ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΤΟΥΛΑΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (2)

Στη γη τη δική μου κρατάνε ακόμα τα φύλλα τους τα δέντρα.
Η θάλασσα σαν τη κοιτάς από ψηλά, βλέπεις το ξημέρωμα γοργόνες να τραγουδάνε.
Δεν υπάρχον εκκλησιές να συγχωρούνε τ'αμαρτήματα, γιατίεδώ η μόνη αμαρτία είναι να ξεχάσεις, κι ούτε ποτέ που βρέθηκε κανένας χωρίς μνήμη.
Ο τόπος έχει διάσπαρτες μισοσπασμένες πέτρες από ναούς που κανείς δεν ανακάλυψε ακόμα
Δεν μυρίζεις λιβάνια μόνο λεμόνια μόλις φρεσκοκομένα
Οι άνθρωποι δε καμπουριάζουν φοβισμένοι περπατούν ψήλα και κοιτάνε τον ήλιο κατάματα
κι ο ήλιος φίλος τους γελάει
Δεν ψιθιρίζουν τις λέξεις και τα νοήματα, μιλάνε δυνατά και φωνάζουν αυτά που οι παλιοί τους δίδαξαν για να μπορέσουν να τους μοιάσουν
Δε προσεύχονται σ'αψυχα πράγματα με κλαψιάρικες φωνές παρακαλώντας μια συγχώρεση,
τραγουδούν περήφανα με γάργαρες φωνές τόσο δυνατές που ακόμα και τ'αγρίμια τρομάζουν.
Κι όταν τα βράδυα μαζεύονται γύρω απ το τραπέζι της ανάπαυσης δε μιλάνε γι'αυτά που δεν ορίζουν φοβισμένοι, μιλάνε γι αυτά τα θαυμαστά που θα χτίσουν
Στη δική μου τη γη δεν υπάρχει νωρίς, αργά ούτε αρχή ούτε τέλος
τα κορίτσια και τ'αγόρια τραγουδαν τα μελλούμενα
και οι γέροι διδάσκουν τα παλιά απ τα όνειρα.
Δεν μπορείς να τη δεις αυτή τη γη, μπορείς θολά να υποψιαστείς ότι υπάρχει
και να ζηλέψεις τη λάμψη της
Στη δική μου τη γη θεοί και άνθρωποι ζουν μαζί κι έχουν μια γεύση από σταφύλι στα χείλια τους να τους μεθάει στην ατέλειωτη γιορτή της ζωής.