ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΔΑ Η ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ?

Μια και σήμερα τελείωναν οι προβολές για καλοκαίρι, πήγα στο Πλανητάριο και παρακολούθησα τρεις προβολές. Οι μαύρες τρύπες, γένεση και κατακλυσμός, ο χορός των πλανητών.

Οτι και να έχει γίνει στο δρόμο μου σ'αυτή τη ζωή χαίρομαι για δυό πράγματα.

Πρώτον που δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, πολύ μικρή, που όταν έβρισκα ευκαιρία τις νύχτες ξέκλεβα από τους άλλους και από το παράθυρο του σπιτιού μου προσπαθούσα να φθάσω εκει πάνω. Εβαζα ονόματα στ'αστρα, άπλωνα το χεράκι να δω πόσο κοντά μου είναι, έκανα ευχές σε κάθε ένα που έσερνε το τελευταίο του χορό. Ενοιωθα ευτυχισμένη γι'αυτό το δέος και νοιώθω ακόμα..

Δεύτερον κάθε φορά που συναντάω τ'αστρα μένω αναποφάσιστη στο αν είμαι μια κουκίδα ανάμεσα τους ή ένας θεός που μπορεί να τα κλείσει όλα μαζί στην αγκαλιά του.

Ακόμα σήμερα τόσα χρόνια μετά, έγινα ο ίδιος πρωτόγονος άνθρωπος με μοναδική ανάγκη να δημιουργήσει αυτόματα ένα θεό για να μπορέσει να έχει κάποιον να ευχαριστήσει.

Το μόνο πράγμα που έχουν προσθέσει τα χρόνια στις πρώτες μικρές μου εξερευνήσεις είναι μια αρμονία που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω.

Σήμερα όταν έβλεπα τη σύγκρουση των γαλαξιών, το θάνατο ενός άστρου, τη γέννηση ενός άλλου, τη μάχη για επιβίωση, τις απέραντες σφαίρες δημιουργίας και θανάτου, ήξερα ότι η ζωή μου είναι ένα κομμάτι αυτής της αιώνιας μάχης. Οι συγκρούσεις, η ζωή, ο θάνατος, η οδύνη, η γέννηση, η ομορφιά και η σκοτεινιά της απέραντης σφαίρας είναι πανομοιότυπες μέσα μου και εξω...

Εχω νοιώσει να μετανοιώνω για ένα σωρό πράγματα, γκρινιάζω για άλλα τόσα, σκέφτομαι όσα δε θα προλάβω ή όσα έχασα, κι όμως όταν με βάζω αντιμέτωπη με τη δημιουργία όλα χάνουν το χρόνο και το τόπο. Υπάρχει μόνο μια σύμπνοια που δεν αναρωτιέται για τίποτα γιατί υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει με εκατομύρια μορφές στην άβύσσο του χρόνου...

Φοβόμαστε στο θάνατο γιατί είμαστε το μόνο δημιούργημα που έχει απαιτήσεις από το δημιουργό να περάσει απέναντι με το κουστούμι και τα παπούτσια... Πάει καιρός πολύς και ξεχάσαμε την ομορφιά της γύμνιας μας και την αυτονόητη αθανασία μας.

Το μόνο πράγμα που μας χωρίζει από το σύμπαν είναι ότι εκείνο θυμάται.

Μπορώ να έχω μια 24ωρη θέση στο πλανητάριο σας παρακαλώ? :)