενημερώσει ακόμα) ναι, όχι ένας πολλοί, μου σπάσαν τα νεύρα πάλι. Τους βαρέθηκα αλλά και τους λυπάμαι. Τους λυπάμαι ακόμα.
Το μόνο που έχει διαφοροποιηθεί από το 197φεύγα και μετά είναι ότι τώρα ακούω τα ίδια και από τα παιδιά των τότε φίλων μου. Κι εμείς μιλάμε για δικοματισμό. Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο στη συνείδηση του έλληνα και δεν τοχω καταλάβει? Για πεστε το μου και μένα που λίγα κατέχω να με φωτίσετε. Οι πλατείες γεμάτες ήταν πάλι και όχι αγαπητέ φίλε δεν ήταν τρυκ των κομμάτων. Ηταν γεμάτες. Με σημαιάκια και καραμούζες. Και στο μπαλκόνι επάνω μίλαγε κάποιος από τους απογόνους των Λουδοβίκων της Ελλάδας. Και στη πρώτη καρέκλα καθόταν ακομα μια Μαρία Αντουανέτα στο πιο μπαλκάν στυλ βέβαια.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Ψηφίζουμε για να μην βγουν οι "άλλοι" Ισως να είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί τόσο "μυσταγωγικά" τη λέξη "οι άλλοι" Η μόνη περίπτωση που έχω δει αυτή τη λέξη να παίζει τόσο πολύ είναι στο LOST.
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΕΝΘΟΣ
Μια φορά κι ένα καιρό στο χωριό ήταν ο κυρ Βασίλης.
Ο μπακαλάκος του χωριού. Η βαρελίσια φέτα, το κεφαλοτύρι λεπτό κομμάτι, οι θρούμπες στο σταμνί, η ρέγγα στη λαδόκολα με μια πιασιά φακή, το μαγαζάκι στη πλατεία του χωριού. Εκεί που οι μπόμπιρες καναν τσακωμό ποιός θα πρωτοπάρει τη φρεσκοκομένη γωνία.
Είχε μια γυναίκα αγύριστο κεφάλι. Καλή κι αγια αλλα δεν της έβγαζες δίκιο που να χτυπιόσουν κάτω. Κι είχε μια περηφάνεια για το κορίτσι. Και κένταγε και το καντήλι της άναβε κι ούτε ήξερε τι θα πει άντρας.
Οι καιροί πέρασαν και το αστέρι κλέφτηκε μ'ενα περαστικό που του λιμπίστικε το κίτρινο το πετσετέ το μπλουζάκι και το ισιωμένο με το λεμόνι μαλλί. Κι έφυγε μακριά παίρνοντας τη περηφάνεια του κυρ Βασίλη και τη ζωή της ξεροκέφαλης. Της τάλεγε αλλά εκείνη τίποτα. Αργεί μωρέ η συμφορά νάρθει?
Κι από τότε ο κυρ Βασίλης γύρναγε με μια μαύρη γραβάτα.
-Τι πενθείς? του λέγανε
-Τη κατάντια της οικογένειάς μου απαντούσε.
Ετσι είναι αγαπητοι μου, τη κατάντια τη πενθούσαν κάποτε. Η τέλος πάντων κάτι ο καθένας νοούσε για κατάντια, κάτι...
Ο μπακαλάκος του χωριού. Η βαρελίσια φέτα, το κεφαλοτύρι λεπτό κομμάτι, οι θρούμπες στο σταμνί, η ρέγγα στη λαδόκολα με μια πιασιά φακή, το μαγαζάκι στη πλατεία του χωριού. Εκεί που οι μπόμπιρες καναν τσακωμό ποιός θα πρωτοπάρει τη φρεσκοκομένη γωνία.
Είχε μια γυναίκα αγύριστο κεφάλι. Καλή κι αγια αλλα δεν της έβγαζες δίκιο που να χτυπιόσουν κάτω. Κι είχε μια περηφάνεια για το κορίτσι. Και κένταγε και το καντήλι της άναβε κι ούτε ήξερε τι θα πει άντρας.
Οι καιροί πέρασαν και το αστέρι κλέφτηκε μ'ενα περαστικό που του λιμπίστικε το κίτρινο το πετσετέ το μπλουζάκι και το ισιωμένο με το λεμόνι μαλλί. Κι έφυγε μακριά παίρνοντας τη περηφάνεια του κυρ Βασίλη και τη ζωή της ξεροκέφαλης. Της τάλεγε αλλά εκείνη τίποτα. Αργεί μωρέ η συμφορά νάρθει?
Κι από τότε ο κυρ Βασίλης γύρναγε με μια μαύρη γραβάτα.
-Τι πενθείς? του λέγανε
-Τη κατάντια της οικογένειάς μου απαντούσε.
Ετσι είναι αγαπητοι μου, τη κατάντια τη πενθούσαν κάποτε. Η τέλος πάντων κάτι ο καθένας νοούσε για κατάντια, κάτι...
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
ΡΩΤΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΠΛΑ ΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.
Ρώτανε τα νέα παιδιά. Μην απαντήσετε και το χαλάσετε. Αφήστε ν'απαντήσουν εκείνα. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
ΟΙ ΓΗΤΕΥΤΕΣ ΤΩΝ ΒΟΔΙΩΝ.
Θυμάμαι παλιά μια σπουδαία λέξη που κυκλοφορούσε στους "αριστερούς" πληθυσμούς.
ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ.
Η χαρισματική προσωπικότητα ενός πολιτικού με εξαιρετικό λέγειν που κένταγε πάνω στον παλμό της καρδιάς του λαού και μπορούσε να μιλάει 10 ώρες λέγοντας κάθε είδους ψέμματα κι από κάτω από το μπαλκόνι είχε πάντα μια λαοθάλασσα σημαιάκια, που κάτω από τα σημαιάκια ήταν άνθρωποι ξαναμένοι, που τα δίναν όλα σαν να βρισκόντουσαν στις κερκίδες του υπέρτατου ντέρμπυ!
Είσαι τεράστιος! Είσαι θεός! Μαζί σου Μητσάρα για νέα Ελλαδάρα!
Ακόμα κι αν πέρναγες από εκεί κατά τύχη ήταν τέτοιο το πάθος, η αφοσίωση, το ξέσπασμα που άρχιζες να μπερδεύεσαι. Να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και τι όχι.
Κι αν τόλμαγες να πεις τη λέξη που μόλις χρησιμοποίησα, λαοπλάνος, είχες ήδη τσιμπήσει το 666 στη μούρη, στη καλύτερη των περιπτώσεων μερικές απειλές του είδους "α ρε καθίκι μια ζωή έτσι λέτε, θαρθει η ώρα και θα το βουλώσετε, προδότες"
Βρε παιδιά, ακούσε λιγάκι τι λεει, βάλτε τη λογική να δουλέψει, τίποτα... πάνω μιλούσε ο θεός.
Οι λαοπλάνοι ήταν πάντα το απαραίτητο εξάρτημα, η κινητήριος δύναμη της πλάνης.
Οι αληθινά χαρισματικοί σ'αυτό το τόπο, κατά περίεργο τρόπο πέθαναν βίαια, νωρίς και αφορισμένοι από τη πλειοψηφία των "οπαδών". Αυτοί που πάντα κέρδισαν τις μάχες ήταν ένα συγκεκριμένο είδος. Οι διαβασμένοι μπλαμπλάδες.
Τότε λοιπόν τις παλιές εποχές, πιστεύαμε ότι η μάχη ενάντια σ'ενα λαό που γοητεύεται από τους γητευτές ήταν μια άνιση μάχη.
Κι ομως σήμερα βιώνουμε κάτι που μερικά χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Οι λαοπλάνοι χρειαζόντουσαν γιατί έπρεπε να γητεύσουν αγριεμένους, ξαναμένους έλληνες. Ηταν οι γητευτές προβάτων αλλά και λύκων μαζί. Ηταν εκείνοι που είχαν τη τέχνη να πλανέψουν και τους λυκους.
Σημερα απίστευτο και όμως αληθινό, η ανάγκη δεν υπάρχει πια. Οχι γιατί ο λαός έχει τόσο αφυπνιστεί ώστε κάποιος πρέπει να δώσει πολύ δύσκολα διαπιστευτήρια χωρίς αερολογίες και ψέμματα γιατί αλλοιώς είναι χαμένος, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο.
Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άπολύτως για να βγει.
Τόσο απλά όσο το "βγαίνω και τα φυλάς εσύ". Συγνώμη ξέχασα το μπουφ!
Χρειάζεται να υποσχεθεί τα μισά ή και ακόμα λιγώτερο,
με επίγνωση των ψηφοφόρων ότι ούτε αυτά δεν θα πράξει.. μετά,
με μια ποικιλία σκανδάλων γύρω του,
με "γεια χαρά νταν και τα κουκιά μπαγλάν" συνεργάτες,
με μηδέν προσωπική γοητεία και
με μηδέν ιδεολογία.
Είναι τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να είναι ο γητευτής των βοδιών. (ζητώ συγνώμη από τα συμπαθέστατα τετράποδα αλλα τα χρησιμοποιώ μόνο για τον συνειρμό που υπάρχει στην ελληνική γλώσσα).
Κάναμε πολύ δρόμο. Τόσο που τον χάσαμε, το δρόμο.
Ο υπερβολικά μαυρόασπρος λαός.
Από τα ουρλιαχτά προς τις γειτονικές εκκλησίες να χτυπησουν όπου νάναι τις καμπάνες περάσαμε άνετα σ'ενα διακριτικό ήχο κινητού.
Από το η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες περάσαμε στο "καλά δεν τοχουμε καπαρώσει κιόλας"
(αυτό το κλεβω από το Λάκη ας με συγχωρήσει)
Από το ψωμί παιδεία ελευθερία,
περάσαμε στο κορνφλεικς, κολλέγιο και φρι σταιλ.
Οπότε στην κάλπη τη Κυριακή όταν ο παρακαθήμενος με ρωτήσει " Καραγκιοζοπούλου Καραγκιοζία?" θα απαντήσω με χαλαρότητα "μουουουουουου..."
Αγαπητέ κύριε εσύ που όταν βγεις θα νοιώσεις περήφανος για τη μαγκιά σου, θυμήσου αυτό. Θέλω απλά το χορτάρι μου.
Ισως αν θα τη πατήσεις, έστω κι αν είναι σχεδόν απίθανο το ενδεχομένο, να δεις που θα την πατήσεις επειδή μου έκαψες το χορτάρι.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Μια και δεν υπάρχει κόπος, δεν αφήνετε τη λέξη ιστορία στο ντουλάπι? Ασχολειθείτε με κάτι πιο ανάλαφρο. Υπάρχουν τόσα θέματα που μπορείτε να χειριστείτε με άνεση, ας την αφήσουμε ήσυχη την κόρη αυτή γιατί θα αγριέψει καμμιά ώρα και θα πονέσουμε όλοι άσχημα! Ετσι κι αλλοιώς τόσα χρόνια τ'ονομά της σαν το χαλασμένο τηλέφωνο έχει καταλήξει στ'αφτιά μας. Αστε την ήσυχη ντε!
ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ.
Η χαρισματική προσωπικότητα ενός πολιτικού με εξαιρετικό λέγειν που κένταγε πάνω στον παλμό της καρδιάς του λαού και μπορούσε να μιλάει 10 ώρες λέγοντας κάθε είδους ψέμματα κι από κάτω από το μπαλκόνι είχε πάντα μια λαοθάλασσα σημαιάκια, που κάτω από τα σημαιάκια ήταν άνθρωποι ξαναμένοι, που τα δίναν όλα σαν να βρισκόντουσαν στις κερκίδες του υπέρτατου ντέρμπυ!
Είσαι τεράστιος! Είσαι θεός! Μαζί σου Μητσάρα για νέα Ελλαδάρα!
Ακόμα κι αν πέρναγες από εκεί κατά τύχη ήταν τέτοιο το πάθος, η αφοσίωση, το ξέσπασμα που άρχιζες να μπερδεύεσαι. Να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και τι όχι.
Κι αν τόλμαγες να πεις τη λέξη που μόλις χρησιμοποίησα, λαοπλάνος, είχες ήδη τσιμπήσει το 666 στη μούρη, στη καλύτερη των περιπτώσεων μερικές απειλές του είδους "α ρε καθίκι μια ζωή έτσι λέτε, θαρθει η ώρα και θα το βουλώσετε, προδότες"
Βρε παιδιά, ακούσε λιγάκι τι λεει, βάλτε τη λογική να δουλέψει, τίποτα... πάνω μιλούσε ο θεός.
Οι λαοπλάνοι ήταν πάντα το απαραίτητο εξάρτημα, η κινητήριος δύναμη της πλάνης.
Οι αληθινά χαρισματικοί σ'αυτό το τόπο, κατά περίεργο τρόπο πέθαναν βίαια, νωρίς και αφορισμένοι από τη πλειοψηφία των "οπαδών". Αυτοί που πάντα κέρδισαν τις μάχες ήταν ένα συγκεκριμένο είδος. Οι διαβασμένοι μπλαμπλάδες.
Τότε λοιπόν τις παλιές εποχές, πιστεύαμε ότι η μάχη ενάντια σ'ενα λαό που γοητεύεται από τους γητευτές ήταν μια άνιση μάχη.
Κι ομως σήμερα βιώνουμε κάτι που μερικά χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Οι λαοπλάνοι χρειαζόντουσαν γιατί έπρεπε να γητεύσουν αγριεμένους, ξαναμένους έλληνες. Ηταν οι γητευτές προβάτων αλλά και λύκων μαζί. Ηταν εκείνοι που είχαν τη τέχνη να πλανέψουν και τους λυκους.
Σημερα απίστευτο και όμως αληθινό, η ανάγκη δεν υπάρχει πια. Οχι γιατί ο λαός έχει τόσο αφυπνιστεί ώστε κάποιος πρέπει να δώσει πολύ δύσκολα διαπιστευτήρια χωρίς αερολογίες και ψέμματα γιατί αλλοιώς είναι χαμένος, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο.
Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άπολύτως για να βγει.
Τόσο απλά όσο το "βγαίνω και τα φυλάς εσύ". Συγνώμη ξέχασα το μπουφ!
Χρειάζεται να υποσχεθεί τα μισά ή και ακόμα λιγώτερο,
με επίγνωση των ψηφοφόρων ότι ούτε αυτά δεν θα πράξει.. μετά,
με μια ποικιλία σκανδάλων γύρω του,
με "γεια χαρά νταν και τα κουκιά μπαγλάν" συνεργάτες,
με μηδέν προσωπική γοητεία και
με μηδέν ιδεολογία.
Είναι τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να είναι ο γητευτής των βοδιών. (ζητώ συγνώμη από τα συμπαθέστατα τετράποδα αλλα τα χρησιμοποιώ μόνο για τον συνειρμό που υπάρχει στην ελληνική γλώσσα).
Κάναμε πολύ δρόμο. Τόσο που τον χάσαμε, το δρόμο.
Ο υπερβολικά μαυρόασπρος λαός.
Από τα ουρλιαχτά προς τις γειτονικές εκκλησίες να χτυπησουν όπου νάναι τις καμπάνες περάσαμε άνετα σ'ενα διακριτικό ήχο κινητού.
Από το η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες περάσαμε στο "καλά δεν τοχουμε καπαρώσει κιόλας"
(αυτό το κλεβω από το Λάκη ας με συγχωρήσει)
Από το ψωμί παιδεία ελευθερία,
περάσαμε στο κορνφλεικς, κολλέγιο και φρι σταιλ.
Οπότε στην κάλπη τη Κυριακή όταν ο παρακαθήμενος με ρωτήσει " Καραγκιοζοπούλου Καραγκιοζία?" θα απαντήσω με χαλαρότητα "μουουουουουου..."
Αγαπητέ κύριε εσύ που όταν βγεις θα νοιώσεις περήφανος για τη μαγκιά σου, θυμήσου αυτό. Θέλω απλά το χορτάρι μου.
Ισως αν θα τη πατήσεις, έστω κι αν είναι σχεδόν απίθανο το ενδεχομένο, να δεις που θα την πατήσεις επειδή μου έκαψες το χορτάρι.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Μια και δεν υπάρχει κόπος, δεν αφήνετε τη λέξη ιστορία στο ντουλάπι? Ασχολειθείτε με κάτι πιο ανάλαφρο. Υπάρχουν τόσα θέματα που μπορείτε να χειριστείτε με άνεση, ας την αφήσουμε ήσυχη την κόρη αυτή γιατί θα αγριέψει καμμιά ώρα και θα πονέσουμε όλοι άσχημα! Ετσι κι αλλοιώς τόσα χρόνια τ'ονομά της σαν το χαλασμένο τηλέφωνο έχει καταλήξει στ'αφτιά μας. Αστε την ήσυχη ντε!
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007
ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Δε θα μιλήσω για όποιον τα νήματα κινεί. Θα μιλήσω για εκείνους τους ανθρώπόυς που είδα γύρω μου, που βλέπω, που προσπάθησα να καταλάβω. Εκείνους που μίσησα κι εκείνους που αγάπησα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι ανθρώπους να παραδίνονται άνευ όρων. Να επιλέγουν το εύκολο από το δύσκολο, να ικανοποιούνται με μια πρόχειρη ύπαρξη χωρίς ιδιαίτερες αναζητήσεις. Να φοβούνται να προχωρήσουν να απαιτήσουν σαν κάποιος να τους εκβίαζει συνέχεια. Ανθρωποι πνιγμένοι μέσα στα βάσανα και στη κακομοιριά εγκαταλελειμένοι αγνοημένοι από τη πολιτεία, να προσπαθούν να προφυλάξουν με σθένος το τίποτα που τους αναλογούσε ? Το τίποτα που είχαν.
Είδα εκείνους που έκαναν εχθρό ότι θα τους εμπόδιζε ίσως κάπου κάποτε να πάρουν ένα κομάτι απ τη πίτα της καλοπέρασης άσχετα αν σ’αυτή την αναμονή θα έχαναν όλη τη ζωή τους μάταια. Ηταν κι εκείνοι που κοιτάζαν πάντα καχύποπτα τη φωνή της αλήθειας και την προσπέρναγαν χωρίς πολύ σκέψη προτιμώντας να ξαπλώσουν ανακουφισμένοι σ’ενα ανώδυνο ψέμα. Εκείνοι που αναπτύσαν ένστικτα, όνειρα, επιθυμίες ίδιες μ’εκείνους που «τα είχαν» αντί να νοιώσουν αδέλφια που τους άλλους ίδιους μικρούς απλούς ανθρώπους, αντί να θέλουν να μετριάσουν τη δυστυχία σε μια αγκαλιά, μένοντας στο τέλος μόνοι με τους εφιάλτες τους και τη μαυρίλα της ψυχής τους.
Είδα εκείνους πους πρόδωσαν, έκλεψαν, ατίμασαν, πατρίδα και ανθρώπους για μια θεσούλα σ’αυτό το κόσμο. Περιφρονημένοι από τ’αφεντικά τους, αποξενωμένοι από τους συνανθρώπους, μείναν εκεί κρυμμένοι απ’τη ζωή σαν αρουραίοι στους υπόνομους να ανασαλεύουν την ύπαρξή τους μέσα από φτηνά ίχνη μια ψυχής που δεν άφησαν να γεννηθεί ποτέ.
Λίγοι ήταν εκείνοι, σπάνιοι, που δεν ταίριαξαν τελικά με κανέναν. Εκείνοι που γινόντουσαν ανα περίσταση επαναστάτες ή αιρετικοί, επικίνδυνοι ή γραφικοί.
Εκείνοι που προσπάθησαν να δώσουν χρώμα στο κόσμο και όραμα στα βασανισμένα κορμιά.
Το μεγαλύτερο μίσος, την απαξίωση, το φόβο, τη προδοσία την είδα όχι από την εξουσία. Η λυσσαλέα αντίδραση σε κάθε όραμα, σε κάθε ιδέα που ήθελε να δώσει ανάσα, ομορφιά αξία σ’αυτό το κόσμο, ήταν από τους απλοϊκούς καθημερινούς βασάνηδες . Εκείνους που ήταν οι αποδέκτες όλης της αδικίας και της σαπίλας. Ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο παπάς της γειτονίας, ο χωροφύλακας στη γωνία. Ο περιπτεράς, η γειτόνισσα που παραφύλαγε στο απέναντι μπαλκόνι, η γριούλα στο χωριό που σταυροκοπιότανε, ο αγρότης με τα ροζιασμένα χέρια, ο εργάτης με τα χαλασμένα πνευμόνια, αυτοί παλαίψανε με νύχια και με δόντια να σκοτώσουν ότι θα τους έδινε τη ζωή τους πίσω.
Αυτό που θα ψηφίσουμε τη Κυριακή και όσα έχουμε επιλέξει μέχρι σήμερα δεν είναι απλά η επιλογή μιας συγκεκριμένης παράταξης, είναι πρώτα απ’ολα ο αντικατοπτρισμός μιας ιδεολογίας ζωής. Μπορεί να γίνεται ένας πόλεμος για να αποδειχτεί με κάθε τρόπο ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει αλλά δεν υπάρχει κάτι πιο γελοίο.
Τι άλλο κάνει κάποιος ψηφίζοντας από το να επιλέγει αυτό που τον ενοχλεί λιγώτερο ή αυτό που μοιάζει περισσότερο στις εσωτερικές του απαιτήσεις? Ποιός είναι πολιτκά αμέτοχος σε μια ψηφοφορία?
ΚΑΝΕΙΣ.
Από το να θέλω να ανατρεψω το κόσμο ολόκληρο μέχρι του αδιαφορώ πλήρως τι θα συμβεί γύρω μου όλα είναι «πολιτική σκέψη».
Και το να μην θέλεις ν’αλλάξεις τίποτα πολιτική επιλογή είναι και αυτό επιβαρύνει εσένα και όλους τους άλλους.
Ας σταματήσει λοιπόν αυτό το καθημερινό παραμύθιασμα που ξεκινάει από τη φράση «τώρα πιά» και καταλήγει στο «εγώ δεν έχω ιδέα απ’αυτά τα πράγματα».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ.
Δεν υπάρχουν Πόντιοι Πιλάτοι σ’ενα πολιτικό σύστημα. Υπάρχει το πλήθος που φωνάζει το Χριστό ή το Βαραβά. Και σε μια εποχή όπου ο όχλος ήταν αμόρφωτος, φτωχός, παρορμητικός χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει υπήρχε η έννοια της συγχώρεσης για το τι ακριβώς επέλεγαν. Ηταν έρμαια μιας αυστηρής κάστας που την είχαν θεοποιήσει και την ακολουθούσαν σαν σκουλήκια.
Ομως σήμερα αυτή η έννοια δεν υπάρχει. Η κάστα υπάρχει αλλλά δεν είμαστε τόσο έρμαια όσο θέλουμε να παραστήσουμε. Γνωρίζουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι κάνουμε και αν δεν ξέρουμε σίγουρα, υποπτευόμαστε οπωσδήποτε τις συνέπειες των επιλογών μας.
Και τις συνέπειες της αδιαφορίας μας, του ωχαδελφισμού μας τις ξέρουμε πολύ καλά.
Κι αν πάμε πάρα κάτω γνωρίζουμε καλά τι φοβόμαστε και τι λαχταράμε. Και δεν είναι απαραίτητο αυτό που λαχταράμε να είναι ωφέλιμο ή χρήσιμο για μια υγιειή εξέλιξη της κοινωνίας. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Ποοί και πόσοι αληθινά θέλουν ν’αλλάξουν και πόσοι γουστάρουν τελικά να πετάξουν τη ζωή τους στ’αχρηστα.
Η Κυριακή δεν θα δείξει ποιό κόμμα είναι ισχυρότερο. ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ ΤΙ ΦΤΙΑΞΙΑΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΕΔΩ ΠΕΡΑ. Αν αύριο το πρωί η διαφθορά θα συνεχιστεί, η σαπίλα , το ψέμμα, η κοροιδία, η εκμετάλλευση, η αδικία, η αναλγησία, το ΑΙΣΧΟΣ, θα συνεχιστούν θα συμβεί γιατί από αυτό είμαστε φτιαγμένοι και ταιριάζει στα χνώτα μας. Γιατί όλα αυτά είμαστε τελικά εμείς.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι ανθρώπους να παραδίνονται άνευ όρων. Να επιλέγουν το εύκολο από το δύσκολο, να ικανοποιούνται με μια πρόχειρη ύπαρξη χωρίς ιδιαίτερες αναζητήσεις. Να φοβούνται να προχωρήσουν να απαιτήσουν σαν κάποιος να τους εκβίαζει συνέχεια. Ανθρωποι πνιγμένοι μέσα στα βάσανα και στη κακομοιριά εγκαταλελειμένοι αγνοημένοι από τη πολιτεία, να προσπαθούν να προφυλάξουν με σθένος το τίποτα που τους αναλογούσε ? Το τίποτα που είχαν.
Είδα εκείνους που έκαναν εχθρό ότι θα τους εμπόδιζε ίσως κάπου κάποτε να πάρουν ένα κομάτι απ τη πίτα της καλοπέρασης άσχετα αν σ’αυτή την αναμονή θα έχαναν όλη τη ζωή τους μάταια. Ηταν κι εκείνοι που κοιτάζαν πάντα καχύποπτα τη φωνή της αλήθειας και την προσπέρναγαν χωρίς πολύ σκέψη προτιμώντας να ξαπλώσουν ανακουφισμένοι σ’ενα ανώδυνο ψέμα. Εκείνοι που αναπτύσαν ένστικτα, όνειρα, επιθυμίες ίδιες μ’εκείνους που «τα είχαν» αντί να νοιώσουν αδέλφια που τους άλλους ίδιους μικρούς απλούς ανθρώπους, αντί να θέλουν να μετριάσουν τη δυστυχία σε μια αγκαλιά, μένοντας στο τέλος μόνοι με τους εφιάλτες τους και τη μαυρίλα της ψυχής τους.
Είδα εκείνους πους πρόδωσαν, έκλεψαν, ατίμασαν, πατρίδα και ανθρώπους για μια θεσούλα σ’αυτό το κόσμο. Περιφρονημένοι από τ’αφεντικά τους, αποξενωμένοι από τους συνανθρώπους, μείναν εκεί κρυμμένοι απ’τη ζωή σαν αρουραίοι στους υπόνομους να ανασαλεύουν την ύπαρξή τους μέσα από φτηνά ίχνη μια ψυχής που δεν άφησαν να γεννηθεί ποτέ.
Λίγοι ήταν εκείνοι, σπάνιοι, που δεν ταίριαξαν τελικά με κανέναν. Εκείνοι που γινόντουσαν ανα περίσταση επαναστάτες ή αιρετικοί, επικίνδυνοι ή γραφικοί.
Εκείνοι που προσπάθησαν να δώσουν χρώμα στο κόσμο και όραμα στα βασανισμένα κορμιά.
Το μεγαλύτερο μίσος, την απαξίωση, το φόβο, τη προδοσία την είδα όχι από την εξουσία. Η λυσσαλέα αντίδραση σε κάθε όραμα, σε κάθε ιδέα που ήθελε να δώσει ανάσα, ομορφιά αξία σ’αυτό το κόσμο, ήταν από τους απλοϊκούς καθημερινούς βασάνηδες . Εκείνους που ήταν οι αποδέκτες όλης της αδικίας και της σαπίλας. Ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο παπάς της γειτονίας, ο χωροφύλακας στη γωνία. Ο περιπτεράς, η γειτόνισσα που παραφύλαγε στο απέναντι μπαλκόνι, η γριούλα στο χωριό που σταυροκοπιότανε, ο αγρότης με τα ροζιασμένα χέρια, ο εργάτης με τα χαλασμένα πνευμόνια, αυτοί παλαίψανε με νύχια και με δόντια να σκοτώσουν ότι θα τους έδινε τη ζωή τους πίσω.
Αυτό που θα ψηφίσουμε τη Κυριακή και όσα έχουμε επιλέξει μέχρι σήμερα δεν είναι απλά η επιλογή μιας συγκεκριμένης παράταξης, είναι πρώτα απ’ολα ο αντικατοπτρισμός μιας ιδεολογίας ζωής. Μπορεί να γίνεται ένας πόλεμος για να αποδειχτεί με κάθε τρόπο ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει αλλά δεν υπάρχει κάτι πιο γελοίο.
Τι άλλο κάνει κάποιος ψηφίζοντας από το να επιλέγει αυτό που τον ενοχλεί λιγώτερο ή αυτό που μοιάζει περισσότερο στις εσωτερικές του απαιτήσεις? Ποιός είναι πολιτκά αμέτοχος σε μια ψηφοφορία?
ΚΑΝΕΙΣ.
Από το να θέλω να ανατρεψω το κόσμο ολόκληρο μέχρι του αδιαφορώ πλήρως τι θα συμβεί γύρω μου όλα είναι «πολιτική σκέψη».
Και το να μην θέλεις ν’αλλάξεις τίποτα πολιτική επιλογή είναι και αυτό επιβαρύνει εσένα και όλους τους άλλους.
Ας σταματήσει λοιπόν αυτό το καθημερινό παραμύθιασμα που ξεκινάει από τη φράση «τώρα πιά» και καταλήγει στο «εγώ δεν έχω ιδέα απ’αυτά τα πράγματα».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ.
Δεν υπάρχουν Πόντιοι Πιλάτοι σ’ενα πολιτικό σύστημα. Υπάρχει το πλήθος που φωνάζει το Χριστό ή το Βαραβά. Και σε μια εποχή όπου ο όχλος ήταν αμόρφωτος, φτωχός, παρορμητικός χωρίς να ξέρει ακριβώς τι κάνει υπήρχε η έννοια της συγχώρεσης για το τι ακριβώς επέλεγαν. Ηταν έρμαια μιας αυστηρής κάστας που την είχαν θεοποιήσει και την ακολουθούσαν σαν σκουλήκια.
Ομως σήμερα αυτή η έννοια δεν υπάρχει. Η κάστα υπάρχει αλλλά δεν είμαστε τόσο έρμαια όσο θέλουμε να παραστήσουμε. Γνωρίζουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι κάνουμε και αν δεν ξέρουμε σίγουρα, υποπτευόμαστε οπωσδήποτε τις συνέπειες των επιλογών μας.
Και τις συνέπειες της αδιαφορίας μας, του ωχαδελφισμού μας τις ξέρουμε πολύ καλά.
Κι αν πάμε πάρα κάτω γνωρίζουμε καλά τι φοβόμαστε και τι λαχταράμε. Και δεν είναι απαραίτητο αυτό που λαχταράμε να είναι ωφέλιμο ή χρήσιμο για μια υγιειή εξέλιξη της κοινωνίας. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Ποοί και πόσοι αληθινά θέλουν ν’αλλάξουν και πόσοι γουστάρουν τελικά να πετάξουν τη ζωή τους στ’αχρηστα.
Η Κυριακή δεν θα δείξει ποιό κόμμα είναι ισχυρότερο. ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ ΤΙ ΦΤΙΑΞΙΑΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΕΔΩ ΠΕΡΑ. Αν αύριο το πρωί η διαφθορά θα συνεχιστεί, η σαπίλα , το ψέμμα, η κοροιδία, η εκμετάλλευση, η αδικία, η αναλγησία, το ΑΙΣΧΟΣ, θα συνεχιστούν θα συμβεί γιατί από αυτό είμαστε φτιαγμένοι και ταιριάζει στα χνώτα μας. Γιατί όλα αυτά είμαστε τελικά εμείς.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007
ΕΝΑ ΦΙΛΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠ'ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ..
Εχασε εκείνη τη γαλήνη, το ήσυχο χαμόγελο που ξέραμε.
-Κάηκαν όλα, είπε. Το σπίτι, οι ελιές κι ο γάτος μας που σας έλεγα.. πήρε φωτιά κι αυτός..
Εβλεπα έναν άνθρωπο που η γαλήνη είχε μετατραπεί σε παράδοση, το χαμόγελο σε μια πικρή γκριμάτσα.
-Οτι και ν'ακουσες, ότι και να είδες στη τηλεόραση, πρέπει να πας εκεί. Μόνο έτσι θα καταλάβεις. Δεν θα πιστέψεις ότι δεις, δεν είναι αυτή η γη μας, δεν είναι ο τόπος μας είναι κάποια άλλη γη που μας άφησαν ξαφνικά και δε τη γνωρίζουμε.
Δεν είπαμε πολλά. Μονολογούσε. "Και φώναξα στο άτιμο το γατί να μείνει κοντά μου αλλά έφυγε και λαμπάδιασε, κάηκε εκεί μπροστά μας.."
Οι φωτιές έσβησαν? Ποιός το λέει αυτό? Ποιές φωτιές έσβησαν? Η φωτιά που σιγοκαίει τόσες ψύχες μόλις φούντωσε. Η μάλλον , λάθος, δε φούντωσε, σιγοκαίει αργά και βασανιστικα και θα καίει για πολύ καιρό ακόμα. Ισως δε σβήσει ποτέ. Αλλά κι όταν θα περάσουν χρόνια κι όλα θα είναι ακόμα μια θλιβερή σελίδα στην ιστορία, θαχει πάρει μαζί της ένα κομμάτι ζωής, που δεν θα ξανάρθει ποτέ.
Ετσι εναλάσσονται όλα, μικρές και μεγάλες τραγωδίες μέσα στο πανηγύρι της ζωής. Συνέβη. Αυριο εμείς το ξεχνάμε, εκείνοι απλά θα κάνουν υπομονή. Οσοι δείχναν συντεντριμένοι κάτω από τους λαμπερούς προβολείς της δημοσιότητας έχουν ήδη πετάξει γι αλλού ανεμίζοντας τα σημαιάκια τους και τα καραγκιοζιλίκια τους.
Κι εμείς? Απλά ας παρακολουθήσουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Μόνο να την παρακολουθήσουμε προσεκτικά, σε κάθε βήμα που θα γίνει, ας μη χάσουμε ούτε ένα νέο που θα φθάνει από τα καμμένα μέρη, στο μέλλον. Κανένα νέο γιατί σ'αυτή την ιστορία ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ν'αλλάξουμε αυτό που δεν αλλάζει. Αλλά θέλουμε να δούμε και να καταλάβουμε.
Εφυγε ο φίλος. Τι να του πω? Ο λαός θα απαντήσει στις κάλπες. Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε? Αμφιβάλλω αν θα έχω υπομονή να παρακολουθήσω τα αποτελέσματα. Αν γίνει κάτι τόσο αλλοιώτικο θα το μυρίσω στον αέρα αλλοιώς άλλη μια άοσμη νύχτα θαναι σαν όλες τις άλλες σ'αυτό το τόπο που δεν έχει μνήμη... Πόσο θάθελα να βγω ψεύτρα.
Διαβάστε κι εδώ αυτά που φθάνουν ΑΠ'ΑΛΛΟΥ.
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ "ΝΤΙΜΠΕΙΤ"
Τι να πουμε κι εμείς οι φτωχοί?
Οι δημοσιογράφοι και όλοι οι βαθυστόχαστοι άνθρωποι, αυτοί που ξέρουν τα πολλά κι ο νους τους κατεβάζει , θα το ξετινάξουν το θέμα, θα το μακρύνουν, θα το κοντύνουν, θα το κοσκινίσουν, θα βρουν κρυμένα νοήματα, θα έχουν πιάσει εκείνο που εμείς δεν πιάνουμε, θα ζυγίζουν και θα ζωγραφίσουν τα προφίλ, τα κουστούμια, τα χαμόγελα, θα αναλύσουν όλα τα υπονοούμενα που επίσης εμείς δεν πιάσαμε και ω του θαύματος θα βρουν ότι υπήρξαν και εκπλήξεις φοβερές και θα σοκαριστούν από τις βαρυσήμαντες δηλώσεις τις εντελώς αναπάντεχες που ούτε αυτές δεν καταλάβαμε εμείς.
Θα αναλύσουν ώρες και ώρες τα δίλεπτα. Θα μιλήσουν για όλα. Να δείτε που θα μιλήσουν για σκάνδαλο του χρονόμετρου.
Για τα άλλα σκάνδαλα δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα να ασχολούμαστε. Αλλωστε η νέα στρατηγική απ΄οτι είδαμε είναι όπως ο παρακάτω διάλογος
-Τι σκοπεύεις να κάνεις αύριο βράδυ Μήτσο?
-Θα βρέξει ρε γαμώτο
-Μα εγώ σε ρώτησα τι θα κάνεις αύριο βράδυ
-Ενταξει μπορει να ψιλοχιονίσει κιόλας
Να δείτε επίσης που θα μιλήσουν και για διλήμματα, στίγματα, θα προβληματιστούν έντονα κλπ κλπ.
Θα αποφασίσουν στο τέλος και για το ποιός κέρδισε τις εντυπώσεις και θα είναι σίγουροι ότι το ίδιο αποφασίσαμε κι εμείς.
Πάντως περισσότερο απ'ολους αυτούς εγώ είμαι περίεργη να διαβάσω, ν'ακούσω, να ρωτήσω τι ακριβώς κατάλαβαν τι συμπέρασμα έβγαλαν τα παιδιά που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά μια και απ'οτι ακούστηκε ήταν η ευκαιρία να τα προσελκύσουν...
Προσελκυθήκατε παιδιά? Είστε έτοιμοι?
ΔΕΝ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Απαξίωση είναι,
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΤΖΟΓΟ!
Πιστεύετε ότι κάποιος αγαπάει αληθινά τον συνάνθρωπο, ότι ενδιαφέρεται να συμπονέσει, να κατανοήσει, να βρει λύσεις να παλαίψει για δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα, μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο μοντέλο ανθρώπου, έναν άνθρωπο που θα συνυπάρχει με τους άλλους , με αξιοπρέπεια, συνέπεια, ένα κόσμο όπου οι νέοι θα μορφώνονται οι άρρωστοι θα έχουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα και οι γέροι θα πεθαίνουν αξιοπρεπώς, ένα κόσμο που ο εργαζόμενος θα αμοίβεται έτσι από την εργασία του ώστε να μπορεί να φροντίσει να δημιουργήσει μια καλύτερη οικογένεια, καλύτερους ανθρώπους, ότι θέλει να φτιάξει ένα κόσμο αλλοιώτικο που οι άνθρωποι θα ζουν καλύτερα?
Αν βλέπετε κάποιον έτσι ψηφίστε τον.
Αν θέλετε ένα τέτοιο κόσμο πράγμα το οποίο δεν είναι δεδομένο. Κι ίσως εκεί είναι το ζουμί.
ΘΕΛΟΥΜΕ? ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ.
Γιατί τελικά η γκρίνια και η στείρα διαμαρτυρία είναι κι αυτός ένας τρόπος να περνάμε την ώρα μας. Ανώδυνα...
Οι δημοσιογράφοι και όλοι οι βαθυστόχαστοι άνθρωποι, αυτοί που ξέρουν τα πολλά κι ο νους τους κατεβάζει , θα το ξετινάξουν το θέμα, θα το μακρύνουν, θα το κοντύνουν, θα το κοσκινίσουν, θα βρουν κρυμένα νοήματα, θα έχουν πιάσει εκείνο που εμείς δεν πιάνουμε, θα ζυγίζουν και θα ζωγραφίσουν τα προφίλ, τα κουστούμια, τα χαμόγελα, θα αναλύσουν όλα τα υπονοούμενα που επίσης εμείς δεν πιάσαμε και ω του θαύματος θα βρουν ότι υπήρξαν και εκπλήξεις φοβερές και θα σοκαριστούν από τις βαρυσήμαντες δηλώσεις τις εντελώς αναπάντεχες που ούτε αυτές δεν καταλάβαμε εμείς.
Θα αναλύσουν ώρες και ώρες τα δίλεπτα. Θα μιλήσουν για όλα. Να δείτε που θα μιλήσουν για σκάνδαλο του χρονόμετρου.
Για τα άλλα σκάνδαλα δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα να ασχολούμαστε. Αλλωστε η νέα στρατηγική απ΄οτι είδαμε είναι όπως ο παρακάτω διάλογος
-Τι σκοπεύεις να κάνεις αύριο βράδυ Μήτσο?
-Θα βρέξει ρε γαμώτο
-Μα εγώ σε ρώτησα τι θα κάνεις αύριο βράδυ
-Ενταξει μπορει να ψιλοχιονίσει κιόλας
Να δείτε επίσης που θα μιλήσουν και για διλήμματα, στίγματα, θα προβληματιστούν έντονα κλπ κλπ.
Θα αποφασίσουν στο τέλος και για το ποιός κέρδισε τις εντυπώσεις και θα είναι σίγουροι ότι το ίδιο αποφασίσαμε κι εμείς.
Πάντως περισσότερο απ'ολους αυτούς εγώ είμαι περίεργη να διαβάσω, ν'ακούσω, να ρωτήσω τι ακριβώς κατάλαβαν τι συμπέρασμα έβγαλαν τα παιδιά που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά μια και απ'οτι ακούστηκε ήταν η ευκαιρία να τα προσελκύσουν...
Προσελκυθήκατε παιδιά? Είστε έτοιμοι?
ΔΕΝ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Απαξίωση είναι,
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΤΖΟΓΟ!
Πιστεύετε ότι κάποιος αγαπάει αληθινά τον συνάνθρωπο, ότι ενδιαφέρεται να συμπονέσει, να κατανοήσει, να βρει λύσεις να παλαίψει για δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα, μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο μοντέλο ανθρώπου, έναν άνθρωπο που θα συνυπάρχει με τους άλλους , με αξιοπρέπεια, συνέπεια, ένα κόσμο όπου οι νέοι θα μορφώνονται οι άρρωστοι θα έχουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα και οι γέροι θα πεθαίνουν αξιοπρεπώς, ένα κόσμο που ο εργαζόμενος θα αμοίβεται έτσι από την εργασία του ώστε να μπορεί να φροντίσει να δημιουργήσει μια καλύτερη οικογένεια, καλύτερους ανθρώπους, ότι θέλει να φτιάξει ένα κόσμο αλλοιώτικο που οι άνθρωποι θα ζουν καλύτερα?
Αν βλέπετε κάποιον έτσι ψηφίστε τον.
Αν θέλετε ένα τέτοιο κόσμο πράγμα το οποίο δεν είναι δεδομένο. Κι ίσως εκεί είναι το ζουμί.
ΘΕΛΟΥΜΕ? ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ.
Γιατί τελικά η γκρίνια και η στείρα διαμαρτυρία είναι κι αυτός ένας τρόπος να περνάμε την ώρα μας. Ανώδυνα...
Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007
τι ειναι η πατριδα μας?
το αιωνιο ερωτημα δια στοματος Χαρυ:
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ?
ακουστε το πριν ψηφισετε.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ?
ακουστε το πριν ψηφισετε.
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΧΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΛΑΚΗ...
..κάτι δεν μου πήγαινε καλά στην εκπομπή χτες. Εχεις κάνει εκπομπές που δεν θα τις ξεχάσω. Που τα είπες όλα χύμα, δυνατά χωρίς έλεος. Και χτες έτσι ήταν όμως.. ίσως να είναι ιδέα μου αλλά εκείνο το οι μεν έχουν βαγόνια αλλά δεν έχουν μηχανή οι δε έχουν μηχανή αλλά δεν έχουν βαγόνια, λίγο πριν τις εκλογές, σε μια χώρα που οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ψηφίζουν ντουγρού κάποιο αρχηγό. Ούτε βαγόνια, ούτε ράγες, ούτε στάσεις, μόνιμα σ'αυτό το τόπο η ψήφος στη μηχανή πήγαινε. Ολοι κρεμμασμένοι σε μια μηχανή σταθήκαμε χρόνια με τα βαγόνια να γέρνουν σα ζαβά κι αυτή, (ο αρχηγός) να ρίχνει στάχτη στα μάτια με τη γοητεία του.
Γενιές και γενιές μεγάλωσαν ψήφισαν αποφάσισαν με ένα όνομα. Τα υπόλοιπα άντε να ξέραμε κανέναν που βγαίνει στο χωριό μας ή καναν άλλο που τον δείχνουν πολύ στη τηλεόραση. Στο μπαλκόνι με τα σημαιάκια σαν καλοκουρδισμένες μπαταριούλες εκείνον εκεί ψηλά κοιτάζαμε πάντα. Η πλάνη πέφτει από παντού στο σπίτι...
Κάτι στο ζύγι δεν πήγε καλά. Μπορεί ναναι εντελώς τυχαίο, μπορεί να μην σε νοιάζει Λάκη, γιατί η αριστερά πρέπει να διαλέξει τα δικά της βαγόνια επι τέλους, πολλά μπορεί, αλλά τη μηχανή στους άλλους που την είδαμε? Είδαμε κανένα ιντερσίτυ που σκίζει τους αγρούς και ανταριάζουν τα πετεινά του ουρανού από το δέος?
Μήπως να λέγαμε ότι ούτε βαγόνια ούτε μηχανές δεν έχει κανείς από τους δύο και τα τρένα έχουν προ πολλού σκουριάσει στους καμμένους σταθμούς που άφησαν πίσω τους? Στους μισθούς και στις συντάξεις που μικρίνανε επικίνδυνα? Στη μάσαμπουκα και στη βούτα που τελειωμό δεν έχει? Στο γλύψιμο στο σκύψιμο ? Στην αδιαφορία του αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε? Στην αδιαφορία του αν καν θα κατορθώσουμε να τη βγάλουμε κι αυτό το χρόνο? Και οι δύο? Μήπως λέω και οι δυό έχουν παρκάρει ισότιμα τα σκουριασμένα τρένα και το μόνο που μένει είναι ότι κάθε τόσο μας ζητάνε να πληρώσουμε το φόρο του σταθμαρχείου ?
Γενιές και γενιές μεγάλωσαν ψήφισαν αποφάσισαν με ένα όνομα. Τα υπόλοιπα άντε να ξέραμε κανέναν που βγαίνει στο χωριό μας ή καναν άλλο που τον δείχνουν πολύ στη τηλεόραση. Στο μπαλκόνι με τα σημαιάκια σαν καλοκουρδισμένες μπαταριούλες εκείνον εκεί ψηλά κοιτάζαμε πάντα. Η πλάνη πέφτει από παντού στο σπίτι...
Κάτι στο ζύγι δεν πήγε καλά. Μπορεί ναναι εντελώς τυχαίο, μπορεί να μην σε νοιάζει Λάκη, γιατί η αριστερά πρέπει να διαλέξει τα δικά της βαγόνια επι τέλους, πολλά μπορεί, αλλά τη μηχανή στους άλλους που την είδαμε? Είδαμε κανένα ιντερσίτυ που σκίζει τους αγρούς και ανταριάζουν τα πετεινά του ουρανού από το δέος?
Μήπως να λέγαμε ότι ούτε βαγόνια ούτε μηχανές δεν έχει κανείς από τους δύο και τα τρένα έχουν προ πολλού σκουριάσει στους καμμένους σταθμούς που άφησαν πίσω τους? Στους μισθούς και στις συντάξεις που μικρίνανε επικίνδυνα? Στη μάσαμπουκα και στη βούτα που τελειωμό δεν έχει? Στο γλύψιμο στο σκύψιμο ? Στην αδιαφορία του αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε? Στην αδιαφορία του αν καν θα κατορθώσουμε να τη βγάλουμε κι αυτό το χρόνο? Και οι δύο? Μήπως λέω και οι δυό έχουν παρκάρει ισότιμα τα σκουριασμένα τρένα και το μόνο που μένει είναι ότι κάθε τόσο μας ζητάνε να πληρώσουμε το φόρο του σταθμαρχείου ?
Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Οταν λέμε άλλαξα, ξύπνησα ένα πρωινό κι αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω να είμαι κάτι άλλο από αυτό που ήμουν, σημαίνει βγήκα πιο πέρα. Με είδα. Με κοίταξα ολόκληρο σαν κάποιος που κάθεται πιο εκεί από την πραγματικότητα που βίωνα.
Κοίταξα αυτά που με σκότωναν, που με πόναγαν, αυτά που ένοιωθα άδικα να κάνω, αυτά που θόλωναν την καθαρότητά μου, τα συναισθήματά μου, τη ψυχή μου.
Συνειδητοποίησα το σύνολο.
Κοίταξα όλες τις όψεις σαν ένα ολόγραμμα μπροστά μου που μπορώ να τριγυρίσω όλες του τις μερικές και να νοιώσω τις διαστάσεις του.
Αυτή είναι μια ανατροπή, ένα αναπάντεχο καλημέρα σε μια καινούργια αντίληψη των πραγμάτων.
Αποφασίζω να ξεδιπλωθώ και να δω ξεδιπλωμένο το κοσμο γύρω μου.
Δεν θέλω να αστειευτώ, δεν θέλω να χαμογελάσω υπομονετικά, δεν θέλω να κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι, θέλω να δημιουργήσω τα αστεία, την υπομονή, τη κατανόηση και τις εικόνες από την αρχή.
Δεν είναι μια αλλαγή από ένα μπλουζάκι στο πολυκατάστημα. Δεν είναι η αλλαγή του αυτοκινήτου που πάλιωσε, δεν είναι η αλλαγή στο επόμενο κανάλι της τηλεόρασης.
Είναι πάνω και πέρα από αυτά, μια ανατροπή των δεδομένων μου και των γνωστών πεπατημένων γιατί επιθυμώ αληθινά να βαδίσω πέρα από τη σήψη των ημερών μου.
Είναι η στιγμή που ένας άνθρωπος, θέλει να ανακαλύψει λέξεις με μεγαλείο να τις νοιωσει και να δοκιμάσει τον ευατό του απέναντί του.
Η στιγμή που ο άνθρωπος περνάει από όνειρα , οράματα στην απαίτηση να τα διεκδικήσει από την αρχή , η στιγμή που θέλει ν'ανασάνει καθάριο αέρα, να γευτεί ξανά νερό δροσερό, να μυρίσει αρώματα άγνωστα, ν'αγγίξει όσα τουχαν ξεφύγει, να περπατήσει σε φρέσκο χώμα, η στιγμή που θέλει να τιμήσει τη ζωή του.
Να πεταχτεί στον αόρατο κόρυμβο ονειρευόταν ο ποιητής...
Εκεί μακριά με το ψέμμα να φαντάζει ξεγυμνωμένο,
και η αλήθεια να είναι μια ακριβή αγάπη που πρέπει να παλέψεις πολύ για να την αποκτήσεις.
Ενα βήμα πιο πέρα από τη φθορά..
Κι όλα ξεκάθαρα, θαρραλλέα.
Να προχωρήσεις σε μελλοντικά χρόνια και να κοιτάξεις όλη αυτή τη σαπίλα σαν τον αντικατοπτρισμό μια εποχής που έχει από χρόνια πεθάνει.
Να σκάσεις το βράχο με μια καρφίτσα. Το βράχο σου αυτόν που σ'εκλεισε μέσα χωρίς να μπορείς να βλαστήσεις...
Πριν απ'ολα αυτά πρέπει απλά να υποπτευθείς έστω ελάχιστα με τι ακριβώς ταυτίζεσαι. Και για μια φορά έστω και μοναδική να πεις αλήθεια σε σένα αλήθεια ακόμα κι αυτή είναι ότι τίποτα απ'ολα αυτά δεν έχεις σκοπό να κάνεις....
Στην άγνοια του μεγαλείου χτίζουν τα κάστρα τους....
Κοίταξα αυτά που με σκότωναν, που με πόναγαν, αυτά που ένοιωθα άδικα να κάνω, αυτά που θόλωναν την καθαρότητά μου, τα συναισθήματά μου, τη ψυχή μου.
Συνειδητοποίησα το σύνολο.
Κοίταξα όλες τις όψεις σαν ένα ολόγραμμα μπροστά μου που μπορώ να τριγυρίσω όλες του τις μερικές και να νοιώσω τις διαστάσεις του.
Αυτή είναι μια ανατροπή, ένα αναπάντεχο καλημέρα σε μια καινούργια αντίληψη των πραγμάτων.
Αποφασίζω να ξεδιπλωθώ και να δω ξεδιπλωμένο το κοσμο γύρω μου.
Δεν θέλω να αστειευτώ, δεν θέλω να χαμογελάσω υπομονετικά, δεν θέλω να κουνήσω συγκαταβατικά το κεφάλι, θέλω να δημιουργήσω τα αστεία, την υπομονή, τη κατανόηση και τις εικόνες από την αρχή.
Δεν είναι μια αλλαγή από ένα μπλουζάκι στο πολυκατάστημα. Δεν είναι η αλλαγή του αυτοκινήτου που πάλιωσε, δεν είναι η αλλαγή στο επόμενο κανάλι της τηλεόρασης.
Είναι πάνω και πέρα από αυτά, μια ανατροπή των δεδομένων μου και των γνωστών πεπατημένων γιατί επιθυμώ αληθινά να βαδίσω πέρα από τη σήψη των ημερών μου.
Είναι η στιγμή που ένας άνθρωπος, θέλει να ανακαλύψει λέξεις με μεγαλείο να τις νοιωσει και να δοκιμάσει τον ευατό του απέναντί του.
Η στιγμή που ο άνθρωπος περνάει από όνειρα , οράματα στην απαίτηση να τα διεκδικήσει από την αρχή , η στιγμή που θέλει ν'ανασάνει καθάριο αέρα, να γευτεί ξανά νερό δροσερό, να μυρίσει αρώματα άγνωστα, ν'αγγίξει όσα τουχαν ξεφύγει, να περπατήσει σε φρέσκο χώμα, η στιγμή που θέλει να τιμήσει τη ζωή του.
Να πεταχτεί στον αόρατο κόρυμβο ονειρευόταν ο ποιητής...
Εκεί μακριά με το ψέμμα να φαντάζει ξεγυμνωμένο,
και η αλήθεια να είναι μια ακριβή αγάπη που πρέπει να παλέψεις πολύ για να την αποκτήσεις.
Ενα βήμα πιο πέρα από τη φθορά..
Κι όλα ξεκάθαρα, θαρραλλέα.
Να προχωρήσεις σε μελλοντικά χρόνια και να κοιτάξεις όλη αυτή τη σαπίλα σαν τον αντικατοπτρισμό μια εποχής που έχει από χρόνια πεθάνει.
Να σκάσεις το βράχο με μια καρφίτσα. Το βράχο σου αυτόν που σ'εκλεισε μέσα χωρίς να μπορείς να βλαστήσεις...
Πριν απ'ολα αυτά πρέπει απλά να υποπτευθείς έστω ελάχιστα με τι ακριβώς ταυτίζεσαι. Και για μια φορά έστω και μοναδική να πεις αλήθεια σε σένα αλήθεια ακόμα κι αυτή είναι ότι τίποτα απ'ολα αυτά δεν έχεις σκοπό να κάνεις....
Στην άγνοια του μεγαλείου χτίζουν τα κάστρα τους....
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007
ΔΙΣ ΙΣ ΔΕ ΜΑΠΕΣ ΣΟΟΥ!!!
Το Μαπετ σόου? Ελληνική λέξη είναι ολοφάνερο!
Μάπετ - Μάπες! Μάπες σόου.
Πως γίνεται το Μαπες Σόου?
Χωρίζεις ένα κουτί που μπροστά έχει τζάμι κι από μέσα είναι κούφιο σε πολλά μικρά παραθυράκια.
Μοιράζεις σε κάθε ένα από τα παραθυράκια κουκλάκια που πρέπει να έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
-Υφός πολύ σοβαρό έως ανατριχιαστικό (πρέπει να σου δίνουν την εντύπωση ότι ετοιμάζονται να ανακοινώσουν τουλάχιστον τη δεύτερη παρουσία!
-Μόλις μιλήσει το ένα τα άλλα αυτόματα πρέπει να γουρλώσουν τα μάτια σαν να κατάπιανε αγγούρι καλυβιώτικο κάθετο, και το στόμα τους να σουφρώσει αγριεμένο και να γίνει σχεδό ν σαν το κώλο της κότας
-Μόλις το πρώτο κουκλάκι αρθώσει τις πρώτες τρεις λέξεις που συνήθως είναι "είναι απίστευτο αυτό που..."
τα άλλα κουκλάκια δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το αφήσουν να ακουστεί πια οι φωνή του! Πρέπει να μιλάνε γρήγορα φωναχτά με λέξεις που προκαλούν μπούγιο αλλά προς θεού δεν πρέπει κανείς να καταλαβαίνει τη λένε.
-Τότε το πρώτο κουκλάκι πρέπει να αγριέψει πολύ και ν'αρχίσει να φωνάζει να κοκκινίζει σαν πιπεριά φλωρίνης και να κάνει πως προσπαθεί να επιβάλλει τη τάξη στα υπόλοιπα κουκλάκια.
Εκεί αρχίζουν τα μυστικά.
Από κάτω εκεί που δε βλέπουμε υπάρχει μηχανισμός που δεν τ'αφήνει να σταματήσουν επίτηδες . Ο μηχανισμός είναι περίπου όπως το γνωστό ταψί στα λούνα παρκ για να τα κάνει να χοροπηδάνε όλα μαζί και να φωνάζουν όλο και πιο πολύ.
Αφού περάσει μισή ώρα με τρία τέταρτα όλα ησυχάζουν και το πρώτο κουκλάκι λέει περήφανο.
-Κυρίες και κύριοι ήταν συγκλονιστικά τα όσα ακούσαμε, και οι αποκαλύψεις αυτές θα ταράξουν το πανελλήνιο.
Κι εσύ μένεις ωσαν λαμπερός χάνος και λες
Τι είπανε ρε παιδιά τόσο σοβαρό και δεν το κατάλαβα?
Πριν προλάβεις όμως να σκεφτείς
το πρώτο κουκλάκι λέει ξαφνικά μ'ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά
Διακόπουτμε για λίγο το φοβερό αυτό θέμα για να σας δείξουμε μια σερβιέτα, μια λεκάνη, την αυτοκτονία μιας κατσαρίδας, μια χοντρέλω που αδυνάτισε κι ένα κοιλαρά γεμάτο σάλτσες! Σόρυ παραλίγο να ξεχάσω κι εκείνον που χέζεται από τη χαρά του γιατί μόλις πήρες ένα δάνειο τριακοσίων χιλιάδων ευρώ που θα ξοφλήσει σε 365 χρόνια!!!!
ΔΙΣ ΙΣ ΔΕ ΜΑΠΕΣ ΣΟΟΥ ΤΟΥΝΑΙΤ ΕΝΤ ΕΒΡΥ ΝΑΙΤ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΜΗΝ!
Μάπετ - Μάπες! Μάπες σόου.
Πως γίνεται το Μαπες Σόου?
Χωρίζεις ένα κουτί που μπροστά έχει τζάμι κι από μέσα είναι κούφιο σε πολλά μικρά παραθυράκια.
Μοιράζεις σε κάθε ένα από τα παραθυράκια κουκλάκια που πρέπει να έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
-Υφός πολύ σοβαρό έως ανατριχιαστικό (πρέπει να σου δίνουν την εντύπωση ότι ετοιμάζονται να ανακοινώσουν τουλάχιστον τη δεύτερη παρουσία!
-Μόλις μιλήσει το ένα τα άλλα αυτόματα πρέπει να γουρλώσουν τα μάτια σαν να κατάπιανε αγγούρι καλυβιώτικο κάθετο, και το στόμα τους να σουφρώσει αγριεμένο και να γίνει σχεδό ν σαν το κώλο της κότας
-Μόλις το πρώτο κουκλάκι αρθώσει τις πρώτες τρεις λέξεις που συνήθως είναι "είναι απίστευτο αυτό που..."
τα άλλα κουκλάκια δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το αφήσουν να ακουστεί πια οι φωνή του! Πρέπει να μιλάνε γρήγορα φωναχτά με λέξεις που προκαλούν μπούγιο αλλά προς θεού δεν πρέπει κανείς να καταλαβαίνει τη λένε.
-Τότε το πρώτο κουκλάκι πρέπει να αγριέψει πολύ και ν'αρχίσει να φωνάζει να κοκκινίζει σαν πιπεριά φλωρίνης και να κάνει πως προσπαθεί να επιβάλλει τη τάξη στα υπόλοιπα κουκλάκια.
Εκεί αρχίζουν τα μυστικά.
Από κάτω εκεί που δε βλέπουμε υπάρχει μηχανισμός που δεν τ'αφήνει να σταματήσουν επίτηδες . Ο μηχανισμός είναι περίπου όπως το γνωστό ταψί στα λούνα παρκ για να τα κάνει να χοροπηδάνε όλα μαζί και να φωνάζουν όλο και πιο πολύ.
Αφού περάσει μισή ώρα με τρία τέταρτα όλα ησυχάζουν και το πρώτο κουκλάκι λέει περήφανο.
-Κυρίες και κύριοι ήταν συγκλονιστικά τα όσα ακούσαμε, και οι αποκαλύψεις αυτές θα ταράξουν το πανελλήνιο.
Κι εσύ μένεις ωσαν λαμπερός χάνος και λες
Τι είπανε ρε παιδιά τόσο σοβαρό και δεν το κατάλαβα?
Πριν προλάβεις όμως να σκεφτείς
το πρώτο κουκλάκι λέει ξαφνικά μ'ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά
Διακόπουτμε για λίγο το φοβερό αυτό θέμα για να σας δείξουμε μια σερβιέτα, μια λεκάνη, την αυτοκτονία μιας κατσαρίδας, μια χοντρέλω που αδυνάτισε κι ένα κοιλαρά γεμάτο σάλτσες! Σόρυ παραλίγο να ξεχάσω κι εκείνον που χέζεται από τη χαρά του γιατί μόλις πήρες ένα δάνειο τριακοσίων χιλιάδων ευρώ που θα ξοφλήσει σε 365 χρόνια!!!!
ΔΙΣ ΙΣ ΔΕ ΜΑΠΕΣ ΣΟΟΥ ΤΟΥΝΑΙΤ ΕΝΤ ΕΒΡΥ ΝΑΙΤ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΜΗΝ!
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007
Η ΚΑΛΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΜΙΔΙ
Το προηγούμενο κείμενο είναι το τελευταίο που γράφω σχετικά με τις εκλογές. Χτες καθισμένη στο διπλανό τραπέζι μια παέρα τσακωνόταν βρίζοντας οι μισοί το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι μισοί τη ΝΔ. Πιο εκεί ένα μεγάφωνο με τα ίδια τραγούδια που ακούγαμε στην μεταπολίτευση αντηχούσε μ'ενα ήχο σκουριασμένο και επαναληπτικό.
Κάτι παιδιά που μοίρασαν ένα φυλάδιο που έλεγε ακριβώς τα ίδια όπως 30 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν είχα μαζέψει ελπίδες για κάτι άλλο που θα μ'εκανε πάλι να σκεφτώ σοβαρά ότι χρειαζόμαστε όλοι για να βάλουμε ένα χεράκι να πανε τα πράγματα μπροστά. Οι ελπίδες πρέπει να σας το εξομολογηθώ όλο και λιγοστεύουν.
Προέρχομαι από περιβάλλοντα που όλη η ζωή τους ήταν να μιλάνε "πολιτικά" Μεγάλωσα μέσα σε λόγια, διαμάχες, επαναστατικά λόγια, όνειρα και πολύ καιρό πριν έγινα το μαύρο πρόβατο που ξέφυγα μακριά σ'εμα δρόμο μοναχικό αλλοιώτικο αρνούμενη να συνεχίσω πια αυτό το καραγκιοζιλίκι που έμοιαζε σαν κάποιο έθιμο που δεν έπρεπε να παραβιάσουμε.
Φέτος και μόνο γιατί η αγανάκτηση έφτασε στο ζενίθ ήθελα να πω να μιλήσω να αναρωτηθώ ξανά.
Ομως είναι τόσο αβάστακτο να μην έχει γίνει ούτε ένα βήμα... Να είναι όλα εκεί και χειρότερα να είναι όλα εκεί όλο και πιο ψεύτικα κι ο κόσμος όλο και πιο απρόσιτος αδιάφορος.
Ο Μπρεχτ έλεγε μοιάζω με κάποιον που όλη τη ζωή κράτάει ένα κεραμίδι στο χέρι και ψάχνει να βρει που είναι το σπίτι του. Να ρίξω ένα κεραμίδι στη κάλπη γράφοντας επανω εδώ είναι το σπίτι μου συμφωνείτε ή όχι?
Κάτι παιδιά που μοίρασαν ένα φυλάδιο που έλεγε ακριβώς τα ίδια όπως 30 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν είχα μαζέψει ελπίδες για κάτι άλλο που θα μ'εκανε πάλι να σκεφτώ σοβαρά ότι χρειαζόμαστε όλοι για να βάλουμε ένα χεράκι να πανε τα πράγματα μπροστά. Οι ελπίδες πρέπει να σας το εξομολογηθώ όλο και λιγοστεύουν.
Προέρχομαι από περιβάλλοντα που όλη η ζωή τους ήταν να μιλάνε "πολιτικά" Μεγάλωσα μέσα σε λόγια, διαμάχες, επαναστατικά λόγια, όνειρα και πολύ καιρό πριν έγινα το μαύρο πρόβατο που ξέφυγα μακριά σ'εμα δρόμο μοναχικό αλλοιώτικο αρνούμενη να συνεχίσω πια αυτό το καραγκιοζιλίκι που έμοιαζε σαν κάποιο έθιμο που δεν έπρεπε να παραβιάσουμε.
Φέτος και μόνο γιατί η αγανάκτηση έφτασε στο ζενίθ ήθελα να πω να μιλήσω να αναρωτηθώ ξανά.
Ομως είναι τόσο αβάστακτο να μην έχει γίνει ούτε ένα βήμα... Να είναι όλα εκεί και χειρότερα να είναι όλα εκεί όλο και πιο ψεύτικα κι ο κόσμος όλο και πιο απρόσιτος αδιάφορος.
Ο Μπρεχτ έλεγε μοιάζω με κάποιον που όλη τη ζωή κράτάει ένα κεραμίδι στο χέρι και ψάχνει να βρει που είναι το σπίτι του. Να ρίξω ένα κεραμίδι στη κάλπη γράφοντας επανω εδώ είναι το σπίτι μου συμφωνείτε ή όχι?
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΜΑΚΙ
Μόλις βλέπω κάποιον από αυτούς στη τηλεόραση παθαίνω μια οξεία κατάθλιψη πλέον.. Δεν μπορώ καν να εκνευριστώ. Μεγάλο πρόβλημα αυτό. Η οργή είναι κατά κάποιο τρόπο συναίσθημα που μπορεί να γίνει ωφέλιμο αν το χειριστείς με το σωστό τρόπο.
Η κατάθλιψη όμως? Σταματάει το μυαλό μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ποιός είναι μεγαλύτερος ψυχοπαθής από τους δύο. Εκείνος που μιλάει πίσω από το μικρόφωνο και δείχνει να πιστεύει αυτά που λέει και μάλιστα πολύ σοβαρά, ή εγώ που τον ακούω και πιστεύω ότι τα πιστεύει..
Είμαστε και οι δυο σοβαρά πειραγμένες προσωπικόητες, όμως αρνούμαστε πεισματικά να επισκεφτούμε ένα γιατρό. Ξέρουμε και οι δυό το παιχνίδι που παίζεται. Εκείνος ζει με στόχο εμένα και τη ψήφο μου, εγώ αντιστέκομαι γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα ρίξω τη ψήφο γνωρίζοντας ότι στράφι θα πάει.
Κι όμως κάνει ολόκληρο κόπο ο άνθρωπος και συνεργάτες του να γράψουν ένα λόγο με πολλές υποσχέσεις, με πολλά οράματα, με πολλά σχέδια, με ενθαρυντικές κουβέντες με δεσμεύσεις ενώ θα μπορούσε απλά να πει . Ετσι κι αλλοιως δε θα γίνει τίποτα αλλά σου ζητάω τη ψύφο σου σε παρακαλώ την έχω ανάγκη θέλω να είμαι στην εξουσία θελω να είμαι πρωθυπουργός. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω παρά να θέλω να είμαι!!!
Είναι σαν το γνωστό καμάκι που περιφέρεται στις ελληνικές παραλίες και λέεει στη ψηλόλιγνη σκανδιναυή "είσαι η γυναίκα της ζωής μου δεν έχω νοιώσει έτσι για άλλη γυναίκα" και γύρίζει στο κολλητό του και λέει μαλάκα θα πηδήξουμε καλά σήμερα!
Θα βγείτε πάλι. Κάποιος από εσάς θα βγει και θέλω να δω τι θα γίνει. Θέλω ναχω υπομονή και την υγειά μο υ μόνο για ένα λόγο να δω που θα πάει η βαλίτσα. Τι θα μας ξημερώσει ακόμα γιατί θα μας ξημερώσουν πολλά και χειρότερα. Δεν είναι σενάριο καταστροφολογίας είναι η απλή πραγματικότητα.
Αχ ν'ακουγα για λίγο τι λέτε στο κολλητο σας ενώ μας καμακώνετε.....
Η κατάθλιψη όμως? Σταματάει το μυαλό μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ποιός είναι μεγαλύτερος ψυχοπαθής από τους δύο. Εκείνος που μιλάει πίσω από το μικρόφωνο και δείχνει να πιστεύει αυτά που λέει και μάλιστα πολύ σοβαρά, ή εγώ που τον ακούω και πιστεύω ότι τα πιστεύει..
Είμαστε και οι δυο σοβαρά πειραγμένες προσωπικόητες, όμως αρνούμαστε πεισματικά να επισκεφτούμε ένα γιατρό. Ξέρουμε και οι δυό το παιχνίδι που παίζεται. Εκείνος ζει με στόχο εμένα και τη ψήφο μου, εγώ αντιστέκομαι γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα ρίξω τη ψήφο γνωρίζοντας ότι στράφι θα πάει.
Κι όμως κάνει ολόκληρο κόπο ο άνθρωπος και συνεργάτες του να γράψουν ένα λόγο με πολλές υποσχέσεις, με πολλά οράματα, με πολλά σχέδια, με ενθαρυντικές κουβέντες με δεσμεύσεις ενώ θα μπορούσε απλά να πει . Ετσι κι αλλοιως δε θα γίνει τίποτα αλλά σου ζητάω τη ψύφο σου σε παρακαλώ την έχω ανάγκη θέλω να είμαι στην εξουσία θελω να είμαι πρωθυπουργός. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω παρά να θέλω να είμαι!!!
Είναι σαν το γνωστό καμάκι που περιφέρεται στις ελληνικές παραλίες και λέεει στη ψηλόλιγνη σκανδιναυή "είσαι η γυναίκα της ζωής μου δεν έχω νοιώσει έτσι για άλλη γυναίκα" και γύρίζει στο κολλητό του και λέει μαλάκα θα πηδήξουμε καλά σήμερα!
Θα βγείτε πάλι. Κάποιος από εσάς θα βγει και θέλω να δω τι θα γίνει. Θέλω ναχω υπομονή και την υγειά μο υ μόνο για ένα λόγο να δω που θα πάει η βαλίτσα. Τι θα μας ξημερώσει ακόμα γιατί θα μας ξημερώσουν πολλά και χειρότερα. Δεν είναι σενάριο καταστροφολογίας είναι η απλή πραγματικότητα.
Αχ ν'ακουγα για λίγο τι λέτε στο κολλητο σας ενώ μας καμακώνετε.....
Η ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΡΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.
Αν μια μέρα η ανθωπότητα ολόκληρη άλλαζε μορφή
Ξύπναγε ο κόσμος και ανάκαλυπτε ότι όλες οι ανάγκες που του είχαν δημιουργηθεί από το τέρας της κατανάλωσης, της αγοράς, του κέρδους, ήταν άχρηστες και επιζημιες για τον οργανισμό του, πως ήταν μια ξένη συνήθεια που είχε αποδεχτεί γιατί δεν ήξερε ότι μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές.
Αν ξαφνικά ο κάθε απλός ανθρωπάκος γύριζε ξαφνικά γύρω του και έβλεπε ότι δεν έχει καμμιά ανάγκη να εκβιάζεται, ούτε να παρακαλάει, ούτε να ζητιανεύει τίποτα, γιατί με ελάχιστα μπορούσε να ζήσει. Πέταγε το αυτοκίνητο, εγκατέλειπε τις πόλεις φαντάσματα, ξεχνούσε τις καλωδιωμένες του πραγματικότητες και στο σύνολο αποφασιζε να μη λάβει μέρος πλεον σε κανενός είδους αγοραπωλησία
Αν ξαφνικά αποφάσιζε να γίνει ολιγαρκής, αγράμματος, χωρίς φιλοδοξίες, με μονο όνειρο να ανακαλύψει από την αρχή τα κρυφά όνειρα που ταιριάζαν με τους χτύπους μιας ευαίσθητης καρδιάς κρυμμένης πίσω από την άλλη.
Αν ξαφνικά οι άνθρωποι γινόντουσαν ψυχές που αποζητούσαν να ενωθούν η μια με την άλλη και να χορέψουν σ'ενα παγκόσμιο χορό αγάπης και αδελφοσύνης και δημιουργούσαν από την αρχή τους νόμους τους με γνώμονα την ανθρωπιά και όχι το κέρδος.
Αν δηλαδή ο άνθρωπος γινόταν ξαφνικά μια μέρα κάτι άλλο από αυτό που είναι φθάνοντας εκεί με τα νύχια του, σκάβοντας με υπομονή και ξεθάβωντας κάθε θησαυρό που είχε μάθει να αγνοεί γιατί δεν είχε δει ποτέ πως υπάρχει, και ανέτρεπε δεδομένα και προβλέψεις διαπερνώντας σαν λαίλαπα τα καλοστημένα σχέδια των επόμενων 350 αιώνων... σε μια νύχτα.
Φανταστείτε μια εξουσία που προσπαθεί να έλξει, να διαβάλλει ή να εκφοβίσει έναν άνθρωπο που δεν επιθυμεί τίποτα από τα αγαθά της, που δεν φιλοδοξεί να κερδίσει κάτι , που δεν ενδιαφέρεται και δεν δελεάζεται απ΄ότι έχει δημιουργηθεί. Κάποιον που μπορεί να κοιτάξει κατάματα την αφθονία και να πει , "για μένα δεν υπάρχεις, δεν μ'ενδιαφέρεις υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα, πιο σπουδαία από τα χαρτόκουτα που καταχωνιάζεις τα προϊόντα σου από τους νόμους σου που είναι όλοι κομμένοι ραμένοι στα μέτρα διατήρησης ασυμμετρων ζωών".
Σ'αυτό το σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ο άνθρωπος θα βρισκόταν πάλι στα σπήλαια, με φύλλο συκής, να μαζεύει καρπους από τα δέντρα και να ξαπλώνει κάτω από τ'αστέρια όχι όπως στην αρχή της γέννεσης του, αλλά αλλοιώς, κάποιος που ξεκίνησε έτσι, ξέφυγε απεκτησε τα πάντα και αποφάσισε να τα εγκαταλείψει έχοντας πλέον τη γνώση ότι ήταν άχρηστα τέλικα!
Αυτό το σενάριο είναι παιδαριώδες, ρομαντικό και φυσικά μη εφικτό. Δε συνιστά καμμιά απειλή σε κανένα κέντρο παγκόσμιας και τοπικής εξουσίας. Είναι μια ανέφικτη απειλή.
Αν όμως αύριο το πρωί σε κάποιες επικείμενες εκλογές ενός μικρού και ανυποψίαστου κράτους ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα για πρωτη φορά στην ιστορία, αποφάσιζε να καθήσει σπίτι και να αγνοησει ότι υπάρχουν εκλογές έτσι σιωπηλά χωρίς φασαρίες χωρίς προειδοποίηση απλά γιατί αυτοί οι κάτοικοι αποφάσισαν να είναι απρόβλεπτοι και νοήμονες. Γιατί αποφάσισαν να μην συγχωρέσουν πια κανένα εξευτελιστικό ψέμμα, καμμιά στείρα αερολογία, γιατί ξαφνικά τρελλάθηκαν κι αποφάσισαν να ακολουθήσουν όλοι το δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος,
Τότε αυτό το μικρό κράτος το απρόβλεπτο θα αποτελούσε ΑΣΥΜΕΤΡΟ ΑΠΕΙΛΗ για όλη την ανθρωπότητα.
Οπότε μη φοβάστε κυρίες και κύριοι, δεν απειλείστε από κανέναν.
Η 17 Σεπτεμβρίου θα είναι απλά για άλλη μια φορά η γιορτή της Αγίας Σοφίας, θα πάρουμε γλύκά για τις φίλες μας που γιορτάζουν, θα κοιτάξουμε τα προσπέκτους για ένα νέο αμάξι, άλλοι θα οργανώσουν τα πλάνα για μια επέκταση της επιχείρησης, στα νοσοκομεία της χώρας οι γιατροί θα παίρνουν πάντα το φακελλάκι, τα φροντιστήρια θα εγγράφουν τις νέες ορδές πελατών για τις επομενες πανελλήνιες, οι μανάδες θα πιέζουν για μια μεταθεσούλα του γιου σ'ενα στρατόπεδο πιο κοντά στο σπίτι, οι γαρδένιες θα κυλάνε στα σκυλάδικα ανάμεσα στο νοθευμένο ουίσκυ, η πουτάνα θα πηγαινοφέρει τα τακούνια της στη γωνιά κι ο νταβατζής θα παραφυλάει λιγάκι πιο πέρα, ο γείτονας θα ξυλοφορτώνει πάλι τη γυναίκα του και τα παιδιά του , οι δημόσιοι υπάλληλοι θα συνεχίσουν να νοιώθουν ασφαλείς και κυρίαρχοι, οι τράπεζες θα συνεχίσουν τις επόμενες κατασχέσεις στον κατάλογο τους, οι πιστωτικές θα συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται , οι ντομάτες θα είναι όλο και πιο άγευστες, και το κρέας όλο πιο δηλητηριασμένο, οι εκκλήσίες θα συνεχίσουν να μαζεύουν λεφτά στο παγγάρι κι οι πιστοι θα σκύβουν όλο και πιο πολύ τη μούρη στο πάτωμα, η τηλεόραση θα συνεχίσει να λανσάρει καραγκιόζηδες και σαπίλα, οι μίζες θα ρέουν πάντα αφθονες, η όποια αντιπολίτευση θα υπόσχεται ότι στις επόμενες εκλογές θα γίνει χαμός, η νέα κυβέρνηση θα γλεντάει τις μάσες που θα κάνει, η Αμερική θα προστατεύσει το κόσμο από ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα, η Ευρωπη θα ονειρεύεται τα χαμένα της βασίλεια, τα υποανάπτυκτα κράτη θα συνεχίσουν να πεθαίνουν στη πείνα, η εκμετάλλευση του ανθρώπου θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο στυγνή, η γη θα φλέγεται, θα στερεύει, θα μολύνεται και οι πυροπαθείς της Πελοπονήσσσου θα έχουν όλο και περισσότερες δυσκολίες να μένουν στις σκηνές και τα ψευτολυώμενα η δε Τράπεζες θα θέλουν πολύ περισσότερα από μια αιτησουλα για να τους δώσουν τα υπόλοιπα κια οι πόρτες των αρμοδίων θα είναι πλέον κλειστές.....
Δεν υπάρχουν ασύμμετες απειλές. Είμαστε όλοι εδώ. Φτιαγμένοι με γνώμονα το εγώ μας, διψασμένοι για φράγκα και πολυτέλειες, είμαστε οι ορδές των σουπερ μάρκετ του σαββάτου, είμαστε αυτοί που ελπίζουν να βουτήξουν κανα οικοπεδάκι σε καλή τιμή τώρα που είναι πολλά διαθέσιμα, είμαστε αυτοί που δεν γνωρίζουμε το όνομα του γείτονά μας, είμαστε οι πολυλογάδες ξερόλες που δεν έχουμε διαβάσει ποτέ ιστορία, είμαστε οι λάτρεις του καλογυαλισμένου αυτοκίνητου, οι ίδιοι που γελάμε με τους καραγκιόζηδες στα παράθυρα της τηλεόρασης και την άλλη μέρα στο γραφείο τους τους ζητάμε να διορίσει το σπλάχνο μας, οι θαμώνες των κέντρων της παραλιακής, οι πελάτες της πουτάνας της γ ωνίας, οι ζηλιάρηδες της ευτυχίας του διπλανού, οι καθησυχασμένοι της μιζέριας του άλλου, είμαστε οι γνωστοί άνθρωποι ίδιοι με εσάς σε πάστα που το μόνομας όνειρο θα ήταν κάποια μέρα εσείς να είστε στη θέση μας κι εσείς στη δική μας για να φουσκώσουμε από εκδίκηση, φράγκα και ξάπλες.
Είμαστε οι πολίτες που ονειρεύονται τη καλοπέραση και φοβούνται τη μιζέρια και θα κάνουμε τα παντα για να μείνουμε έτσι. Σας το υποσχόμαστε.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας σ΄ενα κόσμο που η απαίτηση να ζήσεις καλύτερα, δικαιώτερα, και να παταχθεί η σαπίλα και η διαφθορά, ονομάζεται απλά ουτοπικός πόθος γραφικών μειονοτήτων.
Ξύπναγε ο κόσμος και ανάκαλυπτε ότι όλες οι ανάγκες που του είχαν δημιουργηθεί από το τέρας της κατανάλωσης, της αγοράς, του κέρδους, ήταν άχρηστες και επιζημιες για τον οργανισμό του, πως ήταν μια ξένη συνήθεια που είχε αποδεχτεί γιατί δεν ήξερε ότι μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές.
Αν ξαφνικά ο κάθε απλός ανθρωπάκος γύριζε ξαφνικά γύρω του και έβλεπε ότι δεν έχει καμμιά ανάγκη να εκβιάζεται, ούτε να παρακαλάει, ούτε να ζητιανεύει τίποτα, γιατί με ελάχιστα μπορούσε να ζήσει. Πέταγε το αυτοκίνητο, εγκατέλειπε τις πόλεις φαντάσματα, ξεχνούσε τις καλωδιωμένες του πραγματικότητες και στο σύνολο αποφασιζε να μη λάβει μέρος πλεον σε κανενός είδους αγοραπωλησία
Αν ξαφνικά αποφάσιζε να γίνει ολιγαρκής, αγράμματος, χωρίς φιλοδοξίες, με μονο όνειρο να ανακαλύψει από την αρχή τα κρυφά όνειρα που ταιριάζαν με τους χτύπους μιας ευαίσθητης καρδιάς κρυμμένης πίσω από την άλλη.
Αν ξαφνικά οι άνθρωποι γινόντουσαν ψυχές που αποζητούσαν να ενωθούν η μια με την άλλη και να χορέψουν σ'ενα παγκόσμιο χορό αγάπης και αδελφοσύνης και δημιουργούσαν από την αρχή τους νόμους τους με γνώμονα την ανθρωπιά και όχι το κέρδος.
Αν δηλαδή ο άνθρωπος γινόταν ξαφνικά μια μέρα κάτι άλλο από αυτό που είναι φθάνοντας εκεί με τα νύχια του, σκάβοντας με υπομονή και ξεθάβωντας κάθε θησαυρό που είχε μάθει να αγνοεί γιατί δεν είχε δει ποτέ πως υπάρχει, και ανέτρεπε δεδομένα και προβλέψεις διαπερνώντας σαν λαίλαπα τα καλοστημένα σχέδια των επόμενων 350 αιώνων... σε μια νύχτα.
Φανταστείτε μια εξουσία που προσπαθεί να έλξει, να διαβάλλει ή να εκφοβίσει έναν άνθρωπο που δεν επιθυμεί τίποτα από τα αγαθά της, που δεν φιλοδοξεί να κερδίσει κάτι , που δεν ενδιαφέρεται και δεν δελεάζεται απ΄ότι έχει δημιουργηθεί. Κάποιον που μπορεί να κοιτάξει κατάματα την αφθονία και να πει , "για μένα δεν υπάρχεις, δεν μ'ενδιαφέρεις υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα, πιο σπουδαία από τα χαρτόκουτα που καταχωνιάζεις τα προϊόντα σου από τους νόμους σου που είναι όλοι κομμένοι ραμένοι στα μέτρα διατήρησης ασυμμετρων ζωών".
Σ'αυτό το σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ο άνθρωπος θα βρισκόταν πάλι στα σπήλαια, με φύλλο συκής, να μαζεύει καρπους από τα δέντρα και να ξαπλώνει κάτω από τ'αστέρια όχι όπως στην αρχή της γέννεσης του, αλλά αλλοιώς, κάποιος που ξεκίνησε έτσι, ξέφυγε απεκτησε τα πάντα και αποφάσισε να τα εγκαταλείψει έχοντας πλέον τη γνώση ότι ήταν άχρηστα τέλικα!
Αυτό το σενάριο είναι παιδαριώδες, ρομαντικό και φυσικά μη εφικτό. Δε συνιστά καμμιά απειλή σε κανένα κέντρο παγκόσμιας και τοπικής εξουσίας. Είναι μια ανέφικτη απειλή.
Αν όμως αύριο το πρωί σε κάποιες επικείμενες εκλογές ενός μικρού και ανυποψίαστου κράτους ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα για πρωτη φορά στην ιστορία, αποφάσιζε να καθήσει σπίτι και να αγνοησει ότι υπάρχουν εκλογές έτσι σιωπηλά χωρίς φασαρίες χωρίς προειδοποίηση απλά γιατί αυτοί οι κάτοικοι αποφάσισαν να είναι απρόβλεπτοι και νοήμονες. Γιατί αποφάσισαν να μην συγχωρέσουν πια κανένα εξευτελιστικό ψέμμα, καμμιά στείρα αερολογία, γιατί ξαφνικά τρελλάθηκαν κι αποφάσισαν να ακολουθήσουν όλοι το δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος,
Τότε αυτό το μικρό κράτος το απρόβλεπτο θα αποτελούσε ΑΣΥΜΕΤΡΟ ΑΠΕΙΛΗ για όλη την ανθρωπότητα.
Οπότε μη φοβάστε κυρίες και κύριοι, δεν απειλείστε από κανέναν.
Η 17 Σεπτεμβρίου θα είναι απλά για άλλη μια φορά η γιορτή της Αγίας Σοφίας, θα πάρουμε γλύκά για τις φίλες μας που γιορτάζουν, θα κοιτάξουμε τα προσπέκτους για ένα νέο αμάξι, άλλοι θα οργανώσουν τα πλάνα για μια επέκταση της επιχείρησης, στα νοσοκομεία της χώρας οι γιατροί θα παίρνουν πάντα το φακελλάκι, τα φροντιστήρια θα εγγράφουν τις νέες ορδές πελατών για τις επομενες πανελλήνιες, οι μανάδες θα πιέζουν για μια μεταθεσούλα του γιου σ'ενα στρατόπεδο πιο κοντά στο σπίτι, οι γαρδένιες θα κυλάνε στα σκυλάδικα ανάμεσα στο νοθευμένο ουίσκυ, η πουτάνα θα πηγαινοφέρει τα τακούνια της στη γωνιά κι ο νταβατζής θα παραφυλάει λιγάκι πιο πέρα, ο γείτονας θα ξυλοφορτώνει πάλι τη γυναίκα του και τα παιδιά του , οι δημόσιοι υπάλληλοι θα συνεχίσουν να νοιώθουν ασφαλείς και κυρίαρχοι, οι τράπεζες θα συνεχίσουν τις επόμενες κατασχέσεις στον κατάλογο τους, οι πιστωτικές θα συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται , οι ντομάτες θα είναι όλο και πιο άγευστες, και το κρέας όλο πιο δηλητηριασμένο, οι εκκλήσίες θα συνεχίσουν να μαζεύουν λεφτά στο παγγάρι κι οι πιστοι θα σκύβουν όλο και πιο πολύ τη μούρη στο πάτωμα, η τηλεόραση θα συνεχίσει να λανσάρει καραγκιόζηδες και σαπίλα, οι μίζες θα ρέουν πάντα αφθονες, η όποια αντιπολίτευση θα υπόσχεται ότι στις επόμενες εκλογές θα γίνει χαμός, η νέα κυβέρνηση θα γλεντάει τις μάσες που θα κάνει, η Αμερική θα προστατεύσει το κόσμο από ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα, η Ευρωπη θα ονειρεύεται τα χαμένα της βασίλεια, τα υποανάπτυκτα κράτη θα συνεχίσουν να πεθαίνουν στη πείνα, η εκμετάλλευση του ανθρώπου θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο στυγνή, η γη θα φλέγεται, θα στερεύει, θα μολύνεται και οι πυροπαθείς της Πελοπονήσσσου θα έχουν όλο και περισσότερες δυσκολίες να μένουν στις σκηνές και τα ψευτολυώμενα η δε Τράπεζες θα θέλουν πολύ περισσότερα από μια αιτησουλα για να τους δώσουν τα υπόλοιπα κια οι πόρτες των αρμοδίων θα είναι πλέον κλειστές.....
Δεν υπάρχουν ασύμμετες απειλές. Είμαστε όλοι εδώ. Φτιαγμένοι με γνώμονα το εγώ μας, διψασμένοι για φράγκα και πολυτέλειες, είμαστε οι ορδές των σουπερ μάρκετ του σαββάτου, είμαστε αυτοί που ελπίζουν να βουτήξουν κανα οικοπεδάκι σε καλή τιμή τώρα που είναι πολλά διαθέσιμα, είμαστε αυτοί που δεν γνωρίζουμε το όνομα του γείτονά μας, είμαστε οι πολυλογάδες ξερόλες που δεν έχουμε διαβάσει ποτέ ιστορία, είμαστε οι λάτρεις του καλογυαλισμένου αυτοκίνητου, οι ίδιοι που γελάμε με τους καραγκιόζηδες στα παράθυρα της τηλεόρασης και την άλλη μέρα στο γραφείο τους τους ζητάμε να διορίσει το σπλάχνο μας, οι θαμώνες των κέντρων της παραλιακής, οι πελάτες της πουτάνας της γ ωνίας, οι ζηλιάρηδες της ευτυχίας του διπλανού, οι καθησυχασμένοι της μιζέριας του άλλου, είμαστε οι γνωστοί άνθρωποι ίδιοι με εσάς σε πάστα που το μόνομας όνειρο θα ήταν κάποια μέρα εσείς να είστε στη θέση μας κι εσείς στη δική μας για να φουσκώσουμε από εκδίκηση, φράγκα και ξάπλες.
Είμαστε οι πολίτες που ονειρεύονται τη καλοπέραση και φοβούνται τη μιζέρια και θα κάνουμε τα παντα για να μείνουμε έτσι. Σας το υποσχόμαστε.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας σ΄ενα κόσμο που η απαίτηση να ζήσεις καλύτερα, δικαιώτερα, και να παταχθεί η σαπίλα και η διαφθορά, ονομάζεται απλά ουτοπικός πόθος γραφικών μειονοτήτων.
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΦΩΤΙΑΣ.
Το σόου έγινε χλιαρό.
Η Αρκαδία συνεχίζει να καίγεται για ογδοη μέρα μόνη της.
128 φωτιές μαζί είναι θέμα 24ης αναμετάδωσης
10 φωτιές μαζί είναι θέμα, διακόπτουμε για λίγο να αναμεταδώσουμε τα νεώτερα
1 φωτιά θα είναι κάτι που θα γνωρίζουν πιθανά μόνο οι κάτοικοι του χωριου που θα καεί.
Το εκλογικό κλίμα είναι η είδηση στα μετεωρολογικά δελτία της ακροαματικότητας.
Σιγά σιγά είναι η συζήτηση των εκδρομέων που επιστρέφουν βαριεστυμένοι.
Η οποία συζήτηση μετά την αρχική οργή, αρχίζει και παίρνει τη μορφή του τύπου "τώρα που τα καλοσκέφτομαι καλύτερα και πιο ήρεμα...."
Η Αρκαδία καίγεται.. Και η γη μοιάζει σαν μια μάννα που επειδή έχει χάσει ήδη καμμιά δεκαριά παιδιά και τώρα χάνει άλλο ένα ακόμα και οι συγγενείς κουράστηκαν πια να τρέχουν στις κηδείες και να τη παρηγοράνε και απλά κουνάνε σκεπτικοί το κεφάλι.. "Τι γκαντεμιά αυτή η γυναίκα..."
Θα συνιθισουμε και στη καμμένη γη
Οπως συνηθίσαμε τη καθε λογής φρίκη
Οπως συνηθίσαμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε
Κάποια φορά όταν κάποιος βίαζε ένα κοριτσάκι ήταν είδηση συγκλονιστική
Σήμερα πρέπει να βιάσει βρέφος για να προκαλέσει το δημόσιο συναίσθημα
Κάποια φορά ήταν είδηση ένα παιδί που πέθαινε τρυπημένο με μια σύριγγα στο χέρι
Σήμερα είδηση θα ήταν εκατό παιδιά που βρέθηκαν όλα τρυπημένα σ'ενα λάκκο
Κάποια φορά ήταν είδηση ένα δημόσιο σκάνδαλο και πέφταν οι παραιτήσεις βροχή
ακόμα κι από ανθρώπους που απλά θιγόντουσαν στο ελάχιστο.
Σήμερα το να παραιτηθεί κάποιος από ευθυξία είναι απλή μαλακία.
Κάποτε η γη ήταν πολύτιμη
Τώρα απλά είναι κάτι που πατάμε που μπορεί να είναι χώμα, τσιμέντο, άμμος ή πίσσα...
Κάποτε μια από τις πιο σημαντικές λέξεις ήταν το φιλότιμο.....
Η Αρκαδία συνεχίζει να καίγεται για ογδοη μέρα μόνη της.
128 φωτιές μαζί είναι θέμα 24ης αναμετάδωσης
10 φωτιές μαζί είναι θέμα, διακόπτουμε για λίγο να αναμεταδώσουμε τα νεώτερα
1 φωτιά θα είναι κάτι που θα γνωρίζουν πιθανά μόνο οι κάτοικοι του χωριου που θα καεί.
Το εκλογικό κλίμα είναι η είδηση στα μετεωρολογικά δελτία της ακροαματικότητας.
Σιγά σιγά είναι η συζήτηση των εκδρομέων που επιστρέφουν βαριεστυμένοι.
Η οποία συζήτηση μετά την αρχική οργή, αρχίζει και παίρνει τη μορφή του τύπου "τώρα που τα καλοσκέφτομαι καλύτερα και πιο ήρεμα...."
Η Αρκαδία καίγεται.. Και η γη μοιάζει σαν μια μάννα που επειδή έχει χάσει ήδη καμμιά δεκαριά παιδιά και τώρα χάνει άλλο ένα ακόμα και οι συγγενείς κουράστηκαν πια να τρέχουν στις κηδείες και να τη παρηγοράνε και απλά κουνάνε σκεπτικοί το κεφάλι.. "Τι γκαντεμιά αυτή η γυναίκα..."
Θα συνιθισουμε και στη καμμένη γη
Οπως συνηθίσαμε τη καθε λογής φρίκη
Οπως συνηθίσαμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε
Κάποια φορά όταν κάποιος βίαζε ένα κοριτσάκι ήταν είδηση συγκλονιστική
Σήμερα πρέπει να βιάσει βρέφος για να προκαλέσει το δημόσιο συναίσθημα
Κάποια φορά ήταν είδηση ένα παιδί που πέθαινε τρυπημένο με μια σύριγγα στο χέρι
Σήμερα είδηση θα ήταν εκατό παιδιά που βρέθηκαν όλα τρυπημένα σ'ενα λάκκο
Κάποια φορά ήταν είδηση ένα δημόσιο σκάνδαλο και πέφταν οι παραιτήσεις βροχή
ακόμα κι από ανθρώπους που απλά θιγόντουσαν στο ελάχιστο.
Σήμερα το να παραιτηθεί κάποιος από ευθυξία είναι απλή μαλακία.
Κάποτε η γη ήταν πολύτιμη
Τώρα απλά είναι κάτι που πατάμε που μπορεί να είναι χώμα, τσιμέντο, άμμος ή πίσσα...
Κάποτε μια από τις πιο σημαντικές λέξεις ήταν το φιλότιμο.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg){kind=small}
