Δεν υπάρχει αγάπη. Το κράτος είναι ένα πλάσμα απομονωμένο από το κόσμο, καταθλιπτικό που γυρίζει γύρω από τον ευατό του βασανιστικά και αδυνατεί να δημιουργήσει συναισθήματα για το περιβάλλον. Αδυνατεί να βρει ένα τρόπο να βγει από το σκοτεινό τούνελ της ατομικότητας και να συνυπάρξει με αγάπη και ενδιαφέρον με τη ζωή.
Τι σημαίνει οι αρμόδιοι να πληρώσουν να δωθούν ευθύνες. Τι σημαινει έγινε ένα έγκλημα και κάποιος φταίει και πρέπει να καταδικαστεί.
Οι κάθε αρμόδιοι, οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα τις εξουσίας, τι να πληρώσουν παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει? Δεν ζουν σε ένα άλλο πλανήτη. Εδώ είναι και θα πληρώσουν κι αυτοί και τα παιδιά τους όπως τα δικά μας παιδιά την παγκόσμια αδιαφορία. Την αναλγησεία, το έγκλημα.
Δεν μπορεί να υπάρξει οικολογικό έγκλήμα χωρίς συνολική τιμωρία γιατί την τιμωρία θα την εισπράξουν όλοι.
Κι αφού αυτοί που εξουσιάζουν αδιαφορούν για το δηλητήριο που εισπνέουν τα ίδια τους τα παιδιά πως θα ζητήσουμε να ενδιαφερθούν για τα επι μέρους προβλήματα?
Δεν είναι κάπου αλλού. Οι όμορφες βίλες, οι πισίνες, τα ιδιωτικά αεροπλάνα, τα φαντασμαγορικά μπάρμπεκιου, οι κυρίες και οι κύριοι με τα ακριβά ρούχα και τα γυαλιστερά αυτοκίνητα, όλοι αυτοί που σέρνουν τα τρισάθλια βήματά τους πατώντας πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία, νοιώθοντας ότι είναι κάτι ξεχωριστό, δεν είναι ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟ όταν θα έρθουν αντιμέτωποι με την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Ενας πλανήτης που θα πεθάνει θα παρασύρει μαζί του στο θάνατο όλα τα πλάσματα που είναι πάνω σ'αυτόν.
Δεν το βλέπουν. Δεν τους νοιάζει. ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΑΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.
Τι να ζητήσεις λοιπόν από κάποιον που αδιαφορεί για τα ίδια του τα παιδιά ενώ έχει τη δύναμη, την εξουσία να διορθώσει και να σταματήσει αυτή τη πορεία προς το γκρεμό?
Και μαζί τους συνηθίσαμε κι εμείς να ζούμε στο ίδιο απομονομένο τούνελ. Δεν είναι αγώνας για τη διάσωση του πλανήτη το να κοιτάς τις καταστροφολογικές ειδήσεις από τη τηλεόραση. Δεν είναι αγώνας για τη διάσωση του πλανήτη το να σχολιάζουμε τα γεγονότα.
Το έγκλημα και τιμωρία είναι εδώ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Τι να περιμένεις από ένα πλάσμα, τον άνθρωπο, που ξέκανε την ίδια του τη μάνα, τη φύση?
Το μυαλό μου αδυνατεί να συλλάβει αυτό το παραλογισμό. Τι ακριβώς ελπίζουν όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι? Οτι θα έχουν διαφορετικά πνευμόνια από εμάς τους απλούς ανθρώπους? Οτι δηλαδή θα ζουν στο τσιμεντένιο τοπίο αλλά εκείνοι κάποιος θεός επιλεκτικός θα τους έχει σαν προστατευόμενο είδος ενώ εμείς οι υπόλοιποι θα πεθανουμε?
ΗΛΙΘΙΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ. ΕΔΩ ΕΙΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ. Οσα και να μαζέψετε κομπόδεμα, όσα και να φάτε, όσο ξεδιάντροποι κι αν είστε εδώ θα ψηθούμε μαζί. Στις βίλες όσα κάγκελα και να βάλετε για να ξεχωρίσετε από τον υπόλοιπο κόσμο δεν θα σταματήσουν τη βρώμα που υπάρχει απέξω.
Δεν ελπίζω σε τίποτα γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι συνυπάρχει με τους υπόλοιπους. Η μόλυνση, η αρρώστεια, η φτώχια, ο πόνος, ο θάνατος γίνονται αντιληπτά στο φτωχό του μυαλουδάκια μόνο όταν τον αγγίξουν, άμεσα, ακαριαία χωρίς προειδοποίηση. Οταν τα νοιώσει στο πετσί του.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που αφορούν τον δίπλα είναι απλά θεατής αποχαυνομένος και τεμπέλης.
Η ΠΑΡΝΗΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ΠΝΕΥΜΟΝΑΣ ΧΑΙΒΑΝΙΑ!! Εκτός κι αν έχετε μετοικήσει σε άλλο πλανήτη και μας το κρύβετε. Εκτός κι αν αρχίσω να πιστεύω όπως τα χαριτωμένα συνομοσιολογικά βιβλία ότι δεν είστε άνθρωποι αλλά ουφο που μας έχετε έρθει από αλλού!!!!
Πιθανά νομίζετε ότι θα κουτσοπορευτείτε στη ζούλα και θα λουφάρετε. Μάλλον βλέπετε τα γεγονότα σαν κάτι το πολύ μακρινό και χαζογελάτε με τα σενάρια τρόμου. Μπορεί ακόμα να έχετε φανταστεί ότι τα δεντράκια που έχει φυτεύσει ο κηπουρός στη βίλα σας, το θωρακισμένο αυτοκίνητο με τα κλειστά τζάμια, και το υπερσύγχρονο αιρκοντίσιον στο γραφείο και στη βίλα σας θα απομακρύνει τη βρώμα που αναπνέει ο λαουτζίκος. Αν όντως πιστεύετε κάτι τέτοιο τότε σωστά λένε. ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΥΦΟ!!
Σάββατο 30 Ιουνίου 2007
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007
ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Η ΙΔΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΜΕ..
Κάποια στιγμή δεν θα ανασαίνουμε πιά..
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007
ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΝΗΘΑ
Η Αττική, χάνει κι άλλο ένα μέρος από τα υποτυπώδη πλέον πνευμόνια της. Ο ασθενής αγκομαχάει κι η μολυσμένη ανάσα του φτύνει επάνω μας. Εξοικειωθήκαμε χρόνια τώρα με την χλωμή εικόνα της. Παθητικά. Κοιτάμε να χάνεται κι αυτή και η δική μας ζωή μαζί. Ετσι απλά κοιτάμε την εκτρωματική εικόνα να χειροτερεύει.
Που είναι ο ουρανός? Τι χρώμα θαχει αύριο? Σήμερα έχει τη μυρουδιά της καμένης Πάρνηθας, μια μυρουδιά που ανακατεύεται με τη παγωμένη μας μπιρίτσα που πίνουμε καθώς κοιτάμε τα πύρινα δελτία και κουνάμε θλιμένοι το κεφάλι..
Αντε να δουμε που και πόσο γρήγορα θα φθάσουμε.
Που είναι ο ουρανός? Τι χρώμα θαχει αύριο? Σήμερα έχει τη μυρουδιά της καμένης Πάρνηθας, μια μυρουδιά που ανακατεύεται με τη παγωμένη μας μπιρίτσα που πίνουμε καθώς κοιτάμε τα πύρινα δελτία και κουνάμε θλιμένοι το κεφάλι..
Αντε να δουμε που και πόσο γρήγορα θα φθάσουμε.
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007
αρχιζει περιοδος αλλαγων στον πλανητη
και ειμαστε η "γενια" που τις βιωνει.
αν δεν αλλαξουμε τροπο σκεψης και δρασης αμεσα, θα ειμαστε και η γενια της αρχης του τελους.
ωστοσο ο καθενας μας εχει την ευκαιρια να μιλησει, να φωναξει, να δρασει.
για να μην χαθουν οι Ανθρωποι μαζι με τους μαλακες....
ΥΓ. αναρωτιεμαι, αν τα δελφινια δεν ειχαν προτιμησει την ευκολη ζωη της θαλασσας και εμεναν στην στερια, θα ειμασταν το κυριαρχο ειδος?
αν δεν αλλαξουμε τροπο σκεψης και δρασης αμεσα, θα ειμαστε και η γενια της αρχης του τελους.
ωστοσο ο καθενας μας εχει την ευκαιρια να μιλησει, να φωναξει, να δρασει.
για να μην χαθουν οι Ανθρωποι μαζι με τους μαλακες....
ΥΓ. αναρωτιεμαι, αν τα δελφινια δεν ειχαν προτιμησει την ευκολη ζωη της θαλασσας και εμεναν στην στερια, θα ειμασταν το κυριαρχο ειδος?
ολοι ειμαστε μοναδικοτητες
...πρωτοτυπα και μοναδικα αντιτυπα.
και η "αξια" ο,τιδηποτε μοναδικου ειναι ανυπολογιστη.
αλλά φαινεται οτι μεσα στην δικη μας μοναδικοτητα ξεχναμε την μοναδικοτητα των αλλων.
Μαξ Στιρνερ, "ο μοναδικος και το δικο του" (διαβαστε το αν το βρειτε, μπας και κατανοησετε τα δικαιωματα και τις υποχρεωσεις σας σαν μοναδικοτητες)
και η "αξια" ο,τιδηποτε μοναδικου ειναι ανυπολογιστη.
αλλά φαινεται οτι μεσα στην δικη μας μοναδικοτητα ξεχναμε την μοναδικοτητα των αλλων.
Μαξ Στιρνερ, "ο μοναδικος και το δικο του" (διαβαστε το αν το βρειτε, μπας και κατανοησετε τα δικαιωματα και τις υποχρεωσεις σας σαν μοναδικοτητες)
Τρίτη 26 Ιουνίου 2007
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΚΙ ΑΥΡΙΟ..
Ξύπνησα κάτω από το μολυβένιο ουρανό σε μια πόλη που μυρίζει βρώμικο τσιμέντο και καμένο λάστιχο.
Ανοιγω το ψυγείο, παίρνω ένα μπουκάλι γάλα, από αυτό το γνωστό γάλα που αμολάνε οι κλεισμένες σε κλουβιά μεταλαγμένες αγελάδες.
Κι ένα ποτήρι νερό από τη βρύση, γεμάτο θολούρα και φάρμακο.
Τι να μαγειρέψω για μεσημέρι. Εχω ένα κομμάτι ξασπρουλιάρικο κοτόπουλο που αν μου κλείσεις τα μάτια δεν ξέρω τι ακριβώς είναι θα μπορούσε ναναι μια απλή τσίχλα..
Θα το συνοδέψω με μια από τις ομοιόμορφες κατακόκινες ντομάτες μου που πρέπει να είναι φτιαγμένες από κάποιο περίεργο υλικό που δεν μπορώ να διευκρινήσω.
Λέω να πάω στη θάλασσα για μια βουτιά. Ποιά θάλασσα? Ποιός ήλιος?
Πως να βουτήξω σ'ενα σκουπιδότοπο υπό το βλέμμα ενός αγριεμένου θεού?
Μεταλάσσομαι σιγά σιγά σε ομοιόμορφο λαχανικό του παγκόσμιου θερμοκήπιου.
Σνιφάρω δηλητήριο και στάχτες με την ίδια άνεση που καταβροχθίζω σάρκες βγαλμένες από τα εργαστήρια της φρίκης.
Ανάμεσα στις αναποδογυρισμένες κατσαρίδες του κήπου που βαριανασαίνουν και τ'αρωστιάρικα ζώα που πέφτουν ένα ένα ζαλισμένα και αποκαμωμένα στο βωμό του πολιτισμού της αφθονίας μεταλασσομαι κι εγώ στον μετααποκαλυπτικό άνθρωπο.
Μολυσμένος, θολωμένος, διψασμένος μ'εναν ιδρώτα που σταματάει απότομα στη ρυθμό των κλιματιστικών και ανακλυκλώνεται στο επίσης άνιδρο τοπίο.
Νοιώθω τη μελλοντική ξεραίλα να καίει το λαρύγγι μου.
Τα πόδια μου ν'ανακατεύονται στη σχισμένη γη.
Κλείνω τα παράθυρα και βάζω τα μηχανήματα.
Πόσο κόπο έκανα για να κερδίσω μερικά τετραγωνικά μηχανικής όασης.
Πόσο καθαρό αίμα χύθηκε για να επιζήσει το μολυσμένο υγρό που τρέχει τώρα στις φλέβες μας.
Να βάλω τα δερμάτινα και τις μάσκες.
Θα είμαι ο μαντ μαξικός ήρωας της ερημιάς μου σύντομα.. αύριο..
ΥΣ. Η φωτο από το alone in the dark είναι άσχετη αλλά δεν είχα κάτι από mad max οπότε σκέφθηκα να βάλω κάτι σε .."η μετάλλαξη μέσα μου".
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Θυμήθηκα μια ιστορία κάποιου παλιού καλοκαιριού. Μια και μιλήσαμε αυτές τις μέρες για ρατσισμούς, μετανάστες κλπ. μου ήθρε στο μυαλό ένα πρόσωπο που κάποτε γνώρισα.
Δούλευα τότε σ'ενα ξενοδοχειακό συγκρότημα σ'ενα ελληνικό νησί. Ανάμεσα στο αλλοδαπό προσωπικό υπήρχε ένας άντρας μεγάλης ηλικίας (γύρω στα 60?) ο Νικολάι. Αυτός ο άνθρωπος είχε κινήσει έντονα τη περιέργειά μου.
Ηταν πολύ ψηλός, σωματώδης, μ'ενα σώμα που έδειχνε 20αρης. Οταν δεν δούλευε καθόταν πάντα μακριά από τους υπόλοιπους σε κάποιο βράχο κοντά στη θάλασσα πάντα μ'ενα βιβλίο και διάβαζε. Το ξημέρωμα πήγαινε πάντα μόνος στη θάλασσα και κολυμπούσε.
Εκανε φυσικά ένα από τα συνιθισμένα επαγγέλματα αλλοδαπών στο ξενοδοχείο. Λατζέρης..
Προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό το άτομο.
Ο τρόπος που κινόταν, που μιλούσε (μιλούσε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και δεν ξέρω τι άλλο) θύμιζαν εγγλέζο παλιό αριστοκράτη!
Κάποια στιγμή μάθαμε τη μικρή του ιστορία. Ηταν ένας παπούς που ήρθε στην Ελλάδα να βρει δουλειά για να στέλνει λεφτά στη κόρη του και στα εγγόνια του που είχαν μείνει πίσω στη Ρωσία.
Στο δωμάτιο του σ'ενα κουτί κουβαλουσε πάντα κάτι. Κάποια στιγμή είδαμε ότι ήταν μια σειρά απο μετάλλια. Πριν από λατζέρης χρόνια πριν, ήταν ανώτερος αξιωματικός της σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας και τα μετάλια τα πήρε από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Πόσες σκέψεις δεν ήρθαν στο μυαλό μου. Προσπάθησα να φανταστώ τη θέση αυτού του ανθρώπου και έμεινα με την απορία πως κάποιος αποδέχεται τόσο γαλήνια και υποτακτικά τέτοια μεγάλη τραγική αλλαγή στη μοίρα του.
Δεν ξέρω αν διάλεξε μέσα του να μείνει σ'ενα ενδιάμεσο κόσμο μεταξύ του τότε και του τώρα, γιατί κάπως έτσι έμοιαζε.
Απλά μ'εκανε για πρώτη φορά να σκεφτώ και να αναρωτηθώ , ανάμεσα στις χιλιάδες μετανάστες που έχουν έρθει στη χώρα μας, τι ακριβώς υπήρχε ανάμεσά τους?
Το μυαλό μου είχε συνδυάσει πάντα τον μετανάστη μ'ενα φτωχό, αγραμματο, πολλές φορές φυγόδικο άνθρωπο, που γυρνάει από τόπο σε τόπο να βρει ένα κομμάτι ψωμί να φάει.
Ομως εκείνη η παρτίδα που ήρθε από την πρώην Σοβιετική Ενωση ήταν κάτι άλλο.
Ηταν μια πολύ πονεμένη ιστορία. Πιο πονεμένη από τα όρια της πείνας και της μιζέριας.
Και είναι ακόμα...
Ενα έγκλημα που πληρώνει ένας ολόκληρος λαός. Κι εμείς εδώ βλέπουμε άλλη μια μάζα από μετανάστες. Τυχαίους. Τους λυπόμαστε ή τους αντιπαθούμε. Ανάλογα με το τι κουβαλάμε μέσα μας.
Ομως αυτοί είναι το αποτέλεσμα ενός εγκλήματος. Που γέμισε τις ταβέρνες και τα μπαράκια τελευταίας κατηγορίας με προσωπικό. Ενα προσωπικό που πολλές φορές, μιλάει 4-5 γλώσσες , έχει πτυχίο, σπουδές μουσικές, χορού, ζωγραφικής, στρατιωτική καριέρα, απόφοιτοι ή επαγγελματίες ενός ονείρου που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
Ενα όνειρο που ξύπνησε μέσα στο πιο φριχτό εφιάλτη....
Εγώ από το Νικολάι πήρα μια λίστα με βιβλία ρωσικής λογοτεχνίας που αγνοούσα. Μ'εμαθε και να ψαρεύω. Και είχε κι ένα εντελώς απίθανο χιούμορ! Σκέφθηκα τι βιβλίο άραγε να έγραφε ο Ντοστογιέφσκι τώρα αν κάπου βλέπει. Προσπάθησα να φανταστώ το τίτλο...
Οι δαιμονισμένοι στο υπόγειο??? Ποιός ξέρει...
Δούλευα τότε σ'ενα ξενοδοχειακό συγκρότημα σ'ενα ελληνικό νησί. Ανάμεσα στο αλλοδαπό προσωπικό υπήρχε ένας άντρας μεγάλης ηλικίας (γύρω στα 60?) ο Νικολάι. Αυτός ο άνθρωπος είχε κινήσει έντονα τη περιέργειά μου.
Ηταν πολύ ψηλός, σωματώδης, μ'ενα σώμα που έδειχνε 20αρης. Οταν δεν δούλευε καθόταν πάντα μακριά από τους υπόλοιπους σε κάποιο βράχο κοντά στη θάλασσα πάντα μ'ενα βιβλίο και διάβαζε. Το ξημέρωμα πήγαινε πάντα μόνος στη θάλασσα και κολυμπούσε.
Εκανε φυσικά ένα από τα συνιθισμένα επαγγέλματα αλλοδαπών στο ξενοδοχείο. Λατζέρης..
Προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό το άτομο.
Ο τρόπος που κινόταν, που μιλούσε (μιλούσε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και δεν ξέρω τι άλλο) θύμιζαν εγγλέζο παλιό αριστοκράτη!
Κάποια στιγμή μάθαμε τη μικρή του ιστορία. Ηταν ένας παπούς που ήρθε στην Ελλάδα να βρει δουλειά για να στέλνει λεφτά στη κόρη του και στα εγγόνια του που είχαν μείνει πίσω στη Ρωσία.
Στο δωμάτιο του σ'ενα κουτί κουβαλουσε πάντα κάτι. Κάποια στιγμή είδαμε ότι ήταν μια σειρά απο μετάλλια. Πριν από λατζέρης χρόνια πριν, ήταν ανώτερος αξιωματικός της σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας και τα μετάλια τα πήρε από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Πόσες σκέψεις δεν ήρθαν στο μυαλό μου. Προσπάθησα να φανταστώ τη θέση αυτού του ανθρώπου και έμεινα με την απορία πως κάποιος αποδέχεται τόσο γαλήνια και υποτακτικά τέτοια μεγάλη τραγική αλλαγή στη μοίρα του.
Δεν ξέρω αν διάλεξε μέσα του να μείνει σ'ενα ενδιάμεσο κόσμο μεταξύ του τότε και του τώρα, γιατί κάπως έτσι έμοιαζε.
Απλά μ'εκανε για πρώτη φορά να σκεφτώ και να αναρωτηθώ , ανάμεσα στις χιλιάδες μετανάστες που έχουν έρθει στη χώρα μας, τι ακριβώς υπήρχε ανάμεσά τους?
Το μυαλό μου είχε συνδυάσει πάντα τον μετανάστη μ'ενα φτωχό, αγραμματο, πολλές φορές φυγόδικο άνθρωπο, που γυρνάει από τόπο σε τόπο να βρει ένα κομμάτι ψωμί να φάει.
Ομως εκείνη η παρτίδα που ήρθε από την πρώην Σοβιετική Ενωση ήταν κάτι άλλο.
Ηταν μια πολύ πονεμένη ιστορία. Πιο πονεμένη από τα όρια της πείνας και της μιζέριας.
Και είναι ακόμα...
Ενα έγκλημα που πληρώνει ένας ολόκληρος λαός. Κι εμείς εδώ βλέπουμε άλλη μια μάζα από μετανάστες. Τυχαίους. Τους λυπόμαστε ή τους αντιπαθούμε. Ανάλογα με το τι κουβαλάμε μέσα μας.
Ομως αυτοί είναι το αποτέλεσμα ενός εγκλήματος. Που γέμισε τις ταβέρνες και τα μπαράκια τελευταίας κατηγορίας με προσωπικό. Ενα προσωπικό που πολλές φορές, μιλάει 4-5 γλώσσες , έχει πτυχίο, σπουδές μουσικές, χορού, ζωγραφικής, στρατιωτική καριέρα, απόφοιτοι ή επαγγελματίες ενός ονείρου που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
Ενα όνειρο που ξύπνησε μέσα στο πιο φριχτό εφιάλτη....
Εγώ από το Νικολάι πήρα μια λίστα με βιβλία ρωσικής λογοτεχνίας που αγνοούσα. Μ'εμαθε και να ψαρεύω. Και είχε κι ένα εντελώς απίθανο χιούμορ! Σκέφθηκα τι βιβλίο άραγε να έγραφε ο Ντοστογιέφσκι τώρα αν κάπου βλέπει. Προσπάθησα να φανταστώ το τίτλο...
Οι δαιμονισμένοι στο υπόγειο??? Ποιός ξέρει...
Σάββατο 23 Ιουνίου 2007
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ
Παρακολουθώ αυτές τις μέρες όλα όσα λέγονται για τα επίμαχα θέματα. Οι προεκλογικοί τσακωμοί ήδη άρχισαν. Τα σοκαριστικά βίντεο με την αστυνομία. Η αρρώστεια του Χριστόδουλου. Μοιρασμένοι πάλι σε στρατόπεδα φωνάζουμε. Οι μεν στους δε. Βαρειά λόγια. Μια αγανάκτηση που βγάζουμε ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ας πατήσουμε φρένο μια στιγμή. Ας ξεχάσουμε τι είμαστε και ας εστιάσουμε στο σοβαρώτερο. ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ? ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ? Που ξεκινάει η σκέψη μας και φθάνει να γίνεται διαμαρτυρία?
Οταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, κάνει οικογένεια, κάποια στιγμή ξεκινάνε προβλήματα. Υπάρχουν ζευγάρια που αυτά τα προβλήματα, τη μιζέρια τους θα την κουβαλήσουν μέχρι να πεθάνουν μαζί. Θα θυσιάσουν τη ζωή τους σε θλιβερές και ανουσιες λεπτομέρειες και μπορεί ακόμα και ν'αποφασίσουν να μείνουν μαζί, χωρίς αγάπη, χωρίς ενδιαφέρον γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Οι βελτιώσεις της σχέσης τους θα είναι ένας μικροδιαχειρισμός των επιμέρους προβλημάτων και η ουσία της μιζέριας θα μείνει θαμένη ανάμεσα στα εχθρικά βλέματα και τις αδειες νύχτες ενός κρεβατιού που θα κοιμούνται δύο ξένοι.
Υπάρχει όμως η άλλη κατηγορία. Παίρνει ο ένας τα βαλιτσάκια του και φεύγει. Μπαίνουν στη διαδικασία της διαλυμένης και αποτυχημένης οικογένειας σπάζοντας τα δεσμά του πρέπει οπωσδήποτε να είναι έτσι ακόμα κι αν δεν τραβάει, και προχωράνε να φτιάξουν μια καινούργια ζωή από την αρχή.
Αν μεταφέρουμε τη σκηνή αυτή στην ιδιότητά μας σαν μέλη της οικογένειας που λέγεται κράτος, σε ποιό σημείο βρισκόμαστε άραγε? Η οικογένεια αυτή έχει δομηθεί σε συγκεκριμένες βάσεις. Τις ξέρουμε τις βλέπουμε. Εμείς θέλουμε να φύγουμε και να δημιουργήσουμε μια καινούργια οικογένεια ή θέλουμε να κάνουμε διαχείρηση των προβλημάτων.
Δεν μπορεί να ασχολείται κανείς με το θέμα Χριστόδουλος και να μην έχει ασχοληθεί ποτέ με το θέμα θρησκεία. Κι έτσι ξαφνικά να βγάζει τις διαφωνίες του ή την οργή του στο πρόσωπο του άρρωστου Χριστόδουλου, όταν εκείνος μαζί με όλα τα άλλα παγκόσμια ιερατεία, είναι ο εκπρόσωπος της πιο ισχυρής εξουσίας πάνω στη γη που αιώνες έχει διαμορφώσει όχι συστημα απλά αλλά ολόκληρο τον τρόπο σκέψης!!!
Δεν μπορεί να τα βάζει κάποιος με τον μεμονομένο αστυνομικό έτσι επειδή είδε ένα βιντεάκι και ένα ξυλοδαρμό που είχε έντονο άρωμα ρατσισμού, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το θέμα βία της εξουσίας και ρατσισμός. Εχουν αφανιστεί ολόκληροι λαοί πάνω στη γη από την δίψα της εξουσίας και του πλούτου. Παθαίνουμε σοκ από ένα μεμονομένο γεγονός σε μια γωνιά της Αθήνας.
Μπορώ να συνεχίσω να γράψω σελίδες για όλα αυτά που περνάνε ελαφρά από τη σκέψη μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας και που δίνουν στην ανθρωπότητα το απάνθρωπο χρώμα της. Και που σ'αυτό που συμβαίνει παγκόσμια που είναι επίσης η οικογένεια μας ουδεμία συμμετοχή ούτε επέμβαση έχουμε εκτός του ότι απλά υπάρχουμε.
Κυρίες και κύριοι το παγκόσμιο έγκλημα είναι η οικογένειά μας. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας πάνω σ'αυτά τα πρότυπα και είμαστε πλασμένοι κι εμείς επίσης με αυτή τη μορφή. Δεν μας βγάζει εκτός οικογένειας η στιγμιαία διαμαρτυρία, ουτε η στεναχωρημένη φάτσα που παίρνουμε όταν βλέπουμε την κάθε αθλιότητα.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρουμε θέση σαν μικροδιαχειριστές του συστήματος κι ας αφήσουμε τα παχιά λόγια και τους θεατρινισμούς. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να χωρίσουμε. Οχι γιατί φοβόμαστε ή δεν βλέπουμε. Είμαστε μέλη της λέσχης της παγκόσμιας απάτης και την τιμούμε. Και η απάτη δεν επεκτείνεται μόνο σε πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει και μας δημιουργεί σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Στον τρόπο διαμόρφωσης ολης της σκέψης μας. Γιατί η απάτη εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του εγωιστικου ευατού μας. Δεν μπορούμε να δουμε έξω από αυτόν γιατί είμαστε αυτός.
Τρανταχτό παράδειγμα? Το θέμα θρησκεία. Η θρησκεία υπάρχει γιατί εμείς φοβούμαστε να πεθάνουμε. Τόσο απλά. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω. Οσο λοιπόν ψάχνουμε απεγνωσμένα να νοιώσουμε ότι είμαστε αθάνατοι θα υπάρχει πάντα ένας εκπρόσωπος κάποιου θεού που θα μας κινεί σαν μαριονέτες.
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε πτυχή της υπόλοιπης ζωής μας. Δεν ζήσαμε ποτέ εκτός αυτής της δομής της εξουσίας. Οχι εμείς. Οι άνθρωποι όλων των αιώνων που υπήρξαν πριν από εμάς.
Ας εστιάσουμε λοιπόν την προσοχή μας στις μικροαλλαγές και ας ζητήσουμε μικρές βελτιώσεις στην μιζέρια μας. Μπορεί και να μας δωθούν που ξέρετε? Για να μπουμε ακόμα πιο βαθειά στην κόλαση του εγώ μας. Δεν αγαπάμε την ανθρωπότητα ούτε τον άνθρωπο. Αγαπάμε τον ευατό μας. Και πάνω σ'αυτό βασίζεται και η κάθε μορφή εξουσίας. Εχουμε την εντύπωση ότι η ηγεσία της εξουσίας έχει ένα πολύ δύσκολο έργο να κάνει. Λάθος! Το έργο της είναι πολύ απλό. Λειτουργεί σύσωμη απέναντι στο ένα άνθρωπο. Στον άνΘρωπο μονάδα. Στη μονάδα που διαπλάστηκε και διαμορφώθηκε αιώνες στη παγκόσμια μηχανή του κιμά.
Οι φωνές που είδαν τον άνθρωπο και τη μοιρα του αλλοιώς, ας κοιτάξουμε, που βρίσκονται. Που βρέθηκαν.. Στον κήπο με τα θαύματα, δεν ξεριζώθηκαν κατά καιρούς τα ζιζάνια που φύτρωναν όπως πιστεύουμε, οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας, αυτό εμείς βλέπουμε. Στην ουσία οι ατίθασοι κηπουροί εξοντώθηκαν. Και τώρα η οικογένεια έχει μείνει πολύ καιρό τώρα με τους ίδιους κηπουρούς. Ολοι οι άλλοι εξοντώθηκαν και εξοντώνονται στη γέννησή τους άμεσα.
Στις επόμενες εκλογές και σε κάθε εκλογή θα ψηφίσω, αν, για ένα συμμάζεμα της οικογένειας. Γι'αυτό και δεν μισώ κανέναν, ούτε πολεμάω κανέναν, γιατί αυτό είμαι. Αυτό που με οργίζει αυτό είμαι κι εγώ. Οταν αποφασίσω ότι θα είμαι κάτι άλλο ίσως και ν'αρχίσω να βλέπω την αληθινή διάσταση των πραγμάτων.
Ας πατήσουμε φρένο μια στιγμή. Ας ξεχάσουμε τι είμαστε και ας εστιάσουμε στο σοβαρώτερο. ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ? ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ? Που ξεκινάει η σκέψη μας και φθάνει να γίνεται διαμαρτυρία?
Οταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, κάνει οικογένεια, κάποια στιγμή ξεκινάνε προβλήματα. Υπάρχουν ζευγάρια που αυτά τα προβλήματα, τη μιζέρια τους θα την κουβαλήσουν μέχρι να πεθάνουν μαζί. Θα θυσιάσουν τη ζωή τους σε θλιβερές και ανουσιες λεπτομέρειες και μπορεί ακόμα και ν'αποφασίσουν να μείνουν μαζί, χωρίς αγάπη, χωρίς ενδιαφέρον γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Οι βελτιώσεις της σχέσης τους θα είναι ένας μικροδιαχειρισμός των επιμέρους προβλημάτων και η ουσία της μιζέριας θα μείνει θαμένη ανάμεσα στα εχθρικά βλέματα και τις αδειες νύχτες ενός κρεβατιού που θα κοιμούνται δύο ξένοι.
Υπάρχει όμως η άλλη κατηγορία. Παίρνει ο ένας τα βαλιτσάκια του και φεύγει. Μπαίνουν στη διαδικασία της διαλυμένης και αποτυχημένης οικογένειας σπάζοντας τα δεσμά του πρέπει οπωσδήποτε να είναι έτσι ακόμα κι αν δεν τραβάει, και προχωράνε να φτιάξουν μια καινούργια ζωή από την αρχή.
Αν μεταφέρουμε τη σκηνή αυτή στην ιδιότητά μας σαν μέλη της οικογένειας που λέγεται κράτος, σε ποιό σημείο βρισκόμαστε άραγε? Η οικογένεια αυτή έχει δομηθεί σε συγκεκριμένες βάσεις. Τις ξέρουμε τις βλέπουμε. Εμείς θέλουμε να φύγουμε και να δημιουργήσουμε μια καινούργια οικογένεια ή θέλουμε να κάνουμε διαχείρηση των προβλημάτων.
Δεν μπορεί να ασχολείται κανείς με το θέμα Χριστόδουλος και να μην έχει ασχοληθεί ποτέ με το θέμα θρησκεία. Κι έτσι ξαφνικά να βγάζει τις διαφωνίες του ή την οργή του στο πρόσωπο του άρρωστου Χριστόδουλου, όταν εκείνος μαζί με όλα τα άλλα παγκόσμια ιερατεία, είναι ο εκπρόσωπος της πιο ισχυρής εξουσίας πάνω στη γη που αιώνες έχει διαμορφώσει όχι συστημα απλά αλλά ολόκληρο τον τρόπο σκέψης!!!
Δεν μπορεί να τα βάζει κάποιος με τον μεμονομένο αστυνομικό έτσι επειδή είδε ένα βιντεάκι και ένα ξυλοδαρμό που είχε έντονο άρωμα ρατσισμού, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το θέμα βία της εξουσίας και ρατσισμός. Εχουν αφανιστεί ολόκληροι λαοί πάνω στη γη από την δίψα της εξουσίας και του πλούτου. Παθαίνουμε σοκ από ένα μεμονομένο γεγονός σε μια γωνιά της Αθήνας.
Μπορώ να συνεχίσω να γράψω σελίδες για όλα αυτά που περνάνε ελαφρά από τη σκέψη μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας και που δίνουν στην ανθρωπότητα το απάνθρωπο χρώμα της. Και που σ'αυτό που συμβαίνει παγκόσμια που είναι επίσης η οικογένεια μας ουδεμία συμμετοχή ούτε επέμβαση έχουμε εκτός του ότι απλά υπάρχουμε.
Κυρίες και κύριοι το παγκόσμιο έγκλημα είναι η οικογένειά μας. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας πάνω σ'αυτά τα πρότυπα και είμαστε πλασμένοι κι εμείς επίσης με αυτή τη μορφή. Δεν μας βγάζει εκτός οικογένειας η στιγμιαία διαμαρτυρία, ουτε η στεναχωρημένη φάτσα που παίρνουμε όταν βλέπουμε την κάθε αθλιότητα.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρουμε θέση σαν μικροδιαχειριστές του συστήματος κι ας αφήσουμε τα παχιά λόγια και τους θεατρινισμούς. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να χωρίσουμε. Οχι γιατί φοβόμαστε ή δεν βλέπουμε. Είμαστε μέλη της λέσχης της παγκόσμιας απάτης και την τιμούμε. Και η απάτη δεν επεκτείνεται μόνο σε πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει και μας δημιουργεί σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Στον τρόπο διαμόρφωσης ολης της σκέψης μας. Γιατί η απάτη εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του εγωιστικου ευατού μας. Δεν μπορούμε να δουμε έξω από αυτόν γιατί είμαστε αυτός.
Τρανταχτό παράδειγμα? Το θέμα θρησκεία. Η θρησκεία υπάρχει γιατί εμείς φοβούμαστε να πεθάνουμε. Τόσο απλά. Τίποτα παραπάνω τίποτα παρακάτω. Οσο λοιπόν ψάχνουμε απεγνωσμένα να νοιώσουμε ότι είμαστε αθάνατοι θα υπάρχει πάντα ένας εκπρόσωπος κάποιου θεού που θα μας κινεί σαν μαριονέτες.
Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε πτυχή της υπόλοιπης ζωής μας. Δεν ζήσαμε ποτέ εκτός αυτής της δομής της εξουσίας. Οχι εμείς. Οι άνθρωποι όλων των αιώνων που υπήρξαν πριν από εμάς.
Ας εστιάσουμε λοιπόν την προσοχή μας στις μικροαλλαγές και ας ζητήσουμε μικρές βελτιώσεις στην μιζέρια μας. Μπορεί και να μας δωθούν που ξέρετε? Για να μπουμε ακόμα πιο βαθειά στην κόλαση του εγώ μας. Δεν αγαπάμε την ανθρωπότητα ούτε τον άνθρωπο. Αγαπάμε τον ευατό μας. Και πάνω σ'αυτό βασίζεται και η κάθε μορφή εξουσίας. Εχουμε την εντύπωση ότι η ηγεσία της εξουσίας έχει ένα πολύ δύσκολο έργο να κάνει. Λάθος! Το έργο της είναι πολύ απλό. Λειτουργεί σύσωμη απέναντι στο ένα άνθρωπο. Στον άνΘρωπο μονάδα. Στη μονάδα που διαπλάστηκε και διαμορφώθηκε αιώνες στη παγκόσμια μηχανή του κιμά.
Οι φωνές που είδαν τον άνθρωπο και τη μοιρα του αλλοιώς, ας κοιτάξουμε, που βρίσκονται. Που βρέθηκαν.. Στον κήπο με τα θαύματα, δεν ξεριζώθηκαν κατά καιρούς τα ζιζάνια που φύτρωναν όπως πιστεύουμε, οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας, αυτό εμείς βλέπουμε. Στην ουσία οι ατίθασοι κηπουροί εξοντώθηκαν. Και τώρα η οικογένεια έχει μείνει πολύ καιρό τώρα με τους ίδιους κηπουρούς. Ολοι οι άλλοι εξοντώθηκαν και εξοντώνονται στη γέννησή τους άμεσα.
Στις επόμενες εκλογές και σε κάθε εκλογή θα ψηφίσω, αν, για ένα συμμάζεμα της οικογένειας. Γι'αυτό και δεν μισώ κανέναν, ούτε πολεμάω κανέναν, γιατί αυτό είμαι. Αυτό που με οργίζει αυτό είμαι κι εγώ. Οταν αποφασίσω ότι θα είμαι κάτι άλλο ίσως και ν'αρχίσω να βλέπω την αληθινή διάσταση των πραγμάτων.
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007
μεταναστες - ας πουμε ωμες αληθειες
πρωτη ωμη αληθεια, που κανεις πολιτικος δεν προκειται να σας πει: το Εθνος μας συρικνωνεται λογω υπογεννητικοτητας και αν δεν ερθουν μεταναστες να εργασθουν νομιμα και να πληρωσουν εισφορες, τα ασφαλιστικα ταμεια θα καταρευσουν.
ηδη οι συνταξιουχοι ειναι περισσοτεροι απο τους εργαζομενους και με το παιξιμο των αποθεματικων των ταμειων στον τζογο του χρηματιστηριου, απορω πως δεν εχουν κηρυξει ακομη πτωχευση.
τους χρειαζεται τους μεταναστες το κρατος, όποιος και να το κυβερνα - ακομη κι ο Καρατζαφερης το γνωριζει καλα.
δευτερη ωμη αληθεια: σε τι ειμαστε ανωτεροι απο τους μεταναστες?
σε Τιποτα!
ολοι ισοι ειμαστε, αν μας δοθουν ισες ευκαιριες φυσικα...
αν ειμαστε ανωτεροι, ας το αποδειξουμε.
τριτη ωμη αληθεια: το θεμα της μεταναστευσης χρειαζεται σοβαρο πολιτικο σχεδιασμο και εφαρμογη, κατι που ΚΑΜΙΑ κυβερνηση δεν εκανε, ουτε κανει.
γι αυτο αντιμετωπιζουμε τα προβληματα που αντιμετωπιζουμε.
θυμηθειτε ποιοι Αλβανοι πρωτοπερασαν τα συνορα μας ανεξελεγκτα: οι εγκληματιες που την κοπανησαν απο τις φυλακες και επαιρναν και ελληνικα ονοματα νομιμα απο την τοτε κυβερνηση τους.
αυτοι χαρακτηρισαν τους υπολοιπους Αλβανους που ηρθαν για να δουλεψουν και γι αυτο φταινε οι Ελληνικες κυβερνησεις και το μπαχαλο της εξωτερικης μας πολιτικης.
ηρθαν οι Κινεζοι και ανοιξαν μαγαζια με φτηνα πραγματα απο την χωρα τους και ενοχληθηκαν οι εμποροι μας, γιατι μας πουλαγαν ΤΑ ΙΔΙΑ κινεζικα προϊοντα σε δεκαπλασιες τιμες.
(εχω προσωπικη πειρα απο τους χονδρεμπορους που αγοραζω - η Κινα τους εκανε με κομπρεσορες)
τεταρτη ωμη αληθεια: σε μια αλλη κατηγορια λαθρομεταναστων, οπως οι Κουρδοι, οι Αφγανοι, κτλ, φερομαστε σαν κρατος ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ.
ηρθαν παρανομα, αλλά δεν ηρθαν για να κατσουν, περαστικοι ειναι απο την χωρα μας.
κι εμεις τους κραταμε με το ζορι σε αθλιους καταυλισμους, ανεργους, αφραγκους και υποψηφια θυματα του οποιουδηποτε, αν κυκλοφορησουν στους δρομους.
πεμπτη ωμη αληθεια: το αιμα ολων ειναι κοκκινο!
και καλοι και κακοι υπαρχουν παντου στον πλανητη, σε καθε λαο.
εκτη ωμη αληθεια: δεν με απασχολει αν αυτος που θα με σκοτωσει ειναι Ελληνας ή αλλοδαπος!
δεν θαναι γλυκυτερος ο θανατος αν προελθει απο χερι ομοεθνη μου, ε?
κι επειδη υπηρξαμε μεταναστες και προσφυγες σαν λαος, κλεινω με την Δομνα.
τζιβαερι
ηδη οι συνταξιουχοι ειναι περισσοτεροι απο τους εργαζομενους και με το παιξιμο των αποθεματικων των ταμειων στον τζογο του χρηματιστηριου, απορω πως δεν εχουν κηρυξει ακομη πτωχευση.
τους χρειαζεται τους μεταναστες το κρατος, όποιος και να το κυβερνα - ακομη κι ο Καρατζαφερης το γνωριζει καλα.
δευτερη ωμη αληθεια: σε τι ειμαστε ανωτεροι απο τους μεταναστες?
σε Τιποτα!
ολοι ισοι ειμαστε, αν μας δοθουν ισες ευκαιριες φυσικα...
αν ειμαστε ανωτεροι, ας το αποδειξουμε.
τριτη ωμη αληθεια: το θεμα της μεταναστευσης χρειαζεται σοβαρο πολιτικο σχεδιασμο και εφαρμογη, κατι που ΚΑΜΙΑ κυβερνηση δεν εκανε, ουτε κανει.
γι αυτο αντιμετωπιζουμε τα προβληματα που αντιμετωπιζουμε.
θυμηθειτε ποιοι Αλβανοι πρωτοπερασαν τα συνορα μας ανεξελεγκτα: οι εγκληματιες που την κοπανησαν απο τις φυλακες και επαιρναν και ελληνικα ονοματα νομιμα απο την τοτε κυβερνηση τους.
αυτοι χαρακτηρισαν τους υπολοιπους Αλβανους που ηρθαν για να δουλεψουν και γι αυτο φταινε οι Ελληνικες κυβερνησεις και το μπαχαλο της εξωτερικης μας πολιτικης.
ηρθαν οι Κινεζοι και ανοιξαν μαγαζια με φτηνα πραγματα απο την χωρα τους και ενοχληθηκαν οι εμποροι μας, γιατι μας πουλαγαν ΤΑ ΙΔΙΑ κινεζικα προϊοντα σε δεκαπλασιες τιμες.
(εχω προσωπικη πειρα απο τους χονδρεμπορους που αγοραζω - η Κινα τους εκανε με κομπρεσορες)
τεταρτη ωμη αληθεια: σε μια αλλη κατηγορια λαθρομεταναστων, οπως οι Κουρδοι, οι Αφγανοι, κτλ, φερομαστε σαν κρατος ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ.
ηρθαν παρανομα, αλλά δεν ηρθαν για να κατσουν, περαστικοι ειναι απο την χωρα μας.
κι εμεις τους κραταμε με το ζορι σε αθλιους καταυλισμους, ανεργους, αφραγκους και υποψηφια θυματα του οποιουδηποτε, αν κυκλοφορησουν στους δρομους.
πεμπτη ωμη αληθεια: το αιμα ολων ειναι κοκκινο!
και καλοι και κακοι υπαρχουν παντου στον πλανητη, σε καθε λαο.
εκτη ωμη αληθεια: δεν με απασχολει αν αυτος που θα με σκοτωσει ειναι Ελληνας ή αλλοδαπος!
δεν θαναι γλυκυτερος ο θανατος αν προελθει απο χερι ομοεθνη μου, ε?
κι επειδη υπηρξαμε μεταναστες και προσφυγες σαν λαος, κλεινω με την Δομνα.
τζιβαερι
|
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007
ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΡΗΣΕ...
Εγώ είμαι ο πολίτης που ζητάτε τη ψήφο μου! Hello!!! Με θυμάστε καθόλου?
Εκείνος που περιμένει στις ατέλειωτες ουρές των δημοσίων υπηρεσιών και προσπαθεί να βρει πόσο ωραίο χαμόγελο να έχει όταν φτάσει στο γκισέ μπροστά στη κυρία που βάφει νύχια, για να αποφύγει κανα διάολο επειδή θα την ενοχλήσει....
Εκείνος που σκέφτεται τι να κάνει με το μισθό ή τη σύνταξη, να τα πάρει ή να τα αφήσει για πουρμπουάρ στον μικρό ?
Εκείνος που έχει μάθει ότι είναι ο κερατάς και ο ζημιώμενος στο απέραντο μπουρδελοκατάστημα που φτιάξατε με τη βοήθειά μου φυσικά, γιατί εγώ σαν το βλήμα σας ψηφίζω! Ναι βρε εγώ είμαι πάλι εδώ.
Τι θα μου τάξετε? Καραμελίτσες? Λουκουμάκια? Τα ζαχαρωτά της κυρά Λουκίας?
Τάξτε μου! Μια εποχή του χρόνου μου μένει κι εμένα να μ’εχουν στα ώπα ώπα όλοι!
Η προεκλογική περίοδος.
Θελω να δω πάλι την ένταση στα πρόσωπά σας καθώς θα σκίζεστε πιο θα μου δώσει τα πιο πολά. Θελω να δω εκείνο το δακρύβρεκτο ύφος για κατανόηση του τι περνάω. Να χτυπάτε το στήθος με ρυθμό σαν καλοκουρδισμένες μαιμούδες και να μου λέτε,
«Εγώ εγώ εγώ σε νοιώθω, Κράτα το χέρι μου, μαζί θαμαστε στον αγώνα της ζωής εγώ δίπλα σου!!!!»
Κι επειδή εγώ είμαι καλό παιδί και θεοσεβούμενο σκέφθηκα να βοηθήσω λιγάκι....
Δε θέλω πολλά μια από τις δέκα ζητάω... επί του παρόντος
9. Ου ψευδομαρτυρήσεις γενικώς..
Μη πεις ψέματα κοινώς. Μην αρχίσεις τη παραμύθα, το μπλα μπλα το ανιαρό και ξεθωριασμένο πια μέσα στους οχετούς από μπουρδολογίες που έχουμε συλλέξει.
Πες καλύτερα κοριτσάκι, αγοράκι ξέρεις κάτι ? Τίπατα δε θα γίνει αλλά επειδή υπάρχω και ζω μέσα από τη δόξα της εξουσίας και τη βούτα στο πάκο με τα χαρτονομίσματα , αλλά έχω την ανάγκη σου ψωροχωριάτη για να βγω πρέπει να σου γλύψω λίγο τ’αυτιά σου για να σε καλοπιάσω. Σε σιχαίνομαι που έχω την ανάγκη σου τυχάρπαστε αλλά γαμώ τις δημοκρατίες γαμώ. Οπότε μη το κάνεις δύσκολο πιθηκάκι. Ρίξε το γαμημένο το χαρτάκι στο χαζόκουτο και μη ψάχνεις λαγούς με πετραχύλια...
Πείτε μου αυτό. Κατάμουτρα. Εστω και ένας. Κι εγώ αυτόν θα τον ψηφίσω. Λόγω τιμής!!!!
Εκείνος που περιμένει στις ατέλειωτες ουρές των δημοσίων υπηρεσιών και προσπαθεί να βρει πόσο ωραίο χαμόγελο να έχει όταν φτάσει στο γκισέ μπροστά στη κυρία που βάφει νύχια, για να αποφύγει κανα διάολο επειδή θα την ενοχλήσει....
Εκείνος που σκέφτεται τι να κάνει με το μισθό ή τη σύνταξη, να τα πάρει ή να τα αφήσει για πουρμπουάρ στον μικρό ?
Εκείνος που έχει μάθει ότι είναι ο κερατάς και ο ζημιώμενος στο απέραντο μπουρδελοκατάστημα που φτιάξατε με τη βοήθειά μου φυσικά, γιατί εγώ σαν το βλήμα σας ψηφίζω! Ναι βρε εγώ είμαι πάλι εδώ.
Τι θα μου τάξετε? Καραμελίτσες? Λουκουμάκια? Τα ζαχαρωτά της κυρά Λουκίας?
Τάξτε μου! Μια εποχή του χρόνου μου μένει κι εμένα να μ’εχουν στα ώπα ώπα όλοι!
Η προεκλογική περίοδος.
Θελω να δω πάλι την ένταση στα πρόσωπά σας καθώς θα σκίζεστε πιο θα μου δώσει τα πιο πολά. Θελω να δω εκείνο το δακρύβρεκτο ύφος για κατανόηση του τι περνάω. Να χτυπάτε το στήθος με ρυθμό σαν καλοκουρδισμένες μαιμούδες και να μου λέτε,
«Εγώ εγώ εγώ σε νοιώθω, Κράτα το χέρι μου, μαζί θαμαστε στον αγώνα της ζωής εγώ δίπλα σου!!!!»
Κι επειδή εγώ είμαι καλό παιδί και θεοσεβούμενο σκέφθηκα να βοηθήσω λιγάκι....
Δε θέλω πολλά μια από τις δέκα ζητάω... επί του παρόντος
9. Ου ψευδομαρτυρήσεις γενικώς..
Μη πεις ψέματα κοινώς. Μην αρχίσεις τη παραμύθα, το μπλα μπλα το ανιαρό και ξεθωριασμένο πια μέσα στους οχετούς από μπουρδολογίες που έχουμε συλλέξει.
Πες καλύτερα κοριτσάκι, αγοράκι ξέρεις κάτι ? Τίπατα δε θα γίνει αλλά επειδή υπάρχω και ζω μέσα από τη δόξα της εξουσίας και τη βούτα στο πάκο με τα χαρτονομίσματα , αλλά έχω την ανάγκη σου ψωροχωριάτη για να βγω πρέπει να σου γλύψω λίγο τ’αυτιά σου για να σε καλοπιάσω. Σε σιχαίνομαι που έχω την ανάγκη σου τυχάρπαστε αλλά γαμώ τις δημοκρατίες γαμώ. Οπότε μη το κάνεις δύσκολο πιθηκάκι. Ρίξε το γαμημένο το χαρτάκι στο χαζόκουτο και μη ψάχνεις λαγούς με πετραχύλια...
Πείτε μου αυτό. Κατάμουτρα. Εστω και ένας. Κι εγώ αυτόν θα τον ψηφίσω. Λόγω τιμής!!!!
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!
Οι δύο μεγάλοι μονομάχοι αρχίζουν να ετοιμάζουν τις προτάσεις τους για τον έλληνα πολίτη..
Εχω μια αγωνία να δω τι δώρα θα μου φέρουν οι δυο μάγοι!!!
ΟΝΕΙΡΟ ΦΘΙΝΩΠΟΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ!
Είναι λέει κάποια μέρα του Σεπτέμβρη, είμαστε καθισμένοι μπροστά στη τηλεόραση και στο τραπεζάκι μπροστά μας σκορπισμένα κάτι κομμάτια πιτσας και μερικά κουτιά μπύρας που χάσκουν. Περασμένα μεσάνυχτα. Τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών είναι γεγονός. Ο δημοσιογράφος έχει ξεκουμπώσει γραβάτες πουκάμισο, καταιδρωμένος ομολογεί..
Κυρίες και κύριοι δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι παρόμοιο.
Κανένα κόμμα δεν έπιασε το ποσοστό. Δεν μπαίνει κανένας στη βουλή αγαπητοί μου συμπολίτες.
Ούτε κόρνες από αυτοκίνητα ούτε σημαιάκια. Σιωπή παντού..
Μια αγωνία μ'εχει πιάσει. Τι θα γίνει τώρα? Νοιώθω ότι όλοι έχουν μείνει κάγκελο. Δεν υπάρχει σχεδιασμός για τέτοιου είδους σενάριο. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.
Κι εγώ που δεν ψήφησα τίποτα που να φανταστώ ότι το ίδιο σκέφθηκαν και όλοι οι άλλοι!
Νοιώθω ένα τράνταγμα στους ώμους και μια φωνή να διαπερνάει τα τύμπανα.
Ξύπνα! Αργησες! Να πάμε νωρίς να ψηφίσουμε για να γυρίσουμε σπίτι θαρθουν τα ξαδέλφια σου να δουμε μαζί τ'αποτελέσματα.
Ανοιγω τα μάτια βλέπω τη μάνα μου.
Ολα εκεί. Οπως πάντα. Ονειρο φθινωπορινής νύχτας. Αντε πάμε να εκπληρώσουμε το καθήκον. Να πάρω κι ένα ζάρι μαζί μου. Μονά Ν.Δ. Ζυγά ΠΑΣΟΚ. Κάνει ακόμα ζέστη που να κάθομαι να σκέφτομαι...
Κυρίες και κύριοι δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι παρόμοιο.
Κανένα κόμμα δεν έπιασε το ποσοστό. Δεν μπαίνει κανένας στη βουλή αγαπητοί μου συμπολίτες.
Ούτε κόρνες από αυτοκίνητα ούτε σημαιάκια. Σιωπή παντού..
Μια αγωνία μ'εχει πιάσει. Τι θα γίνει τώρα? Νοιώθω ότι όλοι έχουν μείνει κάγκελο. Δεν υπάρχει σχεδιασμός για τέτοιου είδους σενάριο. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.
Κι εγώ που δεν ψήφησα τίποτα που να φανταστώ ότι το ίδιο σκέφθηκαν και όλοι οι άλλοι!
Νοιώθω ένα τράνταγμα στους ώμους και μια φωνή να διαπερνάει τα τύμπανα.
Ξύπνα! Αργησες! Να πάμε νωρίς να ψηφίσουμε για να γυρίσουμε σπίτι θαρθουν τα ξαδέλφια σου να δουμε μαζί τ'αποτελέσματα.
Ανοιγω τα μάτια βλέπω τη μάνα μου.
Ολα εκεί. Οπως πάντα. Ονειρο φθινωπορινής νύχτας. Αντε πάμε να εκπληρώσουμε το καθήκον. Να πάρω κι ένα ζάρι μαζί μου. Μονά Ν.Δ. Ζυγά ΠΑΣΟΚ. Κάνει ακόμα ζέστη που να κάθομαι να σκέφτομαι...
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007
Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
Δεν είναι δύσκολο να γίνεις.
Δύσκολο είναι να το αποφύγεις.
Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι ήδη με κακή διάθεση γιατί θα πας σε μια δουλειά που στη δίνει στα νεύρα και θα υποστείς διάφορα με αντάλλαγμα ένα ψωριάρικο μισθό.
Μπαίνεις στο μετρό, στο λεοφωρείο, στουμπηγμένος σαν σαλάμι, και γύρω σου σε σπρώχνουν από κάθε μεριά κάθε φυλής άνθρωποι. Μάλιστα δύσκολα διακρίνεις ένα συμπατριώτη. Στ’αφτιά σου σφυρίζουν ήχοι από γλώσσες που ακούς για πρώτη φορά.
Κάποιος βρε αδερφέ θα σε σπρώξει, θα σε πατήσει, φυσικό είναι. Και τη στιγμή εκείνη διασταυρόνονται τα βλέμματα . Δυό ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά που βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν έχουν καμμιά επιθυμία να γνωριστούν ούτε ο ένας ουτε ο άλλος.
Ο ένας γιατί προσπαθεί να καταλάβει γιατί του προεκύψαν και πως τόσοι «ξένοι στο σπίτι του» και δεν έχει καμμιά διάθεση μέσα στη ζοχάδα του και στις σκοτούρες του να σπρώχνεται στο μετρό που θεωρει «δικό του» με τους «αλλους». Να του παίρνουν τη θέση.. Τη θέση του που πληρώσε ακριβά για να γίνει...
Ο άλλος ξέρει ότι έτσι είναι και αντιπαθεί τον ντόπιο αυτόματα ενστικτώδικα.
Και οι δυο αισθάνονται θύματα. Η έχθρα γεννιέται.
Τι δουλειά έχεις εσύ στο σπίτι μου? Λέει ο ένας.
Σε αντιπαθώ γιατί αναγκάστηκα να σου ζητιανέψω αισθάνεται ο άλλος. Κι αν μπορέσω μια μέρα ονειρεύομαι να γίνεις εσύ ο υπηρέτης μου...
Και το θέμα του μετρό μπορείς να το ξεπεράσεις ίσως κάπως πιο ανάλαφρα.
Αλλά αν μαζί με το στριμωξίδι πηγαίνεις στο γραφείο ανεργίας?
Εκεί μαζί με όλους τους ξένους και γνωστούς ιδρωμένος στριμωγμένος πίσω από τους απρόσωπους γκισέδες κι αισθάνεσαι μια βία να γεννιέται μέσα σου να τα σπάσεις όλα. Κι αυτές οι φάτσες μπροστά σου οι ξένες οι μακρινές σου τη δίνουν. Δεν γουστάρεις να έχουν δουλειά, να αγοράσουν σπίτι, να βάλουν λεφτά στη τράπεζα να γίνουν οι αυριανοί σου εργοδότες. Γιατί έτσι έχεις καταλάβει ε?
Αν δεν ήταν αυτοί εσύ θα ήσουν καλύτερα.
Αν η πατρίδα σου έδιωχνε όλα αυτά που εσύ ονομάζεις «παράσιτα» θα έλαμπαν καινούργιες μέρες γεμάτες καλοπέραση ε?
Ετσι γεννιέται ο ρατσισμός.
Ο ρατσισμός είναι μια διαρκής ενόχληση στο ήδη ζοχαδιασμένο μυαλό.
Είναι η αιτία της κατάντιας μου. Είναι η δυνατότητα να δώσω όνομα στα δεινά μου.
Η δουλειά που λείπει, το έγκλημα που αυξήθηκε, η πάτρίδα που αλλοιώνεται, η αναγκαστική συμβίωση δυο δυστυχισμένων στην ίδια στέγη... Κι ο ένας περισσεύει. Και περισσεύει αυτός που ήρθε και αρχίζει και αποκτάει περισσότερα από το νοικοκύρη.
Και τι θα γίνει? Αρχίζει το μυαλό και βράζει σαν ηφαίστειο. Τα δόντια τρίζουν. Ψάχνεις να βρεις κάτι να δώσει χρώμα τη μιζέρια σου.
Οπως το παιδί το δαρμένο στο σχολείο γυρίζει με παράπονο στο πατέρα και λέει «με δείρανε» γυρίζεις στη πατρίδα.
Είμαι έλληνας ρε!! Κι εδώ είναι το σπίτι μου!
Πριν που δεν είχαν έρθει όλοι αυτοί πάλι δεν ήταν σπίτι σου. Μίζερος, ξεχασμένος και βασανισμένος ήσουν αλλά δεν ήξερες τι να πεις. Που να ριξεις το φταίξιμο. Με τι να παλαίψεις.
Τώρα να στο φέρανε μπροστά σου. ΑΥΤΟΙ ΦΤΑΙΝΕ. ΟΡΜΑ!
Πόσο εύκολα γεννιέται το βασανιστικό ρατσιστικό συναίσθημα?
Πόσο εύκολα μπορείς να ονειρευτείς τη πατρίδα σου σαν μια Νέμεση κι εσύ ο εκδικητής πιστός στρατιώτης της που θα πάρεις τη χαμένη της αξιπρέπεια πίσω ?
Πόσο εύκολα μπορούν να εκμεταλλευτούν τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου?
Είναι τόσο απλό... και τόσο βαθύ συνάμα.
Δύσκολο είναι να το αποφύγεις.
Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι ήδη με κακή διάθεση γιατί θα πας σε μια δουλειά που στη δίνει στα νεύρα και θα υποστείς διάφορα με αντάλλαγμα ένα ψωριάρικο μισθό.
Μπαίνεις στο μετρό, στο λεοφωρείο, στουμπηγμένος σαν σαλάμι, και γύρω σου σε σπρώχνουν από κάθε μεριά κάθε φυλής άνθρωποι. Μάλιστα δύσκολα διακρίνεις ένα συμπατριώτη. Στ’αφτιά σου σφυρίζουν ήχοι από γλώσσες που ακούς για πρώτη φορά.
Κάποιος βρε αδερφέ θα σε σπρώξει, θα σε πατήσει, φυσικό είναι. Και τη στιγμή εκείνη διασταυρόνονται τα βλέμματα . Δυό ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά που βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν έχουν καμμιά επιθυμία να γνωριστούν ούτε ο ένας ουτε ο άλλος.
Ο ένας γιατί προσπαθεί να καταλάβει γιατί του προεκύψαν και πως τόσοι «ξένοι στο σπίτι του» και δεν έχει καμμιά διάθεση μέσα στη ζοχάδα του και στις σκοτούρες του να σπρώχνεται στο μετρό που θεωρει «δικό του» με τους «αλλους». Να του παίρνουν τη θέση.. Τη θέση του που πληρώσε ακριβά για να γίνει...
Ο άλλος ξέρει ότι έτσι είναι και αντιπαθεί τον ντόπιο αυτόματα ενστικτώδικα.
Και οι δυο αισθάνονται θύματα. Η έχθρα γεννιέται.
Τι δουλειά έχεις εσύ στο σπίτι μου? Λέει ο ένας.
Σε αντιπαθώ γιατί αναγκάστηκα να σου ζητιανέψω αισθάνεται ο άλλος. Κι αν μπορέσω μια μέρα ονειρεύομαι να γίνεις εσύ ο υπηρέτης μου...
Και το θέμα του μετρό μπορείς να το ξεπεράσεις ίσως κάπως πιο ανάλαφρα.
Αλλά αν μαζί με το στριμωξίδι πηγαίνεις στο γραφείο ανεργίας?
Εκεί μαζί με όλους τους ξένους και γνωστούς ιδρωμένος στριμωγμένος πίσω από τους απρόσωπους γκισέδες κι αισθάνεσαι μια βία να γεννιέται μέσα σου να τα σπάσεις όλα. Κι αυτές οι φάτσες μπροστά σου οι ξένες οι μακρινές σου τη δίνουν. Δεν γουστάρεις να έχουν δουλειά, να αγοράσουν σπίτι, να βάλουν λεφτά στη τράπεζα να γίνουν οι αυριανοί σου εργοδότες. Γιατί έτσι έχεις καταλάβει ε?
Αν δεν ήταν αυτοί εσύ θα ήσουν καλύτερα.
Αν η πατρίδα σου έδιωχνε όλα αυτά που εσύ ονομάζεις «παράσιτα» θα έλαμπαν καινούργιες μέρες γεμάτες καλοπέραση ε?
Ετσι γεννιέται ο ρατσισμός.
Ο ρατσισμός είναι μια διαρκής ενόχληση στο ήδη ζοχαδιασμένο μυαλό.
Είναι η αιτία της κατάντιας μου. Είναι η δυνατότητα να δώσω όνομα στα δεινά μου.
Η δουλειά που λείπει, το έγκλημα που αυξήθηκε, η πάτρίδα που αλλοιώνεται, η αναγκαστική συμβίωση δυο δυστυχισμένων στην ίδια στέγη... Κι ο ένας περισσεύει. Και περισσεύει αυτός που ήρθε και αρχίζει και αποκτάει περισσότερα από το νοικοκύρη.
Και τι θα γίνει? Αρχίζει το μυαλό και βράζει σαν ηφαίστειο. Τα δόντια τρίζουν. Ψάχνεις να βρεις κάτι να δώσει χρώμα τη μιζέρια σου.
Οπως το παιδί το δαρμένο στο σχολείο γυρίζει με παράπονο στο πατέρα και λέει «με δείρανε» γυρίζεις στη πατρίδα.
Είμαι έλληνας ρε!! Κι εδώ είναι το σπίτι μου!
Πριν που δεν είχαν έρθει όλοι αυτοί πάλι δεν ήταν σπίτι σου. Μίζερος, ξεχασμένος και βασανισμένος ήσουν αλλά δεν ήξερες τι να πεις. Που να ριξεις το φταίξιμο. Με τι να παλαίψεις.
Τώρα να στο φέρανε μπροστά σου. ΑΥΤΟΙ ΦΤΑΙΝΕ. ΟΡΜΑ!
Πόσο εύκολα γεννιέται το βασανιστικό ρατσιστικό συναίσθημα?
Πόσο εύκολα μπορείς να ονειρευτείς τη πατρίδα σου σαν μια Νέμεση κι εσύ ο εκδικητής πιστός στρατιώτης της που θα πάρεις τη χαμένη της αξιπρέπεια πίσω ?
Πόσο εύκολα μπορούν να εκμεταλλευτούν τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου?
Είναι τόσο απλό... και τόσο βαθύ συνάμα.
ΤΟ ΖΙΖΑΝΙΟ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.
Ηταν σίγουρο ότι θα λάβαινα κάποια παρατήρηση σχετικά με ότι έγραψα. Απαντώ λοιπόν στην ερώτηση ενός φίλου που είναι άλλωστε μια ερώτηση που κυκλοφορεί ευρέως μετά τις αντιδράσεις για το επίμαχο βίντεο.
"Καλά εσύ υποστηρίζεις δηλαδή την εγκληματικότητα και όλα αυτά τα κατάλοιπα ανθρώπων που ήρθαν εδώ και κάνανε τη χώρα μας χωράφι τους?"
Δηλαδή όποιος δεν υποστηρίζει τη βία, τον σαδισμό, όποιος επιμένει να δει τα πράγματα από τη σκοπιά μιας κατάστασης που χρειάζεται βαθειές αλλαγές, που φοβάται την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας, και το "στραβό δρόμο" που ογηγουνται τα πράγματα αναγκαστικά είναι φίλος των εγκληματιών.
Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους έτσι?
Να ρωτήσω κι εγώ τότε. Ν'αρχίσουμε να πλακώνουμε ο καθένας στο ξύλο όποιον υποπτευόμαστε ότι εγκληματεί στο τόπο μας και πάνω μας? Πολύ σωστά να τιμωρήσουμε πάραδειγματικά το καθίκι που έκλεψε τη σύνταξη της γιαγιούλας. Το καθίκι που ορίζει πόση είναι η σύνταξη της γιαγιουλας να το τιμωρήσουε επίσης παραδειγματικά? Η μήπως φταίει ο αλλοδαπός για τη κατάντια της γιαγιούλας επίσης?
Να αρχίσουμε να αναλύουμε λιγάκι τι σημαίνει τρομοκρατημένη και φοβισμένη ζωή και ποιοί την κλέβουν συστηματικά?
Και σε τελική ανάλυση πως φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα? Χτες το βίντεο με δυο αλλοδαπούς που έκανε το γύρο του κόσμου. Στη συνέχεια τι? Μήπως δούμε και το βίντεο του ξυλοδαρμού κανενός συμπολίτη μας που διαμαρτυρήκε για το βίντεο?
Κάποιος έγραψε κάπου ότι κάτι βρωμάει σ'αυτό το βίντεο εκτός από τις εικόνες.Συμφωνώ. Κάτι βρωμάει.Αλλά σε ποιά κατεύθυνση? Τις πρώτες μέρες υπήρξε μια διαμαρτυρία για τη βία. Μετά όμως ακολούθησε από πλήθος πολιτών ένα διστακτικό "μπράβο" Εκεί είναι η ουσία κατά τη ταπεινή μου γνώμη. Η καταμέτρηση όσων είπαν μπράβο και όχι όσων καταδίκασαν. Μετράμε πόσο αρχίζουν και φυτρώνουν μέσα μας ζιζάνια.
Κι αν διαμαρτύρομαι είναι γιατί φοβάμαι. Ακόμα και τον ίδιο μου τον ευατο γιατί και μένα την ίδια μ'εχω "πιάσει" να σκέφτομαι περίεργα και πρωτόγνωρα πράγματα και αντιστέκομαι σ'αυτό το ζιζανιοκτόνο ένστικτο που αρχίζει και με καταλαμβάνει. Παραείναι βολικό να με καταντήσουν έτσι.
"Καλά εσύ υποστηρίζεις δηλαδή την εγκληματικότητα και όλα αυτά τα κατάλοιπα ανθρώπων που ήρθαν εδώ και κάνανε τη χώρα μας χωράφι τους?"
Δηλαδή όποιος δεν υποστηρίζει τη βία, τον σαδισμό, όποιος επιμένει να δει τα πράγματα από τη σκοπιά μιας κατάστασης που χρειάζεται βαθειές αλλαγές, που φοβάται την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας, και το "στραβό δρόμο" που ογηγουνται τα πράγματα αναγκαστικά είναι φίλος των εγκληματιών.
Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους έτσι?
Να ρωτήσω κι εγώ τότε. Ν'αρχίσουμε να πλακώνουμε ο καθένας στο ξύλο όποιον υποπτευόμαστε ότι εγκληματεί στο τόπο μας και πάνω μας? Πολύ σωστά να τιμωρήσουμε πάραδειγματικά το καθίκι που έκλεψε τη σύνταξη της γιαγιούλας. Το καθίκι που ορίζει πόση είναι η σύνταξη της γιαγιουλας να το τιμωρήσουε επίσης παραδειγματικά? Η μήπως φταίει ο αλλοδαπός για τη κατάντια της γιαγιούλας επίσης?
Να αρχίσουμε να αναλύουμε λιγάκι τι σημαίνει τρομοκρατημένη και φοβισμένη ζωή και ποιοί την κλέβουν συστηματικά?
Και σε τελική ανάλυση πως φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα? Χτες το βίντεο με δυο αλλοδαπούς που έκανε το γύρο του κόσμου. Στη συνέχεια τι? Μήπως δούμε και το βίντεο του ξυλοδαρμού κανενός συμπολίτη μας που διαμαρτυρήκε για το βίντεο?
Κάποιος έγραψε κάπου ότι κάτι βρωμάει σ'αυτό το βίντεο εκτός από τις εικόνες.Συμφωνώ. Κάτι βρωμάει.Αλλά σε ποιά κατεύθυνση? Τις πρώτες μέρες υπήρξε μια διαμαρτυρία για τη βία. Μετά όμως ακολούθησε από πλήθος πολιτών ένα διστακτικό "μπράβο" Εκεί είναι η ουσία κατά τη ταπεινή μου γνώμη. Η καταμέτρηση όσων είπαν μπράβο και όχι όσων καταδίκασαν. Μετράμε πόσο αρχίζουν και φυτρώνουν μέσα μας ζιζάνια.
Κι αν διαμαρτύρομαι είναι γιατί φοβάμαι. Ακόμα και τον ίδιο μου τον ευατο γιατί και μένα την ίδια μ'εχω "πιάσει" να σκέφτομαι περίεργα και πρωτόγνωρα πράγματα και αντιστέκομαι σ'αυτό το ζιζανιοκτόνο ένστικτο που αρχίζει και με καταλαμβάνει. Παραείναι βολικό να με καταντήσουν έτσι.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2007
ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΣΧΟΛΙΑ...
Παρακολουθώ από χτες με προσοχή όλα όσα λεγονται και γράφονται σχετικά με τον ξυλοδαρμό στο αστυνομικό τμήμα.
Προσπαθώ να καταλάβω το εξής. Η όλη αγανάκτηση που βγαίνει είναι επειδή έκπληκτοι ανακαλύψαμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ή επειδή λέμε τέλος σ’αυτά τα φαινόμενα?
Γιατί αν η αφύπνιση έγινε μέσω αυτού του βίντεο θα βάλω τα γέλια όσο κι αν ακούγεται κυνικό αυτό που λέω.
Τι ακριβώς δείχνει το βίντεο. Μια πράξη άσκησης βίας, έναντι κάποιων ανθρώπων που έχουν συληφθεί, σε αυτή τη περίπτωση αλλοδαποί, από όργανα της τάξης.
Βλέποντας αυτές τις εικόνες όλοι αγανάκτησαν. Και ψάχνουν να βρουν τους ενόχους για να γίνει μια κίνηση , απομάκρυνσης από τα πόστα τους, και τότε όλα θα είναι ωραία μετά ε?
Να σας πω με την ταπεινή μου γνώμη τι θα σκέφτονται οι άνθρωποι που διέπραξαν την εν λόγω πράξη? Θα είνα απορημένοι γιατί οι πολίτες αντιδρούν σε κάτι που είναι απολύτως σωστό και πατριωτικό!!!
Οπως μετά τη χούντα όταν βλέπαμε τα πρόσωπα στις δίκες των βασανιστών μια απορία είχαν. Γιατί τους βρίζουν όλοι? Αφού είχαν μεγαλώσει γαλουχηθεί και τους είχαν πει ότι τα κουμουνια πρέπει να τα λυώσεις σαν σκουλίκια. Δεν ήταν καν άνθρωποι. Ηταν βλαβερά στοιχεία που δρούσαν εναντίον της πατρίδας. Προδότες. Γιατί τώρα όλοι τους σέρνανε στα δικαστήρια αφού έκαναν το καθήκον τους.
Ας έρθουμε λοιπόν στο παρόν. Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια τη δημιουργία, αργά και με προσοχή ενός κλίματος «για ότι έχει συμβεί στην Ελλάδα , φταίνε οι αλλοδαποί οι οποίοι αν αύριο το πρωί εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης» εμείς οι έλληνες θα έχουμε σώσει τη πατρίδα μας και θα λυθουν τα προβλήματά μας. Της ανεργίας, της φτώχιας, της εγκληματικότητας κλπ κλπ.
Αν εσείς ήσασταν μεγαλωμένοι έχοντας βαθειά μυηθεί σ’αυτή την ιδεολογία, αν είχατε την ευκαιρία δεν θα πλακώνατε στο ξύλο ένα αλλοδαπό?
Ο αλλοδαπός που ξυλοφορτώνεται, όπως και αυτός που εγκληματεί, και από την άλλη μεριά ο οποιοσδήποτε ανθρωπάκος γίνεται θύμα και εγκληματεί με μια πράξη ρατσισμού, ή φανατικής πολιτικής βίας, είναι πιόνια των ίδιων κέντρων εξουσίας που κατάντησαν έτσι και τον έναν και τον άλλο.
Διαβάστε τα σχόλια σε μερικά μπλογκ. Δείτε πόσοι ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ με αυτό που έγινε και όχι πόσους διαφωνούν. Εκεί είναι το ζουμί.
Και από τους πολίτες που διαφωνούν και σκίζουν τα ιμάτια, πόσοι θα έκαναν το ίδιο αν αύριο το πρωί επιβαλλόταν ένας στρατιωτικός νόμος ας πούμε και τραβολογιόντουσαν στα κρατητήρια έλληνες συμπολίτες όχι αλλοδαποί?
Πόσοι από αυτούς που ανατρίχιασαν και λένε διάφορα τώρα συμμετείχαν στη διαμαρτυρία για τα όσα συνέβησαν προ ημερών στα γεγονότα με τις πορείες των φοιτητών?
Ο ρατσισμός και η βία προς αδύναμους (αλλόπιστους και επικίνδυνους) πληθυσμούς είναι καταγεγραμμένος σε όλη την πορεία της ιστορίας του ανθρώπου.
Τώρα αν εμείς ξυπνήσαμε και μας ήρθε αναγούλα όπως μια κοπέλα έγραψε κάπου με ένα βιντεάκι κάποιου αστυνομικού τμήματος, κάποιας συνοικίας, κάπόιας πόλης εμένα μου θυμίζει την ιστορία που έλεγε ο Χαρυ Κλυν.
«Αγαπητέ λαέ, της Ευρώπης, της Ελλάδας, της Αθήνας, της οδού Μακεδονομάχων,
Αγαπητέ μου Θανάση......»
Προσπαθώ να καταλάβω το εξής. Η όλη αγανάκτηση που βγαίνει είναι επειδή έκπληκτοι ανακαλύψαμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ή επειδή λέμε τέλος σ’αυτά τα φαινόμενα?
Γιατί αν η αφύπνιση έγινε μέσω αυτού του βίντεο θα βάλω τα γέλια όσο κι αν ακούγεται κυνικό αυτό που λέω.
Τι ακριβώς δείχνει το βίντεο. Μια πράξη άσκησης βίας, έναντι κάποιων ανθρώπων που έχουν συληφθεί, σε αυτή τη περίπτωση αλλοδαποί, από όργανα της τάξης.
Βλέποντας αυτές τις εικόνες όλοι αγανάκτησαν. Και ψάχνουν να βρουν τους ενόχους για να γίνει μια κίνηση , απομάκρυνσης από τα πόστα τους, και τότε όλα θα είναι ωραία μετά ε?
Να σας πω με την ταπεινή μου γνώμη τι θα σκέφτονται οι άνθρωποι που διέπραξαν την εν λόγω πράξη? Θα είνα απορημένοι γιατί οι πολίτες αντιδρούν σε κάτι που είναι απολύτως σωστό και πατριωτικό!!!
Οπως μετά τη χούντα όταν βλέπαμε τα πρόσωπα στις δίκες των βασανιστών μια απορία είχαν. Γιατί τους βρίζουν όλοι? Αφού είχαν μεγαλώσει γαλουχηθεί και τους είχαν πει ότι τα κουμουνια πρέπει να τα λυώσεις σαν σκουλίκια. Δεν ήταν καν άνθρωποι. Ηταν βλαβερά στοιχεία που δρούσαν εναντίον της πατρίδας. Προδότες. Γιατί τώρα όλοι τους σέρνανε στα δικαστήρια αφού έκαναν το καθήκον τους.
Ας έρθουμε λοιπόν στο παρόν. Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια τη δημιουργία, αργά και με προσοχή ενός κλίματος «για ότι έχει συμβεί στην Ελλάδα , φταίνε οι αλλοδαποί οι οποίοι αν αύριο το πρωί εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης» εμείς οι έλληνες θα έχουμε σώσει τη πατρίδα μας και θα λυθουν τα προβλήματά μας. Της ανεργίας, της φτώχιας, της εγκληματικότητας κλπ κλπ.
Αν εσείς ήσασταν μεγαλωμένοι έχοντας βαθειά μυηθεί σ’αυτή την ιδεολογία, αν είχατε την ευκαιρία δεν θα πλακώνατε στο ξύλο ένα αλλοδαπό?
Ο αλλοδαπός που ξυλοφορτώνεται, όπως και αυτός που εγκληματεί, και από την άλλη μεριά ο οποιοσδήποτε ανθρωπάκος γίνεται θύμα και εγκληματεί με μια πράξη ρατσισμού, ή φανατικής πολιτικής βίας, είναι πιόνια των ίδιων κέντρων εξουσίας που κατάντησαν έτσι και τον έναν και τον άλλο.
Διαβάστε τα σχόλια σε μερικά μπλογκ. Δείτε πόσοι ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ με αυτό που έγινε και όχι πόσους διαφωνούν. Εκεί είναι το ζουμί.
Και από τους πολίτες που διαφωνούν και σκίζουν τα ιμάτια, πόσοι θα έκαναν το ίδιο αν αύριο το πρωί επιβαλλόταν ένας στρατιωτικός νόμος ας πούμε και τραβολογιόντουσαν στα κρατητήρια έλληνες συμπολίτες όχι αλλοδαποί?
Πόσοι από αυτούς που ανατρίχιασαν και λένε διάφορα τώρα συμμετείχαν στη διαμαρτυρία για τα όσα συνέβησαν προ ημερών στα γεγονότα με τις πορείες των φοιτητών?
Ο ρατσισμός και η βία προς αδύναμους (αλλόπιστους και επικίνδυνους) πληθυσμούς είναι καταγεγραμμένος σε όλη την πορεία της ιστορίας του ανθρώπου.
Τώρα αν εμείς ξυπνήσαμε και μας ήρθε αναγούλα όπως μια κοπέλα έγραψε κάπου με ένα βιντεάκι κάποιου αστυνομικού τμήματος, κάποιας συνοικίας, κάπόιας πόλης εμένα μου θυμίζει την ιστορία που έλεγε ο Χαρυ Κλυν.
«Αγαπητέ λαέ, της Ευρώπης, της Ελλάδας, της Αθήνας, της οδού Μακεδονομάχων,
Αγαπητέ μου Θανάση......»
Σάββατο 16 Ιουνίου 2007
ΟΥΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ!!!
Μου επιτρέπετε να προσευχηθώ αυτή την εβδομάδα για :
Οσους δεν βρίσκουν κρεβάτι στην εντατική
Οσους περιμένουν το ραντεβού τους στο ΙΚΑ ελπίζοντας ότι θα προκάμουν να μην αποδημήσουν εν τω μεταξύ
Οσους πληρώσανε με τη ζωή τους για λάθη εκείνων που δεν θα πληρώσουν
Οσους αγωνίζονται αθόρυβα και ενώνουν το προσωπικό μαρτύριο τους με το μαρτύριο των συνανθρώπων τους δίνοντας μέρες, κόπο, αγώνα, δουλειά
Οσους κάθε μέρα έχει γίνει ένας Γολγοθάς και ΟΛΟΙ τους έχουν κανονικά χεσμένους
Ακουσα μια φράση σήμερα
- οι χριστιανοί με την αφοσίωση και τις προσευχές τους αυτή την εβοδμάδα για τον Αρχιεπίσκοπο αποδεικνύουν ότι το πνεύμα αγάπης φιλανθρωπίας και συμπόνιας είναι ζωντανό!!! Οτι η ψυχές τους είναι γεμάτες από συμπαράσταση και καλωσύνη για τον ανθρώπινο πόνο...
Δεν αντέχω άλλο ν'ακούω. Πως μαζεύεται ένας ολόκληρος λαός έξω από ένα νοσοκομείο και κάνει δεήσεις και δεν βρίσκεται ΚΑΝΕΝΑΣ όταν ο γείτονας παραδίπλα στενάζει και πεθαίνει αβοήθητος?
Που πηγε η συζήτηση για το φακελλάκι της Αμαλίας??? Που πηγαν οι κινητοποιήσεις που θα γινόντουσαν?
Δεν αντέχω πλεον αυτή τη κατάσταση που είναι τόσο φριχτά ασύμβατη. ΑΓΑΠΑΤΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Τι αγαπάμε? Εκτός από τον ευαυτό μας? Γιατί προσεύχομαι τώρα για τον Αρχιεπίσκοπο? Γιατί είναι ένας άνθρωπος που τον συμπονάω ή γιατί θεολογικά είναι ο εκπρόσωπος του όποιου θεού πάνω στη γη και οι προσευχές μου πιάνουν πόρτα για το χειμώνα???
Γιατί αν προσεύχομαι για τον άνθρωπο τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου εκτός από την αγάπη που έχω για μένα και όσους έχω επίσης δικούς μου για ποιούς άλλους νοιάζομαι και προσεύχομαι και ΚΑΝΩ ΠΡΑΞΕΙΣ???
Και τα σεβάσμια βλέμματα των τεθλιμένων πολιτικών, τα γεμάτα θλίψη βλέμματα των δημοσιογράφων. Η κυριούλα που σταυροκοπιέται από το πρωί ως το βράδυ...
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ...
Σφίχτε το τριμμένο παλτό γερά γιατί έρχεται βαρύς χειμώνας
Υποκριτές..
Καντε ότι θέλετε αλλά μην έχετε αυτό το περίλυπο ύφος γιατί είναι ύβρις για όσους πεθαίνουν και ποτέ δεν ρίξατε ούτε ένα δάκρυ.
Κι εγώ σαν τι μιλάω? Μιλάω και έχω όλο το δικαίωμα γιατί ανήκω σ'εκείνη τη μερίδα λαουτζίκου ασήμαντου και βασανισμένου που δεν σας συνάντησε ποτέ στο δρόμο του.
Ευτυχώς που οι συνδέσεις στο δίκτυο φτηνήνανε και μπήκαμε κι εμείς εδώ στο παιχνίδι για να τα χώνουμε επιτέλους όπως μας βγαίνει. Ξέρετε κύριες και κύριοι, ανάμεσα σ'αυτό τον ασήμαντο λαό που τον κουνάτε σαν μαριονέτες έχουν ξεπεταχτεί πολλοί που παρόλο που δεν ευνοήθηκαν να έχουν ένα παράθυρο καπαρωμένο για να λένε ότι τους κατέβει, έχουν σκέψη, πένα και οργή τόση ώστε να συνεχίσουν να τα χώνουν. Τα μπλογκάκια ήταν μια έκπληξη ε? Να δούμε πως θα καταφέρετε να τα κλείσετε!!!!
Εν τω μεταξύ θα σας ενημερώνουμε καθημερινώς ότι υπάρχουμε και το κουτόχορτο δεν το τρώμε! Κοινώς άλλα όνειρα παπαδιά!
Οσους δεν βρίσκουν κρεβάτι στην εντατική
Οσους περιμένουν το ραντεβού τους στο ΙΚΑ ελπίζοντας ότι θα προκάμουν να μην αποδημήσουν εν τω μεταξύ
Οσους πληρώσανε με τη ζωή τους για λάθη εκείνων που δεν θα πληρώσουν
Οσους αγωνίζονται αθόρυβα και ενώνουν το προσωπικό μαρτύριο τους με το μαρτύριο των συνανθρώπων τους δίνοντας μέρες, κόπο, αγώνα, δουλειά
Οσους κάθε μέρα έχει γίνει ένας Γολγοθάς και ΟΛΟΙ τους έχουν κανονικά χεσμένους
Ακουσα μια φράση σήμερα
- οι χριστιανοί με την αφοσίωση και τις προσευχές τους αυτή την εβοδμάδα για τον Αρχιεπίσκοπο αποδεικνύουν ότι το πνεύμα αγάπης φιλανθρωπίας και συμπόνιας είναι ζωντανό!!! Οτι η ψυχές τους είναι γεμάτες από συμπαράσταση και καλωσύνη για τον ανθρώπινο πόνο...
Δεν αντέχω άλλο ν'ακούω. Πως μαζεύεται ένας ολόκληρος λαός έξω από ένα νοσοκομείο και κάνει δεήσεις και δεν βρίσκεται ΚΑΝΕΝΑΣ όταν ο γείτονας παραδίπλα στενάζει και πεθαίνει αβοήθητος?
Που πηγε η συζήτηση για το φακελλάκι της Αμαλίας??? Που πηγαν οι κινητοποιήσεις που θα γινόντουσαν?
Δεν αντέχω πλεον αυτή τη κατάσταση που είναι τόσο φριχτά ασύμβατη. ΑΓΑΠΑΤΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Τι αγαπάμε? Εκτός από τον ευαυτό μας? Γιατί προσεύχομαι τώρα για τον Αρχιεπίσκοπο? Γιατί είναι ένας άνθρωπος που τον συμπονάω ή γιατί θεολογικά είναι ο εκπρόσωπος του όποιου θεού πάνω στη γη και οι προσευχές μου πιάνουν πόρτα για το χειμώνα???
Γιατί αν προσεύχομαι για τον άνθρωπο τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου εκτός από την αγάπη που έχω για μένα και όσους έχω επίσης δικούς μου για ποιούς άλλους νοιάζομαι και προσεύχομαι και ΚΑΝΩ ΠΡΑΞΕΙΣ???
Και τα σεβάσμια βλέμματα των τεθλιμένων πολιτικών, τα γεμάτα θλίψη βλέμματα των δημοσιογράφων. Η κυριούλα που σταυροκοπιέται από το πρωί ως το βράδυ...
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ...
Σφίχτε το τριμμένο παλτό γερά γιατί έρχεται βαρύς χειμώνας
Υποκριτές..
Καντε ότι θέλετε αλλά μην έχετε αυτό το περίλυπο ύφος γιατί είναι ύβρις για όσους πεθαίνουν και ποτέ δεν ρίξατε ούτε ένα δάκρυ.
Κι εγώ σαν τι μιλάω? Μιλάω και έχω όλο το δικαίωμα γιατί ανήκω σ'εκείνη τη μερίδα λαουτζίκου ασήμαντου και βασανισμένου που δεν σας συνάντησε ποτέ στο δρόμο του.
Ευτυχώς που οι συνδέσεις στο δίκτυο φτηνήνανε και μπήκαμε κι εμείς εδώ στο παιχνίδι για να τα χώνουμε επιτέλους όπως μας βγαίνει. Ξέρετε κύριες και κύριοι, ανάμεσα σ'αυτό τον ασήμαντο λαό που τον κουνάτε σαν μαριονέτες έχουν ξεπεταχτεί πολλοί που παρόλο που δεν ευνοήθηκαν να έχουν ένα παράθυρο καπαρωμένο για να λένε ότι τους κατέβει, έχουν σκέψη, πένα και οργή τόση ώστε να συνεχίσουν να τα χώνουν. Τα μπλογκάκια ήταν μια έκπληξη ε? Να δούμε πως θα καταφέρετε να τα κλείσετε!!!!
Εν τω μεταξύ θα σας ενημερώνουμε καθημερινώς ότι υπάρχουμε και το κουτόχορτο δεν το τρώμε! Κοινώς άλλα όνειρα παπαδιά!
νεο κομμα ΚΟΜΠΛΕ
το χρειαζομαστε ενα νεο κομμα για να αλλαξει η κατασταση.
αλλά το νεο κομμα πρεπει να ειναι στην κυριολεξια νεο, χωρις πολιτικο παρελθον (βρωμαει) και με εντελως νεο τροπο οργανωσης του, οπως και διακυβερνησης.
το νεο κομμα δεν πρεπει να εχει αρχηγο, αλλά προσωρινους αντιπροσωπους.
σκοπος μας δεν πρεπει να ειναι να παρουμε την εξουσια, αλλά να παρουμε την πλειοψηφια των ψηφων, ωστε να ορισουμε ικανους ανθρωπους, ανεξαρτητως πολιτικης προελευσης, να αναλαβουν κυβερνητικες θεσεις.
ανθρωπους που θα κρινονται και θα ανακαλουνται ανα πασα στιγμη, αν θεωρηθει οτι δεν αποδιδουν ή λαμογιαζουν.
αποδιδουμε χαρη στους καταχραστες και κακοδιαχειριστες του δημοσιου χρηματος μεχρι τωρα, αλλά επιβαλουμε δημευση της περιουσιας ολου του σογιου οποιου το ξανακανει στο μελλον.
εξισωνονται ολες οι συνταξεις στον μεσο ορο τους.
συνταξη και επιδομα στις ανυπαντρες μητερες.
επιβαλλεται βιολογικη καλλιεργεια σε ολα τα ειδη, σε ολη την χωρα.
αρχιζουμε προγραμμα τηλεδημοκρατιας: ολοι εξοπλιζονται δωρεαν με υπολογιστη και δωρεαν συνδεση, ωστε να ψηφιζουν και σε δημοψηφισματα εκτος απο τις εκλογες.
τα περισσοτερα λεφτα του προϋπολογισμου πανε στην Παιδεια η οποία αναμορφωνεται πληρως.
τελος οι στρατιωτικοι εξοπλισμοι.
ή μας προστατευει η γαμημενη η ΕΕ, ή βαζουμε μια συστοιχια πυρηνικων κεφαλων στον Ολυμπο και καταργουμε τον στρατο δηλωνοντας "Σπαρτα - Παρτα" στους επιθετικους γειτονους μας.
μας προτιμω αποστρατιωτικοποιημενη ζωνη.
καταργειται το τζογαδορικο χρηματιστηριο και οι τραπεζες παυουν να τοκογλυφουν νομιμα, ξεκινωντας με το να χαρισουν ολα τα δανεια των Ελληνων.
ανεξιθρησκεια και διαχωρισμος εκκλησιας απο το κρατος.
η εκκλησιαστικη περιουσια θα γινει ιδρυματα απορων και αναξιοπαθουντων.
κρατος για τους πολιτες και οχι υπηκοοι για το κρατος.
φτανουν αυτα για να με μισησει η εξουσια?
κρατιεμαι και δεν απαντω στην γλωσσα του Μακρυγιαννη ή του Κολοκοτρωνη...
αλλά το νεο κομμα πρεπει να ειναι στην κυριολεξια νεο, χωρις πολιτικο παρελθον (βρωμαει) και με εντελως νεο τροπο οργανωσης του, οπως και διακυβερνησης.
το νεο κομμα δεν πρεπει να εχει αρχηγο, αλλά προσωρινους αντιπροσωπους.
σκοπος μας δεν πρεπει να ειναι να παρουμε την εξουσια, αλλά να παρουμε την πλειοψηφια των ψηφων, ωστε να ορισουμε ικανους ανθρωπους, ανεξαρτητως πολιτικης προελευσης, να αναλαβουν κυβερνητικες θεσεις.
ανθρωπους που θα κρινονται και θα ανακαλουνται ανα πασα στιγμη, αν θεωρηθει οτι δεν αποδιδουν ή λαμογιαζουν.
αποδιδουμε χαρη στους καταχραστες και κακοδιαχειριστες του δημοσιου χρηματος μεχρι τωρα, αλλά επιβαλουμε δημευση της περιουσιας ολου του σογιου οποιου το ξανακανει στο μελλον.
εξισωνονται ολες οι συνταξεις στον μεσο ορο τους.
συνταξη και επιδομα στις ανυπαντρες μητερες.
επιβαλλεται βιολογικη καλλιεργεια σε ολα τα ειδη, σε ολη την χωρα.
αρχιζουμε προγραμμα τηλεδημοκρατιας: ολοι εξοπλιζονται δωρεαν με υπολογιστη και δωρεαν συνδεση, ωστε να ψηφιζουν και σε δημοψηφισματα εκτος απο τις εκλογες.
τα περισσοτερα λεφτα του προϋπολογισμου πανε στην Παιδεια η οποία αναμορφωνεται πληρως.
τελος οι στρατιωτικοι εξοπλισμοι.
ή μας προστατευει η γαμημενη η ΕΕ, ή βαζουμε μια συστοιχια πυρηνικων κεφαλων στον Ολυμπο και καταργουμε τον στρατο δηλωνοντας "Σπαρτα - Παρτα" στους επιθετικους γειτονους μας.
μας προτιμω αποστρατιωτικοποιημενη ζωνη.
καταργειται το τζογαδορικο χρηματιστηριο και οι τραπεζες παυουν να τοκογλυφουν νομιμα, ξεκινωντας με το να χαρισουν ολα τα δανεια των Ελληνων.
ανεξιθρησκεια και διαχωρισμος εκκλησιας απο το κρατος.
η εκκλησιαστικη περιουσια θα γινει ιδρυματα απορων και αναξιοπαθουντων.
κρατος για τους πολιτες και οχι υπηκοοι για το κρατος.
φτανουν αυτα για να με μισησει η εξουσια?
κρατιεμαι και δεν απαντω στην γλωσσα του Μακρυγιαννη ή του Κολοκοτρωνη...
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007
ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ!!!
Πινω το καφεδάκι μου χαζεύω τις ειδήσεις στον ALPHA και ακούω ανάμεσα στα άλλα ότι η ετήσια αποζημίωση του Προέδρου της ΔΕΗ πήρε αύξηση 100 χιλιάδες ευρώ.. κι έτσι θα γίνει 300 χιλιάδες.
Αντε και στα δικά μας. Μυρίζομαι ότι θα πάρουμε αύξηση που θα είναι ανάλογη. Οχι στους μισθούς βρε κουτούλια στα τιμολόγια εννοώ!!!!
Θέλεις να βάλω το δάχτυλο στη πρίζα
Θέλεις να πέσω για σένα στο γκρεμό???
Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
του θεού τα πραγματααααααα
Η ταινία της εβδομάδας που προτείνουμε
ELECTRIC DREAMS!!!!
Αντε και στα δικά μας. Μυρίζομαι ότι θα πάρουμε αύξηση που θα είναι ανάλογη. Οχι στους μισθούς βρε κουτούλια στα τιμολόγια εννοώ!!!!
Θέλεις να βάλω το δάχτυλο στη πρίζα
Θέλεις να πέσω για σένα στο γκρεμό???
Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
του θεού τα πραγματααααααα
Η ταινία της εβδομάδας που προτείνουμε
ELECTRIC DREAMS!!!!
Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΑ ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΤΣΑΝΤΙΛΑ!!!
Η συζήτηση περί αυτοκινήτων στη παρέα είχε ανάψει. Νόμιζα πως βρισκόμουν ανάμεσα σε οδηγούς τουλάχιστον της φόρμουλα 1!! Ομως η τραγική στιγμή που υποπτευόμουν έφθασε. Οι συζητήσεις σταμάτησαν η παρέα έστρεψε εντελώς σαδιστικά τα κεφάλια ομόφωνα προς το μέρος μου και μια φωνή ακούστηκε..
-Αλήθεια εσύ τι αυτοκίνητο έχεις?
Θα μπορούσα με τη ζωηρή μου φαντασία να εφεύρω χιλιες δυο ικανοποιητικές απαντήσεις όμως μ’επιασε πάλι εκείνο το μαζοχιστικό συναίσθημα να αισθανθώ ακομα μια φορά ο ψωριάρης της παρέας.
-Μα δεν έχω αυτοκίνητο (κι επειδή λέγοντας μόνο αυτό ο καθένας μπορούσε να βρει καποια καλή δικαιολογία για την έλλειψη του πολύτιμου αυτού αγαθού) πρόσθεσα...
-Ειχα κάποτε το πούλησα και δεν σκοπεύω να αγοράσω ξανά και γιατί δεν έχω λεφτά και γιατί δεν με ενδιαφέρει. Ενα αυτοκίνητο με αφήνη παντελώς αδιάφορη.
Η συνέχεια της ιστορίας , την οποία έβλεπα σαν σκηνές από ταινία να καταφθάνει, μ’εκανε να στρέψω το βλέμμα μου αφηρημένα προς το καφέ όπου και άρχισα να παίζω ανακατεύοντας με το κουταλάκι. Ηταν ζήτημα δευτερολέπτων να αρχισει το ξετίναγμα της απαράδεκτης δήλωσης μου.
Οταν βρίσκεται κανείς σε μια παρέα που θεωρεί δεδομένο κάτι, ο «ψωριάρης» που θα προσπεράσει , και μάλιστα αδιάφορα , το ιδεολογικό φετίχ της παρέας, κάνει αυτόματα τους γύρω να χωριστούν σε δύο βασικές κατηγορίες (με διάφορες υποκατηγορίες από κάτω)
Η πρώτη εξ αυτών είναι εκείνοι που εντελώς ανάλαφρα και με ένα ειρωνικό γελάκι θα σκεφθούν ή και θα πουν (οι πιο επιθετικοί) τη γνωστή παροιμία «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Ως γνωστόν η παροιμία αυτή που από αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή την πάει.
Χτίζω κάτι με μεγάλο κόπο, κατακτώ κάτι που θεωρώ ότι είναι κάτι που όλοι θα θαυμάσουν, αισθάνομαι σαν παραφουσκωμένος πετεινάρι για κάποιο στόχο που κατάφερα, η έστω μια απλή αγορά που έκανα. Σ’αυτό το στάδιο του «παραφουσκώματος» δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτώ έναν τυχάρπαστο να μου πει εκείνη την ξενέρωτη και απαξιωτική φράση δύο λέξεων
-ε και?
Η μόνη μου προστασία εκείνη τη στιγμή είναι να προσπεράσω την αίσθηση ξενερώματος και το αδιάφορο βλέμμα του απέναντί μου, να σιγουρέψω τον ευατό μου ότι το παίζει κάπως , αυτό που λέει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαιρέκακο ψέμμα για να καλύψει την αδυναμία του οπότε πετάω κατάμουτρα την αλεπού και τα κρεμαστάρια!!!
Ακου τι λέει η γυναίκα!!! Δεν της αρέσουν τα αυτοκίνητα. Ας γελάσω. Κανένα άλλο ανέκδοτο έχεις να μας πεις?
Προσωπικά εγώ μένω πάντα εκστασιασμένη όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό το στυλ αντιπαράθεσης. Είναι εντελώς γοητευτικό. Σκέφτεσαι ότι ο κόσμος του απέναντι με το κόσμο το δικό σου έχουν ένα τουλάχιστον γαλαξία απόσταση, κι όμως είμαστε εκεί και οι δύο γύρω από ένα τραπέζι με καφεδάκι και τα λέμε.
Το μαγευτικώτερο δε είναι ότι εκείνος είναι τόσο σίγουρος ώστε πέραν της αλεπούς δεν θα κουράσει το μυαλό του με τίποτα άλλο, εγώ δε θα μπλεχτώ σε ένα λαβύρινθο σκέψεων και συνειρμών που σε κάθε βήμα θα μου αποδεικνύουν ότι η αντίσταση στη μαζική γαργράρα είναι de facto ιδιότητα ενός «ψωριάρη» που δεν κατάφερε να φθάσει στα επιτεύγματα των υπόλοιπων....
Για την κεντρική ιδέα ότι όντως τα αυτοκίνητα μου προκαλούν μια απέχθεια ούτε λόγος!!!!
Φανταστείτε τώρα στη σχετική συζήτηση, να πέταγα και τις υπόλοιπες χειροβομδίδες.
Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν θα πάω διακοπές τον Αύγουστο, δεν πάω ποτέ στην εκκλήσία, προτιμώ το χειμώνα από το καλοκαίρι, το βουνό από τη θάλασσα ή διάφορα τέτοια (είπα ότι μουρχόταν στο μυαλό αυθόρμητα)...
Εκεί ο ψωριάρης αρχίζει και μετατρέπεται σε άτομο ...χμ... αν έχω λεφτά – ιδιόρυθμο- αν είμαι φτωχή – λαλημένο-.
Γιατί κι εκεί έχει διακυμάνσεις άλλο ένας λεφτάς που ξεφεύγει από τη μαζική γαργάρα οπότε η ιδιορυθμία του μπορεί να γίνει και μόδα, άλλο ο ανθρωπάκος, ο οποίος αν ξεφύγει από το μαντρί , είναι το λιγώτερο απροσάρμοστος!!!!
Η δευτερη κατηγορία τώρα είνα οι αυτόκλητοι ψυχίατροι!! Η βάση από την οποία θα ξεκινήσουν είναι πανομοιότυπη. Το να μην σου αρέσε το αυτοκίνητο δεν το συζητάμε.
Επειδή όμως αυτή η κατηγορία αρέσκεται στο να προχωρά πιο βαθειά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση θα προσπαθήσει να βρει τι φταίει και δεν σου αρέσει.
Ακόμα κι αν απλά απαντήσω, στην εν λόγω κατηγορία, μα προτιμώ να πηγαίνω με τα πόδια ή το λεωφορείο τότε είναι που θα γίνει ο πανικός.
Γιατί τελικά το να ξεφεύγεις από το πλήθος δύο εξήγήσεις μπορεί να έχει :
Η είσαι ανίκανος να αποκτήσεις και να γευτείς το συνολικό λουκούμι
Η έχεις σοβαρή ψυχική ανωμαλία που σε εμποδίζει να απολαμβάνεις το εν λόγω λουκούμι περήφανα όπως οι υπόλοιποι.
Ολα έχουν γίνει για να δημιουργείται ένας άριστος αγοραστής από την πρώτη μέρα της γέννησης. Οι νόμοι της αγοράς είναι συγκεκριμένοι, αυστηροί, έχουν ειδικές τεχνικές και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Την αύξηση των πωλήσεων.
Σε όλο αυτό το προκαθορισμένο της παρέας που πίνει το καφεδάκι δεν μπορεί να χωρέσει κανένας αυθάδεις που θα πετάξει έτσι θρασύτατα
ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΤΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΣΑΣ
Γιατί αν υπήρχαν πολλοί που να αποφάσιζαν κάτι τέτοιο, είναι περιττό να περιγράψουμε το τι θα γινόταν στη συνέχεια....
Θα μου πείτε αυτά που λες τα έχουμε πει χιλιες φορές. Δεν είναι και κάτι το καινούργιο. Ναι αλλά το καινούργιο είναι ότι όλο και πιο πολλοί αποφασίζουν αγαπητοί μου συνάνθρωποι να περάσουν στην απέναντι όχθη.
Ετσι απλά, σιωπηλά, στην καθημερινότητα.
Κι αυτοί οι άλλοι έχουν επίσης δύο βασικές κατηγορίες.
Εκείνοι που με ένα πενιχρό μισθό μένουν έτσι κι αλλοιώς εκτός κατανάλωσης. Οπότε δύο λύσεις έχουν. Η να βαράνε το κεφάλι στο τοίχο, ή κάποια στιγμή να δουν ότι έστω και με το ζόρι τους ανάγκασαν να έχουν λιγώτερα σκουπίδια.
Η δεύτερη κατηγορία, η πιο δύσκολη, είναι εκείνοι που απλά αποφάσισαν να μειώσουν τα σκουπιδια τους έστω και αν θα μπορούσαν να έχουν πάρα πολλά...
Ετσι κι εμένα τα όνειρά μου και τα σενάρια που αρέσκομαι να κάνω τώρα τελευταία είνα εντελώς γαργαλιστικά !!!
Αύριο το πρωι η ανθρωπότητα ολόκληρη αποφασίζει ξαφνικά ότι τσαντίστηκε άγρια και αποποιείται το ρόλο του τρελαμένου καταναλωτή. Δεν γουστάρουμε πια τα σκουπίδια και πολύ περισσότερο δεν γουστάρουμε να ψοφάμε στη κούραση για να τα αποκτήσουμε...
Μια λιτότητα όχι σαν αυτή που μας πετάτε συνέχεια τη μούρη.
ΜΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ...
Γιατί τσαντίστηκα και ξέρω ότι δεν μπορώ να πολεμήσω το απληστο μοντέλο σας αλλοιώς..
-Αλήθεια εσύ τι αυτοκίνητο έχεις?
Θα μπορούσα με τη ζωηρή μου φαντασία να εφεύρω χιλιες δυο ικανοποιητικές απαντήσεις όμως μ’επιασε πάλι εκείνο το μαζοχιστικό συναίσθημα να αισθανθώ ακομα μια φορά ο ψωριάρης της παρέας.
-Μα δεν έχω αυτοκίνητο (κι επειδή λέγοντας μόνο αυτό ο καθένας μπορούσε να βρει καποια καλή δικαιολογία για την έλλειψη του πολύτιμου αυτού αγαθού) πρόσθεσα...
-Ειχα κάποτε το πούλησα και δεν σκοπεύω να αγοράσω ξανά και γιατί δεν έχω λεφτά και γιατί δεν με ενδιαφέρει. Ενα αυτοκίνητο με αφήνη παντελώς αδιάφορη.
Η συνέχεια της ιστορίας , την οποία έβλεπα σαν σκηνές από ταινία να καταφθάνει, μ’εκανε να στρέψω το βλέμμα μου αφηρημένα προς το καφέ όπου και άρχισα να παίζω ανακατεύοντας με το κουταλάκι. Ηταν ζήτημα δευτερολέπτων να αρχισει το ξετίναγμα της απαράδεκτης δήλωσης μου.
Οταν βρίσκεται κανείς σε μια παρέα που θεωρεί δεδομένο κάτι, ο «ψωριάρης» που θα προσπεράσει , και μάλιστα αδιάφορα , το ιδεολογικό φετίχ της παρέας, κάνει αυτόματα τους γύρω να χωριστούν σε δύο βασικές κατηγορίες (με διάφορες υποκατηγορίες από κάτω)
Η πρώτη εξ αυτών είναι εκείνοι που εντελώς ανάλαφρα και με ένα ειρωνικό γελάκι θα σκεφθούν ή και θα πουν (οι πιο επιθετικοί) τη γνωστή παροιμία «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Ως γνωστόν η παροιμία αυτή που από αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή την πάει.
Χτίζω κάτι με μεγάλο κόπο, κατακτώ κάτι που θεωρώ ότι είναι κάτι που όλοι θα θαυμάσουν, αισθάνομαι σαν παραφουσκωμένος πετεινάρι για κάποιο στόχο που κατάφερα, η έστω μια απλή αγορά που έκανα. Σ’αυτό το στάδιο του «παραφουσκώματος» δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτώ έναν τυχάρπαστο να μου πει εκείνη την ξενέρωτη και απαξιωτική φράση δύο λέξεων
-ε και?
Η μόνη μου προστασία εκείνη τη στιγμή είναι να προσπεράσω την αίσθηση ξενερώματος και το αδιάφορο βλέμμα του απέναντί μου, να σιγουρέψω τον ευατό μου ότι το παίζει κάπως , αυτό που λέει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαιρέκακο ψέμμα για να καλύψει την αδυναμία του οπότε πετάω κατάμουτρα την αλεπού και τα κρεμαστάρια!!!
Ακου τι λέει η γυναίκα!!! Δεν της αρέσουν τα αυτοκίνητα. Ας γελάσω. Κανένα άλλο ανέκδοτο έχεις να μας πεις?
Προσωπικά εγώ μένω πάντα εκστασιασμένη όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό το στυλ αντιπαράθεσης. Είναι εντελώς γοητευτικό. Σκέφτεσαι ότι ο κόσμος του απέναντι με το κόσμο το δικό σου έχουν ένα τουλάχιστον γαλαξία απόσταση, κι όμως είμαστε εκεί και οι δύο γύρω από ένα τραπέζι με καφεδάκι και τα λέμε.
Το μαγευτικώτερο δε είναι ότι εκείνος είναι τόσο σίγουρος ώστε πέραν της αλεπούς δεν θα κουράσει το μυαλό του με τίποτα άλλο, εγώ δε θα μπλεχτώ σε ένα λαβύρινθο σκέψεων και συνειρμών που σε κάθε βήμα θα μου αποδεικνύουν ότι η αντίσταση στη μαζική γαργράρα είναι de facto ιδιότητα ενός «ψωριάρη» που δεν κατάφερε να φθάσει στα επιτεύγματα των υπόλοιπων....
Για την κεντρική ιδέα ότι όντως τα αυτοκίνητα μου προκαλούν μια απέχθεια ούτε λόγος!!!!
Φανταστείτε τώρα στη σχετική συζήτηση, να πέταγα και τις υπόλοιπες χειροβομδίδες.
Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν θα πάω διακοπές τον Αύγουστο, δεν πάω ποτέ στην εκκλήσία, προτιμώ το χειμώνα από το καλοκαίρι, το βουνό από τη θάλασσα ή διάφορα τέτοια (είπα ότι μουρχόταν στο μυαλό αυθόρμητα)...
Εκεί ο ψωριάρης αρχίζει και μετατρέπεται σε άτομο ...χμ... αν έχω λεφτά – ιδιόρυθμο- αν είμαι φτωχή – λαλημένο-.
Γιατί κι εκεί έχει διακυμάνσεις άλλο ένας λεφτάς που ξεφεύγει από τη μαζική γαργάρα οπότε η ιδιορυθμία του μπορεί να γίνει και μόδα, άλλο ο ανθρωπάκος, ο οποίος αν ξεφύγει από το μαντρί , είναι το λιγώτερο απροσάρμοστος!!!!
Η δευτερη κατηγορία τώρα είνα οι αυτόκλητοι ψυχίατροι!! Η βάση από την οποία θα ξεκινήσουν είναι πανομοιότυπη. Το να μην σου αρέσε το αυτοκίνητο δεν το συζητάμε.
Επειδή όμως αυτή η κατηγορία αρέσκεται στο να προχωρά πιο βαθειά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση θα προσπαθήσει να βρει τι φταίει και δεν σου αρέσει.
Ακόμα κι αν απλά απαντήσω, στην εν λόγω κατηγορία, μα προτιμώ να πηγαίνω με τα πόδια ή το λεωφορείο τότε είναι που θα γίνει ο πανικός.
Γιατί τελικά το να ξεφεύγεις από το πλήθος δύο εξήγήσεις μπορεί να έχει :
Η είσαι ανίκανος να αποκτήσεις και να γευτείς το συνολικό λουκούμι
Η έχεις σοβαρή ψυχική ανωμαλία που σε εμποδίζει να απολαμβάνεις το εν λόγω λουκούμι περήφανα όπως οι υπόλοιποι.
Ολα έχουν γίνει για να δημιουργείται ένας άριστος αγοραστής από την πρώτη μέρα της γέννησης. Οι νόμοι της αγοράς είναι συγκεκριμένοι, αυστηροί, έχουν ειδικές τεχνικές και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Την αύξηση των πωλήσεων.
Σε όλο αυτό το προκαθορισμένο της παρέας που πίνει το καφεδάκι δεν μπορεί να χωρέσει κανένας αυθάδεις που θα πετάξει έτσι θρασύτατα
ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΤΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΣΑΣ
Γιατί αν υπήρχαν πολλοί που να αποφάσιζαν κάτι τέτοιο, είναι περιττό να περιγράψουμε το τι θα γινόταν στη συνέχεια....
Θα μου πείτε αυτά που λες τα έχουμε πει χιλιες φορές. Δεν είναι και κάτι το καινούργιο. Ναι αλλά το καινούργιο είναι ότι όλο και πιο πολλοί αποφασίζουν αγαπητοί μου συνάνθρωποι να περάσουν στην απέναντι όχθη.
Ετσι απλά, σιωπηλά, στην καθημερινότητα.
Κι αυτοί οι άλλοι έχουν επίσης δύο βασικές κατηγορίες.
Εκείνοι που με ένα πενιχρό μισθό μένουν έτσι κι αλλοιώς εκτός κατανάλωσης. Οπότε δύο λύσεις έχουν. Η να βαράνε το κεφάλι στο τοίχο, ή κάποια στιγμή να δουν ότι έστω και με το ζόρι τους ανάγκασαν να έχουν λιγώτερα σκουπίδια.
Η δεύτερη κατηγορία, η πιο δύσκολη, είναι εκείνοι που απλά αποφάσισαν να μειώσουν τα σκουπιδια τους έστω και αν θα μπορούσαν να έχουν πάρα πολλά...
Ετσι κι εμένα τα όνειρά μου και τα σενάρια που αρέσκομαι να κάνω τώρα τελευταία είνα εντελώς γαργαλιστικά !!!
Αύριο το πρωι η ανθρωπότητα ολόκληρη αποφασίζει ξαφνικά ότι τσαντίστηκε άγρια και αποποιείται το ρόλο του τρελαμένου καταναλωτή. Δεν γουστάρουμε πια τα σκουπίδια και πολύ περισσότερο δεν γουστάρουμε να ψοφάμε στη κούραση για να τα αποκτήσουμε...
Μια λιτότητα όχι σαν αυτή που μας πετάτε συνέχεια τη μούρη.
ΜΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ...
Γιατί τσαντίστηκα και ξέρω ότι δεν μπορώ να πολεμήσω το απληστο μοντέλο σας αλλοιώς..
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!
Κάποτε ένας άνθρωπος είχε αποκτήσει τα πάντα. Ομως του έλειπε αυτό που θεωρούσε το σπουδαιότερο. Ηθελε να μάθει ποιό είναι το νόημα της ζωής.
Ταξίδεψε σ’ολο το κόσμο, ρώτησε τους σοφούς, τίποτα δεν τον ικανοποιούσε.
Εψαξε τα πιο παλιά βιβλία, ξοδεψε ατέλειωτα χρήματα... τίποτα.
Κάποια στιγμή ένας γεράκος σε μια ταβένα τον πλησιάζει και του λέει,
-Θέλεις να μάθεις το νόημα της ζωής? Θα πας στην άλλη άκρη του κόσμου σ’ενα μικρό χωριό και θα προσπαθήσεις να πλησιάσεις ένα καλόγερο που δεν μιλάει ποτέ, και θα τον ρωτήσεις είναι ο μόνος σ’ολο το κόσμο που ξέρει το νόημα της ζωής. Εκατό χρόνια ζωής έχει κι μελετάει αυτό ακριβώς.
Πράγματι λοιπόν ξεκινάει, φτάνει στην άλλη άκρη του κόσμου φτάνει στο χωριό ρωτάει και του λένε ο καλόγερος που ψάχνεις είναι εκεί ψηλά στο βουνό κάθεται κάτω από ένα δέντρο αλλά δεν έχει μιλήσει ποτέ.
Πάει ο φίλος μας, φτάνει τον βλέπει, και με όση ευγένεια διέθετε τον ρωτάει σιγανά.
-Πες μου σε παρακαλώ, μίλησε μια φορά στη ζωή σου και πες μου , ποιό είναι το νόημα της ζωής? Θα με σώσεις από το μαρτύριο.
Ο καλόγερος τον κοιτάζει με βαθυστόχαστο ύφος γυρίζει το χέρι του και του δείχνει ένα ποτάμι. Να του λέει, αυτό είναι το νόημα της ζωής.
Ο φίλος μας κοιτάει παίρνει ένα απορημένο ύφος και του λέει
-Αυτό εδώ το ποτάμι είναι το νόημα της ζωής???
Ο καλόγερος γυρίζει κοιτάζει κι αυτός, παίρνει επίσης ένα απορημένο ύφος σαν να ξύπνησε ξαφνικά και του λέει ξύνοντας το γένι του.....
-Τι... δεν είναι?
Ταξίδεψε σ’ολο το κόσμο, ρώτησε τους σοφούς, τίποτα δεν τον ικανοποιούσε.
Εψαξε τα πιο παλιά βιβλία, ξοδεψε ατέλειωτα χρήματα... τίποτα.
Κάποια στιγμή ένας γεράκος σε μια ταβένα τον πλησιάζει και του λέει,
-Θέλεις να μάθεις το νόημα της ζωής? Θα πας στην άλλη άκρη του κόσμου σ’ενα μικρό χωριό και θα προσπαθήσεις να πλησιάσεις ένα καλόγερο που δεν μιλάει ποτέ, και θα τον ρωτήσεις είναι ο μόνος σ’ολο το κόσμο που ξέρει το νόημα της ζωής. Εκατό χρόνια ζωής έχει κι μελετάει αυτό ακριβώς.
Πράγματι λοιπόν ξεκινάει, φτάνει στην άλλη άκρη του κόσμου φτάνει στο χωριό ρωτάει και του λένε ο καλόγερος που ψάχνεις είναι εκεί ψηλά στο βουνό κάθεται κάτω από ένα δέντρο αλλά δεν έχει μιλήσει ποτέ.
Πάει ο φίλος μας, φτάνει τον βλέπει, και με όση ευγένεια διέθετε τον ρωτάει σιγανά.
-Πες μου σε παρακαλώ, μίλησε μια φορά στη ζωή σου και πες μου , ποιό είναι το νόημα της ζωής? Θα με σώσεις από το μαρτύριο.
Ο καλόγερος τον κοιτάζει με βαθυστόχαστο ύφος γυρίζει το χέρι του και του δείχνει ένα ποτάμι. Να του λέει, αυτό είναι το νόημα της ζωής.
Ο φίλος μας κοιτάει παίρνει ένα απορημένο ύφος και του λέει
-Αυτό εδώ το ποτάμι είναι το νόημα της ζωής???
Ο καλόγερος γυρίζει κοιτάζει κι αυτός, παίρνει επίσης ένα απορημένο ύφος σαν να ξύπνησε ξαφνικά και του λέει ξύνοντας το γένι του.....
-Τι... δεν είναι?
ΤΟ ΣΟΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!
Χτες ξύπνησα με την αίσθηση ότι ήμουν ένας από τους γέρους στο θεωρίο των Μαπετ... Είδα τον ευατό μου σε μια συνεχή γκρίνια. Πράξη καμμιά λόγια πολλά..
Τελικά εκείνοι οι δυό γερόντοι ήταν μπλογκερς δεν υπάρχει αμφιβολία.
Κάτω βέβαια στη σκηνή συνεχίζεται ο χαμός.
Ομως μια και έχω συνεχώς την αίσθηση ότι ούτε ρόλο θα πάρω, ούτε ο σκηνοθέτης θα με φωνάξει να του πω τη γνώμη μου... έχω μείνει πάνω στο θεωρίο μόνιμα.
Κουνάω πέρα δώθε τη κεφάλα, βρίζω μισοφαφούτικα, και βρίσκω κι έναν άλλο δίπλα να συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι !
Το μόνο πράγμα που στριφογυρίζει μόνιμα στο μυαλό μου είναι να κάνω τη κλασσική σκανδαλιά.
Ν’αδειάσω το ποπ κορν στα κεφάλια των απο κάτω!!
Θα τσαντιστούν, θα φωνάξουν τους φύλακες, θα με σούρουν έξω από το θεωρίο και θα πάρει αέρα λίγο η καρέκλα μου που έχει φυτρώσει πια από το κλώσσημα της απραξίας!!!
Αγαπημένοι συνμπλόγκερς!! Ελάτε όλοι μάζί να αρχίσουμε να πετάμε τα ποπκορν στη κάτω αίθουσα!! Μη πω να βγάλουμε και τις σφεντόνες από το χρονοντούλαπο γιατί τότε αφήνω σοβαρά υπονοούμενα επανάστασης και όλο και κάποιος θα βρεθεί να μου φορτώσει κανα ζευγάρι πράσινα παπούτσια!!!
Αλλά ένα τοσο δα ποπκορν μπορούμε ρε γαμώτο να το αδειάσουμε στο κεφάλι των μισοκοιμησμένων θεατών!!!! Χρόνια και χρόνια το ίδιο έργο βλέπουμε. Αφού παράσταση άλλη δεν βλέπω ν’ανεβαίνει ας κάνουμε μια αυτοσχέδια.
Ετσι για να τιμήσουμε τη καρέκλα μας που έχει κολλήσει στο πισινό μας σαν καθικάκι!
Αλήθεια αν φτιάχναμε ένα κόμμα πως θα το λέγαμε?
ΚΟ.ΜΠΛΟ.Ε (Κομμα Μπλογκερς Ελλάδας)
ΚΟ.ΜΠΛ.ΕΞ. (Κόμμα Μπλογκερς Εξαγριωμένων)....
Καμμιά ιδέα???
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007
να πω κατι που εζησα ο ιδιος περσυ?
μου ειχαν παραγγειλει μια ανθοδεσμη για καποιον στο Σισμανογλειο(αυτο δεν ειναι στην λεωφορο Πεντελης?).
πηγαμε με την γυναικα μου και ενω εκεινη μπηκε στο νοσοκομειο για να παραδωσει την ανθοδεσμη, εγω παρκαρα καμια 20σαρια μετρα απο την εισοδο του.
ξαφνικα βλεπω μια γυναικα στο απεναντι πεζοδρομιο να πηγαινει ανησυχη προς την εισοδο και να μιλαει με τους φυλακες.
ξαναγυρισε και ειδα αλλους δυο ανθρωπους να ειναι μαζεμενοι πισω απο τα παρκαρισμενα αυτοκινητα.
περασε κανα 10λεπτο και η γυναικα ξαναπαει προς την εισιδι και ξαναμιλαει στους φυλακες.
στον γυρισμο της, την ρωταω τι συμβαινει και μου λεει "ενας ηλικιωμενος εχει πεσει κατω και εχει μελανιασει, αλλά δεν ερχονται να τον παρουν απο το νοσοκομειο".
παω στους φυλακες και τους λεω ενας ανθρωπος πεθαινει.
ειδοποιησαμε μου απανταει αταραχα ο μεγαλυτερος.
να ξαναειδοποιησετε τωρα του λεω εγω.
και ποιος εισαι εσυ? με ρωταει με νεοελληνικο τσαμπουκα.
αυτος που θα καλεσει τωρα την αστυνομια και τα ΜΜΕ, αυτος που θα σου κανει μηνυση για αμελεια καθηκοντος μαλακα", του λεω και τοτε παιρνει μπρος.
τηλεφωναει ξανα και αμεσως παρουσιαζονται δυο νοσοκομοι με φορειο.
την ωρα που μετεφεραν τον ανθρωπο, ειδα στις φατσες τους αυτο που υποπτευομουν, οτι ηταν σοβαρο περιστατικο.
και ερωτω: πως σας φαινεται να πεσετε ξεροι στην εισοδο ενος μεγαλου νοσοκομειου και να πεθανετε επειδη καποια γαϊδουρια (που απο τους δικους μας φορους πληρωνονται) δεν καταλαβαινουν οτι η εργασια τους ειναι κοινωνικο λειτουργημα?
το θεμα ειναι η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ, η οποια εχει εξαπλωθει παντου...
πηγαμε με την γυναικα μου και ενω εκεινη μπηκε στο νοσοκομειο για να παραδωσει την ανθοδεσμη, εγω παρκαρα καμια 20σαρια μετρα απο την εισοδο του.
ξαφνικα βλεπω μια γυναικα στο απεναντι πεζοδρομιο να πηγαινει ανησυχη προς την εισοδο και να μιλαει με τους φυλακες.
ξαναγυρισε και ειδα αλλους δυο ανθρωπους να ειναι μαζεμενοι πισω απο τα παρκαρισμενα αυτοκινητα.
περασε κανα 10λεπτο και η γυναικα ξαναπαει προς την εισιδι και ξαναμιλαει στους φυλακες.
στον γυρισμο της, την ρωταω τι συμβαινει και μου λεει "ενας ηλικιωμενος εχει πεσει κατω και εχει μελανιασει, αλλά δεν ερχονται να τον παρουν απο το νοσοκομειο".
παω στους φυλακες και τους λεω ενας ανθρωπος πεθαινει.
ειδοποιησαμε μου απανταει αταραχα ο μεγαλυτερος.
να ξαναειδοποιησετε τωρα του λεω εγω.
και ποιος εισαι εσυ? με ρωταει με νεοελληνικο τσαμπουκα.
αυτος που θα καλεσει τωρα την αστυνομια και τα ΜΜΕ, αυτος που θα σου κανει μηνυση για αμελεια καθηκοντος μαλακα", του λεω και τοτε παιρνει μπρος.
τηλεφωναει ξανα και αμεσως παρουσιαζονται δυο νοσοκομοι με φορειο.
την ωρα που μετεφεραν τον ανθρωπο, ειδα στις φατσες τους αυτο που υποπτευομουν, οτι ηταν σοβαρο περιστατικο.
και ερωτω: πως σας φαινεται να πεσετε ξεροι στην εισοδο ενος μεγαλου νοσοκομειου και να πεθανετε επειδη καποια γαϊδουρια (που απο τους δικους μας φορους πληρωνονται) δεν καταλαβαινουν οτι η εργασια τους ειναι κοινωνικο λειτουργημα?
το θεμα ειναι η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ, η οποια εχει εξαπλωθει παντου...
Κυριακή 10 Ιουνίου 2007
TO ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ...
...Οπως και με κάθε θέμα που αγγίζει τις ανθρώπινες ανάγκες, και κατ'επέκταση τα συστήματα που έχουν δημιουργηθεί υποτίθεται για να φροντίζουν γι'αυτές, είναι ότι οι φωνές στην αρχή είναι πολλές και στο τέλος περιορίζονται στη φράση "τελικά εμάς δεν μας αφορά". Δεν είναι σκληρό αυτό που λέω. Είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα.
Πείτε αν κοιτάξετε γύρω σας, από τις κινητοποιήσεις που βλέπετε, θα φανταζόσασταν ότι είστε σε ένα κράτος που όλα υπολειτουργούν? Δηλαδή σας δίνει τη αίσθηση το περιβάλλον γύρω σας ενός συνόλου αγανακτισμένων πολιτών, συνειδητοποιημένων που είναι αποφασισμένοι να απαιτήσουν?
Ολη η ιδεολογία μας περικλείεται πλεον στο αν μας αφορά κάτι, αν συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, και πάλι σε περίπτωση που μας συμβαίνει πως μπορούμε να το επιλύσουμε με τον καλύτερο τρόπο πάλι σε σχέση μ'εμάς και μόνο.
Η κοινωνία αυτή τη στιγμή των απλών ανθρώπων στενάζει κάτω από τεράστια προβλήματα. Πουθενά δεν μπορεί να βρει φως. Ούτε στην υγεία, ούτε στην εργασία, ουτε στις συντάξεις, ούτε στη παιδεία. Για τον κάθε απλό φτωχό έλληνα αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν γίνει δυσβάσταχτα. Πολύ περισσότερο απ'οτι αφήνουν τα κανάλια να φαίνεται για να κάνουν τα φωνακλάδικα παράθυρά τους.
Διπλα στην κάθε Αμαλία που σβήνει σε κάποιο νοσοκομείο και δεν θα βρει το δίκιο της ποτέ, δεν θα λάβει αυτό που χρειάζετ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, όχι μετά όταν θα είναι αργά, δίπλα λοιπόν στους αρρώστους που στενάζουν και ψάχνουν να βρουν στέγη μαζεύοντας όπως όπως ένα φακελλάκι να έχουν έτοιμο, ή περιμένοντας πονώντας το πολυπόθητο ραντεβού στο ΙΚΑ, η διπλωμένοι από το πόνο σ'ενα διάδρομο εφημερίας με το νούμερο 208 στο χέρι, ελπίζοντας να μην πεθάνουν μέχρι ναρθει η σειρά τους,
δίπλα σε όλους αυτούς, ΕΜΑΣ, είναι ο άνεργος που του παίρνουν το σπίτι, είναι ο γέρος που μαζεύει ότι έχει μείνει στη λαική στο κλείσιμο, είναι ο νέος που βλέπει το πτυχίο του άχρηστο χειρότερο κι από κωλόχαρτο, είναι γενικώτερα η διαδικασία του για να επιζήσω πρέπει να γλύψω, να λαδώσω, να παρακαλέσω.
Από την άλλη μια εκνευριστική χλιδή που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο προκλητική. Μια κοινωνία χλιδής όπου τα ίδια άτομα περιφέρουν την ύπαρξη τους από κανάλι σε κανάλι από υπουργείο σε υπουργείο, από χλιδάτο καλοκαιρινό θέρετρο, με πολυτελή αυτοκίνητα, με χολιγουντιανές βίλες, μετακινούμενοι ανάμεσα στο πλήθος των μυρμηγκιών με ελικόπτερο.
Τι ζητάμε από εκείνους που δεν έχουν στηθεί ποτέ σε μια ουρά? Που δεν έχουν ίδέα τι σημαίνει να περιμένεις να πεθάνεις σε μια εφημερία που δεν πρόφτασαν να σε δουν, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να μην έχεις ούτε ένα ευρώ να πάρεις ένα γαμημένο κουτί μακαρόνια απ το μπακάλη, τι να καταλάβουν τι σημαίνει μαζεύω δεκάρα δεκάρα για να πληρώσω τη δεη κι επειδή δεν με φτάνουν, ξεφτιλίζομαι να παρακαλάω ένα καβαλημένο υπάλληλο να μου κάνει σε δόσεις το ρεύμα κι εκείνος να μου λέει "πέρασε έξω".
Τι σημαίνει ο ξεφτιλισμός που κάθε μέρα κάθε στιγμή πρέπει να υποστεί ένας άνθρωπος που τίποτα άλλο δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει παρά ένα ψίχουλο αύξησης σ'ενα τρισάθλιο μισθό για να επιζήσει?
Τίποτα δεν θα γίνει Αμαλία μου. Στο λέω και στο φωνάζω γιατί ξέρω ότι είσαι σ'ενα καλύτερο μέρος και η φωνή μου δεν θα φτάνει πια για να στεναχωριέσαι.
Σ'ενα κράτος που έχει μετατρέψει τα γεροντάκια σε καραγκιόζηδες, τα νιάτα σε τρομοκράτες με πράσινα παπούτσια, τις κοινωνικές σχέσεις σε χαβουζοσυζήτηση με τις διάφορες κότες στη τηλεόραση που ρουφάνε ευρώ μέσω της ανθρώπινης μιζέριας, ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ?
Πολλοί βιάστηκαν να ειρωνευτούν ότι όλοι εμείς εδώ μέσα σε εκμεταλλευτήκαμε. Οτι δήθεν βρήκαμε μια καλή ευκαιρία να διαφημήσουμε τα μπλογκ.
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ. ΦΤΙΑΧΤΕ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ ΟΣΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ. ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΛΟΓΑ.
Υπάρχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Πεθαινει ασήμαντος χεσμένος απ'ολους και χωρίς να του έχει δωθεί ούτε μια στάλα ευκαιρίας να χαρεί το οτιδήποτε δείχνουν οι φανταχτερές διαφημήσεις με τις χαζοχαρουμενες φάτσες που χτυπάνε τα χεράκια χαρούμενοι γιατί επί τέλους βρήκαν λύση αγοράζοντας τη τάδε μαλακία.
Σταματάω γιατί έχω κουραστεί. Εντελώς. Και δεν έχω κουραστεί από το γολγοθά που κι εγώ μπορεί να περνάω όπως χιλιάδες άλλοι. ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ ΕΡΜΑΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΟΥΣ.
Πείτε αν κοιτάξετε γύρω σας, από τις κινητοποιήσεις που βλέπετε, θα φανταζόσασταν ότι είστε σε ένα κράτος που όλα υπολειτουργούν? Δηλαδή σας δίνει τη αίσθηση το περιβάλλον γύρω σας ενός συνόλου αγανακτισμένων πολιτών, συνειδητοποιημένων που είναι αποφασισμένοι να απαιτήσουν?
Ολη η ιδεολογία μας περικλείεται πλεον στο αν μας αφορά κάτι, αν συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, και πάλι σε περίπτωση που μας συμβαίνει πως μπορούμε να το επιλύσουμε με τον καλύτερο τρόπο πάλι σε σχέση μ'εμάς και μόνο.
Η κοινωνία αυτή τη στιγμή των απλών ανθρώπων στενάζει κάτω από τεράστια προβλήματα. Πουθενά δεν μπορεί να βρει φως. Ούτε στην υγεία, ούτε στην εργασία, ουτε στις συντάξεις, ούτε στη παιδεία. Για τον κάθε απλό φτωχό έλληνα αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν γίνει δυσβάσταχτα. Πολύ περισσότερο απ'οτι αφήνουν τα κανάλια να φαίνεται για να κάνουν τα φωνακλάδικα παράθυρά τους.
Διπλα στην κάθε Αμαλία που σβήνει σε κάποιο νοσοκομείο και δεν θα βρει το δίκιο της ποτέ, δεν θα λάβει αυτό που χρειάζετ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, όχι μετά όταν θα είναι αργά, δίπλα λοιπόν στους αρρώστους που στενάζουν και ψάχνουν να βρουν στέγη μαζεύοντας όπως όπως ένα φακελλάκι να έχουν έτοιμο, ή περιμένοντας πονώντας το πολυπόθητο ραντεβού στο ΙΚΑ, η διπλωμένοι από το πόνο σ'ενα διάδρομο εφημερίας με το νούμερο 208 στο χέρι, ελπίζοντας να μην πεθάνουν μέχρι ναρθει η σειρά τους,
δίπλα σε όλους αυτούς, ΕΜΑΣ, είναι ο άνεργος που του παίρνουν το σπίτι, είναι ο γέρος που μαζεύει ότι έχει μείνει στη λαική στο κλείσιμο, είναι ο νέος που βλέπει το πτυχίο του άχρηστο χειρότερο κι από κωλόχαρτο, είναι γενικώτερα η διαδικασία του για να επιζήσω πρέπει να γλύψω, να λαδώσω, να παρακαλέσω.
Από την άλλη μια εκνευριστική χλιδή που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο προκλητική. Μια κοινωνία χλιδής όπου τα ίδια άτομα περιφέρουν την ύπαρξη τους από κανάλι σε κανάλι από υπουργείο σε υπουργείο, από χλιδάτο καλοκαιρινό θέρετρο, με πολυτελή αυτοκίνητα, με χολιγουντιανές βίλες, μετακινούμενοι ανάμεσα στο πλήθος των μυρμηγκιών με ελικόπτερο.
Τι ζητάμε από εκείνους που δεν έχουν στηθεί ποτέ σε μια ουρά? Που δεν έχουν ίδέα τι σημαίνει να περιμένεις να πεθάνεις σε μια εφημερία που δεν πρόφτασαν να σε δουν, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να μην έχεις ούτε ένα ευρώ να πάρεις ένα γαμημένο κουτί μακαρόνια απ το μπακάλη, τι να καταλάβουν τι σημαίνει μαζεύω δεκάρα δεκάρα για να πληρώσω τη δεη κι επειδή δεν με φτάνουν, ξεφτιλίζομαι να παρακαλάω ένα καβαλημένο υπάλληλο να μου κάνει σε δόσεις το ρεύμα κι εκείνος να μου λέει "πέρασε έξω".
Τι σημαίνει ο ξεφτιλισμός που κάθε μέρα κάθε στιγμή πρέπει να υποστεί ένας άνθρωπος που τίποτα άλλο δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει παρά ένα ψίχουλο αύξησης σ'ενα τρισάθλιο μισθό για να επιζήσει?
Τίποτα δεν θα γίνει Αμαλία μου. Στο λέω και στο φωνάζω γιατί ξέρω ότι είσαι σ'ενα καλύτερο μέρος και η φωνή μου δεν θα φτάνει πια για να στεναχωριέσαι.
Σ'ενα κράτος που έχει μετατρέψει τα γεροντάκια σε καραγκιόζηδες, τα νιάτα σε τρομοκράτες με πράσινα παπούτσια, τις κοινωνικές σχέσεις σε χαβουζοσυζήτηση με τις διάφορες κότες στη τηλεόραση που ρουφάνε ευρώ μέσω της ανθρώπινης μιζέριας, ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ?
Πολλοί βιάστηκαν να ειρωνευτούν ότι όλοι εμείς εδώ μέσα σε εκμεταλλευτήκαμε. Οτι δήθεν βρήκαμε μια καλή ευκαιρία να διαφημήσουμε τα μπλογκ.
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ. ΦΤΙΑΧΤΕ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ ΟΣΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ. ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΛΟΓΑ.
Υπάρχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Πεθαινει ασήμαντος χεσμένος απ'ολους και χωρίς να του έχει δωθεί ούτε μια στάλα ευκαιρίας να χαρεί το οτιδήποτε δείχνουν οι φανταχτερές διαφημήσεις με τις χαζοχαρουμενες φάτσες που χτυπάνε τα χεράκια χαρούμενοι γιατί επί τέλους βρήκαν λύση αγοράζοντας τη τάδε μαλακία.
Σταματάω γιατί έχω κουραστεί. Εντελώς. Και δεν έχω κουραστεί από το γολγοθά που κι εγώ μπορεί να περνάω όπως χιλιάδες άλλοι. ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ ΕΡΜΑΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΟΥΣ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ ΣΤΟ MEGA
Ανοιχτε το Mega τώρα . Μια συζήτηση για την Αμαλία πολύ ενδιαφέρουσα. Οσοι δείτε το μήνυμα ανοίχτετ η τηλεόραση.
Σάββατο 9 Ιουνίου 2007
ΠΡΩΙΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ!!!
Τι τις θέλω αυτές τι πρωινές εκπομπές αφού ξέρω ότι βλάπτουν σοβαρά τη ψυχραιμία μου!
Χαζεύω στο mega μια συζήτηση όπως οι δεκάδες βέβαια που θα γίνονται αυτές τις μέρες αν ο παπατσκάκαλος μπορεί να εκλεγεί ή όχι.
Εντάξει τα γνωστά μπλα μπλα τα άντεξα χωρίς παρνέργειες. Εκεί όμως που πέφτουν στο τραπέζι για το αν μπορεί ή όχι και φέρνουν διάφορα παραδείγματα φθάνουν και στο θέμα Μακάριος οπότε εκεί ακούγεται η εξής φράση...
"ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ Η ΧΩΡΑ ΕΘΝΑΡΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ.."
Τώρα ζάλη ήταν αυτό που μουρθε, κρίση ψιλοπανικού, δεν ξέρω ίσως έχω διαβάσει πολλές ιστορίες τρόμου, έχω δει πολλές ταινίες απειλητικές... ίσως ναναι και η ηλικία που μετά από μερικά χρόνια μόλις ακούς κάτι κουδούνια βαράνε στ'αυτιά, πάντως έπαθα ένα κάτι.
Εφυγα πιο μακριά από το θέμα το αρχικό και ταξίδεψα στα βουνά της τρέλλας!!!!
Πρέπει να κάνω μια θεραπεία απόσβεσης μνήμης γιατί η μόνη μου ελπιδα για το μέλλον είναι να νομίζω ότι όλα τα βλέπω για πρώτη φορά έτσι θα αντέχω καλύτερα ότι συμβεί..
Πάντως επειδή μετά τη φράση που έκανε πρωινό άγριο σεξ με τη μέρα μου το mega θα συνεχίσει με το θέμα τα λεφτά που εκλάπησαν θα καλυφθούν από το δημόσιο οπότε ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ
ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΛΩΤΣΟΜΠΟΥΝΙΔΙ
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΟΡΩΣΗ ΤΟΥΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ ΜΟΥ!!!!
ΔΗΛΑΔΗ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΤΕ ΑΜΕΡΙΜΝΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΒΑΔΑΚΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΡΩΤΕ ΗΣΥΧΑ ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΟΥΖΑΚΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ????
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ???
ΜΗΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟΚΑΙΤΕΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ??????
Και μη λάβω κανένα έξυπνο μειλ όπως κατά καιρους έχει συμβεί με διάφορες αηδίες γιατί δεν υπάρχει λόγος. Οπως βλέπετε ένας άσημος πολίτης είμαι και ένας άσημος μπλογκίστας. Δεν είμαι ύποπτο στοιχείο. Ούτε έχω καμμιά δύναμη να επηρρεάσω κανέναν. Μη φοβάστε γραφική και επαναλαμβανόμενη είμαι.Αράχτε.
Υποπτη έχει γίνει η ζωή μου που τη κυνηγάνε από πόρτα σε πόρτα και φωνάζω! Χεσμένη μ'εχουνε όλοι και το ξέρω αλλά με τα σκατά στη μούρη το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς για την αξιοπρέπεια του είναι να φωνάξει ότι ΒΡΩΜΑΝΕ!!
Χαζεύω στο mega μια συζήτηση όπως οι δεκάδες βέβαια που θα γίνονται αυτές τις μέρες αν ο παπατσκάκαλος μπορεί να εκλεγεί ή όχι.
Εντάξει τα γνωστά μπλα μπλα τα άντεξα χωρίς παρνέργειες. Εκεί όμως που πέφτουν στο τραπέζι για το αν μπορεί ή όχι και φέρνουν διάφορα παραδείγματα φθάνουν και στο θέμα Μακάριος οπότε εκεί ακούγεται η εξής φράση...
"ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ Η ΧΩΡΑ ΕΘΝΑΡΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ.."
Τώρα ζάλη ήταν αυτό που μουρθε, κρίση ψιλοπανικού, δεν ξέρω ίσως έχω διαβάσει πολλές ιστορίες τρόμου, έχω δει πολλές ταινίες απειλητικές... ίσως ναναι και η ηλικία που μετά από μερικά χρόνια μόλις ακούς κάτι κουδούνια βαράνε στ'αυτιά, πάντως έπαθα ένα κάτι.
Εφυγα πιο μακριά από το θέμα το αρχικό και ταξίδεψα στα βουνά της τρέλλας!!!!
Πρέπει να κάνω μια θεραπεία απόσβεσης μνήμης γιατί η μόνη μου ελπιδα για το μέλλον είναι να νομίζω ότι όλα τα βλέπω για πρώτη φορά έτσι θα αντέχω καλύτερα ότι συμβεί..
Πάντως επειδή μετά τη φράση που έκανε πρωινό άγριο σεξ με τη μέρα μου το mega θα συνεχίσει με το θέμα τα λεφτά που εκλάπησαν θα καλυφθούν από το δημόσιο οπότε ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ
ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΛΩΤΣΟΜΠΟΥΝΙΔΙ
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΟΡΩΣΗ ΤΟΥΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ ΜΟΥ!!!!
ΔΗΛΑΔΗ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΤΕ ΑΜΕΡΙΜΝΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΒΑΔΑΚΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΡΩΤΕ ΗΣΥΧΑ ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΟΥΖΑΚΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ????
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ???
ΜΗΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟΚΑΙΤΕΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ??????
Και μη λάβω κανένα έξυπνο μειλ όπως κατά καιρους έχει συμβεί με διάφορες αηδίες γιατί δεν υπάρχει λόγος. Οπως βλέπετε ένας άσημος πολίτης είμαι και ένας άσημος μπλογκίστας. Δεν είμαι ύποπτο στοιχείο. Ούτε έχω καμμιά δύναμη να επηρρεάσω κανέναν. Μη φοβάστε γραφική και επαναλαμβανόμενη είμαι.Αράχτε.
Υποπτη έχει γίνει η ζωή μου που τη κυνηγάνε από πόρτα σε πόρτα και φωνάζω! Χεσμένη μ'εχουνε όλοι και το ξέρω αλλά με τα σκατά στη μούρη το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς για την αξιοπρέπεια του είναι να φωνάξει ότι ΒΡΩΜΑΝΕ!!
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007
ΕΥΤΥΧΩΣ..
Σήμερα η μάνα μου με κοίταξε και μου είπε ότι εδώ και τριάντα χρόνια όλο και χειροτερεύω. Πίστευα μου λέει ότι μεγαλώνοντας, θα άλλαζες, θα γινόσουν κι εσύ ένας άνθρωπος φυσιολογικός!!! Και βλέπω ότι όσο πας γίνεσαι χειρότερη κι από οταν ήσουν έφηβη...
Δεν απάντησα απλά χαμογέλασα. Γιατί αν ξεκίναγα τη συζήτηση θα καταλήγαμε να τσακωνόμαστε για το αν υπάρχουν εξωγήινοι ή όχι !!! (Ναι η μάνα μου είναι ένας φοβερός τύπος. Κάποια στιγμή στα 70 της προκειμένου να δει τι στο καλό διαβάζω τόσα χρόνια, απόφασισε να ξεψαχνίσει τα βιβλία μου και τότε άρχισε ένας γολγοθάς συζητήσεων που θα μας ακολουθεί υποθέτω μέχρι τέλους!)
Ευτυχώς σκέφθηκα. Είμαι σε καλό δρόμο..
Αλήθεια όταν κάποιος δεν αλλάζει είναι σίγουρο ότι είναι αδιόρθωτος ή απλά είχε βρει το δρόμο του από πολύ νωρίς?
Εχει πάντως μια ιδιαίτερη γοητεία να περνάει η ζωή σαν κύμα δίπλα σου κι εσύ να μην λυώνεις απλά να σου μένει η άρμη, η γεύση της και να συνεχίζεις να είσαι εκεί. Πάντα πίστευα ότι η θάλασσα της ζωής δεν φχαριστιέται να νικάει πνίγοντας τους αδέξιους κολυμβητές . Σκεφθείτε, όσο και να αγριεύει ν'απειλεί, οι σύντροφοι που γνωρίζει σέβεται και καταλήγει επάνω τους αποκαμωμένη είναι τα βράχια.
Πολλές φορές έχω δει τον ευατό μου σαν ναυαγό. Σαν ναχω πέσει από κάπου που ούτε θυμαμαι πως ούτε γιατί. Απλά βρέθηκα εδώ σ'αυτό το παράλογο νησί και χαζεύω μακριά τόπους που δε φθάνει η σχεδία μου να πάω. Τους υποψιάζομαι, έχω ζωγραφίσει με τη σκέψη μου τα τοπία τους ανθρώπους που ζουν εκεί μακριά.. στο τέρμα του ορίζοντα.
Δεν έχω κάνει και σπουδαίες προσπάθειες για να φτιάξω τη σχεδία μου. Θεωρώ ότι είμαι τυχερή. Κατά βάθος παρά την αγριάδα του τόπου είναι όμορφο μερος το νησί που ναυάγησα.
Μπορεί εκεί κάτω να είναι κάτι ανάλογο μ'αυτό που τώρα ζω. Μπορεί να υπάρχει και η έκπληξη που σκέφτομαι βαθειά μέσα μου. Ναναι το μόνο νησί στον ωκεανό τελικά. Εκει κάτω να υπάρχει απλά το τέλος του ορίζοντα.
Πόσες σκέψεις με μια κουβέντα. Είναι το μεγάλο ελάττωμα των ναυαγών. Να ζουν συντροφιά με τις σκέψεις τους γινωμένες από αλάτι και ήλιο...
Δεν απάντησα απλά χαμογέλασα. Γιατί αν ξεκίναγα τη συζήτηση θα καταλήγαμε να τσακωνόμαστε για το αν υπάρχουν εξωγήινοι ή όχι !!! (Ναι η μάνα μου είναι ένας φοβερός τύπος. Κάποια στιγμή στα 70 της προκειμένου να δει τι στο καλό διαβάζω τόσα χρόνια, απόφασισε να ξεψαχνίσει τα βιβλία μου και τότε άρχισε ένας γολγοθάς συζητήσεων που θα μας ακολουθεί υποθέτω μέχρι τέλους!)
Ευτυχώς σκέφθηκα. Είμαι σε καλό δρόμο..
Αλήθεια όταν κάποιος δεν αλλάζει είναι σίγουρο ότι είναι αδιόρθωτος ή απλά είχε βρει το δρόμο του από πολύ νωρίς?
Εχει πάντως μια ιδιαίτερη γοητεία να περνάει η ζωή σαν κύμα δίπλα σου κι εσύ να μην λυώνεις απλά να σου μένει η άρμη, η γεύση της και να συνεχίζεις να είσαι εκεί. Πάντα πίστευα ότι η θάλασσα της ζωής δεν φχαριστιέται να νικάει πνίγοντας τους αδέξιους κολυμβητές . Σκεφθείτε, όσο και να αγριεύει ν'απειλεί, οι σύντροφοι που γνωρίζει σέβεται και καταλήγει επάνω τους αποκαμωμένη είναι τα βράχια.
Πολλές φορές έχω δει τον ευατό μου σαν ναυαγό. Σαν ναχω πέσει από κάπου που ούτε θυμαμαι πως ούτε γιατί. Απλά βρέθηκα εδώ σ'αυτό το παράλογο νησί και χαζεύω μακριά τόπους που δε φθάνει η σχεδία μου να πάω. Τους υποψιάζομαι, έχω ζωγραφίσει με τη σκέψη μου τα τοπία τους ανθρώπους που ζουν εκεί μακριά.. στο τέρμα του ορίζοντα.
Δεν έχω κάνει και σπουδαίες προσπάθειες για να φτιάξω τη σχεδία μου. Θεωρώ ότι είμαι τυχερή. Κατά βάθος παρά την αγριάδα του τόπου είναι όμορφο μερος το νησί που ναυάγησα.
Μπορεί εκεί κάτω να είναι κάτι ανάλογο μ'αυτό που τώρα ζω. Μπορεί να υπάρχει και η έκπληξη που σκέφτομαι βαθειά μέσα μου. Ναναι το μόνο νησί στον ωκεανό τελικά. Εκει κάτω να υπάρχει απλά το τέλος του ορίζοντα.
Πόσες σκέψεις με μια κουβέντα. Είναι το μεγάλο ελάττωμα των ναυαγών. Να ζουν συντροφιά με τις σκέψεις τους γινωμένες από αλάτι και ήλιο...
I WISH I WAS A FISHERMAN....
Δεν μπορώ να μην γράψω ένα από τα αγαπημένα μου σήμερα...
Waterboys
Fisherman's Blues
I wish I was a fisherman
tumblin' on the seas
far away from dry land
and it's bitter memories
castin' out my sweet line
with abandonment and love
no ceiling bearin' down on me
save the starry sky above
with light in my head
with you in my arms...
i wish i was the brakeman
on a hurtlin fevered train
crashin head long into the heartland
like a cannon in the rain
with the feelin of the sleepers
and the burnin of the coal
countin the towns flashin by
and a night that's full of soul
with light in my head
with you in my arms...
And I know I will be loosened
from the bonds that hold me fast
and the chains all around me
will fall away at last
and on that grand and fateful day
I will take thee in my hand
I will ride on a train
I will be the fisherman
With light in my head
You in my arms...
Light in my head
You in my arms...
Light in my head
You...
With light in my head
You in my arms...
Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007
ΜΙΑ ΑΣΧΕΤΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΟΡΙΟΥ...
Ευτυχώς το μπλογκ έχει αυτό το προσόν. Οταν είναι κανείς κουρασμένος, μπουχτισμένος από διάφορα θέματα, αλλά θέλει έτσι να πει κάπου άναρχες και άσχετες σκέψεις μπορεί. Κι ας μην είναι τίποτα το σπουδαίο.
Σκεφτόμουν λοιπόν το Blade. Τη γνωστή βρυκολακοτριλογία. Στη τριλογία λοιπόν βλέπουμε τρεις κατηγορίες πλασμάτων (τον ίδιο τον μπλειντ ας τον αφήσουμε λίγο στην άκρη..)
Οι βρυκόλακες, οι άνθρωποι και οι ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ.
Σπουδαία φάση οι υποτακτικοί. Το κακό είναι ότι η ταινία είναι ταινία. Και βρυκόλακες στην καθημερινή μας ζωή άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν άλλοι όχι. Εγώ δεν ξέρω αλλά για ένα είμαι σίγουρη. Βρυκόλακες μπορεί να μην υπάρχουν αλλά ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ βλέπουμε κάθε τόσο να ξεπετάγονται σε διάφορους χώρους...
Ακριβώς με την έννοια που αποδίδεται στη ταινία. Δεν μιλάμε για ανθρώπους δειλούς, ή δουλικά που οι άλλοι τους παρασέρνουν γιατί είναι πτωχοι τω πνεύματι.. Εννοώ ανθρώπους που συνειδητά και με παρακάλια γλύφουν "βρυκόλακες" και τους παρακαλάνε να γίνουν θύματά τους για να γίνουν έστω κάτι. Να περάσουν έστω από τη κατάσταση της απόλυτης ασημαντότητας σε κάτι. Οτιδήποτε. Αρκεί κάποιος να τους προσέξει να τους δώσει λίγη σημασία έστω και ρουφόντας τους το αίμα.
Οι υποτακτικοί είναι επικίνδυνοι. Με την ύπουλη έννοια της επικινδυνότητας. Γνωρίζουν και τα δύο στρατόπεδα ότι στην ουσία είναι λαλημένοι δύστυχοι και ικέτες μιας ελάχιστης προσοχής, νοιώθωντας αδυναμία να επιβιώσουν χωρίς προστάτες και έτσι τους αφήνουν να χάσκουν και να αλωνιζουν. Κακώς γιατί οι υποτακτικοί είναι οι φορείς της διαστροφικής σκέψης. Οι αυτόκλητοι υπηρέτες που κάνουν παραπάνω κι από ότι τους ζητούν οι αφέντες....
Τι μου ήρθε τώρα και σκέφτομαι όλα αυτά τα χαζά? Είπαμε έτσι από κούραση. Κι επί πλέον γιατί τελικά όπως είχε πει και ο Μπρεχτ ... " πάλαιψα με τους καρχαρίες και με φάγανε οι κοριοί"...
Τους κοριούς να προσέχετε. Εκεί είναι όλο το ζουμί. Στους κοριούς. Βρυκόλακες δεν ξέρω αν υπάρχουν ή όχι αλλά κοριούς έχει γεμίσει ο τόπος.
Σκεφτόμουν λοιπόν το Blade. Τη γνωστή βρυκολακοτριλογία. Στη τριλογία λοιπόν βλέπουμε τρεις κατηγορίες πλασμάτων (τον ίδιο τον μπλειντ ας τον αφήσουμε λίγο στην άκρη..)
Οι βρυκόλακες, οι άνθρωποι και οι ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ.
Σπουδαία φάση οι υποτακτικοί. Το κακό είναι ότι η ταινία είναι ταινία. Και βρυκόλακες στην καθημερινή μας ζωή άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν άλλοι όχι. Εγώ δεν ξέρω αλλά για ένα είμαι σίγουρη. Βρυκόλακες μπορεί να μην υπάρχουν αλλά ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ βλέπουμε κάθε τόσο να ξεπετάγονται σε διάφορους χώρους...
Ακριβώς με την έννοια που αποδίδεται στη ταινία. Δεν μιλάμε για ανθρώπους δειλούς, ή δουλικά που οι άλλοι τους παρασέρνουν γιατί είναι πτωχοι τω πνεύματι.. Εννοώ ανθρώπους που συνειδητά και με παρακάλια γλύφουν "βρυκόλακες" και τους παρακαλάνε να γίνουν θύματά τους για να γίνουν έστω κάτι. Να περάσουν έστω από τη κατάσταση της απόλυτης ασημαντότητας σε κάτι. Οτιδήποτε. Αρκεί κάποιος να τους προσέξει να τους δώσει λίγη σημασία έστω και ρουφόντας τους το αίμα.
Οι υποτακτικοί είναι επικίνδυνοι. Με την ύπουλη έννοια της επικινδυνότητας. Γνωρίζουν και τα δύο στρατόπεδα ότι στην ουσία είναι λαλημένοι δύστυχοι και ικέτες μιας ελάχιστης προσοχής, νοιώθωντας αδυναμία να επιβιώσουν χωρίς προστάτες και έτσι τους αφήνουν να χάσκουν και να αλωνιζουν. Κακώς γιατί οι υποτακτικοί είναι οι φορείς της διαστροφικής σκέψης. Οι αυτόκλητοι υπηρέτες που κάνουν παραπάνω κι από ότι τους ζητούν οι αφέντες....
Τι μου ήρθε τώρα και σκέφτομαι όλα αυτά τα χαζά? Είπαμε έτσι από κούραση. Κι επί πλέον γιατί τελικά όπως είχε πει και ο Μπρεχτ ... " πάλαιψα με τους καρχαρίες και με φάγανε οι κοριοί"...
Τους κοριούς να προσέχετε. Εκεί είναι όλο το ζουμί. Στους κοριούς. Βρυκόλακες δεν ξέρω αν υπάρχουν ή όχι αλλά κοριούς έχει γεμίσει ο τόπος.
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007
ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΣΕ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ!!
Ο ΗΡΩΔΗΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ!!!!
Είδατε κουτούλια που ανησυχουσατε πως τίποτα δεν γίνεται σ'αυτό το τόπο?
Λίγη υπομονή χρειάζεται. Αν σκεφτούμε χρονικά το θέμα, ξεκίνησε η απόδοση δικαιοσύνης από τις ηλικίες 6-7 άρα σε 30 χρόνια έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα φθάσουμε και στους 45+ !!!!
Εν τω μεταξύ είναι μια καλή ιδέα να αρχισουμε να υποβάλλουμε μυνήσεις σε όσους θεωρούμε ότι ρυπαίνουν με οποιοδήποτε τρόπο τη ζωή μας.
Κύριοι γείτονες είμαστε κι εμείς "οι άνθρωποι τις διπλανής πόρτας" και νοιώθουμε μια ρύπανση άλλο πράγμα!!!! Να πάρουμε μπρος και εμείς?
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΑ Τα παιδιά οδηγήθηκαν σε αυτόφωρο ή πήραν αναστολή μέχρι να μάθουν να μουγγαθούν???
Είδατε κουτούλια που ανησυχουσατε πως τίποτα δεν γίνεται σ'αυτό το τόπο?
Λίγη υπομονή χρειάζεται. Αν σκεφτούμε χρονικά το θέμα, ξεκίνησε η απόδοση δικαιοσύνης από τις ηλικίες 6-7 άρα σε 30 χρόνια έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα φθάσουμε και στους 45+ !!!!
Εν τω μεταξύ είναι μια καλή ιδέα να αρχισουμε να υποβάλλουμε μυνήσεις σε όσους θεωρούμε ότι ρυπαίνουν με οποιοδήποτε τρόπο τη ζωή μας.
Κύριοι γείτονες είμαστε κι εμείς "οι άνθρωποι τις διπλανής πόρτας" και νοιώθουμε μια ρύπανση άλλο πράγμα!!!! Να πάρουμε μπρος και εμείς?
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΑ Τα παιδιά οδηγήθηκαν σε αυτόφωρο ή πήραν αναστολή μέχρι να μάθουν να μουγγαθούν???
τι, δεν ειμαστε η κορωνιδα της δημιουργιας???
μα εμενα άλλα μου λεγανε απο παιδι και μαλιστα ακομη οι περισσοτεροι το ιδιο μου λενε.
γινεται να κανει λαθος η πλειοψηφια?
ισως να ειμαστε η κορωνιδα, επειδη κατορθωσαμε να παραμεινουμε λιγοτερο απο καθε αλλο ειδος στον πλανητη.
ειναι κι αυτο ενα ρεκορ...
γινεται να κανει λαθος η πλειοψηφια?
ισως να ειμαστε η κορωνιδα, επειδη κατορθωσαμε να παραμεινουμε λιγοτερο απο καθε αλλο ειδος στον πλανητη.
ειναι κι αυτο ενα ρεκορ...
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΜΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΣΑΙ....
Ημέρα του περιβάλοντος. Τι λέγαμε? Θα ακουσουμε πάλι απόψεις. Αντε και προτάσεις για να μην γίνομαι κακιά.
Ο άνθρωπος το πλεον εγωιστικό πλάσμα επί της γης θα κάνει άλλη μια φορά τις προτάσεις του για το περιβάλλον.
Ο μεγάλος κατακτητής. Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Αν μπορούσε θα είχε μολύνει και την μήτρα που τον κυοφορούσε. Εννοώ τη μήτρα της μάνας του. Γιατί την μεγάλη μήτρα αφού την πετσόκοψε, τη μόλυνε, αποζύμησε ότι και με όποιο τρόπο ήθελε, τώρα της αφιερώνει μια μέρα το χρόνο εις μνήμη της.
Δεν ξέρω πόσος ακριβώς είναι ο συμπαντικός χρόνος που μια ουράνια μήτρα μπορεί να συγκρατήσει ένα έκτρωμα πριν το αποβάλλει.
Μάλλον δεν έχουμε γεννηθεί ακόμα προσπαθούν οι γιατροί να μας περισώσουν και η μητέρα φύση κάνει υπομονή αιμοραγώντας λίγο λίγο.
Θα επανέλθει άραγε το έμβρυο στα φυσιολογικά επίπεδα? Θα κατορθωσει να γίνει η πολυπόθητη γέννα?
Η με ένα οδυνηρό σπασμό θα επέλθει η τελική αποβολή?
Ναι να μιλήσουμε για την ημέρα του περιβάλοντος μια και το βλέπουμε απέναντι από εμάς.
Κάτι που φέρνει σε γείτονα ας πούμε. Εμείς εδώ και το περιβαλλον πιο κει...
Λες και το περιβάλλον δεν είναι το δηλητρίο που επιμένω να ονομάζω ανάσα.
Λες και δεν είναι το θολωμένο νερό που βλέπω στο ποτήρι μου.
Λες και δεν είναι τα λαχανικά που μπορώ να τα παραγγείλω σε όποιο μέγεθος και χρώμα θέλω.
Δεν θα προχωρήσω στο ζήτημα άγρια ζώα, βουνά, δάση, ποτάμια, ωκεανοί γιατί..... τα έχω δει μόνο σαν ντοκυμαντέρ στη τηλεόραση... Δεν θυμάμαι πότε είναι η τελευταία φορά που κάθισα κάτω από ένα δέντρο (ίσως σε κάποια σχολική εκδρομή..)
Η ενασχόλησή μου με τη φύση είναι ότι αρπάζω από αυτήν... Οπως όπως με την καθιερωμένη αυθάδεια και τσαπατσουλιά που έχω μάθει να ζω.
Το λουλούδι στο βάζο, το καναρίνι στο κλουβί, ο σκύλος με το λουρί, η μυρουδιά του ξύλου στο πάτωμά μου, το δείγμα ελέφαντα στο μενταγιόν μου, το δέρμα του αγριμιού στο γιακά μου.... και το πλατσούρισμα στη θάλασσα στην καλοκαιρινή άδεια πάσαλειμένη με καρυδέλαιο για το μαύρισμα.... α! Το μαύρισμα ενός ήλιου που με κοιτάζει τσαντισμένα .
Να εκφράσουμε τις προτάσεις μας παιδιά σήμερα. (Καλά τα κανάλια θα πουν τις προτάσεις τους σίγουρα, θα σκίζουν τα ιμάτια για τη διάσωση του πλανήτη).
Εν τω μεταξύ ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε κανένα σενάριο μελλοντικό επιβίωσης.
Είναι γεμάτο άλλωστε και το δίκτυο και έξω από αυτό με διάφορες ιδέες που εξάπτουν έτσι συνομωσιολογικά τη φαντασία μας. Μπού!!
Ο άνθρωπος το πλεον εγωιστικό πλάσμα επί της γης θα κάνει άλλη μια φορά τις προτάσεις του για το περιβάλλον.
Ο μεγάλος κατακτητής. Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Αν μπορούσε θα είχε μολύνει και την μήτρα που τον κυοφορούσε. Εννοώ τη μήτρα της μάνας του. Γιατί την μεγάλη μήτρα αφού την πετσόκοψε, τη μόλυνε, αποζύμησε ότι και με όποιο τρόπο ήθελε, τώρα της αφιερώνει μια μέρα το χρόνο εις μνήμη της.
Δεν ξέρω πόσος ακριβώς είναι ο συμπαντικός χρόνος που μια ουράνια μήτρα μπορεί να συγκρατήσει ένα έκτρωμα πριν το αποβάλλει.
Μάλλον δεν έχουμε γεννηθεί ακόμα προσπαθούν οι γιατροί να μας περισώσουν και η μητέρα φύση κάνει υπομονή αιμοραγώντας λίγο λίγο.
Θα επανέλθει άραγε το έμβρυο στα φυσιολογικά επίπεδα? Θα κατορθωσει να γίνει η πολυπόθητη γέννα?
Η με ένα οδυνηρό σπασμό θα επέλθει η τελική αποβολή?
Ναι να μιλήσουμε για την ημέρα του περιβάλοντος μια και το βλέπουμε απέναντι από εμάς.
Κάτι που φέρνει σε γείτονα ας πούμε. Εμείς εδώ και το περιβαλλον πιο κει...
Λες και το περιβάλλον δεν είναι το δηλητρίο που επιμένω να ονομάζω ανάσα.
Λες και δεν είναι το θολωμένο νερό που βλέπω στο ποτήρι μου.
Λες και δεν είναι τα λαχανικά που μπορώ να τα παραγγείλω σε όποιο μέγεθος και χρώμα θέλω.
Δεν θα προχωρήσω στο ζήτημα άγρια ζώα, βουνά, δάση, ποτάμια, ωκεανοί γιατί..... τα έχω δει μόνο σαν ντοκυμαντέρ στη τηλεόραση... Δεν θυμάμαι πότε είναι η τελευταία φορά που κάθισα κάτω από ένα δέντρο (ίσως σε κάποια σχολική εκδρομή..)
Η ενασχόλησή μου με τη φύση είναι ότι αρπάζω από αυτήν... Οπως όπως με την καθιερωμένη αυθάδεια και τσαπατσουλιά που έχω μάθει να ζω.
Το λουλούδι στο βάζο, το καναρίνι στο κλουβί, ο σκύλος με το λουρί, η μυρουδιά του ξύλου στο πάτωμά μου, το δείγμα ελέφαντα στο μενταγιόν μου, το δέρμα του αγριμιού στο γιακά μου.... και το πλατσούρισμα στη θάλασσα στην καλοκαιρινή άδεια πάσαλειμένη με καρυδέλαιο για το μαύρισμα.... α! Το μαύρισμα ενός ήλιου που με κοιτάζει τσαντισμένα .
Να εκφράσουμε τις προτάσεις μας παιδιά σήμερα. (Καλά τα κανάλια θα πουν τις προτάσεις τους σίγουρα, θα σκίζουν τα ιμάτια για τη διάσωση του πλανήτη).
Εν τω μεταξύ ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε κανένα σενάριο μελλοντικό επιβίωσης.
Είναι γεμάτο άλλωστε και το δίκτυο και έξω από αυτό με διάφορες ιδέες που εξάπτουν έτσι συνομωσιολογικά τη φαντασία μας. Μπού!!
Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007
ΑΚΡΑΤΕΙΑ ΑΠΟΨΕΩΝ, ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΠΡΑΞΕΩΝ.
Δεν θυμάμαι ποιός είχε πει τη φράση "Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Ολοι έχουν από μία"..
Απόψεις λοιπόν. Για κάθε τι. Από όλους. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Η εποχή της κουβέντας. Οσο λιγώτερο μπορώ να παρέμβω σε ότι συμβαίνει γύρω μου, τόσο περισσότερο δημιουργώ άποψεις για όλα. Ο ανθρώπινος λόγος. Το αποκούμπι της σκέψης. Ολόκληρη τέχνη. Παρατηρείστε πόσο όμορφα έχει εξελιχθεί η τέχνη της άποψης στη ζωή μας. Υπάρχουν πλέον καλλίτέχνες του είδους που έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν σαν παραισθησιογόνο τις άποψεις τους οι οποίες, ω του θαύματος είναι πάντα γεμάτες ζουμερές υποσχέσεις. . Γυρνάνε ώρες γύρω από το ίδιο σημείο μέχρι που από τη ζαλάδα οι υπόλοιποι απλοικοί ακροατές να νομίζουν ότι έχουν ακουσει κάτι πολύ σπουδαίο και ουσιαστικό που όπου ναναι θα γίνει πραγματικότητα.
Πόσο έχω επιθυμήσει μια κοινωνία με πολλά έργα και λίγες απόψεις.
Εκείνη η λακουβίτσα που πλημμυρίζει σε κάθε πρωτοβρόχι να κλείσει χωρίς άλλη συγκέντρωση στο δημοτικό συμβούλιο.
Το παρακάτω σχολείο να σοβατιστούν οι τοίχοι χωρίς να γίνει άλλη συνέλευση των καθηγητών επί του θέματος.
Το οποιοδήποτε μικρό θεματάκι ή μεγάλο (μακάρι) να υλοποιείται μέσω μιας λιτής και λογικής σκέψης χωρίς να χρειάζονται 365 εκπομπές στη τηλεόραση με δεκάδες γυρολόγους των παραθύρων να λένε ... απόψεις...
Εντάξει ξέρω, το έχω επιθυμήσει είναι τρόπος του λέγειν. Γιατί πότε υπήρξε ακράτεια πράξεων συνοδευόμενη από λίγα λόγια και καλά? Αφού ένα σωρό επαγγέλματα έχουν δημιουργηθεί απλά για να λέμε..
Κοιτάχτε τη ζωή μας που μοιάζει σαν ένα πληκτικό διάλλειμα ανάμεσα στις ενδιαφέρουσες διαφημήσεις με τις ζουμερές υποσχέσεις.
Κοιτάχτε πως ολα μένουν στη μέση στο καλύτερο σημείο ώστε να υπάρξει ισχυρή τηλεθέαση και στην συνέχεια του έργου . Ανθρωποι που βιώνουν στωικά πλέον την πλήρη απραξία, εκφράζοντας απλά απόψεις για το πως θα ολοκλήρώσει το έργο ο καλλιτέχνης.
Πάμε στοίχημα ότι έτσι θα γίνει?
Στο υπόσχομαι όταν έρθει η ώρα θα ζήσουμε μαζί για πάντα.
Η κοινωνία παραδίνεται υπνωτισμένη στα πλοκάμια ενός πονηρού νεανίσκου που την έχει ρίξει στο κρεββάτι εκφράζοντάς της όμορφες απόψεις για τον αιώνιο έρωτα που κάποτε θα είναι πραγματικότητα.
Κι επειδή έχω σκοπό να ξενερώσω λίγο αυτή την ονειροπόλησή μου , ας παρακολουθήσουμε το θέμα καλύτερη υγεία, όχι φακελλάκια, καλύτερη περίθαλψη, όχι στις διακρίσεις.
Για να παρακολουθουμε, μη ξεχαστούμε, πόσο ποσοστό θα έχουν οι απόψεις και πόσο οι πράξεις τελικά και σ'αυτό το θέμα.
Το πες πες κάποτε έπιανε, τώρα έχω την εντύπωση ότι απλά είναι λέγε ότι θες λεγε εγω αδιαφορώ.
Νοιώθω ένα μόνιμο άγχος ότι οι επιθυμίες τα όνειρά μας και τα δικαιώματά μας πέφτουν σ'ενα λαβκραφτικό κενό που δεν μπορώ να προσδιορίσω προς τα που πέφτει. Στο στόμα του μεγάλου Κθούλου? Στο στόμα το δικό μας που χάσκουμε σαν χάνοι? Στο στόμα των αρπαχτικών που δεν χορταίνουν με τίποτα? Στο στόμα της τρέλλας όσων ακόμα επειμένουν για ένα καλύτερο αύριο?
Θα δείξει..
Απόψεις λοιπόν. Για κάθε τι. Από όλους. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Η εποχή της κουβέντας. Οσο λιγώτερο μπορώ να παρέμβω σε ότι συμβαίνει γύρω μου, τόσο περισσότερο δημιουργώ άποψεις για όλα. Ο ανθρώπινος λόγος. Το αποκούμπι της σκέψης. Ολόκληρη τέχνη. Παρατηρείστε πόσο όμορφα έχει εξελιχθεί η τέχνη της άποψης στη ζωή μας. Υπάρχουν πλέον καλλίτέχνες του είδους που έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν σαν παραισθησιογόνο τις άποψεις τους οι οποίες, ω του θαύματος είναι πάντα γεμάτες ζουμερές υποσχέσεις. . Γυρνάνε ώρες γύρω από το ίδιο σημείο μέχρι που από τη ζαλάδα οι υπόλοιποι απλοικοί ακροατές να νομίζουν ότι έχουν ακουσει κάτι πολύ σπουδαίο και ουσιαστικό που όπου ναναι θα γίνει πραγματικότητα.
Πόσο έχω επιθυμήσει μια κοινωνία με πολλά έργα και λίγες απόψεις.
Εκείνη η λακουβίτσα που πλημμυρίζει σε κάθε πρωτοβρόχι να κλείσει χωρίς άλλη συγκέντρωση στο δημοτικό συμβούλιο.
Το παρακάτω σχολείο να σοβατιστούν οι τοίχοι χωρίς να γίνει άλλη συνέλευση των καθηγητών επί του θέματος.
Το οποιοδήποτε μικρό θεματάκι ή μεγάλο (μακάρι) να υλοποιείται μέσω μιας λιτής και λογικής σκέψης χωρίς να χρειάζονται 365 εκπομπές στη τηλεόραση με δεκάδες γυρολόγους των παραθύρων να λένε ... απόψεις...
Εντάξει ξέρω, το έχω επιθυμήσει είναι τρόπος του λέγειν. Γιατί πότε υπήρξε ακράτεια πράξεων συνοδευόμενη από λίγα λόγια και καλά? Αφού ένα σωρό επαγγέλματα έχουν δημιουργηθεί απλά για να λέμε..
Κοιτάχτε τη ζωή μας που μοιάζει σαν ένα πληκτικό διάλλειμα ανάμεσα στις ενδιαφέρουσες διαφημήσεις με τις ζουμερές υποσχέσεις.
Κοιτάχτε πως ολα μένουν στη μέση στο καλύτερο σημείο ώστε να υπάρξει ισχυρή τηλεθέαση και στην συνέχεια του έργου . Ανθρωποι που βιώνουν στωικά πλέον την πλήρη απραξία, εκφράζοντας απλά απόψεις για το πως θα ολοκλήρώσει το έργο ο καλλιτέχνης.
Πάμε στοίχημα ότι έτσι θα γίνει?
Στο υπόσχομαι όταν έρθει η ώρα θα ζήσουμε μαζί για πάντα.
Η κοινωνία παραδίνεται υπνωτισμένη στα πλοκάμια ενός πονηρού νεανίσκου που την έχει ρίξει στο κρεββάτι εκφράζοντάς της όμορφες απόψεις για τον αιώνιο έρωτα που κάποτε θα είναι πραγματικότητα.
Κι επειδή έχω σκοπό να ξενερώσω λίγο αυτή την ονειροπόλησή μου , ας παρακολουθήσουμε το θέμα καλύτερη υγεία, όχι φακελλάκια, καλύτερη περίθαλψη, όχι στις διακρίσεις.
Για να παρακολουθουμε, μη ξεχαστούμε, πόσο ποσοστό θα έχουν οι απόψεις και πόσο οι πράξεις τελικά και σ'αυτό το θέμα.
Το πες πες κάποτε έπιανε, τώρα έχω την εντύπωση ότι απλά είναι λέγε ότι θες λεγε εγω αδιαφορώ.
Νοιώθω ένα μόνιμο άγχος ότι οι επιθυμίες τα όνειρά μας και τα δικαιώματά μας πέφτουν σ'ενα λαβκραφτικό κενό που δεν μπορώ να προσδιορίσω προς τα που πέφτει. Στο στόμα του μεγάλου Κθούλου? Στο στόμα το δικό μας που χάσκουμε σαν χάνοι? Στο στόμα των αρπαχτικών που δεν χορταίνουν με τίποτα? Στο στόμα της τρέλλας όσων ακόμα επειμένουν για ένα καλύτερο αύριο?
Θα δείξει..
Κυριακή 3 Ιουνίου 2007
ΑΜΑΛΙΑ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.
Η επόμενη μέρα. Τι ακριβώς πρέπει να γίνει?
Η Αμαλία ξεκίνησε έναν αγώνα. Μέσα από τον προσωπικό της Γολγοθά ονειρεύτηκε μια αλλη ζωή καλύτερη για κάθε άνθρωπο που υποφέρει και που θα υποφέρει στο μέλλον. Η Αμαλία σαν άνθρωπος δικαιώθηκε. Οπως κάθε άνθρωπος που περπατά, αγωνίζεται και πεθαίνει περήφανα με το κεφάλι ψηλά, θαρραλέα. Ομως το όνειρό της απέχει πάρα πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.
Το όνειρο που μοιράζεται μαζί της κάθε άνθρωπος. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ. Περίθαλψη για όλους ίση και δίκαιη. Το όχι στο φακελλάκι είναι ένα κομμάτι ενός συστήματος που είναι άρρωστο από κάθε μεριά. Σ'αυτό εδώ το κράτος ο απλός πολίτης, ο χωρίς φουσκωτές τσέπες, γνωριμίες, μέσα, γλύψιμο και λαδιές, έχει να παλέψει με τρία μεγάλα τέρατα. ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ.
Σε όλη τη ζωή του εύχεται να μην του τύχει η μέγιστη καντεμιά να έρθει αντιμέτωπος και με τα τρία μαζί ταυτόχρονα. Δηλαδή να βρεθεί κάποια μέρα να είναι άρρωστος, άνεργος και την ίδια εποχή το παιδί του να ετοιμάζεται για πανελλήνιες! Είναι χαμένος από χέρι. Θέλει να έχει περιθώρια όχι για να ζήσει καλά αλλά για να μην πεθάνει χωρίς καμμιά ευκαιρία. Οταν είναι υγιής και εργάζεται μαζεύει το μικρό κομπόδεμα για όταν θα είναι άρρωστος. Και είπαμε αν εκείνη την εποχή δεν έχει να πληρώσει τα φροντιστήρια. Τώρα τελευταία βέβαια δεν φθάνει να μαζέψει για τίποτα απ'ολα αυτά.
Η ανάρτηση του κειμένου για την Αμαλία από τα μπλογκ μας ήταν η συμπαράσταση, η ένδειξη ότι θέλουμε να φωνάξουμε μαζί της, ο φόβος μας ότι είμαστε έτσι κι αλλοιώς υποψήφιοι να περάσουμε κάποια στιγμή κι εμείς τον γολγοθά μας και θα πάθουμε τα ίδια και χειρότερα.
Ομως τα μπλογκ και η διαμαρτυρία μας φθάνει μέχρι ενός σημείου. Τίποτα δεν θ'αλλάξει επειδή φωνάζουμε. Και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει επειδή του φτύνουμε κατάμουτρα ότι διαπράττει ένα έγκλημα. Εκείνοι που έχουν οργανώσει αυτόν τον κόσμο τον ιδανικά πλασμένο ξέρουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ, τι συμβαίνει. Δεν μπορούν να το νοιώσουν όμως γιατί δεν είναι στη θέση μας. Είναι έξω από εμάς. Αυτοί δεν ονειρεύονται πως θα είναι το αύριο. Δημιουργούν το αύριο στα μέτρα τους.
Οπότε τι μπορούμε να κάνουμε. Από τα μπλογκ? Το ίδιο που οι περισσότεροι από εμάς έχουν ξεκινήσει να κάνουμε. Τα λέμε. Φωνάζουμε. Αποκαλύπτουμε. Δηλώνουμε παρόντες και γνωρίζοντες. Ομως το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα θέλει ΕΡΓΑ. Και αυτά γίνονται έξω από τις οθόνες. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα γίνει οποιαδήποτε πρόοδος στο θέμα. Δεν νομίζω ότι θα κουνήσει κανείς το χεράκι του από τους αρμόδιους έστω και για μικροαλλαγές. Και εύχομαι ολόψυχα να βγω η απόλυτη ψεύτρα.
Η επόμενη μέρα εμένα προσωπικά δεν μου άφησε την εντύπωση ότι νίκησα τα τέρατα. Μου έδωσε όμως το κουράγιο να συνεχίσω και να νοιώθω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που νοιώθουν ακόμα μέσα τους ζωή και θέλουν να την κάνουν καλύτερη.
Η Αμαλία, όπως και κάθε δυνατός και περήφανος άνθρωπος δεν είχε ένα μαγικό ραβδί ν'αλλάξει το κόσμο όσο και να τοθελε η καρδιά της. Μας φώναξε όμως να θυμηθούμε ότι εκεί εξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που υποφέρει, που πεθαίνει αβοήθητος, που πρέπει να υποστεί κάθε εξευτελισμό και να παρακαλέσει για να πάρει αυτό που είναι αυτονόητο σαν το ύψιστο αγαθό. ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αυτό φώναξε.
Ολοι όσοι πίσω από τα ψευδώνυμα του δικτύου έχετε δύναμη προσπαθήστε να γίνει ένα ελάχιστο τουλάχιστον έργο. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσου να είμαστε παρόντες όπως μπορούμε ο καθένας.
Η Αμαλία ξεκίνησε έναν αγώνα. Μέσα από τον προσωπικό της Γολγοθά ονειρεύτηκε μια αλλη ζωή καλύτερη για κάθε άνθρωπο που υποφέρει και που θα υποφέρει στο μέλλον. Η Αμαλία σαν άνθρωπος δικαιώθηκε. Οπως κάθε άνθρωπος που περπατά, αγωνίζεται και πεθαίνει περήφανα με το κεφάλι ψηλά, θαρραλέα. Ομως το όνειρό της απέχει πάρα πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.
Το όνειρο που μοιράζεται μαζί της κάθε άνθρωπος. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ. Περίθαλψη για όλους ίση και δίκαιη. Το όχι στο φακελλάκι είναι ένα κομμάτι ενός συστήματος που είναι άρρωστο από κάθε μεριά. Σ'αυτό εδώ το κράτος ο απλός πολίτης, ο χωρίς φουσκωτές τσέπες, γνωριμίες, μέσα, γλύψιμο και λαδιές, έχει να παλέψει με τρία μεγάλα τέρατα. ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ.
Σε όλη τη ζωή του εύχεται να μην του τύχει η μέγιστη καντεμιά να έρθει αντιμέτωπος και με τα τρία μαζί ταυτόχρονα. Δηλαδή να βρεθεί κάποια μέρα να είναι άρρωστος, άνεργος και την ίδια εποχή το παιδί του να ετοιμάζεται για πανελλήνιες! Είναι χαμένος από χέρι. Θέλει να έχει περιθώρια όχι για να ζήσει καλά αλλά για να μην πεθάνει χωρίς καμμιά ευκαιρία. Οταν είναι υγιής και εργάζεται μαζεύει το μικρό κομπόδεμα για όταν θα είναι άρρωστος. Και είπαμε αν εκείνη την εποχή δεν έχει να πληρώσει τα φροντιστήρια. Τώρα τελευταία βέβαια δεν φθάνει να μαζέψει για τίποτα απ'ολα αυτά.
Η ανάρτηση του κειμένου για την Αμαλία από τα μπλογκ μας ήταν η συμπαράσταση, η ένδειξη ότι θέλουμε να φωνάξουμε μαζί της, ο φόβος μας ότι είμαστε έτσι κι αλλοιώς υποψήφιοι να περάσουμε κάποια στιγμή κι εμείς τον γολγοθά μας και θα πάθουμε τα ίδια και χειρότερα.
Ομως τα μπλογκ και η διαμαρτυρία μας φθάνει μέχρι ενός σημείου. Τίποτα δεν θ'αλλάξει επειδή φωνάζουμε. Και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει επειδή του φτύνουμε κατάμουτρα ότι διαπράττει ένα έγκλημα. Εκείνοι που έχουν οργανώσει αυτόν τον κόσμο τον ιδανικά πλασμένο ξέρουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ, τι συμβαίνει. Δεν μπορούν να το νοιώσουν όμως γιατί δεν είναι στη θέση μας. Είναι έξω από εμάς. Αυτοί δεν ονειρεύονται πως θα είναι το αύριο. Δημιουργούν το αύριο στα μέτρα τους.
Οπότε τι μπορούμε να κάνουμε. Από τα μπλογκ? Το ίδιο που οι περισσότεροι από εμάς έχουν ξεκινήσει να κάνουμε. Τα λέμε. Φωνάζουμε. Αποκαλύπτουμε. Δηλώνουμε παρόντες και γνωρίζοντες. Ομως το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα θέλει ΕΡΓΑ. Και αυτά γίνονται έξω από τις οθόνες. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα γίνει οποιαδήποτε πρόοδος στο θέμα. Δεν νομίζω ότι θα κουνήσει κανείς το χεράκι του από τους αρμόδιους έστω και για μικροαλλαγές. Και εύχομαι ολόψυχα να βγω η απόλυτη ψεύτρα.
Η επόμενη μέρα εμένα προσωπικά δεν μου άφησε την εντύπωση ότι νίκησα τα τέρατα. Μου έδωσε όμως το κουράγιο να συνεχίσω και να νοιώθω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που νοιώθουν ακόμα μέσα τους ζωή και θέλουν να την κάνουν καλύτερη.
Η Αμαλία, όπως και κάθε δυνατός και περήφανος άνθρωπος δεν είχε ένα μαγικό ραβδί ν'αλλάξει το κόσμο όσο και να τοθελε η καρδιά της. Μας φώναξε όμως να θυμηθούμε ότι εκεί εξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που υποφέρει, που πεθαίνει αβοήθητος, που πρέπει να υποστεί κάθε εξευτελισμό και να παρακαλέσει για να πάρει αυτό που είναι αυτονόητο σαν το ύψιστο αγαθό. ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αυτό φώναξε.
Ολοι όσοι πίσω από τα ψευδώνυμα του δικτύου έχετε δύναμη προσπαθήστε να γίνει ένα ελάχιστο τουλάχιστον έργο. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσου να είμαστε παρόντες όπως μπορούμε ο καθένας.
Σάββατο 2 Ιουνίου 2007
ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ.
Μόλις τώρα το ακουγα στη τηλεόραση στη πρωινή εκπομπή του Mega. Η Λιάνα Κανέλη έκανε μια έκκληση να το γράψουμε οι μπλογκάδες και ας το καταγράψω όπως το ακουσα.
Μια γυναίκα στη Ν.Ζηλανδιά μητέρα 4 παιδιών μπήκε στο νοσοκομείο, γύρισε στο σπίτι με μηχάνημα όμως χρώσταγε το ρεύμα. Δεν είχε να το πληρώσει. Τα παιδιά της παρακάλεσαν την εκεί ΔΕΗ, να τους αφήσει μια μέρα περιθώριο να μην κόψει το ρεύμα γιατί θα σταμάταγε το μηχάνημα και η μάνα τους θα πέθαινε. Ομως το έκοψαν...
Μια γυναίκα στη Ν.Ζηλανδιά μητέρα 4 παιδιών μπήκε στο νοσοκομείο, γύρισε στο σπίτι με μηχάνημα όμως χρώσταγε το ρεύμα. Δεν είχε να το πληρώσει. Τα παιδιά της παρακάλεσαν την εκεί ΔΕΗ, να τους αφήσει μια μέρα περιθώριο να μην κόψει το ρεύμα γιατί θα σταμάταγε το μηχάνημα και η μάνα τους θα πέθαινε. Ομως το έκοψαν...
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ..
Τι γίνεται ακριβώς έξω από το μαντρί? Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι έξω από το μαντρί θα μας φάει ο λύκος. Την υπηρεσία "πειθούς" πάνω σ'αυτό το ζήτημα την έχουν αναλάβει ειδήμονες τους είδους. ΜΗΝ.... ΓΙΑΤΙ. ΑΝ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ.. ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ ΑΥΤΟ. Το συμμάζεμα γίνεται με το που γεννιέσαι. Από την ώρα που θα σου βάλουν το βραχιολάκι στο νεογέννητο χεράκι σου με έναν αριθμό, η ζωή σου ολόκληρη θα αποτελείται από μικρά αριθμημένα βραχιολάκια. Ενας αριθμός μητρώου στο δημοτολόγιο, στο σχολείο, στη ταυτότητα, στο ασφαλιστικό ταμείο, στο εκλογικό βιβλιάριο, στο φολογικό σου έντυπο, στο πιστοποιητικό θανάτου σου.
Ανάμεσα στους δεκάδες αριθμούς σου υπάρχεις εσύ που τους ακολουθείς. Οι αριθμοί αυτοί έχουν συγκεκριμένους κανόνες, υποχρεώσεις και επιπτώσεις αν σκεφθείς έστω και έναν από αυτούς να παρακάμψεις. Είναι η αναγκαία ταξινόμηση. Αν δεν τηρηθεί χαθήκαμε. Αν αποφάσιζες να γεννηθείς και να μην ακολουθήσεις αυτους τους αριθμούς δεν θα υπήρχες για κανέναν. Θα ήσουν ο κανένας. Θα έπρεπε να ζεις σε μια σπηλιά να τρως καρπούς απο τα δέντρα και οποιαδήποτε στιγμή ερχόσουν σε επαφή με τον κόσμο και ζητούσες κάτι θα ήταν αδύνατον γιατί άνθρωπος που δεν δηλώθηκε ότι γεννήθηκε δεν υπάρχει και εκείνος που επίσης δεν δηλώθηκε όταν πέθανε, δεν πέθανε ποτέ.
Μέσα σ'αυτή την αριθμητική ακολουθία του μαντριού και μόνον εκεί, υπάρχει καταγεγραμμένη η ζωή σου. Πως θα αποφασίσεις να κάνεις κάτι άλλο? Πως? Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ελάχιστες προσωπικές επαναστάσεις με μεγάλο κόστος.
Ναι το κόστος έξω από το μαντρί είναι πολύ μεγάλο. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αγνοηθείς απ'όλους. Να βιώσεις την μοναξιά σου κατάμουτρα. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αντικρύσεις την πραγματικότητα με την ασχήμια της και να βλέπεις τους άλλους να σε κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση σαν εξωγήινο, στη χειρότερη σαν λαλημένο, και στην ύπουλη περίπτωση σαν επικίνδυνο αναρχικό στοιχείο. Πρέπει να αποφασίσεις ότι θα είσαι αδέκαρος, άνεργος, κυνηγημένος. Μπορεί να είσαι και πίσω από κάποια κάγκελα οποιασδήποτε μορφής. Πρέπει να είσαι έτοιμος να νοιώσεις τους δεσμοφύλακες να τρίζουν τα δόντια τους και τους ανθρώπους να σου δείχνουν τον οίκτο τους.
Μιλάμε για όποιο αληθινά βγει από το μαντρί. Γιατί με τα λόγια έχουν βγει πολλοί. Απόλυτα πειθαρχημένοι, απολαμβάνουν τις ανέσεις του μαντριού κι έχουν φανταστεί τον ευαυτό τους σαν μαύρο πρόβατο ενώ καμμιά σχέση δεν έχουν με κάτι τέτοιο. Είναι οι παχουλοί αμνοί που αποφασίζουν να θεωρήσουν τους ευαυτούς τους επαναστάτες "μέσα" από μαντρί όμως ασφαλείς.
Στη προαποφασισμένη ζωή μας δεν υπάρχει περιθώριο για συνολικές αποφάσεις. Και αυτές που φαίνονται σαν συνολικές, ω του θαύματος μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται το πραγματικό τους πρόσωπο. Προαποφασισμένες ήταν κι αυτές. Ο ήρωας πεθαίνει για μια ιδέα που θ'αλλάξει το κόσμο κι ο κόσμος μένει ο ίδιος και του κάνει μια όμορφη κηδεία. Είναι η αγαπημένη ασχολία του μαντριού να παρακολουθεί επί του ασφαλούς τα ηρωικά κατορθώματα, και να φτιάχνει ωραίους επικήδειους.
Εξω από το μαντρί είναι ο λύκος που θα σε φάει. Αυτός μπορεί να είναι ο δικαστής που θα σε δικάσει, ο δάσκαλος που θα σε αποβάλλει, ο γονιός που θα σου αστράψει ένα χαστούκι, ο εργοδότης που θα σε απολύσει, ο παπάς που θα σε αφορίσει. Οι φίλοι που θα σε εγκαταλείψουν γιατί νοιώθουν άβολα. Ο σύντροφος που θα σε χωρίσει γιατί έχει ανάγκη να βρει κάπου το ζωτικό του ψέμμα που εσύ δεν του δίνεις. Ναι θα είσαι μόνος γιατί θα είσαι άσχημος και απρόσιτος στο ζωτικό ψέμμα.
Μέσα στο μαντρί όμως ένα είναι σίγουρο. Κάποια στιγμή θα περάσεις από το τσεκουράκι του χασάπη και θα γίνεις ένας τρυφερός μεζές.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ. ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΑΘΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.
Πράγμα σπάνιο... εως αδύνατον. Μερικοί όμως τα κατάφεραν.
Ανάμεσα στους δεκάδες αριθμούς σου υπάρχεις εσύ που τους ακολουθείς. Οι αριθμοί αυτοί έχουν συγκεκριμένους κανόνες, υποχρεώσεις και επιπτώσεις αν σκεφθείς έστω και έναν από αυτούς να παρακάμψεις. Είναι η αναγκαία ταξινόμηση. Αν δεν τηρηθεί χαθήκαμε. Αν αποφάσιζες να γεννηθείς και να μην ακολουθήσεις αυτους τους αριθμούς δεν θα υπήρχες για κανέναν. Θα ήσουν ο κανένας. Θα έπρεπε να ζεις σε μια σπηλιά να τρως καρπούς απο τα δέντρα και οποιαδήποτε στιγμή ερχόσουν σε επαφή με τον κόσμο και ζητούσες κάτι θα ήταν αδύνατον γιατί άνθρωπος που δεν δηλώθηκε ότι γεννήθηκε δεν υπάρχει και εκείνος που επίσης δεν δηλώθηκε όταν πέθανε, δεν πέθανε ποτέ.
Μέσα σ'αυτή την αριθμητική ακολουθία του μαντριού και μόνον εκεί, υπάρχει καταγεγραμμένη η ζωή σου. Πως θα αποφασίσεις να κάνεις κάτι άλλο? Πως? Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ελάχιστες προσωπικές επαναστάσεις με μεγάλο κόστος.
Ναι το κόστος έξω από το μαντρί είναι πολύ μεγάλο. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αγνοηθείς απ'όλους. Να βιώσεις την μοναξιά σου κατάμουτρα. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αντικρύσεις την πραγματικότητα με την ασχήμια της και να βλέπεις τους άλλους να σε κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση σαν εξωγήινο, στη χειρότερη σαν λαλημένο, και στην ύπουλη περίπτωση σαν επικίνδυνο αναρχικό στοιχείο. Πρέπει να αποφασίσεις ότι θα είσαι αδέκαρος, άνεργος, κυνηγημένος. Μπορεί να είσαι και πίσω από κάποια κάγκελα οποιασδήποτε μορφής. Πρέπει να είσαι έτοιμος να νοιώσεις τους δεσμοφύλακες να τρίζουν τα δόντια τους και τους ανθρώπους να σου δείχνουν τον οίκτο τους.
Μιλάμε για όποιο αληθινά βγει από το μαντρί. Γιατί με τα λόγια έχουν βγει πολλοί. Απόλυτα πειθαρχημένοι, απολαμβάνουν τις ανέσεις του μαντριού κι έχουν φανταστεί τον ευαυτό τους σαν μαύρο πρόβατο ενώ καμμιά σχέση δεν έχουν με κάτι τέτοιο. Είναι οι παχουλοί αμνοί που αποφασίζουν να θεωρήσουν τους ευαυτούς τους επαναστάτες "μέσα" από μαντρί όμως ασφαλείς.
Στη προαποφασισμένη ζωή μας δεν υπάρχει περιθώριο για συνολικές αποφάσεις. Και αυτές που φαίνονται σαν συνολικές, ω του θαύματος μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται το πραγματικό τους πρόσωπο. Προαποφασισμένες ήταν κι αυτές. Ο ήρωας πεθαίνει για μια ιδέα που θ'αλλάξει το κόσμο κι ο κόσμος μένει ο ίδιος και του κάνει μια όμορφη κηδεία. Είναι η αγαπημένη ασχολία του μαντριού να παρακολουθεί επί του ασφαλούς τα ηρωικά κατορθώματα, και να φτιάχνει ωραίους επικήδειους.
Εξω από το μαντρί είναι ο λύκος που θα σε φάει. Αυτός μπορεί να είναι ο δικαστής που θα σε δικάσει, ο δάσκαλος που θα σε αποβάλλει, ο γονιός που θα σου αστράψει ένα χαστούκι, ο εργοδότης που θα σε απολύσει, ο παπάς που θα σε αφορίσει. Οι φίλοι που θα σε εγκαταλείψουν γιατί νοιώθουν άβολα. Ο σύντροφος που θα σε χωρίσει γιατί έχει ανάγκη να βρει κάπου το ζωτικό του ψέμμα που εσύ δεν του δίνεις. Ναι θα είσαι μόνος γιατί θα είσαι άσχημος και απρόσιτος στο ζωτικό ψέμμα.
Μέσα στο μαντρί όμως ένα είναι σίγουρο. Κάποια στιγμή θα περάσεις από το τσεκουράκι του χασάπη και θα γίνεις ένας τρυφερός μεζές.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ. ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ, ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΥΔΟΣΙΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΑΘΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.
Πράγμα σπάνιο... εως αδύνατον. Μερικοί όμως τα κατάφεραν.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΛΟΙΠΟΝ!
Τα πράγματα είναι πολύ απλά για ένα φτωχό. Παίρνω ένα μισθό τρισάθλιο όπως τόσοι άλλοι.Δεν έχω τίποτα συγγενείς ή φίλους που να κόψουν τις φλέβες τους να με βοηθήσουν αν αύριο το πρωί μου τύχει κάτι. Αρα ένα κι ένα κάνουν δύο. Αν μου τύχει κάτι η μέγιστη ελπίδα μου θα είναι να στριμωχτώ σ'ενα ράτζο και να περιμένω τη θεία πρόνοια.
Θα περάσω τις μέρες μου, όταν θα πονάω με τις αρπαγμένες νοσοκόμες που θα μου φωνάζουν "έλα πάψε θα ξυπνήσεις όλο το κόσμο πως κάνεις έτσι", θα με επισκέφτονται το πρωί οι ειδικευόμενοι και θα μαθαίνω ένα σωρό πράγματα καθώς χαλαρά ο καθηγητής θα τους εξηγεί και θα με πασπατεύουν όλοι μαζί. Αν έχω και κανένα προβληματάκι που θα τα κάνω επάνω μου μια και φυσικά για αποκλειστική ούτε λόγος θα ακούσω τα μπινελίκια της ζωής μου.. Τώρα για εκείνη την εγχειρησούλα που λέγαμε, πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θαναι.
Οταν είσαι φτωχός και ασήμαντος δύο επιλογές έχεις στη ζωή. Η να ζήσεις κλαψιάρικα και παρακαλώντας, ή ζήσεις και να πεθάνεις με το κεφάλι ψηλά προστατεύοντας την αξιοπρέπειά σου και τα πιστεύω σου.
Το φακελλάκι είναι δίλημμα αν έχεις να το δώσεις. Αν δεν έχεις δεν υπάρχει καν ούτε μία αμφιβολία ότι είσαι ξεγραμμένος και χεσμένος απ'ολους αν σου τύχει κάτι σοβαρό που απαιτεί χρήμα, εξειδίκευση και μεγάλα κεφάλια....και φάρμακα άπειρα πανάκριβα φάρμακα. Εντάξει ένα σκωληκοείδήτη στον κάνουν δεν πειράζει εκτός κι αν είσαι με άλλους 200 στα εφημερεύοντα τα ξημερώματα και σου δώσουν ένα παυσίπονο λέγοντας μια ιωσούλα έχεις ξαναέλα αύριο αν δεν περνάει ο πόνος.
Το σπουδαίο με τη συζήτηση που ξεκίνησε η Αμαλία και ελπίζω να συνεχιστεί είναι ότι πήραμε την απόφαση να τα πούμε τα κάλαντα.
Δεν θα γίνει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνουν. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να τους ζαλίσουμε λίγο τ'αυτιά. Ετσι για τη τιμή των όπλων.
Μάθαμε να μην υπάρχουμε. Να είμαστε αγνοημένοι. Να περνάμε ολόκληρη ζωή με μόνο καταφύγιο τα όνειρά μας.
Ξέρω ότι το αύριο θα είναι ακόμα χειρότερο. Αλλά τι μένει τελικά σαν τελευταίο οχυρό. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει. Η σκέψη . Τη γλώσσα δεν λέω γιατί μπορεί και να στη κόψουν.
Χμ...και τη σκέψη μπορεί να βρεθείς με καμμιά λοβοτομή στις καλές εποχές αλλά τέλος πάντων...
Είσαι κάτι πάνω απ'ολα αν γρήγορα συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο μετράς στα μάτια τους και πόσο πολύ ψηλά μπορείς να φτάσεις όταν διώξεις το μοναδικό όπλο που τελικά έχουν απέναντί σου.
ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥΣ.
Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι ελεύθερος.
Μη φοβάστε δεν είμαι ο μίζερος καντέμης που όλα άσχημα τα βλέπει και όλο γκρίνια είναι. Είμαι απλά ο ένας κανένας εκατό χιλιάδες του Πιραντέλλο που κάποια μέρα στη ζωή του, ποτέ δεν είναι αργά, συνειδητοποίησε ότι ο απέναντι κάπως αλλοιώς τον έβλεπε από όπως νόμιζε...και αποφάσισε να τα δει κι αυτός όλα αλλοιώς.
Θα περάσω τις μέρες μου, όταν θα πονάω με τις αρπαγμένες νοσοκόμες που θα μου φωνάζουν "έλα πάψε θα ξυπνήσεις όλο το κόσμο πως κάνεις έτσι", θα με επισκέφτονται το πρωί οι ειδικευόμενοι και θα μαθαίνω ένα σωρό πράγματα καθώς χαλαρά ο καθηγητής θα τους εξηγεί και θα με πασπατεύουν όλοι μαζί. Αν έχω και κανένα προβληματάκι που θα τα κάνω επάνω μου μια και φυσικά για αποκλειστική ούτε λόγος θα ακούσω τα μπινελίκια της ζωής μου.. Τώρα για εκείνη την εγχειρησούλα που λέγαμε, πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θαναι.
Οταν είσαι φτωχός και ασήμαντος δύο επιλογές έχεις στη ζωή. Η να ζήσεις κλαψιάρικα και παρακαλώντας, ή ζήσεις και να πεθάνεις με το κεφάλι ψηλά προστατεύοντας την αξιοπρέπειά σου και τα πιστεύω σου.
Το φακελλάκι είναι δίλημμα αν έχεις να το δώσεις. Αν δεν έχεις δεν υπάρχει καν ούτε μία αμφιβολία ότι είσαι ξεγραμμένος και χεσμένος απ'ολους αν σου τύχει κάτι σοβαρό που απαιτεί χρήμα, εξειδίκευση και μεγάλα κεφάλια....και φάρμακα άπειρα πανάκριβα φάρμακα. Εντάξει ένα σκωληκοείδήτη στον κάνουν δεν πειράζει εκτός κι αν είσαι με άλλους 200 στα εφημερεύοντα τα ξημερώματα και σου δώσουν ένα παυσίπονο λέγοντας μια ιωσούλα έχεις ξαναέλα αύριο αν δεν περνάει ο πόνος.
Το σπουδαίο με τη συζήτηση που ξεκίνησε η Αμαλία και ελπίζω να συνεχιστεί είναι ότι πήραμε την απόφαση να τα πούμε τα κάλαντα.
Δεν θα γίνει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνουν. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να τους ζαλίσουμε λίγο τ'αυτιά. Ετσι για τη τιμή των όπλων.
Μάθαμε να μην υπάρχουμε. Να είμαστε αγνοημένοι. Να περνάμε ολόκληρη ζωή με μόνο καταφύγιο τα όνειρά μας.
Ξέρω ότι το αύριο θα είναι ακόμα χειρότερο. Αλλά τι μένει τελικά σαν τελευταίο οχυρό. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει. Η σκέψη . Τη γλώσσα δεν λέω γιατί μπορεί και να στη κόψουν.
Χμ...και τη σκέψη μπορεί να βρεθείς με καμμιά λοβοτομή στις καλές εποχές αλλά τέλος πάντων...
Είσαι κάτι πάνω απ'ολα αν γρήγορα συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο μετράς στα μάτια τους και πόσο πολύ ψηλά μπορείς να φτάσεις όταν διώξεις το μοναδικό όπλο που τελικά έχουν απέναντί σου.
ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥΣ.
Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι ελεύθερος.
Μη φοβάστε δεν είμαι ο μίζερος καντέμης που όλα άσχημα τα βλέπει και όλο γκρίνια είναι. Είμαι απλά ο ένας κανένας εκατό χιλιάδες του Πιραντέλλο που κάποια μέρα στη ζωή του, ποτέ δεν είναι αργά, συνειδητοποίησε ότι ο απέναντι κάπως αλλοιώς τον έβλεπε από όπως νόμιζε...και αποφάσισε να τα δει κι αυτός όλα αλλοιώς.
ΜΙΑ ΕΥΧΗ. ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ Η 1Η ΙΟΥΝΙΟΥ, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΑΣ ΤΟΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ. ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΗΣ. ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΣΑΝ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑ.
ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΣ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΧΟΛΟΓΟΓΙΑ Η ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΛΥΣΗ.
ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΣ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΧΟΛΟΓΟΓΙΑ Η ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΛΥΣΗ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg){kind=small}
