Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΔΑ Η ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ?



Μια και σήμερα τελείωναν οι προβολές για καλοκαίρι, πήγα στο Πλανητάριο και παρακολούθησα τρεις προβολές. Οι μαύρες τρύπες, γένεση και κατακλυσμός, ο χορός των πλανητών.

Οτι και να έχει γίνει στο δρόμο μου σ'αυτή τη ζωή χαίρομαι για δυό πράγματα.

Πρώτον που δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε, πολύ μικρή, που όταν έβρισκα ευκαιρία τις νύχτες ξέκλεβα από τους άλλους και από το παράθυρο του σπιτιού μου προσπαθούσα να φθάσω εκει πάνω. Εβαζα ονόματα στ'αστρα, άπλωνα το χεράκι να δω πόσο κοντά μου είναι, έκανα ευχές σε κάθε ένα που έσερνε το τελευταίο του χορό. Ενοιωθα ευτυχισμένη γι'αυτό το δέος και νοιώθω ακόμα..

Δεύτερον κάθε φορά που συναντάω τ'αστρα μένω αναποφάσιστη στο αν είμαι μια κουκίδα ανάμεσα τους ή ένας θεός που μπορεί να τα κλείσει όλα μαζί στην αγκαλιά του.

Ακόμα σήμερα τόσα χρόνια μετά, έγινα ο ίδιος πρωτόγονος άνθρωπος με μοναδική ανάγκη να δημιουργήσει αυτόματα ένα θεό για να μπορέσει να έχει κάποιον να ευχαριστήσει.

Το μόνο πράγμα που έχουν προσθέσει τα χρόνια στις πρώτες μικρές μου εξερευνήσεις είναι μια αρμονία που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω.

Σήμερα όταν έβλεπα τη σύγκρουση των γαλαξιών, το θάνατο ενός άστρου, τη γέννηση ενός άλλου, τη μάχη για επιβίωση, τις απέραντες σφαίρες δημιουργίας και θανάτου, ήξερα ότι η ζωή μου είναι ένα κομμάτι αυτής της αιώνιας μάχης. Οι συγκρούσεις, η ζωή, ο θάνατος, η οδύνη, η γέννηση, η ομορφιά και η σκοτεινιά της απέραντης σφαίρας είναι πανομοιότυπες μέσα μου και εξω...

Εχω νοιώσει να μετανοιώνω για ένα σωρό πράγματα, γκρινιάζω για άλλα τόσα, σκέφτομαι όσα δε θα προλάβω ή όσα έχασα, κι όμως όταν με βάζω αντιμέτωπη με τη δημιουργία όλα χάνουν το χρόνο και το τόπο. Υπάρχει μόνο μια σύμπνοια που δεν αναρωτιέται για τίποτα γιατί υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει με εκατομύρια μορφές στην άβύσσο του χρόνου...

Φοβόμαστε στο θάνατο γιατί είμαστε το μόνο δημιούργημα που έχει απαιτήσεις από το δημιουργό να περάσει απέναντι με το κουστούμι και τα παπούτσια... Πάει καιρός πολύς και ξεχάσαμε την ομορφιά της γύμνιας μας και την αυτονόητη αθανασία μας.

Το μόνο πράγμα που μας χωρίζει από το σύμπαν είναι ότι εκείνο θυμάται.

Μπορώ να έχω μια 24ωρη θέση στο πλανητάριο σας παρακαλώ? :)

Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!

Σάββατο. Κοιμάμαι με εκείνη την ευτυχισμένη αίσθηση ότι δεν δουλεύω. Με το ανεμιστηράκι δίπλα, το απόλυτο χουζούρι βυθισμένη σε κάποιο δροσερό καλοκαρινό όνειρο.
Και τότε ήρθε ο σεισμός. Αυτή ήταν η αίσθηση. Σεισμός, πετάγομαι ανάστατη.
Μόλις ξυπνάω καλά καλά (πέντε τα ξημερώματα ήταν) έτοιμη να πεταχτώ έξω από το σπίτι να γλυτώσω από τα ερείπια που θα γίνει, συνειδητοποιώ ότι αυτός ο σεισμός έχει κάτι το παράξενο...

Δεν βουίζουν οι τοίχοι, τρίζουν! Κι όχι μόνο τρίζουν, αλλά απλώνεται στην ατμόσφαιρα κάτι που πρέπει να μοιάζει με ρυθμό! Πλησιάζω το παράθυρο και καταλαβαίνω ότι από κάποια συμπαντική συγχρονικότητα, αποφάσισε να παρκάρει έξω από το σπίτι μου (εκεί τον βόλευε) κάποιος καψουροέλληνας!

Πρώτα μου χτυπάει στο μάτι το καλογυαλισμένο αυτοκίνητο με τα κατεβασμένα τζάμια εξοπλισμένο με το ισχυρότερο όπλο που μπορεί αυτή τη στιγμή να τσακίσει τις αντιστάσεις κάθε ανυποψιαστου πολίτη. Το υπερόπλο σιντιέρα με τετραφωνικό ήχο και μουσική επένδυση τα απόλυτα καψουροτράγουδα της εγχώριας αγοράς!

Ο Μήτος είναι εκεί έξω. Παρών! Κι αγαπάει υπερβολικά. Δεν μπορεί κανείς μας να καταλάβει πόσο καψούρης είναι και πρέπει πάσει θυσία να μας το αποδείξει. Εδώ και τώρα την ώρα που εμείς κοιμόμαστε αναίσθητοι για ότι συμβαίνει γύρω μας "εκείνος δεν κοιμάται πια τα βράδια" Υποφέρει, αγαπάει, τον έχει δώσει η κουφάλα και πονάει!

Καίγεται η Πάρνηθα, η Αχαιά, η Κεφαλονιά η υπόλοιπη Ελλάδα και... η καρδιά του Μήτσου! Κι αποφάσισε να το πει σ'οποιο δύστυχο πέσει μπροστά του. Εχει ξεπεράσει τους νόμους της φύσης γιατί μπορεί ακόμα και επιζεί χωρίς σπασμένα τύμπανα με το αυτί κολλημένο στα ηχειά που τραντάζουν όλο το τετράγωνο. Εχει ξοδέψει ένα μισθό για να μπορεί να ακούει όλος ο κόσμος μαζί μ'εκείνον τη κάψα του!!!

Ο Ελληνας της βαβούρας. Ο άνθρωπος εγώ υπάρχω και οι άλλοι θέλετε δε θέλετε με ανέχεστε. Ο ίδιος που μπαίνει σ'ενα μαγαζί και τα κάνει λαμπόγυαλο, ο ίδιος που επαναλαμβάνει 100 φορές την ημέρα τις χαρακτηριστικές φράσεις
-ξέρει πως με λένε εμένα
-ασε ρε οταν πηγαινες εγώ ερχόμουνα
-τι να μας πεις κι εσύ μια νύχτα απ τη ζωή μου ολόκληρη η δική σου
-όλες κουφάλες είναι

Εχει σοβαρό πρόβλημα να περάσει απαρατήρητος.
Στα μπουζούκια νοικιάζει τα τρία μπροστινά τραπέζια για να κάνει μπούγιο και να κάθεται άνετα το μωρό όταν θα κάθεται στα ενδιάμεσα από τα τσιφτετέλια που κουναει το θεικό κωλαράκι μόνο για πάρτη του!
Στη παραλία όταν φεύγει μια στρατιά από υπηρέτες πρέπει να μαζέψουν τα απομεινάρια που αφήνει πίσω του. Κουτιά από μπίρες, αποτσίγαρα, καλαμάκια και πλαστικά ποτήρια από τα φραπόγαλα.

Είναι ο άντρας ο σωστός ο τσίφτης. Κι ο άντρας ο σωστός εδώ σ'αυτό το τόπο τηρεί μερικούς σοβαρούς κοινωνικούς κανόνες. Αυτούς που μπορούν να αποδεικνύουν ανά πάσα στιγμή ότι γαμάει και δέρνει τους πάντες και κινείται με τέτοιο τρόπο, περπάτημα βαρύ, τσιγάρο ασήκωτο, βλέμμα αγριωπό λίγες κουβέντες και απαραιτήτως καψουροτράγουδα, μη τυχόν και τον μπερδέψει κανείς με κάτι συκιές που κυκλοφορούν!

Δυστυχώς δεν φώναξα την αστυνομία να τον μαζέψει. Για δυό σοβαρούς λόγους, πρώτον όλοι οι γείτονες λείπουν για να ζητούσα μια ελάχιστη λογική υποστήριξη και δεύτερον δεν είμαι σε τόσο καλή ψυχική κατάσταση να ακούσω τη χαρκτηριστική φράση...
Τι είπες μωρή χαμούρα?

Εβγαλε τα σωψυχα του ο Μήτσος έξω από το κήπο μου, κάπνισε το βαρύ τσιγάρο του, έριξε κι ένα θεικό καυγά στο κινητό με το μωρό που τον πούλησε και αποχώρησε αφήνοντας μου την βεβαιότητα ότι ναι υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα! Το δικό του και το δικό μου. Οι επιστήμονες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Σ'αυτή τη χώρα ειλικρινά χωράμε όλοι μα όλοι προερχόμενοι από εντελώς διαφορετικούς πλανήτες!!!

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

ΝΑ ΣΕΞ ΚΑΝΕΙΣ Η ΝΑ ΜΗ ΣΕΞ?

Είπα κι εγώ να βάλω ένα πιασάρικο τίτλο να κάνω εφέ. Να χρησιμοποιήσω την αυστηρά απαγορευμένη λέξη στους πνευματικά ανεβασμένους δικτυωμένους.

Πως μου ήρθε έτσι ξαφνικά? Ενώ τόσα σοβαρά πράγματα μας ταλαιπωρούν?
Δηλαδή αυτό δεν είναι σοβαρό?

Διαβάζω.. 30 εκατομύρια αμερικάνοι είναι σεξοιντερνετοεθισμένοι. Η νέα αυτή ορολογία σημαίνει φυσικά, λειτουργώ αποκλειστικά και μόνο μέσα από το κουτάκι. Η Ευρώπη ακολουθεί επίσης γοργά αν και ακόμα σε πιο χαμηλούς ρυθμούς.

Κοιτάζω επίσης τις διάφορες στατιστικές και βλέπω ότι πρώτη λέξη αναζήτηση απανταχού είναι επίσης αυτή η μικρή τόσο ταλαίπωρη λεξούλα. ΣΕΞ.

Στα αρκετά χρόνια πλέον περιηγησής μου μέσα στο ιντερνετ, έχω αρχίσει και χαζεύω πραγματικά με ένα εντελώς διασκεδαστικό (?) θλιβερό (?) φαινόμενο.
Ο ηλεκτρονικός κόσμος σε αντίθεση με τον έξω, έχει διαχωρίσει τη θέση του ξεκάθαρα.
Οι έτσι και οι αλλοιώς.

Η πορνοψάχνεις ή το έχεις απαρνηθεί ως την πιο μίζερη εκ των ανθρωπίνων ιδιοτήτων.
Δεν έχει ανάμιξη. Παρατηρώντας καλά γεννιέται η εξής απορία σε ένα απλοικό νου.
Οι άνθρωποι όσο περισσότερα θέλουν να δείξουν ότι ξέρουν τόσο σωπαίνουν σχετικά με τα ένστικτά τους. Και στην αντίθετη μεριά δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από αυτά.

Σελίδες πνευματικές και σελίδες σωματικές. Είναι σαν να κατάφερε το ιντερνετ να κάνει ένα καλό διαχωρισμό σε κάτι που προσπαθεί ο άνθρωπος να διαχωρίσει και δε μπορεί από τότε που έφαγε το καταραμένο το φρουτάκι.

Τι ακριβώς είναι εκείνος που μονίμως είναι με τα μάτια γουρλωμένα πάνω από γαργαλιστικά βιντεάκια, σαχλοτσατ, κρυμμένος με ένα ψευδώνυμο του είδους "αμα τον φας από μένα δεν θα το ξεχάσεις ποτέ" που δεν ενδιαφέρεται για ΤΙΠΟΤΑ αλλο εδω μέσα παρά να βλέπει, να ακούει και να τη παίζει?

Τι ακριβώς είναι εκείνος επίσης που θα κάνει μακροσκελείς αναλύσεις για τα πάντα, από το αν οι απόστολοι ήταν τελικά δεκατρεις, αν οι εξωγήινοι είναι πράσινοι ή κίτρινοι, αν η γη είναι κούφια, κοίλη, τετράγωνη ή τρίγωνη κλπ κλπ αλλά δεν θα αναφερθεί ποτέ στο ταπεινό θέμα σεξ λες και δεν έχει ακούσει ποτέ ότι υπάρχει.

Οι δύο αυτές τεράστιες κατηγορίες , ουσιαστικά η πιο πετυχημένη πλειοψηφία μέσα σε site, forum, chat, blog, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει την ενδιάμεση ισορροπία που θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει στο να είναι ένας άνθρωπος λιγάκι πιο ευτυχισμένος, λίγο πιο γεμάτος, ζωντανός αληθινά, ερωτευμένος με τη ζωή και τις χαρές, όπως επίσης ερωτευμένος και με το πνεύμα και τις χαρές του.

Μοιάζει ξεχασμένο το γεγονός ότι όλο αυτό το χάλι που βλέπουμε γύρω μας προέρχεται σε ένα μεγάλο μέρος από το χάος που έχουμε δημιουργήσει μέσα μας από αυτή τη καταραμένη λεξούλα.

Το σεξ από τη μία μεριά ξερό, άνευ σιέλου
Και η ευαισθησία από την άλλη .. άγαμη.

Μοιάζει σαν κάποιος να παίζει έκεινο το παιχνιδάκι που πρέπει να κουνάς τα δυο σου χέρια κυκλικά μπροστά στο στήθος σε αντίθετη φορά και δεν το καταφέρνεις ποτέ.
Να σκέφτομαι σοβαρά ή να συνουσιάζομαι? Τι από τα δύο άραγε?

Κι εκείνη η παλιομοδίτικη ξεχασμένη κατάσταση που λέγεται ερωτεύομαι? ταράζομαι? νοιώθω να πετάω στα σύνεφα κι ας προσγειωθώ με τη μούρη? Εκείνη η κατάσταση που νοιώθω διάφορες ευαισθησίες να με τυλίγουν, νοιώθω κάποιον άλλο να είναι κάτι παραπάνω από ένα κομμάτι κρέας, οπότε μέσω αυτού του συναισθήματος γίνομαι ευαίσθητος και σε άλλα που υπάρχουν γύρω μου, γιατί γλυκαίνω, γίνομαι τρωτός, εύπλαστος, έτοιμος να μοιραστώ, να δωρίσω να νοιώσω?

Πάει αυτό?
Σε μια κοινωνία που προωθεί τους κώλους από τη μία
και την απαξίωση από την άλλη είναι λογικό να γίνουν όλα έτσι ακριβώς όπως είμαστε.
Μίζερα...

Γαμάς απλά κάποιον έτσι τυχαία για να βγάλεις μια στιγμιαία εκτόνωση λες και πατάς ένα ρέψιμο μετά από μια φασολάδα, θα μάθεις να το κάνεις γενικώτερα και παντού. Θα γαμάς τα δέντρα, τη πόλη σου, το γείτονα, το συνάδελφο, τα παιδιά σου, τους γέρους σου.
Μαθαίνεις να γαμάς απλά.

Κι από την άλλη μαθαίνεις να μην το κάνεις ούτε κι αυτό. Και μαζι με την άρνηση θα αρνηθείς και το δέντρο, τη πόλη σου, το γείτονα, το συνάδελφο, τα παιδιά σου, τους γέρους σου.

Γαμάς ή αρνείσαι τη ζωή.

Εχεις εξαφανίσει εκείνο το ενδιάμεσο συναίσθημα που σε κράταγε ζωντανό.

Ας μιλήσουμε γι αυτά που ξεχάσαμε.
Για να μην υπάρξει μια εποχή που θα γεννιούνται άνθρωποι που θα λένε ότι δεν τα γνώρισαν ποτέ...

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

13 ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

1. Φταίει η άτιμη η ζωή που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει. Ολο κόντρα με πάει. Ταχει μαζί μου άγρια.Εγώ είχα όλα τα προσόντα αλλά δε με θέλει. Ολα σε μενα συμβαίνουν. Λες κι έχουμε μείνει μόνοι στο κόσμο εγώ κι εκείνη και την έχει δει ανάποδα μαζί μου.

2. Φταίει η κακιά η ώρα. Δε μπορείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο. Παραφυλάει τ'ατιμο.
Οτι και να κάνεις αμα είναι ναρθει η ώρα. Αμα είναι γραμμένο να σου συμβεί, άμα χτυπήσει η καμπάνα, άμα δεις μαύρη γάτα το πρωί πως να πάει καλά η μέρα μετά?

3. Φταίει που εμένα ο πατέρας μου δεν ήταν φραγκάτος και μας πουλάει μούρη ο Κώστας που τα βρήκε όλα έτοιμα. Ας είχα κι εγώ όσα του άφησε και πενταπλά θα ταχα κάνει. Μου κουνιέται ο φελός. Ασε που τόσο που κουνιέται μου φαίνεται ότι τοχει γυρίσει το παραμύθι και τη κουνάει την αχλαδιά. Εγώ δεν έχω λεφτά αλλά είμαι άντρας ρε (καλό αλλά άσχετο...)

4. Φταίει ο καθηγητής που με αδίκησε κι έμεινα και πήρα από κακό μάτι το σχολείο. Δεκα πτυχία θαχα τώρα αν δεν είχα πέσει στο Ταδεοπουλο το μαλάκα. Με πηγε κόντρα. Εγραψα καλύτερα απ΄όλους και με χαντάκωσε. Τουχα κάτσει άσχημα τοδα εγώ το έργο. Ξέρεις τι ταλεντάρα ήμουν σε όλα. Τι ξέρει παραπάνω αυτός ο φτωχομπινές απο μένα ρε?

5. Φταίει ο εργοδότης που δε με είχε πάρει με καλό μάτι από την αρχή. Διευθυντής θα ημουνα τώρα. Τι παραπάνω είχαν οι άλλοι δηλαδή. Με ζηλεύανε γι αυτό μου τη φέρανε. Ξέρανε ότι θα τους έτρωγα λάχανο και με πολεμήσανε. Και μου κόψανε τη καριέρα ρε που θαμουνα Πρωθυπουργός σήμερα και βάλε.

6. Φταίνε οι άλλοι που τους ψηφίσανε αν με είχανε ακούσει εμένα..Αφου δεν έχουν ιδέα οι μαλάκες. Τι να καταλάβουν τα ζωντόβολα από το παιχνίδι που παίζεται γύρω τους. Εγώ το βλέπω το έργο να έτσι σα να τογραψα εγώ. Ασε ρε μπίτσουλα που πας να ψηφίσεις. Αλλά δε θαλλαξουν τα πράγματα. Θαρθει κι η δική μας η ώρα ρε και μπουρλότο θα σας βάλω κοθώνια.

7. Φταίει το οργανωμένο σχέδιο που μ'εχει βάλει στόχο. Πάνε να με συνθλίψουν.Ο μπικ μπράδερ με κυνηγάει να με εξαφανίσει. Υπάρχει υπερκυβέρνηση που τα ελέγχει όλα. Κι εμένα προσωπικά με έχει σταμπάρει. Το νοιώθω. Το τηλέφωνό μου κάνει ένα περίεργο θόρυβο. Ο υπολογιστής βγάζει παράξενα μηνύματα. Τρεις τέσσερις τύποι τη στήνουν κάθε μέρα στη γωνία μου. Τους έχω πάρει πρέφα. Ολους μας παρακολουθούν. Αλλά υπομονή φτάνει ο καιρός και θα δείτε τι έχετε να πάθετε κουφάλες. (αυτό είναι νέου τύπου σενάριο και πιασάρικο...)

8. Φταίει το λόττο που δε μου κατσε. Είναι ζήτημα γκαντεμιάς. Τέσσερα βγάζω κάθε φορά, τέσσερα χάθηκε να κάτσουν δυο ακόμα? 16 ώρες τη στήνω στο πρακτορείο κι έχω κι ένα προγραμματάκι κατεβάσει τζιτζί. Που θα πάει θα μου κάτσει. Στο πηγάδι έχουμε κατουρήσει εμείς. Θα μου κάτσει..

9. Φταίει ρε ο Μήτσος που δε μου δωσε δανεικά όταν του ζήτησα. Θα είχα πάρει την αδειούλα για το περίπτερο. Θα είχα πάρει κι ένα δανειάκι. Θα είχα παντρευτεί και τη Κούλα, θα είχα πάρει και αυτοκίνητο, θα είχα χτίσει κι ένα σπιτάκι. Κι όλα αυτά τα σταμάτησε ο Μήτσος που κάνε και το φίλο.

10.Φταεί η γυναίκα μου που δε με κατάλαβε ποτέ. Εγώ κύριος. Αψογος. Της φέρθηκα με το γάντι κι εκείνη όλο απαιτούσε. Που να με φτάσουν? Μου τα φαγε όλα. Με άφησε στο ράφι και δε στέριωσα πουθενά.

11.Φταίει ο άντρας μου που δε με κατάλαβε ποτέ. Τι ζήταγα? Μικροπραγματάκια σα κάθε κοπέλα. Ολο γκρίνια και φωνές. Ολο καυγάδες. Μαύρη ζωή. Τόσοι με ζητάγανε με φράγκα να! Αν είχα πάρει το Βαγγέλη ,το Μανώλη ,το Βασίλη, το Χαράλαμπο, τον Στέλλιο, τον Γεράσιμο (ακολουθούν άλλοι 55 που τη ζητάγανε) βασίλισσα θαμουν τώρα.

12.Φταίνε τα πεθερικά μου που δε δώσαν κάτι παραπάνω. Μάζεψα τη κόρη τους που γύρναγε με τον ένα και τον άλλο και την έκανα άνθρωπο, της έδωσα το ονομά μου ρε, και τους ξίνιζα κιολας. Ο γερο τσιφούτης που στο τάφο του θα τα πάρει κι εμείς μένουμε στο νοίκι ακόμα. Ου να μου χαθούν. Δε φταίει κανας άλλος, εγώ φταίω που δε της ρίχνω μια μούτζα να πάω να βρω μια από τις καψούρες μου, ναναι και κονομημένη να δεις ποσα απίδια έχει ο σάκος κυρά Ζωή. Αρχοντας θαμουν αν δε σε είχα γνωρίσει.

13.Φταίει ο Θεός που με ξέχασε. (εδώ κανένα σχόλιο μονο πίκρα μεταφυσικού χαρακτήρα)


ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΙΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ...

Και για την Ελλάδα?
Καλά είσαι. Οι άλλοι φταίνε. Εκείνοι που είναι απέναντι από μένα. Εγώ εδώ καθόμουν και τα γεγονότα αρχίσαν να γίνονται. Ούτε ξέρω ούτε φταίω. Οι άλλοι.

Εγώ την Ελλαδίτσα την αγαπάω και την εκτιμάω. Κορώνα στο κεφάλι μου την έχω. Αλλά είναι σα και μένα η έρμη. Οτι συμβαίνει συμβαίνει μόνο σ¨εκείνη, είναι γκαντέμω, δεν είχε φραγκάτους γονείς, την αδίκησαν γιατί τη ζήλευαν, ο εργοδότης την είχε πάρει με κακό μάτι, θέλει κι άλλα δανεικά και δεν της δίνουνε και είναι ο στόχος εκείνων των ύποπτων με τα μαύρα.

Εγώ. Κορώνα στο κεφάλι μου την έχω. Αν μπορούσα το νεφρό μου θαδινα ρε να τη σώσω. Καθε καλοκαίρι μια λαμπάδα ανάβω και τάζω ναναι καλά. Φέτος το καλοκαίρι μου ξέφυγε λιγάκι η λαμπάδα παρά πέρα αλλά ταχει αυτά το επάγγελμα.

Τι επάγγελμα κάνω τελικά?
Εδώ γύρω, σκέφτομαι, σκέφτομαι πολύ τι να κάνω. Αλήθεια το λέω. Εχω πολλές ιδέες φοβερές ιδέες, αλλα δε μ'ακούνε. Δε καταλαβαίνουν. Εγώ εδώ γύρω είμαι ελληνοβολτάρω. Καμμιά δουλειά του ποδαριου, κάνω χάρες και βγάζω κανα χαρτζηλικάκι. Εντάξει θα τη βρούμε την άκρη. Τ¨ορκίζομαι.
Να μα το Θεό που με ξέχασε.

ΟΙ 23 ΤΥΠΟΙ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ

Θυμάστε το παλιό καλό...

Οι 22 τύποι του μαλάκα?

1. Ο ορατός: κοίτα ένα μαλάκα
2. Ο τεφάλ: ξεκόλλα ρε μαλάκα
3. Ο σταθερός: έμεινε μαλάκας
4. Ο αδιόρθωτος: ε τον μαλάκα
5. Ο επώνυμος: έλα ρε Μαλάκα
6. Ο νυχτωμένος: ξύπνα μαλάκα
7. Ο χαμένος: που σε ρε μαλάκα;
8. Ο φευγάτος: την έκανε ο μαλάκας
9. Ο βαθμοφόρος: ά, τον αρχιμαλάκα
10. Ο αμφίβολος: καλά μαλάκας είσαι;
11. Ο διττός: και πούστης και μαλάκας
12. Ο ευρεσιτέχνης: μαλάκας με πατέντα
13. Ο εμετικός: τα ξέρασε όλα ο μαλάκας
14. Ο καλοδεχούμενος: καλώς τον μαλάκα
15. Ο εξακριβωμένος: είναι τελικά μαλάκας
16. Ο επιρρεπής: Μη γίνεσαι μαλάκας τώρα
17. Ο εκνευριστικός: άει γαμήσου ρε μαλάκα
18. Ο ανεκδιήγητος: μα πόσο μαλάκας νάσαι!
19. Ο αργοκίνητος: άντε ρε μαλάκα, κουνήσου
20. Ο φαφλατάς: μιλάμε για πολύ χοντρομαλάκα
21. Ο επαναλαμβανόμενος: την είπε πάλι ο μαλάκας
22. Ο σωβινιστής: μαλάκας μπορεί να είμαι, πούστης όμως όχι

Να προσθέσουμε κι έναν καινούργιο?

23. Ο μπλογκόβιος : πουσαι ρε ανώνυμε?

Τρίτη 24 Ιουλίου 2007

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ

Χρυσάνθη τη καλησπέρα μου και δημοσιεύω εδώ το σχόλιό σου - έκκληση με την ελπίδα κάποιος να ακούσει..

Ο/Η Chrisanthi άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΛΥΝΕΙΣ ΚΑΝΑ ΠΙΑΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΛΟ...":

Na ρωτήσω αρχικά, υπάρχει κάποια κίνηση ενάντια στα μπλόγκ, και από που?

Καλά θα ήταν να έρθει η επανάσταση και η ανατροπή μέσα απο τα μπλόγκ..Να έχει ο καθένας βήμα.. Θα πάρει όμως χρόνο.

Κι εγώ σήμερα το πρωί αναγκάστηκα να απευθυνθώ σε ραδιοφωνικό σταθμό, να κάνει έκκληση, ο΄πως έκανε νωρίτερα το πρωί στους πολίτες, για να βάζουμε νερό για τα αδέσποτα ( και πολύ σωστά). Τους παρακάλεσα να κάνουν έκκληση για να σωθούν-ίσως- τα ξεραμένα δεντράκια στο πάρκο πίσω απο τα δικαστήρια των Ευελπίδων, που πεθαίνουν απο την ξηρασία. Δεν ξέρω αν θα το ανακοινώσουν- και άλλωστε, σε ποιόν να κάνουν έκκληση να ποτίσουν τα δέντρα? Σε ποιόν να κάνουν έκληση να μαζέψει τα πολλά ξεραμένα , και ξεριζωμένα, δέντρα,λόγω της ξηρασίας του εδάφους, που κείτονταισαν νεκροί κοντά στην πίσω είσοδο των Δικαστηρίων, και κανείς δεν τα απομακρύνει? Στους πολίτες? Η μήπως στον Γεωπόνο "υπεύθυνο" της Υπηρεσίας Πρασίνου του Εβδομου διαμερίσματος Δήμου Αθήνας, ο οποίος, όπως με πληροφόρησε η γραμματέας "λείπει, και θα ενημερωθεί όταν έρθει?" Εννοείται, όταν ξανατηλεφώνησα στις 12.30 μμ., τα τηλέφωνα δεν απαντούσαν πιά.. Με τέτοια ζέστη άλλωστε, τι να κάνουν και οι καημένοι οι δημόσιοι να κάθονται τζάμπα στα γραφεία, να κοροϊδευουν κάτι ανόητους πολίτες σαν και μένα,που νομίζουν ότι παίρνοντας τηλέφωνο στις κρατικές υπηρεσίες, θα βρούν άκρη, ΚΑΙ να ξοδεύουν και το ηλεκτρικό με το αιρκοντισιον της υπηρεσίας?

Εκανα κι εγώ λοιπόν έκκληση, να κάνει έκκληση, στο ραδιοφωνο.. Μήπως , αφού πρόκειται για έκληση, θάπρεπε να πάω και στην εκκλησία?
Να πώ στον παπά "σας παρακαλώ, κάντε μια έκκληση, πάτερ", και να μου απαντήσει "φωνή βοώντος εν τη ερήμω",?

Βρε παιδιά, μια και έχετε μπλόγκ, σας παρακαλώ κάντε και σεις μια έκκληση..Κι όποιον πάρει ο Χάρος..

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ!

Πολύ συχνά πλέον ακούγεται η απαξιωτική έκφραση "επαναστάτατες του καναπέ". Ομολογώ δε, πως κι εγώ έχω χρησιμοποιήσει την εν λόγω έκφραση. Κυρίως μέσα στα μπλογκ πλέον στα ποστ που αφήνουν διάφοροι, είναι η έκφραση ψωμοτύρι. Εσεις οι επαναστάτες του καναπέ.

Μου γεννιέται λοιπόν η εξής απορία. Για να λέει κάποιος κάτι τέτοιο έτσι με ένα τόνο υποτιμητικό, σημαίνει ότι είναι κάτι άλλο (?). Και τι μπορεί να είναι αυτό το άλλο. Κοιτάζοντας γύρω μου υποθέτω ότι απλά είναι ένας που για κάποιο δικό του εσωτερικό πρόβλημα έχει κάποια αντιπάθεια στους καναπέδες!! Πιθανά λοιπόν αυτός που το χρησιμοποιεί είναι επαναστάτης...της καρέκλας, ή του τραπεζιού, ή του όρθιου, ή του οκλαδόν ας πούμε.

Δεν εξηγείτε αλλοιώς. Γιατί αν ήταν κάτι άλλο θα το είχαμε παρατηρήσει. Αν σκεφτούμε τι θα μπορούσαμε να ορίσουμε σαν επανάσταση σήμερα, το πολύ πολύ να μας έρθει στο μυαλό η διαφήμηση γνωστού αναψυκτικού, που έλεγε κάπως έτσι "μπράβο στο Κωστάκη που δε πήγε σχολείο και έκανε σκασιαρχείο" "μπράβο στην Αννούλα που σκαλίζει τη μύτη της δημόσια και ας τη μαλώνει η μαμά" κλπ κλπ...

Τι είναι αλήθεια επανάσταση σήμερα? Και πως την εννοεί όποιος ειρωνεύεται λέγοντας είσαι επαναστάτης του καναπέ?

Το πόσο πολύ έχουμε πέσει στο λάκκο με τα.... (συμπληρώστε το όπως θέλετε), φαίνεται ακριβώς από αυτό. Θεωρείται επαναστάτης όποιος έστω κάνει μια κίνηση να βγει , έστω κι ελάχιστα από τη σειρά της κρεατομηχανής.

Εχει πάρει τη μορφή επανάστασης να φωνάξεις για τα αυτονόητα γιατί ούτε γι'αυτά δεν έχει διάθεση να φωνάξει κανείς. Εχει γίνει επαναστατικό το να τρως φαι με λιπαρά και όχι λαιτ. Είναι ανατρεπτικό να κλείσεις τη τηλεόραση και να πας βόλτα. Είναι σχεδόν ανήκουστο να πουλήσεις το αυτοκίνητο και να κυκλοφορείς με ποδήλατο. Να μην έχεις πιστωτική.

Επανάσταση είναι πια να τολμήσεις να ζητήσεις να πληρωθείς για τις υπερωρίες που έκανες...

Να μην σκεπάζεις ντροπιασμένος τη κοιλίτσα ή τα ψωμάκια και να μην γουστάρεις να σιδερώσεις τη μούρη σου επειδή χαρακτήκανε οι πρώτες ρυτιδούλες.

Επανάσταση είναι να εγκαταλείψεις όλες τις κωλουποχρεώσεις και να στρωθείς να παίξεις ένα τρίβιαλ μέχρι τελικής πτώσης με τα παιδιά σου. Να τα παρεις από το χέρι τη Κυριακή και να σκαρφαλώσεις σε μια κορυφή..

Να θυμηθείς να κάνεις μια βόλτα στην Ακρόπολη που δεν είχες μπει ποτέ στο κόπο ν'ανέβεις.

Να πετάξεις το κινητό έστω και για μια μέρα, να φτιάξεις ένα καφεδάκι και ν'απολαύσεις ένα αγαπημένο βιβλίο ανενόχλητος.

Επανάσταση είναι να ανοίξεις ένα μπλογκάκι και να μιλήσεις στο κόσμο για όλα αυτά που σε πληγώνουν και να θελήσεις να τα μοιραστείς με τους συνανθρώπους σου, φωνάζοντας άνθρωπους ψάχνω βρε παιδιά..

Ολοι του καναπέ είμαστε. Απλά μερικοί από εμάς νοιώθουμε τα ελατήρια που ξεκαρβαλώθηκαν απ τα χρόνια να μας πιέζουν λιγάκι στο κάθισμα. Οπότε ίσως είναι καλύτερα όταν χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση να προτείνουμε και λύσεις μη καναπεδάτες, για να βοηθήσουμε και τους άλλους να ξεκολλήσουν και όχι απλά να λέμε έτσι για να κάνουμε εντύπωση..

Τελευταία κατηγορία αφησα την αγαπημένη μου. Επανάσταση ζωής σήμερα στην Ελλάδα κάνει ο υπαλληλίσκος και ο συνταξιούχος, γιατί καταφέρνουν ακόμα και ζουν... Πράγμα που θέλει μεγάλη δύναμη να το κατορθώσεις με πέντε ψίχουλα το μήνα. Και μην πει κανείς όπα έπεσε κι ο λαικισμός. Γιατί αυτό το τελευταίο δεν το λέω από το καναπέ αλλά καθώς πηγαίνω να βγάλω άλλο ένα άθλιο ψωρομεροκάματο.

Και ναι το να αφιερώνεις ένα μικρό χαρτηλίκι για να πληρώνεις μια σύνδεση και να τα χώνεις εδώ μέσα, κι αυτό μια μικροεπανάσταση είναι, γιατί δεν μπορεί να έχουν πρόσβαση μόνο οι τσεπωμένοι. Θα βόλευε αλλά ατυχήσανε. Εδώ έχουμε πρόσβαση όλοι. Και καλά κάνουμε.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΛΥΝΕΙΣ ΚΑΝΑ ΠΙΑΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΛΟΓΚΟΜΑΓΚΙΕΣ!

Τι ενοχλεί σην υπόθεση μπλογκ? Αναφέρομαι στον ελληνικό χώρο.
Μήπως η ανακάλυψη ότι ανάμεσα στους απλούς πολίτες που οι κάθε λογής
χοντροκέφαλοι έχουν συνηθίσει να τους βλέπουν σαν ανθρωπάκια, χωρίς
κριτική σκέψη, χωρίς φαντασία, ατάλαντους ,άοσμους και άχρωμους, υπάρχει μια
ανυποψίαστα μεγάλη μερίδα «ανθρώπων της διπλανής πόρτας » που κάθε άλλο παρά έτσι είναι?

Πρέπει να είναι όντως σκληρό και να μην καταπίνεται εύκολα το γεγονός ότι μια
ασήμαντη νοικοκυρά π.χ. ή ένας συνηθισμένος υπάλληλος, η μια παρέα από νεαρούς φοιτητές, ή γενικώτερα ένα μεγάλο πλήθος από ανθρώπους κάθε ηλικίας, επαγγελμάτων, μόρφωσης, οικονομικού επιπέδου, όχι μόνο γνωρίζει τι είναι διαδίκτυο, αλλά μπορεί κι ανοίγει ένα προσωπικό ηλεκτρονικό ημερολόγιο και σε πολλές περιπτώσεις να μας εκπλήσσει και να μας κάνει να κοιτάμε σκεπτικοί κάτι που αγνοούσαμε και μας ενθουσιάζει.

Βρε! Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ακόμα, πέρα από τις αηδίες που τους πασάρουν, πέρα από τα ψέμματα που τους έχουν φουσκώσει, πέρα από τα σχέδιά για την ομαδική κατάντια και τις απληστες σκέψεις εξουσίας και κουτάλας,
Υπάρχουν.

Είμαστε το καφενεδάκι της γειτονιά σας που δεν έχετε μπει ποτέ μέσα γιατί είναι ανάξιο λόγου για το καλάμι που έχετε καβαλήσει.

Σερβίρουμε ζεστό καφεδάκι και τα λέμε όπως πάντα.

Οι επαγγελματίες του χώρου?
Ας υπάρχουν κι αυτοί. Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει αρκετός χώρος για όλους.
Το ζητούμενο δεν είναι τι θ’απογίνουμε εδω μέσα...

Το ζητούμενο είναι αυτές οι σκέψεις, που είμαστε εμείς, να βγουν από μέσα μας και να σκορπιστούν στον υπνωτισμένο αέρα που έχει κάτσει σαν κατακάθι γύρω μας .

Τα μπλογκ είναι δημιουργημα ανθρώπων που βρίσκονται μέσα στο χώρο του διαδικτύου και απευθύνονται σε ανθρώπους που μπορούν επίσης να διαβάσουν μέσα σ’αυτόν.

Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί είναι εντελώς αχώνευτο για μερικούς να έχει βήμα κάθε πολίτης , κάθε άνθρωπος που θέλει να τα πει και να τα φωνάξει. Και να μιλάει ελεύθερα για όλα!!
Ανήκουστο!

Φοβάται ο κ. Τυχαρπαστόπουλος που νομίζει ότι είναι φοβερή προσωπικότητα και φοβερό μυαλό (ο καθένας νομίζει ότι θέλει εμείς θα τον διορθώσουμε?) φοβάται λοιπόν μήπως πρέπει να αρχίσει να απολογείται σ’αυτά που γράφει ένας κάποιος «από που μας ξεφύτρωσε»!

Μείνετε ήσυχοι . Τη δική σας δημοσιότητα και τον δικό σας κόσμο μπορεί να τον ζηλέψει μόνο κάποιος που απλά είναι ίδιος με σας.
Οι περισσότεροι από εμάς, πιστεύω, γράφουμε εδώ γιατί αυτόν ακριβώς τον κόσμο σιχαθήκαμε. Αυτόν που εσείς τόσα χρόνια χαιδεύετε μπας και κλέψετε δημοσιότητα να χορτάσετε λιγάκι το πεινασμένο εγώ σας.

Οποτε ψυχραιμία. Αυτός ο κόσμος δεν κινδυνεύει από τους μπλογκερς, κινδυνεύει γιατί είναι σάπιος από τα θεμέλια και αν πατήσουν πολλοί επάνω του με δύναμη αναγκαστικά θα καταρρεύσει, έστω κι αν μας παρασύρει όλους μαζί.

Ηρεμα , ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης!
Ηρεμα, είμαι το θύμα της αγάπης για την ελεύθερη έκφραση!

Τώρα πάω κι εγώ να πλύνω τα πιάτα και καθώς θα τρέχει το νεράκι στη βρύση θα σκέφτομαι το επόμενο θέμα που θα γράψω.

Σε αντίθεση με εσάς έχω ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Ούτε με νοιάζει να παραδώσω το γραπτό εντός της σήμερον και να είναι και «πιασάρικο», ούτε λογοδοτώ στον υπερεργοδότη, ούτε είμαι σκλάβα της ακροαματικότητας. Κουτσή, στραβή ή ανάποδη είμαι απλά προσωπική έκφραση κι όχι τσιράκι του οποιουδήποτε.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ..

Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Σταματώ τις περιγραφές για το όμορφο χωριό μου, γιατί υπάρχουν αυτιά κι ακούνε. Κι αν αρχίσουν να αναρωτιούνται, "ρε συ αυτό πως μας ξέφυγε?" Αν βάλουν κάτω το χάρτη, ψιλιαστούν που είναι και ξεκινήσουν με τα σύνεργα να πάνε να ρίξουν ένα κάψιμο? Αφού οι κάτοικοι το ξέχασαν κι έφύγαν, είναι και λίγο δύσκολο να σκαρφαλώνεις εκεί πάνω, δεν έχουν εκφράσει και πολλοί την επιθυμία να πάρουν οικοπεδάκια, -ακόμα- , ας το αφήσω στην ησυχία του.

Διαγράφτε ότι έγραψα. Τι όμορφο χωριό. Οχι βρε μια αηδία και μισή είναι. Ασχήμια, εγκατάλειψη. Δεν αξίζει φράγκο καταπατητούληδες μου.

Πρέπει ν'αρχίσουμε να φυλαγόμαστε. Να μη διαφημίζουμε πολύ το τόπο μας. Γιατί εγώ στο δάσος δεν περπατώ, αλλά ο λύκος είναι πάντα εδώ.

ΑΙΣΧΟΣ
ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ
ΑΝΩΜΑΛΟΙ
ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ
ΦΑΤΑΟΥΛΕΣ
ΨΕΥΤΑΡΑΔΕΣ
ΑΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΩΜΟΙ
ΑΝΙΔΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Βαδίζουμε σε κόσμους παράλληλους. Ο δικός μου δεν ξέρω με τι είναι στρωμένος αλλά ο δικός σας είναι βεβαιωμένο πλέον. Είναι στρωμμένος με τ'αποκαίδια του αχυρένιου μυαλού σας.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...




Κοιτάχτε! Τελικά ο βασιλιάς είναι ντυμένος απλά με το απαλό πέπλο του ναρκισισμού του. Κοιτάζει τα άλλοτε απορημένα άλλωτε ειρωνικά βλέμματα των υπηκόων του και νομίζει ότι είναι κοιτάγματα θαυμασμού.

Νομίζει ότι στέκεται ψηλά πάνω από όλους και όλα. Η μικρή πατρίδα με τους ταπεινούς και φοβισμένους ανθρωπάκους σέρνεται στις φτέρνες των υπέροχων υποδημάτων του και δεν τολμά να σηκώσει το βλέμμα από τη σκόνη του δρόμου στη λάμψη του αυτοκράτορα.

Ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται καν τον καύσωνα ή τον πάγο που σπέρνει ο χρόνος γύρω του, γιατί έχει τόσο πολύ πεισθεί ότι φοράει κάτι το εξαιρετικά σπάνιο που τον κάνει ξεπερνάει πλέον και τους νόμους της φύσης! Περπατά με τη στρογγυλή πλαδαρή κοιλιά του και τα φουσκωμένα μάγουλα ανάμεσα στα πλήθη και σκορπάει χαιρετισμούς και χαμόγελα.

Η μικρή του πατρίδα μοιάζει πλέον με μια εγκαταλελειμένη παλιά αποθήκη κι εκείνος νομίζει ότι βαδίζει ανάμεσα σε αστραφτερές λεοφώρους της δόξας.

Και το χειρότερο απ’όλα για όλα αυτά που κάνει για όλα αυτά που είναι νομίζει ότι είναι γερά καλυμένος κάτω από τα ρούχα που οι απλοικοί αγράμματοι υπήκοοοι δεν έχουν την ικανότητα να δούν!

Κι ο ράφτης του εκεί κοντά μετρώντας τις λίρες στο δερμάτινο πουγκί τρίβοντας τα χέρια ευχαριστημένος τον κολακεύει συνέχεια, τον κρατά υπνωτισμένο πρωταγωνιστή της πιο μεγάλης φάρσας...

Μικρό κοριτσάκι φώναξέ το τώρα! Πες το! Κοιτάχτε όλοι! Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ..

Στο σπίτι κοντά έχουν φτιάξει φωλιά μια κορακοοικογένεια. Μια και δεν βρήκαν λεύκη που τη προτιμούν, την έφτιαξαν στη παλιά βελανιδιά. Ενας γέρακας και μάλιστα μεγαλος ήρθε ορεξάτος για μεζέδες. Επακολούθησε χαμός, μια μάχη όπου ο γέρακας έχασε και αναχώρησε αφήνοντας τα κοράκια στην ησυχία τους, τουλάχιστον προς το παρόν.

Εν τω μεταξύ εμφανίσθηκε μια αλεπού και τι ήθελε ο πατέρας μου να της ρίξει κοτόπουλο? Τώρα έχουμε άλλο ένα μόνιμο κάτοικο στην αυλή του σπιτιού:)

Φαντάζομαι ένα παιδί που αντί να χαζεύει τους χαζούς που βγάζουν τα μάτια τους στην χαζοτηλεόραση, κάθεται κρυμμένο πίσω από ένα δέντρο και χαζεύει τη μάχη των κορακιών με το γεράκι...

Φαντάζεστε?

ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ...

..να θυμηθώ να αφήσω πίσω, όλα εκείνα, που με εμποδίζουν ακριβώς από το να..διακόψω.

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΟΚΤΩ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΕ ΑΥΤΟ..

Κρατώ την ολοκαίνουργια ταυτότητα μου. Με το νέο αριθμό πιστοποίησης της ύπαρξής μου. Τακτοποιημένη ανάμεσα στον αριθμό φορολογικού μητρώου, τον αριθμό ασφαλίσης, τους αριθμούς που δείχνουν ότι είμαι ένας τακτοποιημένος πολίτης.

Πολλοί αριθμοί.. πότε θα γίνει εφικτό εκείνο το barcode στο καρπό μου που θα ταπερικλείει όλα. Θα περνάω το χέρι με χάρη πάνω από ένα μηχάνημα και θα είμαι άλλο ενα πιστοποιημένο προϊόν και με τη βούλα!

Θα καταργηθούν τότε όλες αυτές οι άχρηστες διαδικασίες , τόσα χαρτιά που μαζεύουν σκόνη και προκαλούν μικρούς ερεθισμούς στο δέρμα. Θα είμαι με ένα άγγιγμα..

Οι ζέστη σφίγγει πάλι. Οι ασταθείς προσωπικότητες, με έντονα στοιχεία φαντασιοπληξίας συνομοσιολογικού χαρακτήρα, όπως εγώ, υποφέρουν με τη ζέστη.

Ασφυκτιά το "μεγάλο παλαιό" μέρος του μυαλού μου και μετατρέπεται σε λαβκραφτικό ήρωα που ψάχνει κλειδιά διαφυγής παντού ακόμα και στα σκουπίδια. Γιατί όχι? σ'αυτό το τρέξιμο που κάνουμε χωρίς βεβαιομένο προορισμό , στο κάτω κάτω, τα σκουπίδια είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κρατούν έντονα τις μνήμες..

Θυμάμαι τον Καταστροφέα των Μορφών και τον βλέπω να κυκλοφορεί πέρα από τις σελίδες του Φιλίπ Ντικ, να περιφέρεται ανάμεσα σε υπηρεσίες, ταμεία και τράπεζες χτυπώντας συγκαταβατικά στη πλάτη τους μισονυσταγμένους υπαλλήλους.

Κάπως λίγη και ατελής μου φαίνεται αυτή η ταυτότητα.
Δεν έχει καινοτομήσει σε τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από το ότι μου επιτρέπει να κρατάω μυστικό αν και σε ποιό θεό πιστεύω. Αλήθεια γιατί αυτή η καινοτομία? Τόσο σίγουροι είναι ότι η δήλωση του τι είμαι είναι αυτό που είμαι όντως? Η καινοτομία είναι ότι εστιάζεται πλέον να με καταγράψει απλά σαν νούμερο τίποτα παραπάνω. Βαριούνται τις ιδιαίτερες αναλύσεις άραγε ή απλά επικρατεί η ιδεολογία ότι το βόδι μπορεί να είναι ότι θέλει ακόμα κι ερωτευμένο με τη διπλανή αγελάδα, η ουσία είναι να είναι καλες οι μπριζόλες που θα βγάλει...

Εχω την εντύπωση ότι σαν νουμερο με βλέπουν και μάλιστα ξεκαρδιστικά αστείο!
Κι εσείς σαν νούμερο διαγραψτε με αλλά εγώ πάλι σκέφτομαι ότι, "η ζωή μου δεν είναι draft αποθηκευμένο "καλού κακού να υπάρχει" στις αρχειοθήκες σας"

Δεν είμαι έκταση που αποχαρακτηρίζεται μετά το κάψιμο και χτίζει ο κάθε τυχάρπαστος το οικόπεδό του με θέα. Υποπτεύομαι και πολλοί άλλοι επίσης έχουν αρχίσει να θυμώνουν εντόνως, κι αυτό με κάνει να χαμογελώ, ακόμα.

Αλήθεια υπάρχουν αριθμοί μητρώων και στη συνείδηση ή χαρακτίζεται απλά "έχει", "δεν έχει", "εχει" "δεν έχει" κλπ...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

ΓΗ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ..

Οι ηλικιωμενοι γονείς μου φύγαν για το χωριό. Αποφάσισαν να ξεφύγουν. Το χωριό έχει μια ιδιαιτερότητα. Τρυπωμένο σε μια πλαγιά σ'ενα από τα πανέμορφα ελληνικά βουνά μικρό, εγκατελειμενο χρόνια τώρα, τους δέχθηκε σαν τους μοναδικούς κατοίκους. Μόνοι τους σε 800 μέτρα υψόμετρο (τόσο περίπου νομίζω ότι είναι).

Μαθαίνω τα νέα τους από το τηλέφωνο.

Χθες μάζεψαν τσάι να έχουμε για το χειμώνα. Και ρίγανη που μοσχοβολάει.
Το βραδάκυ κάνει κρύο και φοράνε μια ζακέτα καθισμένοι στη βεράντα, κι ο ουρανός είναι γεμάτος άστρα σαν ένα παχύ στρώμα.

Δεν τοχεις ξαναδεί μου λέει η μάνα μου. Νομίζεις ότι θα μας σκεπάσουν, ότι θα πνιγούμε από ουρανό...

Το δάσος πνιγμένο από ψηλά αρχαία δέντρα, γεμάτος ήχους.
Να δεις μου λένε. Εδώ πάνω νοιώθεις ακόμα φόβο τις νύχτες για πράγματα άγνωστα. Νοιώθεις να είναι γύρω σου ένας σωρός από κάτι που σου ξεφεύγει.

Κι ο ύπνος βαθύς νωρίς, και το ξύπνημα σε μια ολόδροση αυγή, πνιγμένη σ'ενα χαλί από υγρασία στρωμένο να υποδεχτεί τις πρώτες ακτίνες...
Ξεχασμένη γη ευλογημένη.

Ζηλεύω αυτό που δεν έζησα. Αυτό που μου ξέφυγε κι ακόμα διστάζω να συναντήσω. Νοιώθω μεταλλαγμένη. Φοβάμαι ότι δεν έχω αναπτύξει μηχανισμούς που να ταιριάξουν στην ομορφιά χωρίς να την ενοχλήσουν.

Εκείνοι είναι οι παλιοί. Περπατώντας τα μονοπάτια βρισκουν αμέσως τα σημάδια που κάποτε άφησαν.

Εμένα τα ίχνη μου δεν χαράχτηκαν ποτέ πουθενά γιατί λυώσαν στο κακοφτιαγμένο τσιμέντο και πνίγηκαν στις αναθυμιάσεις της βενζίνης.

Κρατήστε καλά τους λέω το τόπο, φροντίστε την ελάχιστη γωνιά που απέμεινε γιατί κάποια μέρα θ'ανέβω, έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτά που στενάζουν στα όνειρά μου

Δεν είναι αργά να συνδέσω τους κρίκους, νωρις είναι όλη η ύπαρξή μου ελάχιστα έχει μάθει κι ατέλειωτα διψάει να μάθει ακόμα. Είναι νωρίς, προλαβαίνω...

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΓΕΝΙΑ

Ερχομαι από μια γενιά που αρχίζει λίγο λίγο και είναι το επόμενο είδος προς εξαφάνιση. Ηταν εκείνο το ενδιάμεσο «μπουμ» στη χώρα μας μεταξύ των γονιών μας και των παπούδων μας, που οι περισσότεροι πέρασαν τη ζωή τους να βγάλουν ένα μεροκάματο, χωρίς να έχουν την πολυτέλεια πρόσβασης στη γνώση, και εμείς που μας δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουμε, να ζήσουμε κάτι καλύτερο, (έτσι ονειρεύτηκαν οι αγράμματοι γονείς μας) να έχουμε κι εμείς μια πρόσβαση σε αυτό που θεωρόταν προνόμιο μια συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων.

Αυτή η ενδιάμεση γενιά των ανθρώπων που δεν ανήκαν σε καμμιά ιδιαίτερα προνομιούχα τάξη, είχε ένα δύσκολο ρόλο.

Βίωνε τη σκληρή πραγματικότητα αφού δεν είχε τα «μέσα» και τα «προνόμια».
Τη βίωνε όμως έχοντας όμως την ευκαιρία να δει , να μάθει κάτι περισσότερο.
Ενα πτυχίο, μερικά βιβλία, ταινίες, μουσικές, συναυλίες, συγκεντρώσεις.

Κι όλα αυτά σε μεγάλες ανακατατάξεις πολιτικές που συνέβαιναν γύρω, σε ένα κόσμο που άλλαζε με βήματα γοργά και δεν πρόφταινε κανείς τι να πρωτοσκεφτεί τι να πρωτομάθει.
Αυτή η γενιά του ψιλομορφωμένου επαναστάτη προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα σε ένα κόσμο που χανόταν για πάντα κι έναν που έφτανε χωρίς να έχει ιδέα κανείς τι εκπλήξεις θα έκρυβε.

Πολιτική, θρησκεία, οικονομία, κοινωνία όλα τέθηκαν σε αμφισβήτηση και όλα έμειναν εκρεμμή με την ενδιάμεση γενιά να παρακολουθεί ακόμα μια φορά τα γεγονότα, τελικά να γίνονται ερήμην της.

Αυτή η γενιά βρέθηκε να είναι με το ένα πόδι στις παγιωμένες αντιλήψεις και καταστάσεις και με το άλλο στη θύελλα των εξελίξεων.

Με το ένα χέρι να προσπαθεί να εξηγήσει πράγματα στους απλοικούς ταπεινούς μεροκαματιάρηδες θρησκευόμενους φοβισμένους γονείς, και με το άλλο χέρι να προσπαθεί να φθάσει τα παιδιά της που χάνονται σε κόσμους νέους και απροσδόκητους.

Βρέθηκε να έχει ζήσει στιγμιαία αυτό που οι προηγούμενοι δεν πρόλαβαν και οι επόμενοι προσπέρασαν βιαστικά.

Η συσωρευμένη γνώση εκατοντάδων χρόνων πέρασε στα χέρια της για λίγο, όσοι πρόλαβαν κατάλαβαν, ένοιωσαν, αντέδρασαν, βγαίνοντας για πρώτη φορά από το σκοτάδι της καθημερινότητας, έστω κι αν ήταν παιδιά ενός τυχαίου πατέρα, απαίτησαν να μάθουν να γευτούν, να ζήσουν. Κι αυτή η ίδια ζηλευτή γνώση απλώθηκε, απλώθηκε τόσο που διαλύθηκε σε ένα μέλλον που δείχνει να μην της δίνει σημασία πια.

Είναι ο παραλογισμός του να καταφέρνω να περάσω από ένα βιβλίο τσέπης σε ένα σημαντικό δοκίμιο, και ξαφνικά να βλέπω ότι μπορώ να συζητήσω την πραγματική του έννοια με ελάχιστους γιατί οι προηγούμενοι δεν ήξεραν καν να το διαβάσουν οι επόμενοι δεν ενδιαφέρονται καν για την ύπαρξή του κι εγώ μένω μετέωρος χωρίς να ξέρω σε τι ακριβώς χρησίμευσε η πράξη μου.

Η τάξη των κυριάρχων αυτού του κόσμου ήταν και είναι πάντα εκεί και ξέρει και προσέχει και γνωρίζει τους μηχανισμούς της γνώσης και της χρησιμότητάς της.
Στο παρακάτω επίπεδο επικρατεί το χάος.

Ισως τελικά όλη αυτή η ελευθερία γνώσης που δόθηκε απλόχερα ήταν ακριβώς γι’αυτό το λόγο. Ηξεραν ότι ελάχιστοι θα την χρησιμοποιήσουν κι αυτούς πάλι δεν θα τους δώσει τελικά σημασία κανείς.

Από τη γενιά των αγράμματων απλοικών πέρασαμε εύκολα στην γενιά των εγγράματων αδιάφορων.

Κι οι ενδιάμεσοι απλά υπέκυψαν, κρατώντας κάπου βαθειά μέσα στο μυαλό τους εκείνη τη στιγμιαία λάμψη ελπίδας πως όλα θα γίνουν εδώ και τώρα.

ΤΑ ΦΑΣΤΦΟΥΝΤΑΔΙΚΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ....

Στο φίλο που μου έστειλε ένα μειλ λέγοντας μου να μην είμαι τόσο γκρινιάρα θαθελα να διευκρινήσω μερικά πράγματα σε σχέση με το προηγούμενο κείμενο που έγραψα και για όσους τύχει και διαβάσουν.

Προσωπική και ταπεινή μου άποψη είναι ότι τα μπλογκ δεν πρέπει να χάσουν τον αρχικό σκοπό. Είναι σημαντικό να παραμείνουν ένας χώρος ελεύθερης και προσωπικής έκφρασης με άμεσο αυθόρμητο τρόπο και μέχρι εκεί. Γιατί αυτό είναι η γοητεία τους, η πρωτοτυπία τους και το ξεχωριστό που βλέπουμε όλοι εμείς ξεφυλίζοντας τις σελίδες με τις χιλιάδες σκέψεις των συνανθρώπων μας.

Φυσικά υπάρχουν από την αρχή κατηγορίες. Μπλογκ έφτιαξε και κάποιος επαγγελματίας ή ειδικός σε κάποιο τομέα που θέλησε να προωθήσει κάτι από το χώρο του, μπλογκ έφτιαξαν και άνθρωποι που απλά ήθελαν να γράψουν με το δικό τους τρόπο τις σκέψεις τους.

Ομως όπως συνήθως γίνεται στο τόπο μας θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ότι ξέρουμε τα πάντα.
Ετσι η φαντασία άρχισε να οργιάζει και να φαντάζεται σενάρια που ο απλός μπόγκερ φτάνει να πάρει βραβείο λογοτεχνίας, το πούλιτζερ, να γίνει σταυροφόρος, μαρία τερέζα της καλκούτας, αυριανός βουλευτής, κριτικός τέχνης, κινηματογράφου, γιατρός, δικηγόρος, γεωπόνος και όλα αυτά χωρίς να είναι κάτι τέτοιο...

Φοβάμαι λοιπόν ότι η συνέχεια της ιστορίας θα είναι κάτι που συχνά έχουμε δει σ’αυτό το τόπο. Θα συνιθήσουμε στην εύκολη και πρόχειρη ενασχόληση.

Κάποιος που γράφει όμορφα δυό στίχους δεν είναι συγγραφέας. Εκείνοι που βγάλαν τα μάτια τους με πολύ κόπο και πόνο πολλές φορές για να ολοκληρώσουν ένα βιβλίο είναι εκεί έξω και περιμένουν να τους διαβάσουμε. Κι όπως είναι δύσκολο να γράψεις και να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο ενώ είναι πολύ εύκολο να γράψεις «ένα αρθράκι» έτσι είναι δύσκολο να αφιερώσεις το χρόνο σου να διαβάσεις ένα βιβλίο από το να διαβάσεις «ενα ποστάκι».

Το μπλογκ η ομορφιά του είναι το σπρέυ σύνθημα στο τοίχο του διαδικτύου. Εκεί ξεκινάει κι εκεί δημιουργεί. Μια κουβέντα, δυο λέξεις εκτοξεύονται σ’ ένα αόρατο κοινό και γοητεύουν ή εκνευρίζουν, κάνουν να σκάς ένα χαμόγελο ή να σμίξεις τα φρύδια λίγο σκεπτικά.

Δεν έχει να κάνει όμως με αληθινό κάματο.
Εστω, μας κάνει να κοιτάμε αισιόδοξα ότι πολλοί έχουν κάποιο ταλέντο, έχουν κάτι όμορφο ή άσχημο να πουν με ένα δικό τους γοητευτικό τρόπο, αλλά ο κίνδυνος είναι εκεί δίπλα. Να συνιθίσουμε σ’αυτό γιατί είναι εύκολο.

Πόσα παιδιά που γράφουν όμορφα ποστ θα μπορούσαν να θυσιάσουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους να δαμάσουν τον εαυτό τους και τη σκέψη τους στο κάματο της συγγραφής ενός βιβλίου? Και το κυριώτερο. Πόσα παιδιά από αυτά που ξεφυλίζουν εκατοντάδες σελίδες στα μπλογκ και στα φόρουμ όλη μέρα πάνε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς να αγοράσουν μερικά βιβλία και να μελετήσουν κλείνοντας οθόνες, τηλεοράσεις και αφιερόνοντας τον ίδιο χρόνο με ζήλο και επιθυμία να αυξήσουν τη γνώση τους?...

Πόσα παιδιά αυτή τη στιγμή βγάζουν από το συρτάρι ένα ντοστογιέφσκι και συγκινούνται μαζί του, αντί να διαβάζουν την αναφορά σ'αυτόν και δυο καλούς στίχους που ένας γνωστός έχει επιλέξει και τους αναλύει?

Πόσα παιδιά κοιμούνται μ'ενα βιβλίο στο μαξιλάρι από κάτω εκτός από τα μαθήματα του σχολείου όταν είναι να δώσουν πανελλήνιες?

Υπάρχουν αρκετά αλλά πολύ λιγώτερα από όσα θα ευχόμουν να δω...

Το ιντερνετ τα δίνει όλα έτοιμα. Ψάχνεις τι λένε οι άλλοι, ψάχνεις τι έχει γραφτεί, ακούς την είδηση από τη τηλεόραση, προσθέτεις και λίγη φαντασία και νοιώθεις ότι έγινες εκείνος που θα ταράξει τα νερά.

Ας αφήσουμε τα μπλογκ να είναι τα μικρά συνθήματα ανάμεσα στα μεγάλα όνειρα.
Κι ας φροντίσουμε να προωθήσουμε τη γνώση, τη δουλειά, τη προσωπική κούραση της ζωής, γιατί έχουμε γεμίσει φαστφουντάδικα παντού.

Μην δημιουργήσουμε άλλη μια αλυσίδα αυτή τη φορά, όχι ταχυφαγείων αλλά ταχυγραφείων..

ΜΠΛΟΓΚ - ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ.

Εν αρχή ήταν η ιστοσελίδα. Για ευνόητους λόγους, δεν μπορούσαμε να έχουμε όλοι μια ιστοσελίδα στο τσεπάκι.
Μετά ήρθαν τα φόρουμ. Εκεί ξανοιχτήκαμε λίγάκι. Στις πλάτες εκείνων που τα άνοιγαν επι τέλους βρήκαμε βήμα.

Και μετά ήρθε το μπλογκ. Προσωπικό ημερολόγιο λένε. Τι προσωπικό? Θυμάμαι ότι όταν έγραφα το εφηβικό μου ημερολόγιο όλο το γούστο ήταν να το κρύβω επιμελώς από τα αδιάκριτα βλέμματα της μαμάς η οποία πολύ θα ήθελε να ξέρει τι γράφω.

Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό τότε ότι θα μπορούσα να το έχω χειριστεί αλλοιώς το θέμα και να βγάλω και κανα κέρδος αντί να να πάει έτσι χαμένο κρυμμένο στο παλιό μπαούλο κιτρινισμένο και ξεχασμένο πια. Θα μπορούσα να ζητάω ένα γερό χαρτζηλίκι από τη μάνα μου με αντάλλαγμα να τις δείχνω τι γράφω ας πούμε...

Ας αφήσουμε ήσυχο το κακόμοιρο το ημερολόγιο λοιπόν κι ας ονομάσουμε τα μπλογκάκια μας απλά ένας προσωπικός χώρος.

Διάβαζουμε ότι κάπου έξω, ίσως γίνεται κι εδώ δεν ξέρω, αγοράζεις και ποστ!!! Πληρώνεις μια εταιρεία και σου απαντάει και κάνεις εφέ!
Αρχίζουν και γίνονται βιβλία, εφημερίδες, αναφορές στο τύπο, στη τηλεόραση. Η έλξη της δημοσιότητας αρχίζει και γαργαλάει βασανιστικά τους αυθόρμητους ιντερνετικούς εφήβους.

Δεν συζητάω για τη καθημερινή ενασχόληση τοποθετώντας εργαλειάκια και με σύμβουλους τις διάφορες μπλογκιστικές μηχανές, για να τσεκάρει κανείς πόσοι τον διαβάζουν, πόσο απήχηση έχει.
Αυτή η αγωνία που κυκλοφορεί παντού να περάσει κανείς στο τοπ100 των μπλογκ!
Το μπλογκ εξελίσσεται γοργά σε ένα ατζέντη του ευαυτού μας.

Το μόνο που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα μέσα είναι ότι υπάρχει ανωνυμία άρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανείς για προώθηση κάποιου ευαυτού που κανείς δεν ξέρει.

Θα τελειώσει κι αυτό σύντομα.
Στην ανωνυμία θα μείνουν λίγοι.
Η μάχη μόλις αρχίζει. Κάποιοι μυρίστηκαν ένα εύκολο τρόπο να βγάλουν "κάτι" για πάρτη τους. Με λίγο κόστος. Η μάλλον με μοναδικό κόστος το να μανατζάρουν καλά τις σκέψεις τους ώστε να γίνουν "διάσημες" αρεστές. Επιβεβαίωση του εξαιρετικού επιπέδου της σκέψης τους. Και γιατί όχι? Ενας καλός τρόπος να κερδίσω. Κι ένας συγγραφέας κερδίζει. Βέβαια, ας μην γίνουμε θρασείς. Για να γράψεις ένα βιβλίο πρέπει να βράσεις αυγά στη καρέκλα, να θυσιάσεις ένα μέρος της ζωής σου, να γελάσεις και να κλάψεις άπειρες στιγμές μεχρι να το δεις να γίνεται πραγματικότητα, και μετά να παλαίψεις με όλα τα φρούτα του κατεστημένου μέχρι να κατορθώσεις να το δεις σ'ενα ράφι και αν είσαι πολύ τυχερός ένα αγιασμενο χέρι να το αγγίξει και να γίνει ο αναγνωστης συντροφός σου... και φυσικά να σε ισοπεδώσει ο πρώτος κριτικός που έτσι θα του κάτσει εκείνη την ημέρα...


Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα, τα διαμαντάκια που υπάρχουν μέσα στη μπλογκόσφαιρα, θα κρυφτούν πίσω από πολυεθνικές μπλογκ. Ετσι για να σατυρίσουμε.
Θα μου πείτε αυτοί που γράφουν με μόνη επιθυμία να ξεσπάσουν, να μιλήσουν προς τα έξω, να εκμηστηρευτούν τα συναισθήματά τους λίγο νοιάζονται για το άν θα είναι μέρος των πολυεθνικών.

Αλλά περιμένω. Μήπως το επόμενο βήμα θα είναι και κάποιο κανάλι? Δημιουργημένο από απλοικούς, "φτωχούς" "άσημους" εντελώς τυχαίους μπλόγκερ?
Για να δούμε.

Ισως όταν όλα αυτά θα γίνουν έτσι να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος να φυλαχτεί η αυθόρμητη ειλικρινής εκτόνωση. Τα δυο πάνε πάντα παράλληλα γιατί το ένα δημιουργεί την ανάγκη να γεννηθεί το άλλο.

Και φυσικά το ερώτημα απευθύνεται και σε μένα. Γιατί γράφω εδώ? Το παίζω άνετη και υπεράνω όλων. Οχι. Μέσα είμαι κι εγώ σε ότι γίνεται. Κι εγώ αναρωτιέμαι. Τι κάνω εδώ. Πιστεύω ότι γράφω πάλι γιατί η μαμά μου δεν ενδιαφέρεται πια να μάθει τα μυστικά μου. Κι έχω ανάγκη τώρα που τα χρόνια πέρασαν να κάνω κάτι που μοιάζει εφηβικό. Ετσι απλά.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

INTERNET ADDICTION TEST (IAT)

Ενας φίλος μου έστειλε αυτό. Πιθανά είναι κάτι γνωστό σε όσους είσαστε πιο ενημέροι από μένα, εγώ τώρα το είδα.

INTERNET ADDICITION TEST (IAT)
http://www.netaddiction.com/resources/internet_addiction_test.htm

Θα ήθελα να συμπληρώσω ακόμα ότι το γεγονός που με έκανε να γράψω το κειμενάκι περί εθισμου ήταν μια είδηση που άκουσα κάπου στη τηλεόραση ότι και στην χώρα μας αρχίζουν να είναι υπό παρακολούθηση αρκετά νέα παιδιά τα οποία έχουν περάσει σε ένα "προχωρημένο στάδιο" εθισμού στο ιντερνετ και κυρίως στα παιχνίδια on line.

Δεν είμαι ψυχιάτρος για ν¨αρχίσω να κάνω σπουδαίες αναλύσεις περί του φαινομένου. Το παρακολουθώ σαν κάτι που είναι έξω από τη δική μου λογική, που όμως είναι πάρα πολύ μέσα στη λογική των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτό ακριβώς που η δική μου και οι προηγούμενες γενιές τους προετοίμασαν.

Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από ένα άτομο 16-17 χρονών που έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο και στη κυριολεξία έχει χάσει τον έξω κόσμο? Το πιο απλό αρχικά είναι να σκεφτούμε ότι κρύβεται μια οικογένεια που ξέχασε, ή δεν είχε καιρό να δει που βρίσκεται το ψηφιακό της τέκνο. Ενα παιδί για να μείνει κλεισμένο σε ένα δωμάτιο μερικές μέρες να είναι τριγυρισμένο από αποφάγια, βρώμικα ρούχα, αποτσίγαρα, κουτάκια από αναψυκτικά και σακουλάκια από πατατάκια, σημαίνει ότι οι υπόλοιποι κάπου "έφυγαν" και οπς, ξέχασαν ότι υπήρχε και εκείνος. Πως λέμε έφυγα για διακοπές και ξέχασα το θερμοσίφωνο αναμένο αλλά που να γυρίσω πίσω....

Αντίθετα το εν λόγω παιδί, πιθανά κλείστηκε σ'εκείνο το έρημο το δωμάτιο ακριβώς γιατί δεν είχε καμμιά διάθεση πλέον να βλέπει τους "απέξω". Δεν λυπήθηκε γιατί το αγνοούν, το είδε σαν μια ευκαιρία μοναδική να συμπράξει μαζί τους στην αλληλοαγνόηση. Εκεί είναι ένας κόσμος που δεν με αφορά κι εγώ θα μπω σε ένα κόσμο που δεν αφορά εκείνους.

Οι δυο κόσμοι είναι ίδιοι. Η διαφορά είναι ότι στον ένα δεν δίνεις λογαριασμό σε κανένα και γίνεσαι ακριβώς αυτό που θέλεις. Αόρατος. Είσαι χοντρούλης, γεμάτος από εφηβικά σπυράκια, λίγο ντροπαλός, σκέφτεσαι συνεχώς τις χυλόπιτες που τρως, δεν είσαι και ο σουπερ της παρέας και δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Και μπαίνεις εκεί. Με ένα εντυπωσιακό ψευδώνυμο που αντιπροσωπεύει όλα αυτά που θα ήθελες να ήσουν π.χ. "ο εξολοθρευτής" βάζεις και μια εικονίτσα μιας εωσφορικής εκδικητικής φιγούρας και νοιώθεις ότι από εκείνη τη στιγμή παίζεις το δικό σου παιχνίδι. Με τους δικούς σου κανόνες.

Ποια on line game έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία.
Ποιές είναι οι λέξεις με τη μεγαλύτερη αναζήτηση.
Ποια είναι τα site που τραβάνε τα περισσότερα νέα παιδιά
Τι εκφράζουν οι μικρότερες ηλικίες μέσα από φόρουμ και μπλογκ.

Θυμό, απαξίωση, απωθημένα, ανομολογητες επιθυμίες, αιματηρές σκέψεις.

Ο παλιός κινηματογραφικός σουπερ ήρωας ήταν μια φιγούρα που διαρκούσε δυο ώρες, σε μια σκοτεινή αίθουσα, και στη φαντασία στο δωμάτιο με τις μουσικές και τα κόμικ που ενοχλούσαν αφάνταστα τους μεγαλύτερους. Κάπου εκεί τελείωνε ο "εγκλεισμός".. Μετά έπρεπε να βγεις έξω στη καφετέρια, στη ντίσκο, στο ροκάδικο, στη πορεία, στη συναυλία και να δεις πρόσωπο με πρόσωπο τους άλλους έστω κι αν μέσω ενός μενταγιόν, δαχτυλιδιού, σκισμένου παντελονιού, ένα ιδιαίτερο άρωμα τους ενημέρωνες για το κόλλημα που είχες φάει... Μέχρι εκεί. Μετά μάθαινες να συνδυάζεις και τα δυό στον πραγματικό κόσμο.

Τώρα διοχετεύεται ύπουλα μια άλλη θεωρία. Εδώ και πολλά χρόνια. Δεν υπάρχει λόγος να μπεις σε όλο αυτό το κόπο. Παίρνεις ένα παιχνίδι γράφεσαι σε μια γαμάτη ομάδα που είνα όλοι έτοιμοι για τη τελική μάχη και βγάζεις, στη κυριολεξία, τα μάτια σου μέσα σε μια οθόνη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω όμως ήδη παιδιά που έχασαν τις πανελλήνιες για αυτό το λόγο, που δεν έχουν βγει κανένα ραντεβουδάκι για αυτό επίσης το λόγο, που μετάλλαξαν το φαί τους σε σάντουιτς και τσιπς για να είναι εύκολο να τρώνε και να μην διακόπτουν, που το σεξ περιορίζεται στο να τη παίζουν κοιτάζοντας τα βιντεάκια από τα πορνοκανάλια, που είναι έτοιμα για ακόμα πιο διαστροφικές προτάσεις σε εκείνους τους δολοφόνους της παιδικής ψυχής που καραδοκούν, όχι σαν αθώα ανθρωπάκια αλλά εντελώς συνειδητά, να παρασύρουν στο δικό τους διαστροφικό κόσμο τα θυμωμενα αγόρια και κορίτσια. Γιατί φυσικά μέσα εδώ υπάρχουμε όλοι.

Και πίσω από την ανωνυμία κρύβονται τα παιδιά των ανθρώπων. Και τα παιδιά των ανθρώπων είχαν πάντα μια καταπληκτική ιδιότητα. Να μπορούν να διαστρέψουν, να καταστρέψουν, και να διαφθείρουν ότι κινείται και ότι δεν κινείται με ιώβιο υπομονή, μέχρι να το πετύχουν.

Θα συνεχίσω το θέμα. Μου έχει κάτσει πολύ άσχημα, από τη στιγμή που κι εγώ όπως όλοι μας έχουμε μπει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εδώ..

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ.

Ακούω μια μικρή είδηση. Ισως γίνουν διακοπές σε μερικά προάστια στις συνδέσεις ADSL. Κι αν είναι το δικό μου προάστιο? Τι θα κάνω εκείνες τις στιγμές? Υπάρχει τέτοια περίπτωση? Αγαπημένοι υπευθυνουπεύθυνοι τεχνικοί διορθώστε το γρήγορα. Γιατί εγώ είμαι ολόκληρη μια ADSL σύνδεση. Δεν το ξέρετε αλλά θα σας το εξηγήσω. Νομίζετε ότι μια σύνδεση είναι κάτι επι πλέον στη ζωή μου που μου παραχωρήσατε? Λάθος. Είναι η ζωή μου. Η μάλλον είναι η δυνατότητα μου να συνυπάρχω μ'αυτήν χωρίς αναγκαστικά να βρίσκομαι μαζί της.

Αν μου τύχει πρωί πως θα πιώ το καφέ μου. Ο καφές μου απαραιτήτως περιέχει μια κουταλιά ζάχαρη στο ίδιο συγκεκριμένο φλυτζάνι με τα παράξενα σχέδια και την ανάγνωση mail. Πως θα πιώ καφέ χωρίς να διαβάζω την αλληλογραφία μου? Κι οι σκέψεις? Οι σκέψεις που μου έχουν κάνει κατα μέτωπο επίθεση και απαιτούν ένα πόλεμο μια εκτόνωση που θα τις διοχετεύσω. Θα αναγκαστώ να μιλήσω με το στόμα αντί να γράφω στο πληκτρολόγιο? Αδύνατον.

Είναι ένας κόσμος που έχει δημιουργηθεί με τόσο κόπο και δεν γίνεται να μου τον στερήσετε έτσι επειδή χάλασε κάτι. Στο κόσμο αυτό υπάρχω εγώ χωρίς να υπάρχω. Ξέρετε πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Ο εαυτός μου δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Κανείς δεν τον γνωρίζει. Δεν έχει σάρκα δεν έχει κόκκαλα δεν έχει νεύρα κι όμως ζει. Ζω χωρίς την εικόνα μου, έχοντας τη δυνατότητα να δημιουργώ χιλιάδες άλλες άυλες, ηλεκτρονικές, να τις ανακατεύω όπως μου αρέσει, να τις διοχετεύω όπως η στιγμή ορίζει, να είναι τυχαίες, αόρατες κι όμως να είμαι πάντα εγώ.

Βγάζω έξω τα σκουπίδια μου χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνω στον άθλιο κάδο της γωνίας, δωρίζω πράγματα που δεν κοστίζουν τίποτα, αγαπάω, θαυμάζω, αντιδρώ, μισώ, σιχαίνομαι, βλέπω , ακούω, επαναστατώ, υποκύπτω χωρίς να κουνηθώ ένα βήμα από την πολυθρονα μου χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξω στα μάτια κανέναν.

Είμαι αρτιμελής χωρίς να χρειάζεται να κάνω χρήση αυτού του δικαιώματος. Κι οι απέναντι είναι το ίδιο. Αυτό είναι το απίθανο. Μιλάμε, υπάρχουμε, γνωρίζοντας ανα περίπτωση αυτό που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να γνωρίσουμε! Φαντάζομαι ότι κάτι είναι έτσι κι εκείνο παφ! έγινε!

Μην κόψετε τη σύνδεση γιατί θ'αναγκαστώ να γυρίσω πίσω. Την εποχή που υπήρχα χωρίς πληκτρολόγιο, ποντίκι και οθόνη. Και δεν θυμάμαι καν πως είναι. Πάει καιρός από τότε που παρουσιαζόμουν στους ανθρώπους αναγκαστικά κι έκανα τόσες πρόβες πως να κάνω καλύτερη εντύπωση για να μην τρώω την απόρριψη στη μούρη.

Εδώ μέσα όλα είναι αλλοιώς. Μπορείς να προκαλέσεις την απόρριψη ανα πάσα στιγμή και χαιρέκακα να τη σβήσεις γυρνώντας σελίδα χωρίς να δει κανείς το σκοτείνιασμα στο πρόσωπο, μπορείς να προκαλέσεις και το θαυμασμό συλλέγοντας προσεκτικά ότι γουστάρουν όλοι ν'ακουνε χωρίς να καταλάβει κανείς ότι είσαι κλέφτης της ζωής και της σκέψης.

Αφήστε ήσυχη τη συνδεση γιατί τα καλώδια μ'εχουν θωρακίσει από τους φόβους μου και την ανικανότητα μου να ζήσω αληθινά. Εχω κρυφτεί ακολουθώντας τη ταχύτητα που υπέγραψα στον provider. Είναι ένας εθισμός που δεν μπορεί κανείς να με συμβουλέψει να αποφύγω ή να μειώσω ή να βελτιώσω, γιατί πολύ απλά... κανείς δεν με ξέρει!

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

TΟ ΠΟΝΗΡΟ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ..

Θυμάστε το παλιό το τραγουδάκι? Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη...
Αντε πάμε όλοι μαζί. Ενας ολόκληρος λαός έχει να λογοδοτήσει σε κάποιο αόρατο νταβατζή, και βγαίνει στη πιάτσα γιατι εκβιάζεται!!!

Μήπως δεν θυμάμαι καλά τα γεγονότα?
Ημασταν φτωχοί και αδέσποτοι και κάποιος νονός της νύχτας μας περιμάζεψε και μας ανάγκασε να δουλεύουμε στο μπουρδέλο του θέλοντας και μη?

Ολοι εκβιάζονται για κάτι.
Και οι καθηγητές λέει εκβιαζόντουσαν!!!

Τι έγινε ρε παιδιά? Με χαρτζηλίκι και ποσοστά ανάλογα με τις βίζιτες ζούμε?
Νταβατζής, πουτάνα και πελάτης?
Και ποιός είναι ποιός τέλος πάντων.

Τι είναι όλο αυτό το πλήθος που το παίζει "αμάρτησα για το παιδί μου" Και μάλιστα τόσο παράφωνα?

Δηλαδή θέλετε και τα πιστεύετε ή το συνηθίσατε και σας αρέσει?
Δεν μπορώ να κάνω αλλοιώς λέει η αμαρτάνουσα χώρα παρθένα χωριατοπούλα!
Κλάφτε κλάφτε μπορεί να συγκινηθεί ο νταβάς και ν'αυξήσει το ποσοστό.

Ακου δε μπορώ να κάνω αλλοιώς.
Μίζες, γλύψιμο, προσκύνυμα βαθύ, κομπίνα, κλεψιά, πονηριά και μαγκιά.
Τώρα αυτό είναι κράτος ή τα κόκκινα φανάρια???
Και πολύ λέω. Γιατί δεν είναι καν κόκκινα φανάρια. Στο όρθιο είναι στη γωνιά του δρόμου κι όπως όπως!

Αισχροεκμετάλλευση, αισχροκέρδια, αισχροπερίθαλψη, αισχρονομοι, αισχρουπάλληλοι κι έχεις και τον άλλο και σου λέει. Χαλάρωσε πως κάνεις έτσι η ζωή είναι ωραία γλέντατη!!

Μήπως να χορέψω και μια ζεμπεκιά στη μπάρα για τους ναύτες που θαρθουν το βράδυ να βγάλουμε κανα καλό μεροκάματο?

Ενα μόνο ζητώ. Αν ο οποιοσδήποτε θέλει, να τα παίρνει και να το βουλώνει δεν είναι ανάγκη να μας γεμίζει μπούρδες!

Πάρτο το μονοπάτι σου αφού γουστάρεις δεν χρειάζεται να μας ζητάς και άφεση αμαρτιών. Ετσι κι αλλοιώς και σ'αυτό το σημείο η θρησκεία κατωχυρώνει με ένα συγνώμη την άλλη ζωή!!!

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 15.

Τα γεγονότα : Ημουν το θύμα μιας κλοπής. Η οποία μου έφερε τα πάνω κάτω. Πείσμωσα γιατί εκτός από όλα τ'αλλα έχασα και δυό πράγματα που δεν μπορώ να ξαναβρώ. Τα κουβάλαγα πάντα μαζί μου για να τα προστατέψω... Ισως πείτε μικρό τα κακό.Συμβαίνει συνέχεια. Ετσι είναι αλλά όπως όλα, συμβαίνουν όταν τα παρακολουθούμε στις ειδήσεις, πονάνε όμως όταν συμβούν σ'εμάς τους ίδους.

Χθες βράδυ όμως ένας φίλος από τα παλιά, μου θύμισε κάποιες παλιές φωτογραφίες. Στιγμές από μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Χωρίς να το ξέρει με βοήθησε να θυμηθώ ότι είναι αδύνατον να "μας κλέψουν". Αυτό που είμαστε αυτό που ήμασταν πάντα.

Ιχνη στα παγκάκια, χρώματα σ'ενα σκοτεινό δωμάτιο, το 16 και 15 χαρτί που μας γύριζε πάντα εντελώς προβλέψιμο..

Η στραβή γραμμή ανάμεσα στις καλοφτιαγμένες έτσι όπως χαράχτηκε ένα βράδύ από ένα παράξενο γέρο που είδε αυτό που πεισματικά αρνούμαι να παραδεχτώ.

Αυτές οι φωτογραφίες λες και μπήκαν εκεί σαν ακίνητα στρατιωτάκια να μου υπενθυμίσουν ότι έτσι κι αλλοιώς δεν μπορεί κανείς να κλέψει αυτό που δεν μπορεί να φτάσει..

Προχωράμε μπροστά, πάλι.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΑΤΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ? ΕΤΣΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ? ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...

Φίλοι όσοι διαβάζετε αυτό το μπλογκάκι, ένα από τα τόσα στη απέραντη μπλογκόσφαιρα, μερικούς τους ξέρω ίσως κάποιους όχι, έχω να σας πω ότι μάλλον κάποιος είδε και ζήλεψε τη τρομερή μου άνεση που έχω στη ζωή, ξέρετε λεφτά, ιδιωτικά αεροπλάνα, υπηρέτες, ιδιόκτητα νησιά, άνεση γενικώτερα, χωρίς προβλήματα και είπε να με ματιάσει να ζοριστώ κι εγώ λιγάκι. Να μην είμαι τόσο άνετη χωρίς προβλήματα (εδώ γελάνε αλλά φοβάμαι και να γελάσω...)

Μερικές φορές η πλάκα είναι ότι όταν συμβαίνουν πράγματα πολύ σοβαρά συνέχεια βρίσκουμε ένα τρόπο και αντέχουμε, κι έρχεται μια μαλακία, ένα ηλίθιο γεγονός και το μυαλό πεισμώνει. Αρνείται να δεχτει το γεγονός. Λέει... πάλι? κι άλλη γκαντεμιά? Αισθάνεσαι σαν να σου συμβαίνει κάτι έτσι επίτηδες σαν κάποιος να τσαντίστηκε πολύ μαζί σου και σου δίνει μια χαστούκα έτσι για να σου κόψει τη μαγκιά.

Θα επανέλθω. Τώρα το μυαλό κόλλησε. Θα χαζεύω τα μπλογκάκια σας έτσι σαν να μαθαίνω τα νέα των φίλων. Που θα πάει θα περάσει κι αυτό.

Εις το επανειδείν. Οπως λέει κι ένας φίλος... έχω περάσει και καλύτερα.

Βάλτε σκόρδα στα μπλογκ. Να μην σας ματιάσουν. Να μείνει και κάποιος να τα λέει....

Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Εφτασα γύρω στις 7. Καθώς ήμουν στο μετρό σκεφτόμουν ότι βγαίνοντας θα δω λίγο κόσμο διάσπαρτο να περιφέρεται. Φοβόμουν ότι δεν είχαν μάθει, δεν είχαν ακούσει. Μόλις βγήκα διαψεύστηκα. Η πλατεία ήταν γεμάτη. Ο χωρος μπροστά από τη Βουλή γεμάτος. Ηταν πολύ περισσότερο από αυτό που περίμενα.

Κύλισαν όλα ειρηνικά.Ευτυχώς. Ο κόσμος έδωσε το παρόν για αρκετή ώρα.Οικογένειες, παιδιά, άνθρωποι κάθε ηλικίας. Ισως αυτή η ήρεμη ατμόσφαιρα δεν έδωσε ψωμί ώστε να το δείξουν τα κανάλια. Πρόλαβα τις ειδήσεις σε κάποιο κανάλι γυρίζοντας σπίτι έδειξε ένα λεπτό μια δημοσιογράφο μετά τη συγκέντρωση η οποία είπε δυο λόγια...

Να συναντήσω άλλους από τα μπλογκ δεν το κατάφερα και κρίμα. Ελπίζω σε μια επόμενη φορά. Καλύτερα που ήταν τόσος ο κόσμος και χαθήκαμε.

Εκτιμήσεις για το ποιός ήταν δεν μπορώ να κάνω γιατί δεν ξέρω. Θα παρακολουθήσω κι εγώ όπως όλοι μας τα παιδιά που γράφουν στα σχετικά μπλογκ για να μάθω τα της συγκέντρωσης καλύτερα και για τα επόμενα βήματα.

Εγώ είδα τον κόσμο εκεί. Ενα κόσμο διαφορετικό και όμορφο. Ελπίζω να μην ξεχαστούμε και να συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

δεν υπαρχουν προβληματα, υπαρχουν θεματα

ξερω οτι βλεπεις την συγχρονικοτητα και ελπιζω να ανταποδιδω την τιμη που μου εκανες με το να το "δεις" και να το κλεψεις το μαργαριταρι.
ελπιζω επισης να σου φτιαξω το κεφι.

πριν απο μερικους μηνες δεν ειχε καθολου δουλεια το μαγαζι, ειχα τσακωθει με την γυναικα μου και την κορη μου την προηγουμενη, και επρεπε να παω μεσα στην βροχη με το τραινο και τα ποδια στο κεντρο για να αγορασω βερεσε μεσα στην αφραγκια μου ενα σληπινγκ μπανγκ.

εκεινο το πρωι σταματησα να με παρακολουθω και αφεθηκα στο νταουν.
μπαινω στο τραινο και απεναντι μου καθεται μια ηλικιωμενη κυρια, αλλά πολυ χαρωπα ντυμενη, περιποιημενη αλλά χωρις βαφες ή κοσμηματα.
ασπρο δερμα χωρις ρυτιδες, γαλαζια ματια, ασπρα μακρια μαλλια πλεγμενα σε μια κοτσιδα στο πλαϊ και πιασμενα με ενα μεγαλο λαστιχακι με γαλαζια λουλουδια, ασορτι με το φορεμα της που ηταν λευκο με γαλαζια λουλουδακια.
καθοταν ηρεμη και πολυ χαλαρα συγκεντρωμενη ετρωγε κατι απο μια χαρτοσακουλα.

μολις τελειωσε, μαζεψε προσεκτικα την σακουλα και εβγαλε ενα τσιγαρο το οποιο απλα κρατουσε.
εκεινη την στιγμη μπηκε ενας γερος στο τραινο και εκατσε διπλα μου και απεναντι της.
ειδε το τσιγαρο και αρχισε να της λεει το ποσο κακο κανει, το ποσο καπνιζε αυτος πριν τρια χρονια που τοκοψε, ποσο καλα νιωθει τωρα, κτλ.

η κυρια τον ακουγε υπομονετικα και καποια στιγμη του λεει "δεν καπνιζω πολλα".
τιποτα αυτος, συνεχισε να την πρηζει.
ημουν ετοιμος να τον ρωτησω τι εβρισκε στο καπνισμα μεχρι πριν τρια χρονια και χτυπαγε τρια πακετα την ημερα, οταν η κυρια του λεει: "2-3 την ημερα καπνιζω".

καπου κομπλαρε ο γερος, "ναι δεν ειναι πολλα" παραδεχτηκε, αλλά ξαναρχισε το κηρυγμα λεγοντας της "ναι, αλλά ξερεις στην ηλικια μας τα προβληματα συσσωρευονται και πρεπει να προσεχουμε".

και τοτε η κυρια ειπε το ανεπαναληπτο που με ξυπνησε αυτοματως:
"εγω αγαπητε μου δεν εχω προβληματα, εχω θεματα. προβλημα θεωρω μια ανιατη ασθενεια.
ολα τα άλλα, οπως και το να μην εχω χρηματα, ειναι θεματα".


εννοειται οτι το μηνυμα ηταν για μενα και μαλιστα η κυρια το γνωριζε.
μου χαρισε ενα γλυκυτατο χαμογελο την ωρα που σηκωθηκα για να κατεβω!
την ευχαριστω!

το Θειον εκδηλωνεται μεσα απο ολες τις εκφανσεις του.
αρκει να το αναγνωρισουμε.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΙ ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.


Μετά λοιπόν από την παρένθεση του ταξιδιώτη του ουρανού, για να επανέλθω σε κάτι πιο άμεσο και χειροπιαστό, θα είμαι έξω από τη Βουλή αύριο. Δεν με νοιάζει ποιός ξεκίνησε αυτή την ιδέα, ποιοί θα είναι, με νοιάζει να είναι πολλοί, και να φωναξουν δυνατά. Δεν θα έθρει κανένα αποτέλεσμα? Ισως να είναι κι έτσι. Ομως πόσες φορές στη ζωή μας οι πιο σπουδαίες πράξεις μας δεν είναι εκείνες που φαίνονται χαμένες από χέρι?

Την Κυριακή είναι σπουδαίο να είμαστε εκεί γιατί είμαστε πολίτες μιας πόλης που σβήνει αργά και βασανιστικά. Γιατί μπορεί να μας χωρίζουν χιλιάδες πράγματα, αντιλήψεις, ιδεολογίες, αλλά μοιραζόμαστε πολλά . Το δηλητηριασμένο αέρα που αναπνεουμε, το θλιβερό τσιμεντένιο τοπίο, την εικόνα από πράσινο που απομακρύνεται από τα μάτια μας και από τη ζωή μας, αφήνοντας πίσω μπετόν και σίδερα.

Οπότε για μια φορά ίσως έχουμε την ευκαιρία να φωνάξουμε μαζί για κάτι που δεν είναι υποκειμενικό αλλά αντικειμενικά οδυνηρό.

Οσο για τις εκδηλώσεις αφήνοντας κουτιά κλπ μπροστά στη Βουλή, πρέπει να προσέξουμε πολύ. Μη βρεθεί κανένας, έτσι τυχαίος περαστικός, και αφήσει τίποτα χειρότερο, και μεθαύριο στις εφημερίδες αντί για ειρηνικοί πολίτες, φανεί να είμαστε βάνδαλοι που θέλουν να κάψουν τη πόλη τους. Μην βρεθούμε να γίνουμε οι κακοί του παραμυθιου τους.

Ας προσέξουμε λοιπόν όλοι, αύριο, να είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε. ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ.

Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τι ακβριβώς σημαίνει σήμερα, είμαι ελεύθερος? Πως μπορεί κάποιος να βιώσει το συναίσθημα της ελευθερίας στη ζωή του?

Στο εργοστάσιο παραγωγής ανθρώπων, με τους κανόνες παραγωγής που διέπουν κάθε καλή επιχείρηση, το μεμονωμενο προϊόν πρέπει να βρει το τρόπο να ξεφύγει από τη σειρά του στο τομέα συσκευασίας και να γίνει τι? Το ελαττωματικό προϊόν, ακατάλληλο προς βρώση.

Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιός, είπε οτι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ελεύθερος θεωρείται ένας πολίτης αν δεν χρωστάει στις Τράπεζες. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα.

Τα χέρια είναι δεμένα σφιχτά και το μεμονομένο προϊόν πρέπει να βρει τρόπους, όπως στον "Ταξιδιώτη του ουρανού" να φεύγει μακριά, πέρα από τους ήχους των μηχανημάτων, για να φθάσει στην δική του γη της ελευθερίας.

Πρακτικά, αυτό το μεμονομένο άτομο, κοιτάζοντάς το είναι ένας σαν όλους τους άλλους. Ξυπνάει, δουλεύει, καταναλώνει, πληρώνει, χρωστάει, παντρεύεται, κάνει παιδιά, αρρωσταίνει, πεθαίνει και όλα αυτά σε αυστηρά προκαθορισμένους ρυθμούς πλέον.

Μοιάζει η εποχή μας να επιτρέπει την ατομική σκέψη, τη δημιουργικότητα, την ελευθερία κι όμως υπάρχει η πιο ύπουλη σκλαβιά.
Οταν θέλεις να κρύψεις κάτι πιο είναι το πιο καλό σημειο? Να το αφήσεις έκθετο στα μάτια όλων αλλα να τους κάνεις να πιστέψουν ότι βρίσκεται καπου που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί.

Η ζωή σήμερα μας παραδίδεται χύμα, ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, ακριβώς για να μην δούμε που ακριβώς βρίσκεται.
Οι εργοστασιακοί ρυθμοί είναι άψογοι, και η διανομή των προϊόντων γίνεται σ'ενα αυστηρά καθορισμενο ρυθμό, όμως όλα είναι ενδεδυμένα με το ζωτικο ψέμμα, του μπορώ να λέω και να κανω ότι θέλω. Ολόκληροι μηχανισμοί λειτουργούν για να φουσκώσουν ακόμα περισσότερο το ήδη πρησμένο "εγώ". Το εγώ είναι τέχνη έτσι ώστε να δειχνει απόλυτα κυριάρχο αλλά στην ουσία να είναι μια ανελέητη τεράστια σκεπτομορφή που αποβάλλει αυτόματα οποιοδήποτε ελαττωματικό αντικείμενο, χωρίς τα υπόλοιπα να πάρουν καν χαμπάρι το πως και το γιατί.


Να πάρω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει, σήμερα, να περάσω πέρα από τη ζωή, με όλες τις πιθανές συνέπειες. Σημαίνει ότι οι δεσμοφύλακες όταν θα μπαίνουν στο κελί μου θα με βλέπουν εκεί τυλιγμένο και άψυχο, εγώ όμως θα το έχω σκάσει, για μέρη μακρινά, δημιουργήματα δικά μου κρυμένα από τα μάτια των αρμοδίων ελεγκτών.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, νομίζω, ισχύει το δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τιποτα. Γιατί είναι τόσα πολλα αυτά που σε δελεάζουν ώστε να μείνεις, να ελπίσεις, τόσα πολλά αυτά που έχουν δημιουργηθεί ακριβώς για να κλέβουν ώρες από τον έτσι κι αλλοιώς περιορισμένο χρόνο παραμονης σου πάνω στο πλανήτη, που το ταξίδι του ουρανού πρέπει να ξεκινά μέσα στην απόλυτη τυχαιότητα και έλειψη.

Βρίσκω μια πόρτα ξαφνικά ανοιχτή μπροστά μου και μπαίνω. Χωρίς να ξέρω, χωρίς να υποπτεύομαι καν τι κβύβει από πίσω.
Απλά μπαίνω για να ξεφύγω από το "απ'εξω"
Θέλω να πάω αλλού.

Γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι σκλάβος. Του συνολου και του εαυτού μου. Και θα συνεχίσω να είμαι, δεν μπορώ να ξεφύγω, μπορώ όμως να κλέψω ένα κομμάτι από μένα και να το πετάξω εκτός. Με την ελπίδα κάπου εκεί να παραμονεύει η ελευθερία μου και να τ'αρπάξει.

Συγχωρείστε μου την πρωινή μου απαισιοδοξία, αλλά αν το σκεφθείτε καλά δεν είναι έτσι. Απαισιόδοξος γίνεται κάποιος όταν μονίμως σχεδιάζει περισσότερα απο αυτά που χρειάζεται. Πράγμα που ευτυχώς δεν μου συμβαίνει.

Ελευθερία λοιπόν, ζωή, χαρά, υπάρχουν... Απλά στους περισσότερους φαίνεται φτωχό και ανώφελο αυτό το ψάξιμο. Η σκλαβιά είναι είναι ένα είδος ασφάλειας. Κάποιος κάνει τα πάντα στη ζωή του για να αποκτησει μια καταπληκτική βίλλα και να βάλει μέσα όλους τους θησαυρούς της σπηλιάς του Αλαντίν. Κι όταν την φτιάχνει βάζει κάγκελα γύρω γύρω παντού για να μην μπουν οι κλέφτες μέσα και αρπάξουν.

Αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον πλασάρουν σαν προνομιούχο και μοντέλο προς μίμηση Πλάκα δεν έχει?

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007

ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΑΝ? .. ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ? ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ?

"σύμφωνα με ενυπόγραφες καταγγελίες δύο καθηγητριών- βαθμολογητές υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τις βαθμολογίες που είχαν βάλει, προκειμένου να πριμοδοτηθούν ορισμένοι μαθητές."

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ..

Για να καταλάβουμε καλά μέσα μας τι ακριβώς απορρίπτουμε ή τι αποδεχόμαστε πρέπει να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα.


Η αδιαφορία στον ανθρώπινο πόνο, η ανεκτικότητα στην αδικία, η υποστήριξη έστω και σιωπηλή των μηχανισμών που δρουν ενάντια στον άνθρωπο, με γνώμονα την απληστία, το συμφέρον, τον ωχαδερφισμό, την εκμετάλλευση, δεν είναι ένας κάποιος τρόπος σκέψης, μια αποστασιωποιημένη απλά αντίληψη ζωής, είναι συνενοχή σε έγκλημα.

Γιατί ότι πληγώνει θανάσιμα τη ζωή και τη φύση που την περικλείει είναι ΕΓΚΛΗΜΑ. Συνειδητό προμελετημένο.

Κάθε φορά λοιπόν που σωπαίνουμε, που προσπερνάμε γρήγορα, μια εικόνα φρίκης είναι σαν να κοιτάζουμε ένα εγκληματία να ενεργεί ανεξέλεγκτος με τη δική μας ανοχή.
Σιωπηλοί μάρτυρες.

Οσα κατήγγειλε η Αμαλία στο μπλογκ της
Οσα βιντεάκια απάνθρωπα βλέπουμε να κυκλοφορουν
Τα δάση που γίναν στάχτη
Τα γερόντια που τριγυρνάνε μες τη ζέστη με τη ψιχουλοσύνταξη
Οι φοιτητές που τσαλαπατήθηκαν
Οι ουρές στα ταμεία ανεργίας
Οι μισθωτοί που στενάζουν με τους μισθούς πείνας
Τα ασφαλιστικά ταμεία τα κατακλεμένα
Τα νιάτα που πέφτουν σαν τα κοτόπουλα στις σκοτεινές γωνιές της πρέζας
Τα ψυχιατρεία με τους ανθρώπους να ζουν μέσα στα σκατά τους και τα ποντίκια
Τα κοριτσάκια που σέρνονται στα κολόμπαρα να διασκεδάζουν το κάθε ανώμαλο
Οι παιδεραστές που μαλακίζονται βλέποντας βιασμούς από βρέφη
Το κάθε εξαφανισμένο παιδάκι που γίνεται αφίσα στους σταθμούς του μετρο
Τα όργανα που πουλιουνται σαν το γουρουνόπουλα στη λαδόκολα
Λαοί που αφανίζονται, εκατομύρια κόσμος που πεθαίνει χωρίς ψωμί και νερό
Μια εξουσία αδίστακτη και πεινασμένη που πουλάει τα κόκκαλα της μάνας της για να φάει κι άλλο κι άλλο,
Και η μάνα γη καμένη, ξεκοιλιασμένη, ξεραμένη, δηλητηριασμένη που αγκομαχάει να ζήσει,
όλη αυτή η διαστροφή που μοιάζει περισσότερο με τα όνειρα ενός κατα συρροή δολοφόνου αλλά βαυκαλίζεται να ονομάζει τον εαυτό της πολιτσμό, ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ!!
Και αρχίζει ο καιρός της πληρωμής.

Φτάσαμε τόσο βαθειά στη βρώμα που συνιθίσαμε να ακούμε ψύχραιμα κάθε είδους φρίκη, ασυδοσία, ανωμαλία και απλά να σχολιάζουμε.

Ας κουνηθούμε λιγάκι στο βαθύ μας ύπνο.
Οσοι από εμάς δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο έτσι.
Ας μην είμαστε σιωπηλοί μάρτυρες...

Οι κινητοποιήσεις που τόσοι πολλοί σχολιάζουν "αφ'υψηλού" ή απαξιώνουν ακόμα και ν'ασχοληθουν με το θέμα δεν θα κάνουν κανένα αυτί υπευθύνων να ιδρώσει το γνωρίζουμε. Είναι απλά μια πράξη ελάχιστης αξιοπρέπειας μέσα στη γενική απραξία.

Και γι'αυτά τα απλά που γράφω όπως μου βγαίνουν όπως τα αισθάνομαι θα υπάρξουν αυτοί που θα πουν "ουφ τα ίδια και τα ίδια, λαικισμοί και προχειροκουβέντες που έχουμε βαρεθεί να ακουμε"

Φαντάσου που φτάσαμε. Ολοι οι φιλοσοφημένοι καρεκλάτοι όταν δεν φωνάζει ο απλός κοσμάκης τον λένε "ανθρωπάκι" όταν φωνάζει τον λένε "άξεστο, χωριάτη"
Μονά ζυγά και μονόζυγα δικά σας.

Το πιο επικίνδυνο είδος δεν είναι ο καρχαρίας που ανοίγει τις σαγονάρες και τρώει ότι βρει, το πιο επικίνδυνο είδος είναι ο πνευματικά "ανεβασμένος" κουλτουροτεμπέλης, που και χάφτει ότι βρει και το παίζει και απαξιωτικός προς όλες τις κατευθύνσεις.

Είναι αυτό το είδος ανθρώπου που θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι είναι ανάξιο λόγου να πας στη βουλή τη κυριακή αλλά σε κανα δυο χρόνια θα ψήνει μπριζολάκια στο οικοπεδάκι που θα τσιμπήσει στη Πάρνηθα!

Εμεις στη Βουλή θα πάμε έτσι για τη τιμή των όπλων που λένε κι ας μας πουνε και μαλάκες.

Σε άλλους καιρούς θα γράψουμε τα δικά μας παραμύθια, θα χαράξουμε ρομαντικά τα ονόματά μας στην άμμο μουρμουρίζοντας ερωτικά τραγουδια, τώρα είναι δύσκολο γιατί μυρίζει στάχτη..

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

ΛΑΚΗΣ, ΛΙΑΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΛ ΤΣΑΝΤΙΡ..

Συγκρατώ λόγω ημερών,
"Απο τη μεταπολίτευση και μετά έχουν αποχαρακτηριστεί 75 εκατομύρια στρέμματα.."

Και θα συμπληρώσω εντελώς εκνευρισμένα ότι εκείνο το γνωστό "κι εσύ το ίδιο είσαι" το έχω βαρεθεί πια.

Δεν έχω χτίσει κανένα αυθαίρετο σε κανένα καμμένο μέρος.
Και πολλοί άλλοι όπως κι εγώ.

Οι άνθρωποι που βαδίσαμε όσο πιο καθαρά μπορούσαμε σ'αυτή τη χαβουζα ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα διπλό πρόβλημα σήμερα.

Ενώ ζήσαμε όλη τη ζωή μας αισθανόμενοι ότι είμαστε οι υπέρτατοι μαλάκες προσπαθουν σήμερα θρασύτατα να μας πουν ότι είμαστε ίδιοι με τα μούτρα τους όσοι φάγανε, γλύψανε, προσκυνύσανε, χαφιεδίσανε, ρουφιανέψανε, τ'αρπαξανε, όσοι γενικώτερα έχουν τη φωλιά τους λαδωμένη. Σε όλα τα επίπεδα. Επώνυμοι και μη.

Παρακολουθώντας διάφορα μπλογκ βλέπω παιδιά να γράφουν ειλικρινά με θάρρος και με ταλέντο για πολύ σοβαρά θέματα. Και χαίρομαι. Κι από κάτω τη μόνιμη λυσασμένη αντίδραση κάποιων τυχαίων (?) που προσπαθούν να ξεφτιλίσουν χωρίς καμμιά ουσιαστική δικαιολογία, αλήθειες...

Ανάμεσα σε όσους θέλουν να λένε και λένε λόγια εντυπωσιακά, χωρίς να έχουν καταλάβει στο πετσί τους τίποτα, έτσι μόνο για να περνάει η ώρα, ή για να πουλάνε μούρη και να σκοτώνουν τον άχρηστο χρόνο τους, υπάρχει μια Ελλάδα που προσπάθησε και προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπεια της με πολύ κόπο. Που δεν ξεκουράστηκε ποτέ στην αγκαλιά της ρεμούλας και της αρπαχτής.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σάπιοι και τεμπέληδες.

Δεν θα περάσει το ισοπεδώνω όλα. Πολύ εύκολο. Πολύ βολικό.

Να αντισταθείς και να παλαίψεις στη ζωή σου υπάρχουν πολλοί τρόποι αθόρυβοι, που πονάνε και που δεν θα τους αναφέρει κανένα κωλοδελτίο.

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι μέσα στο δίκτυο που γράφουν "από τη μεριά" και "για αυτούς" τους έλληνες. Οχι για να πουλήσουν ούτε για να κάνουν τους έξυπνους. Απλά γράφουν για αυτά που βιώνουν οι ίδιοι. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Θέλουν να τα πουν χύμα, να ξεσπάσουν, να ειρωνευτούν, να ξεφτιλίσουν γεμάτοι δίκαιη αγανάκτηση.

Και μια και μάθαμε και χρησιμοποιούμε αυτό το μαραφέτι τα λέμε εδώ. Θα ήταν βολικό να μην έχουμε μάθει και να το βουλώσουμε στην γωνίτσα μας, αλλά έλα που η εξέλιξη φθάνει παντού ακόμα και στα ανθρωπάκια που σου ξυνίζουν αγαπητέ ανώνυμε. Παχιά λόγια και άχρηστοι ίσως να είναι διάφορες φίρμες καρεκλάτες που χαζεύεις σαν το χάνο και πας της προσκολήσεως στη ζωή σου κοντά τους για να ελπίσεις κάποια μέρα να βουτήξεις κάτι από τη κούφια δόξα τους.

Εμάς τους εντελώς ανώνυμους και απλοικούς άσε μας να λέμε τις βλακείες μας και μην σε απασχολεί. Θα βρούμε το δρόμο μας. Εδώ τον βρήκαμε σε περιόδους ανεργίας που ζουσαμε με βρούβες, σε αρρώστειες σε θανάτους, σε χίλια δυό βάσανα, χωρίς να δώσουμε ποτέ ούτε πεσκέσια στους δερβίσηδες, χωρίς να πουλήσουμε ψήφους, χωρίς να χτίσουμε στα αποκαίδια, χωρίς να ζητιανέψουμε στα λουσάτα γραφεία, και θα χάσουμε το δρόμο στα μπλογκ???

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, δεν ξέρω πόσο ποσοστό είναι και ούτε έψαξα ποτέ στατιστικές. Αλλά υπάρχει και δεν συμμετέχει στο τσίρκο.

Τώρα το πως μπορεί να είναι κανείς ΑΛΗΘΙΝΑ έξω από το τσίρκο και ΣΥΝΟΛΙΚΑ όλοι το ξέρουν αλλά δεν είναι απαραίτητο να το θέλουν κιόλας. Ο καθένας όμως σίγουρα ξέρει που βρίσκεται πολύ καλά.

Κλείνω λοιπόν την παρένθεση με την πρώτη φράση. 75 εκατομύρια στρέμματα αποχαρακτηρίστηκαν. Και χτίσανε. Χτίσανε πάνω στα αποκαίδια ΑΥΤΟΙ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ. Εμάς μας στέρησαν το δάσος μας. Που πηγαίναμε με τα παιδιά μας μια εκδρομή και χαζεύαμε από τη ν ομορφιά. Που πέρναμε ανάσες ζωής και χαράς. Που ονειρευτήκαμε και ερωτευτήκαμε και φτιάξαμε το καταφύγιό μας ξενυχτώντας κοιτάζοντας φεγγάρια και ήλιους.

Γι'αυτό φωνάζουμε. Γιατί μας κάψανε την ανάσα μας για να χτίσουν τα παλιότουβλά τους.

Συγνώμη για το ξέσπασμα αλλά αυτό το "μας" όλοι στον ίδιο βόθρο μου έχει σπάσει τα νεύρα. Και κερατάδες και φταίχτες? Πολύ πάει.

ΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ..



Ας αντισταθούμε στην ιδεολογία της θανατολαγνείας.
Ενα όχι σ’εκείνους που μισούν τη ζωή των άλλων.
Αντίσταση στους αρνητές της ζωής.
Το χειρότερο απ’ολα είναι να μας πείσουν ότι η διαστροφή τους
είναι η μόνη λύση, το φυσικό επακόλουθο, αυτό που πρέπει να γίνει.
Να μας πείσουν ότι τα «άλλα όνειρα» είναι ανέφικτα και περιττά.
Δεν είναι περιττά τα όνειρά μας για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι περιττώματα στο κήπο μας οι εφιάλτες που μας πασσάρουν.
Αντισταθείτε στην ιδέα ότι είμαστε έρμαια μιας τύχης στυγνής που δεν διαλέξαμε.
Οχι άλλη θρησκευτική μοιρολατρεία των δούλων του Θεού.
Δεν είμαστε δουλοι ούτε του θεού ούτε των ανθρώπων.
Είμαστε απλά μια ανάσα μαζί με όλες τις άλλες που βγαίνει απ΄τα πνευμόνια της γης.
Και αυτή τη γη έχουμε δικαίωμα να την προστατεύσουμε
Και την ανάσα μας έχουμε δικαίωμα να την ρυθμίσουμε στους παλμούς των δικών μας ονείρων όχι να την προσαρμόσουμε στους εφιάλτες των άλλων.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ! ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ!!

Μέσα στην οργή για τις φωτιές, ζοχαδιασμενη και γεμάτη σκέψεις για τα όσα τελος πάντων έβλεπα, ο καλός Θεός με επανέφερε στη τάξη!

Καθόμουν χθες σ'ενα καφέ και είχα την απίστευτη τύχη να καθίσω δίπλα σε μια παρέα σοφών διδασκάλων που επιτέλους με επανέφεραν στην πραγματικότητα γιατί κινδύνευα να ξεφύγω εντελώς.

Περιγραφή παρέας : 3 ζευγάρια ηλικίας 30 - 35? κάπου εκεί. Οι μπαμπάδες αραχτοί με όλα τα έξτρα μπροστά τους. Κινητά, τσιγάρα, αναπτήρες, φραπέδες κάτι σαντουιτσάρες γεμισμένες με την άρτα και τα γιάννενα και οι μαμάδες επίσης με τα ανάλογα μπινελίκια μπροστά αλλά πιο χαι. Οι φραπέδες για τις κυρίες ήταν φρέντο, οι κοκα κολες λαιτ, τα τσιγάρα λεπτούλια, τα σαντουιτσάκια αραβικές πίτες με λαχανικά έτσι για να μη φαρδαίνουν οι κώλοι γιατί έχουμε και τσάρκα στις παραλίες σύντομα.

Οι κυρίες κάναν ότι συνήθως γίνεται σ'αυτές τις περιπτώσεις. Κάθε φορά που ο κοιλαράς φώναζε Μαίρη μάζεψε το γιατί θα του αλλάξω τη παναγία, η Μαίρη έτρεχε στα αλλα τραπέζια να μαζέψει το βλαστάρι που δημιουργουσε με τη στάση του και κάθε βήμα του νέους ηρώδηδες!!!

Τα παληκάρια φιλοσοφούσαν με εκείνο το λάγνο, αραχτό βαθυστόχαστο βλέμμα που παίρνει κανείς μεταξύ ρεψίματος, επόμενης γουλιάς φραπέ, και τραβήγματος τζούρας.

Μεταξύ των υπόλοιπων σοβαρών θεμάτων. Ξέρετε , για τις καινούργιες ζάντες, και για το που θαράξουν το βράδυ για καμμιά μπύρα... μεταξύ λοιπών αυτών των σοβαρών θεμάτων και καμμιά ματιά στα γύρα με το γνωστό σχόλιο "πω πω ρε μαλάκα και γαμώ τα κωλαράκια" από καμμιά μικρή που πέρναγε, έπεσε η δική μου βόμβα. Και τη λέω δική μου γιατί το ξέρω το έκαναν επίτηδες για μένα.

Ρε μαλάκα λέει ο ένας, είδες τις ειδήσεις με το καμένο δάσος και τα ζωντανά που τρέχανε?
Και απαντάει ο άλλος. Το είδα ρε μαλάκα αλλά εδώ που τα λέμε εκείνο το ελάφι μόλις το είδα λέω "ε ρε και να τοχαμε θα κάναμε ένα στιφάδο και γαμώ!!!"

Σ'εκείνο το σημείο ακριβώς μου συνέβη το γεγονός.
Ενοιωσα ένα τριχωτό άγριο χέρι να μου τραβάει όλο το δέρμα κάτω, και μετά μια σούβλα να με διαπερνάει και να γεμίζω αλατοπίπερα. Και μετά με είδα να ροδοψήνομαι με τη συνοδεία μιας φορητής σιντιέρας που έπεζε ζεμπεκιές.

Αδειασα. Αδειασα από σκέψεις συναισθήματα, έννοιες, θυμό, απ'ολα. Εμεινα όπως ακριβώς μένει το ξεροψημένο μεζεδάκι. Υποτακτικό έτοιμο για φάγωμα.
Τότε μουρθαν στο μυαλό διάφορες εικόνες σαν όνειρο. Ετσι όπως περνάνε στο μυαλό εκείνου που έχει παραδωθεί μπροστά σε μια κάνη που τον σημαδεύει.

Είδα τον ίδιο χοντρομπαλά γεμάτο φραπέδες και ψίχουλα, να χαζογελάει με το βίντεο του ξυλοδαρμού και να φωνάζει θα σας γαμήσουμε όλους ρε!!!, να λαδώνει τους γιατρούς λέγοντας πάρτα λεβέντη μου και φρόντισε για ένα καλό δωμάτιο, τον είδα να γλύφει ένα κλητήρα υπουργου για να πάρει ραντεβου, τον είδα να τα χώνει στη πολεοδομία για να βγάλει άδεια, τον είδα να πηδάει μια ρωσιδούλα σ'ενα κωλόμπαρο το βράδυ, τον είδα να χαζεύει ένα κωλοριάλιτυ ρουφώντας σαν ιποππόταμος μια μπίρα, τον είδα να λικνίζεται πάνω σε μια πίστα σκυλάδικου ιδρωμένος και με τα σάλια να τρέχουν καθώς μπάνιζε τα βιζιά της διπλανής, τον είδα να καρφώνει, να γλύφει, να λαδώνει, να χουφτώνει γενικώς και στο τέλος να ξεκοκαλίζει....
το ελάφι της Πάρνηθας.

Εκανα μεταβολή. Εφυγα.

Δεν μπορώ να φωνάζω για το σύνολο. Αδύνατον. Δεν είμαστε σύνολο. Αν αυτοί είναι από εδώ εγώ είμαι απ'αλλού. Τελεία και παύλα. Δεν έχω σχέση με το συγκεκριμένο είδος κανιβάλλων. Δεν με νοιάζει αν αύριο πνιγούν, καούν ή τους χώσει κάποιος ένα παλούκι στα χοντρά οπίσθια και τους ψήσει. Δεν με νοιάζει αν υπάρχουν.

Χθες βράδυ ένας φίλος μου θύμισε μια φράση.

"Αν μέχρι τα 40 δεν είσαι μισάνθρωπος, σημαίνει ότι δεν αγάπησες ποτέ τους ανθρώπους"

Κι εγώ πέρασα τα 40
κι αγάπησα τους ανθρώπους
άρα κυρίες και κύριοι, συγχωρείστε με αλλά από αξιοπρέπεια και μόνο πρέπει να γίνω μισάνθρωπος!